Έτος: 2014

Μετά από κάλεσμα στη Rosa Nera, δημιουργήθηκε ανοιχτή συνέλευση για την υποστήριξη των δημόσιων αγαθών, η οποία καλεί σε νέα ανοιχτή συζήτηση στη Νέα Χώρα. Την Δευτέρα 4 Αυγούστου στο πάρκο Πευκάκια στις 7μ.μ.

 

Τα κέρδη τους ή οι ζωές μας!

Ο θάνατος της 56χρονης γυναίκας με τετραπληγία Ευτυχίας Ποποδάκη λόγω της διακοπής ρεύματος από τη ΔΕΗ, έρχεται να υπογραμμίσει με τον πιο τραγικό τρόπο για ακόμη μια φορά τις συνέπειες της ιδιωτικοποίησης των δημόσιων αγαθών όπως το ρεύμα, το νερό, η υγεία και η παιδεία. Η ζωή της συμπολίτισσας μας εξαρτιόταν απο μηχανική υποστήριξη καθώς και απο τη σύνταξη της, την οποία είχε κόψει ο ΟΓΑ.

Είναι ξεκάθαρο πως δεν πρόκειται για ατύχημα αλλά για μια ακόμη κρατική δολοφονία στα πλαίσια συνολικά της υποτίμησης αλλά και της άρνησης παροχής κοινωνικών αλλά και ανθρώπινων δικαιωμάτων, όπως και των δικαιωμάτων θεσμικής υποστήριξης σε ανθρώπους με αναπηρία. Η πρόσβαση σε υπηρεσίες υγείας, στο ρεύμα, το νερό και τη στέγη είναι δικαιώματα που θα πρέπει να είναι κοινά και προσιτά σε όλες και όλους. Χωρίς ρεύμα, νερό και στέγη η επιβίωση είναι αδύνατη, γι’ αυτό η πρόσβαση στα συγκεκριμένα αγαθά πρέπει να γίνει αναφαίρετο δικαίωμα κάθε ανθρώπου. Ένοχοι για το θάνατο της συμπολίτισσας μας είναι όλες εκείνες οι πολιτικές της εμβάθυνσης της ιδιωτικοποίησης, της παράδοσης της ΔΕΗ στους επενδυτές και στους εργολάβους. Εκείνοι που θεωρούν πως το ρεύμα δεν είναι δικαίωμα όλων, ούτε κοινωνικό αγαθό αλλά πεδίο κερδοσκοπίας για κάθε λαμόγιο της αγοράς.

Το ενεργειακό κόστος ανεβαίνει στα εργατικά και τα φτωχά νοικοκυριά, η συνολική κατανάλωση των οποίων, είναι στην πραγματικότητα ελάχιστη συγκριτικά με τις μεγάλες παραγωγικές μονάδες των αφεντικών. Το κράτος προστατεύει τα ισχυρά εργοδοτικά συμφέροντα, όπως και τις κερδοσκοπικές εταιρίες που αδιαφορούν για την ανθρώπινη ζωή και εκμεταλλεύονται την ενέργεια και την εργασία (χαρακτηριστικά το βιομηχανικό ρεύμα κοστίζει λιγότερο από το οικιακό ωστόσο οι έκτακτοι φόροι – χαράτσι επιβαρύνουν εξίσου όλους μας). Σε μια περίοδο που τα αφεντικά κοινωνικοποιούν τα κόστη τους πάνω στις ζωές μας, βασικά κοινωνικά αγαθά θα είναι προσβάσιμα με σκληρότερα ταξικά κριτήρια.

Απέναντι στις κρατικές πολιτικές γύρω από το ηλεκτρικό, σε όλη την Ελλάδα, τα κινήματα αλληλεγγύης, όπως και οι συνελεύσεις γειτονιάς, προχωρούν σε επανασυνδέσεις ρεύματος σε νοικοκυριά, με τη συμμετοχή ανθρώπων που αγωνίζονται ενάντια στις ιδιωτικές εταιρίες που αναλαμβάνουν τις εντολές διακοπής ρευματοδότησης.

     Επειδή τίποτα δε χαρίζεται από τα αφεντικά και το κράτος, εμείς λέμε:

   – Δικαίωση, αλληλεγύη και συμμετοχή στους αγώνες και τα αιτήματα των ατόμων με αναπηρία.

   – Επανασυνδέσεις ρεύματος παντού, οργάνωση και αντίσταση σε συνελεύσεις γειτονιών και   εργατικά συμβούλια, ενάντια σε κάθε επίθεση υποτίμησης της ζωής και της εργασίας μας από το κράτος, τα αφεντικά και τους εθνικιστές.

– Αγώνες ταξικοί και κοινωνικοί, ντόπιων και μεταναστών, ενάντια σε κάθε εμπορευματική χρήση της ενέργειας από τους εκμεταλλευτές.

– Αγώνες για την κοινωνικοποίηση των αγαθών της στέγης, του νερού και της ενέργειας. Κοινοί αγώνες όλων των καταπιεσμένων ενάντια στους κερδοσκόπους και τους εκμεταλλευτές, καμία υποχώρηση σε κρατικά αντικοινωνικά και αντι-περιβαλλοντικά σχέδια γύρω από την ενέργεια.

– Μικρές αυτόνομες μονάδες ανανεώσιμων πηγών ενέργειας κοινοτικής κλίμακας

Καλούμε τις συλλογικότητες και τα κινήματα της πόλης, όπως και κάθε αγωνιζόμενο άνθρωπο σε ανοιχτή συνέλευση την Δευτέρα 4 Αυγούστου και ώρα 19:00, στα Πευκάκια Νέας Χώρας, για την οργάνωση δράσεων, για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων του ρεύματος, του νερού και της στέγης.

Ανοιχτή Συνέλευση για την υπεράσπιση των δημόσιων αγαθών


 

Την Τετάρτη 26 Ιουλίου η ΔΕΗ κόβει το ρεύμα στη συμπολίτισσα μας Ευτυχία Ποποδάκη, μια 56χρονη γυναίκα με τετραπληγία, που ζούσε με μηχανική υποστήριξη.

Η διακοπή του ρεύματος, παρά το ότι η ΔΕΗ γνώριζε από το 2007 ότι πρόκειται για άνθρωπο με τετραπληγία, είχε ως αποτέλεσμα τον θάνατο της Ευτυχίας Ποποδάκη.

Ενδεικτικό είναι πως ο ΟΓΑ είχε κόψει την σύνταξη της γυναίκας, ενώ η ΔΕΗ – μετά τον θάνατο της γυναίκας – προσφεύγει σε ψευδείς δικαιολογίες.

(Χαρακτηριστικό του κυνισμού και της αναλγησίας των θεσμών είναι πως ο διευθυντής επικοινωνίας της ΔΕΗ δήλωσε πως μάλλον έφταιγε το.. μηχάνημα).

Πρόκειται για μια κρατική δολοφονία, στο πλαίσιο της υποτίμησης και της άρνησης των δικαιωμάτων της στέγης, του νερού, του ρεύματος, της σύνταξης, όπως και των δικαιωμάτων υποστήριξης των ευάλωτων ανθρώπων και της ποιότητας της ζωής των ΑΜΕΑ.

Όπως ανέφερει και η ανακοινώση των χανιώτικου σωματείου ατόμων με αναπηρία: “..η περίπτωση της Ευτυχίας Ποποδάκη δεν είναι η εξαίρεση αλλά ο κανόνας…”

Το ρεύμα, το νερό και η στέγη είναι δικαιώματα, θα πρέπει να είναι κοινά και προσιτά σε όλες και όλους.

Χωρίς ρεύμα, νερό και στέγη η επιβίωση είναι αδύνατη, γι’ αυτό η πρόσβαση στα συγκεκριμένα αγαθά πρέπει να γίνει αναφαίρετο δικαίωμα κάθε ανθρώπου.

Καλούμε τις συλλογικότητες και τα κινήματα της πόλης, όπως και κάθε αγωνιζόμενο άνθρωπο σε ανοιχτή συνέλευση την Τετάρτη 30 Ιουλίου και ώρα 19:00, στην Κατάληψη Rosa Nera, για την οργάνωση δράσεων, για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων του ρεύματος, του νερού και της στέγης.

Οι Τσιριτσάντσουλες περιοδεύουν με την

τραγεδία ονομασμένη Ιφιγενεία

του Πέτρου Κατσαΐτη, συντεθείσα εν έτει 1720 εν Κεφαλληνίa.

 

 

 

Οι Τσιριτσάντσουλες ξεκινούν την καλοκαιρινή τους περιοδεία με την «τραγεδία ονομασμένη Ιφιγενεία» του Πέτρου Κατσαΐτη. Πρόκειται για μια διασκευή της τραγωδίας του Ευριπίδη «Ιφιγένεια εν Αυλίδι», μια κωμωδία της πρώιμης επτανησιακής λαϊκής θεατρικής παράδοσης που ακροβατεί ανάμεσα στον λυρισμό της Κρητικής λογοτεχνίας της αναγέννησης και τη χρήση των τεχνικών της commedia dell’arte, με ζωντανή μουσική, χορό και τραγούδι.Η παράσταση είναι αφιερωμένη στη μνήμη της δασκάλας μας Κίττυς Αρσένη (1935 – 2013).

 

 

Παίζουν:

Χριστίνα Χριστοδούλου, Κώστας Σκύλος,  Ντίνα Μαυρίδου, Ελισσαίος Βλάχος, Κωνσταντίνος Πουλής, Μαρίνος Μουζάκης.

 

Συντελεστές:

Η σκηνοθεσία βασίστηκε στη διδασκαλία της Κίττυς Αρσένη (Θεατρική Ομάδα Παντείου – «ΙΦΙΓΕΝΕΙΑ [εν Ληξουρίω]», 1997). Η πρωτότυπη μουσική και το κεντρικό σκηνικό προέρχονται από την ίδια παράσταση.

 

Μουσική σύνθεση – διδασκαλία: Κώστας Χαριτάτος

Κεντρικό σκηνικό: Σάντρα Στεφανίδου

 

Σκηνοθετική επιμέλεια: Μαρίνος Μουζάκης

Κοστούμια-μάσκες: Μαρία Μαρκοπούλου

Βοηθός σκηνοθέτη-φροντιστήριο: Ντίνα Μαυρίδου

Κατασκευή σκηνικών αντικειμένων: Κώστας Βαλατσός

Κατασκευή κοστουμιών: Χριστίνα Χριστοδούλου

Οργάνωση παραγωγής: Ηρώ Κατσιφλώρου

Δραματουργική επεξεργασία: Τσίρι-θίασος

Παραγωγή: Τσιριτσάντσουλες 2014

 

Υπόθεση:

Ο ελληνικός στρατός με αρχηγό τον Αγαμέμνονα έχει μαζευτεί στον Εύριπο για να εκστρατεύσει εναντίον της Τροίας, προκειμένου να εκδικηθεί για την αρπαγή της ωραίας Ελένης από τον Πάρη. Ο καιρός όμως δεν είναι ευνοϊκός και μετά από αρκετούς μήνες απραξίας ο μάντης Χαλκίας δίνει το χρησμό πως για να φυσήξει ούριος άνεμος θα πρέπει να θυσιαστεί στην Άρτεμη η κόρη του Αγαμέμνονα, η Ιφιγενεία. Η Ιφιγενεία συνοδευόμενη από τη μητέρα της, βασίλισσα Κλυθαιμνήστρη, φτάνουν στο στρατόπεδο των Ελλήνων νομίζοντας πως θα γίνουν οι γάμοι της κόρης με τον Αχιλλέα. Μετά από ίντριγκες και δολοπλοκίες φανερώνεται η αλήθεια και, παραδόξως, η Ιφιγενεία αποφασίζει να δώσει οικειοθελώς τη ζωή της για το καλό της πατρίδας.

Η θυσία όμως θα ματαιωθεί τελευταία στιγμή με την εμφάνιση του προορατικού Φενίσου, που αποκαλύπτει πως η θεά δε θέλει για θυσία την Ιφιγενεία αλλά απλώς μιαν ελαφίνα. Έτσι η κόρη σώζεται και αντί να θυσιαστεί παντρεύεται τελικά τον Αχιλλέα.

Το έργο κλείνει με τρεις σκηνές-φάρσες που περιγράφουν τις ετοιμασίες των βασιλικών γάμων.

 

 

Για το έργο:

Η παράστασή μας «τραγεδία ονομασμένη Ιφιγενεία», του Πέτρου Κατσαΐτη, βασίστηκε στη διδασκαλία της Κίττυς Αρσένη και την αφιερώνουμε στη μνήμη της.

Ο Κατσαΐτης, πρόσωπο με βίο περιπετειώδη, έγραψε την Ιφιγένειά του το 1720 στην Κεφαλονιά. Πρόκειται για ένα ογκώδες θεατρικό έργο 3.858 δεκαπεντασύλλαβων ομοιοκατάληκτων στίχων που είναι γραμμένοι σε μια γλώσσα που αποτελεί σύνθεση διαλέκτων της εποχής με βάση την κεφαλλονίτικη. Βασίζεται στην τραγωδία του Ευριπίδη «Ιφιγένεια εν Αυλίδι», όπως την παρέλαβε ο ποιητής από τη διασκευή του Lodovico Dolce, μόνο που ο Κατσαΐτης ανατρέπει το τέλος του έργου παντρεύοντας την Ιφιγένεια με τον Αχιλλέα. Ακολουθούν τρεις σκηνές-φάρσες της commedia dell’arte!

Δεν έχουμε κάποια μαρτυρία ή άλλο στοιχείο που να μας λέει αν και από ποιους παίχτηκε στην εποχή του αυτό το έργο. Για το μόνο που είμαστε σίγουροι είναι πως στα Επτάνησα γίνονται θεατρικές παραστάσεις τουλάχιστον από το 1571, ενώ υπάρχει και ντόπια παραγωγή θεατρικών κειμένων σίγουρα ήδη από το 1646. Η ίδια η Ιφιγένεια είναι η απόδειξη πως στα Επτάνησα την εποχή αυτή έχει δημιουργηθεί ένα αυτόνομο θεατρικό είδος. Αυτό ναι μεν βασίζεται στην κρητική τεχνοτροπία, αλλά στην ουσία έχει αποκτήσει ήδη ­–σε πρωτόγονο ακόμα, είναι η αλήθεια, στάδιο– μια ιδιαίτερη ταυτότητα, εισάγοντας αυτούσια μοντέλα της ιταλικής κωμωδίας του αυτοσχεδιασμού (commedia dell’arte).

Η Ιφιγένεια του Κατσαΐτη δεν αφήνει κανένα ιστορικό ίχνος μέχρι τα μισά του 20^ου αιώνα, όταν ο καθηγητής Εμ. Κριαρράς το 1950 θα εκδώσει το μοναδικό χειρόγραφο που έχει σωθεί, μαζί με τα άλλα δύο υπογεγραμμένα και επιβεβαιωμένα έργα του Κατσαΐτη: «Κλαυθμός Πελοποννήσου» (1716) και «Θυέστης» (1721).

Το Νοέμβρη του 1979 ο Σπύρος Ευαγγελάτος μετά από δική του δραματουργική επεξεργασία ανεβάζει με το «Αμφι-θέατρο» για πρώτη φορά το έργο του Κατσαΐτη στο Θέατρο «Αναλυτή» με τον τίτλο «Ιφιγένεια [εν Ληξουρίω]». Η παράσταση σημειώνει τεράστια επιτυχία και θα συνεχιστεί για αρκετά χρόνια με διάφορες διανομές.

Στις 6 Ιουνίου 1997 έκανε πρεμιέρα στο θέατρο Ριάλτο η παράσταση της Θεατρικής Ομάδας Παντείου «Ιφιγένεια [εν Ληξουρίω]» σε σκηνοθεσία Κίττυς Αρσένη, πρωτότυπη μουσική Κώστα Χαριτάτου και σκηνικά-κοστούμια Σάντρας Στεφανίδου. Η παράσταση έκανε εντύπωση και γνώρισε επιτυχία στα πλαίσια του πανεπιστημιακού θεάτρου. Ακολούθησε μίνι περιοδεία στην επαρχία και ένας δεύτερος κύκλος παραστάσεων στο «στούντιο Λήδρα» στην Πλάκα τον επόμενο Χειμώνα.

Η Αρσένη χρησιμοποίησε τη δραματουργική επεξεργασία του Ευαγγελάτου και, όντας ηθοποιός και Κεφαλλονίτισσα, δίδαξε το έργο μεταδίδοντας όλη την αυθεντική γνώση των μυστικών του λαϊκού επτανησιακού θεάτρου.

Δύο σημερινοί Τσιριτσάντσουλες είχαμε την τύχη να συμμετέχουμε σ’ εκείνη την παράσταση, γεγονός που σημάδεψε την καλλιτεχνική πορεία μας.

Η απόπειρά μας να καταπιαστούμε ξανά μ’ αυτό το έργο σήμερα ξεκινά από την πεποίθησή μας πως αποτελεί ένα διαμάντι του ρεπερτορίου του λαϊκού πολιτισμού και άρα ένα πολύτιμο εργαλείο για εμάς στην εμβάθυνση της έρευνάς μας στις τεχνικές του λαϊκού θεάτρου, με στόχο να αναδείξουμε τη διαχρονικότητα και τη χρηστικότητά του στις δύσκολες εποχές που ζούμε. Αποτελεί άλλωστε για εμάς μια ευκαιρία να αποτίσουμε έναν φόρο τιμής στη μνήμη της γυναίκας που στήριξε την ομάδα μας στα πρώτα δύσκολα βήματά της (Πειραματικό Εργαστήρι 1999-2000) αλλά και που τελικά επηρέασε την καλλιτεχνική ταυτότητα του θιάσου μας πιο πολύ από κάθε άλλον άνθρωπο.

Η σκηνοθετική επιμέλεια που έγινε από την ομάδα μας βασιζόμενη στη διδασκαλία της Αρσένη, κατεύθυνε τη θεατρική έρευνα σε φόρμες που ενδιέφεραν τη δασκάλα μας αλλά δεν είχε χρησιμοποιήσει τότε, όπως η χρήση της μάσκας. Κατά συνέπεια χρησιμοποιήσαμε την πρωτότυπη μουσική της παράστασης του 1997 του Κώστα Χαριτάτου (Κεφαλλονίτης κι αυτός, ο οποίος όχι μόνο μας την παραχώρησε, αλλά ανέλαβε και τη νέα ενορχήστρωση για ζωντανή εκτέλεση και τη διδασκαλία των πολυφωνικών μουσικών ακροβασιών των επτανησίων) και το βασικό σκηνικό της παράστασης του 1997 (που από ένα καπρίτσιο της τύχης διασώθηκε και βρέθηκε στα χέρια μας), ένα ζωγραφιστό παραβάν της Σάντρας Στεφανίδου την οποία ευχαριστούμε ειλικρινά για την ευγενική άδειά της να το χρησιμοποιήσουμε.

Η βασική διαφορά της παράστασής μας από αυτή της Θ.Ο.Π. είναι ότι εμείς χρησιμοποιήσαμε μόνο συμβουλευτικά την εξαιρετική εργασία του (επίσης Κεφαλλονίτη) Σπύρου Ευαγγελάτου. Ανατρέξαμε απ’ ευθείας στο πρωτότυπό του Κατσαΐτη προτείνοντας μια ελαφρώς τροποποιημένη δραματουργική επεξεργασία που βασίστηκε στις ιδιαιτερότητες του δικού μας θιάσου σύμφωνα με τη σύνθεση του, τις δεξιότητες και τα ελαττώματα του καθένα μας. Επίσης παρουσιάζουμε και τις τρεις σκηνές-φάρσες που κλείνουν το έργο και που το 1997 δεν είχε γίνει κατορθωτό να παρουσιαστούν για τεχνικούς λόγους. Τέλος δώσαμε έμφαση στην ανάδειξη των στοιχείων της αυτοσχέδιας ιταλικής κωμωδίας που βρίσκουμε στο έργο, μέσα από τη χρήση της μάσκας και των κλισέ της commedia dell’arte.

Κρατώντας λοιπόν τον πρωτότυπο τίτλο που έδωσε ο Κατσαΐτης στην τραγωδία του, με περηφάνια σας παρουσιάζουμε την «τραγεδία ονομασμένη Ιφιγενεία»…

 

Τσιριτσάντσουλες