Η Κρήτη αντιμετωπίζει μια έντονη επίθεση από μεγάλες επιχειρήσεις που τη βλέπουν ως επενδυτική ευκαιρία, μετατρέποντάς τη σε ένα τεράστιο εργοτάξιο. Αυτός ο μετασχηματισμός επηρεάζει την παραγωγική βάση του νησιού, την φυσική του ομορφιά, την τοπική οικονομία και τις χρήσεις γης.

 

Η προσπάθεια να μετατραπεί η Κρήτη σε ενεργειακό κέντρο δεν ανταποκρίνεται στις ανάγκες του νησιού. Το μέλλον προβλέπει πολλές διεθνείς ενεργειακές συνδέσεις και τοπικά έργα, όπως ανεμογεννήτριες στα βουνά και εξορύξεις στη θάλασσα, φωτοβολταϊκά πάρκα σε αγροτικές εκτάσεις, εγκαταστάσεις αποθήκευσης ενέργειας και νέο δίκτυο υψηλής τάσης.

 

Οφείλουμε να αντισταθούμε σε αυτή την ανεξέλεγκτη ανάπτυξη, καθώς γνωρίζουμε ότι τα περιβαλλοντικά ζητήματα είναι και κοινωνικά ζητήματα. Οργανωνόμαστε σε όλα τα μέτωπα αφού η χωρίς όρια ανάπτυξη θα καταστρέψει την Κρήτη.

 

Όλα τα έργα αποτελούν μέρος ενός μεγαλύτερου συνόλου και δεν τα βλέπουμε αποσπασματικά, όμως σήμερα επιλέγουμε να ξεκινήσουμε από την εγκατάσταση βαπε στη Κρήτη η οποία είναι και προπομπός των επόμενων έργων (καλώδια υψηλής τάσης , ενεργειακή εκμετάλλευση νερών, εξορύξεις).

 

Το να ζούμε σε ένα όμορφο και υγιές περιβάλλον (φυσικό και κοινωνικό) δεν ήταν ποτέ προτεραιότητα των κυβερνώντων. Από την κρίση οι μάσκες έχουν πέσει. Εφαρμόζεται άγρια καταστολή σε όσους και όσες υπερασπίζονται τα αυτονόητα: τη φύση, την κοινωνική ευημερία και την ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Ακόμα μια φορά στο όνομα της ανάπτυξης (της κυριαρχίας!), γίνονται τα μεγαλύτερα εγκλήματα σε βάρος της κοινωνίας. Η μόνη αξία που διέπει την καταστροφή της σφακιανής μαδάρας, της θάλασσας πέριξ της γαύδου και πόσων άλλων τόπων που δεν χωράνε σε μια κόλα χαρτί, δεν είναι η αναβάθμιση της ζωής μας. Είναι η αναβάθμιση των τραπεζικών λογαριασμών των διεθνών χρηματοπιστωτικών οργανισμών και των ντόπιων εργολάβων-καναλαρχών.

Απέναντι σε αυτή τη λεηλασία, προτάσσουμε την αγωνιστικότητα και την αντίσταση. Απέναντι στην καταστολή και το φόβο, προτάσσουμε τη συνεργασία και την αλληλεγγύη. Καλούμε όλα τα αγωνιζόμενα κομμάτια του νησιού να έρθουν ώστε να συναντηθούμε, να ενημερωθούμε και να οργανώσουμε την συνέχεια των αγώνων από κοινού.

Αύριο, Τρίτη 25/6 στα πλαίσια των 20 χρόνων ύπαρξης της κατάληψης Rosa Nera

 

Θα πραγματοποιηθεί η εκδήλωση-συζήτηση :

 

«Οι αγώνες ενάντια στην εγκατάσταση ανεμογεννητριών στα βουνά της Κρήτης»

 

Σας περιμένουμε από τις 20:00

 

Κατάληψη Rosa Nera

 

Ευχαριστούμε τις συντρόφισσες και τους συντρόφους της Κατάληψης Φάμπρικα Υφανέτ!

* Για την φιλοξενία, την συντροφικότητα και την φροντίδα στην πρόσκληση (και) προς την Κατάληψη Rosa Nera στις εκδηλώσεις της ‘Φάμπρικας’.

* Για την οργάνωση ώστε να γίνει εφικτή η μεγάλη συμμετοχή ανθρώπων από συλλογικότητες, καταλήψεις και άλλα εγχειρήματα: εκδοτικά, τέχνης και πολιτικής, στο πλαίσιο των γενεθλίων της Υφανέτ.

* Για τις πολύωρες, επίμονες και συγκροτημένες, συζητήσεις με τις υπόλοιπες Καταλήψεις που βρέθηκαν να συζητάνε την διαφορετική συλλογική τους εμπειρία, τις αγωνίες και τις δυνατότητες τους, ερχόμενες στην Θεσσαλονίκη από διαφορετικούς κοινωνικούς κόσμους, πόλεις και γειτονιές.

Η Υφανέτ, ένα πρώην εγκαταλελειμμένο εργοστάσιο, ιστορικής σημασίας για την εργατική ιστορία της Τούμπας, έχει πλέον μεταμορφωθεί από την ανθρώπινη συλλογική εργασία δύο ολόκληρων δεκαετιών. Μέσα στα σπλάχνα του βιομηχανικού κήτους δημιουργήθηκε ένα αυτο/οργανωμένο κοινωνικό κέντρο αγώνων αλληλεγγύης, αντιεμπορευματικών σχέσεων και συναντήσεων πολιτικής, τέχνης, παραγωγής αξιών χρήσης και νοήματος ενάντια στον καπιταλισμό, την πατριαρχία και τον εθνικισμό.

Φέτος η Υφανέτ γίνεται 20 χρονών.
Όπως και η Ρόζα Νέρα. Της ευχόμαστε χρόνια πολλά αγωνιστικά και ασυμβίβαστα! Άλλωστε, τα πρώτα 20 χρόνια είναι μόνο η αρχή…

https://rosanera.squat.gr/

 

ΕΚΔΗΛΩΣΗ- ΣΥΖΗΤΗΣΗ με τον Raul Zibechi *

«Τα όρια των κινητοποιήσεων ως μορφής αγώνα ενάντια στην παγκόσμια επέλαση της καπιταλιστικής βαρβαρότητας»

Παρασκευή 21 Ιούνη στις 20:00 στην κατάληψη Rosa Nera

Η εκδήλωση πραγματοποιείται στα πλαίσια των εικοστών γενεθλίων της κατάληψης.

«…τώρα είναι ίσως η κατάλληλη στιγμή να προβληματιστούμε σχετικά με αυτές τις οικονομίες του αγώνα και να κατανοήσουμε καλύτερα τις συγκεκριμένες μορφές τους. Όχι για να γράψουμε ακαδημαϊκή διατριβή, αλλά με άλλο στόχο, πιο επείγοντα και πιο βαθύ: να ενισχύσουμε τις αντιστάσεις και να διαχωρίσουμε ξεκάθαρα τις χειραφετικές πρακτικές από εκείνες που αναπαράγουν το καταπιεστικό σύστημα».

* Ο Raúl Zibechi γεννήθηκε το 1952 στο Μοντεβιδέο της Ουρουγουάης. Μεταξύ 1969 και 1973 ήταν μέλος του Frente Estudiantil Revolucionario (FER), μιας φοιτητικής ομάδας που συνδεόταν με το Εθνικό Απελευθερωτικό Κίνημα Tupamaros. Κατά τη διάρκεια της στρατιωτικής δικτατορίας, η οποία ξεκίνησε το 1973, συμμετείχε ενεργά στην αντίσταση κατά του καθεστώτος μέχρι το 1975, όταν μετακόμισε στο Μπουένος Άιρες για να εξοριστεί το 1976, μετά το στρατιωτικό πραξικόπημα, στη Μαδρίτη της Ισπανίας, όπου συνδέθηκε για περισσότερα από δέκα χρόνια με το Κομμουνιστικό Κίνημα και το αντιμιλιταριστικό κίνημα κατά του ΝΑΤΟ.

Στα μέσα της δεκαετίας του 1980 άρχισε να δημοσιεύει άρθρα σε αριστερά περιοδικά και εφημερίδες (Página Abierta, Egin, Liberación) και σε μέσα ενημέρωσης της Λατινικής Αμερικής (Página /12, Αργεντινή) και Mate Amargo (Ουρουγουάη). Όταν επέστρεψε στην Ουρουγουάη, δημοσίευσε στην εβδομαδιαία εφημερίδα Brecha, όπου έγινε συντάκτης του Internacionales. Εργάστηκε επίσης για το περιβαλλοντικό περιοδικό Tierra Amiga, μεταξύ 1994 και 1995.

Από το 1986, ως δημοσιογράφος και κοινωνικός ερευνητής, έχει ταξιδέψει σχεδόν σε όλες τις χώρες της Λατινικής Αμερικής, με ιδιαίτερη έμφαση στην περιοχή των Άνδεων. Είναι εξοικειωμένος με τα περισσότερα κινήματα της περιοχής έχοντας αναπτύξει ουσιαστικές σχέσεις με τα αστικά κινήματα της Αργεντινής, τους αγρότες της Παραγουάης, τις κοινότητες των ιθαγενών της Βολιβίας, του Περού, των Μαπούτσε και της Κολομβίας. Όλο το θεωρητικό του έργο αποσκοπεί στην κατανόηση και την υπεράσπιση των οργανωτικών διαδικασιών αυτών των κινημάτων.

Η ανάλυση των κοινωνικών κινημάτων της Λατινικής Αμερικής τον οδήγησε στη διαπίστωση ότι αυτά διαφέρουν σημαντικά από εκείνα της Ευρώπης και των Ηνωμένων Πολιτειών, καθώς είναι εδαφικά κινήματα, όπου τα μέλη των κοινωνικών τομέων που τα απαρτίζουν (αυτόχθονες, αγρότες, λαϊκά στρώματα των πόλεων) ζουν διαφορετικά, δίνοντας έμφαση στην κοινωνική και πολιτισμική διαφορά ως άξονα της κοινωνικής αλλαγής.

Στα εδάφη που ελέγχονται από τα κινήματα, κυριαρχούν μη καπιταλιστικές κοινωνικές σχέσεις, δηλαδή οι αξίες χρήσης έναντι των ανταλλακτικών αξιών, η υγεία και η εκπαίδευση δεν είναι εμπορεύματα και ασκούνται με διαφορετικό τρόπο από ό,τι στην ηγεμονική κοινωνία, συχνά δημιουργούνται μορφές μη κρατικής εξουσίας που βασίζονται στη συνέλευση, η οποία είναι το συλλογικό όργανο λήψης αποφάσεων, όπως για παράδειγμα “τα συμβούλια καλής διακυβέρνησης στην Τσιάπας”, τα “cabildos” στις περιοχές Nasa της Κολομβίας και “cuarteles indígenas” των Aymara στο Αλτιπλάνο της Βολιβίας.

Αυτό το σύνολο των χαρακτηριστικών τον οδήγησε στην πεποίθηση ότι ο όρος “κοινωνικά κινήματα” δεν είναι επαρκής για την κατανόηση της κοινωνικής δράσης στη Λατινική Αμερική και, ως εκ τούτου, επινόησε την έννοια των “κοινωνιών σε κίνηση”, η οποία αναφέρεται στο σύνολο των κοινωνικών σχέσεων που είναι διαφορετικές από τις ηγεμονικές και οι οποίες συνιστούν έναν κόσμο σε κίνηση, με τη διπλή έννοια της αντίστασης στο κυρίαρχο πολιτικό-οικονομικό-κοινωνικό μοντέλο, αλλά ταυτόχρονα και της διαδικασίας δημιουργίας ενός νέου κόσμου που βασίζεται σε αυτές τις εδαφικοποιημένες κοινωνικές σχέσεις. Με αυτή την έννοια, ένα μεγάλο μέρος του έργου του συνίσταται στο να καταδείξει την ύπαρξη μη καπιταλιστικών κοινωνικών σχέσεων μεταξύ των καταπιεσμένων, αλλά και στο να κάνει ορατό το πώς τα κινήματα είναι φορείς ενός νέου κόσμου, σε αντίθεση με την κλασική μαρξιστική-λενινιστική αντίληψη που τα θεωρεί απλά μέσα αγώνα για την κατάκτηση της κρατικής πολιτικής εξουσίας.

20 χρόνια κατάληψη Rosa Nera