Κατηγορία: Πορείες

Κάλεσμα σε συμμετοχή στην κινητοποίηση Commemoraction για τη μέρα μνήμης και δράσης

για τους ανθρώπους που χάθηκαν στη θάλασσα κατά τη διάρκεια του ταξιδιού τους στην Ευρώπη

_8 Φλεβάρη 2025 στις 12:00 στην Πλατεία Αγοράς

Κατάληψη Rosa Nera

Τα τελευταία δέκα χρόνια απαριθμούνται 60.620 θάνατοι στη θάλασσα της Μεσογείου[1]. 60.000 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους ή και δολοφονήθηκαν προσπαθώντας να διασχίσουν τα σύνορα της Ευρώπης-φρούριο. Σ’ αυτά τα σύνορα, κομβικό ρόλο διαδραματίζει και η Ελλάδα βάσει της συμφωνίας ΕΕ- Ελλάδας- Τουρκίας, που μετατρέπει τον ελλαδικό χώρο σε μια απέραντη φυλακή για τους μετανάστες και τις μετανάστριες. Η μετακίνηση των ανθρώπων, η οποία παρόλο που θα έπρεπε να είναι ελεύθερη και απρόσκοπτη για όλους, τις περισσότερες φορές καθίσταται καταναγκαστική, από την στιγμή που ολοένα και περισσότερο ο πλανήτης βυθίζεται σε πολεμικές συρράξεις, οδηγώντας ανθρώπους να ξεριζωθούν από τις εστίες τους.

Πολέμους τους οποίους το ελληνικό κράτος στηρίζει και συμμετέχει ενεργά, έχοντας πάρει θέση εδώ και πολλά χρόνια. Τόσο στις γεωπολιτικές ανακατατάξεις στον χώρο της Μέσης Ανατολής, όσο και στην Ουκρανία με την αποστολή πολεμικού υλικού στο ΝΑΤΟ και στον Ουκρανικό στρατό, όπως και με τη σχεδόν ταυτόχρονη παρουσία ελληνικής φρεγάτας στην Ερυθρά θάλασσα. Η σημαντικότερη όμως συμβολή του ελληνικού κράτους στα πολεμικά παιχνίδια, γίνεται με την ίδια την επέκταση της ΝΑΤΟικής βάσης στην Σούδα. Αυτό το βιώνουμε στην καθημερινότητάς μας με την παρουσία χιλιάδων Νατοικών δολοφόνων καθ ‘όλη την διάρκεια του έτους, για την απαραίτητη αναψυχή τους πριν να συνεχίσουν τη σφαγή στη Μέση Ανατολή.

Οι πνιγμοί στη Μεσόγειο δεν είναι ατυχήματα. Είναι κρατικά εγκλήματα. Οι επαναπροωθήσεις δεν είναι ένα σενάριο επιστημονικής φαντασίας, ούτε συνέβη “κατά λάθος”. Είναι η πάγια τακτική του ελληνικού λιμενικού που συμβαίνει και εδώ δίπλα μας, ανοικτά της Κρήτης. Όταν σε μια μισοβυθισμένη βάρκα που εκπέμπει σήμα κινδύνου, το Λιμενικό φτάνει μετά από 2 και 3 μέρες, όταν το σήμα του σκάφους μέσα σε μια νύχτα εκπέμπει τοποθεσία ξανά πίσω στην Τουρκία, και όταν έχεις νεκρούς και ακρωτηριασμένους στο νοσοκομείο των Χανίων από χτυπήματα του λιμενικού, αυτό όχι μόνο δε συνιστά διάσωση, αλλά εφαρμογή της υπουργικής διακήρυξης, ότι «θα τους κάνουμε το βίο αβίωτο».

Όμως η θανατοπολιτική του ελληνικού κράτους δεν περιορίζεται μόνο στην φύλαξη των συνόρων του σε στεριά και θάλασσα. Πέραν της στρατιωτικής διαχείρισης των μεταναστευτικών ροών με πάνοπλους λιμενόμπατσους, συσκευές επιτήρησης και εντοπισμού, frontex και τους πάντα πρόθυμους και αυτόκλητους φασίστες-σερίφηδες (βλ. Έβρο), για όσους καταφέρουν να περάσουν τα σύνορα το μέλλον προδιαγράφεται δυσοίωνο. Έρχονται αντιμέτωποι με ποινές και φυλακίσεις, με ψευδείς κατηγορίες για διακίνηση, συλλήψεις, δικαστήρια, διαρκείς ελέγχους, πογκρόμ και κέντρα κράτησης-υπαίθριες φυλακές, μαντρωμένοι χωρίς καμία επαφή με τον κοινωνικό περίγυρο. Στην καλύτερη. Διότι αρκεί να είσαι μετανάστης, όπως ο Μοχάμεντ Καμράν Ασίκ, για να βρεθείς κακοποιημένος και δολοφονημένος στα χέρια της ΕΛ.ΑΣ., όπως έγινε το φθινόπωρο του ’24 στο Α.Τ. Αγίου Παντελεήμονα.

Οι μετανάστες που ναυαγούν στα ανοιχτά της Κρήτης, αν καταφέρουν να πατήσουν στεριά, στοιβάζονται σε ακατάλληλους χώρους, χωρίς ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, ένδυση και νερό και μεταφέρονται εν μια νυκτί, στα αμπάρια του πλοίου της γραμμής για να προωθηθούν στη συνέχεια -αν δεν απελαθούν- σε κάποιο από τα κέντρα κράτησης στον υπόλοιπο ελλαδικό χώρο. Ήδη υπάρχουν δηλώσεις από κάποιους αυτοδιοικητικούς για την εγκατάσταση ενός κέντρου κράτησης και στην Κρήτη.

Η παρανομοποίηση των μεταναστών επιτρέπει στο κράτος και τα αφεντικά να εκμεταλλεύονται τη μεταναστευτική εργασία υπό άθλιες συνθήκες και πλήρη υποτίμηση. Για τους “χωρίς χαρτιά”, αυτών που η ζωή τους καθίσταται αβίωτη από τις ρατσιστικές πολιτικές του κεφαλαίου, η αλληλεγγύη μας είναι αδιαπραγμάτευτη. Εξάλλου δε μας χωρίζει τίποτα, ούτε τα σύνορα, ούτε η φυλή, ούτε η γλώσσα. Ένα πράγμα όμως σίγουρα μας ενώνει. Η οργή μας για τον κόσμο των αφεντικών.

Κοινοί αγώνες ντόπιων και μεταναστ(ρι)ών για την ελευθερία της μετακίνησης.

Μετανάστες εργάτες αδέρφια μας.

Κατάληψη Rosa Nera,

Χανιά, Φλεβάρης 2025

https://rosanera.squat.gr/

#ροζανερα #rosanera #Χανιά #chania #CommemorAction

Τέμπη, Πύλος, γυναικοκτονίες, βιασμοί, τροχαία, επαναπροωθήσεις. Το κράτος διαχρονικά συγκαλύπτει και δολοφονεί. Σχεδόν δύο χρόνια μετά το έγκλημα στα Τέμπη, δεν αφήνουμε να ξεχαστεί τίποτα. Η μνήμη μας και η οργή μας, όπλο απέναντι στην θανατοπολιτική κράτους-κεφαλαίου.

Καλούμε σε συγκέντρωση την Κυριακή στις 12:00, 26/1 στην πλ. Αγοράς.

Κατάληψη Rosa Nera.

6 Δεκέμβρη 2008, βράδυ. Ο ειδικός φρουρός Κορκονέας περνώντας κάθετα από πεζόδρομο των Εξαρχείων, τραβάει χειρόφρενο, ξεπεζεύει από το φανταστικό του άλογο, σημαδεύει και εκτελεί 16χρονο μαθητή… επειδή τον εκνεύρισε. Η σκανδάλη πολύ ελαφριά για τους ένστολους φρουρούς του Νόμου και της Τάξης, και η ζωή των άλλων πολύ ασήμαντη για αυτούς που είναι βέβαιοι για το ακαταδίωκτο του σιναφιού τους. Ο Γρηγορόπουλος άλλωστε, ούτε ο πρώτος ούτε ο τελευταίος νεκρός θα ήταν από χέρι μπάτσου της Ελληνικής Δημοκρατίας.

Η μεγαλειώδης εξέγερση που ξεσπά το επόμενο 20ήμερο σε όλη τη χώρα εν τέλει θα τον στείλει στη φυλακή μαζί με τον συνεργό του Σαραλιώτη, σπάζοντας την παράδοση ασυλίας, η οποία ανάσταλθηκε όσο οι μνήμες της εξέγερσης ήταν ακόμη νωπές. Καθώς όμως η καθημερινότητα άρχισε να συνθλίβεται στη μέγγενη της ραγδαίας φτωχοποίησης της ζωής μας, αυτήν που αποκαλέστηκε μνημονιακή κρίση, το αστυνομικό κράτος επανήλθε δριμύτερο.

Γνωρίζουμε σήμερα το πώς η διαβόητη κρίση χρέους που ξέσπασε σχεδόν την επαύριο της αντικρατικής εξέγερσης αξιοποιήθηκε για την πλήρη οικονομική, ηθική και πολιτική υποταγή των χαμηλών κοινωνικών στρωμάτων – τα οποία μέχρι τότε βρίσκονταν σε τροχιά αμφισβήτησης της εγχώριας τάξης πραγμάτων. Η διαχείριση δε συνιστούσε μία συντονισμένη στρατηγική αντι-εξέγερσης που μπήκε σε κίνηση για να αντιστρέψει τα κεκτημένα του Δεκέμβρη, τη μαζική είσοδο δηλ. των μαζών σε μια κουλτούρα συλλογικής παραγωγής πολιτικής από τα κάτω, με την άνθηση κινημάτων πόλης, συνελεύσεων γειτονιάς, καταλήψεων, αυτόνομων εργατικών και φοιτητικών σωματείων, μετωπικών πρωτοβουλιών αντίστασης και αλληλεγγύης και συγκρουσιακών αγώνων. Και ήταν αυτή ακριβώς η κληρονομιά του Δεκέμβρη που έδωσε τον τόνο και τα χαρακτηριστικά της ύστατης αντίστασης στις μνημονικές πολιτικές, ως τη συντριβή της από το γκλομπ του μπάτσου και το μαχαίρι του χρυσαυγίτη – με το τελευταίο να ανοίγει έναν νέο κύκλο αντίστασης, αυτή τη φορά όμως με άλλα χαρακτηριστικά, και ορίζοντα τη φυσική επιβίωση των αντιστεκόμενων υποκειμένων.

Ο μηχανισμός της αντι-εξέγερσης μπήκε σε εφαρμογή με τον πλήρη συντονισμό κράτους και κεφαλαίου, για την αναστροφή μιας πορείας ριζοσπαστικοποίησης της ελληνικής κοινωνίας, η οποία αν και σαφώς πυροδοτήθηκε με την αντικρατική εξέγερση του 2008, εντούτοις ζυμώθηκε νωρίτερα, καθόλη την δεκαετία του 2000. Με μια σειρά εμβληματικών αγώνων σε περιβαλλοντολογικά, αντιπολεμικά, αντιπαγκοσμιοποιητικά, εργασιακά και φοιτητικά μέτωπα, με κορωνίδα φυσικά το φοιτητικό κίνημα ενάντια στο άρθρο 16.

Κι όμως, προφανώς δεν τους αρκεί που ατιμώρητοι δολοφονούν μαζικά εξ αιτίας των πολιτικών τους. Δεν τους αρκεί που την βγάζουν καθαρή με τα δυστυχήματα στα Τέμπη και στα ανοιχτά της Πύλου, με τη δομική ευθύνη τους στις καταστροφές από πυρκαγιές και πλημμύρες, με όλα αυτά τα κρατικά εγκλήματα που τείνουν να θεωρούνται κανονικότητα και αναπόδραστη μοίρα. Ούτε η άνεση με την οποία συνεχίζουν οι ένστολοι συμμορίτες να δολοφονούν – από τον Φραγκούλη και Σαμπάνη ως τον Μάγγο και τον Μανιουδάκη, για αναφερθούμε μονάχα σε μερικά από τα θύματά τους τα τελευταία χρόνια.

Κι όμως δεν εφησυχάζονται. Ακόμα τρέμουν τον Δεκέμβρη – και τους Δεκέμβρηδες που μπορούν να έρθουν, αν η κοινωνία ξαναμπεί σε κίνηση. Προφανώς και ως κίνηση αντιπερισπασμού της κοινής γνώμης, ακόμα παλεύουν να ξεμπερδέψουν με τη μνήμη της εξέγερσης, συνδέοντας την πχ μέσω του Ρωμανού με την υπόθεση των Αμπελόκηπων, κατασκευάζοντας ιστορίες για αγρίους. Ξαναζεσταίνουν το κρύο πιάτο της “τρομοκρατίας” που ετοίμασαν με την ίδια συνταγή από καταθέσεις πολυτραυματιών πάνω στο κρεβάτι τους, αποτυπώματα της πλάκας, και τις φιλικές σχέσεις “φακελωμένων” στην πάντα ενημερωμένη database της ασφάλειας – η οποία μπάζει από παντού φυσικά όταν πρόκειται για νονούς του εγκλήματος που εκτελούν μαφιόζικα μέρα μεσημέρι ή ναρκόπλοια ανώνυμων εφοπλιστων.

Για τον Νίκο Ρωμανό ειδικά, η εκδικητικότητά τους είναι ευθέως ανάλογη της σχέσης του με τον Αλέξη Γρηγορόπουλο, η οποία ήταν κι αυτή που καθόρισε την πορεία και δράση του τα προηγούμενα χρόνια. Όμως, αν δεν απατώμαστε, για τη δική τους αστική δικαιοσύνη, ένοχον ποιούν τα αποδεικτικά στοιχεία, όχι το παρελθόν ενός ανθρώπου, όσο κι αν αυτό γίνει σήριαλ στα δελτία της καθεστωτικής κακοχωνεμένης προπαγάνδας.

16 χρόνια μετά, οι ίδιες οι αιτίες οι παλιές έναν Δεκέμβρη ψάχνουν. Όχι και τόσο παλιά δηλ, γνωρίσαμε βιωματικά – κι όχι από τα βιβλία της ιστορίας – το μεγαλείο της εξεγερτικής συνθήκης και ό,τι αυτή επέφερε στο συλλογικό θυμικό και τον προσωπικό ψυχισμό μας. Έχοντας στο νου ότι οι εξεγέρσεις δεν πέφτουν από τον ουρανό, συνεχίζουμε ολόψυχα να υπερασπιζόμαστε τη μόνη συνθήκη που τις φέρνει πιο κοντά μας, αυτήν της συλλογικής οριζόντιας οργάνωσης και άμεσης δράσης.

 

 

 

 

Αφίσσα και Κείμενο – Κάλεσμα της Κατάληψης Rosa Nera.

Συγκέντρωση για την Στέγη, στις 2 Νοέμβρη, ημέρα έναρξης του συνεδρίου “Short Stay Conference” για την βραχυχρόνια μίσθωση.
Ώρα 10 π.μ. – έξω από το θέατρο «Μίκης Θεοδωράκης».

Δεν υπάρχει στέγη στα Χανιά.

Στις 2 Νοέμβρη στο Θέατρο «Μίκης Θεοδωράκης» θα πραγματοποιηθεί διεθνές συνέδριο οργανωμένο από φίρμες και αφεντικά του τουρισμού πολυτελείας, του Real Estate και της βραχυχρόνιας μίσθωσης, με τίτλο Short Stay Conference. Πρόκειται για ένα συνέδριο ταξικού πολέμου μέσω της υπονόμευσης της ζωής των κατοίκων – κυρίως της εργατικής τάξης της πόλης – που υποφέρουν από τα απλησίαστα ενοίκια και την έλλειψη στέγης.

Ζούμε σε μια πόλη που το στεγαστικό αποτελεί το «νούμερο ένα» κοινωνικό πρόβλημα για χιλιάδες ανθρώπους. Είναι πλέον σαφές πως η διόγκωση της βραχυχρόνιας μίσθωσης και των μπουτίκ χοτέλ έχει καταστροφικές επιπτώσεις στον αστικό ιστό, στις συνθήκες εργασίας, στους όρους κατοικίας, στο φυσικό περιβάλλον, στην ποιότητα της ζωής των ανθρώπων στα Χανιά. Η εξαφάνιση της κατοικίας σε ολόκληρες γειτονιές που άλλοτε έσφυζαν από ζωή και η αντικατάσταση τους από ζώνες τουριστικής κατανάλωσης, επιχειρεί να διαλύσει τα όποια επιβιώματα κοινωνικής συνοχής έχουν απομείνει.

Στόχος του συνεδρίου Short Stay Conference είναι η ενίσχυση της βραχυχρόνιας μίσθωσης μέσω της ολοένα και μεγαλύτερης εμπλοκής των εταιρειών διαχείρισης του στεγαστικού αποθέματος, ώστε το εν λόγω «προϊόν» να γίνει πιο ανταγωνιστικό. Στόχος, επίσης, του συνεδρίου είναι η εμπέδωση της προοπτικής να μετατραπούν τα Χανιά σε ένα τουριστικό «μεγα-κατάλυμα» που θα συνθλίβει το δικαίωμα στην πόλη και στην στέγη. Οι εργαζόμενες/οι που δεν έχουν το απαραίτητο «λίπος» σε εισοδήματα ή σε κάποια στεγαστική κληρονομιά, ήδη νιώθουν πως η πόλη δεν τους χωράει. Ακόμα και οι εκπαιδευτικοί, οι εργαζόμενοι στην δημόσια υγεία, όπως και οι φοιτητές/τριες βιώνουν την έλλειψη στέγης και τα απλησίαστα ενοίκια ως το βασικότερο τους πρόβλημα στα Χανιά. Ιδιαίτερη αναφορά θα πρέπει να γίνει και στην μεταναστευτική στέγη. Λόγω των ρατσιστικών πολιτικών και της μακροχρόνιας υποτίμησης της μεταναστευτικής εργασίας, η μεταναστευτική πρόσβαση στην στέγη είναι ακόμα πιο επισφαλής ως αποτέλεσμα ταξικών και κοινωνικών αποκλεισμών. Στην πόλη, επίσης, υπάρχουν χρόνια ζητήματα αστεγίας/στεγαστικής επισφάλειας που αντιμετωπίζονται κυρίως από πρωτοβουλίες αλληλεγγύης. Τέλος, ενδεικτικό του γενικευμένου χαρακτήρα της στεγαστικής κρίσης είναι και το εξής: Διαφορετικοί ερευνητικοί θεσμοί τεκμηριώνουν πως σε περιοχές που η παρουσία της βραχυχρόνιας μίσθωσης είναι υψηλή (όπως π.χ. στην Αθήνα) το κόστος του ενοικίου μπορεί να «τρώει» ακόμα και τα ¾ του μισθού των ενοικιαστών.

Το φαινόμενο της έλλειψης στέγης δεν είναι τοπικό αλλά διεθνές. Ακούμε πλέον όλο και περισσότερο για τις συνέπειες σε – κορεσμένες από την τουριστική βιομηχανία – περιοχές της Μεσογείου: Λειψυδρία, αδυναμία διαχείρισης των αποβλήτων, «διάχυση» της υποτίμησης και της απορρύθμισης της εργασίας και σε άλλους κλάδους που συσχετίζονται με τον τουρισμό όπως ο κατασκευαστικός και η εστίαση, ανορθολογική διαχείριση φυσικών πόρων, αλλαγή χρήσεων γης προς όφελος των καταπατητών και αλλοτρίωση της ιστορικής μνήμης και του αστικού ιστού από την τουριστική υπερδόμηση.

Ενάντια στην τουριστικοποίηση της καθημερινότητας εμφανίζονται διεθνώς κινήματα, στην Γαλλία, την Ισπανία, την Ιταλία, την Τσεχία και αλλού όπου οι κάτοικοι διεκδικούν να πάρουν τις πόλεις και την ζωή τους πίσω. Κινήματα ξεπηδούν και οργανώνουν συλλογικούς αγώνες προστασίας της στέγης, είτε με κινήσεις αυτομειώσεων των ενοικίων, είτε με μπλοκαρίσματα εξώσεων, είτε αξιοποιώντας τα άδεια κτήρια. Παράλληλα τα κινήματα ενοικιαστών πιέζουν τους θεσμούς και πετυχαίνουν, όλο και πιο συχνά, την απαγόρευση της βραχυχρόνιας μίσθωσης σε ζώνες κατοικίας.

Μέσα από όλους αυτούς τους σημαντικούς κοινωνικούς αγώνες για την στέγη δημιουργείται ένας άλλος κοινωνικός ιστός που καλύπτει ανθρώπινες, κοινωνικές και εργατικές, ανάγκες.

Καλούμε σε συγκέντρωση έξω από το θέατρο «Μίκης Θεοδωράκης», το Σάββατο 2 Νοέμβρη, ημέρα διεξαγωγής του «διεθνούς συνεδρίου Short Stay Conference», στις 10 π.μ. το πρωί

Κατάληψη Rosa Nera.

#ροζανερα #rosanera #Χανιά

https://rosanera.squat.gr/