Εδω η αφίσα

 

Πατρίδα μας η Γη.

Μαζί με τους πρόσφυγες, ενάντια στους πολέμους των αφεντικών.

 

Στις αρχές Σεπτέμβρη 500 άνθρωποι, προσφυγικές οικογένειες από την αποκλεισμένη στρατιωτικά Λωρίδα της Γάζας, από τον πόλεμο στη Συρία,από τη δικτατορία στην Αίγυπτο και από τον άγριο εμφύλιο στο Σουδάν πνίγονται στα νερά της Μεσογείου. Όταν οι πρόσφυγες αρνήθηκαν να υποκύψουν στους εκβιασμούς των διακινητών, το πλοιάριο στο οποίο επέβαιναν εμβολίστηκε από το σκάφος των διακινητών και ναυάγησε στα διεθνή ύδατα κοντά στη Μάλτα. Κάποιοι από τους δεκάδες επιζώντες μεταφέρθηκαν στην Κρήτη. Πρόκειται για ένα από τα μεγαλύτερα ναυάγια –εγκλήματα κατά των προσφύγων στη Μεσόγειο.

Καθώς η προσφυγιά και η μετανάστευση παρανομοποιούνται τεχνητά από τα κράτη των αφεντικών η Μεσόγειος μετατρέπεται σε νεκροταφείο προσφύγων. Μια επικράτεια στην οποία αντί των περίφημων ανθρώπινων δικαιωμάτων βασιλεύει η υποτίμηση και η εκμετάλλευση της μεταναστευτικής εργασίας, η άρνηση ασύλου στους πρόσφυγες, οι αναγκαστικές, παράνομες, «εν κρυπτώ», απελάσεις και επαναπροωθήσεις, τα βασανιστήρια και οι απάνθρωπες συνθήκες εγκλεισμού.Πρόκειται για κρατικά εγκλήματα ενάντια στις στις κατ’ εξοχήν ανθρώπινες ζωές που έχουν ανάγκη προστασίας. Οι προσφυγικές ζωές που χάθηκαν μόνο το 2014 στη Μεσόγειο υπερβαίνουν τις 1100. Aπό το ’93 μέχρι σήμερα έχουν τεκμηριωθεί από οργανώσεις δικαιωμάτων 19.000 θάνατοι για τους οποίους ευθύνεται ο διακρατικός πόλεμος ενάντια στη μετανάστευση. Ο πραγματικός αριθμός των νεκρών και των αγνοούμενων είναι πολύ μεγαλύτερος. Στο ναυάγιο των 500 στη Μάλτα υπήρξαν επιζώντες, οι οποίοι αφηγήθηκαν το έγκλημα. Σε πολλά ναυάγια δεν μένει κανείς να πει την ιστορία.

Η ιστορία του μικρού προσφυγόπουλου, ενός κοριτσιού 17 μηνών, που γλύτωσε μετά από 3 μέρες στη θάλασσα στην αγκαλιά μιας γυναίκας από τη Συρία, συγκίνησε πολλούς ανθρώπους. Αυτό όμως δεν είναι αρκετό για να σταματήσει το μεγάλο έγκλημα που βαραίνει την κοινωνία που ζούμε. Το ναυάγιο της Μάλτας είναι αποτέλεσμα των πολιτικών του κράτους και των μικρών και μεγάλων αφεντικών για «βίο αβίωτο» των μεταναστών (όπως «στοχευμένα» το διατύπωσε ο αρχηγός της ελληνικής αστυνομίας πριν κάποιους μήνες). Το ελληνικό κράτος συμμετέχει πρόθυμα στον πόλεμο ενάντια στην μετανάστευση, αντιμετωπίζοντας με στρατιωτικούς  και αστυνομικούς θεσμούς την προσφυγιά και τις οικογένειες των μεταναστών.

Είναι όμως και ευθύνη της κοινωνίας.Μεγάλα κομμάτια της ελληνικής κοινωνίας είδαν τη ζωή των μεταναστών και των μεταναστριών ως φτηνή εργασία, τους πρόσφυγες ως αναλώσιμες ζωές και παράπλευρες απώλειες στη γεωπολιτική διαδρομή του ελληνικού επεκτατισμού. Πολλοί από τους πρόσφυγες που χάθηκαν από τη δεκαετία του ’90 μέχρι σήμερα, προσπαθώντας να βρουν άσυλο ή ένα καλύτερο μέλλον στην ευρώπη, διέφευγαν από χώρες σε εμπόλεμη κατάσταση, στις οποίες ακόμα βρίσκεται ο ελληνικός στρατός στο πλαίσιο γεωπολιτικών ανακατατάξεων που ονομάστηκαν «ανθρωπιστικές αποστολές» του ΝΑΤΟ. Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα των απάνθρωπων πολιτικών έρχεται και από την κρατική αναλγησία γύρω από τη φιλοξενία των σύριων προσφύγων στα Χανιά. Παρά την ανεπάρκεια ή/και την άρνηση των υπουργείων και των τοπικών θεσμών της περιφέρειας και της πολιτικής προστασίας, το ελάχιστο της κάλυψης των αναγκών στέγασης και η απρόσμενη κοινωνική αλληλεγγύη στο θέμα των προσφύγων στα Χανιά θεωρήθηκε από την κυβέρνηση και τις κρατικές υπηρεσίες μετανάστευσης ως το «κακό παράδειγμα» γιατί «οι πρόσφυγες παίρνουν θάρρος», όπως δήλωσαν. Για αυτά τα καθάρματα του ελληνικού κράτους, η στοιχειώδης αλληλεγγύη είναι το κακό παράδειγμα. Το «καλό παράδειγμα» για τους ρατσιστές είναι οι ατιμώρητοι πυροβολισμοί στη Μανωλάδα εναντίον απλήρωτων μεταναστών εργατών, τα αστυνομικά πογκρόμ των ιδιοκτητών εναντίον απλήρωτων μεταναστών εργατών στη Λακωνία, το ατιμώρητο έγκλημα της δολοφονίας προσφύγων από το ελληνικό λιμενικό στο Φαρμακονήσι, οι ρατσιστικές διαπομπεύσεις των οροθετικών γυναικών από το Λοβέρδο για προεκλογικούς λόγους, η συνεργασία μπάτσων, δεξιού όχλου και χρυσής αυγής στις ρατσιστικές επιθέσεις. Και βέβαια η κρατική χρήση των υπέρογκων ευρωπαϊκών χρηματοδοτήσεων για το χτίσιμο στρατοπέδων εγκλεισμού και βασανιστηρίων, (πάντα με τις σχετικές μίζες για το υπουργείο των μπάτσων) αντί για ανοιχτές υποδομές αλληλεγγύης και υποστήριξης μεταναστών και προσφύγων.

Ο ταξικός πόλεμος ενάντια στη μετανάστευση πάει παρέα με τον ευρύτερο γεωπολιτικού σχεδιασμό των αφεντικών. Το πολιτικό προσωπικό του ελληνικού κράτους και του κεφαλαίου επεξεργάζεται τα ταξικά του συμφέροντα στο σκηνικό του θανάτου που στήνεται στους ανταγωνισμούς των αφεντικών – ανάμεσα στο κεφάλαιο, στις κυβερνήσεις και τους στρατούς του ΝΑΤΟ, της Ε.Ε., της Ρωσίας, του Ιράν, του Ισραήλ, της Σαουδικής Αραβίας, της Τουρκίας, της δικτατορίας της Αιγύπτου, και άλλων. Οι εστίες μακροχρόνιων πολέμων είναι εστίες κερδών για τις εθνικές βιομηχανίες όπλων μέσα από τις αποικιοκρατικές πολιτικές, την υπόθαλψη εμφυλίων, τους βομβαρδισμούς αμάχων και τις δολοφονίες προσφύγων στη Μεσόγειο, τη Γάζα, τη Συρία, την Ουκρανία. Παράλληλα οι εθνικισμοί, ο ρατσισμός και ο φασισμός, η ισλαμοφοβία και ο αντισημιτισμός παρουσιάζονται ξανά ως νέες λύσεις, και οι υπήκοοι καλούνται να διαλέξουν ποια συμμαχία σφαγέων προτιμούν στις νέες γεωπολιτικές ανακατατάξεις. Η ιστορία διδάσκει πως όποιος ανέχεται τον πόλεμο, το θάνατο και τη βαρβαρότητα για τον “άλλο”, στο τέλος θα τον βιώσει και ο ίδιος.

– Η τελευταία ελπίδα αυτής της κοινωνίας είναι όσοι και όσες υπερασπίζονται την αυτονόητη ελευθερία της ανθρώπινης μετακίνησης και τους αγώνες ντόπιων και μεταναστών στους χώρους της δουλειάς και στην καθημερινή ζωή.

– Να δώσουμε τέλος στην στρατιωτική και αστυνομική διαχείριση της προσφυγιάς και της μεταναστευτικής ζωής και εργασίας.

– Να αντισταθούμε στις στρατιωτικές επεμβάσεις και την υπόθαλψη εμφυλίωνπου γεννούν το θάνατο και τη φτώχεια.

– Να κλείσουμε τα στρατόπεδα εγκλεισμού και βασανιστηρίων μεταναστών και προσφύγων.

– Να υπερασπιστούμε τη ελευθερία της ανθρώπινης μετακίνησης ως αδιαπραγμάτευτο δικαίωμα,

– Έμπρακτη αλληλεγγύη στους αγώνες για τα χαρτιά των μεταναστών.

–Άσυλο για όλους τους πρόσφυγες.

Μικροφωνική/ Συγκέντρωση στην Πλατεία Αγοράς, Τρίτη 14 Oκτωβρίου, στις 18: 30.

 

 

Στα δεκάδες χιλιάδες χρόνια παρουσίας του ανθρώπου στη γη, το έθνος είναι μια σχετικά καινούρια πατέντα 2μιση αιώνων, που επιβλήθηκε από την νεοαναδυόμενη τότε, οικονομικά κυρίαρχη τάξη, την αστική, στους τοπικούς πληθυσμούς, σε μια περίοδο ευρύτερων κοινωνικών, πολιτικών και τεχνολογικών αλλαγών σε παγκόσμια κλίμακα (Βιομηχανική επανάσταση, κατάργηση φεουδαρχικού κατακερματισμού, συνένωση τοπικών αγορών σε ευρύτερες, σταθεροποίηση οικονομικών σχέσεων μεταξύ περιοχών).

 

Μια μικρή πληθυσμιακά κοινωνική ομάδα, λόγω της οικονομικής ισχύος της, κατάφερε να επιβάλλει και να σταθεροποιήσει σε βάθος χρόνου, την θεσμοθετημένη εκμετάλλευση του υπόλοιπου πληθυσμού σε μια επικράτεια, καθόλου γλωσσολογικά, ανθρωπολογικά, θρησκειολογικά ή ιστορικά δεδομένης ή ομοιογενούς και που κυμαίνεται η γεωγραφική της έκταση ανάλογα με το εύρος της ισχύος αυτής.

 

Η ομάδα αυτή, η αστική τάξη, αντικατέστησε παλαιότερους κυρίαρχους φεουδάρχες, ηγεμόνες, σουλτάνους διεύρυνε σχέσεις ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής, τις μηχανές και ως εκ τούτου απέκτησε τεράστια εξουσία πάνω στη μοίρα των ανθρώπων συνολικά. Η αστική τάξη, δηλαδή οι κτήτορες μηχανών, γης και εργατών ως καθοδηγητική δύναμη από τη βιομηχανική εποχή και μετά, δημιούργησε το «εθνικό κράτος». Έναν μηχανισμό που αφενός προασπίζει την κερδοφορία του κεφαλαίου της, εφόσον διαχειρίζεται και ελέγχει πληρέστερα, σε κεντρικό επίπεδο, τα μέσα παραγωγής και αφετέρου διασφαλίζει την επιβίωση του καθεστώτος στο μέλλον, εφόσον υποκλέπτει την συναίνεση των υπηκόων, προσδίδοντας μεταφυσικές, μη ρεαλιστικές ονειρώξεις διαταξικού χαρακτήρα περί κοινής καταγωγής, κοινών στοιχείων πολιτισμού (γλώσσα, μουσική) κοινών ιδανικών για το μέλλον.

 

Η κυρίαρχη τάξη δημιούργησε μια ιδεολογία, ενοποιητική σε διάφορες κοινότητες ανθρώπων που κατοικούσαν αιώνες τη γη και που ήταν προϊόν της σύγχυσης των μεταναστεύσεων, των εκτοπίσεων, των διαφυλετικών και εσωφυλετικών πολέμων, των αέναων πολιτισμικών αλληλεπιδράσεων. Οι άνθρωποι αυτοί, αποτέλεσαν τη μεγάλη εργατική τάξη που έπρεπε να χαλιναγωγηθεί, για να εξαναγκασθεί να έρθει να δουλέψει γι’ αυτούς. Έπρεπε να γίνει κτήμα του κάθε εργαζόμενου και συνειδητή επιλογή του, πως πρέπει να τον εκμεταλλεύονται, δια βίου, κάποιοι που κληρονόμησαν, ή σπανιότερα, κέρδισαν κεφάλαιο… γιατί έτσι. Γιατί μιλάνε ελληνικά. Γιατί έχουμε φιλότιμο.

 

Οι κάτοχοι κεφαλαίου, νοούμενοι ως αστική τάξη, κατάφεραν να εκβιάσουν τους εργάτες, να ερημώσουν την ύπαιθρο, να σπείρουν τη μιζέρια στις πόλεις, να οδηγήσουν εκατομμύρια ανθρώπινα όντα σε κατάσταση λιμοκτονίας και να επιβάλλουν την μεταβιομηχανική εθνική δουλοπαροικία. Και το πέτυχαν με θεσμοθέτηση από το νομοθέτη, επιβολή από το δικαστή και το χωροφύλακα και αγιοποίηση από τον παπά της ατομικής ιδιοκτησίας στον συλλογικά παραγόμενο πλούτο. Με άλλα λόγια, το έθνος ως ενοποιητικό ιδεολογικό κατασκεύασμα αποσκοπεί στην ηθική νομιμοποίηση της κλοπής του πλούτου αυτού.

 

Το έθνος ως μηχανισμός, προάγει τη φαντασιακή συγγένεια, μια εύπεπτη πραγματικότητα, μια άυλη παρηγοριά, για να εξασφαλίσει την συναίνεση, το κοπάδιασμα των ανθρώπων για την ευκολότερη διαχείρισή τους ως παραγωγικούς πόρους. Τα έχνη, ως λέξη σώζεται ακόμα στην Κρήτη (με τροπή του θ σε χ) δηλώνοντας κοπάδι ζώων. Τα εθνικά σύμβολα για τον υπήκοο λειτουργούν όπως τα καθρεφτάκια και οι χάντρες που έδιναν οι ισπανοί αποικιοκράτες στους ιθαγενείς της Αμερικής ως αντάλλαγμα της λεηλασίας των ζωών τους. Είναι φανταχτερά και έχουν μια μυστικιστική διάσταση που σαγηνεύει. Το συλλογικό υποσυνείδητο, λόγω μιμιτισμού, συνήθειας, παράδοσης, πνευματικής συσκότισης των μαζών, θρησκοληψίας, μπορεί εύκολα να «δρομολογηθεί» από την εξουσία εκεί που θέλει αυτή. Το ελληνικό κράτος και κεφάλαιο δηλαδή, αφού πρώτα μου κλέψει τον κόπο μου, με φορολογήσει, με δικάσει, με αφήσει αγράμματο, με αφήσει νηστικό και άρρωστο – και αν δε με στείλει σε κανένα πόλεμο να σκοτωθώ – τότε, θα μου δώσει ένα πλαστικό σημαιάκι να πάω στην παρέλαση.

 

Η κάθε εθνική αστική τάξη ενορχήστρωσε την τέλεια απάτη. Είπε στη εργατική τάξη πως όλοι είμαστε ένα, πλούσιοι και φτωχοί σε αυτόν τον τόπο και πρέπει να ανταγωνιστούμε τους άλλους δίπλα. Σήκωσε τη σημαία του εθνικού εγωισμού ως κίνητρο παραγωγικότητας μιας κρεατομηχανής και οι εργάτες την αποδέχτηκαν, την έκαναν δική τους και ξέχασαν τα διδάγματα της πρώτης διεθνούς των εργατών. Πράγμα που τους οδήγησε στις εκατόμβες νεκρών, εκατομμυρίων εργαζομένων του πρώτου και του δεύτερου παγκοσμίου πολέμου και των υπόλοιπων τοπικών πολέμων μέχρι σήμερα. Η ελληνική αστική τάξη βροντοφωνάζει εδώ και δύο αιώνες: «είμαστε έλληνες, είμαστε χριστιανοί, είμαστε απόγονοι κάποιων ένδοξων προγόνων». Κούφια λόγια. Άδεια πουκάμισα. «Εν μέρει εθνικός και εν μέρει χριστιανίζων», λέει ο Καβάφης. «Και ο παππούς μου κολίγας κι αυτός», λέει ο Κηλαϊδόνης.

 

Πόσο κοινά και ομοιογενή κοινωνικά χαρακτηριστικά έχουν μεταξύ τους οι άρχοντες και οι αρχόμενοι, ώστε να συνθέτουν την «εθνική» υπόσταση του συνόλου; Πόση εθνολογική συνάφεια υπήρχε μεταξύ του «ελέω θεού» Καποδίστρια, που σκέπτονταν και έγραφε τους λόγους του στα γαλλικά, για να διαβαστούν σε σαλόνια τουρκόφωνων κοτζαμπάσηδων και να μεταφραστούν από φαναριώτες αστούς σε αρχαΐζουσας καθαρεύουσα, γλώσσα ακατάληπτη από το πληθυσμό, από τη μια μεριά και του φτωχού υπηκόου από την άλλη, όπου κάποιος μιλούσε αλβανικά, σλάβικα, τούρκικα, βλάχικα, σαρακατσάνικα, κρητικά, τσακώνικα, επτανησιώτικα, άλλος ήταν χριστιανός, άλλος μουσουλμάνος άλλος εβραίος.

 

Πόσο κοινό, άραγε, ιστορικό παρελθόν, παρόν – μέσω της γλώσσας, των θεσμών, της συλλογικής ευμάρειας κ.α. – και μέλλον είχαν π.χ. ο αρβανιτόφωνος κοινωνικός αγωνιστής Καραϊσκάκης με τον Μαυροκορδάτο, ο Παλαμάς με το Μεταξά, οι απεργοί της χαλυβουργίας με τον βιομήχανο Μάνεση, τα παιδιά μας με τα παιδιά του συντοπίτη Βαρδινογιάννη; Πόσα κοινά έχουν άραγε ο Ωνάσης, ο Νιάρχος, ο Μποδοσάκης, οι Βενιζέλοι, οι Παπανδρέου, οι Ράλληδες, οι Αβέρωφ, οι Σούρληδες, οι Εβερτ, οι Καραμανλήδες, οι συνεργάτες των ναζί και καμιά εκατοστή οικογενειακές οικονομικά εύρωστες «επιχειρήσεις», από τη μια με τα εκατομμύρια ανθρώπων της προσφοράς, του μόχθου, της φτώχιας, της προσφυγιάς της μετανάστευσης, της ανεργίας, των διώξεων, εκτοπίσεων, φυλακίσεων, βασανισμών, της αλητείας; Τι σχέση έχουν αυτοί με εμάς;

 

Το έθνος αποτελεί την ιδεολογική πλατφόρμα στήριξης του κράτους και του αστικού Νόμου. Είναι δομικό στοιχείο του καπιταλισμού και η διχόνοια και το μίσος ανάμεσα στα «έθνη», αναπόφευκτη συνέπειά του. Το έθνος λειτουργεί ως εργαλείο χειραγώγησης των μαζών στα χέρια του κράτους και του κεφαλαίου, που αποτελούν την αστική τάξη ή ακριβέστερα λειτουργεί ως βαθμολογική κλίμακα αποδόσεων εθνικοφροσύνης και νομιμοφροσύνης των υπηκόων, στο σχολείο, στο στρατό, στο πανεπιστήμιο, στη μισθωτή δουλειά, στην εκκλησία, στο δικαστήριο, στο ψυχιατρείο, στη φυλακή, στα πεδία των μαχών, στα πρέπει και στα μη, σε μαζικές κοινωνικές διεργασίες οργανωμένες από πάνω προς τα κάτω και από το κέντρο προς την περιφέρεια. Το ακριβώς αντίθετο θα αποτελούσε επαναστατική πρακτική και πολιτική. Μια συμμετοχική, ελευθεριακή κοινωνική και οικονομική οργάνωση σε παγκόσμιο επίπεδο με στόχο την παγκόσμια συναδέλφωση των λαών μέσω της καταστροφής των εξουσιών τους.

 

Η ανθρωπότητα είναι επτά δις. Ενεργός και παραγωγικά ικανός πληθυσμός είναι περίπου τα πέντε. Αυτοί παράγουν πλούτο, ορίζοντάς τον ως το λογιστικό άθροισμα όλων των εργασιών, σωματικών ή πνευματικών, που παράγουν έργο. Στον καπιταλισμό όμως, η παραπάνω διαδικασία γίνεται όταν ο χώρος παραγωγής, η πρώτη ύλη και ο εργάτης, ως συντελεστές παραγωγής κάποιου έργου, ανήκουν ιδιοκτησιακά σε άλλον ο οποίος κερδοσκοπεί εις βάρος του καταναλωτή του έργου και του εργάτη που το έφτιαξε. Αν δεν κερδίζει αρκετά, δεν έχει κίνητρο συνέχισης της παραγωγής. Κάποια λίγα εκατομμύρια άνθρωποι παγκοσμίως, λοιπόν, από αυτά τα πέντε δις, ελέγχουν το σύνολο της παραγωγής μέσω της ιδιοκτησίας των συντελεστών της και καθίστανται μια παγκόσμια οικονομική ολιγαρχία που απομυζά τον συλλογικά παραγόμενο πλούτο. Οι ολιγάρχες αυτοί, λίγοι σε κάθε τόπο, επειδή ως παραγωγικό κίνητρο, έχουν την απληστία, ανέπτυξαν ανταγωνιστικές σχέσεις μεταξύ τους. Ο καθένας τους φοβάται και ζηλεύει τον άλλο. Συμφώνησαν λοιπόν, να πουν στους λαούς πως χωρίζονται σε έθνη. Για να έχει ο καθένας τους τον δικό του στρατό ή εργατικό προσωπικό και να διαφυλάξει την κυριαρχία του έναντι άλλων. Και για να πεισθούν οι λαοί και να εθελοτυφλήσουν στην κοινωνική αδικία, πλασάρουν το νεφελώδες εθνικό φαντασιακό.

 

Ο εβραίος μεγαλοβιομήχανος Krupp, ως βασικός στυλοβάτης του Βέρμαχτ και του ναζισμού, λειτούργησε προασπιζόμενος τα συμφέροντα της τάξης του και όχι της καταγωγής του. Η αστική τάξη όμως, δυστυχώς, είναι και η μοναδική που έχει στο σύνολό της ταξική συνείδηση και όχι εθνική. Οι κατώτερες τάξεις αποκοιμισμένες, ρημαγμένες, εξαπατημένες, ορέγονται «εθνικά μεγαλεία», σημαιάκια, παρελάσεις, πολιτικά κόμματα, εθνικούς θεσμούς και ήρωες μαρμαρωμένους για να παρηγοριούνται.

 

ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ,

ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΕΝΟΤΗΤΑ,

ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ ΤΩΝ ΚΑΤΩΤΕΡΩΝ ΣΤΡΩΜΑΤΩΝ

ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΤΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ

 

 

Κατάληψη RosaNera, Χανιά 2012

 

 

κατεβάστε το αρχείο σε μορφή γουόρντ

 

Για άλλη μια φορά οι στρατιωτικές επιχειρήσεις του Ισραήλ στη λωρίδα της Γάζας, πήραν διαστάσεις μιας σφαγής χωρίς τελειωμό.

Αν και το κράτος του Ισραήλ έχει την κύρια ευθύνη για την κλιμάκωση του πολέμου στην παρούσα συγκυρία, ωστόσο οι ευθύνες για τους συνεχείς πολέμους στην περιοχή βαραίνουν και τα κράτη με ανάλογα γεωπολιτικά συμφέροντα (Ρωσία, ΗΠΑ, Αίγυπτος, Ιράν, Ευρωπαϊκή Ένωση, Σαουδική Αραβία). Παράλληλα το ελληνικό κράτος απολαμβάνει τις διαχρονικές μπίζνες με τα απολυταρχικά καθεστώτα της περιοχής, συμμαχεί μαζί τους ενάντια στους πρόσφυγες, ενώ πρόσφατα –δια στόματος υπουργού εξωτερικού- δεν δίστασε να νομιμοποιήσει και τη δικτατορία στην Αίγυπτο. Επιπλέον με το Ισραήλ πραγματοποιεί κοινές στρατιωτικές ασκήσεις, ανταλλάσσει τεχνογνωσία, αγοράζει  μέχρι και τα χημικά που καταστέλλει εργατικές διαδηλώσεις.

Οι πρόσφατες επευφημίες εξάλλου, του Υπουργού Άμυνας των Η.Π.Α. προς τον έλληνα ομόλογό του για την άριστη στρατιωτική συνεργασία της Ελλάδας με το Ν.Α.Τ.Ο., αναδεικνύουν την προθυμία των κυβερνώντων να συμβάλλουν στις δολοφονικές στρατιωτικές επεμβάσεις ανά τον κόσμο. Με αφορμή την επέκταση της Βάσης της Σούδας και τον εμπλουτισμό της με περεταίρω οπλικά συστήματα, τονίζεται η ταυτόχρονη διεύρυνση του γεωστρατηγικού ρόλου της Ελλάδας ως «νησίδας σταθερότητας και ασφάλειας στην ευρύτερη περιοχή», αλλά και ο ρόλος που η Ελλάδα μπορεί να αναλάβει «στο όνομα της διεθνούς νομιμότητας». H θωράκιση της Βάσης της Σούδας «για την αντιμετώπιση των νέων εστιών έντασης που απλώνονται από την Ουκρανία μέχρι το Ιράκ, τη Γάζα και τη Συρία καθώς και τις χώρες της Βορείου Αφρικής», τοποθετεί ξεκάθαρα την εγχώρια κυριαρχία στο σινάφι των διεθνών αρπαχτικών που δε διστάζουν να βομβαρδίζουν στη Γάζα μικρά παιδιά, ενώ την ίδια στιγμή στέλνουν στην εξαθλίωση και το θάνατο χιλιάδες εκτοπισμένους πρόσφυγες από τις εμπόλεμες περιοχές της Ανατολικής Μεσογείου, της Ασίας και της Αφρικής. Αρκεί να δούμε τα αμερικάνικα μη επανδρωμένα ιπτάμενα ραντάρ (drones)που θα χρησιμοποιούν τη Βάση -και που μερικά θα διατεθούν στις ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις- και τις «κοινές ασκήσεις» που πραγματοποιεί ο ελληνικός στρατός με τον Ισραηλινό και τους «συμμάχους» του.

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΙΣΡΑΗΛΙΝΟΥΣ ΠΟΛΙΤΕΣ ΠΟΥ ΑΡΝΟΥΝΤΑΙ ΝΑ ΚΑΤΑΤΑΓΟΥΝ ΣΤΟ ΣΤΡΑΤΟ ( υποχρεωτική στράτευση στο Ισραήλ αφορά άντρες και γυναίκες, τρία και δυο χρόνια αντίστοιχα. Η άρνηση κάποιου να καταταγεί στο στρατό επιφέρει φυλάκιση και κοινωνικό αποκλεισμό.)