έθνος, φύλο και γυναικεία κινήματα στην ελλάδα (1880-1949)
Τη Βασιλική το 1940, σε ηλικία δεκαεπτά χρονών, ο πόλεμος την πέτυχε στην εγκυμοσύνη. Τον Οκτώβρη θα γινότανε κι ο γάμος. O αρραβωνιαστικός της, όμως, δεν αναγνώρισε το παιδί, με ό,τι αυτό συνεπαγόταν εκείνη την εποχή στην αγροτική ελληνική επαρχία. Η Βασιλική, όντας φτωχή, αναγκάστηκε να δώσει το παιδί της γιατί δεν μπορούσε να το μεγαλώσει. Εντάχθηκε σε διμοιρία γυναικών του ΕΛΑΣ στα είκοσί της. Είχε εκτεθεί πολλαπλά για την ελληνική κοινωνία και το ελληνικό κράτος. Ήταν ευαίσθητη, έκλαιγε συχνά, και στη μέση της είχε πάντα δύο χειροβομβίδες. Στο βουνό καβαλούσε κι ένα άλογο. Μετά τον πόλεμο γύρισε στην Αθήνα. Δούλευε και το βράδυ πήγαινε σε νυχτερινή σχολή. Αρχίσανε να την κυνηγάνε οι φασίστες λόγω του ότι ήταν σταμπαρισμένη από το βουνό. Ξαναβγήκε στο βουνό. Σε μια μάχη την τραυματίσανε και τη συνέλαβαν. Στη δίκη της δεν παρουσιαστήκανε μάρτυρες υπεράσπισης. Οι κατήγοροι την περιέγραψαν σαν ‘ελευθέρων ηθών’. Εικοσιέξι χρονών την εκτελέσανε στη Λαμία. Είναι η ιστορία μιας γυναίκας με δύσκολο παρόν και δυσοίωνο μέλλον στη δεκαετία του ’40. Η ιστορία μιας γυναίκας που βγήκε από την κατεύθυνση των διαδρομών που της επεφύλασσαν και το πλήρωσε με τη ζωή της. Δεν είναι η μόνη. Το σενάριο παίχτηκε επί χίλια. Μια κοινωνική και πολιτική ιστορία κατά βάση άγνωστη. Αδιάφορες λεπτομέρειες για την επίσημη ιστορία. Ιστορίες ηρωικών θυμάτων για το κόμμα. Υλικό που η φεμινιστική ιστορία δεν ξέρει τι να το κάνει. Και οι νέοι φασίστες ιστορικοί έχουν βαλθεί να δείξουν την Βασιλική ως εγκληματία αντί για θύμα των πολιτικών τους προγόνων. Εμείς πάλι, προσπαθούμε να διαβάσουμε την ιστορία των γυναικών και των αγώνων τους πέρα από εθνικά και κομματικά πλαίσια, από αυτόνομη και αντιφασιστική σκοπιά.
