Κατηγορία: Διάφορα

Πέμπτη 7 Οκτωβρίου: εκδήλωση ενάντια στην λήθη – για τη μνήμη και τη συνείδηση.

Στις 7 Οκτωβρίου 1944, σε τρία από τα κρεματόρια με τους θαλάμους αερίων, στο στρατόπεδο θανάτου Άουσβιτς ΙΙ – Birkenau, θα συμβεί κάτι αναπάντεχο για τους Ναζί.

Είναι η μέρα που θα ξεσπάσει η πολυεθνική εβραϊκή εξέγερση, οργανωμένη κυρίως από Πολωνούς, Ούγγρους αλλά και πολλούς Έλληνες (ίσως και 70, κυρίως σαλονικιούς σεφαραδίτες αλλά και ρωμανιώτες) Εβραίους μελλοθάνατους των Sondernkommandos.

Η εξέγερση αποτελεί άλλη μια αλυσιδωτή αντίδραση, τo 1944 μετά την εξέγερση στο γκέτο της Βαρσοβίας, και οργανώθηκε μυστικά χάρη στην οργάνωση των κρατούμενων (σκλάβων προς εξόντωση) εβραίων γυναικών στις αποθήκες και τα εργοστάσια του στρατοπεδικού συμπλέγματος.

Στο σύμπαν των στρατοπέδων βιομηχανικής εξόντωσης και στα εργοστάσια του Άουσβιτς, μέσα στα ασφυκτικά κέντρα αυτού που ο Πρίμο Λέβι ονόμασε «γκρίζα ζώνη» της ανθρωπότητας, μια ένοπλη αντίσταση είναι αδύνατη για τους παγιδευμένους σκλάβους και τις κρατούμενες, ακόμα και για όσες και όσους έχουν πολιτική και στρατιωτική εκπαίδευση, όπως και για τα δίκτυα της αντίστασης.

Η οργάνωση της εξέγερσης της 7ης Οκτώβρη, εκεί που οι φασίστες θεωρούσαν αδιανόητο ότι μπορεί να συμβεί – είναι μία από τις κορυφαίες στιγμές της αντιναζιστικής αντίστασης.

Στην Ελλάδα, η διεθνής αντιφασιστική μνήμη αυτής της μέρας μνημονεύεται περιθωριακά, παρά (ή ίσως γι’ αυτό;) την κρίσιμη συμμετοχή και την θυσία δεκάδων (ίσως και 70) Εβραίων της Ελλάδας.

Το Άουσβιτς αποτελεί ένα τοπωνύμιο του οικουμενικού ιστορικού τραύματος που δεν συνέβη «αλλού», αλλά και «εδώ» ακριβώς.

Στην Rosa Nera, επιμένοντας πως η αντιφασιστική μνήμη και η ιστορία της Ευρώπης θα βυθίζονται επικίνδυνα στην λήθη όσο αγνοούνται οι οικουμενικές συνέπειες του Ολοκαυτώματος και οι τρόποι που οι σκιές τους σκεπάζουν το σήμερα, οργανώνουμε μια μέρα μνήμης, προβολών και συζήτησης, γύρω από την 7η Οκτώβρη.

Ένα ευχαριστώ στο σύντροφο Marc Tomsin

Marc Tomsin: ένας περιπλανώμενος ελευθεριακός ιππότης δεν ζει πια, δεν ονειρεύεται.

Λεύτερος είναι ο καθαείς

ως πεθυμά να ζήσει

κι αν έχει σύνορα η γής

δεν τα’ βαλεν η φύση

 

Στην Κρήτη, στα Χανιά, στην κατάληψη Rosa Nera, πριν από 8 χρόνια γνωρίσαμε τον σύντροφο Marc Tomsin όταν με τις/ους «συγκάτοικους νομάδες από όλο τον κόσμο» συναντηθήκαμε για να παρουσιάσουμε το βιβλίο του Raoul Vaneigem μαζί με τον ίδιο τον συγγραφέα. Ήταν η αρχή για μια σειρά από συναντήσεις λέξεων και αγώνων από διάφορες γωνιές του κόσμου με δίαυλο τον Marc. Στο ίδιο ακριβώς μέρος, τη μέρα που με το γέλιο μας, την αντίσταση και την αξιοπρέπεια θάψαμε (οριστικά;) την τοπική εξουσία του χρήματος και ανακαταλάβαμε το κτίριο της καρδιάς της δικής μας και του Marc, εκείνος, μια δρασκελιά, από τη ζωή στο θάνατο. «Η στιγμή βιάστηκε να γίνει άλλη κι άλλη, κοιμήθηκε τα όνειρα μιας πέτρας που δεν ονειρεύεται και στο βάθος χρόνοι όμοιοι με πέτρες».
Σε λίγες μέρες, στις 15 Ιουνίου, θα είχε τα γενέθλιά του.
Οι ιθαγενείς Τσελτάλ της πολιτείας Τσιάπας στο Μεξικό διακρίνουν δύο ψυχές στο ανθρώπινο σώμα. Η πρώτη, η ch’ulel, είναι κοινή σε κάθε ζωντανό ον, ενώ η δεύτερη, η wayjel, συνδέει το άτομο με ένα ζώο και είναι απαραίτητη στην κοινωνική ζωή. Η ch’ulel είναι μια δύναμη άφθαρτη που ολοκληρώνει έναν κύκλο όμοιο με την ψυχή του καλαμποκιού. Τα ζώα και τα φυτά διαθέτουν μόνο την ψυχή που αποκαλείται ch’ulel, ενώ η ψυχή wayjel είναι το ίδιον των ανθρώπινων όντων. Έτσι, αυτό το ζωϊκό alter ego είναι η κοινωνική ψυχή του ανθρώπου. Ο Marc φαίνεται πως είχε επιλέξει ως alter ego τον ιαγουάρο. Το 2012 δημιούργησε στο Διαδίκτυο τον «Δρόμο του Ιαγουάρου», ένα χώρο ενημέρωσης και αλληλογραφίας για την ατομική και τη συλλογική αυτονομία, για να συνεχίσει τη συνομιλία και την ανταλλαγή εμπειριών μεταξύ των κοινωνικών κινημάτων. Με αυτόν τον συμβολικό τίτλο του ιθαγενούς κόσμου, με ρίζες στην ιστορία της εξέγερσης των Ζαπατίστας στο τέλος του 20ου αιώνα, επιθυμούσε να συνδέσει αυτό το κίνημα με την ευρωπαϊκή κοινωνική ιστορία (την Κομμούνα του Παρισιού, την Ισπανική Επανάσταση, το 1968) και τους αγώνες που οργανώνονται με αυτόνομο τρόπο σε άλλες ηπείρους. Κείμενα, συνεντεύξεις, μαρτυρίες του παρελθόντος αναμειγνύονταν με διακηρύξεις ή εκκλήσεις για αντίσταση στο παρόν.
«Άκου μικρέ…»
Γεννήθηκε και έζησε στο Παρίσι μέχρι το 1974 κι έπειτα, διαδοχικά, στο Πουατιέ, στην Τουλούζη και στη Βαρκελώνη, μέχρι το 1979 που επέστρεψε. O πατέρας του, Jacques Tomsin, φιλόλογος και ακαδημαϊκός, συμμετείχε στο αναρχικό κίνημα μετά τον πόλεμο, και η μητέρα του, Claudine Labadie, νοσοκόμα στο Παρίσι, ήρθε σε επαφή με τον ελευθεριακό χώρο στις διαδηλώσεις του Μάη του ’68. Το 1968 εντάχθηκε στην «Νεολαία Αναρχικών Κομμουνιστών» (JAC) και έλαβε μέρος στο κίνημα του Μάη-Ιούνη του ’68 (συνελεύσεις, διαδηλώσεις, εξεγέρσεις), έχοντας έντονα επηρεαστεί από την ανάγνωση της «Πραγματείας για την τέχνη του βίου προς χρήση των μελλοντικών γενεών» του Raoul Vaneigem. Ταυτόχρονα συμμετείχε στην «Επιτροπή Δράσης στην Πλατεία της Γιορτής» η οποία λειτουργούσε στη βάση μιας αυτοοργανωμένης και οριζόντιας συνέλευσης και στη συνέχεια στην οργάνωση «Ενημέρωση και Αλληλογραφία Εργατών» (ICO), ενώ συνδέθηκε επίσης με το έντυπο «Μαύρο και Κόκκινο», το οποίο πρέσβευε έναν κριτικό αναρχισμό. Η καταστροφή της πλατείας της γιορτής και της γειτονιάς της και η διάλυση της οργάνωσης ICO προκάλεσαν την αναχώρησή του για την Τουλούζη, εξακολουθώντας όμως να συμμετέχει στο παρισινό περιοδικό «Ο Μαύρος Φανός» και στην «Ελευθεριακή Έκδοση της Λυών». Το 1974 αποβλήθηκε από το τμήμα φιλοσοφίας του Πανεπιστημίου του Πουατιέ, μετά την ενεργή συμμετοχή του στο μποϊκοτάζ των εξετάσεων και την έμπρακτη αμφισβήτηση του κοινωνικού ρόλου του πανεπιστημίου. Την ίδια περίοδο δούλευε ως αποθηκάριος και στη συνέχεια ως διανομέας (1971-1973). Επηρεασμένος από την εμπειρία των κολεκτίβων της Αραγονίας, το 1976 μετακόμισε στη Βαρκελώνη και συμμετείχε στη συλλογικότητα Etcetera με τον αδελφικό του φίλο Quim Sirera, ενώ συνομιλούσε επί μακρόν με τον Xavier Garriga Paituvi (πρώην MIL, Ιβηρικό Απελευθερωτικό Κίνημα, 19711973, το οποίο προωθούσε την ένοπλη προπαγάνδα, εμπνεόμενο από αναρχικές, συμβουλιακές και καταστασιακές ιδέες). Επιπλέον, συμμετείχε στις «Διεθνείς Ελευθεριακές Ημέρες», όπου συνδέθηκε συντροφικά και παντοτινά με τον Ντιέγκο Καμάτσο (Abel Paz). «Άκου μικρέ, του έλεγε ο Ντιέγκο, ο αναρχισμός είναι η ποίηση της ζωής και ο έρωτας η πιο υψηλή έκφρασή της».
Επιστρέφοντας στο Παρίσι, το 1979, δουλεύει ως διορθωτής, εργάτης σε τυπογραφείο, στην Encyclopædia Universalis και στον καθημερινό τύπο. Εντάσσεται στο «Γενικό Συνδικάτο Εργατών Διορθωτών» (CGT) που σχηματίστηκε το 1881 και αναλαμβάνει υπεύθυνος διεθνούς αλληλεγγύης και εύρεσης εργασίας (1992-2001). Από το 1994 είναι ιδρυτικό μέλος στην «Επιτροπή Αλληλεγγύης των Αγωνιζόμενων Λαών στην Τσιάπας», συμμετέχει σε όλες τις Διεθνείς Συναντήσεις στο Μεξικό, στη Γαλλία, στο Βέλγιο, στη Γερμανία και ταξιδεύει δεκάδες φορές στις ζαπατιστικές κοινότητες και στην γειτονική πολιτεία Οαχάκα όπου παραμένει ισχυρό το ελευθεριακό πνεύμα του επαναστάτη Ricardo Flores Magón (1873-1922), ενδυναμώνοντας σχέσεις ζωής και αλληλεγγύης με δεκάδες ανθρώπους, συλλογικότητες και ριζοσπαστικά κινήματα. Εργαζόμενος για περίπου τριάντα χρόνια στο χώρο του βιβλίου, στις εγκυκλοπαιδικές εκδόσεις και στις εφημερίδες, δημιούργησε στο Παρίσι μαζί με την Angèle Soyaux στην αρχή τον εκδοτικό οίκο Ludd (1985-1998), όπου εκδίδονται βιβλία των Kraus, Panizza, Wedekind, Dagerman, Vaneigem και στη συνέχεια, το 2007, τις εκδόσεις Rue des Cascades, στις οποίες καθιερώνει τη συλλογή «Τα βιβλία της ζούγκλας», αφιερωμένη στους ιθαγενείς λαούς του Μεξικού.
Ο ίδιος έχει πει: «Είναι μια προσπάθεια να συνδυάσω την κοινωνική κριτική, τη μη ακαδημαϊκή γραφή, τη λογοτεχνική υποκειμενικότητα, την αγάπη για το βιβλίο, όσες και όσους το δημιουργούν (συγγραφείς, τυπογράφοι, τεχνίτες, επιμελητές) με μαρτυρίες από τους αγώνες και τα ερωτήματα των κινημάτων που προέρχονται από τους αυτόχθονες λαούς του Μεξικού, ως σημείο εκκίνησης, προκειμένου να συνεχιστεί ο στοχασμός και/ή η ονειροπόληση για τον έρωτα (Georges Bataille, Jérôme Peignot)… Σκάβοντας στις δουλειές του βιβλίου, προσπάθησα να δώσω μορφή στον κοινωνικό αναρχισμό, τον μόνο που με ενδιαφέρει και μέσα στον οποίο μεγάλωσα. Αυτό είναι κάτι που μοιραζόμουν και με τον Ντιέγκο, που υπήρξε εργάτης του βιβλίου στο Παρίσι. Έτσι έχουν τα πράγματα. Προτιμώ πολύ περισσότερο τα βιβλία που εκδόθηκαν την εποχή των εκδόσεων Ludd από αυτά των εκδόσεων Rue des Cascades, επειδή ήταν όλα στοιχειοθετημένα και τυπωμένα με λινοτυπική μηχανή». Δεν διαχωρίζω την εκδοτική δραστηριότητά μου από την κοινωνική πρα
κτική μου η οποία ανάγεται στην εφηβεία μου, στις “επιτροπές δράσης των μαθητών λυκείου”, στις “επιτροπές γειτονιάς” (1967-1971), στο διεθνές ελευθεριακό ρεύμα και τους Provos του Άμστερνταμ που γνώρισα στα δεκαέξι μου. Η ουσία της κοινωνικής παρέμβασής μου συνίσταται πλέον στο να υφαίνω δεσμούς, γέφυρες ή διόδους, τρόπους διασύνδεσης».
Κι εμείς;
Πέρα από μια στείρα μνήμη και ένα γκρίζο φόρο τιμής, ποιο δρόμο να ακολουθήσουμε; Ο θάνατός του μας δεσμεύει στη ζωή. Μας άνοιξε κάποιους διαύλους, αν βαδίσουμε στο βήμα του, ίσως προχωρήσουμε. Αλλά να το κάνουμε με αγώνες, κάθε μέρα, κάθε στιγμή, τότε μπορεί να δούμε ένα χρώμα, ή ένα μικρό φως, ή έναν ωραίο λόγο, ή ένα μυρμήγκι. Σε κάθε ένα από αυτά ή και σε όλα, ίσως βρούμε κάποια πλεύση *, έναν τρόπο για να απλώσουμε τις γέφυρες που εκείνος έστησε.

* Εξεγερμένος υποδιοικητής Μάρκος, 24 Μάη 2014

Σύντροφοι/ισσες – κατάληψη Rosa Nera

 

σε pdf : marc

Σχετικά με την παρέμβαση στο γραφείο του πρύτανη της ΑΣΟΕΕ

Σχετικά με την παρέμβαση στο γραφείο του πρύτανη της ΑΣΟΕΕ, από

την «πρωτοβουλία μαχητικής αλληλεγγύης»

 

Εξαγριωμένοι πολιτικοί του «δημοκρατικού τόξου», σοκαρισμένοι δημοσιογράφοι των μέσων μαζικής ενημέρωσης  συντάσσονται ενάντια στην δίχως προηγούμενο βία των κουκουλοφόρων. Βέβαια τους ίδιους πολιτικούς, δημοσιογράφους και τους  μαϊντανούς τους, δεν τους είδαμε να σοκάρονται και να εξαγριώνονται σε χειρότερες καταστάσεις όπως η διαπόμπευση των ιερόδουλων (των οροθετικών γυναικών) το 2012 από τον Λοβέρδο, το λιντσάρισμα του Ζακ Κωστόπουλου και τον μετέπειτα διασυρμό του στα μίντια, τη δολοφονία του Γρηγορόπουλου κ.λ.π.

Για την κυρίαρχη νοοτροπία που διαφημίζεται από τα βοθροκάναλα της εξουσίας, δεν εγείρονται ηθικά ζητήματα όταν δολοφονούνται ή  βασανίζονται πρόσφυγες και μετανάστες από το ελληνικό κράτος, ούτε όταν, για παράδειγμα, διαπομπεύονται οικογένειες που δεν πλήρωσαν το δάνειο του σπιτιού τους, ή όταν συκοφατούνται αγωνιστές -βλέπε τις πρόσφατες μαθητικές καταλήψεις. Οι φορείς εξουσίας δε σοκάρονται με τα εγκλήματα που μεθοδευμένα διαπράττονται σε ανθρώπους με τους οποίους δε μπορούν να ταυτιστούν. Στο πρόσωπο ενός πρύτανη, όμως, μπορούν να αναγνωρίσουν κάτι το ανθρώπινο! Η ευαισθησία της εξουσίας είναι πάντοτε μεροληπτική και υποκριτική.

Σε σχέση με το θλιβερό  γεγονός στην ΑΣΟΕΕ, η υποκρισία του Χρυσοχοΐδη ΄΄έκοψε καπίστρι΄΄ διότι:

  1. κάποιοι θυμόμαστε ότι ως Πασόκος δικαιολογούσε τις βίαιες δράσεις της νεολαίας
  2. ένα τόσο μεγάλο ποσό για το εν λόγω γεγονός υπερβαίνει τη βαρύτητα της ενδεχόμενης ποινής -αρά μάλλον συμφέρει τους δράστες να οργανώσουν τη σύλληψή τους ώστε να εισπράξουν τα χρήματα!
  3. ο Χρυσοχοΐδης ηγείται του κατεξοχήν βίαιου μηχανισμού, ο οποίος ειδικεύεται στην κατάχρηση της εξουσίας, στη φυσική μας εξόντωση, στα βασανιστήρια και τους εξευτελισμούς.
  4. είναι προφανές από τη διακήρυξή του ότι ο απώτερος στόχος είναι να συνηθίσουμε την απάνθρωπη ιδέα των επικηρύξεων.

Από την άλλη, μιλώντας για την αναρχία, δίχως να είμαστε οι θεματοφύλακες της -αλώστε ποτέ δεν υπογράψαμε κάποιο κείμενο με αυτή τη λέξη- προβάλλουμε ένα διαμετρικά αντίθετο αξιακό πλέγμα από αυτό που η ΄΄μαχητική πρωτοβουλία΄΄ επέλεξε να βγάλει στο προσκήνιο για το ζήτημα των καταλήψεων.  Υπερασπιζόμαστε την αντίσταση των καταπιεσμένων που εναντιώνονται στους καταπιεστές τους, την αυτοοργάνωση έναντι της κρατικής ή ιδιωτικής διαχείρισης της ζωής μας, την αλληλεγγύη ως προϋπόθεση της ελευθέριας μας. Για όσους επί χρόνια προσπαθούν να μας κρεμάσουν την ταμπέλα του προβοκάτορα, του επικίνδυνου, του τρομοκράτη, του ναρκέμπορα απαντάμε με τις πράξεις μας. Με την συμμετοχή μας στους κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες, με τη φυσική μας παρουσία στις δημιουργικές δράσεις της πόλης, με την υπεράσπιση του διαφορετικού και του σεβασμού της ανθρώπινης ζωής.

Η εμπειρία μας στα κινήματα μάς δίδαξε ότι ο σκοπός όχι μόνο δεν αγιάζει, αλλά τις περισσότερες φορές προδίδεται από τα ίδια του τα μέσα. Δεν θέλουμε να χρησιμοποιήσουμε τα εργαλεία της εξουσίας για να χτυπήσουμε το σύστημα. Διότι αυτό θα μας έκανε ίδιους και ίδιες με αυτούς που τόσα χρόνια αντιπαλεύουμε. Δεν επιθυμούμε να βασανίσουμε κανένα σώμα, κανένα κάθαρμα. Δε μας ταιριάζουν τα λαϊκά δικαστήρια και δεν θέλουμε να μοιάσουμε στους εκφραστές της βίας και της εξουσίας. Η αντι-βία όσων αγωνίζονται διαχρονικά  στοχεύει στον περιορισμό κι όχι στη διαιώνιση της βίας. Δεν θα κρεμάσουμε τις ταμπέλες που τόσα χρόνια μας κρεμάνε οι θρησκευτικές, εθνικές και πολιτικές ηγεσίες!

 

Ας οργανώνουμε τις αντιστάσεις μας για την καθαίρεση και όχι για την αντανάκλαση του πολιτισμού της ηγεμονίας. Ας ελευθερώσουμε επιτέλους τους συντρόφους και τις συντρόφισσές μας από την ιδεολογική αιχμαλωσία που καθαγιάζει τη βία στο όνομα της επανάστασης. Η μαχητικότητα που μετριέται με στρατιωτικούς ορούς και θεαματικές εντυπώσεις προέρχεται από την αντίληψη που ορίζει την πολιτική ως τη μάχη για την εξουσία. Μια αντίληψη των κάθε λογής εξουσιαστών και όχι των αναρχικών.

Επιπλέον, ο πολιτισμός του ανταγωνισμού, της επιβολής και της εκμηδένισης του αντιπάλου, δε σταματά ποτέ στον αντίπαλο. Το νου σας σύντροφοι!

 

κατάληψη Rosa Nera  (Μαύρο Ρόδο), Νοέμβρης 2020

ΠΟΡΕΙΑ υπεράσπισης των καταλήψεων 31/10

Πορεία υπεράσπισης των καταλήψεων

Σάββατο 31 Οκτώβρη στη 1.00μ.μ. πλατεία Αγοράς

Θέλουν τα εδάφη μας για να τα μετατρέψουν σε ερήμους του κεφαλαίου. Θα μείνουν μόνο με κάτι κόκκους άμμου σε μια κλεψύδρα που ολοένα αδειάζει.
Εμείς που φιλοξενηθήκαμε στην κατάληψη Rosa Nera θα έχουμε πάντα ένα μαύρο ρόδο στην καρδιά μας.
“Τα μαύρα ρόδα ανθίζουν μια ζωή”

“όλα για όλους, τίποτα δικό μας”
από τα πρώτα λόγια του Subcomandante Marcos

και από την άλλη, ακροβασίες του Γεράσιμου Λυκιαρδόπουλου:
Από τη μία μεριά η μεταφυσική του χρήματος- από την άλλη η σάρκα του ροδάκινου.
Από τη μια μεριά το “επιχειρείν”- από την άλλη ο ψαράς και η βάρκα του.
Από τη μια μεριά ο υποθηκευμένος ουρανός, ένα παγκόσμιο μαύρο τίποτα- από την άλλη μεριά σύμπας ο κάτω κήπος

λίγα λόγια για την αφίσα:
το σκίτσο είναι δημιούργημα της Μαρίας Ηλέκτρας Ζογλοπίτου. η οποία έφυγε μόλις στα 27 της χρόνια το 1997. Ως τότε είχε προλάβει να αφήσει το στίγμα της στο χώρο των κόμικς. Η γραμμή της δυνατή και ουσιαστική, ξέρει να ισορροπεί μεταξύ του ονειρικά εικαστικού, του ρεαλιστικού και της καρικατούρας. Το σκίτσο της παράγει συναίσθημα. Σκιτσάρει μεταξύ άλλων για στέκια, φανζίνς, αφίσες συναυλιών, εξώφυλλα δίσκων. Η επιλογή του σκίτσου δεν είναι τυχαία… τίποτα δεν τελειώνει….
η αφίσα συνοδεύεται από απόσπασμα ενός κειμένου αλληλεγγύης προς την κατάληψη της Ρόζα Νέρα…

Αντίσταση Αυτοοργάνωση Αλληλεγγύη
– Κάλεσμα σε Πορεία Υπεράσπισης των Καταλήψεων –

Σάββατο 31 Οκτωβρίου, στις 13:00 στην πλατεία Δ. Αγοράς

Rosa Nera, Κατάληψη για πάντα!

Το κράτος των αφεντικών «έχει συνέχεια», και τον τελευταίο χρόνο, έχει ξεσαλώσει: παράνομες απολύσεις, όξυνση στην απορρύθμιση της εργασίας, μειώσεις μισθών – όσες/οι δουλεύουν βγάζουν δουλειά για 4 και πληρώνονται με χαρτζιλίκια – εξαφάνιση επιδομάτων (ακόμα και για τις πιο ευάλωτες ομάδες), συντάξεις πείνας. Ως προς την διαχείριση της ανθρώπινης μετακίνησης, το μεγάλο έγκλημα συνεχίζεται: θάνατοι, βίαιες επαναπροωθήσεις, άρνηση κοινωνικών και πολιτικών δικαιωμάτων, βασανιστήρια και φυλακίσεις προσφυγικών και μεταναστευτικών οικογενειών μέσα σε απάνθρωπα κάτεργα.

Όλα αυτά εν μέσω μιας υγειονομικής κρίσης, η οποία αντιμετωπίζεται από το ελληνικό κράτος με απάνθρωπο και κυνικό τρόπο: σύμφωνα με το κράτος των αφεντικών τα σπασμένα της κρίσης θα τα πληρώσουν (ίσως και με τη ζωής τους) οι μειονότητες, οι «ευάλωτοι», η εργατική τάξη, οι άνεργοι, όσες/ οι δεν έχουν ίση πρόσβαση στα κοινωνικά προνόμια.

Παράλληλα, στις διεθνείς διακρατικές σχέσεις προβάλλονται διαρκώς σενάρια θερμών επεισοδίων, τρομοκρατικών απειλών και πολέμων. Όλα αυτά μας θυμίζουν ότι τα αφεντικά και οι ιδεολογικοί τους μηχανισμοί μας το έχουν ράψει το κουστούμι. Ο εθνικισμός και οι επενδύσεις στην ντόπια και τη διεθνή πολεμική βιομηχανία είναι άλλη μια λύση Αν τώρα προκύψει κάποιο πολεμικό επεισόδιο ή «ατύχημα, τόσο το καλύτερο για τα εθνικά κράτη και το δίδυμο αδερφάκι τους: τις δαπάνες για την εθνική άμυνα και τις επενδύσεις πάνω σε πτώματα.

Μέσα σε αυτό το πολιτικό περιβάλλον το ακροδεξιό πολιτικό προσωπικό αυτής της κυβέρνησης έχει εξαπολύσει μια επίθεση σε κάθε αντίσταση που εμφανίζεται, είτε αυτό λέγεται εργατική απεργία, είτε μαθητική διαμαρτυρία, είτε διεκδίκηση καλύτερων όρων ζωής ή/ και περίθαλψης μέσα στην υγειονομική κρίση.

Πρωτίστως, το κράτος επιτίθεται στον πιο μαχητικό του αντίπαλο, δηλαδή στις καταλήψεις και τους ελεύθερους κοινωνικούς χώρους. Έτσι το τελευταίο διάστημα εκκενώνεται η Κατάληψη Terra Incognita και καταστέλλονται λειτουργίες στην Κατάληψη Libertatia στη Σαλονίκη. Εκκενώνεται και η Κατάληψη Φιλολάου 99 στην Αθήνα. Οι καταλήψεις αυτές, μέσα από διαφορετικές προσεγγίσεις, αποτελούν κέντρα κοινωνικών αγώνων και αντιστάσεων και ενοχλούσαν ιδιαίτερα το πολιτικό προσωπικό και τους φασίστες. Στο παράδειγμα των Καταλήψεων της Σαλονίκης, είναι φανερό πως η καταστολή της Libertatia και της Terra συσχετίζεται με την ιστορική συνέχεια των δικτύων της τοπικής δεξιάς και των μπάτσων με τους φασίστες: χαρακτηριστικά παραδείγματα ο εμπρησμός της Libertatia στο εθνικιστικό – φασιστικό συλλαλητήριο του Γενάρη του 2018 για τη Μακεδονία, όπως και η βίαιη σύλληψη αντιφασιστών τον φετινό Σεπτέμβριο κοντά στην περιοχή που δρούσε η Terra, με την κατηγορία ότι… έσβηναν σβάστικες και ναζιστικά συνθήματα.

Οι καταλήψεις άλλωστε, ανάμεσα σε άλλα έχουν παίξει τον κρίσιμο ρόλο του κοινωνικού και μαχητικού οδοφράγματος απέναντι στην άνοδο της ρατσιστικής ακροδεξιάς και των νεοφασιστών στην Ελλάδα, ένα παράλληλα αποτελούν κέντρα αυτό- οργανωμένης κριτικής και παραγωγής λόγου ενάντια σε κάθε μορφή εκμετάλλευσης και καταπίεσης. Ως γνωστόν και εδώ στα Χανιά, στις 5 Σεπτέμβρη εκκενώνεται η Κατάληψη Rosa Nera, μια κοινότητα αγώνα αλλά και ένα αντιφασιστικό και ελευθεριακό κέντρο κοινωνικών, περιβαλλοντικών και εργατικών αγώνων τα τελευταία 16 χρόνια. Πολύ περισσότερο η Rosa είναι πάντα ένα σημείο αναφοράς, συνάντησης και δημιουργίας όχι μόνο για το ελευθεριακό κίνημα αλλά για τη νεολαία της πόλης, το πολιτικά και καλλιτεχνικά ανήσυχο πληθυσμό των φοιητριών/ών, την κοινωνική και μαχητική αριστερά, και κάθε αγωνιζόμενο άνθρωπο. Η ανοιχτή αυλή της Rosa και οι ανοιχτές της εκδηλώσεις παρέδωσαν για πρώτη φορά σε μεγάλα κομμάτια της κοινωνίας, και κυρίως στα μη προνομιούχα, έναν ελεύθερο δημόσιο χώρο, ένα παράδειγμα για το πως μπορεί η πολεοδομία και η ψυχογεωγραφία της πόλης να γίνει προσιτή και να διαμορφωθεί από τον καθένα. Εκτός, βέβαια, από τους φασίστες και τους μηχανισμούς καταστολής των κοινωνικών κινημάτων.

To επιχείρημα για την πολιτική καταστολή της Κατάληψης Rosa Nera; Δουλίτσες!… ξενοδοχείο και πισίνα πάνω στην Rosa Nera και στον αρχαιολογικό χώρο στον Λόφο Καστέλλι. Την εκκένωση της Κατάληψης Rosa Nera στα Χανιά ακολουθεί ένας μαζικός αγώνας με πορείες χιλιάδων ανθρώπων και μαζικές συνελεύσεις εκατοντάδων, με μαζικές πολιτικές και πολιτιστικές δράσεις ενάντια στην εκκένωση, ενάντια στην ξενοδοχοποίηση και με πρόταγμα την επανακατάληψη και συνέχιση των κοινωνικών, πολιτικών και πολιτιστικών δράσεων της Κατάληψης με ακόμα πιο μαζικούς όρους.
Παράλληλα, μέσα από έρευνες της συνέλευσης της Κατάληψης και της συνέλευσης αλληλεγγύης στο Πάρκο Ειρήνης και Φιλίας των Λαών αποκαλύπτονται μια σειρά από πολιτικές και οικονομικές διασυνδέσεις που αφορούν την εταιρεία – φάντασμα BELVEDERE, την Σύγκλητο του Πολυτεχνείου, την τοπική αυτοδιοίκηση, στελέχη της κυβέρνησης και άλλες εταιρείες και πρόσωπα που κερδίζουν από την καταστολή της Rosa και το ξεπούλημα του κέντρου αγώνα, όπως και του δημόσιου και αρχαιολογικού χώρου. (Ας μην το ξεχνάμε, όσο είναι εκεί η Κατάληψη – αντίθετα με τους ξενοδόχους και το ερμητικά κλειστό μπαλκόνι – η αρχαιολογική έρευνα και οι εργασίες π.χ. στο τείχος μπορούν να συνεχίζονται ανεμπόδιστη, το κτίριο σώθηκε και δεν καταστράφηκε, έγιναν επισκευές από το κίνημα με απόλυτο σεβασμό στον χαρακτήρα του κτηρίου και του σημείου).

Σήμερα, σε όλη την Ελλάδα οι καταλήψεις αντεπιτίθενται. Και ο αγώνας συνεχίζεται. Στις 31 Οκτώβρη κατεβαίνουμε στον δρόμο. Όλα συνεχίζονται, και θα συνεχίζονται κάθε μέρα. Η καταστολή όχι δεν έφερε την ήττα. Αντίθετα, έφερε την ενότητα, την φαντασία, την μαζική αντίσταση και την απονομιμοποίηση της καταστολής και της ξενοδοχοποίησης. Σε αυτούς τους δύο μήνες δεν σταμάτησε ούτε μέρα η συλλογική δράση, όχι μόνο για τη Rosa αλλά για κάθε κινηματική μάχη: τα Χανιά είναι μια πόλη σε κίνηση. Στα Χανιά, εκτός από τις συντρόφισσσες και τους συντρόφους,της αναρχίας, της αριστεράς και των κοινωνικών κινημάτων, όλο και περισσότερα άτομα αλλά και πλήθος εργατικών σωματείων και πολιτιστικών, περιβαλλοντικών και κλαδικών – επιστημονικών συλλόγων παίρνουν θέση όχι μόνο ενάντια στην ξενοδοχοποίηση και την προστασία του ιστορικού και αρχαιολογικού χώρου, αλλά όλο και πιο συχνά υπέρ της συνέχειας της λειτουργίας της Rosa Nera, των υποδομών της και του παραδείγματος της συνέλευσης που λειτουργούσε εκεί.
Από τη μεριά της Συνέλευσης Αλληλεγγύης του Πάρκου Ειρήνης και Φιλίας, μετά από δύο μήνες σχεδόν γεμάτους συλλογικές διαδικασίες, συντροφικότητα, διαφωνίες (και όμως, ενότητα σε διαδικασίες βάσης!) δεν μπορούμε παρά να υποσχεθούμε πως δεν παραδίνουμε τίποτα στους ρατσιστές και στους εκμεταλλευτές των ανθρώπων. Οι άσχημες μέρες στο λόφο Καστέλλι θα τελειώσουν.
Θα φύγουν τα συρματοπλέγματα και οι σιδεριές που έχουν περιφράξει τον χώρο που άνθισαν τόσοι κοινωνικοί αγώνες, φιλίες, συναντήσεις και επιθυμίες συλλογικές, ατομικές, ελευθεριακές.
Κάτω τα χέρια από τις Καταλήψεις, τους μισθούς, τις συντάξεις, τα επιδόματα, όσα κατακτηθήκαν με αγώνες της εργατικής τάξης και των μειονοτήτων

Να καταλάβουμε το μέλλον να πάρουμε τα σπίτια του αγώνα πίσω, να πάρουμε πίσω τις ζωές μας.

Αντίσταση Αυτοοργάνωση Αλληλεγγύη
-Κάλεσμα σε Πορεία Υπεράσπισης των Καταλήψεων–

Σάββατο 31 Οκτωβρίου, στις 13:00 στην πλατεία Δ. Αγοράς

Rosa Nera, Κατάληψη για πάντα!

Συνέλευση Αλληλεγγύης στην Κατάληψη ROSA NERA,
του Πάρκου Ειρήνης και Φιλίας των Λαών