Κατηγορία: Καταστολή

Κείμενο – Κάλεσμα της Κατάληψης Rosa Nera:

15 χρόνια πριν, ένας αντεστραμμένος κόσμος.

Όσοι και όσες έχουν μνήμες από την κοινωνική πραγματικότητα της εποχής της εξέγερσης του 2008, μπορούν εύκολα να διακρίνουν την καίρια διαφορά της συγκριτικά με την σημερινή: την κοινωνική κίνηση. Από τα μέσα της δεκαετίας του 2000 η ελληνική κοινωνία βρισκόταν σε κίνηση, μετά από μια μακρά περίοδο βολεμένης αδράνειας και ιδεολογικής σύμπνοιας. Το πανεθνικό όραμα της Ισχυρής Ελλάδας του “εκσυγχρονισμού” και των Athens 2004, το οποίο προσέφερε στις εγχώριες ελίτ μία άνευ προηγουμένου ταξική ειρήνευση στα 90’s, με την ολοκληρωτική κατίσχυση ενός ψευδεπίγραφου δικομματισμού σε πλήρη ιδεολογική ταύτιση, είχε αρχίσει να ξεφτίζει ήδη από την επομένη των Ολυμπιακών Αγώνων. Ο λογαριασμός της αδιανόητης κεφαλαιοκρατικής επέλασης και της παραλυτικής ανάθεσης εκ μέρους της κοινωνίας στο πολιτικό προσωπικό που την μεθόδευσε, είχε ήδη αρχίσει να πληρώνεται με την εκτίναξη της ανεργίας και τη ραγδαία υποτίμηση της εργασίας, κυριότατα των νέων.

Η ταξική συνειδητοποίηση της νέας “γενιάς των 700 ευρώ” φέρνει τον φοιτητικό κόσμο σε τροχιά μαζικής κι ολομέτωπης αντεπίθεσης, που μετά από δεκαετίες συμπεριφέρεται όντως ως κίνημα (ενάντια στο άρθρο 16), εισάγοντας ξανά στην καθημερινότητα τις μαζικές συγκρουσιακές διαδηλώσεις, και συμπαρασύρει μαζί του την ανάδυση μιας νέας αντιπολίτευσης του δρόμου, η οποία μέσα από κινήματα πόλης, εργατικές αντιστάσεις και φιλομεταναστευτικούς αγώνες, στέκεται φιλόδοξα και αισιόδοξα ως εναλλακτική στάση απέναντι στην απάθεια και ανάθεση.

Στο διάστημα της εξέγερσης ο αναρχικός/αντιεξουσιαστικός χώρος, την μπολιάζει με ολοένα και πιο ριζοσπαστικά χαρακτηριστικά και εισάγει σε πλατύτερες μετωπικές συμμαχίες μια κουλτούρα αυτόνομης και αντι-ιεραρχικής οργάνωσης, βρισκόμενος πια συχνά-πυκνά ψηλά στην επικαιρότητα λόγω της δράσης του.

Παρόλα αυτά, κανείς -μα κανείς- στις 5 Δεκεμβρίου του 2008 δεν φανταζόταν τι θα γινόταν σε αυτή τη χώρα τον μήνα που θα ακολουθούσε. Κανείς δεν φανταζόταν ότι μια κρατική δολοφονία θα πυροδοτούσε μια αντικρατική εξέγερση. Και ότι η Κυριαρχία θα έχανε μια ολόκληρη γενιά, σε σημείο που θα έπρεπε να την εξορίσει τα αμέσως επόμενα χρόνια στην μετανάστευση, με μια τεχνητή δημοσιονομική κρίση, για να τη βγάλει από τα πόδια της. Κι όμως, ακόμα και τότε, μια μέρα πριν την 6η Δεκέμβρη του 2008, οι εξεγέρσεις φάνταζαν ουτοπικές ή αλλοτινές, βγαλμένες μέσα από βιβλία Ιστορίας ή ασπρόμαυρα φιλμάκια. Κι αν κάτι μας ωθεί να μιλάμε σήμερα για την Εξέγερση του Δεκέμβρη, είναι για να θυμίσουμε -και στους εαυτούς μας- ότι αυτή δεν έγινε πριν 50 και 100 χρόνια κάπου/κάποτε, αλλά εδώ και μόλις πριν από 15 χρόνια. Και ό,τι έγινε, μπορεί να ξαναγίνει.

Σήμερα, 15 χρόνια μετά, θυμόμαστε ακόμα την κρατική δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου, λόγω της εξέγερσης που πυροδότησε. Στον αντεστραμμένο όμως κόσμο του 2012-2023, με μια κοινωνία σε αδράνεια, παραιτημένη από κάθε ανατρεπτικό όραμα, με κάθε αντίσταση της στο υπάρχον, να ηττάται, το κράτος δεν ανησυχεί και άρχισε πάλι εν ψυχρώ να σκοτώνει. Η νομιμοποίησή του εξαντλείται μέσα από την κοινωνική αποδοχή της πιο απροσχημάτιστης του εκδοχής, αυτής του μπάτσου με άδεια να σκοτώνει. Τι κι αν ολιγωρεί δολοφονικά σε όλες τις υπόλοιπες υποτιθέμενες υποχρεώσεις του απέναντι στην ζωή (την συλλογική ευημερία και την ελευθερία); Τι κι αν μετράμε νεκρούς σε εκατοντάδες από πλημμύρες, πυρκαγιές, ναυάγια, σιδηροδρομικά δυστυχήματα, υγειονομικές κρίσεις; Φαίνεται πλέον ότι εμπεδώνεται η χρησιμότητα του κράτους μονάχα στο πεδίο της εσκεμμένης εξολόθρευσης των εσωτερικών εχθρών που έχει ήδη το ίδιο υποδείξει.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι τσιγγάνοι σε αυτή τη χώρα έχουν υποδειχθεί ως πληθυσμός που δεν δικαιούται ζωής άξιας να βιωθεί – διαχρονικά πλάι στον “χωρίς χαρτιά” μεταναστευτικό πληθυσμό. Η συχνότητα με την οποία διεστραμμένοι μπάτσοι δολοφονούν νεαρούς ρομά “διά ασήμαντον αφορμή” ή και χωρίς, το τεκμηριώνει. Μέσα σε μόλις 3 χρόνια, ο Νίκος Σαμπάνης, ο Κώστας Φραγκούλης και ο Χρήστος Μιχαλόπουλος εκτελέστηκαν εν ψυχρώ από την συμμορία της ΕΛ.ΑΣ., στο πλαίσιο ενός δομικού θεσμικού ρατσισμού που φροντίζει να γίνονται ανεκτές. Καλλιεργώντας μεθοδικά τα πιο μισαλλόδοξα και μισάνθρωπα αντανακλαστικά στο κοινωνικό σώμα μέσω των μηχανισμών προπαγάνδας (ΜΜΕ), ο θεσμικός αντιτσιγγανισμός συντονίζεται με το δόγμα της μηδενικής ανοχής και εξασφαλίζει ασυλία στους δολοφόνους μπάτσους, προετοιμάζοντας έτσι την επόμενη κρατική δολοφονία.

Όμως, οι πολιτικές της μηδενικής ανοχής δεν στοχεύουν μονάχα τον εκάστοτε “άλλον”. Ο απώτερος στόχος της πλήρους πειθάρχησης ποτέ δεν αφορά μονάχα τον διακηρυγμένο εσωτερικό εχθρό, αλλά τις υποτελείς τάξεις στο σύνολό τους. Κι αν την μερίδα του λέοντος στους δολοφονημένους σήμερα έχει η “αλλογενής” απείθαρχη νεολαία, αυτό συμβαίνει μονάχα για λόγους νομιμοποίησης των πολιτικών αυτών. Σύντομα -ήδη, για την ακρίβεια- η επόμενη κρατική δολοφονία θα έχει θύμα τον καθένα. Η δολοφονία του Κωστή Μανουδάκη στα καθ’ ημάς, δεν αφήνει περιθώρια αφέλειας. Η ατιμώρητη βάρβαρη δολοφονία του 58χρονου Κωστή Μανουδάκη σε αστυνομικό έλεγχο από τα ΤΑΕ Σούδας, δείχνει καθαρά τον ορίζοντα της αστυνομικής φονικής βίας.

Το ζήτημα της αστυνομικής φονικής βίας οφείλει να απαντηθεί με πλατιά κοινωνικά αντανακλαστικά. Η εξέγερση του Δεκέμβρη μας θυμίζει όχι μόνο τη δολοφονία του Αλέξη, αλλά και όλες τις κρατικές δολοφονίες πριν και μετά από αυτήν.

Η εξέγερση του Δεκέμβρη εγκαινίασε μια περίοδο κοινωνικών αντιστάσεων και αγώνων από τα κάτω, μια περίοδο όπου οι αγώνες ενάντια στην υποτίμηση των ζωών μας λάμβαναν πρωτοφανή, για τα μέχρι τότε δεδομένα, οριζόντια χαρακτηριστικά και επιτίθονταν στο κράτος, το κεφάλαιο και τις πολιτικές του. Καταλήψεις δημόσιων -και μη- κτηρίων, απεργίες, συγκρούσεις με την αστυνομία, λαϊκές συνελεύσεις γειτονιών, αυτοοργανωμένες δομές και ένα πνεύμα πειραματισμού και αλληλεγγύης, έδιναν το στίγμα της αντίθεσης των υποτελών τάξεων σε ό,τι τους επιφύλασσαν τα αφεντικά. Με αυτήν ακριβώς την εποχή θέλει να ξεμπερδέψει μια και καλή το κράτος , προσπαθώντας να σβήσει από την ιστορική μνήμη την εξέγερση του Δεκέμβρη. Μια μνήμη που για εμάς είναι και θα μας φανεί χρήσιμη απέναντι στην τωρινή επέλαση του κεφαλαίου και στην κατασταλτική μανία του κράτους.

Κατεβαίνουμε στην επέτειο της 6ης Δεκέμβρης του 2008 με το μυαλό μας σε όλους τους αδικαίωτους νεκρούς μας.

Καλούμε κάθε προοδευτικό άνθρωπο στις 6/12/2023, σε πορεία μνήμης και δικαίωσης των δολοφονημένων από αστυνομική βία.

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ 6/12/2023 ΠΛΑΤΕΙΑ ΑΓΟΡΑΣ 18:00Κατάληψη Rosa Nera

Λόφος Καστέλι| Παλιό λιμάνι| Χανιά| Δεκέμβρης 2023

https://rosanera.squat.gr/

Ούτε ένα χρόνο μετά την δολοφονία του 16χρονου Κώστα Φραγκούλη, Ρομά, που πυροβολήθηκε στο κεφάλι από αστυνομικό, μέλος της ομάδας Διάς, κατά τη διάρκεια “καταδίωξης” γιατί ο νεαρός έφυγε από ένα πρατήριο καυσίμων χωρίς να πληρώσει αντίτιμο βενζίνης αξίας 20 ευρώ. Μόλις δυόμιση μήνες μετά την δολοφονία του Κώστα Μανιουδάκη στον επαρχιακό δρόμο Φρε-Βρυσσών στα Χανιά από αστυνομικούς των ΤΑΕ-Σούδας κατά τη διάρκεια “τυχαίου ελέγχου”.

Στις 11 Νοεμβρίου, λίγο πρίν τα μεσάνυχτα, στην ευρύτερη περιοχή της Αλιάρτου στη Βοιωτία, αστυνομικοί καταδίωξαν αυτοκίνητο που  επέβαιναν τέσσερις νεαροί Ρομά.

Ο αδερφός του 17χρονου νεκρού και αυτόπτης μάρτυρας υποστηρίζει ότι «ο αστυνομικός κατέβηκε από το αμάξι με νεύρα, πλησίασε, χτύπησε με το όπλο το τζαμί, από την μεριά του αδερφού μου με δύναμη. Άνοιξε την πόρτα ο αδερφός μου, δεν πρόλαβε να κατέβει και ο αστυνομικός του έριξε δύο κλωτσιές στα πλευρά, μια στα πόδια, στο καλάμι, τον άρπαξε από την μπλούζα και τον πυροβόλησε. Γέμισε η άσφαλτος αίματα του αδερφού μου. Χωρίς να κάνει τίποτα. Υπάρχουν μαρτυρίες. Ούτε καταδίωξη, ούτε τίποτα. Εκείνη την στιγμή δεν μπορούσαμε να κάνουμε κάτι εγώ και τα δύο κορίτσια».

Σύμφωνα με τον 16χρονο «μετά ο αστυνομικός που έριξε στον αδελφό μου, έκλαιγε. Μετά ένας άλλος αστυνομικός πήρε τον αδερφό μου και τον πήγε στο νοσοκομείο της Θήβας. Έφυγα και εγώ με το αμάξι για το νοσοκομείο. Τα κορίτσια έμειναν στο χωριό. Αργά το βράδυ ήρθαν αστυνομικοί στο νοσοκομείο και πήγα να καταθέσω”

Μέσα σε 3 χρόνια, 3 νεκρά Ρομά παιδιά. Νίκος Σαμπάνης, Κώστας Φραγκούλη, Χρήστος Μιχαλόπουλος.

Η κρατική συμμορία της ΕΛ.ΑΣ. δείχνει για άλλη μια φορά τι είναι ικανή να κάνει μέσα σε ένα πλαίσιο δομικής ρατσιστικής βίας. Η χρόνια υποστήριξη των ένστολων δολοφόνων περνά μέσα από δηλώσεις στήριξης υπουργών και συνδικαλιστών μπάτσων, από ένα δικαστικό σύστημα που εθελοτυφλεί αφήνοντας ατιμώρητους τους δράστες, από την προπαγάνδα των Μ.Μ.Ε. που επιμελώς τους (συγ)καλύπτει και συγχρόνως φροντίζει να αναπαράγονται ρατσιστικά και μισάνθρωπα αντανακλαστικά.

Τον δολοφόνησαν γιατί ήτανε Ρομά.

Τον δολοφόνησαν γιατί οι κρατικές πολιτικές μηδενικής ανοχής της παραβατικότητας (ακόμα και αν είναι μια βόλτα με το αμάξι) στοχεύουν στην περαιτέρω πειθάρχηση και έλεγχο κάθε συμπεριφοράς που μπορεί να χαρακτηριστεί ως επικίνδυνη για το δόγμα «νόμος και τάξη». Η νεολαία της πολυεθνικής εργατικής τάξης αντιστέκεται μέσα στα κέντρα κράτησης μεταναστ(ρι)ών, στους αφιλόξενους δρόμους αυτής της χώρας, στην αλητεία της καθημερινής ζωής, στη συνεχή και κλιμακούμενη υποτίμηση των ζωών μας. Διεκδικώντας συνεχώς περισσότερη ζωή, ακόμα και αν την δολοφονούν.

Προκήρυξη που μοιράζεται στα Χανιά:

ΔΕΝ ΘΑ ΞΕΧΑΣΤΕΙ ΤΙ ΚΑΝΑΝ ΣΤΟΝ ΚΩΣΤΗ

Αρχές Σεπτεμβρίου εμφανίστηκε στα ψιλά των τοπικών μέσων ενημέρωσης μια περίεργη είδηση, αποδιδόμενη με τον κλασικό λιτό τρόπο των καθημερινών δελτίων της ΕΛ.ΑΣ προς τους αστυνομικούς συντάκτες: 58χρονος πέθανε από ανακοπή κατά τη διάρκεια τυπικού ελέγχου της τροχαίας στον ΒΟΑΚ. Η είδηση αναπαράχθηκε πανομοιότυπα για 2-3 μέρες, κι έπειτα ουδέν… Η επιχείρηση συγκάλυψης όσων αργότερα θα έβγαιναν στο φως φαινόταν να καρποφορεί για μερικές ακόμα μέρες, τουλάχιστον μέχρι η οικογένεια του θύματος να προβεί σε καταγγελία που βασίζεται στις επιτόπιες μαρτυρίες κατοίκων της περιοχής – αλλά και στα ίδια τους τα μάτια, όταν αντίκρισαν το βαριά κακοποιημένο σώμα του πατέρα, αδερφού και συζύγου τους. Ο Κώστας Μανιουδάκης ξυλοκοπήθηκε άγρια και κατέληξε στα χέρια του Τμήματος Αστυνομικών Επιχειρήσεων (Τ.Α.Ε.) Σούδας πάνω στον επαρχιακό δρόμο Φρε-Βρυσών, με το πρόσχημα της εύρεσης πάνω του 2 γραμμαρίων χασίς.

Ακόμα κι αν το τελευταίο συνιστούσε την μόνη αλήθεια μέσα στην ομίχλη των ψευδών ιατρικών γνωματεύσεων και των ψευδών αστυνομικών δελτίων, θα ήταν κάτι που μονάχα οργή θα προσέθετε στην οργή μας απέναντι σε ακόμη μία βάρβαρη κρατική δολοφονία και την επιχειρούμενη συγκάλυψή της. Γνωρίζουμε καλά ότι οι εξαχρειωμένες ένστολες συμμορίες εξαντλούν τη μισάνθρωπη βία τους μονάχα εκεί που τους παίρνει. Ειδικά για την περίπτωση των ειδικών στρατιωτικοποιημένων σωμάτων τύπου ΤΑΕ, ο κόσμος αισθάνεται τον πραγματικό τους ρόλο, που δεν είναι άλλος από την εμπέδωση του κρατικού μονοπωλίου της βίας στην ενδοχώρα του νησιού, μέσα στην καθημερινότητα των κατοίκων, κι όχι στο αθέατο επίπεδο του οργανωμένου εγκλήματος – το οποίο άλλωστε χαίρει της συστηματικής ασυλίας των σωμάτων αυτών.

Στη μακρά λίστα των κρατικών δολοφονιών οι αφορμές δεν είναι κάτι παραπάνω από 20 ευρώ βενζίνη, μια “μικροποσότητα”, ή το ότι ένα παιδί αντιμίλησε και ένας διαταραγμένος ένστολος θίχτηκε. Αυτό που τα τελευταία χρόνια έχει σαφώς αναβαθμιστεί είναι το αίσθημα ατιμωρησίας των μπάτσων, με την πλήρη κάλυψη των πολιτικών προϊσταμένων τους, που έχει καταστήσει ακόμα και την ύπαρξη οπτικοακουστικού υλικού ανεπαρκή για να χαλιναγωγήσουν τη φονική μανία τους. Η μακάβρια στατιστική της θανατηφόρας αστυνομικής βίας έχει ανοίξει τόσο σε εύρος που συνιστά πλέον μόνιμη απειλή κατά της ζωής των υποτελών και των αδύναμων. Από τις γυναίκες μέσα στα σπίτια τους ως τους νέους των Εξαρχείων, και από τους τσιγγάνους στον Ασπρόπυργο, ως τον Κωστή Μανιουδάκη στις Βρύσες, οι έμμισθοι, ένστολοι και ένοπλοι λακέδες του σαπισμένου συστήματος έχουν άδεια να κακοποιούν και να σκοτώνουν.

Ως εδώ όμως. Η οργή μας δεν θα κοπάσει και οφείλει να σπάσει τον αιματηρό κύκλο των κρατικών δολοφονιών και της συγκάλυψής τους. Εδώ και τώρα να πάψουν οι ανακριτικές κωλυσιεργίες και καθυστερήσεις στην παράδοση της δικογραφίας, καθώς και οι πιέσεις προς στους μάρτυρες. Τα τοπικά ΜΜΕ επιτέλους να κόψουν αυτήν την αήθη πρακτική της πρόθυμης αναπαραγωγής αυτούσιων των ανακοινώσεων και των “διαρροών” της αστυνομίας και να μάθουν να κάνουν ρεπορτάζ. Μιλάμε για ζωές πια, και ποιος ξέρει πόσες ανάλογες υποθέσεις δεν έχουν συγκαλυφθεί έτσι, εν μέσω εκβιασμών και απειλών σε μάρτυρες και οικογένειες που δεν είχαν το κουράγιο της οικογένειας Μανιουδάκη να μιλήσουν.

Οι δολοφόνοι να πληρώσουν!

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ – ΠΟΡΕΙΑ
Σάββατο 30/9 στις 11:00, στην Πλατεία Αγοράς

Κατάληψη Rosa Nera