Περί Κράτους Δικαίου και άλλων δαιμονίων

Είναι γνωστό πως το περασμένο Σάββατο η Ασφάλεια Χανίων έστησε ενέδρα, εισέβαλλε και απήγαγε φοιτητές/τριες και άλλους αγωνιζόμενους μέσα από τα σπίτια τους και από τον δρόμο, με αφορμή ψευδείς – όπως αποδείχτηκε – κατηγορίες ότι έριξαν μπογιές σε σοβάδες έξω από πολιτικά γραφεία της ΝΔ, όπως και σε σοβάδες στο πατρικό σπίτι της οικογένειας Μητσοτάκη.

Την ίδια στιγμή που οι “δυνάμεις του νόμου και της τάξης” δείχνουν να κινητοποιούνται άμεσα εναντίον αγωνιζόμενων φοιτητών/ τριών και συντρόφων με στόχο την πολιτική τους τρομοκράτηση, η “απροθυμία” του ίδιου μηχανισμού να κινητοποιηθεί και να συλλέξει στοιχεία, μετά από πολύ σοβαρές καταγγελίες εις βάρος του “γνωστού σκηνοθέτη” Δημήτρη Λιγνάδη δεν είναι τυχαία. Τονίζει ακόμα παραπάνω το περιεχόμενο του ρόλου των κατασταλτικών δυνάμεων όταν καταλήγουν σε εισβολές στα σπίτια, παράνομες προσαγωγές και άρνηση επαφής των συλληφθέντων με τον δικηγόρο τους, μόνο και μόνο λόγω της συμμετοχής σε φοιτητικούς, κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες. Δεν μιλάμε πια για την “αυθαίρετη βούληση κάποιων οργάνων της τάξης”, αλλά για σαφή εκτροπή από την πλευρά της εξουσίας, στο πλαίσιο μιας ευρύτερης αποδημοκρατικοποίησης.

Ο ζόφος τον οποίον βιώνουμε δεν ήρθε από το πουθενά. Τα “έξυπνα μέτρα” υποτιμούν καθημερινά την νοημοσύνη και την υγεία μας, καθώς είναι φανερές πλέον σε όλο τον κόσμο οι πολιτικές υποχρηματοδότησης και υποστελέχωσης της υγείας, αλλά και της εκπαίδευσης. Τα νομοσχέδια που περνάνε βροχή καταστρέφουν τη ζωή και την εργασία μας. Τα εγκλήματα του ελληνικού κράτους στα σύνορα και το διαρκές καθεστώς εξαίρεσης στη μεταναστευτική ζωή, αποτελούν τον προπομπό στοχοποίησης του καθενός/μιας που κάποια στιγμή θα βρεθεί σε ευάλωτη θέση, εθίζοντας παράλληλα την κοινωνία σε ένα “πόλεμο όλων εναντίον όλων”. Για χρόνια λέγαμε πως ο «άλλος» είμαστε εμείς. Κάθε κοινωνία, μαζί με τα κινήματα της, κρίνεται με όρους συλλογικής ευθύνης. Γι’ αυτό υποστηρίζουμε ως απολύτως δίκαιη την απεργία πείνας του Δημήτρη Κουφοντίνα, αν και είναι ευρέως γνωστό ότι διαφωνούμε πολιτικά με την δράση της οργάνωσης στην οποία συμμετείχε ο απεργός πείνας πριν την φυλάκιση του. Η κυβέρνηση και οι δοτοί της δημοσιογράφοι αντιμετωπίζουν την απεργία πείνας ενός κρατούμενου που έχει ήδη καταδικαστεί και εκτίει την ποινή του, ως ευκαιρία για σωρεία ψευδών γύρω από το αίτημα επαναμεταγωγής του, καλλιεργώντας εμφυλιοπολεμικές αφηγήσεις και μια βάρβαρη εκτροπή του όποιου νομικού πολιτισμού με στόχο να συσπειρώσουν το ακροδεξιό ακροατήριο μέσα από την κρατική εκτέλεση ενός απεργού πείνας – ως πρόσθετο βασανιστήριο στη ποινή που του έχει ήδη επιβληθεί.

Οι εμφυλιοπολεμικές αφηγήσεις και η ρητορική του μίσους, όμως, βρίσκουν πρόσφορο έδαφος σε ευρύτερα κομμάτια της κοινωνίας αλλά και των κινημάτων κι αφήνουν περιθώριο στον κρατικό μηχανισμό να εμφανιστεί ως διαιτητής, αλλά και μοναδικός διαχειριστής του Δικαίου. Οι μέρες που θα ακολουθήσουν είναι κρίσιμες. Ας έχουμε όλες και όλοι στο νου μας πως αυτό που πραγματικά φοβούνται οι εκμεταλλευτές, οι ρατσιστές και το πολιτικό τους προσωπικό είναι το οργανωμένο μαζικό κίνημα με τη δημόσια συλλογική δράση, τον διάλογο στο εσωτερικό του και τις άπειρες του δυνατότητες – ενάντια σε κάθε πρωτοπορία και πατερναλισμό. Αρκεί να θυμίσουμε πως δεν υπάρχει κανένα “κράτος” δικαίου αλλά θεσμοί δικαιοσύνης οι οποίοι αποκρυσταλλώνουν συγκρούσεις και δεν πρέπει να θεωρούνται τσιφλίκια ούτε της εκτελεστικής εξουσίας, ούτε των αφεντικών. Δεν αποτελούν τα παραπάνω απλώς ζητήματα “αστικής” δημοκρατίας, η δημοκρατία δεν είναι ιδιοκτησία των αστών, o εκδημοκρατισμός της κοινωνίας και της οικονομίας περνάει πάντα από το πεδίο της ταξικής πάλης.

Μια “λεπτομέρεια” των ημερών, επίσης, είναι και η “Συνεργασία Δημόσιου και Ιδιωτικού Τομέα” στη Λογοκρισία. Το γνωστό εργασιακό κάτεργο της Τeleperformance εξαφάνισε τους λογαριασμούς προσώπων και συλλογικοτήτων που είχαν ενημερωτικό ή αντιπληροφοριακό χαρακτήρα στα ηλεκτρονικά (αντι)κοινωνικά δίκτυα. Η ταχύτητα της ιδιωτικής λογοκρισίας αναδεικνύει την χρήση αλγορίθμων αναζήτησης υλικού. Ο σύγχρονος έλεγχος της πληροφορίας δεν χρεώνεται πια στο κράτος, είναι κι αυτός δουλειά του εργολάβου και φασόν. Δεν είναι, λοιπόν, οι μπογιές κι η συνθηματολογία που προκύπτει από μια απεργία πείνας για ένα αυτονόητο δικαίωμα κρατουμένου που προκαλούν φόβο στο κράτος. Είναι η κινηματική δυναμική που συγκροτείται και οργανώνεται απέναντι στην γενικευμένη πειθάρχηση που προσπαθεί αυτό να επιβάλλει.

Μάρτης 2021

Τρίτη 26 Μάη: Μικροφωνική αλληλεγγύης στον Βασίλη Δημάκη – Πλατεία Αγοράς – 7 μ.μ.

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟ ΒΑΣΙΛΗ ΔΗΜΑΚΗ – ΜΙΚΡΟΦΩΝΙΚΗ ΣΤΗΝ ΠΛΑΤΕΙΑ ΑΓΟΡΑΣ – Τρίτη 26 Μάη 2020 – 7 μ.μ.

Δεν τρέφουμε την παραμικρή ψευδαίσθηση ως προς τη συμπεριφορά του ελληνικού κράτους απέναντι στους/στις κρατούμενες/ους. Όμως όσο κι αν αυτή η “συνήθης απανθρωπιά” εκφράστηκε διαχρονικά με φυλακίσεις, σκευωρίες και στημένες δίκες κατά αγωνιστών/τριων και τα τελευταία χρόνια άγγιξε ύψη “Ηριάννας-Περικλή”, η περίπτωση του Βασίλη Δημάκη χαρακτηρίζεται ως κορυφαία της σκατοψυχιάς των “κυβερνώντων” αφού αφήνουν έναν άνθρωπο που παλεύει για το αυτονόητο να χαροπαλεύει στη φυλακή.

Έχει μια σημασία όμως να καταγράψουμε τα γεγονότα.

Ο Βασίλης Δημάκης είναι ποινικός. Μπήκε στη φυλακή σε πολύ νεαρή ηλικία για ένα έγκλημα που σχετιζόταν με την προστασία της αδερφής του. Τι έμαθε εκεί; Ό,τι και όλοι οι κρατούμενοι των ελληνικών φυλακών “που μπαίνουν μαθητούδια και βγαίνουν προφεσόροι” κατά τον Ηλία Πετρόπουλο. Για ένα διάστημα ακολούθησε αυτή τη ζωή, με ληστείες και “πειθαρχικά παραπτώματα” εντός φυλακής. Όσοι και όσες ξέρουν πόσο απλόχερα “μοιράζονται” τα πειθαρχικά στις φυλακές, ας μιλήσουν. Κι ας μιλήσουν επίσης για το ποιοί βάζουν (και με ποιο τιμοκατάλογο) τα “απαγορευμένα αντικείμενα” όπως τα κινητά και τις “ουσίες” μέσα στα καταστήματα κράτησης (κι όχι σωφρονισμού, απέχουμε πάρα πολύ από αυτόν). Δραπέτευσε κιόλας μια φορά, αλλά ξαναπιάστηκε στην “τσιμπίδα του νόμου”. Έτσι, λοιπον, έφτασε να κουβαλάει 40 χρόνια ποινής.

Στη “μπουζού” λοιπόν, εκεί όπου τα τρολ θέλουν να παραμείνει ουρλιάζοντας “εγκληματίας” στο διαδίκτυο, συνάντησε και δασκάλους. Στην αρχή στο σχολείο του Αυλώνα κι έπειτα στην Πάτρα. Δυστυχώς για τον ίδιο, η επαφή που αναπτύχθηκε μαζί τους τον άλλαξε. Με αποτέλεσμα να μπει δεύτερος στο Πολιτικό της Νομικής. Στο ΕΚΠΑ. Από τη φυλακή. Με πανελλαδικές εξετάσεις.
Δεν του βγήκε σε καλό, χρειάστηκε να κάνει απεργία πείνας για να μπορεί να παρακολουθήσει τα μαθήματά του και μάλιστα επί “αριστερής διακυβέρνησης”. Με βραχιολάκι, δηλαδή με εντελώς προκαθορίσμένο δρομολόγιο από τη φυλακή στη σχολή και πίσω. Με πλήρη καταγραφή των κινήσεών του, με μηδενική δυνατότητα ακόμα και να αλλάξει πεζοδρόμιο στο πήγαινε-έλα (είναι παράπτωμα που επισύρει πειθαρχικό). Κυκλοφορούσε φυλακισμένος μέσα σε πόλη “ελεύθερων”. Και το άντεξε, ο πρώην δραπέτης. Κι όχι μόνο το άντεξε, αλλά σε αυτή τη συνθήκη κατάφερε να περνάει όλα τα μαθήματά του με βαθμούς που να του εξασφαλίσουν υποτροφία από το Ι.Κ.Υ. Ρωτήστε όποιο φοιτητή/φοιτήτρια που ξέρετε πόσο άπιαστο είναι αυτό.

Και με αυτά φτάνουμε στις μέρες του κορονοϊού. Και στις κινητοποιήσεις των κρατουμένων σε όλες τις φυλακές της χώρας για τα ανύπαρκτα μέτρα προστασίας τους. Ο Δημάκης είναι στην τριμελή επιτροπή που συναντάει την γενική γραμματέα Αντεγκληματικής Πολιτικής, κυρία Σοφία Νικολάου. Η οποία, όπως κάθε “έντιμο” πολιτικό στέλεχος εύκολα υπόσχεται, αλλά ποτέ δεν υλοποιεί. Όμως στοχοποιεί κι έτσι ο Δημάκης βρίσκεται ξαφνικά “τσουβαλιασμένος” από τα ΕΚΑΜ να μεταφέρεται στα Γρεβενά, σε μια εποχή που οι μεταγωγές είναι απαγορευμένες λόγω του ιού και χωρίς καμιά συνεδρίαση Συμβουλίου, μόνο με την υπογραφή της “αξιότιμης” γενικής γραμματέως. Φυσικά, η μεταγωγή είναι παράνομη γι αυτό χαρακτηρίζεται ως “απαγωγή” σε όλα τα υπομνήματα. Υπάρχει πειθαρχικό παράπτωμα που του αποδίδεται για τη “δράση” του στον Κορυδαλλό; Όχι, κανένα, δεν το επικαλείται καν στην κατεπείγουσα μεταγωγή η “έγκριτη αξιωματούχος”. Υπάρχει παράβαση καθήκοντος από την μεριά της; Σίγουρα, αλλά ποιος θα της το καταλογίσει;

Στα Γρεβενά, ο Βασίλης Δημάκης μπαίνει σε καραντίνα 14 ημερών, δηλαδή στην απομόνωση. Χωρίς τα βιβλία του, χωρίς επικοινωνία με το δικηγόρο του (οι μετακινήσεις εκτός νομού απαγορεύονται) χωρίς επαφή με τους άλλους κρατούμενους. Αρχίζει απεργία πείνας και κλιμακώνει με δίψας.
Και ξαφνικά ανοίγουν τα στόματα. Ανθρώπων που τον γνώρισαν ως μαθητή, φοιτητή, συγκρατούμενο, συμφοιτητή και άνθρωπο. Μέχρι και το διοικητικό συμβούλιο του Ι.Κ.Υ. εξηγεί σε ανακοίνωσή του ότι εκτός από τις επιδόσεις του, είναι η φυσική του παρουσία στο πανεπιστήμιο που του εξασφαλίζει την υπερβολικά δύσκολη υποτροφία του Ιδρύματος. Κάτω από αυτή την πίεση το Συμβούλιο των Φυλακών Γρεβενών αποφασίζει την επαναμεταγωγή του στον Κορυδαλλό, ουσιαστικά αποδεχομένο το παράνομο της αρχικής μεταγωγής που αναφέρεται ως επιχείρημα στο υπόμνημα, αλλά χωρίς ρητή αναφορά στο θέμα. Δεν είναι καιρός για ηρωισμούς από χαμηλόβαθμα “στελέχη”.

Η απόφαση “κολλάει” στη γενική γραμματέα Σοφία Νικολάου. Περνάνε μέρες χωρίς να την υπογράφει. Ξανά δημοσιότητα, ξανά ψηφίσματα και νέες εκδηλώσεις υποστήριξης. Τελικά, την υπογράφει. Ο Δημάκης επιστρέφει στον Κορυδαλλό, αλλά όχι στο κελί του. Στον Κορυδαλλό ΙΙ. Στα κελιά “υψίστης επιτήρησης” στο υπόγειο των γυναικείων φυλακών. Για λόγους καραντίνας και προστασίας της υγείας του και της υγείας των άλλων, δηλώνει και πάλι η “απρόσωπη εξουσία” της κυρίας Νικολάου απαντώντας στην νέα απεργία πείνας και δίψας του Βασίλη Δημάκη. Δεν έχει σημασία που η καραντίνα είναι διάτρητη σε όλες τις φυλακές της χώρας, λόγω του μπες-βγες των δεσμοφυλάκων. Δεν έχει σημασία που οι πιθανότητες να φέρει ο Δημάκης τον κορονοϊό είναι κάτω του μηδενός στατιστικά και πρακτικά. Όποιος ορίζει την “σωφρονιστική πολιτική” μπορεί να την τεντώνει σαν λάστιχο κι έπειτα να το στέλνει να χτυπήσει στα μούτρα όποιου έχει βάλει στόχο.

Στην ίδια ανακοίνωση η γενική γραμματέας “υπόσχεται” και πάλι. Ότι ο κρατούμενος θα μπορεί να παρακολουθήσει τα μαθήματά του, το μαγαζάκι του Κορυδαλού ΙΙ διαθέτει όλη την απαραίτητη υποδομή. Στέλνει και “με κούριερ” τα βιβλία στο κελί του (ποιας εταιρείας άραγε;) όπως μαθαίνουμε από την τελευταία της ανακοίνωση, γιατί είναι μεγαλόψυχη κατά βάθος.

Μετά από παρέμβαση του δασκάλου και του δικηγόρου του, ο Βασίλης Δημάκης σταματάει την απεργία πείνας και δίψας και περιμένει να περάσει η απολύτως άχρηστη νέα καραντίνα. Κακό του κεφαλιού του. Αφού η “πολλά υποσχόμενη” γενική γραμματέας ούτε και τώρα θα τηρήσει τις υποσχέσεις της. Η καραντίνα περνάει και ο Βασίλης Δημάκης παραμένει στην “υπόγα”, χωρίς επισκεπτήρια, χωρίς πρόσβαση σε υπολογιστή, ενώ το “μεγαλοστέλεχος” του υπουργείου διαρρέει (επιλεκτικά) στα ΜΜΕ περσινά ξινά σταφύλια για “βαρύ οπλισμό” και “πειθαρχικά”. Καταφεύγει σε αυτά που έγιναν πολλά χρόνια πριν για να στήσει ένα αφήγημα “επικινδυνότητας” του Δημάκη, τις τελευταίες μέρες ενεργοποιώντας και τα τρολ που προαναφέραμε να ουρλιάζουν μόνο “εγκληματίας”. Οι ίδιες οι ανακοινώσεις της αντιφάσκουν τόσο που αν δεν υπήρχε ο υπαρκτός κίνδυνος απώλειας ζωής του Βασίλη Δημάκη, θα μπορούσαμε να τις διαβάζουμε ως κωμωδία.

Για κάθε άνθρωπο που τον γνώριζει σήμερα, αλλά και για κάθε νοήμονα άνθρωπο που έχει παρακολουθήσει την αλληλουχία των γεγονότων, ο Δημάκης ούτε επικίνδυνος είναι, ούτε αντικοινωνικός. Αντιθέτως η Σοφία Νικολάου ούτε καν ένα συνεπές “παραμύθι” για να δικαιολογήσει την σωρεία αυθαίρετων, ανήθικων, παράνομων και σαδιστικών πράξεων απέναντι σε έναν κρατούμενο που θεωρητικά έχει υπό την ευθύνη της δεν μπορεί να φτιάξει. Ο Βασίλης Δημάκης τέσσερις φορές σε διάστημα μερικών ετών έχει δει το χάρο με τα μάτια του για να μπορεί να ασκήσει το αναφαίρετο δικαίωμα του στην εκπαίδευση και για να μπορεί να λέγεται άνθρωπος.

Εκφράζουμε την αλληλεγγύη μας στον αγώνα του Βασίλη Δημάκη και υπενθυμίζουμε προς όλες και όλους πως οι εξουσιαστές δεν είναι ανόητοι ή ηλίθιοι όπως θέλουν να μας κάνουν να πιστεύουμε. Είναι συνειδητοί, ψυχροί και επαγγελματίες δολοφόνοι.

Είναι στο δικό μας χέρι να τους αφοπλίσουμε.

Κατάληψη Rosa Nera