Η στέγη, το ρεύμα, το νερό και η υγεία, είναι κοινωνικά αγαθά και όχι εμπορεύματα. Δηλαδή ο καθένας πρέπει να έχει πρόσβαση σε αυτά ανεξαρτήτως καταγωγής και κοινωνικής θέσης. Ενάντια λοιπόν στη λογική της εμπορευματοποίησης και ιδιωτικοποίησης των βασικών αγαθών προωθούμε τη λογική των ελεύθερων κοινωνικών αγαθών στη βάση της αλληλεγγύης όπως ήδη συμβαίνει στα κοινωνικά ιατρεία και στις καταλήψεις στέγης.
Σε όλη τη χώρα, έτσι και στα Χανιά, υπάρχουν χιλιάδες άδεια σπίτια που ρημάζουν. Παρουσιάζεται ταυτόχρονα ένας υπερσυγκεντρωτισμός ιδιοκτησίας κατοικιών κυρίως από το κράτος και την εκκλησία, από φορείς όπως πανεπιστήμια καθώς και από ιδιώτες. Με την ανεργία να αγγίζει το 30%, με τους πολίτες ν’ αδυνατούν όλο και πιο συχνά να καλύψουν τις βασικότερες ανάγκες (κατακόρυφη αύξηση των εξώσεων σε μισθώσεις κατοικιών, απελευθέρωση των πλειστηριασμών για τη πρώτη κατοικία), αλλά και αυτούς πού έχουν ένα σπίτι να μην μπορούν πια να αποπληρώσουν τους κάθε λογής φόρους επί της ακίνητης περιουσίας, ενώ, την ίδια στιγμή, ένα τεράστιο ποσοστό των στεγαστικών δανείων δεν μπορούν να αποπληρωθούν. Οι επιλογές που έχουμε είναι συγκεκριμένες.
Είτε θα δεχθούμε, ότι ρεαλιστική λύση αποτελεί η λιτότητα, η αποπληρωμή του δημοσίου χρέους, οι μειώσεις μισθών και θα συνηθίσουμε έτσι στο θέαμα του θανάτου ανθρώπων στο δρόμο, είτε θα πιστέψουμε στις νέες ψηφοθηρικές υποσχέσεις για ένα καλύτερο μέλλον. Είτε θα μπούμε στα άδεια σπίτια. Οι καταλήψεις κτιρίων και σπιτιών που μένουν αναξιοποίητα και η απαλλοτρίωση ηλεκτρικού ρεύματος και νερού αποτελεί τη μόνη ρεαλιστική λύση για όλους όσους αντιμετωπίζουν στεγαστικό πρόβλημα.
Ουδεμία έκπληξη λοιπόν όταν κάποιος αναλαμβάνει δημόσια την ευθύνη μιας τέτοιας κατάληψης στέγης στο χρόνια εγκαταλελειμμένο κτίριο του πολυτεχνείου, της οδού Μελιδόνη• ούτε ακόμη όταν οι γείτονες υποστηρίζουν ηθικά την πράξη του. Αυτό που θα έπρεπε να μας εκπλήσει είναι η άμεση απαίτηση από πλευράς της πρυτανείας για εκκένωση του κτιρίου καθώς και το μέγεθος της αστυνομικής κινητοποίησης για την έξωση. Η κατάσταση φωνάζει από μόνη της: το θέμα ξεπερνάει το προσωπικό πρόβλημα ενός αστέγου, είναι πλέον πολιτικό. Δε γίνεται αυτή του η πράξη να βρίσκει μιμιτές και ο καθένας να δρα και με παρησία να παίρνει τη ζωή στα χέρια του αμφισβητώντας έμπρακτα το νόμο.
Πολλοί βέβαια θα πουν πως «το κτίριο αυτό, αν και το έχει εγκαταλείψει ο ιδιοκτήτης του εδώ και χρόνια, ακόμη του ανήκει», ή ότι «είναι ιδιοκτησία του κράτους». Αυτός ο ισχυρισμός σίγουρα στέκει νομικά. Βάσει ποιου αξιακού κώδικα όμως το δικαίωμα στην ιδιοκτησία είναι ανώτερο από το δικαίωμα στην στοιχειώδη επιβίωση; Ποια ηθική υπαγορεύει το νομοθέτημα που προστατεύει το απαραβίαστο της ιδιοκτησίας, και αφήνει έρμαιο των οικονομικών και κοινωνικών καταστάσεων τον ίδιο τον άνθρωπο; Κι αν, για το νόμο, η κατάληψη στέγης είναι αδίκημα, τότε, τι ακριβώς είναι η υπερσυγκέντρωση ιδιοκτησίας;
Η πρυτανεία όμως ισχυρίζεται ότι η πολυτεχνειακή ιδιοκτησία είναι δημόσια ή εν πάση περιπτώσει αξιοποιείται για το δημόσιο συμφέρον. Ότι δηλαδή συμφέρει την κοινωνία να ρημάζει το νεοκλασσικό κτίριο παπαδοπέτρου που πρωτύτερα ήταν ζωντανό και ανοιχτό στον κόσμο με εκδηλώσεις και δραστηριότητες πολιτιστικών ομάδων, ότι συμφέρει την κοινωνία να φύγει η αρχιτεκτονική σχολή από τη χαλέπα, να απομακρυνθεί τελείως από την πόλη, και η γαλλική να γίνει συνεδριακό κέντρο προκειμένου να βρίσκονται πιο εύκολα έρευνες για ιδιωτικές εταιρείες και να πέφτει ρευστό, ότι τέλως πάντων το επίμαχο κτίριο της οδού Μελιδόνη καλύτερα να πέσει μόνο του παρά να στεγάσει οποιονδήποτε το έχει ανάγκη. Η αλήθεια είναι πως η μόνη μη ακαδημαϊκή αξιοποίηση πολιτεχνειακών ακινήτων είναι η ενοικίασή τους.
Εάν όμως θέλουμε να αλλάξουμε τούτη τη κατάσταση, θα πρέπει να δράσουμε οι ίδιοι, να παραμείνουμε αξιοπρεπείς χωρίς να ζητάμε ψίχουλα κρατικής φιλανθρωπίας. Και το πρώτο πράγμα που θα πρέπει να κατανοήσουμε είναι ότι οι νόμοι δεν είναι δοσμένοι από κάποιον θεό. Τους νόμους είτε τους δημιουργούμε εμείς, είτε μια ολιγαρχία. Μπορούμε να τους αλλάζουμε ή να τους καταργούμε, έχουμε (ηθικά τουλάχιστον) το δικαίωμα αυτό, όταν κρίνουμε ότι είναι κοινωνικά αναγκαίο.
Έτος: 2014
Πορεία 14/2 Πλ. Αγοράς 18.00
Η Μεσόγειος δείχνει το μέλλον που επιφυλάσσει η κυριαρχία στο περιβάλλον και την ανθρωπότητα (αφίσα)
Μεσόγειος : Ένα απέραντο νεκροταφείο προσφύγων. Συγκέντρωση-πορεία, παρασκευή 31/1 πλατεία αγοράς
Τα μεσάνυχτα της Δευτέρας 20 Ιανουαρίου ένα αλιευτικό σκάφος με προσφυγικές οικογένειες σε αναζήτηση ασύλου λόγω των πολέμων στη Συρία και το Αφγανιστάν, βυθίζεται στο Φαρμακονήσι από το ελληνικό λιμενικό. Δύο γυναίκες, εννιά παιδιά και βρέφη θα πνιγούν στην «ευρώπη των δικαιωμάτων», δολοφονημένοι από τις κρατικές πολιτικές υποτίμησης και εκμετάλλευσης της προσφυγικής ζωής και της μεταναστευτικής εργασίας.
Το γεγονός αποδίδεται αρχικά από τις λιμενικές αρχές και τους δημοσιογράφους σε λάθος κατά τη διαδικασία ρυμούλκησης. Σύντομα όμως οργανώσεις αλληλεγγύης και ανθρωπίνων δικαιωμάτων φέρνουν στο φως τις μαρτυρίες των επιζώντων του ναυαγίου. Εκεί αποκαλύπτεται πως πρόκειται για άλλη μια δολοφονία, άλλο ένα αποτέλεσμα των δια-κρατικών αντιμεταναστευτικών πολιτικών ελλάδας και τουρκίας, σε συνεργασία με την υπόλοιπη ευρώπη. Ο κρατικός πόλεμος ενάντια στην προσφυγιά και την ξενιτιά περιλαμβάνει μαζί με τις παράνομες και βίαιες επαναπροωθήσεις, την σταδιακή κατάργηση των δικαιωμάτων προστασίας των προσφυγικών οικογενειών και τις κρατικές στρατηγικές υπονόμευσης του ασύλου. Ένα στρατιωτικοποιημένο σύμπαν παράνομων και απάνθρωπων εγκλεισμών και βασανιστηρίων, όπου όλα επιτρέπονται για τους ανθρωποφύλακες. Και επιτρέπονται όλα με ευθύνη αυτής της κοινωνίας και των ανοχών της.
Μετά τη δημοσίευση των μαρτυριών, ξαναγίνεται από το κράτος και τον τύπο μια προσπάθεια συγκάλυψης της κρατικής δολοφονίας μέσα από ρεπορτάζ που στοχεύουν στον εύκολο συναισθηματισμό, στην πρόκληση σύγχυσης ή και τη σχετικοποίηση γύρω από το έγκλημα. Τα γεγονότα όμως μιλάνε από μόνα τους, ακόμα κι αν αποδεχτεί κανείς την εκδοχή των ίδιων των λιμενικών αρχών: Το σκάφος του λιμενικού ρυμούλκησε με μεγάλη ταχύτητα το σκάφος των προσφύγων και αρνήθηκε να επιβιβάσει τους πρόσφυγες. Παρόλα αυτά η επιβίβαση έγινε μόνο όταν το αλιευτικό βυθίστηκε και χάθηκαν οι δύο γυναίκες και τα εννιά παιδιά. Σύμφωνα με τις μαρτυρίες των προσφύγων, υπό την απειλή όπλου οι πρόσφυγες αναγκάστηκαν να ξαναδέσουν το σκοινί που κόπηκε κατά τη ρυμούλκηση, ενώ απωθήθηκαν και το λιμενικό τους αρνήθηκε βίαια να επιβιβάσουν έστω τα παιδιά παρά το ότι το προσφυγικό σκάφος είχε αρχίσει να μπάζει νερά. Παράλληλα τους έβριζαν και τους έλεγαν «να γυρίσουν στην τουρκία». Σύμφωνα με τις καταγγελίες των οργανώσεων δικαιωμάτων των προσφύγων οι λιμενικές αρχές δεν έχουν δώσει καμία εξήγηση, γιατί όταν τα παιδιά πνίγονταν στη θάλασσα δεν τους δόθηκαν σωσίβια ή σκοινί, ενώ οι επιζήσαντες δέχτηκαν κατά την επιβίβαση την κακομεταχείριση από τους λιμενικούς. Ας σημειωθεί πως στην περιοχή(γύρω απ’ το φαρμακονήσι) έχουν τεκμηριωθεί υποθέσεις που αφορούν βασανισμούς, παράνομες επαναπροωθήσεις και εγκαταλείψεις προσφύγων, τόσο από το ελληνικό όσο και από το τουρκικό κράτος. Οι επιζήσαντες του ναυαγίου μεταφέρθηκαν στον Πειραιά, συκοφαντήθηκαν από το υπουργείο των μπάτσων, ενώ αίτημά τους για ανάσυρση των νεκρών σωμάτων των οικογενειών τους δεν έχει απαντηθεί ακόμα.
Πέρα από τους εσκεμμένα ανεπαρκείς θεσμούς προστασίας – σε αντίθεση με τους καλοπληρωμένους και τεχνολογικά άρτιους θεσμούς δολοφονίας – η ιστορία των δολοφονιών στο Φαρμακονήσι επαναλαμβάνει το αίτημα του κράτους και των μικρών και μεγάλων αφεντικών για «βίο αβίωτο» των μεταναστών (όπως «στοχευμένα» το διατύπωσε ο αρχηγός της ελληνικής αστυνομίας) αλλά και την ξεφτίλα μιας κοινωνίας χωρίς ανθρωπιά. Ακριβώς επειδή η υποτίμηση της μεταναστευτικής ζωής και εργασίας δεν έγινε μόνο «από τα πάνω», αλλά και με την ευθύνη μεγάλων κομματιών της ελληνικής κοινωνίας που είδαν τη ζωή των μεταναστών και των μεταναστριών ως φτηνή εργασία, τους πρόσφυγες ως αναλώσιμες ζωές και παράπλευρες απώλειες στη γεωπολιτική διαδρομή του ελληνικού επεκτατισμού. Πολλοί από τους πρόσφυγες που χάθηκαν από τη δεκαετία του ’90 μέχρι σήμερα, προσπαθώντας να βρουν άσυλο ή ένα καλύτερο μέλλον στην ευρώπη, διέφευγαν από χώρες σε εμπόλεμη κατάσταση, στις οποίες ακόμα βρίσκεται ο ελληνικός στρατός στο πλαίσιο γεωπολιτικών ανακατατάξεων που ονομάστηκαν «ανθρωπιστικές αποστολές». Άλλωστε ο ευρύτερος στόχος των στρατιωτικών πολιτικών για έναν «αβίωτο βίο» είναι η καταλήστευση της μεταναστευτικής ζωής και εργασίας και η αναγκαστική παρανομοποίηση, με στόχο την ευρύτερη υποτίμηση της ζωής και της εργασίας.
Θα το πούμε ακόμα μια φορά…
Τα ευρωπαϊκά κράτη, όπως και το ελληνικό κράτος σε συνεργασία με το τουρκικό, συμμετέχουν σε ένα από τα μεγάλα και «αόρατα» εγκλήματα της εποχής μας: την αναγκαστική παρανομοποίηση της προσφυγιάς και της ξενιτιάς που οδηγεί στην εκμετάλλευση και στο θάνατο όσων επιχειρούν – αναγκαστικά παράνομα – να βρουν καταφύγιο ή εργασία στις χώρες της Ευρώπης. Πρόκειται για κρατικές δολοφονίες των κατ’ εξοχήν ανθρώπινων ζωών που έχουν ανάγκη προστασίας. Aπό το ’93 μέχρι σήμερα έχουν τεκμηριωθεί από οργανώσεις δικαιωμάτων 17.500 θάνατοι για τους οποίους ευθύνονται οι πολιτικές ελέγχου της μετανάστευσης και της διακρατικής υπονόμευσης της παροχής ασύλου σε όσους το έχουν ανάγκη. Ο πραγματικός αριθμός των νεκρών και των αγνοούμενων είναι πολύ μεγαλύτερος.
Η Ελλάδα συμμετέχει πρόθυμα στον πόλεμο ενάντια στην μετανάστευση, αντιμετωπίζοντας με στρατιωτικούς και αστυνομικούς θεσμούς την προσφυγιά και τις οικογένειες των μεταναστών, ενώ οι θεσμοί προστασίας των προσφύγων και των οικογενειών τους είναι εσκεμμένα χαλαροί και ανεπαρκείς. Με αφορμή την εξέγερση στην Αμυγδαλέζα, το καλοκαίρι του 2013 γράφαμε για τις εξαιρέσεις αυτής της κοινωνίας, όπως τους ψαράδες στη Σκάλα της Συκαμινιάς στη Λέσβο που αντίθετα με τους λιμενικούς στο φαρμακονήσι, ρισκάραν τη ζωή τους για να σώσουν τις οικογένειες των σύριων προσφύγων από τα σαπιοκάραβα.
Η τελευταία ελπίδα αυτής της κοινωνίας είναι όσοι και όσες υπερασπίζονται την αυτονόητη ελευθερία της ανθρώπινης μετακίνησης και τους αγώνες ντόπιων και μεταναστών στους χώρους της δουλειάς και στην καθημερινή ζωή.
ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ-ΠΟΡΕΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 31/1 ΣΤΙΣ 18:30 ΣΤΗΝ ΠΛΑΤΕΙΑ ΑΓΟΡΑΣ
