Καμία μαχητική απεργία δεν ήταν, έτσι κι αλλιώς, «καλή φάση» για τους έχοντες και κατέχοντες. Για να ήταν, έπρεπε να αποδείξουν οι εργάτες/ριες ότι δεν ήθελαν να ανατρέψουν την κυριαρχία των εκμεταλλευτών τους, αλλά ότι απλά διεκδικούν λίγο πιο καλές συνθήκες υποδούλωσης.
Είναι γνωστό πως η δύναμη των εργατών είναι ακριβώς η παραγωγική τους δύναμη, αυτή δηλαδή που παράγει τον κοινωνικό πλούτο που καρπώνεται μια μειοψηφία που κυβερνά. Έχουμε δει, δεν χρειάζεται να το αποδείξουμε ξανά, πως η εξουσία φοβάται τις αντιδράσεις των εργατών και γι’ αυτό προσπαθεί να τις καταστείλει με χίλιους δυο τρόπους(ξύλο από τα ματ, επιστράτευση κτλ).
Οι δυό βασικότεροι τρόποι που χρησιμοποιεί είναι η προπαγάνδα μέσω των ΜΜΕ(κρατικών και ιδιωτικών), που με δημοσιεύματα μας προετοιμάζουν μερικούς μήνες πριν να δεχτούμε τα επιδιωκόμενα μέτρα, και ο έλεγχος των συνδικάτων. Για το πρώτο τι να πούμε, είναι γνωστό ότι οι μέτοχοι των ιδιωτικών καναλιών στην Ελλάδα είναι είτε μεγαλοεργολάβοι είτε εφοπλιστές: αμφότεροι απαλλάσσονται από φόρους, εκπέμπουν τσάμπα -χωρίς αδεία- και κάνουν μπίζνες με τα λεφτά από φόρους, που βαραίνουν τα κατώτερα κοινωνικά στρωμάτων και με την προστασία των οργάνων του που προορίζονταν για την “προστασία” μας. Είναι κομμάτι της ίδιας της ολιγαρχίας που μας κυβερνά. Ο έλεγχος των συνδικάτων, από την άλλη, είναι η μεγάλη επιτυχία όλων των μεταπολιτευτικών κυβερνήσεων. Η υπουργο-ποίηση συνδικαλιστών είναι απλώς το κερασάκι στην τούρτα αυτής της συνδιαλλαγής.
Όλοι γνωρίζουν ότι η απεργία έχει νόημα μόνο όταν αποτελεί ειλικρινές εκβιαστικό χαρτί προς την κυβέρνηση και τους εργοδότες. Αυτό σημαίνει πως, αν δεν ικανοποιηθούν τα αιτήματά μου, θα συνεχίσω να απεργώ, μέχρι να νικήσω. Συνεπώς, οι μονοήμερες απεργίες που κηρύσσει η ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ είναι απλώς για τα μάτια του κόσμου.
Από την άλλη, αυτή τη στιγμή δεν πλήττονται μόνο κάποιοι κλάδοι εργαζομένων. Πλήττονται όλοι οι κλάδοι, αλλά και πέρα από αυτούς, πλήττονται όλες οι δομές πρόνοιας, αφού ξεπουλιούνται σε ιδιωτικές εταιρίες όλες οι δημόσιες παραγωγικές δυνάμεις: γη, νερό κι αέρας. Γι αυτό το λόγο, οποιαδήποτε απεργία γίνει πρέπει να είναι γενική, όλων των κλάδων των εργαζομένων, αλλά και με την υποστήριξη μαθητών, ανέργων, φοιτητών, των πάντων αφού η υπεράσπιση του κοινωνικού πλούτου (φύση, υποδομές, εργασία) είναι ευθύνη όλων.
Εδώ και τρία χρόνια, από τις αρχές του 2010 μέχρι σήμερα, έχουν απεργήσει σχεδόν όλοι οι κλάδοι των εργαζομένων, συχνά με πολυήμερες απεργίες και όχι απλώς 24ωρες. Ένας-ένας όμως όλοι αυτοί οδηγούνται στην ήττα ακριβώς επειδή μεμονωμένα ο καθένας δεν μπορεί να νικήσει τον συντονισμένο πόλεμο του κράτους, που χρησιμοποιεί την διάσπαση αυτή ως επιχείρημα, αλλά και επειδή πράγματι η απεργία του ενός μπορεί να είναι προβληματική για άλλον κλάδο που δουλεύει. Μια απεργία στα ΜΜΜ, για παράδειγμα, δημιουργεί πρόβλημα σε όσους θέλουν να πάνε στη δουλειά τους. Η λύση σε αυτό είναι πραγματικά απλή: να μην υπάρχουν άλλοι εργαζόμενοι που θέλουν να πάνε στη δουλειά τους!
Η μόνη απεργία που θα είχε νόημα θα ήταν μια Γενική Απεργία Διαρκείας. Απεργία που θα την αποφασίζουν οι εργάτες με συνελεύσεις σε επίπεδο βάσης. Η κυβέρνηση το ξέρει αυτό, και γι’ αυτό οι δυνάμεις καταστολής χτυπούν, για παράδειγμα, εδώ και δύο χρόνια τα απεργιακά μπλοκ των σωματείων βάσης στις πορείες.
Απέναντι σε μια λογική εκτόνωσης και ηττοπάθειας μετά την ψήφιση νομοσχεδίων συνεχίζουμε να αγωνιζόμαστε ενάντια σε ψευδοδιλλήματα του τύπου «χρεοκοπία ή συναίνεση». Καλούμε όλους τους εργάτες και μισθωτούς του ν. Χανίων να αυτoοργανωθούν. Όλους τους άνεργους, μετανάστες, μαθητές, φοιτητές σε πολιτική ανυπακοή.
Μιλάμε για αντιϊεραρχικά σωματεία βάσης που παλεύουν για εργατικά συμβούλια, συνελεύσεις γειτονιάς, κοινωνικά ιατρεία, δίκτυα ανταλλαγής, τις κοινότητες αγώνα.Μιλάμε για μαχητικές απεργίες και διαδηλώσεις, απεργιακά ταμεία, καταλήψεις και εργασιακών χώρων με στόχο τη χρήση τους για την ταξική πάλη. Ώστε όλοι να έχουν δικαίωμα σε επαρκή και ποιοτική τροφή, νερό, στέγη, ηλεκτρικό ρεύμα – θέρμανση, παιχνίδι, ηδονή και απόλαυση.
Αναζητούμε την ουσιαστική επικοινωνία στις σχέσεις μας, στην καθημερινή ζωή όπως και στις απεργίες, στις καταλήψεις, στα οδοφράγματα, και στη συνεχή εξέγερση απέναντι στα αφεντικά, τους εθνικιστές και τους μπάτσους που στηρίζουν την άθλια τάξη αυτού του κόσμου.
Στους χώρους εργασίας, στις γειτονιές, στους δρόμους και μέσα στα σπίτια μας εκεί είναι το πεδίο μάχης της ελευθερίας ενάντια στον αυταρχικό έλεγχο, της ισότητας ενάντια στην καταπίεση και την εκμετάλλευση, της αλληλεγγύης ενάντια στον κοινωνικό κανιβαλισμό, της αλληλοβοήθειας ενάντια στο αλληλοφάγωμα ανάμεσα στους καταπιεσμένους, του συλλογικού αγώνα ενάντια στον ατομικισμό.
Ούτε βήμα πίσω στις κοινωνικές κατακτήσεις.
Ο ρατσισμός ρίχνει τα μεροκάματα.
Η ενότητα της τάξης των εργαζομένων είναι ο τρόμος των αφεντικών.
Τα μνημόνια και οι κυβερνήσεις θα φύγουν μόνο αν έχουμε συνεχώς στο νου μας πως θα καταστρέψουμε τον καπιταλισμό. Πριν αυτός καταστρέψει τα πάντα.
ΕΜΠΡΟΣ ΓΙΑ ΑΠΕΡΓΙΕΣ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ & ΓΕΝΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ
ΑΡΚΕΤΑ ΑΝΕΧΤΗΚΑΜΕ ΤΗΝ ΕΛΛΕΙΨΗ
ΝΑ ΜΟΙΡΑΣΤΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΦΘΟΝΙΑ
Κατάληψη Rosa Nera
Φλεβάρης 2013
