Παρασκευή 25 Αυγούστου, 21:15′, στο εσωτερικό αίθριο, στην Κατάληψη Rosa Nera.
Συναυλία με μουσική που επικεντρώνει σε ιστορίες γυναικών, όπως αυτές έχουν παρουσιαστεί σε διασκευασμένα τραγούδια και μουσικά θέματα διαφορετικών εποχών και παραδόσεων.
Από το μπαρόκ ή την παραδοσιακή μουσική, από την Ελλάδα ή την Πορτογαλία, με την Teresa Costa στο μπαρόκ φλάουτο, την Κατερίνα Ορφανουδάκη στο τσέμπαλο (DUO SUZANNE) και guest την Μαρία Κριτσωτάκη.

Mηνύματα που κολλήθηκαν, σε διαφορετικές γλώσσες, στις 13 Ιουλίου, σε τοίχους των Χανίων, μετά από απόφαση της Κατάληψης Rosa Nera και την συμμετοχή αλληλέγγυων, για την πανελλαδική μέρα δράσης μετά τη δολοφονία μεταναστ(ρι)ών στην Πύλο.
Τα εγκλήματα στην Μεσόγειο δεν είναι ατυχήματα, όπως ψευδώς ισχυρίζονται οι ιδεολογικοί μηχανισμοί συγκάλυψης των ρατσιστικών διακρατικών πολιτικών.
Είναι δολοφονίες, αποτελέσματα ενός ταξικού πολέμου ενάντια στην προσφυγικό ταξίδι και στην ελευθερία της ανθρώπινης μετακίνησης.
Στα μηνύματα υπάρχει η αναφορά σε διακρατικά εγκλήματα όπως στους φράχτες της Μελίλια αλλά και στις φονικές επαναπροωθήσεις στο Αιγαίο που οδηγούν σε δολοφονίες όπως αυτές στην Πύλο και στο Φαρμακονήσι…

* Υπενθυμίζεται το κείμενο που μοιράστηκε στις 13 Ιουλίου στην πόλη, σε διαφορετικές γλώσσες, για το πλαίσιο συγκέντρωσης στο λιμενικό Χανίων:

Τα ξημερώματα της 14ης Ιουνίου, οι κάμερες του ΠΠΛΣ-920 παρέμειναν κλειστές.

Ως το μεσημέρι της 13ης Ιουνίου, οι ελληνικές και ιταλικές Αρχές και η Frontex, ο Ευρωπαϊκός Οργανισμός Συνοριοφυλακής και Ακτοφυλακής, είχαν λάβει γνώση της κατάστασης του υπέρφορτου αλιευτικού, που είχε συμπληρώσει τέσσερις ημέρες πλέοντας δίχως προσανατολισμό στην κεντρική Μεσόγειο, με μοναδικό οδηγό μια πυξίδα και τη θέση του ήλιου. Το όνομά του αλιευτικού ήταν Adriana. Κουβαλούσε περίπου 750 ανθρώπους, γυναίκες, άνδρες και παιδιά κυρίως από την Συρία, την Αίγυπτο και το Πακιστάν.

Το Adriana είχε τρία επίπεδα στο οποίο είχαν στριμωχτεί σε ασφυκτικές συνθήκες οι άνθρωποι που ταξίδευαν. Στο κατώτερο επίπεδο εσωτερικά του σκάφους ήταν οι γυναίκες με τα παιδιά. Δεν βρέθηκε καμία γυναίκα ανάμεσα στους διασωθέντες. Το Adriana ήταν ένα υπερφορτωμένο και σε εξαιρετικά κακή κατάσταση σκάφος. Το Adriana είχε μπει στην ελληνική ζώνη έρευνας και διάσωσης ήδη από την Τρίτη. Το ΠΠΛΣ-920, το καμάρι της ελληνικής ακτοφυλακής, απόπλευσε από το λιμάνι της Σούδας περίπου 15 ώρες μετά από την πρώτη κλήση για “σκάφος σε κίνδυνο” ενώ ήδη από τις 14:00, μεσημέρι Τρίτης (13/6), το ελληνικό λιμενικό είχε ήδη καταγράψει την κίνηση του σκάφους.

Το Adriana αναποδογύρισε στο βαθύτερο σημείο της Μεσογείου και μαζί του πεθάναν πάνω από 600 άνθρωποι. Πακιστανοί, Σύριοι και Αιγύπτιοι, ίσως κι από αλλού, γυναίκες, άντρες, παιδιά, θείοι, φίλοι, μανάδες, πατεράδες, γιοι και κόρες, άνθρωποι με πρόσωπο και ταυτότητα. Άνθρωποι πραγματικοί που έχουν ανθρώπους να τους ψάχνουν και να ανησυχούν, που πενθούν και αναζητούν δικαιοσύνη. Το Adriana όμως δεν αναποδογύρισε μόνο του αλλά επειδή ρυμουλκήθηκε από το ελληνικό λιμενικό, πάνω από 600 άνθρωποι δεν πέθαναν αλλά δολοφονήθηκαν, καταδικασμένοι με την ποινή του πνιγμού. Έτσι αποτυπώνεται η ελληνική και διεθνής μεταναστευτική πολιτική στην πραγματική ζωή. Οι ευθύνες Ελλάδας και Ευρώπης που με την πολιτική τους έχουν εκτρέψει τις μετακινήσεις στη θανατηφόρο διαδρομή της Καλαβρίας, που παρακάμπτει την Ελλάδα, η άρνηση διάσωσης και οι βίαιες ή και πολλές φορές φονικές επαναπροωθήσεις του ελληνικού λιμενικού, ο φράχτης στον Έβρο και η κόλαση των κλειστών κέντρων κράτησης ή της ρατσιστικής θεσμικής και μη βίας στην καθημερινότητα της ελληνικής κοινωνίας, οδηγούν στο ναυάγιο της Πύλου.

Το προαναγγελθέν έγκλημα στην Πύλο, είναι άλλο ένα έγκλημα του ελληνικού κράτους, και όπως με το έγκλημα στα Τέμπτη, όπως και με κάθε άλλο “μικρότερο ή μεγαλύτερο” έγκλημα, κινητοποιήθηκε ανάλογα ένας ολόκληρος μηχανισμός που προσπάθησε να συγκαλύψει με ψέματα και να υπερασπιστεί τους φυσικούς αυτουργούς της δολοφονίας αφού αποτελούν σάρκα από την σάρκα του. Βέβαια στην περίπτωση που για να σωθεί το ίδιο πρέπει να τους τιμωρήσει θα το κάνει γιατί έτσι κι αλλιώς είμαστε όλοι αναλώσιμοι.

Μετά την συνεργατική έρευνα των Solomon, Forensis, Guardian και ARD, με μη παραποιημένες συνεντεύξεις επιζώντων (όπως αυτές του λιμενικού) και στοιχεία που προέκυψαν από έρευνες δημοσιογράφων, αποκαλύπτονται όλες οι ευθύνες συγκεκριμένα του ελληνικού λιμενικού και οι εγκληματικές πολιτικές του ελληνικού κράτους . Ο αγώνας για να αποδοθούν ευθύνες στους ηθικούς και φυσικούς αυτουργούς αυτού του εγκλήματος, να αναζητηθεί η αλήθεια μέσα και έξω από τις δικαστικές αίθουσες, να υπάρξει δικαίωση των οικογενειών των νεκρών, να σταματήσει η δολοφονική ρατσιστική πολιτική του ελληνικού κράτους και της Ε.Ε. , να μην υπάρξει άλλη Πύλος, άλλα Τέμπη, άλλο Φαρμακονήσι, άλλη Λαμπεντούζα, είναι καθήκον μιας κοινωνίας που δεν επιλέγει το φιλοτομαρισμό και την σκατανθρωπιά να φωλιάσει μέσα της.

Η εθνικιστική και ταξική διαχείριση των κρατών για την προσφυγιά και την μετανάστευση έχει κάνει την Μεσόγειο το μεγαλύτερο νεκροταφείο ανθρώπων. Το ντοπάρισμα του εθνικού κορμού με φιλοπολεμικά σενάρια και αφηγήσεις κυριαρχίας στην Μεσόγειο δεν είναι κάτι άλλο πέρα από καταστροφικά -για την φύση και τους ανθρώπους- επενδυτικά σχέδια στα φιλέτα της Μεσογείου, κέρδη της βιομηχανίας όπλων, αφαίμαξη κάθε φυσικού πόρου και ανθρώπινου δυναμικού για μεγαλύτερη κερδοφορία του κεφαλαίου.
Οι “μεταναστευτικές ροές” θα συνεχίζουν ακάθεκτες όσο ο πόλεμος, η βία και η φτώχεια ριζώνει σ ’αυτόν τον πλανήτη. Οι άνθρωποι ποτέ δεν θα σταματήσουν να ταξιδεύουν για να βρουν μια καλύτερη ζωή, εξ’ άλλου ολόκληρη η ανθρώπινη Ιστορία είναι μια ιστορία μετανάστευσης.

Ο ήλιος της Δύσης μπορεί να φαίνεται καλύτερος προς το παρόν μα δεν υπάρχει καμία γραμμικότητα στην ιστορία που να μη μας κάνει κάποια στιγμή όλους μετανάστες, δεν υπάρχει καμία δικαιοσύνη για της γης τους κολασμένους.

Αν λοιπόν οι κάμερες του σκάφους του λιμενικού παρέμειναν κλειστές (όπως σε κάθε έγκλημά τους) και δεν μπορούμε να μάθουμε την αλήθεια από εκεί, ας την ψάξουμε στους ανθρώπους που επέζησαν, στην καθημερινότητα γύρω μας, στην κριτική μας σκέψη, στην μνήμη και στα λόγια που μεταφέρονται από γενιά σε γενιά για τα εγκλήματα κάθε εξουσίας.

Να υπερασπιστούμε τους αγώνες προσφύγων και προσφυγισσών, μεταναστών και μεταναστριών για την ζωή!

Ελεύθερη μετακίνηση σε πρόσφυγες και μετανάστες.

Δημιουργία ασφαλών οδών μετακίνησης – να σταματήσουμε τις απαγωγές, τις ληστείες, τους ξυλοδαρμούς και τις δολοφονίες από το ελληνικό κράτος και τις συμμορίες του στα σύνορα.

Γκρέμισμα του φράχτη του Έβρου.

Αντιφασιστικοί και ταξικοί αγώνες πάντα και παντού

Υ.Γ. Όσο αυτό το κείμενο γραφόταν άλλοι δύο άνθρωποι πέσαν νεκροί στον πόλεμο που ποτέ δεν σταμάτησε απέναντι στους φτωχοδιάβολους και τις διαφορετικές. Ένας 20χρονος Σύριος πρόσφυγας δολοφονήθηκε πισώπλατα την ώρα που διέφευγε άοπλος από αστυνομικό στην Λάρισα, αφού πρώτα είχε εγκαταλείψει το αμάξι που είχε κλέψει. Ο αστυνομικός αφέθηκε ελεύθερος, ο νεκρός Σύριος σπιλώθηκε από τα ΜΜΕ ως σεσημασμένος, ενώ ο Μηταράκης (Υπ. ΠΡΟ.ΠΟ και τέως Μεταναστευτικής Ρατσιστικής Πολιτικής) θεωρεί πως περισσότεροι μπάτσοι στον δρόμο θα λύσουν ανάλογα προβλήματα. Μια τρανς γυναίκα από την Κούβα, η Anna Ivankova που έμενε και εργαζόταν στην Αθήνα, βρέθηκε άγρια δολοφονημένη στον σπίτι της στο Αγ. Παντελεήμονα. Άλλη μια γυναικοκτονία και άλλη μια φορά που ελληνική αστυνομία προσβάλει την νεκρή αναφέροντάς της ως άντρα, παραποιώντας ουσιαστικά την βαρύτητα της υπόθεσης.

Συγκέντρωση Πέμπτη 13/7 στις 20:00 έξω από το λιμενικό Χανίων,
στο παλιό λιμάνι, στα πλαίσια της πανελλαδικής μέρας δράσης για τη δολοφονία
μεταναστ(ρι)ών στην Πύλο

Κατάληψη Rosa Nera

|Το θεατρικό εργαστήρι της Rosa Nera καλεί καλλιτέχνες, εργαζόμενους στον υγειονομικό τομέα, αλλά και όποιον άλλο ενδιαφέρεται για μια ποιοτικότερη δημόσια υγεία να έρθει σε μια ανοιχτή συζήτηση με σκοπό το μοίρασμα εμπειριών στη “δημόσια” υγεία στο θεατράκι της Rosa Nera|

Εδώ και δεκαετίες παρακολουθούμε μια μεθοδευμένη υποβάθμιση της δημόσιας υγείας.
Τόσο οι απλοί πολίτες που τυχαίνει να χρειαστούν νοσηλεία, χειρουργείο, ή και απλή εξέταση σε κάποιο δημόσιο νοσοκομείο βρίσκονται μπροστά σε μια δομή υποστελεχομένη, με ελλείψεις ακόμα και σε αναλώσιμα υλικά και φυσικά επικίνδυνες καθυστερήσεις λόγω υπερβολικού φόρτου εργασίας.
Από την άλλη, και οι ίδιοι οι εργαζόμενοι στα δημόσια νοσοκομεία επωμίζονται το βάρος να στηρίξουν το εθνικό σύστημα υγείας με προσωπικό κόπο και υπερπροσπάθεια. Αναγκάζονται σε πολύωρες εφημερίες και σε καθήκοντα εκτός της ειδικότητας τους. Αυτό αποδεικνύεται και από πολλαπλές καταγγελίες των γιατρών των Χανίων στα μέσα μαζικής ενημέρωσης και σε εφημερίδες στις οποίες προσπαθούν να καταδείξουν την κατάσταση.

Ακόμη και η παραίτηση αγροτικού γιατρού πρόσφατα στα Χανιά κάνει ξεκάθαρο ότι το ΕΣΥ έχει φτάσει τους γιατρούς στα όρια τους.

Η κατάσταση αυτή είναι λίγο πολύ γνωστή σε όλους μας. Είναι μια κατάσταση που τις συνέπειες της επιβαρυνόμαστε όλοι μας, και που η επιδείνωση της κοστίζει πολλές φορές μέχρι και ανθρώπινες ζωές.

Για όλους τους παραπάνω λόγους, το θεατρικό εργαστήρι της Rosa Nera καλεί καλλιτέχνες, εργαζόμενους στον υγειονομικό τομέα, αλλά και όποιον άλλο ενδιαφέρεται για μια ποιοτικότερη δημόσια υγεία να έρθει σε μια ανοιχτή συζήτηση με σκοπό το μοίρασμα εμπειριών σε σχέση με το παραπάνω ζήτημα την Παρασκευή 14/7 και ώρα 20:00 στο θεατράκι της Rosa Nera ώστε μέσα από την συζήτηση να προκύψει το σενάριο για μια παράσταση forum που θα φανερώνει την δύσκολη αυτή κατάσταση στην οποία βρίσκεται το ΕΣΥ και ίσως οδηγήσει και σε άλλες δράσεις πέραν της παράστασης.

Λίγα λόγια για το θέατρο forum:

Το θέατρο forum, έχει ως στόχο τη χρήση του δράματος ως ένα αποτελεσματικό εργαλείο για την κατανόηση και αναζήτηση εναλλακτικών λύσεων σε κοινωνικά προβλήματα.
Το θέατρο forum ή αλλιώς θέατρο αγοράς, είναι μια διαδραστική μορφή θεάτρου που ενθαρρύνει την αλληλεπίδραση του κοινού και διερευνά διάφορες επιλογές για το πώς μπορεί να αντιμετωπιστεί ένα πρόβλημα ή ένα θέμα.
Δημιουργήθηκε στις αρχές της δεκαετίας του 1970 από τον Augusto Boal, ο οποίος ήθελε να ενδυναμώσει το ακροατήριο του.
Το κοινό παρακολουθεί μια σύντομη σκηνή, στην οποία ένας κεντρικός χαρακτήρας αντιμετωπίζει μια καταπίεση ή ένα εμπόδιο που δεν μπορεί να ξεπεράσει. Όταν η σκηνή παιχτεί, επαναλαμβάνεται, και το κοινό μπορεί να ανέβει στην σκηνή και να προτείνει εναλλακτικές επιλογές για το πώς θα μπορούσε να ενεργήσει ο πρωταγωνιστής. Οι ηθοποιοί διερευνούν τα αποτελέσματα αυτών των επιλογών με το κοινό, δημιουργώντας ένα είδος θεατρικής συζήτησης στην οποία εμπειρίες και ιδέες δοκιμάζονται και μοιράζονται δημιουργώντας ένα αίσθημα αλληλεγγύης και μια αίσθηση ενδυνάμωσης.

*Δεν είναι υποχρεωτική η συμμετοχή στη δημιουργία θεάτρου Forum. Μπορεί κάποιος/α να συμμετέχει στη κουβέντα χωρίς να συνεχίσει στη δημιουργία παράστασης. Επειδή η παράσταση θα βασίζεται στη κουβέντα που θα γίνει,κάθε συμβολή είναι καλοδεχούμενη.