Τον Ιούνιο του 2013 οι φοιτητές της Αρχιτεκτονικής Σχολής Χανίων βρίσκονται αντιμέτωποι με την απόφαση της πρυτανείας να μεταφερθούν οι λειτουργίες του τμήματός τους στις εγκαταστάσεις του Πολυτεχνείου στα Κουνουπιδιανά. Η απόφαση αυτή πάρθηκε χωρίς καμία προγενέστερη δημόσια και διαφανή διαδικασία διαβούλευσης με τη φοιτητική κοινότητα και τους εργαζόμενους του τμήματος και χωρίς μέριμνα για τα λειτουργικά προβλήματα μιας μεταστέγασης.

Πέρα από την ακαδημαϊκή κοινότητα, το ζήτημα αφορά όλη την πόλη. Η απόφαση αυτή ευθυγραμμίζεται με την διάθεση ιδιωτικών συμφερόντων για την εκμετάλλευση του χώρου της «Γαλλικής», με το πρόσχημα ενός συνεδριακού κέντρου. Ας παρακάμψουμε το γεγονός πως δεν τεκμηριώνεται ούτε οικονομικά, ούτε ακαδημαϊκά, το γιατί τα ακαδημαϊκά συνέδριa, από εδώ και εμπρός, πρέπει να τα καλύπτει ειδικά η ερημοποίηση της «Γαλλικής». Ας εστιάσουμε, προς το παρόν στα εξής: Mια τέτοια – ιδιωτικά προσανατολισμένη – λειτουργία αφαιρεί τις δυνατότητες κοινωνικής χρησιμότητας που κάλυπτε ο χώρος μέσα από τη δημόσια – μη κερδοσκοπική χρήση του στο πλαίσιο του ασύλου, της ελεύθερης διακίνησης των ιδεών, της πολιτικής κοινωνικοποίησης, της πολιτισμικής δημιουργίας ομάδων τόσο της πόλης όσο και του πανεπιστημίου, της λειτουργίας θεσμών φοιτητικής μέριμνας, μιας δημόσιας θεματικής βιβλιοθήκης με εύκολη και ανοιχτή πρόσβαση και της διασύνδεσης της καθημερινής ζωής των φοιτητών με την πολιτική και κοινωνική ζωή της πόλης. Επίσης, αν και  η άποψη μας είναι υπέρ της ελευθεριακής εκπαίδευσης οφείλουμε να πούμε πως  η απόφαση αυτή έρχεται σε αντίθεση και με το χαρακτήρα της Γαλλικής Σχολής ως  τόπο συλλογικής μνήμης, ο οποίος τα τελευταία χρόνια υπήρξε χώρος παιδαγωγικών δραστηριοτήτων και όχι χώρος διεξαγωγής συνεδρίων. Πρόκειται για μια πολιτική απόφαση υπονόμευσης του δημόσιου χαρακτήρα, η οποία συνδέεται άμεσα και με τον αγωνιστικό  χαρακτήρα των συλλογικών αποφάσεων του φοιτητικού συλλόγου της Αρχιτεκτονικής, ο οποίος συμμετέχει σταθερά στις διαδικασίες των κοινωνικών κινημάτων της πόλης, ιδιαίτερα όσες αφορούν την υποστήριξη εργατικών, κοινωνικών και πολιτικών δικαιωμάτων.

Τα κτίρια που προορίζει η Πρυτανεία για το τμήμα είναι εργαστηριακές αίθουσες, οι οποίες δεν καλύπτουν τις ανάγκες μιας Αρχιτεκτονικής Σχολής. Η απόφαση για τη μεταφορά πάρθηκε χωρίς τη σύμφωνη γνώμη της συνέλευσης του  φοιτητικού συλλόγου, ο οποίος, μέσω συνελεύσεων, αποφάσισε την παραμονή του τμήματος στο χώρο της Γαλλικής Σχολής. Η αμετακίνητη στάση της πρυτανείας, η οποία εξακολουθεί να αγνοεί τις αποφάσεις των φοιτητών, κάνει σαφές το ότι η μεταφορά αυτή δεν γίνεται προς όφελος της φοιτητικής κοινότητας. Ο πρύτανης και τα συμβούλια διοίκησης, στο πλαίσιο του «σχεδίου Αθηνά», λειτουργούν ως τα θεσμικά όργανα διεκπεραίωσης αντικοινωνικών πολιτικών ιδιωτικοποίησης, και εκεί εντάσσεται η μετατροπή της πρώην «Γαλλική Σχολής» σε συνεδριακό κέντρο.

Έχουμε δει και στο παρελθόν ανάλογα παραδείγματα όπως αυτό του κτιρίου «Παπαδοπέτρου», το οποίο λειτουργούσε ως κέντρο αγώνα και πολιτιστικής δημιουργίας, ενώ τώρα λίγα χρόνια μετά την εκκένωση του, σαπίζει ακατοίκητο, καθώς του έχουν αφαιρεθεί ακόμα και τα κουφώματα. Στον ίδιο δρόμο που άλλοτε λειτουργούσε η κατάληψη του συγκεκριμένου κτιρίου τώρα έχουν «φυτρώσει» τα γραφεία δύο νέο-ναζιστικών οργανώσεων, μία εξέλιξη την οποία μεθόδευσε η ασφάλεια σε συνεννόηση με τις φασιστικές/παρακρατικές οργανώσεις. Αυτή η εξέλιξη  δε θα ήταν εφικτή χωρίς την υποστήριξη της πρυτανείας στην εκκένωση και καταστροφή των υποδομών του κτιρίου του «Παπαδοπέτρου».

Η αλληλεγγύη μας στη συνέλευση των φοιτητών της αρχιτεκτονικής είναι αυτονόητη. Στηρίζουμε τον αγώνα του φοιτητικού συλλόγου, ο οποίος λαμβάνει τις αποφάσεις του μέσω συλλογικών δημοκρατικών διαδικασιών, απέναντι σε μια πρυτανεία που προσπαθεί να εξαναγκάσει και να επιβληθεί, ώστε να υπονομεύσει το δημόσιο χαρακτήρα της γαλλικής σχολής και παράλληλα να χτυπήσει τα κινήματα της πόλης.

Το κατασταλτικό σχέδιο του αρμόδιου υπουργού Ν.Δένδια έπειτα από συνεχόμενες επιχειρήσεις ενάντια σε αντιστεκόμενους ανθρώπους,στέκια,καταλήψεις,ελευθεριακούς χώρους κλπ. κ στο μήνα του Αυγούστου εφαρμόζεται με επιτυχία.<<Η Ελλάδα δεν μπορεί να είναι ξέφραγο αμπέλι.Δεν μπορεί να είναι χώρος ανομίας.>> Ήταν οι δηλώσεις του πριν 9 μήνες.Στις 5 Αυγούστου έγινε επιχείρηση εκκένωσης σε τρεις καταλήψεις στη Πάτρα,στο Στέκι ΤΕΙ-Ν.Γύζη,στη Κατάληψη Μαραγκοπούλειο κ στη Κατάληψη του Παραρτήματος.Στις 29 Αυγούστου έγινε εκκένωση της κατάληψης Αντιβίωση στα Γιάννενα.Αυτό τον μήνα Σεπτέμβρη ξεκίνησαν με την Κατάληψη Ορφανοτροφείο στη Θεσσαλονίκη κ η “επιχείρηση” των εκκενώσεων συνεχίζεται βάζοντας στο στόχαστρο τους υπόλοιπους κοινωνικούς χώρους κ καταλήψεις που έχουν απομείνει.

Είναι προφανές ότι το κράτος επιτίθεται σ’ όλα τα μέτωπα. Κάνει την μεγαλύτερη ανακατανομή πλούτου, σε βάρος των φτωχότερων τάξεων. Υποβαθμίζει την αξία της εργασίας σε κάθε τομέα: αγροτικό, κατασκευαστικό, υπαλληλικό. Μειώνει τον κοινωνικό μισθό: περίθαλψη, συντάξεις,εκπαίδευση κλπ..Έχει δημιουργήσει βιομηχανία νόμων για τον οικονομικό έλεγχο. Έχει στήσει επίσης νόμους για να καταστείλει όσους αντιδρούν κ τα μέσα με τα οποία αντιδρούν. Με σκοπό τη τάξη κ την ασφάλεια της κοινωνίας που τείνει όλο κ πιο κοντά στον εκφασισμό της κ στην κατάργηση των ανθρώπινων δικαιωμάτων.

Η αλληλεγγύη μας στους αυτό-οργανωμένους χώρους είναι αυτονόητη και θα είναι έμπρακτη. Θα θυμίσουμε μόνο κάποια πράγματα που έχουμε ξαναπεί για τους αυτό-οργανωμένους χώρους και τις καταλήψεις: « Παρά τις ανεπάρκειες και τα κολλήματα τους, η χρησιμότητα των καταλήψεων για το κίνημα είναι προφανής, όσο προφανής είναι και η επικινδυνότητα τους, αντικειμενική ή δυνητική, για τα σχέδια της εξουσίας… Συμμετέχουν λιγότερο ή περισσότερο ενεργά στους ταξικούς-κοινωνικούς αγώνες: εργατικούς, αντιθεσμικούς, τοπικών κινήσεων. Είναι χώροι όπου ο καθένας μπορεί να βρει άλλη πληροφόρηση από την στημένη-κατεστημένη, ιδέες, ερεθίσματα για σκέψη και δράση, θεωρητικές αναλύσεις για δράση αποτελεσματικότερη. Χώροι όπου μπορούν όλοι οι εκμεταλλευόμενοι να βρουν υλικοτεχνική υποδομή για να οργανώσουν τις αντιστάσεις τους: χώρους για συνελεύσεις, για εκδηλώσεις, τεχνογνωσία για στήσιμο και τύπωμα προκηρύξεων, αφισών κλπ. Με δύο λόγια, οι καταλήψεις στον επερχόμενο ξεσηκωμό μπορούν να λειτουργήσουν σαν επιταχυντές, καταλύτες και πυροδότες, σαν εφαλτήρια δράσης, σαν οργανωτικοί και πληροφορικοί κόμβοι δικτύου και σαν πολλαπλασιαστές ριζοσπαστικής γνώμης και κινηματικής ισχύος. “Οι λίγοι που κερδίζουν ζεστό και πολύ χρήμα από μέτρα και μνημόνια, καθώς και τα πληρωμένα σκυλάκια και παπαγαλάκια τους, καλά κάνουν και γαβγίζουν εναντίων των καταλήψεων. Οι άλλοι, οι πολλοί, οι από κάτω, που βλέπουν να του ληστεύουν τον κόπο τους και τη ζωή τους, στις καταλήψεις έχουν σύμμαχο”.

Και βέβαια οι καταλήψεις δεν είναι κέντρα πρωτοπορίας αλλά απελευθερωμένοι χώροι από το εμπόρευμα και χώροι αγώνα. Αποτελούν οργανικό κομμάτι όλων των κινημάτων ενάντια στην εκμετάλλευση και την καπιταλιστική βαρβαρότητα. Η μεγάλη ιστορία των καταλήψεων είναι αναπόσπαστο μέρος των νεότερων εγχειρημάτων όλων εκείνων των ανθρώπων που επέλεξαν μέσα από μια αντί-γραφειοκρατική πολιτική κοινωνικοποίηση να οικοδομήσουν διαφορετικά παραδείγματα αντίστασης, αυτό-οργάνωσης και κοινωνικής ή/και επαναστατικής χειραφέτησης.

Επιθυμία μας είναι ο κόσμος που οραματίζεται την αταξική κοινωνία, την ελευθερία την ισότητα και τη δικαιοσύνη, να αρχίσει να παίρνει στα χέρια του σημαντικές διαδικασίες παραγωγής και διανομής των αγαθών, όπως και να δημιουργεί συνεχώς τα δικά του συλλογικά μέσα. Τα πολλά άδεια κτήρια που υπάρχουν γύρω μας να στεγάσουν τώρα όλα τα όνειρα των καταπιεσμένων. Επανάσταση σημαίνει και να καταλάβουμε (με τη διπλή έννοια του όρου) αυτά που μας ανήκουν ως εργάτριες και εργάτες. Και η δικαιοσύνη θα έρθει όταν τα μέσα, η διακίνηση και το νόημα της παραγωγής και της εργασίας θα είναι κοινά και δεν θα ανήκουν στους εκμεταλλευτές , τους εθνικιστές, τους σταλινικούς, τους γραφειοκράτες και τους πολεμοκάπηλους.

 

Οι Καταλήψεις δε θα χρειάζονται μόνο όταν ελευθερωθεί η κοινωνία.

Αλληλεγγύη στις καταλήψεις και στους αυτοοργανωμένους χώρους.

Μια κοινωνία που ανέχεται ένα κράτος του οποίου οι πολιτικές δολοφονούν οικογένειες προσφύγων στο Αιγαίο και στον Έβρο, μια κοινωνία που ανέχεται να ζει δίπλα σε στρατόπεδα απάνθρωπου εγκλεισμού μεταναστών είναι μια κοινωνία δολοφόνων.

Πίσω από τα συρματοπλέγματα της Αμυγδαλέζας δεν ισχύουν ούτε τα ανθρώπινα δικαιώματα ούτε οι στοιχειώδεις κανόνες της καθημερινής ζωής που αφορούν την ανθρωπιά και την αξιοπρέπεια. Στο στρατόπεδο της Αμυγδαλέζας σχεδόν τα πάντα επιτρέπονται για τους ανθρωποφύλακες, ακόμα και οι βασανισμοί σε ανήλικα προσφυγόπουλα. Η Αμυγδαλέζα είναι ένας ακόμα τόπος των διακρατικών στρατηγικών για την υποτίμηση της ανθρώπινης ζωής και ένα αποτέλεσμα των αλλαγών στις ευρωπαϊκές πολιτικές για τη μετανάστευση και το άσυλο: Aπό το ’93 μέχρι σήμερα έχουν τεκμηριωθεί από οργανώσεις δικαιωμάτων 17.500 θάνατοι για τους οποίους ευθύνονται οι πολιτικές ελέγχου της μετανάστευσης και της διακρατικής υπονόμευσης της παροχής ασύλου σε όσους την έχουν ανάγκη. Ο πραγματικός αριθμός των νεκρών και των αγνοούμενων είναι πολύ μεγαλύτερος. Η Ελλάδα είναι μία από τις ευρωπαϊκές χώρες τα αφεντικά της οποίας εκμεταλλεύονται τα τελευταία 20 χρόνια τη μεταναστευτική εργασία, η οποία έχει προσφέρει τα μέγιστα στην οικονομία και τα ασφαλιστικά ταμεία (σύμφωνα με τα στοιχεία του ΙΚΑ, 25% του τομέα της μεταποίησης και 46% της οικοδομής των εγγεγραμμένων στα ταμεία τα τελευταία χρόνια είναι μετανάστες). Παρά την συνεισφορά των μεταναστών, ο πληθυσμός αυτός δεν έχει τα ίδια κοινωνικά και πολιτικά δικαιώματα με τους γηγενείς και το ίδιο ισχύει για τη δεύτερη γενιά, τα παιδιά δηλαδή των μεταναστευτικών οικογενειών που γεννήθηκαν και ζουν εδώ. Τα ίδια ισχύουν για τους πρόσφυγες που έρχονται από πολέμους, στους οποίους συμμετέχει συχνά και ο ελληνικός στρατός. Το ελληνικό κράτος σε συνεργασία με το τουρκικό και άλλα ευρωπαϊκά κράτη συμμετέχει σε ένα από τα μεγάλα και “αόρατα” εγκλήματα της εποχής μας: την αναγκαστική παρανομοποίηση της προσφυγιάς και της ξενιτιάς που οδηγεί στην εκμετάλλευση και στο θάνατο όσων επιχειρούν – αναγκαστικά παράνομα – να βρουν καταφύγιο ή εργασία στις χώρες της Ευρώπης. Η ιστορία της ελληνικής μεταναστευτικής πολιτικής συμπυκνώνεται στα εξής: άρνηση δικαιωμάτων και ασύλου, καταλήστευση της εργασίας, παράνομοι και απάνθρωποι εγκλεισμοί, βασανισμοί και αναγκαστικές επαναπροωθήσεις, αναγκαστική παρανομοποίηση, με στόχο την ευρύτερη υποτίμηση της ζωής και της εργασίας.

Σε αυτό το καθεστώς, η Αμυγδαλέζα υπενθυμίζει τις ανοχές των αποτυχημένων κοινωνιών στα στρατόπεδα συγκέντρωσης των ολοκληρωτικών καθεστώτων. Άνθρωποι που το μόνο τους “έγκλημα” είναι ότι έρχονται από φτωχές χώρες και από εκμεταλλευόμενες κοινωνικές τάξεις, τους αφαιρείται το οποιαδήποτε δικαίωμα – ακόμα και αυτό της αίτησης ασύλου – και στοιβάζονται χωρίς λόγο για 12 και 18 μήνες σε αποθήκες ανθρώπων που φυλάσσονται από καθάρματα και βασανιστές. Φυσικά και εδώ το “ελληνικό δαιμόνιο” παίζει το ρόλο του: καθώς τα στρατόπεδα αυτά επιδοτούνται από την Ε.Ε., αρκετά λαμόγια βρίσκουν την ευκαιρία για μίζες. Και εδώ η εξουσία κάνει πολιτική για κέρδη πάνω σε φυλακισμένους και πτώματα. Αξίζει επίσης να θυμίσουμε πως στην Αμυγδαλέζα δεν στοιβάζονται μόνο μετανάστες αλλά και ντόπιοι φτωχοί, εξαρτημένοι και παρίες, που τους μάντρωσαν για να “φτιάξει” η εικόνα του κέντρου της  Αθήνας, ενώ η ελληνική δεξιά έχει κάνει και προτάσεις να φυλακιστούν στην Αμυγδαλέζα και όσοι ντόπιοι δεν μπορούν να πληρώνουν τα χρέη και τα δάνεια τους.

Το Σάββατο 10 Αυγούστου, όταν οι φύλακες απαίτησαν από τους έγκλειστους στην Αμυγδαλέζα να στριμωχτούν σε κοντέϊνερ με 50 βαθμούς κελσίου χωρίς εξαερισμό και στη συνέχεια ποδοπάτησαν το φαγητό των μεταναστών και φώναξαν “δεν μας νοιάζει αν θα πεθάνετε”, κάποιοι από τους έγκλειστους εξεγέρθηκαν. Δύο εβδομάδες πριν, ο πρόσφυγας Μοχαμάντ Χασάν από το Αφγανιστάν είχε πεθάνει στο κολαστήριο του κέντρου κράτησης μεταναστών της Κορίνθου, ακριβώς από την αδιαφορία των αστυνομικών και των γιατρών παρά τις εκκλήσεις για μήνες, του ίδιου και των συγκρατούμενων του, για σοβαρό πρόβλημα υγείας. Στην Αμυγδαλέζα, οι εξεγερμένοι έβαλαν φωτιά στα μπουντρούμια και κάποιοι από αυτούς βρήκαν δρόμο στην ελευθερία. Οι εξεγερμένοι και οι δραπέτες έδωσαν ένα ακόμα μάθημα πως κανένα συρματόπλεγμα όσο σύγχρονο και τεχνολογικά εξοπλισμένο και αν είναι, δεν μπορεί να ανακόψει την ανθρώπινη αγωνία για ελευθερία και δικαιοσύνη. Εμείς είμαστε με τους κολασμένους. Και δεν είμαστε μόνοι μας. Σε αυτές τις κοινωνίες δολοφόνων υπάρχουν και άνθρωποι. Χιλιάδες απλοί άνθρωποι που έχουν τη συνείδηση και το θάρρος της αλληλεγγύης και της ανθρωπιάς, όπως οι ψαράδες στη Σκάλα της Συκαμινιάς στη Λέσβο που ρισκάραν τη ζωή τους για να σώσουν τις οικογένειες των σύριων προσφύγων από τα σαπιοκάραβα, όπως και όσοι και όσες υπερασπίζονται την αυτονόητη ελευθερία της ανθρώπινης μετακίνησης και τους αγώνες ντόπιων και μεταναστών στους χώρους της δουλειάς και στην καθημερινή ζωή.  Το μήνυμα της εξέγερσης στην Αμυγδαλέζα είναι το εξής: η βαρβαρότητα και ο νόμος του στρατοπέδου θα καταρρεύσει. Την επόμενη μέρα της εξέγερσης το ελληνικό κράτος μέσα από τα κόμματα και τους λακέδες του άρχισε να φλυαρεί προσπαθώντας να επιβάλει τη σύγχυση. Δεν υπάρχει όμως κανένας νόμος και κανένα δίκαιο στην Αμυγδαλέζα, μόνο το πρόσταγμα του ανθρωποφύλακα βασανιστή, και η σιωπή και οι ανοχές μιας κοινωνίας υποταγμένης στους δολοφόνους.

Αλληλεγγύη στους εξεγερμένους της Αμυγδαλέζας – Καμία δίωξη στους συλληφθέντες της εξέγερσης.