Έτος: 2022

Για την έναρξη της Έκθεσης Ματωμένα Πορτρέτα

Για την Έναρξη της Έκθεσης Ματωμένα Πορτρέτα και την συζήτηση για τον αντιφασιστικό αγώνα.
Κάποιες εικόνες και λόγια για κάποια από τα πολλά που συνέβησαν στην χθεσινή αντιφασιστική εκδήλωση και έναρξη της έκθεσης – εγκατάστασης Ματωμένα Πορτρέτα του Δημήτρη Αστερίου, Έκθεση και Εκδηλώσεις στην Κατάληψη Rosa Nera σε μια γεμάτη από κόσμο αυλή, σε κλίμα αντιφασιστικής ενότητας των ανθρώπων με διαφορετικές αναφορές, όπως και ανθρώπων από την βάση του κοινωνικού και του εργατικού κινήματος, με τον Δημήτρη Αστερίου, την Μάγδα Φύσσα, τον Γιάννη Μάγγο, τον Πολιτιστικό Σύλλογο Killa P – Παύλος Φύσσας και την Κατάληψη Rosa Nera.
Από την Κατάληψη Rosa Nera, έγινε τοποθέτηση για τις διαφορετικές διαστάσεις του αγώνα ενάντια στον φασισμό, τον ρατσισμό, την πατριαρχία, την εκμετάλλευση και την ομοφοβία σε διαφορετικά πεδία στις γειτονιές, στους χώρους εργασίας, στην παιδεία, στα δικαστήρια και στην μαχητική στάση στον δρόμο. Έγινε αναφορά στο εφετείο που έχει ξεκινήσει για την υπόθεση του νεοναζιστικού κόμματος και του αγώνα της Μάγδας Φύσσα, στη συνάντηση του αγώνα της Μάγδας και της οικογένειας Φύσσα με το αντιφασιστικό κίνημα, όπου συναρθρώνονται η επιμονή, η οργή, το πένθος, η αγάπη και η τρυφερότητα όπως και οι διαφορετικές διαστάσεις των αγώνων ενάντια στον φασισμό στα δικαστήρια, στους δρόμους, στις γειτονιές μας, στα σχολεία, στους χώρους εργασίας και σε κάθε πτυχή της κοινωνικής ζωής.
Αναφέρθηκε επίσης από την Ρόζα, η σημασία του χώρου στον Λόφο Καστέλι ως τόπος μνήμης με αρχαιολογικό και ιστορικό βάρος για την πόλη, αλλά επίσης και προγενέστερος τόπος βασανιστηρίων, εγκλεισμού και φυλάκισης ανά τους καιρούς- που μετασχηματίζεται σε ζωντανό δημόσιο χώρο συλλογικής δράσης, ελευθεριακής υποδομής του τοπικού κινήματος όπως και πρωτοβουλιών αντίστασης και αλληλεγγύης.
Η Μάγδα Φύσσα και ο Γιάννης Μάγγος μετέδωσαν το μήνυμα γύρω από το τι διακυβεύεται κοινωνικά, νομικά και πολιτικά στις υποθέσεις κρατικής, φασιστικής και πατριαρχικής βίας που συγκλονίζουν στις μέρες μας κάθε άνθρωπο που αγωνιά για μια καλύτερη και πιο δίκαιη κοινωνία.
Μίλησαν σε μια γλώσσα άμεση και συνεκτική, απευθείας στην καρδιά και την συνείδηση των ανθρώπων που βρέθηκαν στον Λόφο Καστέλι στις 16 του Ιούλη, για τα γεγονότα στο Κερατσίνι και τον Βόλο, για την σημασία του πολύχρονου αγώνα για την δικαίωση της αντίστασης του Παύλου Φύσσα απέναντι σε ένα ολόκληρο τάγμα των ναζί που δρούσε με εντολή της ιεραρχίας των ναζί και με την αστυνομία να παρακολουθεί διακριτικά. Για να μην ξεχαστούν και να βρουν την δικαίωση, τα λόγια, τα όνειρα και οι αγώνες του Βασίλειου Μάγγου, ο θάνατος του οποίου υπήρξε συνέπεια του βασανισμού του από αστυνομικούς.
Μίλησαν επίσης για τις υποθέσεις γύρω από τις οποίες κινητοποιεί την συλλογική μνήμη η εγκατάσταση του Δημήτρη Αστερίου. Για τις μάχες για την δικαιοσύνη μέσα και έξω από τα δικαστήρια, για την στάση της δικαστικής εξουσίας που στις μέρες μας οξύνεται η ανοχή της στους φασίστες, όπως και η εξάρτηση της από τους προνομιούχους και τους εκμεταλλευτές. O Γιάννης Μάγγος αναφέρθηκε και στις μεθοδεύσεις ενάντια στο δίκαιο αίτημα της απεργίας πείνας του Γιάννη Μιχαηλίδη.
Η Μάδγα Φύσσα και ο Γιάννης Μάγγγος κινητοποίησαν την συζήτηση γύρω από την ανάγκη της συνεργασίας στον αντιφασιστικό αγώνα και για τον κρίσιμο παράγοντα της αντιφασιστικής και αντιρατσιστικής παιδείας μέσα στα σχολεία.
«Συνεχίζουμε τον αγώνα για τα παιδιά που έρχονται, για έναν καλύτερο κόσμο…» μας παρακίνησαν
Σε ένα ιδιαίτερα φορτισμένο κλίμα –κατά την διάρκεια της ανοιχτής συζήτησης- τοποθετήθηκε και ο Θύμιος Κατσούλης, αδερφός του δολοφονημένου συντρόφου Κώστα Κατσούλη, για την δολοφονία του οποίου έγινε προσπάθεια συγκάλυψης από μηχανισμούς αθλητικών και πολιτικών παραγόντων. Ο Κώστας Κατσούλης δολοφονήθηκε και αυτός από μία αγέλη φασιστών οπαδών μπαίνοντας μπροστά και προσπαθώντας να προστατέψει τους αδύναμους (για την υπόθεση από συλλογικότητες των Χανίων: https://rosanera.squat.gr/…/%cf%8c%cf%87%ce%b9-%cf%83…/) .
«Κάποιοι δολοφονούνται γιατί όταν αντιστάθηκαν στο άδικο έμειναν μόνοι, εγκαταλείφθηκαν…», είπε ο αδερφός του Κώστα Κατσούλη για την υπόθεση του αδερφού του και όχι μόνο, ενώ αναφέρθηκε και στον πολύχρονο, επίπονο και επίμονο νομικό αγώνα της οικογένειας Κατσούλη ενάντια στις προσπάθειες συγκάλυψης.
Από τον Σύλλογο Πολιτισμού Παύλος – Killah P – Φύσσας, (Σύλλογος Πολιτισμού «Παύλος Killah P Φύσσας») έγινε αναφορά στις δράσεις σε σχολεία, γειτονιές, στην μουσική, στην διάδοση και την υποστήριξη αυτών για τα οποία τραγούδησε και πάλεψε ο Παύλος Φύσσας, όπως και στην συνέχεια του αγώνα για την δικαίωση του στο εφετείο που γίνεται στις μέρες μας.
Μετά από κείμενο για την έκθεση «Ματωμένα Πορτρέτα» που ανάγνωσε συντρόφισσα από τον συνδικαλιστικό και εικαστικό χώρο, παρουσιάστηκε η εγκατάσταση και το διαδραστικό δρώμενο της έκθεσης, γύρω από την βιωματική κινητοποίηση της μνήμης, των συναισθημάτων και της συλλογικής συνείδησης ενάντια στην κρατική, την πατριαρχική, την ρατσιστική και την φασιστική βία. Στην βιωματική του τοποθέτηση του, ο ζωγράφος Δημήτρης Αστερίου, παράλληλα με την πολιτική συνθήκη της εκδήλωσης και των συναντήσεων στην Rosa Nera, μίλησε τόσο για τις προοπτικές της δημιουργία και της αντίστασης σε μια πόλη όπως τα Χανιά αλλά και για την αντίσταση στα τραύματα των ρατσιστικών και ομοφοβικών επιθέσεων στα Χανιά.
Η συζήτηση έγινε σε ένα ιδιαίτερα συντροφικό κλίμα με αναφορές στους τρόπους αντίστασης στον φασισμό και την άκρα δεξιά, τα ζητήματα της ταξικής πάλης που σχετίζονται με την διεθνή ανάπτυξη της άκρας δεξιάς και τις αντιστάσεις σε αυτή την συνθήκη, την τοπική ιστορία των αντιφασιστικών αγώνων ντόπιων και μεταναστών, την σημασία της Κατάληψης Rosa Nera και των δικτύων ανάμεσα σε διαφορετικούς πολιτικούς χώρους.
Η έκθεση συνεχίζεται καθημερινά από τις 8 έως τις 11 το βράδυ μέχρι τις 26 Ιουλίου, η επόμενη εκδήλωση την Τρίτη: στις 20:00 εκδήλωση – συζήτηση ενημέρωσης για την υπόθεση του Βασίλη Μάγγου με το Γιάννη Μάγγο:
“..Ποιος ξέρει πόσα χρόνια και αν θα βρω το δίκιο μου…”.

Με αφορμή τις πρόσφατες προσπάθειες συγκάλυψης υποθέσεων βιασμών επικαιροποιείται από την Κατάληψη Rosa Nera, το κείμενο για την υπόθεση της Γεωργία Μπίκα, η καταγγελία της οποίας επιχειρείται διαρκώς να “θαφτεί” από την αστυνομία και τη δικαιοσύνη καθώς θίγονται ισχυροί οικονομικοί και κυβερνητικοί παράγοντες.  Οι δικαστικές εξελίξεις στην υπόθεση ομαδικού βιασμού της Γεωργία Μπίκα, στην υπόθεση της δολοφονίας Ζακ Κωστόπουλου και στο δικαστήριο Λιγνάδη κινούνται στο ίδιο περιβάλλον προστασίας, ατιμωρησίας ή σχετικοποίησης των εγκλημάτων της πατριαρχίας, των ρατσιστών και της αστικής τάξης.

Το κείμενο της Κατάληψης Rosa Nera για την υπόθεση της Θεσσαλονίκης:

Όχι άλλες συγκαλύψεις, Γεωργία δεν είσαι μόνη!
Κατάληψη ROSA NERA,
Πέμπτη 27 Ιανουαρίου
Η υπόθεση της φριχτής κακοποίησης, νάρκωσης και βιασμού, της 24χρονης Γεωργίας Μπίκα στην Θεσσαλονίκη, από νεαρά αφεντικά – κληρονόμους περιουσιών της αστικής τάξης βρίσκεται στο προσκήνιο των δημόσιων και των πιο ιδιωτικών διαδικασιών λόγου.
Πρόκειται για μία ακόμα περίπτωση ανδρικής – πατριαρχικής – έμφυλης βίας στην Ελλάδα, όπου η καταγγέλουσα επιλέγει να σπάσει την σιωπή, να μιλήσει δημόσια και να αντιπαρατεθεί με τους βιαστές και το κοινωνικό, οικονομικό και πολιτικό τους κεφάλαιο.
Η 24χρονη συγκρούστηκε μάλιστα με ένα ισχυρό δίκτυο συγκάλυψης των βιαστών, όπως φάνηκε από τις απειλές και την αντίδραση των αστών βιαστών στο περιβάλλον της γυναίκας και σε όσους καταγγείλαν τον βιασμό.
Ιδιαίτερη βαρύτητα πρέπει να δοθεί και στο σκάνδαλο της φριχτής και κακοποιητικής αρχικής αντιμετώπισης της από την αστυνομία που δείχνει και την συνειδητή «ανεπάρκεια» των θεσμών, όταν πρόκειται βέβαια για ανθρώπους που δεν ανήκουν στις ελίτ. Όταν κατήγγειλε τον βιασμό, η αστυνομία όχι μόνο δεν ευαισθητοποιήθηκε από το έκτακτο της υπόθεσης, αλλά η 24χρονη εξαναγκάστηκε να μην πλυθεί για τρεις μέρες, ώστε να την εξετάσει ιατροδικαστής.
Τέτοιες πρακτικές ουσιαστικά εκβιάζουν την παραίτηση όσων έχουν κακοποιηθεί. Όπως φαίνεται, στην περίπτωση της 24χρονης, δεν τα κατάφεραν. Στην περίπτωση της Γεωργίας Μπίκα ιδιαίτερη βαρύτητα δόθηκε – όχι άδικα – στην ταξική τοποθέτηση των βιαστών. Άλλωστε, στα πρόσφατα γεγονότα που διαρκώς αποκαλύπτονται μετά τις υποθέσεις βιασμών στον αθλητισμό ή/ και στις υποθέσεις όπως αυτές του Δ. Λιγνάδη ή του Ν. Γεωργιάδη, αναδείχθηκε παράλληλα και ένα κύκλωμα, τα δίχτυα του οποίου απλώνονται στις δικαστικές αρχές, στην κυβέρνηση, στις «καλές» οικογένειες των αστών, των υπουργών, των «εθνικών σταρ». Πράγματι, η εκμετάλλευση και οι ανισότητες του φύλου συναρθρώνονται και με τις ταξικές ανισότητες στον κοινωνικό καταμερισμό της εργασίας.
Όμως, ο βιασμός, οι δολοφονίες και οι κακοποιήσεις γυναικών ή/και ΛΟΑΤΚΙ ατόμων δεν αφορούν μόνο μια συγκεκριμένη κοινωνική τάξη, οι βιαστές δεν είναι μια ιδιαίτερη κοινωνική ομάδα αλλά προέρχονται από όλα τα κοινωνικά στρώματα.
Η ατιμωρησία τους και το φονικό τους θράσος τους προέρχεται από τις έμφυλες διακρίσεις και τις καταπιέσεις, τις ανισότητες φύλου σε όλους τους θεσμούς που οργανώνεται η κοινωνική ζωή, στην οικογένεια, τα ζευγάρια, την εργασία, την αναπαραγωγή.
Οι υποθέσεις βιασμών που φτάνουν να γίνονται κεντρικές στον δημόσιο λόγο – όπως και η περίπτωση του βιαστή ιερωμένου στα Πατήσια που κακοποιούσε ανήλικα κορίτσια – είναι ένα κομμάτι μόνο της κοινωνικής φρίκης. Οι βιασμοί των προσφυγισσών στις
απάνθρωπες φυλακές ψυχών συνήθως απασχολούν κάποια περιθωριακά μονόστηλα στον τύπο.
Η κοινωνική ιστορία της αποδοχής των βιασμών και της βίας κατά των γυναικών έχει ένα βαθύ παρελθόν καταπίεσης της γυναικείας δημιουργικότητας και επιθυμίας. Ο βιασμός και η πατριαρχική βία κατά των γυναικών είναι η αθλιότητα που
προκύπτει από την υποτίμηση της γυναικείας ζωής, της γυναικείας επιθυμίας, της άνισης γυναικείας εργασίας μέσα ή έξω από το σπίτι, όπως και από τους αποκλεισμούς της γυναίκας από την πολιτική και την κοινωνική ζωή.
Η βία κατά των γυναικών έρχεται να επικυρώσει την κοινωνική συναίνεση σε ένα κυριαρχούμενο ρόλο. Ο βιαστής δημιουργείται ως προνομιούχο κοινωνικό φύλο μέσα στην κουλτούρα του άνδρα ως ιδιοκτήτη των γυναικείων σωμάτων – και η σχέση ιδιοκτησίας φτάνει στο όριό της με το δικαίωμα στην ατιμώρητη κακοποίηση του γυναικείου σώματος, ως να πρόκειται όχι για έναν άνθρωπο αλλά για ένα «πράγμα». Η ταυτότητα του άνδρα – ιδιοκτήτη (είτε ανήκει στα ψηλά, είτε στα χαμηλά κοινωνικά στρώματα) είναι μια βίαιη ταυτότητα, καθώς συνδέεται με την άσκηση ψυχολογικής ή σωματικής επιβολής κατά των μη προνομιούχων: των γυναικών, των παιδιών, των μεταναστριών. Και είναι η βία των ιδιοκτητριών τάξεων, φύλων και ομάδων συμφερόντων απέναντι σε όσους βρίσκονται σε πιο αδύναμη κοινωνική θέση που θεωρείται αποδεκτή ως τρόπος επίλυσης των
κοινωνικών ζητημάτων.
Κάτι όμως φαίνεται να αλλάζει σε κάποιες περιοχές και στιγμές στον πλανήτη. Στην Χιλή, στην Πολωνία, στην Ινδία έχουμε τρανταχτά παραδείγματα όπου τα γυναικεία κινήματα
καταφέρνουν να επιβάλλουν την ατζέντα τους, να αλλάξουν τους νόμους και τους θεσμούς, να αποκρυσταλλώσουν νίκες και βήματα μπροστά στα ζητήματα της ισότητας και στους αγώνες για το τέλος των έμφυλων διακρίσεων. Ο αντίκτυπος αυτών των
γεγονότων έχει φτάσει και εδώ. Τα τελευταία χρόνια οι συγκρούσεις γύρω από το τέλος της ανοχής στην έμφυλη καταπίεση, εκμετάλλευση και βία αλλάζουν τόσο τις συλλογικότητες, όσο και τον τρόπο που η κοινωνία συζητάει αυτά τα θέματα.
Για την 24χρονη Γεωργία αλλά και όλες τις επώνυμες και ανώνυμες, ορατές και αόρατες γυναίκες που σπάνε την σιωπή. Αλλά και για τις γυναίκες που λείπουν, λόγω της πατριαρχικής βίας και της ανοχής σε αυτήν.
– Να σταθούμε με αλληλεγγύη στον δρόμο, σε κάθε συζήτηση, σε κάθε πεδίο αντιπαράθεσης για την ισότητα και για το οριστικό τέλος της φονικής βίας και των έμφυλων καταπιέσεων.
– Κοινωνική αλληλεγγύη, δημιουργία φεμινιστικών και καταρτισμένων δωρεάν υποδομών στήριξης όσων έχουν βιώσει την πατριαρχική βία σε κάθε περιοχή της χώρας.
– Κοινωνική λογοδοσία και καμία ειρήνη για τους εμπλεκόμενους στα θεσμικά κυκλώματα συγκάλυψης των βιασμών και τους υποστηρικτές τους που απειλούν όσες σπάνε την σιωπή. Είτε αυτά τα υποκείμενα κρύβονται ανώνυμοι στον ρατσιστικό όχλο, είτε είναι επώνυμοι υποστηρικτές των εγκληματιών που τους συγκαλύπτουν μέσα από τα ΜΜΕ, τα δικαστικά κυκλώματα, τα υπουργεία ή την αστυνομία.
Κατάληψη Rosa Nera

 

Από την τριήμερη συνάντηση της ομάδας γονέων, για την ελευθεριακή εκπαίδευση – στην πόλη και στην Rosa Nera

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

H Παρασκευή, πρώτη μέρα της τριήμερης συνάντησης για την ελευθεριακή εκπαίδευση, πραγματοποιήθηκε στην πόλη, στις πλατείες, στο λιμάνι και στην αυλή της Ρόζας με περίπατο παραμυθιών, αφηγήσεων και θεάτρου!

Το Σάββατο, έπειτα από εργαστήρια και παιχνίδια για παιδιά, η ομάδα γονέων παρουσίασε την συλλογική και πρωτότυπη εμπειρία γύρω από τις πρωτοβουλίες της στην Ρόζα και στην πόλη και στην συνέχεια έγιναν οι εισηγήσεις εγχειρημάτων, πρωτοβουλιών και προγραμμάτων που σχετίζονται με τις μεθοδολογίες της ελευθεριακής εκπαίδευσης όπως και οι τοποθετήσεις εργαζόμενων στην εκπαίδευση.
Αναπτύχθηκαν παραδείγματα καλών πρακτικών τόσο σε σχολεία, όσο και σε συλλογικές πρωτοβουλίες και στις γειτονιές των πόλεων.
Τέθηκαν επίσης ζητήματα τρόπων αντιμετώπισης των ανισοτήτων στην πρόσβαση στην παιδεία, όπως και ζητήματα και παραδείγματα συνάρθρωσης των παιδαγωγικών μεθόδων της ελευθεριακής παιδείας με το δημόσιο σχολείο, τις γειτονιές, τα κοινωνικά κινήματα και τον συνδικαλισμό.
Πιο συγκεκριμένα οι εισηγήσεις έγιναν:
από την ομάδα γονέων του Αυτοδιαχειριζόμενου Λόφου Καστέλλι
Από την Παιδαγωγική Οµάδα “Το Σκασιαρχείο” με θέμα:
[Τάξη-Αυλή-Κοινότητα] Η Κοινωνική Παιδαγωγική και οι τεχνικές Freinet την περίοδο της πανδημίας
Aπό τις “Καριάτζουλες”, Σχολείο του Δάσους με θέμα, δίνοντας στα παιδιά αρκετό χώρο και χρόνο σε ένα φυσικό περιβάλλον καλλιεργούµε αργά και σταθερά την αγάπη για ό,τι ζεί και µεγαλώνει εκεί.
Για το Ecovercities, “ένα παγκόσµιο δίκτυο εγχειρηµάτων που προσπαθούν να επαναπροσδιορίσουν ριζικά την τριτοβάθµια εκπαίδευση και να µεταµορφώσουν τα κυρίαρχα οικονοµικά, πολιτικά και κοινωνικά συστήµατα.
Έγινε παρουσίαση από το “Εγχείρηµα Χανιά”, Πρωτοβουλία για ένα Διαφορετικό Σχολείο στα Χανιά.
Τοποθέτηση από εκπαιδευτικούς Χανίων α΄ και β΄βαθµιας εκπαίδευσης” με θέμα – Προβλήµατα και προοπτικές στο δηµόσιο σχολείο: κοινωνική αλλαγή, ταξικές ανισότητες, ζητήµατα ένταξης και αποκλεισµών.
Εισήγηση από το Δίκτυο σχολείων Χανίων με την παιδαγωγική Φρενέ Γνωριμία με το Δίκτυο σχολείων Χανίων με την παιδαγωγική Φρενέ, δράσεις, πρακτικές εφαρμογές.
Για το ραδιόφωνο στο σχολείο
Και από τους “Yar Aman” για την εκμάθηση της Μουσικής μέσω της αλληλοδιδακτικής.
Μετά το Σάββατο των μεγάλων και αναλυτικών εισηγήσεων από τα εγχειρήματα και τα προγράμματα για την ελευθεριακή εκπαίδευση, η Κυριακή στην Ρόζα ήταν μια μέρα με δημιουργικά εργαστήρια και τα “παιχνίδια των πολιτισμών” για τα παιδιά και με την ξενάγηση στην Ρόζα με “ιστορικές” και “θεατρικές” μικρές εκπλήξεις από την Κατάληψη Rosa Nera
(…περισσότερα στα σχόλια των εικόνων…)
Το βράδυ έκλεισε με ένα μικρό γλέντι από τους Yar Aman με την υποστήριξη μελών από τα παιδικά σχήματα “Γιαραμανάκια”!

 

 

 

Ματωμένα Πορτρέτα, έκθεση και εκδηλώσεις

Σάββατο 16/7 στις 20:00 εγκαίνια- παρουσίαση της έκθεσης “Ματωμένα πορτραίτα” του Δημήτρη Αστερίου, παρουσία και χαιρετισμός σπό την Μάγδα Φύσσα.
Συζήτηση:
“Αντιφασισμός, ένας αγώνας που δε σταματά ποτέ”
Τρίτη 19/7 στις 20:00 εκδήλωση – συζήτηση ενημέρωσης για την υπόθεση του Βασίλη Μάγγου με το Γιάννη Μάγγο:
“..Ποιος ξέρει πόσα χρόνια και αν θα βρω το δίκιο μου…”.
Σάββατο 23/7 στις 21:30 θεατρική παράσταση “Ο θάνατος και η κόρη” από την ομάδα Ανάμεσα στο φως και την σκιά.
Καφενείο οικονομικής ενίσχυσης
* μέρος.των εσόδων των εκδηλώσεων θα διατεθούν προς ενίσχυση των εξόδων του εφετείου κατά της Χρυσής Αυγής

Στις 16 Ιουλίου, η Κατάληψη Rosa Nera καλωσορίζει τον Δημήτρη Αστερίου, την Μάγδα Φύσσα και τον Γιάννη Μάγγο στην Ρόζα και καλεί στις εκδηλώσεις και τις συζητήσεις που πλαισιώνουν την έκθεση – εικαστική εγκατάσταση του Δημήτρη Αστερίου “Ματωμένα Πορτρέτα”.

Όπως έχει πει και ο ίδιος ο ζωγράφος, στο πλαίσιο της έκθεσης των Ματωμένων Πορτρέτων, στο Κερατσίνι προς υποστήριξη του νομικού και κοινωνικού αγώνα της οικογένειας Φύσσα και του αντιφασιστικού κινήματος ενάντια στους δολοφόνους του νεοναζιστικού κόμματος και των κοινωνικών και θεσμικών του συνεργών,
πρόκειται για τα ματωμένα πορτρέτα των «ανθρώπων που δεν βρίσκονται πια στη ζωή, εξαιτίας της κρατικής βίας ή κάποιας ομοφοβικής επίθεσης και ρατσιστικής επίθεσης, καθώς και γυναικοκτονίες
(…)
Διασχίζοντας τον διάδρομο των πορτρέτων (σ.σ.: και τις ηχητικές ή οπτικές εγκαταστάσεις που πλαισίωναν τα πορτρέτα), είναι σαν να συμπορευόμαστε μαζί με τους ανθρώπους που κείτονται στα πανό και οδηγούμαστε μαζί στον αγώνα και το μαρτύριο τους, καταλήγοντας σε μια κυκλική εγκατάσταση από τριάντα στήλες οι οποίες φέρουν από ένα βαμμένο κόκκινο πουκάμισο που είναι σύμβολο της απώλειας.
(…)
Ο κύκλος αυτός, είναι μια αναφορά στον αρχαίο χορό και στο αρχαίο δράμα, και λειτουργεί σαν περιφρούρηση της μνήμης.»
– Στην πλήρη μορφή της έκθεσης, ακούγεται η φωνή της Μάγδας Φύσσα, σε ένα προσκλητήριο της συλλογικής μνήμης. Η μητέρα του Παύλου Φύσσα, που συνεχίζει επίμονα και επίπονα τον αγώνα της οικογένειας για δικαιοσύνη -έναν εμβληματικό αγώνα που αφορά όλους τους ανθρώπους που εναντιώνονται στον φασισμό- θα επισκεφτεί τα Χανιά, χαιρετίζοντας την συζήτηση που θα ανοίξει για την επίκαιρη στάση των κοινωνικών και εργατικών κινημάτων ενάντια στην φασιστική, κρατική και παρακρατική βία, στις 16 Ιουλίου.

Στις 13 Ιουνίου, μόλις πριν έναν μήνα περίπου, στην μάχη που συνεχίζεται στις μέρες μας και στο στο Εφετείο της πρωτόδικης απόφασης, η Μάγδα Φύσσα αναφερόμενη στον Πάυλο, στην στάση της αστυνομίας που δεν σταμάτησε την δολοφονία, κατέθεσε και τα εξής:

«… Είμαι η μητέρα του Παύλου Φύσσα. Θα ξεκινήσω από τις 17 του μηνός (έτος 2013), ημέρα Τρίτη που είδα τελευταία φορά το παιδί μου, ώρα 17.30 το απόγευμα, χαιρετηθήκαμε, ότι θα πάει να δει μπάλα. Θα πήγαινε στον φίλο του να πιει έναν καφέ μαζί με την κοπέλα του και από κει θα ψάχνανε να βρούνε κάποιο κατάστημα για να δούνε την μπάλα.

Από τις 17.30 λοιπόν στις 17 του μηνός, το απόγευμα, το παιδί μου δεν μου ξαναγύρισε. Δεν ήπιαμε τον καφέ. Στη συνέχεια, έχω φύγει από το σπίτι, έχω πάει στην κόρη μου. Τίποτε το ανησυχητικό, τίποτα που να προμηνύει ότι θα γίνει αυτό το κακό, το μεγάλο κακό.

… To βράδυ κατά τις δύο ήρθε στο σπίτι της κόρης μας ο σύζυγός μου και κατάλαβα αμέσως ότι είχε γίνει κάτι πολύ σοβαρό. Δεν μου λέει όμως κανένας τίποτα. Φτάνουμε στο Κρατικό. Βλέπω πολύ κόσμο έξω. Συγγενείς και φίλους.

Ο γιατρός που ήταν εκεί μου είπε την αλήθεια ότι ο Παύλος δεν ζει, έφυγε.
Και εγώ είπα
«Πώς είναι δυνατόν: Πώς έφυγε…». Μου είπε ότι τον μαχαίρωσαν στην καρδιά, η Χρυσή Αυγή,
αλλά μου λέει «σας παρακαλώ πάρα πολύ, τον δολοφόνο τον έχουν πιάσει».

Είπα «δεν μπορούσε να γίνει κάτι; Δηλαδή πώς έγινε;».
Και μου είπε ότι το χτύπημα που έφαγε ο γιος μου, οι μαχαιριές που έφαγε ήταν επαγγελματικές, δεν υπήρχε περίπτωση να σωθεί και εδώ έξω να γινόταν το κακό, δεν θα προλαβαίναμε.
Από εκεί και πέρα λοιπόν ζητάω να πάω να δω το παιδί μου. Και πήγα και το είδα στον θάλαμο. Στις 17.30 το απόγευμα μιλάγαμε και είπαμε ότι θα τα πούμε το πρωί.

Και εγώ στις 03.00 βρήκα το παιδί μου στον νεκροθάλαμο.
Ο γιος μου κατέληξε: μέσα σε τέσσερα λεπτά, άντεξε τέσσερα λεπτά, πολύ σημαντικά για μας όλους που μείναμε πίσω γιατί πρόλαβε ο ίδιος να υποδείξει τον δολοφόνο του

Όμως γι’ αυτούς που νομίζουν ότι τον τρομάξανε,
τους λέω ότι δεν τρόμαξε.
Το παιδί μου κοιμότανε.
Ήταν ένας άγγελος.
Κοιμόταν…
Προσπαθώ λοιπόν να τον ζεστάνω.
Να μπορέσει να σηκωθεί»….

Η κατάθεση της Μάγδας Φύσσα πριν έναν μήνα, στο πλαίσιο του δεύτερου κύκλου του πολιτικού και νομικού αγώνα που έχει ξεκινήσει, υπενθυμίζει την δέσμευση του αντιφασιστικού κινήματος στην υπόθεση, για την οποία έχει τοποθετηθεί και το σύνολο του χανιώτικου εργατικού και κοινωνικού κινήματος.
Υπενθυμίζουμε, ενδεικτικά, παλαιότερη τοποθέτηση της Κατάληψης Rosa Nera για τον αγώνα ενάντια στην λήθη:

«…18 Σεπτεμβρίου του 2013, στο Κερατσίνι.
Ο Παύλος Φύσσας (Killah – P), ιδιαίτερα αγαπητός στιχουργός και μουσικός της hip hop σκηνής, μέλος του Συνδικάτου του Μετάλλου, δέχεται οργανωμένη ενέδρα από φασίστες της «τοπικής οργάνωσης νίκαιας» του νεοναζιστικού κόμματος της «χρυσής αυγής».

Η επίθεση καθοδηγείται και οργανώνεται με εντολές της ιεραρχίας του νεοναζιστικού κόμματος.

Καθώς η ομάδα των φασιστών αδυνατεί να ρίξει κάτω τον Παύλο που προστατεύει την παρέα του, και ενώ αστυνομικοί παρακολουθούν διακριτικά, ο φασίστας Ρουπακιάς τον δολοφονεί ύπουλα. Και τότε μόνο, επεμβαίνει η αστυνομία με τη χαρακτηριστική φράση: «ε, όχι και μαχαίρι…».

Τα νέα κυκλοφορούν, αλλά το ίδιο βράδυ τα μεγάλα ΜΜΕ προσπαθούν να παγώσουν τα γεγονότα, παραπληροφορώντας πως επρόκειτο για μία συμπλοκή οπαδών. Όμως το επόμενο πρωί υπάρχουν απεργιακές κινητοποιήσεις και σε όλα τα μπλοκ του αγώνα κυριαρχεί η οργή για τον Παύλο…

Δεν θα ξεχάσουμε ποτέ. Η αντίσταση αυτού του παλικαριού από το Κερατσίνι θα εμπνεύσει και θα δώσει την τελική ώθηση στο αντιφασιστικό κίνημα για την οριστική κοινωνική ήττα της νεοναζιστικής οργάνωσης.

Δεν θα ξεχάσουμε την αντιφασιστική ενότητα των αγώνων που δώσαμε, και τη νίκη του κινήματος, παρά τη συνεργασία της ασφάλειας με τους χρυσαυγήτες: και εδώ στην πόλη μας, τον Απρίλη του ΄13 τους πετάξαμε στο λιμάνι των Χανίων.

Δεν επιτρέπουμε σε κανένα να ξεχάσει ή να κάνει πως δεν γνωρίζει.»

– Στις 19 Ιουλίου, στην Rosa Nera, στα Χανιά ο Γιάννης Μάγγος θα ανοίξει μια συζήτηση – ενημέρωση γύρω από την υπόθεση του Βασίλη Μάγγου.

Όπως έχει τοποθετηθεί η οικογένεια Μάγγου για την υπόθεση:

«…Γεγονός αδιαμφισβήτητο είναι ότι το παιδί μας πέθανε.
Γεγονός αδιάψευστο είναι ότι πριν ένα μήνα ξυλοκοπήθηκε από τα ΜΑΤ άγρια και επικίνδυνα για τη σωματική του υγεία.
Η σκηνή του ξυλοδαρμού υπάρχει σε βίντεο που το είδε όλος ο κόσμος.

Γεγονός (μη αποδεικνυόμενο ιατροδικαστικά) είναι ότι μετά τον ξυλοδαρμό, αλλά και τους εξευτελισμούς που υπέστη στο κρατητήριο, κατέρρευσε η ψυχική του υγεία, που μοιραία επηρέασε τις αποφάσεις για τη ζωή του.

Γεγονός είναι ότι στη χώρα μας κανένας από την κυβέρνηση, ούτε καν εισαγγελέας από το κράτος, δεν διέταξε ένορκη διοικητική εξέταση για τα παραπάνω.

Γεγονός είναι ότι στη χώρα μας δεν λειτουργούν οι δημοκρατικοί θεσμοί.

Γεγονός είναι ότι η κοινωνία μας δεν είναι δίκαιη.

Γεγονός είναι ότι ο γιος μας, Βασίλειος Μάγγος, με τους αγώνες του προσπαθούσε να την κάνει καλύτερη!…»