Ημέρα: 14 Ιουλίου 2022

Η υπόθεση της φριχτής κακοποίησης, νάρκωσης και βιασμού, της 24χρονης Γεωργίας Μπίκα στην Θεσσαλονίκη, από νεαρά αφεντικά – κληρονόμους περιουσιών της αστικής τάξης βρίσκεται στο προσκήνιο των δημόσιων και των πιο ιδιωτικών διαδικασιών λόγου.

Πρόκειται για μία ακόμα περίπτωση ανδρικής – πατριαρχικής – έμφυλης βίας στην Ελλάδα, όπου η καταγγέλουσα επιλέγει να σπάσει την σιωπή, να μιλήσει δημόσια και να αντιπαρατεθεί με τους βιαστές και το κοινωνικό, οικονομικό και πολιτικό τους κεφάλαιο.

Η 24χρονη συγκρούστηκε μάλιστα με ένα ισχυρό δίκτυο συγκάλυψης των βιαστών, όπως φάνηκε από τις απειλές και την αντίδραση των αστών βιαστών στο περιβάλλον της γυναίκας και σε όσους καταγγείλαν τον βιασμό.

Ιδιαίτερη βαρύτητα πρέπει να δοθεί και στο σκάνδαλο της φριχτής και κακοποιητικής αρχικής αντιμετώπισης της από την αστυνομία που δείχνει και την συνειδητή «ανεπάρκεια» των θεσμών, όταν πρόκειται βέβαια για ανθρώπους που δεν ανήκουν στις ελίτ. Όταν κατήγγειλε τον βιασμό, η αστυνομία όχι μόνο δεν ευαισθητοποιήθηκε από το έκτακτο της υπόθεσης, αλλά η 24χρονη εξαναγκάστηκε να μην πλυθεί για τρεις μέρες, ώστε να την εξετάσει ιατροδικαστής.

Τέτοιες πρακτικές ουσιαστικά εκβιάζουν την παραίτηση όσων έχουν κακοποιηθεί. Όπως φαίνεται, στην περίπτωση της 24χρονης, δεν τα κατάφεραν. Στην περίπτωση της Γεωργίας Μπίκα ιδιαίτερη βαρύτητα δόθηκε – όχι άδικα – στην ταξική τοποθέτηση των βιαστών. Άλλωστε, στα πρόσφατα γεγονότα που διαρκώς αποκαλύπτονται μετά τις υποθέσεις βιασμών στον αθλητισμό ή/ και στις υποθέσεις όπως αυτές του Δ. Λιγνάδη ή του Ν. Γεωργιάδη, αναδείχθηκε παράλληλα και ένα κύκλωμα, τα δίχτυα του οποίου απλώνονται στις δικαστικές αρχές, στην κυβέρνηση, στις «καλές» οικογένειες των αστών, των υπουργών, των «εθνικών σταρ». Πράγματι, η εκμετάλλευση και οι ανισότητες του φύλου συναρθρώνονται και με τις ταξικές ανισότητες στον κοινωνικό καταμερισμό της εργασίας.

Όμως, ο βιασμός, οι δολοφονίες και οι κακοποιήσεις γυναικών ή/και ΛΟΑΤΚΙ ατόμων δεν αφορούν μόνο μια συγκεκριμένη κοινωνική τάξη, οι βιαστές δεν είναι μια ιδιαίτερη κοινωνική ομάδα αλλά προέρχονται από όλα τα κοινωνικά στρώματα.

Η ατιμωρησία τους και το φονικό τους θράσος τους προέρχεται από τις έμφυλες διακρίσεις και τις καταπιέσεις, τις ανισότητες φύλου σε όλους τους θεσμούς που οργανώνεται η κοινωνική ζωή, στην οικογένεια, τα ζευγάρια, την εργασία, την αναπαραγωγή.

Οι υποθέσεις βιασμών που φτάνουν να γίνονται κεντρικές στον δημόσιο λόγο – όπως και η περίπτωση του βιαστή ιερωμένου στα Πατήσια που κακοποιούσε ανήλικα κορίτσια – είναι ένα κομμάτι μόνο της κοινωνικής φρίκης. Οι βιασμοί των προσφυγισσών στις

απάνθρωπες φυλακές ψυχών συνήθως απασχολούν κάποια περιθωριακά μονόστηλα στον τύπο.

Η κοινωνική ιστορία της αποδοχής των βιασμών και της βίας κατά των γυναικών έχει ένα βαθύ παρελθόν καταπίεσης της γυναικείας δημιουργικότητας και επιθυμίας. Ο βιασμός και η πατριαρχική βία κατά των γυναικών είναι η αθλιότητα που

προκύπτει από την υποτίμηση της γυναικείας ζωής, της γυναικείας επιθυμίας, της άνισης γυναικείας εργασίας μέσα ή έξω από το σπίτι, όπως και από τους αποκλεισμούς της γυναίκας από την πολιτική και την κοινωνική ζωή.

Η βία κατά των γυναικών έρχεται να επικυρώσει την κοινωνική συναίνεση σε ένα κυριαρχούμενο ρόλο. Ο βιαστής δημιουργείται ως προνομιούχο κοινωνικό φύλο μέσα στην κουλτούρα του άνδρα ως ιδιοκτήτη των γυναικείων σωμάτων – και η σχέση ιδιοκτησίας φτάνει στο όριό της με το δικαίωμα στην ατιμώρητη κακοποίηση του γυναικείου σώματος, ως να πρόκειται όχι για έναν άνθρωπο αλλά για ένα «πράγμα». Η ταυτότητα του άνδρα – ιδιοκτήτη (είτε ανήκει στα ψηλά, είτε στα χαμηλά κοινωνικά στρώματα) είναι μια βίαιη ταυτότητα, καθώς συνδέεται με την άσκηση ψυχολογικής ή σωματικής επιβολής κατά των μη προνομιούχων: των γυναικών, των παιδιών, των μεταναστριών. Και είναι η βία των ιδιοκτητριών τάξεων, φύλων και ομάδων συμφερόντων απέναντι σε όσους βρίσκονται σε πιο αδύναμη κοινωνική θέση που θεωρείται αποδεκτή ως τρόπος επίλυσης των

κοινωνικών ζητημάτων.

Κάτι όμως φαίνεται να αλλάζει σε κάποιες περιοχές και στιγμές στον πλανήτη. Στην Χιλή, στην Πολωνία, στην Ινδία έχουμε τρανταχτά παραδείγματα όπου τα γυναικεία κινήματα

καταφέρνουν να επιβάλλουν την ατζέντα τους, να αλλάξουν τους νόμους και τους θεσμούς, να αποκρυσταλλώσουν νίκες και βήματα μπροστά στα ζητήματα της ισότητας και στους αγώνες για το τέλος των έμφυλων διακρίσεων. Ο αντίκτυπος αυτών των

γεγονότων έχει φτάσει και εδώ. Τα τελευταία χρόνια οι συγκρούσεις γύρω από το τέλος της ανοχής στην έμφυλη καταπίεση, εκμετάλλευση και βία αλλάζουν τόσο τις συλλογικότητες, όσο και τον τρόπο που η κοινωνία συζητάει αυτά τα θέματα.

Για την 24χρονη Γεωργία αλλά και όλες τις επώνυμες και ανώνυμες, ορατές και αόρατες γυναίκες που σπάνε την σιωπή. Αλλά και για τις γυναίκες που λείπουν, λόγω της πατριαρχικής βίας και της ανοχής σε αυτήν.

– Να σταθούμε με αλληλεγγύη στον δρόμο, σε κάθε συζήτηση, σε κάθε πεδίο αντιπαράθεσης για την ισότητα και για το οριστικό τέλος της φονικής βίας και των έμφυλων καταπιέσεων.

– Κοινωνική αλληλεγγύη, δημιουργία φεμινιστικών και καταρτισμένων δωρεάν υποδομών στήριξης όσων έχουν βιώσει την πατριαρχική βία σε κάθε περιοχή της χώρας.

– Κοινωνική λογοδοσία και καμία ειρήνη για τους εμπλεκόμενους στα θεσμικά κυκλώματα συγκάλυψης των βιασμών και τους υποστηρικτές τους που απειλούν όσες σπάνε την σιωπή. Είτε αυτά τα υποκείμενα κρύβονται ανώνυμοι στον ρατσιστικό όχλο, είτε είναι επώνυμοι υποστηρικτές των εγκληματιών που τους συγκαλύπτουν μέσα από τα ΜΜΕ, τα δικαστικά κυκλώματα, τα υπουργεία ή την αστυνομία.

Κατάληψη Rosa Nera