Κατηγορία: Πορείες

Νέο Κάλεσμα από την Κατάληψη Rosa Nera, σήμερα στις 19:00. στην Πλατεία Αγοράς, για το διακρατικό έγκλημα στην Πύλο.

Συμμετέχουμε και καλούμε στο συλλαλητήριο, σήμερα Πέμπτη στην Πλατεία Αγοράς στις 19:00, με τις συλλογικότητες των Χανίων, στο πλασίο των πανελλαδικών κινητοποιήσεων μετά το πολύνεκρο ναυάγιο στην Πύλο.

Το κείμενο της Κατάληψης Rosa Nera που μοιράστηκε χθες στην παράσταση διαμαρτυρίας έξω από το λιμενικό Χανίων:

«Να σταματήσουμε όλα τα κρατικά εγκλήματα κατά της ανθρώπινης μετακίνησης και της ανθρώπινης ζωής.
Ένα από τα πλέον πολύνεκρα ναυάγια με πρόσφυγες και μετανάστες στη Μεσόγειο εξελίσσεται από τα ξημερώματα της Τετάρτης 14/6, ανοιχτά της Πύλου.

Μέχρι αυτή την ώρα έχουν έχουν επιβεβαιωθεί 78 νεκροί, έχουν διασωθεί 104, ενώ άγνωστος παραμένει ο αριθμός των αγνοουμένων. Κατά δήλωση των διασωθέντων στο αλιευτικό σκάφος επέβαιναν 750 άνθρωποι.

Το αλιευτικό εντοπίστηκε για πρώτη φορά αργά την Τρίτη από την Frontex σε διεθνή ύδατα περίπου 50 μίλια (80 χλμ.) νοτιοδυτικά της της Πύλου. Το Watch The Med – Alarmphone ενημέρωνε από χτες το απόγευμα για την κατάσταση κινδύνου του πλοίου. Ένα σκάφος του λιμενικού προσέγγισε το πλοίο, το οποίο κατευθυνόταν προς την Ιταλία. Λίγες ώρες αργότερα ανατράπηκε και βυθίστηκε. Το σκάφος είχε αποπλεύσει από την πόλη Tobruk της Λιβύης, νότια της Κρήτης, με τους περισσότερους επιβάτες να είναι νεαροί άντρες γύρω στα 20, κυρίως από την Αίγυπτο, τη Συρία και το Πακιστάν.

Ως αποτέλεσμα των επαναπροωθήσεων στο Αιγαίο, της βίας στα σύνορα (με ξυλοδαρμούς, βασανιστήρια, ληστείες από κρατικούς και παρακρατικούς λειτουργούς), των κλειστών κέντρων κράτησης, τον φράχτη του Έβρου, ένας αυξανόμενος αριθμός σκαφών ρισκάρει ένα μεγαλύτερο και πιο επικίνδυνο ταξίδι προς την Ιταλία αποφεύγοντας την Ελλάδα.

Δε θα σταματήσουμε να καταγγέλλουμε την εγκληματική διαχείριση της μεταναστευτικής-προσφυγικής ζωής από το ελληνικό κράτος και τη θανατοπολιτική που επιβάλλει στα σύνορα. Η προσφυγιά και η μετανάστευση ποινικοποιείται και τιμωρείται με κράτηση σε κλειστά κέντρα, φθηνή και υποτιμημένη εργασία, κοινωνικό και εργασιακό ρατσισμό, άρνηση κοινωνικών και πολιτικών δικαιωμάτων, καθώς και με την καθημερινή βία της φτώχειας και της ανασφάλειας.

Τα εγκλήματα του ελληνικού κράτους έχουν αποκαλυφθεί σε διεθνή μέσα και το ίδιο έχει καταδικαστεί σε διεθνή δικαστήρια για κάποια από αυτά. Κι όμως τα εγκλήματα συνεχίζονται.

Ελεύθερη μετακίνηση σε πρόσφυγες και μετανάστες
Ίσα δικαιώματα για όλες και όλους.

Είμαστε μαζί με τους αγώνες προσφύγων και προσφυγισσών,
μεταναστών και μεταναστριών για την ζωή!»

 

Συγκέντρωση σήμερα στις 19:00 στην Πλατεία Αγοράς Χανίων.

Κατάληψη ROSA NERA

* η φωτογραφία είναι από ελικόπτερο του ελληνικού λιμενικού, έχει δημοσιευτεί στον αστικό τύπο, με την επισήμανση πως πρόκειται για το πλοιάριο που βυθίστηκε στην Πύλο. Η εικόνα τεκμηριώνει την εσκεμμένη και εγκληματική άρνηση διάσωσης. Το ναυάγιο στην Πύλο εντάσσεται στο πλαίσιο των φονικών διακρατικών πολιτικών υπονόμευσης των κατεκτημένων δικαιωμάτων ασύλου, των δικαιωμάτων της ανθρώπινης μετακίνησης και της εργασίας της.

 

Δίψα για ζωή, όχι μιζέρια εκλογική
Οργάνωση από τα κάτω, αγώνες ταξικοί

Η Πρωτομαγιά των αγώνων για «το ψωμί και τα τριαντάφυλλα», για πάντα εργατική στη συνείδηση των εργατών και των εργατριών σε όλο τον κόσμο, είναι η μέρα της αιματηρής εξέγερσης των βιομηχανικών εργατικών οικογενειών στο Σικάγο του 1886, μέρα ορόσημο στην πάλη για τη διεθνή απελευθέρωση της εργατικής τάξης από την καταπίεση και την εκμετάλλευση. Στα μέρη μας, ο ανήσυχος μήνας Μάης συνδέεται με τους απεργιακούς αγώνες και την εξέγερση στη Θεσσαλονίκη του 1936.

137 χρόνια από την 1η Μάη στο Σικάγο, οι σύνδεσμοι και τα κράτη των αφεντικών λεηλατούν τις κατακτήσεις των εργατικών ενώσεων, οι εκμεταλλευτές συνεχίζουν να κλέβουν τον μισθό, τον χρόνο, «το ψωμί και τα τριαντάφυλλα», τη ζωή.

Στην Ελλάδα του 2023, οι εργοδοτικές δολοφονίες αυξάνονται και παράλληλα βαφτίζονται «ατυχήματα». Δεν είναι όμως αποτέλεσμα κάποιας «ατυχίας» η ποσοτική αύξηση των εργατικών τραυματισμών και θανάτων. Αντίθετα, είναι το αποτέλεσμα των ανύπαρκτων συνθηκών προστασίας και ασφάλειας των εργαζομένων, της απλήρωτης υπερεργασίας και των εξοντωτικών υπερωριών, των ταξικών και κοινωνικών αποκλεισμών από την περίθαλψη.

Στην Κρήτη καταγράφονται κάθε μήνα σοβαροί τραυματισμοί στα εργοτάξια, στα χωράφια και στις διανομές. Παράλληλα καταγγέλλεται δημόσια από τα συνδικάτα η μη δήλωση τραυματισμών (ιδίως για τη μεταναστευτική εργασία), όπως καταγγέλλεται και η ανυπαρξία ελέγχου για τις συνθήκες ασφάλειας στη δουλειά. Χαρακτηριστική είναι η υπόθεση της εργοδοτικής δολοφονίας στο Ρέθυμνο του οδηγού Μανόλη Αφράτη. Ο Μανόλης Αφράτης οδηγούσε με ευθύνη της εταιρείας «ΓΑΛΑΚΤΟΜΙΚΗ ΑΜΑΡΙΟΥ Α.Ε.», ένα φορτηγό-φονιά εντελώς ακατάλληλο για τον δρόμο και με θανατηφόρες τροποποιήσεις – όπως τεκμηριώνεται στη μελέτη εμπειρογνωμόνων. Προκειμένου λοιπόν να γλιτώσει η εταιρεία το κόστος στοιχειωδών κανόνων ασφαλείας, ένας εργάτης οδηγήθηκε στον θάνατο στις 21 Μάη 2020 ενώ –όπως συνήθως συμβαίνει σε ανάλογες περιπτώσεις– επιχειρείται από μια μερίδα τοπικών παραγόντων στο Ρέθυμνο η απαλλαγή της εργοδοσίας από τις ευθύνες της. Αυτές τις μέρες δίνεται ένας σημαντικός νομικός αγώνας από την οικογένεια του νεκρού εργάτη, ένας αγώνας που πρέπει να στηριχτεί από όλες και όλους μας ενάντια στις εργοδοτικές δολοφονίες.

Και δυο μήνες πριν, στα Τέμπη, αποδείχτηκε με φριχτό τρόπο το πώς η υποτίμηση της ζωής και της εργασίας αφορά όλες και όλους, ανεξαρτήτως κοινωνικής καταγωγής. Γιατί ήταν η υποτίμηση της ζωής και της εργασίας που οδήγησαν στο ειδεχθές κρατικό έγκλημα των Τεμπών. Οι εργαζόμενοι στα τρένα είχαν καταγγείλει, εδώ και χρόνια, τις εγκληματικές συνθήκες στο σιδηροδρομικό δίκτυο χωρίς καμία θεσμική ανταπόκριση.

Αντιθέτως, η κρατική δολοφονία στα Τέμπη ήταν αποτέλεσμα της μακροχρόνιας και πολιτικά εσκεμμένης υποστελέχωσης, ξεπουλήματος και υποβάθμισης των υποδομών του σιδηροδρομικού δικτύου και των κανόνων ασφαλείας με στόχο τη μείωση του κόστους εργασίας και του κόστους της προστασίας της.

Το σοκ από την κρατική και εργοδοτική δολοφονία στα Τέμπη πυροδότησε ένα κύμα διαμαρτυρίας που εκφράστηκε με μια μεγάλη απεργιακή συμμετοχή και τη μεγάλη συμμετοχή της νεολαίας με ταξικό λόγο ενάντια στην κρατική και εργοδοτική ασυδοσία. Το πένθος δεν ήταν «εθνικό», αλλά αντίθετα εκδηλώθηκε μέσα από την οργανωμένη δράση, τις συγκρούσεις, την οργή και τον λόγο που εκφράστηκαν χωρίς καμία διάθεση συμφιλίωσης με όσους ευθύνονται πολιτικά, οικονομικά και διαχρονικά για το έγκλημα. Αντί όμως να κλιμακωθούν τα γεγονότα διαμαρτυρίας, διεκδίκησης και απεργιών, ακολούθησε η ανακοίνωση για διενέργεια εκλογών, η αδράνεια των κινημάτων και η επιχείρηση αποκλιμάκωσης εκ μέρους των κομμάτων, όπως και η επένδυση σε μια νέου τύπου πρόταση «να λογαριαστούμε μετά», αυτή τη φορά στις κάλπες.

Η ταραχώδης πρόσφατη τοπική (και όχι μόνο) πολιτική ιστορία έχει δείξει πως οι αναθέσεις σε οιοσδήποτε τύπου «σωτήριες» κρατικές, κομματικές ηγεσίες και ταξικές εργολαβίες είναι καταστροφικές για τις αξίες της ελευθερίας, της δικαιοσύνης, της κοινωνικής αυτοδιεύθυνσης, της άμεσης δημοκρατίας και της προτεραιότητας των εργατικών και κοινωνικών αναγκών. Το έγκλημα στα Τέμπη, όπως και τα εγκλήματα στο Αιγαίο, στον Έβρο, στο Μάτι είναι αποτελέσματα υποχώρησης των οργανωμένων αγώνων για την αλλαγή του κοινωνικού, πολιτειακού και οικονομικού παραδείγματος στην κατεύθυνση της οικονομικής ισότητας και της κοινωνικής χειραφέτησης.

Απέναντι σε ένα κλίμα προεκλογικής μιζέριας και ενάντια στην απάθεια, να οργανωθούμε στη βάση των εργατικών ενώσεων και των σωματείων, στα κοινωνικά και τα εργατικά κινήματα, να υπερασπιστούμε τις καταλήψεις, τα σπίτια της αλληλεγγύης των καταπιεσμένων.

Στον καθημερινό αγώνα για τη ζωή, το δίκιο θα κριθεί στους δρόμους.

Καλούμε την 1η Μάη μαζί με τα εργατικά σωματεία και τις συλλογικότητες της πόλης στην Πλατεία Αγοράς στις 10:00

Κατάληψη Rosa Nera

 

Κράτος και κεφάλαιο δολοφονούν
Όλοι και όλες στους δρόμους

Οι ζωές μας πάνω από τα κέρδη τους

Πόσες φορές θα θρηνήσουμε τους νεκρούς μας πάνω στα συντρίμμια που αφήνει πίσω της η βαρβαρότητα του καπιταλισμού;

Το “δυστύχημα” στα Τέμπη είναι άλλη μια δολοφονία κράτους και κεφαλαίου.

Η σκόπιμη υποτίμηση των μέτρων ασφαλείας από την εταιρία, η υποστελέχωση και η ενταντικοποίηση της εργασίας, είναι ζητήματα που το σωματείο των εργαζομένων είχε καταγγείλει και διαμαρτυρηθεί πολλές φορές.

Πέμπτη 16 Μάρτη, ώρα 10:00 π.μ
στην Πλατεία Αγοράς.

Για την 8η Μάρτη

…Ζωή, όχι επιβίωση. Η ζωή είναι αυτό που επιθυμεί
η γυναίκα που εργάζεται. Η τέχνη, η μουσική, ο ήλιος
δεν είναι μόνο για τις πλούσιες γυναίκες,
είναι και δικαίωμα όλων των εργατριών.
Δεν θέλουμε μόνο ψωμί, αλλά και τα
τριαντάφυλλα, τα ρόδα της ζωής…

Rose Schneiderman, συνδικαλίστρια εργάτρια, 1911

Ενάντια σε μια κρατική, εμπορευματική αντίληψη για τη «μέρα της γυναίκας», η οποία είχε εγκαθιδρυθεί στην Ελλάδα τις προηγούμενες δεκαετίες, τα τελευταία χρόνια ο κόσμος του αγώνα επανανοηματοδοτεί την 8η Μάρτη. Η 8η Μάρτη συναντά τις αρχικές καταγωγές της, ως μέρα μνήμης και διεκδίκησης για την απελευθέρωση όλων των γυναικών, ανεξαρτήτως ηλικίας και καταγωγής, μέρα διαδηλώσεων για την ισότητα και την άρση των έμφυλων και ταξικών διακρίσεων, μέρα αναστοχασμού και υπενθύμισης της ανάγκης οργάνωσης και συνέχειας των αγώνων που συνδέουν το σήμερα και την παγκόσμια έκρηξη των γυναικείων διεκδικήσεων με τους αγώνες του παρελθόντος.

Στα μέρη μας, αποτελεί ευκαιρία για σύνδεση ανάμεσα στους σημερινούς αγώνες ενάντια στην πατριαρχία, την έμφυλη βία και τις διακρίσεις με την παρακαταθήκη αγώνων, όπως αυτών των καπνεργατριών στην Θεσσαλία και την Μακεδονία του 1936, των γυναικών της αντιφασιστικής αντίστασης, των γυναικών στο αντιδικτατορικό κίνημα, των αυτόνομων γυναικείων και φεμινιστικών ομάδων του ’70, και με τόσες άλλες ιστορικές παρακαταθήκες, στο νήμα των οποίων συνεχίζεται μια ιστορική διαδρομή προς την πολυπόθητη ισότητα και απελευθέρωση από τις έμφυλες ανισότητες.

Η 8η Μάρτη είναι μέρα μνήμης των αγώνων και των κατακτήσεων των γυναικών της εργατικής τάξης, καθώς αποτελεί μια συμβολική αναφορά σε ιστορικούς σταθμούς της γυναικείας εργατικής διαμαρτυρίας. Από τους αγώνες των γυναικών στις βιομηχανίες των ΗΠΑ μέχρι τις γυναικείες διαδηλώσεις στην Ευρώπη, η 8η Μάρτη αποτέλεσε στο πέρασμα προς τον βιομηχανικό 20ο αιώνα μια μέρα αναφοράς των γυναικών ενάντια στην καταπίεση και την εκμετάλλευση τους από τον καπιταλισμό και τους πατριαρχικούς θεσμούς. Και ήταν μια τέτοια μέρα του 1917, όταν στην Πετρούπολη ξεσπά μια κοινωνική επανάσταση που θα συνταράξει οικουμενικά τον κόσμο από τις γυναίκες που φώναζαν «ψωμί» –όπως ακριβώς οι επαναστάτριες γυναίκες στο Παρίσι του 1789– και απαιτούσαν την «ειρήνη», ώστε να σταματήσει η μεγάλη ανθρωποσφαγή του πρώτου μεγάλου πολέμου.

Και αν οι επαναστάσεις προδόθηκαν, τα οράματα και οι διεκδικήσεις των εξεγερμένων γυναικών της εργατικής και της αγροτικής τάξης συνεχίζουν να πλαισιώνουν τις αξίες των αγώνων για ισότητα, δικαιοσύνη, ελευθερία και μια κοινωνία χωρίς εκμεταλλευόμενες και εκμεταλλευτές.

Στις 8 Μάρτη κατεβαίνουμε στον δρόμο μαζί με τα εργατικά σωματεία, τις συλλογικότητες της πόλης, όλους τους αγωνιζόμενους ανθρώπους αυτής της πόλης και ενώνουμε τις φωνές μας:

– Για το τέλος κάθε είδους ρατσιστικού, έμφυλου και δολοφονικού αποκλεισμού των προσφυγισσών και των μεταναστριών από τη ζωή. Καμία εξαίρεση της προφυγιάς και των ξενιτεμένων γυναικών από τα αγαθά της πολιτικής και κοινωνικής ζωής.

– Για να διευρύνουμε, και όχι απλά να πάρουμε πίσω, όλες τις εργατικές κατακτήσεις που αφορούν τις ηλικιωμένες αδερφές μας, τη γενιά που μας «φρόντισε», να απαιτήσουμε την επαναφορά του δικαιώματος στη σύνταξη με πλήρεις αποδοχές με πλήρη πρόσβαση στην ιατροφαρακευτική φροντίδα και ασφάλιση για όλες, για την εξασφάλιση της ποιότητας της γυναικείας ζωής και ιδίως της τρίτης ηλικίας.
– Για την ταξική και κοινωνική υποστήριξη των εργαζόμενων και ανέργων μητέρων και την αναγνώριση όλων των δικαιωμάτων τους, όπως και την πρόσβαση σε πλήρεις αποδοχές και άδειες μητρότητας.
– Για την άμεση δικαίωση όλων των θυμάτων κακοποίησης, γυναικοκτονιών και έμφυλης βίας και για τη δημιουργία αποτελεσματικών κοινωνικών θεσμών προστασίας, φιλοξενίας και παιδείας για τα ζητήματα της ισότητας.
– Για να δηλώσουμε απερίφραστα ότι δεν έχουμε καμία ανοχή σε διακρίσεις φύλου ως προς τη σεξουαλικότητα, στην κατάργηση του δικαιώματος της έκτρωσης και στις κοινωνικές κατασκευές του φύλου. Δικαίωση όλων των διεκδικήσεων των τρανς γυναικών για την ισότητα.
– Για την κατάργηση του νόμου που αφορά στη συνεπιμέλεια, καθώς δεν προστατεύει επαρκώς και αφήνει εκτεθειμένες τις γυναίκες σε πιθανούς κακοποιητικούς ή φονικούς άντρες.

Ζούμε σε μία χώρα όπου η ενδοοικογενειακή βία, οι βιασμοί και το trafficking αποτελούν σκληρή καθημερινότητα για πάρα πολλές γυναίκες με αποκορύφωμα τις δεκάδες –καταγεγραμμένες– γυναικοκτονίες. Την ίδια στιγμή παρακολουθούμε κατάπτυστες δικαστικές αποφάσεις σε υποθέσεις σεξουαλικής κακοποίησης, όπως την αθώωση των βιαστών αστυνομικών για τον ομαδικό βιασμό 19χρονης στο Α.Τ. Ομόνοιας, των αστυνομικών για την εμπλοκή τους στη δολοφονία του Ζακ, των παιδοβιαστών παπάδων για την υπόθεση του Γιάννη από τη Γλώσσα Πλατανιά, το ξέπλυμα του παιδοβιαστή Λιγνάδη, την πρόσφατη απόφαση που ρίχνει στα μαλακά τον δολοφόνο της Έφης Τσιχλάκη.

Την 8η Μάρτη απεργούμε από το σπίτι και τη δουλειά για να εκφράσουμε την οργή μας απέναντι στο σύστημα που αναπαράγει την έμφυλη βία. Ενώνουμε τις φωνές μας παίρνοντας δύναμη από τις μαζικές κινητοποιήσεις των γυναικών σε όλον τον κόσμο.

Συμμετέχουμε σε όλα τα καλέσματα από τις 10.00 στην Πλατεία Αγοράς

ΚΑΤΑΛΗΨΗ ROSA NERA

Υ.Γ. Η κρατική δολοφονία τόσων συνανθρώπων μας λόγω εγκληματικών αβλεψιών στον βωμό του κέρδους με όχημα άλλη μία ιδιωτικοποίηση δημόσιου φορέα σίγουρα επισκιάζει κάθε ανάγκη απότισης τιμής σε προηγούμενους αγώνες και σύνδεσής τους με τους σημερινούς. Ωστόσο, είναι από τις περιπτώσεις όπου «η ζωή δεν συνεχίζεται» για τα θύματα της σύγκρουσης των τραίνων στα Τέμπη, τις οικογένειές τους και αυτούς και αυτές που στάθηκαν και στέκονται αλληλέγγυοι/ες και ζητούν πραγματική απόδοση ευθυνών. Βγαίνουμε στον δρόμο οργισμένοι/ες, όχι μόνο για τη δικαίωση της μνήμης των νεκρών, αλλά κυρίως για να εξασφαλίσουμε ότι τέτοιες δολοφονίες δεν θα ξανασυμβούν ποτέ. Στην αντίληψη ότι το κράτος είναι απόν, αντιτείνουμε ότι είναι εδώ, σκοτώνει και συγκαλύπτει.

Κατάληψη Rosa Nera