Κατηγορία: Μετανάστευση

Μια κοινωνία που ανέχεται ένα κράτος του οποίου οι πολιτικές δολοφονούν οικογένειες προσφύγων στο Αιγαίο και στον Έβρο, μια κοινωνία που ανέχεται να ζει δίπλα σε στρατόπεδα απάνθρωπου εγκλεισμού μεταναστών είναι μια κοινωνία δολοφόνων.

Πίσω από τα συρματοπλέγματα της Αμυγδαλέζας δεν ισχύουν ούτε τα ανθρώπινα δικαιώματα ούτε οι στοιχειώδεις κανόνες της καθημερινής ζωής που αφορούν την ανθρωπιά και την αξιοπρέπεια. Στο στρατόπεδο της Αμυγδαλέζας σχεδόν τα πάντα επιτρέπονται για τους ανθρωποφύλακες, ακόμα και οι βασανισμοί σε ανήλικα προσφυγόπουλα. Η Αμυγδαλέζα είναι ένας ακόμα τόπος των διακρατικών στρατηγικών για την υποτίμηση της ανθρώπινης ζωής και ένα αποτέλεσμα των αλλαγών στις ευρωπαϊκές πολιτικές για τη μετανάστευση και το άσυλο: Aπό το ’93 μέχρι σήμερα έχουν τεκμηριωθεί από οργανώσεις δικαιωμάτων 17.500 θάνατοι για τους οποίους ευθύνονται οι πολιτικές ελέγχου της μετανάστευσης και της διακρατικής υπονόμευσης της παροχής ασύλου σε όσους την έχουν ανάγκη. Ο πραγματικός αριθμός των νεκρών και των αγνοούμενων είναι πολύ μεγαλύτερος. Η Ελλάδα είναι μία από τις ευρωπαϊκές χώρες τα αφεντικά της οποίας εκμεταλλεύονται τα τελευταία 20 χρόνια τη μεταναστευτική εργασία, η οποία έχει προσφέρει τα μέγιστα στην οικονομία και τα ασφαλιστικά ταμεία (σύμφωνα με τα στοιχεία του ΙΚΑ, 25% του τομέα της μεταποίησης και 46% της οικοδομής των εγγεγραμμένων στα ταμεία τα τελευταία χρόνια είναι μετανάστες). Παρά την συνεισφορά των μεταναστών, ο πληθυσμός αυτός δεν έχει τα ίδια κοινωνικά και πολιτικά δικαιώματα με τους γηγενείς και το ίδιο ισχύει για τη δεύτερη γενιά, τα παιδιά δηλαδή των μεταναστευτικών οικογενειών που γεννήθηκαν και ζουν εδώ. Τα ίδια ισχύουν για τους πρόσφυγες που έρχονται από πολέμους, στους οποίους συμμετέχει συχνά και ο ελληνικός στρατός. Το ελληνικό κράτος σε συνεργασία με το τουρκικό και άλλα ευρωπαϊκά κράτη συμμετέχει σε ένα από τα μεγάλα και “αόρατα” εγκλήματα της εποχής μας: την αναγκαστική παρανομοποίηση της προσφυγιάς και της ξενιτιάς που οδηγεί στην εκμετάλλευση και στο θάνατο όσων επιχειρούν – αναγκαστικά παράνομα – να βρουν καταφύγιο ή εργασία στις χώρες της Ευρώπης. Η ιστορία της ελληνικής μεταναστευτικής πολιτικής συμπυκνώνεται στα εξής: άρνηση δικαιωμάτων και ασύλου, καταλήστευση της εργασίας, παράνομοι και απάνθρωποι εγκλεισμοί, βασανισμοί και αναγκαστικές επαναπροωθήσεις, αναγκαστική παρανομοποίηση, με στόχο την ευρύτερη υποτίμηση της ζωής και της εργασίας.

Σε αυτό το καθεστώς, η Αμυγδαλέζα υπενθυμίζει τις ανοχές των αποτυχημένων κοινωνιών στα στρατόπεδα συγκέντρωσης των ολοκληρωτικών καθεστώτων. Άνθρωποι που το μόνο τους “έγκλημα” είναι ότι έρχονται από φτωχές χώρες και από εκμεταλλευόμενες κοινωνικές τάξεις, τους αφαιρείται το οποιαδήποτε δικαίωμα – ακόμα και αυτό της αίτησης ασύλου – και στοιβάζονται χωρίς λόγο για 12 και 18 μήνες σε αποθήκες ανθρώπων που φυλάσσονται από καθάρματα και βασανιστές. Φυσικά και εδώ το “ελληνικό δαιμόνιο” παίζει το ρόλο του: καθώς τα στρατόπεδα αυτά επιδοτούνται από την Ε.Ε., αρκετά λαμόγια βρίσκουν την ευκαιρία για μίζες. Και εδώ η εξουσία κάνει πολιτική για κέρδη πάνω σε φυλακισμένους και πτώματα. Αξίζει επίσης να θυμίσουμε πως στην Αμυγδαλέζα δεν στοιβάζονται μόνο μετανάστες αλλά και ντόπιοι φτωχοί, εξαρτημένοι και παρίες, που τους μάντρωσαν για να “φτιάξει” η εικόνα του κέντρου της  Αθήνας, ενώ η ελληνική δεξιά έχει κάνει και προτάσεις να φυλακιστούν στην Αμυγδαλέζα και όσοι ντόπιοι δεν μπορούν να πληρώνουν τα χρέη και τα δάνεια τους.

Το Σάββατο 10 Αυγούστου, όταν οι φύλακες απαίτησαν από τους έγκλειστους στην Αμυγδαλέζα να στριμωχτούν σε κοντέϊνερ με 50 βαθμούς κελσίου χωρίς εξαερισμό και στη συνέχεια ποδοπάτησαν το φαγητό των μεταναστών και φώναξαν “δεν μας νοιάζει αν θα πεθάνετε”, κάποιοι από τους έγκλειστους εξεγέρθηκαν. Δύο εβδομάδες πριν, ο πρόσφυγας Μοχαμάντ Χασάν από το Αφγανιστάν είχε πεθάνει στο κολαστήριο του κέντρου κράτησης μεταναστών της Κορίνθου, ακριβώς από την αδιαφορία των αστυνομικών και των γιατρών παρά τις εκκλήσεις για μήνες, του ίδιου και των συγκρατούμενων του, για σοβαρό πρόβλημα υγείας. Στην Αμυγδαλέζα, οι εξεγερμένοι έβαλαν φωτιά στα μπουντρούμια και κάποιοι από αυτούς βρήκαν δρόμο στην ελευθερία. Οι εξεγερμένοι και οι δραπέτες έδωσαν ένα ακόμα μάθημα πως κανένα συρματόπλεγμα όσο σύγχρονο και τεχνολογικά εξοπλισμένο και αν είναι, δεν μπορεί να ανακόψει την ανθρώπινη αγωνία για ελευθερία και δικαιοσύνη. Εμείς είμαστε με τους κολασμένους. Και δεν είμαστε μόνοι μας. Σε αυτές τις κοινωνίες δολοφόνων υπάρχουν και άνθρωποι. Χιλιάδες απλοί άνθρωποι που έχουν τη συνείδηση και το θάρρος της αλληλεγγύης και της ανθρωπιάς, όπως οι ψαράδες στη Σκάλα της Συκαμινιάς στη Λέσβο που ρισκάραν τη ζωή τους για να σώσουν τις οικογένειες των σύριων προσφύγων από τα σαπιοκάραβα, όπως και όσοι και όσες υπερασπίζονται την αυτονόητη ελευθερία της ανθρώπινης μετακίνησης και τους αγώνες ντόπιων και μεταναστών στους χώρους της δουλειάς και στην καθημερινή ζωή.  Το μήνυμα της εξέγερσης στην Αμυγδαλέζα είναι το εξής: η βαρβαρότητα και ο νόμος του στρατοπέδου θα καταρρεύσει. Την επόμενη μέρα της εξέγερσης το ελληνικό κράτος μέσα από τα κόμματα και τους λακέδες του άρχισε να φλυαρεί προσπαθώντας να επιβάλει τη σύγχυση. Δεν υπάρχει όμως κανένας νόμος και κανένα δίκαιο στην Αμυγδαλέζα, μόνο το πρόσταγμα του ανθρωποφύλακα βασανιστή, και η σιωπή και οι ανοχές μιας κοινωνίας υποταγμένης στους δολοφόνους.

Αλληλεγγύη στους εξεγερμένους της Αμυγδαλέζας – Καμία δίωξη στους συλληφθέντες της εξέγερσης.

 

Στα μέσα Μαρτίου άλλη μια ομάδα προσφύγων από τον πόλεμο της Συρίας, θα χαθεί σε μια προσπάθεια να βρει άσυλο στην Ευρώπη μέσω της Ελλάδας. Στις 19 Μαρτίου, στην ακτή της Λέσβου η θάλασσα έβγαλε νεκρά τα σώματα μιας μητέρας με τα δύο της παιδιά, μια 17χρονη έγκυο, έναν ανήλικο και έναν άντρα, όλοι και όλες πρόσφυγες από τη Συρία.Οι υπόλοιπες προσφυγικές οικογένειες που ήταν στη λέμβο αγνοούνται. Σύμφωνα με την «Ύπατη Αρμοστεία» ανάμεσα στους αγνοούμενους είναι: «Μια πενταμελής οικογένεια και ένας 14χρονος, που ζούσαν στην Ελλάδα, αναγκάστηκαν να επιστρέψουν στη Συρία εξαιτίας της οικονομικής κατάστασης στη χώρα μας, και στη συνέχεια τράπηκαν εκ νέου σε φυγή από τη Συρία λόγω του πολέμου.»

Στο συγκεκριμένο ναυάγιο, υπάρχει ένα σημαντικό στοιχείο το οποίο ανέδειξαν οι συγγενείς των προσφύγων, όπως και πρωτοβουλίες και οργανώσεις δικαιωμάτων. Ανάμεσα στους πρόσφυγες που χάθηκαν με την προσφυγική λέμβο στο Αιγαίο υπήρχαν παιδιά που γεννήθηκαν εδώ και μεγάλωσαν χωρίς ιθαγένεια και δικαιώματα. Ο πατέρας του ενός μάλιστα εργάζονταν νόμιμα εδώ για 15 χρόνια, χωρίς ο γιος του να δικαιούται βίζα. Η μεταναστευτική ζωή ταυτίζεται λοιπόν με την προσφυγική και με τα προβλήματα της δεύτερης γενιάς των μεταναστευτικών/ προσφυγικών οικογενειών Η ιθαγένεια και τα δικαιώματα είναι πόροι και προνόμια που οριοθετούν για τα κράτη – φονιάδες και τους υπηκόους τους το δικαίωμα στη ζωή ή την εξόντωση χωρίς ενόχους..

Το πραγματικό πρόσωπο της Ευρώπης (και των κοινωνιών της) δεν είναι απλά η ανεπάρκεια σε θεσμούς προστασίας, αλλά οι στρατιωτικοί και τεχνολογικοί θεσμοί πολέμου ενάντια στη μετανάστευση. Οι θάνατοι των προσφύγων είναι δολοφονίες των ευρωπαϊκών κρατών που παραβιάζουν τα ανθρώπινα δικαιώματα. Με τις νάρκες, τους φράχτες, τους παράνομους εγκλεισμούς ακόμα και ανήλικων παιδιών, τις επαναπροωθήσεις, τα βασανιστήρια και την άρνηση ασύλου. Οι πολιτικές εξόντωσης και εγκλεισμού των μεταναστών/τριών και των προσφύγων συνδέονται με όλες τις πολιτικές που εξαναγκάζουν τη μεταναστευτική ζωή στην παρανομία (με στόχο την βαθύτερη εκμετάλλευση της ζωής και της εργασίας της) και σε επικίνδυνες στρατηγικές επιβίωσης, από τις οποίες επωφελούνται οι κρατικές μαφίες των “μεγάλων” και των “μικρών” εκμεταλλευτών. Στην περίπτωση των παιδιών που γεννήθηκαν εδώ και χάθηκαν στο Αιγαίο (ως δύο φορές πρόσφυγες), αναδεικνύεται παράλληλα και η κοινωνική και πολιτική ευθύνη όσων κλείνουν τα μάτια στις επιπτώσεις των φυλετικών και ρατσιστικών διακρίσεων στο νόμο για την ιθαγένεια, ουσιαστικά το νόμο του αίματος και της βιολογικής και κληρονομικής καθαρότητας του έθνους. Είναι χαρακτηριστικό πως μόνο μετά τον πνιγμό, στα κείμενα των γηγενών θεσμών και οργανώσεων οι νεκροί χαρακτηρίζονται ως «άτομα». Αν επιβίωναν θα ήταν οι «λαθραίοι», θα δούλευαν χωρίς δικαιώματα για την οικονομία των αφεντικών, θα ήταν στο στόχαστρο των ρατσιστών.

Οι ζωές των προσφύγων, των μεταναστών και των οικογενειών τους φαίνεται πως δεν έχουν καμία αξία για τα κράτη και τις κοινωνίες της Ευρώπης, παρά μόνο για τις τσέπες των αφεντικών και των προνομιούχων υπηκόων τους. Ο νόμος υπάρχει μόνο για να προστατεύει τις ζωές και τις κοιλιές (τα “συμφέροντα”) όσων έχουν τα εθνικά και φυλετικά διαπιστευτήρια με το ευρωπαϊκό διαβατήριο και την αστυνομική ταυτότητα. Ακόμα και η οργή ή η διαμαρτυρία των ντόπιων εξεγερμένων έχει φυλετικά κριτήρια. Όταν δολοφονείται ή βασανίζεται ένας λευκός από τα σώματα ασφαλείας, η ταύτιση είναι πιο εύκολη. Όταν όμως η μεταναστευτική ζωή εξοντώνεται γιατί ακριβώς αμφισβητεί τη δολοφονική κανονιστικότητα των συνόρων και των εθνών κρατών, τότε η ελληνική κοινωνία αδιαφορεί, συγκαλύπτει, σιωπά, και άρα συναινεί στην εξόντωση. Οι πρόσφατοι πνιγμοί των προσφυγικών οικογενειών, έρχονται να προστεθούν στους 16.500 από τους (τεκμηριωμένους μόνο) θανάτους μεταναστών και προσφύγων λόγω ρατσιστικών πολιτικών εισόδου στην Ε.Ε. από το 1993. Συχνά έρχονται από χώρες στις οποίες υπάρχει πόλεμος και εκμετάλλευση με την ευθύνη των ευρωπαϊκών στρατών και τη συμμετοχή του ελληνικού κράτους, όπως στο Ιράκ και στο Αφγανιστάν. Έρχονται από τον πόλεμο, δικαιούνται άσυλο, και αντί για αυτό η ζωή τους εξαρτάται από τους ρατσιστικούς θεσμούς εξόντωσης μεταναστών στα σύνορα και από την εκμετάλλευση της χωρίς δικαιώματα εργασίας τους στο εσωτερικό των ευρωπαϊκών χωρών.

Και ενώ φαίνεται πως έχουν καταργηθεί πάλι τα περίφημα ανθρώπινα δικαιώματα στο Αιγαίο, και η κίνηση των προσφύγων είναι απαγορευμένη μέχρι θανάτου, η ίδια θάλασσα είναι «διεθνή ύδατα» για να κόβουν βόλτες οι στόλοι των εθνικών και πολυεθνικών στρατών, είτε για τον «πόλεμο ενάντια στη μετανάστευση», είτε για να δίνουν στρατιωτική κάλυψη σε ανθρωποσφαγές, είτε για τα πετρέλαια, είτε για τα γεωπολιτικά συμφέροντα των αφεντικών της Ελλάδας, της Τουρκίας, του ΝΑΤΟ, της Ρωσίας κτλ. Και κάπου ανάμεσα σε νεκρούς πρόσφυγες και γεωπολιτικά στρατιωτικά κόλπα, πολλοί υπήκοοι έχουν πειστεί πως το μεγάλο πρόβλημα είναι απλά οι τραπεζικές τους καταθέσεις, νομίζοντας πως οι κάνες των όπλων των εθνών – κρατών τους είναι φτιαγμένες για να σημαδεύουν αποκλειστικά τον αδύναμο «άλλον».

Ένα παράδειγμα μόνο του κοινωνικού και του κρατικού φασισμού είναι και η στρατιωτική διαχείριση των παιδιών των προσφυγικών και μεταναστευτικών οικογενειών. Τα παιδιά, μαθαίναμε κάποτε, είναι η ελπίδα για το αύριο, για ένα καλύτερο κόσμο. Δεν υπάρχει όμως αύριο για μια κοινωνία που ανέχεται στο σώμα της, τις πολιτικές εξόντωσης και φυλάκισης μεταναστών και ανήλικων προσφύγων ή το να ποινικοποιούνται άνθρωποι από τη γέννα, και να ζουν χωρίς ίσα δικαιώματα. Δεν υπάρχει ελπίδα για τις κοινωνίες που σιωπούν και αδιαφορούν για αυτά τα εγκλήματα. Αν κάτι οφείλει να μάθει η ανθρωπότητα από τους ολοκληρωτικούς εφιάλτες του χθες και του σήμερα, είναι το εξής: αν αδιαφορήσεις για αυτούς που είναι φυλακισμένοι μέσα σε στρατόπεδα, ο νόμος του στρατοπέδου θα έρθει και για σένα. Είναι υποκριτικό να αναρωτιόμαστε πως προέκυψε η δική μας υποτίμηση, της ζωής μας και της εργασίας μας, όταν για χρόνια μεγαλώνουν δίπλα μας εκατοντάδες χιλιάδες παιδιά μεταναστών χωρίς τα στοιχειώδη κοινωνικά και πολιτικά δικαιώματα. Στην Ελλάδα, 200.000 παιδιά εξαιρούνται από πολιτικά δικαιώματα εξαιτίας των ρατσιστικών αλλαγών στο νόμο για την ιθαγένεια, ανάμεσα τους ήταν και οι πρόσφυγες που χάθηκαν στη Λέσβο. Το ζήτημα της ιθαγένειας συνδέεται άμεσα με όλες τις άλλες φυλετικές και εθνικές πολιτικές εξόντωσης και εξαίρεσης, από το άσυλο μέχρι τους οικονομικούς εκβιασμούς για να ανανεώνει κανείς την άδεια παραμονής.

Οι αγώνες για την ισότητα, την ελευθερία και την αλληλεγγύη οφείλουν να συνδεθούν με τους αγώνες για την κατάργηση της ταξικής κοινωνίας και των διακρίσεων που παράγει. Όσοι ονειρευόμαστε ένα κόσμο αλληλεγγύης και ισότητας, χωρίς σύνορα και εθνικούς ή ταξικούς διαχωρισμούς ας σταθούμε μαζί στους αγώνες των μεταναστών και των μεταναστριών, στις διεκδικήσεις τους για ισότητα και στις εξεγέρσεις των προσφύγων και των μεταναστών ενάντια στα κολαστήρια του κρατικού εγκλεισμού και ενάντια στον κοινωνικό αποκλεισμό. Παράλληλα, να υποστηρίξουμε την ελευθερία της ανθρώπινης μετακίνησης, τις ζωές όσων ζουν χωρίς χαρτιά και συνεχίζουν να διαπερνούν και να αμφισβητούν τα σύνορα παρά τις δολοφονικές πολιτικές των αφεντικών και τα σύγχρονα στρατόπεδα συγκέντρωσης.

Με τους μετανάστες και τις μετανάστριες θα είμαστε μαζί στους αγώνες τους για το άσυλο, για τα χαρτιά, για ίσα δικαιώματα όλων των παιδιών, χωρίς προϋποθέσεις, όπως και στους αγώνες ενάντια στην παρανομοποίηση της μετανάστευσης. Είμαστε μαζί σε κοινούς αγώνες για ισότητα, αλληλεγγύη και ελευθερία για όλους και όλες, ενάντια στις βλέψεις των εθνών κρατών, των καταπιεστών και των εκμεταλλευτών. Υπερασπιζόμαστε την ελευθερία της μετακίνησης για κάθε άνθρωπο, αγωνιζόμαστε να μπλοκάρουμε την κίνηση της πολεμικής μηχανής των καπιταλιστών και των εθνικιστών λακέδων τους, αγωνιζόμαστε ενάντια στην υποτίμηση της ζωής μας από τα αφεντικά.

Αγώνας Ταξικός Αντιφασιστικός!

Κατάληψη Rosa Nera

Αύριο Πέμπτη συμπληρώνουν 38 μέρες απεργίας πείνας οι αγωνιστές εργάτες  σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη.  Κεντρικό τους  αίτημα η νομιμοποίηση όλων των μεταναστών. Η Rosa Nera καλεί την ίδια μέρα στις 7μμ σε πορεία αλληλεγγύης στην πλατεία της αγοράς