Κατηγορία: Διάφορα

Η στέγη, το ρεύμα, το νερό και η υγεία, είναι κοινωνικά αγαθά και όχι εμπορεύματα. Δηλαδή ο καθένας πρέπει να έχει πρόσβαση σε αυτά ανεξαρτήτως καταγωγής και κοινωνικής θέσης. Ενάντια λοιπόν στη λογική της εμπορευματοποίησης και ιδιωτικοποίησης των βασικών αγαθών προωθούμε τη λογική των ελεύθερων κοινωνικών αγαθών στη βάση της αλληλεγγύης όπως ήδη συμβαίνει στα κοινωνικά ιατρεία και στις καταλήψεις στέγης.
Σε όλη τη χώρα, έτσι και στα Χανιά, υπάρχουν χιλιάδες άδεια σπίτια που ρημάζουν. Παρουσιάζεται ταυτόχρονα ένας υπερσυγκεντρωτισμός ιδιοκτησίας κατοικιών κυρίως από το κράτος και την εκκλησία, από φορείς όπως πανεπιστήμια καθώς και από ιδιώτες. Με την ανεργία να αγγίζει το 30%, με τους πολίτες ν’ αδυνατούν όλο και πιο συχνά να καλύψουν τις βασικότερες ανάγκες (κατακόρυφη αύξηση των εξώσεων σε μισθώσεις κατοικιών, απελευθέρωση των πλειστηριασμών για τη πρώτη κατοικία), αλλά και αυτούς πού έχουν ένα σπίτι να μην μπορούν πια να αποπληρώσουν τους κάθε λογής φόρους επί της ακίνητης περιουσίας, ενώ, την ίδια στιγμή, ένα τεράστιο ποσοστό των στεγαστικών δανείων δεν μπορούν να αποπληρωθούν. Οι επιλογές που έχουμε είναι συγκεκριμένες.
Είτε θα δεχθούμε, ότι ρεαλιστική λύση αποτελεί η λιτότητα, η αποπληρωμή του δημοσίου χρέους, οι μειώσεις μισθών και θα συνηθίσουμε έτσι στο θέαμα του θανάτου ανθρώπων στο δρόμο, είτε θα πιστέψουμε στις νέες ψηφοθηρικές υποσχέσεις για ένα καλύτερο μέλλον. Είτε θα μπούμε στα άδεια σπίτια. Οι καταλήψεις κτιρίων και σπιτιών που μένουν αναξιοποίητα και η απαλλοτρίωση ηλεκτρικού ρεύματος και νερού αποτελεί τη μόνη ρεαλιστική λύση για όλους όσους αντιμετωπίζουν στεγαστικό πρόβλημα.
Ουδεμία έκπληξη λοιπόν όταν κάποιος αναλαμβάνει δημόσια την ευθύνη μιας τέτοιας κατάληψης στέγης στο χρόνια εγκαταλελειμμένο κτίριο του πολυτεχνείου, της οδού Μελιδόνη• ούτε ακόμη όταν οι γείτονες υποστηρίζουν ηθικά την πράξη του. Αυτό που θα έπρεπε να μας εκπλήσει είναι η άμεση απαίτηση από πλευράς της πρυτανείας για εκκένωση του κτιρίου καθώς και το μέγεθος της αστυνομικής κινητοποίησης για την έξωση. Η κατάσταση φωνάζει από μόνη της: το θέμα ξεπερνάει το προσωπικό πρόβλημα ενός αστέγου, είναι πλέον πολιτικό. Δε γίνεται αυτή του η πράξη να βρίσκει μιμιτές και ο καθένας να δρα και με παρησία να παίρνει τη ζωή στα χέρια του αμφισβητώντας έμπρακτα το νόμο.
Πολλοί βέβαια θα πουν πως «το κτίριο αυτό, αν και το έχει εγκαταλείψει ο ιδιοκτήτης του εδώ και χρόνια, ακόμη του ανήκει», ή ότι «είναι ιδιοκτησία του κράτους». Αυτός ο ισχυρισμός σίγουρα στέκει νομικά. Βάσει ποιου αξιακού κώδικα όμως το δικαίωμα στην ιδιοκτησία είναι ανώτερο από το δικαίωμα στην στοιχειώδη επιβίωση; Ποια ηθική υπαγορεύει το νομοθέτημα που προστατεύει το απαραβίαστο της ιδιοκτησίας, και αφήνει έρμαιο των οικονομικών και κοινωνικών καταστάσεων τον ίδιο τον άνθρωπο; Κι αν, για το νόμο, η κατάληψη στέγης είναι αδίκημα, τότε, τι ακριβώς είναι η υπερσυγκέντρωση ιδιοκτησίας;
Η πρυτανεία όμως ισχυρίζεται ότι η πολυτεχνειακή ιδιοκτησία είναι δημόσια ή εν πάση περιπτώσει αξιοποιείται για το δημόσιο συμφέρον. Ότι δηλαδή συμφέρει την κοινωνία να ρημάζει το νεοκλασσικό κτίριο παπαδοπέτρου που πρωτύτερα ήταν ζωντανό και ανοιχτό στον κόσμο με εκδηλώσεις και δραστηριότητες πολιτιστικών ομάδων, ότι συμφέρει την κοινωνία να φύγει η αρχιτεκτονική σχολή από τη χαλέπα, να απομακρυνθεί τελείως από την πόλη, και η γαλλική να γίνει συνεδριακό κέντρο προκειμένου να βρίσκονται πιο εύκολα έρευνες για ιδιωτικές εταιρείες και να πέφτει ρευστό, ότι τέλως πάντων το επίμαχο κτίριο της οδού Μελιδόνη καλύτερα να πέσει μόνο του παρά να στεγάσει οποιονδήποτε το έχει ανάγκη. Η αλήθεια είναι πως η μόνη μη ακαδημαϊκή αξιοποίηση πολιτεχνειακών ακινήτων είναι η ενοικίασή τους.
Εάν όμως θέλουμε να αλλάξουμε τούτη τη κατάσταση, θα πρέπει να δράσουμε οι ίδιοι, να παραμείνουμε αξιοπρεπείς χωρίς να ζητάμε ψίχουλα κρατικής φιλανθρωπίας. Και το πρώτο πράγμα που θα πρέπει να κατανοήσουμε είναι ότι οι νόμοι δεν είναι δοσμένοι από κάποιον θεό. Τους νόμους είτε τους δημιουργούμε εμείς, είτε μια ολιγαρχία. Μπορούμε να τους αλλάζουμε ή να τους καταργούμε, έχουμε (ηθικά τουλάχιστον) το δικαίωμα αυτό, όταν κρίνουμε ότι είναι κοινωνικά αναγκαίο.

Η 5^η του Μάη ήταν μέρα χαράς και μέρα πένθους.

ΧΑΡΑΣ γιατί μετά από μεγάλο διάστημα αδράνειας εκατοντάδες χιλιάδες συνολικά εργάτες, μισθωτοί και συνταξιούχοι ξεχύθηκαν στους δρόμους σε όλες τις πόλεις.

Ενώ μέχρι τότε οι αλλεπάλληλες ανακοινώσεις μέτρων από την κυβέρνηση-υπάλληλο των τραπεζών προκαλούσε μόνο υποτονικές αντιδράσεις, με το τελευταίο πακέτο επίθεσης σε μισθούς-συντάξεις-ωράριο, το ποτήρι ξεχείλισε. Στην Αθήνα μια επιθετική διαδήλωση 150.000 εξοργισμένων, με έντονα συγκρουσιακό χαρακτήρα, έδινε για ώρες μάχη για να εισβάλει στη βουλή με κακές διαθέσεις. Ηλικιωμένες γυναίκες μαζί με γέρους συνταξιούχους πέταγαν πέτρες στις κρατικές συμμορίες χέρι χέρι με μεσόκοπους υπάλληλους, νέους εργάτες και άνεργους. Τα μάτια και οι καρδιές των προλετάριων της Ευρώπης και όλου του κόσμου ήταν στραμμένα στους δρόμους της Αθήνας. Και όχι μόνο των προλετάριων. Οι κυβερνήτες και οι τραπεζίτες της Ευρώπης, ανήσυχοι, ανοικτά εκφράζανε τους φόβους τους για πυροδότηση εξέγερσης σε Ιταλία, Ισπανία, Πορτογαλία, Γαλλία. Το ενδεχόμενο να ανατραπούν τα σχέδια των αρχουσών τάξεων της Ευρώπης φαινόταν ρεαλιστικό.

Εκείνο το απόγευμα της 5^ης του Μάη 2010 παίζονταν πολλά. Και όλα ήταν πιθανά.

Συνέβη το χειρότερο. .Ήρθε το σοκ και το πένθος.

ΤΟ ΠΕΝΘΟΣ: Τρείς υπάλληλοι δολοφονήθηκαν μέσα σε μια τράπεζα.

Δεν ξέρουμε και μάλλον δεν θα μάθουμε ποτέ τι σόι καθάρματα ήταν αυτοί που έκαψαν τρείς ανθρώπους ζωντανούς.

Υπάρχουν οι βαλτοί. Πάντα υπήρχαν. Και δεν θα ήταν η πρώτη φορά που το ελληνικό κράτος στήνει ένα έγκλημα όταν αυτό το βολεύει.

Υπάρχουν και οι ηλίθιοι. Ηλίθιοι που δεν πέρασε από το μυαλό τους ότι μπορεί να καούν άνθρωποι. Ή ηλίθιοι, που κάποιοι βαλτοί τους φουσκώνουν τα μυαλά

Υπάρχουν κι’ οι ασυνείδητοι. Που λίγο θα νοιαστούν για την πιθανότητα να κινδυνέψει κάποιος.

Υπάρχουν και οι μισάνθρωποι, οι θρασύδειλοι, οι κολλημένοι στο φετιχισμό της βίας και στον ελιτισμό της αυτοαναφορικότητας, οι τρείς και ο κούκος αυτοχρισμένοι «πρωτοπορία», αυτοί που δεν πατάν σε συνέλευση, περιφρονούν τις συνελεύσεις και τις αποφάσεις τους, το τι συμφωνήθηκε για την κάθε πορεία, αν θα είναι συγκρουσιακή ή όχι, αν θα σπάσει και αν θα κάψει τι θα σπάσει και τι θα κάψει, τι δεν θα σπάσει και τι δεν θα κάψει, τη φροντίδα να μην αδικηθεί κανείς, την επίμονη φροντίδα να μην κινδυνέψει κανείς αθώος.

Όποιοι κι’ αν ήταν, ό,τι κι’ αν ήταν αυτοί οι τρείς ή τέσσερεις που κάψανε τους τρείς υπάλληλους, εκτός από την δολοφονία κατάφεραν και άλλα πράγματα:

– Δώσανε τροφή στους ρουφιάνους των καναλιών να ρίχνουν λάσπη σε συλλογικότητες και καταλήψεις.

– Βάλανε βούτυρο στο ψωμί του κάθε υπουργού μπάτσων να ενοχοποιεί ένα ολόκληρο κίνημα.

– Βοηθήσανε το κάθε ΚΚΕ να προβοκατορολογεί για ένα ολόκληρο πολιτικοκοινωνικό κίνημα.

– Ενεργοποίησαν συντηρητικά αντανακλαστικά τμημάτων της κοινωνίας στέλνοντάς την σπίτι της ή ακόμα χειρότερα στην αγκαλιά μπάτσων και φασιστών.

– Δυσφημήσανε την πρακτική της σύγκρουσης με τους κατασταλτικούς μηχανισμούς.

– Τέλος μαχαίρωσαν πισώπλατα ένα κίνημα πάνω στην γέννησή του. Αν αφού ανακοινώθηκαν τα τελευταία μέτρα τόσο μεγάλο οργισμένο πλήθος ξεχύθηκε στους δρόμους, την άλλη μέρα που θα τα ψήφιζαν στην βουλή, όλοι, εχθροί και φίλοι, ήξεραν ότι το πλήθος θα ήταν πολύ μεγαλύτερο, πολύ πιο οργισμένο. Την άλλη μέρα όμως μετά το σοκ των θανάτων, ελάχιστοι βγήκαν στους δρόμους. Μαζί με τρείς ζωές, μια ιστορική ευκαιρία χάθηκε.

Η αναγκαιότητα για εξέγερση, η αναγκαιότητα για επανάσταση, όχι απλώς συνεχίζει να υπάρχει αλλά κάθε μέρα που περνά γίνεται και πιο επιτακτική γιατί κράτος και κεφάλαιο γίνονται όλο και πιο επιθετικά.

Ο κόσμος μούδιασε στις 5 του Μάη, αλλά θα ξαναβγεί στους δρόμους.

Τότε, και μέχρι τότε, κάθε άτομο, κάθε συλλογικότητα, κάθε πολιτικός χώρος, κάθε διαδήλωση, πρέπει να υπερασπίζει και να περιφρουρεί την συλλογικότητα, τον πολιτικό χώρο, τη διαδήλωση, το ευρύτερο κίνημα από βαλτούς, ηλίθιους, ασυνειδήτους, μισάνθρωπους, θρασύδειλους, κολλημένους, αυτοχρισμένες «πρωτοπορίες», περιφρονητές συλλογικών αποφάσεων.

Ο αγώνας συνεχίζεται.

ΚΑΤΑΛΗΨΗ ROSA NERA

Πολύς λόγος γίνεται τον τελευταίο μήνα για την μονή Bατοπεδίου και τα αλισβερίσια που είχε με “επιφανή” πρόσωπα της πολιτικής ζωής του τόπου. Τα γεγονότα είναι λίγο πολύ γνωστά σε όλους μιας που τα Μ.Μ.Ε καθημερινά φέρνουν στο φως της δημοσιότητας καινούργιες αποκαλύψεις για τα “φιλέτα” του δημοσίου και τα νταλαβέρια του με την μονή.
Όπως ήταν αναμενόμενο τα παράθυρα των δελτίων ειδήσεων και οι στήλες των εφημερίδων γέμισαν από πολιτικούς, μοναχούς, δικηγόρους και άλλους οι οποίοι, είτε εκφράζανε την αγανάκτησή τους για το γεγονός, είτε έριχναν το μπαλάκι των ευθυνών από εδώ και από εκεί, πάντα όμως με σεβασμό και υποταγή στην εκκλησία και το ιερατείο.
Ελάχιστοι από αυτούς μιλάνε για την τεράστια κινητή και ακίνητη περιουσία της ελληνικής εκκλησίας, λες και μόνο η μονή Bατοπεδίου κάνει μπίζνες.
Για τα εκατομμύρια στρέμματα γης τα οποία έχει υπό την ιδιοκτησία της η εκκλησία και το πώς αποκτήθηκαν – την ίδια στιγμή που οι πιο τυχεροί από τους “κοινούς θνητούς” έχουν ίσα-ίσα ένα κομμάτι γης για να καλλιεργήσουν ή να φτιάξουν ένα σπίτι, ενώ αρκετοί δεν έχουν ούτε αυτό. Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση του νοσοκομείου Χανίων. Μετά το τέλος της τουρκοκρατίας η εκκλησία βρέθηκε όλως τυχαίως – σαν ανταμοιβή για τις καλές υπηρεσίες που παρείχε στην οθωμανική αυτοκρατορία κρατώντας υποταγμένους τους υπηκόους της – να κατέχει τεράστιες εκτάσεις γης, που μελλοντικά θα της χρησίμευαν για τις επιχειρηματικές της δραστηριότητες. Τέτοια ήταν και η αμφισβητούμενη έκταση που δόθηκε υποτίθεται δωρεάν στο δημόσιο για να στεγάσει το νέο νοσοκομείο Χανίων. Στην πραγματικότητα για αντάλλαγμα κράτησε την επιχείρηση του κυλικείου (με ουκ ολίγα έσοδα όπως μπορούμε να φανταστούμε) και το θρησκευτικό βιβλιοπωλείο που λειτουργεί εντός του.
Για τα χιλιάδες κτήρια που βρίσκονται διάσπαρτα σε όλον τον ελλαδικό χώρο και είτε είναι αχρησιμοποίητα, είτε χρησιμοποιούνται αραιά και που για εκδηλώσεις, την ίδια στιγμή που τα νοίκια εκτοξεύονται στα ύψη και οι άστεγοι συνεχώς αυξάνονται.
Για τις σκανδαλώδεις φοροαπαλλαγές που απολαμβάνει όταν οι κοινοί θνητοί – μισθωτοί, συνταξιούχοι, μεροκαματιάρηδες – ξεζουμίζονται άγρια απ’ τους κάθε λογής φόρους και τις πολιτικές λιτότητας.
Για τις “μη κυβερνητικές οργανώσεις” που ξεφυτρώνουν σαν τα μανιτάρια και ανήκουν στην εκκλησία, με μοναδική χρησιμότητα το ξέπλυμα χρήματος από μεγαλοεπιχειρηματίες, καθώς το χρήμα που δίνεται είναι μη φορολογούμενο. Μην ξεχνάμε βέβαια και τις οικονομικές προσφορές που δίνει το κράτος σε τέτοιου είδους οργανώσεις. Χαρακτηριστική η περίπτωση της Μ.Κ.Ο της εκκλησίας “Αλληλεγγύη”, η οποία την περίοδο 2002-2004 απέσπασε το 65% από το σύνολο της σχετικής εθνικής χρηματοδότησης.
Για το χρήμα που παίρνουν κάτω από το τραπέζι οι παπάδες (γάμοι, βαφτίσια, κεριά, κτλ) την ίδια στιγμή που οι τσέπες αδειάζουν και η ακρίβεια καλπάζει.
Για το πώς γίνεται η εκκλησία να κατέχει μια από τις πρώτες θέσεις στη λίστα με τις μεγαλύτερες περιουσίες στον ελλαδικό χώρο, όταν η ίδια μιλάει για την ταπεινότητα των εγκόσμιων και προσπαθεί να μας πείσει για το μεγαλείο της μετά θάνατο ζωής.
Οι περισσότεροι σφυρίζουν αδιάφορα γι’ αυτές και άλλες τόσες επιχειρηματικές δραστηριότητες της εκκλησίας. Άλλωστε όλες οι εκκλησίες σε όλον τον πλανήτη λειτουργούν ως το δεξί χέρι του κράτους καθώς κάτω απ’ τον μανδύα της θρησκείας και της πίστης κρύβεται η εξουσία, το χρήμα και η υποταγή.
Γι’ αυτό και εμείς προτείνουμε την διανομή της εκκλησιαστικής περιουσίας στους άστεγους, τους άπορους, τους άνεργους, τους ακτήμονες, τους εργάτες γης και κάθε μοναστήρι να κρατήσει τόση γη, όση μπορούν να δουλέψουν οι καλογέροι του. Μιας που η ίδια η εκκλησία λέει ότι ο έχων δυο χιτώνες πρέπει να δίνει τον ένα (χωρίς ποτέ να μιλάει για πως αποκτήθηκαν οι δύο χιτώνες).
ΝΑ ΔΙΑΝΕΜΗΘΕΙ Η ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑ

Κατάληψη rosa nera (μαύρο ρόδο)
Χανιά, Σεπτέμβρης 2008

Ενδεικτικά:

· Η μονή Βατοπεδίου πήρε και αποχαρακτήρισε ήδη 8.608 στρέμματα δάσους στην Ουρανούπολη.

· Η μονή Κουτλουμουσίου διεκδικεί 4.500 στρέμματα από το δήμο Τορώνης.

· Η μονή Γοργοϋπηκόου στην Αρκαδία 4.000 στρέμματα ως εταιρία “Holy Ventures” (“ιερές επιχειρήσεις”) αρπάζοντας το νερό των πηγών της περιοχής από τους αγρότες.

· Η μονή Διονυσίου 15.400 στρέμματα από το δήμο Ορμυλίας και 5.000 στρέμματα στα Ορμύλια Χαλκιδικής.

· Η μητρόπολη Ύδρας 23.000 στρέμματα στην Ερμιόνη.

· Η μητρόπολη Φθιώτιδας 30.000 στρέμματα στο Ποικίλον Όρος (πάνω από Πετρούπολη, Περιστέρι και Χαϊδάρι.)

· Η μονή Ξενοφώντος 53.000 στρέμματα από το δήμο Σιθωνίας.

· Η μονή Μεγίστης Λαύρας 38.000 δασικά στρέμματα στη Σκύρο και 24.000 στη Λήμνο.

· Η μονή Τοπλού στη Σητεία πουλά 26.000 αμφισβητούμενα στρέμματα σε αγγλική εταιρία για την κατασκευή ξενοδοχειακών μονάδων (Καλό Σίδερο – φοινικόδασος Βάϊ).

· 5 μονές που προσέφυγαν στο ευρωπαϊκό δικαστήριο ενάντια στο νόμο Τρίτση, (που “αδειάστηκε” απ’ τον Ανδρέα Παπανδρέου σχετικά με την αναδιανομή της εκκλησιαστικής περιουσίας), αποτιμούσαν τα περιουσιακά τους στοιχεία στο αστρονομικό ποσό των 8 τρισεκατομμυρίων δραχμών πριν 20 χρόνια. Υπάρχουν χιλιάδες μοναστήρια και ναοί σ’ όλη την Ελλάδα.