“6 ποιητές στη six gallery” την Παρασκευή 20 Δεκέμβρη

Η θεατρική ομάδα ”ανάμεσα στο φως και τη σκιά” και η βιβλιοθήκη 451 της κατάληψης Rosa Nera διοργανώνουν μία νύχτα beat ποίησης την Παρασκευή 20 Δεκέμβρη στις 22:15 (η ώρα έναρξης θα τηρηθεί) στο χειμερινό καφενείο.

Κατά τη διάρκεια του εικοστού αιώνα η λογοτεχνία δημιούργησε νέα ρεύματα και έθεσε μεγάλο αριθμό ερωτημάτων. Ανάμεσα στα παγκόσμια ρεύματα του υπερρεαλισμού, του μοντερνισμού, του φουτουρισμού ή του ντανταϊσμού εμφανίστηκε ένα καταρχήν αμερικανικό λογοτεχνικό ρεύμα, η λογοτεχνία της «μπιτ γενιάς» ή «μπιτ λογοτεχνία».

Το 1944, κι ενώ ο πόλεμος στη Γηραιά Ήπειρο μαινόταν, στη Νέα Υόρκη θα συνέβαινε μια καταλυτική γνωριμία που έμελλε να επηρεάσει περισσότερο από κάθε άλλη τη λογοτεχνία κυρίως της μεταπολεμικής Αμερικής, και λιγότερο της Ευρώπης. Το 1944, ο Άλεν Γκίνσμπεργκ, ο Τζακ Κέρουακ και ο Ουίλιαμ Μπάροουζ συναντήθηκαν στο πανεπιστήμιο Κολούμπια. Τη γνωριμία τους οφείλουν στον Ντέιβιντ Κάμεμερ και τον Λούσιαν Καρ. Η κίνηση αργότερα μετατοπίστηκε προς τη Δυτική Ακτή, όπου στράφηκε γύρω από το βιβλιοπωλείο και εκδοτικό οίκο City Lights στο Σαν Φρανσίσκο. Στην Γκαλερί 6, στην ίδια πόλη, ο Γκίνσμπεργκ οργάνωσε μια βραδιά ανάγνωσης ποίησης στις 7 Οκτωβρίου του 1955, αμέσως μετά την ολοκλήρωση του «Ουρλιαχτού». Στη συνέχεια οι βασικοί πρωταγωνιστές του κινήματος κινήθηκαν και πάλι προς τη Νέα Υόρκη κι έπειτα στο Παρίσι, περνώντας και από το Μεξικό και την Ταγγέρη.

Έτσι δημιουργείται ο πυρήνας των «ποιητών μπιτ», μιας λογοτεχνικής ομάδας που συνέδραμε στη διαμόρφωση του παγκόσμιου πολιτιστικού χάρτη, αν αναλογιστούμε τις επιδράσεις των «μπιτ» όχι μόνο στην ποίηση και στη ροκ μουσική αλλά και στο θέατρο και στη φωτογραφία ακόμη και στην ψυχολογία: είναι γνωστές οι σχέσεις και οι δεσμοί που είχαν με τους «μπιτ» ο ψυχολόγος Τίμοθι Λίρι, οι τραγουδιστές Μπομπ Ντίλαν, Τζέρι Γκαρσία, Λου Ριντ, Τζάνις Τζόπλιν, Ντέιβιντ Μπάουι και Τομ Γουέιτς, οι Ρώσοι ποιητές Γεβγκένι Γεφτουσένκο και Αντρέι Βοζνεζένσκι, ο ανθρωπολόγος και εθνομουσικολόγος Χάρι Σμιθ, ο φωτογράφος και κινηματογραφιστής Ρόμπερτ Φρανκ, ο ζωγράφος Γουίλεμ ντε Κούνινγκ, οι Ιταλοί ζωγράφοι Σάντρο Τσία και Φρανσέσκο Κλεμέντε, ο Νικαραγουανός ιερωμένος ποιητής Ερνέστο Καρντενιάλ, ο φωτογράφος Ρίτσαρντ Άβεντον και η συγγραφέας Κάθι Εϊκερ. «Όλοι αυτοί εμπνεύσθηκαν και επηρεάστηκαν βαθύτατα από το «κίνημα των μπιτ» και εξακολουθούν και σήμερα, ο καθένας με τον τρόπο του και με το έργο του, να διακηρύττουν τα μηνύματα της παρέας της αίθουσας τέχνης Six Gallery, μηνύματα ανοιχτότητας, υπερβατικότητας, αυθόρμητης έκφρασης και αισθημάτων που βασίζονται στις αισθήσεις και στη φαντασία.»

Performance δρόμου ενάντια στην τουριστικοποίηση την παρασκευή 4/10 στις 8μμ πλατεία μητρόπολης

Χανιά: πόλη αφιλόξενη!
Ολέθριες για τη ζωή μας, είναι οι επιπτώσεις του φαινομένου της βραχυχρόνιας μίσθωσης κατοικιών στα Χανιά!
Η πόλη στην οποία ζούμε και δουλεύουμε, έχει μετατραπεί σε αποικία τουριστών…..

Το προφίλ της, καθορίζεται πια αποκλειστικά και μόνο, από τις καταναλωτικές ανάγκες της τουριστικής βιομηχανίας…

ΜΑΣ ΔΙΩΧΝΟΥΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΗ ΜΑΣ…

Η πρακτική των βραχυπρόθεσμων μισθώσεων διαβρώνει το χαρακτήρα ολόκληρων γειτονιών, αλλάζει τη φυσιογνωμία της πόλης…..

Η ανεξέλεγκτη αυτή εισβολή, διώχνει τους μόνιμους κατοίκους (πετάνε στην κυριολεξία ανθρώπους έξω!), ενώ αναγκάζει φοιτητές, γιατρούς και δημόσιους υπαλλήλους να βρουν στέγη σε γειτονικά χωριά!

Η ΕΞΕΥΡΕΣΗ ΜΟΝΙΜΗΣ ΚΑΤΟΙΚΙΑΣ ΕΙΝΑΙ ΠΛΕΟΝ ΑΔΥΝΑΤΗ!

Αφού οι ιδιοκτήτες αποκλείσουν οικογένειες με παιδιά, καπνιστές, κατοικίδια και αλλοδαπούς, τους υπόλοιπους ενδιαφερόμενους τους περιμένουν σε ΄΄οντισιόν΄΄, για να διαλέξουν!

ΤΑ ΕΝΟΙΚΙΑ ΠΟΥ ΖΗΤΑΝΕ ΕΙΝΑΙ ΕΞΩΦΡΕΝΙΚΑ!!!

Τη στιγμή που γράφεται αυτό το κείμενο, ενοικιάζεται γκαρσονιέρα στη Ν. Χώρα, με 550 Ευρώ το μήνα!

Απαιτούμε να μπει επιτέλους φραγμός στα φαινόμενα ασυδοσίας και αισχροκέρδειας που συνδέονται άμεσα με την τουριστική λαίλαπα!

Διεκδικούμε την επανάκτηση της Πόλης μας.

ΚΙΝΗΣΗ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΑΧΑΛΙΝΩΤΗ ΕΠΕΚΤΑΣΗ ΤΟΥ ΚΑΤΑΝΑΛΩΤΙΚΟΥ ΥΠΕΡΤΟΥΡΙΣΜΟΥ  

“Η καλή και η ανάποδη είναι το ίδιο” στην αυλή της Rosa Nera

8 άνθρωποι σε μια performance δρόμου, ασχολούνται με το θέμα της ενδοοικογενειακής βίας & τις γυναικοκτονίες, μέσα από το κείμενο του Raoul Vaneigem
“Γράμμα στα παιδιά μου και στα παιδιά του κόσμου που έρχεται”,
από τις Εκδόσεις των ξένων

– “Πάντα πίστευα οτι ο άντρας μου μ’ αγαπούσε. Όμως απόψε μου συμπεριφέρθηκε όπως δε θα φερόταν ποτέ ούτε στον σκύλο μας”
– “Προχθές όταν έριχνα τη γυναίκα μου πάνω στον τοίχο εκείνη φώναξε το γιο μας. Είδα στα μάτια του τον ίδιο τρόμο που είχαν τα δικά μου όταν είμουν μικρό αγόρι. Δεν ήθελα ποτέ να μεγαλώσω και να γίνω το ίδιο τέρας που ήταν ο πατέρας μου για μένα”
– “Ναι, αλλά μετά μου φέρνει λουλούδια και γλυκά καμιά φορά”

Παίζουν: Κέλλυ Βλαμάκη, Άκης Κασιωτάκης, Θωμαίς Κλωθάκη, Μαρία Μαρίνου, Ρούσσα Μαρκάκη, Γιώτα Παρασκευοπούλου, Κωνσταντίνος Ρουμελιωτάκης, Κωστής Σκαμνέλος

Σκηνοθεσία: Ρούσσα Μαρκάκη

“Πονάει το μυαλό μου” από τις Τσιριτσάντσουλες στις 16 και 17 Ιουλίου

Την Τρίτη 16 και την Τετάρτη 17 Ιουλίου, κατά τις εννιά το βράδυ, στην αυλή της κατάληψης Rosa Nera στο Λόφο Καστέλι, οι Τσιριτσάντσουλες παρουσιάζουν την νέα τους δουλειά “Πονάει το μυαλό μου”, όπως πάντα με ελεύθερη συνεισφορά.

Όπως γράφει και το ίδιο το αυτοοργανωμένο θεατρικό σχήμα: Η παράσταση «Πονάει το μυαλό μου» αποτελεί στην ουσία, τη συνέχεια της παράστασης Τσιριτσάντσουλες-Βαριετέ που είχε ανέβει το 2005. Τότε, με πρότυπο τα κείμενα του Καρλ Βάλεντιν από τις παραστάσεις καμπαρέ που έδινε στο μεσοπόλεμο, είχαμε φτιάξει τα δικά μας κείμενα που τα παρουσιάσαμε σαν ένα σόου Βαριετέ. Τώρα παίρνουμε τα γνήσια κείμενα του μεγάλου γερμανού θεατρίνου και μαζί με κείμενα άλλων δύο θρύλων της παγκόσμιας δραματουργίας, του ρώσου Άντον Τσέχοφ και των Βρετανών Μόντυ Πάιθον, συνθέσαμε τη φετινή μας παράσταση. Η μίξη αυτών των τριών διαφορετικών γραφών φαντάζει ίσως περίεργη. Οι δημιουργοί τους προέρχονται από τρεις τελείως διαφορετικές κουλτούρες και είναι εκπρόσωποι τριών διαφορετικών γενιών κωμικών με σχεδόν μισό αιώνα διαφορά ο ένας από τον άλλον. Κι όμως, διαβάζοντας τα μικρά διηγήματα του Τσέχοφ δεν μπορεί να μην έρθουν στο μυαλό σου εικόνες από τις ταινίες των Πάιθον και όταν βλέπεις τον «Παπαγάλο» των τελευταίων δεν μπορείς να μην ανατρέξεις στο κλασικό «το πουλί και το κλουβί» του Βάλεντιν. Έτσι λοιπόν, έστω κι αν διαφέρουν χρονικά και πολιτισμικά οι δημιουργοί, τα έργα τους συναντιώνται σε ένα ουδέτερο έδαφος. Ένα έδαφος διεθνές και διαχρονικό, αυτό της κωμωδίας. Όχι όμως μιας οποιασδήποτε κωμωδίας, αλλά μιας κωμωδίας που καταρρίπτει τις φόρμες, ανατρεπτική, σχεδόν παράλογη, που είναι δυνατόν τόσο να σε απελευθερώσει και να φέρει την κάθαρση, όσο και να σου κάψει ολοκληρωτικά τον εγκέφαλο.
Αυτό το εύφλεκτο υλικό τολμήσαμε να πάρουμε στα χέρια μας φέτος και ως μια επόμενη γενιά και εμείς κωμικών, μισό αιώνα περίπου μετά τους Πάιθον, να το παρουσιάσουμε μέσα από το πρίσμα της δικής μας ματιάς, ως ένα κωμικό μοντέλο, που επηρέασε κατά πολύ τη σκέψη και τη δημιουργικότητά μας.
Δραματοποιήσαμε τέσσερα διηγήματα του Τσέχοφ και πήραμε σκέτς από παραστάσεις του Βάλεντιν -κυρίως από το μεσοπόλεμο- και από το «ιπτάμενο τσίρκο» των Μόντυ Πάιθον. Χρησιμοποιήσαμε τις τεχνικές του αυτοσχεδιασμού, του κλόουν και της μάσκας και προσπαθήσαμε να αποδώσουμε την ουσία του πνεύματος του μουσικού αυτού και κωμικού θεάτρου που το λένε καμπαρέ.

Παίζουν: Νίκος Γλυκόπουλος, Ντίνα Μαυρίδου, Μαρίνος Μουζάκης
Πρωτότυπη μουσική: Νίκος Γιούσεφ, Μαρίνος Μουζάκης
Κινησιολογία: Ηρώ Κατσιφλώρου
Σκηνικά: Διονύσης Ματαράγκας
Μάσκες-κοστούμια: Μαρία Μαρκοπούλου
Αφίσα: Δημήτρης Καρλαφτόπουλος
Δραματουργία, σκηνοθεσία, μουσικές επιλογές, παραγωγή: Τσιριτσάντσουλες 2019