Αφουγκραζόμαστε το ζόφο.
Είδαμε το θέαμα των γελοίων υποκειμένων που «τρώνε χοιρινό», με τις ευλογίες της εξουσίας, για να δείξουν το μίσος τους στις προσφυγικές οικογένειες, την ώρα ακριβώς που οι οικογένειες αυτές των προσφύγων περιμένουν το συσσίτιο μέσα σε στρατόπεδα εγκλεισμού, και κάτω από τη μπότα του έλληνα φασίστα και ανθρωποφύλακα. Βλέπουμε τις ρατσιστικές ομάδες και τις απάνθρωπες και ανορθολογικές ιδέες τους να προβάλλονται θετικά από τα ΜΜΕ, ενώ τα κινήματα είτε να αποκρύβονται (όπως η μαζική διαδήλωση μετά από την εισβολή μπάτσων στην ΑΣΟΕΕ) είτε να παρουσιάζονται μέσα από ψευδείς ειδήσεις (όπως στην περίπτωση των εκκενώσεων καταλήψεων στέγης μεταναστών)
Βλέπουμε τις συμμορίες των ΜΑΤ να εμποδίζουν με τις ευλογίες των πρυτάνεων την φοιτητική κοινότητα να οργανώσει τις διαδηλώσεις μνήμης για την εξέγερση του πολυτεχνείου.
Τους μπάτσους στην Αθήνα να βασανίζουν σαδιστικά διαδηλωτές. Να μπουκάρουν σε νυχτερινά κέντρα και να κρατούν δεμένα πισθάγκωνα διακόσια άτομα με το όπλο παρατεταμένο ή να κάνουν «πλάκα» γδύνοντας ανθρώπους.
Ακούμε, τον διπλανό ψηφοφόρο να ανακαλύπτει πως και με την καινούργια κυβέρνηση πάλι μαλάκας έμεινε, ακριβώς όπως και με την προηγούμενη.
Ζούμε μέσα στη φρίκη ενός καιρού που τα πτώματα παιδιών και άλλων φυγάδων πολέμου ή εκμετάλλευσης γεμίζουν το Αιγαίο – αυτό το νεκροταφείο αθώων ψυχών. Και απωθούμε βολικά τα εγκλήματα – στα οποία οι διπλανοί μας συναινούν – στο συλλογικό υποσυνείδητο.
‘Ομως, όπως έλεγε εκείνο το παλιό τραγούδι: «Ο πόλεμος, παιδιά, είναι μόλις μια τουφεκιά μακριά…». Και τα ντόπια αφεντικά θεωρούν πάντα τον πόλεμο λύση για την κρίση τους, και εμάς κρέας για τα κανόνια τους…
17 Νοέμβρη, πάντα φορτισμένη.
Το ίδιο ερώτημα όλων των τελευταίων χρόνων: ποιες ζωές θα αντιπαρατεθούν στους φασίστες;
Nα σταθούμε, αποτελεσματικά και αδιαπραγμάτευτα, ενάντια: στις πρόσφατες επιχειρήσεις καταστολής των φοιτητικών κινητοποιήσεων, των καταλήψεων στέγης μεταναστών και προσφύγων και της ευρύτερης επίθεσης της αστυνομίας στην κοινωνία.
Στόχος της κρατικής τρομοκρατίας είναι η εγκαθίδρυση του φόβου, η απαξίωση της ανθρώπινης ζωής και των αξιών της και η υποτίμηση της εργασίας.
Γι αυτούς τους λόγους στις 17 Νοέμβρη είναι αυτονόητο, για την εργατική και ελευθεριακή παράδοση της Κατάληψης RosaNera, πως κατεβαίνουμε στο δρόμο.
Αλλά και για την υπεράσπιση της ιστορικής και της ταξικής μνήμης: Για να θυμίσουμε στα «Παπαδοπουλάκια» πως εκτός του ότι αντιστεκόμαστε στον ταξικό κόσμο των αφεντικών, είμαστε εδώ για να αποτρέψουμε και κάθε προσπάθεια τους να κατρακυλήσουμε σε ακόμα πιο βάρβαρες συνθήκες.
Γιατί, στην επικράτεια της λήθης, εμείς δεν θα ξεχάσουμε τα αδέρφια μας: τις γυναίκες και τους άντρες στις γειτονιές μας που έδωσαν τη ζωή τους ενάντια στη δικτατορία, όπως και τους ανθρώπους μας, «κοντινούς» και «μακρινούς», που βασανίστηκαν από τη χούντα χωρίς να εξαργυρώσουν την αντίστασή τους ούτε να προδώσουν τους αγώνες τους.
17 Νοέμβρη 2019: Να υπερασπίσουμε την συνέχεια, την παράδοση και την αντίσταση των εργατικών αγώνων ενάντια στην καταστολή και τους φασίστες που χρησιμοποιούν και σήμερα οι εκμεταλλευτές κάθε καθεστώτος.
Να απαντήσουμε ταξικά, κοινωνικά, ανθρώπινα.
Αρκετά ανεχτήκαμε την έλλειψη, είναι ώρα να πάρουμε πίσω τις κλεμμένες μας ζωές: να αγωνιστούμε με πρόταγμα ένα κόσμο όπου θα είναι δυνατό να μοιραστούμε την αφθονία της συλλογικής μας εργασίας.
Να υπερασπιστούμε την ελευθερία της ανθρώπινης μετακίνησης και την απροϋπόθετη υποδοχή των φυγάδων των διακρατικών πολέμων, ώστε να σταματήσουμε το μεγάλο έγκλημα των καιρών μας.
ΠΟΡΕΙΑ από την Πλατεία Δημοτικής Αγοράς, Κυριακή 17 Νοέμβρη, 6 μ.μ.
Κατάληψη ROSA NERA
