Κατηγορία: Εργατικά

Πριν λίγες μέρες η ελληνική βουλή διόρισε ως πρωθυπουργό ένα τραπεζικό αχυράνθρωπο. Σύμφωνα με τα ίδια τα ντόπια και τα ξένα πολιτικά και οικονομικά αφεντικά (που είναι και μαρτυριάρηδες), ο Παπαδήμος συνεργάστηκε μαζί τους, ως μέλος της ιεραρχίας της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας για την παραποίηση των δημοσιονομικών στοιχείων που συνέβαλαν στο να μπει η ελλαδάρα στην ευρωζώνη. Τα καθάρματα που υποτιμούν την ανθρώπινη ζωή και την εργασία, τα μικρά και τα μεγάλα αφεντικά, έστησαν ή συναίνεσαν σε μια κοινοβουλευτική κωμωδία όπου το πολιτικό τους προσωπικό συσπειρώθηκε με μια συγκυβέρνηση ΠΑ.ΣΟ.Κ., Ν.Δ. και ΛΑ.ΟΣ, και ένα έμπιστό τους λαμόγιο, στο ρόλο του σκιάχτρου.

Η όλη φάση με το παπαδημοψήφισμα, που οδήγησε στη συγκυβέρνηση, καθόλου δε θα έπρεπε να μας αιφνιδιάσει. Ο πρώην πρωθυπουργός είχε ανακοινώσει μήνες τώρα ότι θα κατέφευγε σε δημοψήφισμα. Μάλιστα, μετά από αυτήν την ανασυγκρότηση του πολιτικού συστήματος, ο «κόσμος», ο «λαός», το «κίνημα» λένε κάποιοι πως μούδιασε… Τώρα τα κόμματα και τα ΜΜΕ διακρίνουν στο μούδιασμα των ανθρώπων που ονομάζουν «λαό», και το μούδιασμα της ανακούφισης. Με άλλα λόγια τα αφεντικά διακρίνουν σε πολλούς ανθρώπους το μούδιασμα του πρεζάκια που πήρε τη δόση του. Την έκτη δόση του, με αντάλλαγμα μια ανάσα από τη βιολογική και ηθική του εξαθλίωση. Μια ανάσα που θα τον κρατήσει μέχρι την 7η δόση, την 8η δόση, τον καθημερινό θάνατο που επιφυλάσσει ο καπιταλισμός σε όσους ανέχονται ή βολεύονται από τους εκβιασμούς του…

Όσο για την έως τώρα έκβαση των πρόσφατων αντιστάσεων…Αυτό που βιώνουμε σήμερα είναι αποτέλεσμα και της λογικής του να επενδύει κανείς όλη του την αντίσταση, το λόγο και την οργάνωσή του μόνο στην πολιτική βιτρίνα του συστήματος. Δηλαδή, να στοχεύει στην ανακατανομή της πολιτικής διαμεσολάβησης ανάμεσα στις δεξιές και αριστερές εθνικιστικές μαριονέτες της βουλής. Εμείς παλεύουμε ενάντια στο κεφάλαιο και για το τέλος της σχέσης αφεντικού – εργάτη και όχι για να αλλάξουν οι κυβερνήσεις ή για να γίνουν τα πράγματα όπως πριν…
Διαφορετικά κινδυνεύουμε να γίνουμε κομπάρσοι σε νταλαβέρια, πολιτικούς μετασχηματισμούς και θεάματα που κανονίζονται από το κράτος και τους ιδεολογικούς του μηχανισμούς.

Και εδώ να θυμίσουμε ότι οι ιεραρχίες/ ηγεσίες / μικρές – μεγάλες αρχηγάρες του ΚΚΕ και του ΣΥΝ είναι κράτος, είναι πολιτικό σύστημα, είναι αφεντικά που θα υπερασπίσουν τα υλικά τους συμφέροντα και την ενίσχυση της θέσης τους στα κέντρα λήψης αποφάσεων, ακόμα και ενάντια και στις ανάγκες της βάσης τους. Η ηγεσία της κοινοβουλευτικής αριστεράς θα συνεχίσει να υπερασπίζεται τα αφεντικά ενάντια στους εργάτες. Όποιος μας θεωρεί υπερβολικούς ας αναρωτηθεί π.χ. για το ποιοι εργολάβοι κκεδες κάνουν κουμάντο στα σωματεία των οικοδόμων και τα έχουν ξεφτιλίσει τόσα χρόνια, για το ρόλο της διαμεσολάβησης των αριστερών εργατοπατέρων ή για το ρόλο που έπαιξε ο εθνικιστικός λόγος της αριστεράς στην άνοδο της άκρας δεξιάς.

Και κυρίως, με απλά μαθηματικά, αν το υποκείμενο είναι ο «ελληνικός λαός», δεν είναι δυνατόν να ανατιμηθεί η εργασία στην επίθεση που δέχεται εφόσον οι ντόπιοι εργάτες αδιαφορούν για τα ταξικά τους αδέλφια, τα συμφέροντα των οποίων είναι κοινά.
Μιλάμε για την ταξική ενότητα ανάμεσα στις ελληνίδες και τους έλληνες εργαζόμενους με τους μετανάστες και τις μετανάστριες. Αν δεν αποκτήσει η εργατική δύναμη εργατική συνείδηση και δεν αγωνιστεί με δεσμούς αλληλεγγύης είναι χαμένη. Δεν μπορεί να ανατιμηθεί η εργασία των ντόπιων όταν ένα τεράστιο κομμάτι της πολυεθνικής εργατικής τάξης παραμένει χωρίς κοινωνικά και πολιτικά δικαιώματα – όταν ζει απαγορευμένο σε ένα απάνθρωπο απαρτχάϊντ. Οι πολυεθνικοί εργάτες ή θα σωθούν μαζί ή θα βουλιάξουν με το να τρώγονται κανιβαλικά μεταξύ τους.. Και αυτή η διαπίστωση αφορά το αναγκαίο βήμα της αλληλεγγύης και της υπεράσπισης της μεταναστευτικής εργασίας σε παγκόσμια κλίμακα…Αν θέλουν οι «λαοί» να ξαναποκτήσουν την αξιοπρέπειά τους θα πρέπει να γίνουν οργανωμένη αυτόνομη τάξη, έξω από τα κομματικά και τα κρατικά μαντριά. Για την τωρινή κατάντια φταίει η ανοχή μας στα μεγάλα και μικρά αφεντικά που κατήργησαν την ασφάλιση και μας έχουν παγωμένους τους μισθούς 15 χρόνια. Και τώρα ρίχνουν μισθούς και δικαιώματα στα Τάρταρα. Για να νικήσουμε τα αφεντικά, μας χρειάζεται η ενότητα, η ταξική αλληλεγγύη, ο αγώνας για την κατάκτηση της φιλίας ανάμεσα μας. Αλλιώς ο ρατσισμός θα ρίξει και άλλο τα μεροκάματα, και ο εθνικισμός θα φέρει φασισμό και νέους πολέμους…

17 Νοέμβρη: Εξέγερση για πάντα

Για πρώτη φορά η επέτειος της εξέγερσης του πολυτεχνείου, συνοδεύεται με την επίσημη συνεργασία του ΠΑ.ΣΟ.Κ και της Ν.Δ. με την άκρα δεξιά. Είναι το λογικό επόμενο του εθνικιστικού και ρατσιστικού δηλητηρίου που στάζουν οι δυο κυρίαρχοι κομματικοί μηχανισμοί, όπως και της ηγεμονίας των φασιστών, των χουντικών, των βασιλικών και των χιτλερικών στα σώματα ασφαλείας, στις μυστικές υπηρεσίες, στα μεγάλα ΜΜΕ, στα σαλόνια της ντόπιας αστικής τάξης αλλά και στα μυαλά όσων αναζητούν μια ταυτότητα για το μίσος τους ενάντια στους ανθρώπους.

Στις 17 Νοέμβρη είμαστε στο δρόμο. Για την υπεράσπιση της ιστορικής και ταξικής μνήμης όλων των αγώνων που καπηλεύτηκαν τα αφεντικά, για τους αγώνες που δεν δικαιώθηκαν ακόμα. Γιατί δε μουδιάσαμε, ούτε ανακουφιστήκαμε με την είσοδο ενός τραπεζικού στην πρωθυπουργική καρέκλα, την ώρα που εκατομμύρια άνθρωποι καταγγέλλουν και πολεμούν την παντοδυναμία του κεφαλαίου και των τραπεζών του σε όλο τον κόσμο. Γιατί δεν θα ξεχάσουμε τις γυναίκες και τους άνδρες στις γειτονιές μας που έχασαν τη ζωή τους, όπως και τους ανθρώπους που βασανίστηκαν από τα καθάρματα του εθνικισμού (ή αλλιώς χούντα) χωρίς ποτέ να γίνουν διάσημοι, χωρίς να εξαργυρώσουν την αντίσταση τους ή να προδώσουν τους αγώνες που συμμετείχαν. Γιατί δε θεωρούμε τυχαία και αθώα την επιστράτευση των σταλινικών και της κομματικής μαφίας στην εμπροσθοφυλακή της αστυνομίας που οδήγησε σε θύματα εντός κι εκτός του κόμματος στην απεργία της 19ης και 20ης Οκτώβρη. Γιατί όπως και το ’73, και το ’77, και το ‘08 οι ηγεσίες των αριστερών εθνικιστικών κομμάτων θα μιλήσουν για «προβοκάτορες» και δε θα διστάσουν να θυσιάσουν και τη βάση τους για να μην κλονιστεί το σύστημα εκμετάλλευσης που υπηρετούν.

Η συνεργασία χωρίς καν εκλογές ΠΑ.ΣΟ.Κ., Ν.Δ. και ΛΑ.ΟΣ. με τα αριστερά κόμματα να σφυρίζουν γκρινιάζοντας συναινετικά και μετρώντας τα κουκιά τους, είναι εικόνα από το μέλλον. Η κοινοβουλευτική «δημοκρατία» της εκμετάλλευσης και της απαξίωσης της ζωής ξεσκίζεται από τους ίδιους τους «υπέρμαχους της δημοκρατίας». Η είσοδος δηλωμένων χουντικών στην κυβέρνηση (Καρατζαφέρης, Βορίδης, Γεωργιάδης, Γεωργίου), όπως και η είσοδος των χιτλερικών (Μιχαλολιάκος) στο δημοτικό συμβούλιο της Αθήνας δεν είναι εξαίρεση αλλά κανόνας. Πριν γίνουν ορατοί οι φασίστες στα κέντρα λήψης αποφάσεων, ο φασισμός και ο ρατσισμός υπήρχε χωρίς προσχήματα. Υπήρχε στο λόγο και στις πρακτικές της υποτίμησης της εργασίας από το ντόπιο κεφάλαιο και τους κοινωνικο-πολιτικούς σχηματισμούς των μεγάλων μπουρδέλων του ΠΑ.ΣΟ.Κ. και της Ν.Δ.

Η ανοχή φασιστικών απόψεων και πρακτικών υπήρχε και υπάρχει μέσα στην κοινωνία. Ατομισμός, κατανάλωση, αθλητικά πανηγύρια, ρατσισμός, πατριαρχία, απαξίωση της εργατικής ταυτότητας και της έννοιας της εργατικής τάξης, απαξίωση των εργατικών δικαιωμάτων και της ζωής των εργατών (και ιδίως των μεταναστών εργατών), μηδενική αντίσταση στη συμμετοχή του ελληνικού στρατού στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους, καβαντζώματα μέσα από ανήθικους συμβιβασμούς και νταλαβέρια, σεξισμός και εμπορευματοποίηση – πραγμοποίηση – εργαλειοποίηση της φιλίας και του έρωτα, μεγαλομανία με περιτύλιγμα την παραμύθα εθνικής ανωτερότητας: Αυτές είναι κάποιες από τις κυρίαρχες αντικοινωνικές εκφράσεις του φασισμού που υποδηλώνουν το ρόλο του στην υπονόμευση της ζωής μας.

Απέναντι στην καπιταλιστική αναδιάρθρωση προτάσσουμε επίμονους κοινούς αγώνες, αντι-ιεραρχικούς, αδιαμεσολάβητους και οργανωμένους από τη βάση όλων των καταπιεσμένων. Απέναντι στην οργανωμένη επίθεση των κομματικών, ιδεολογικών, τραπεζικών και επιχειρηματικών επιτελείων που δουλεύουν πυρετωδώς για να μας διαλύσουν, οφείλουμε να οργανώσουμε τις αντιστάσεις μας γνωρίζοντας ότι τα πράγματα δε θα αλλάξουν σύντομα προς το καλύτερο. Οι αγώνες και οι αξίες που αναδύονται καθημερινά από τις συναντήσεις μας, τις συνελεύσεις, τις πορείες και τις συγκρούσεις ας γίνει προάγγελος κοινών αυτόνομων και ενωτικών ταξικών αγώνων ικανών να χτίσουν σταθερές δομές και σχέσεις ανταγωνιστικές απέναντι στο σύγχρονο ζόφο.

Κατάληψη Rosa Nera

Όσοι και όσες αγανακτούν σήμερα με το πολιτικό σύστημα
αν δεν εξοργίζονται
με το οικονομικό σύστημα της ακόρεστης κερδοφορίας και αναπαραγωγής του τίποτα
αν δεν οργανώνονται
ενάντια στην εκμετάλλευση
και την καταστροφή του ανθρώπου και της φύσης από τα μεγάλα και τα μικρά αφεντικά
-που πάντα θα εκβιάζουν με κάποια κατάσταση, και έκτακτη, και εθνικής ανάγκης, και κρίσης
τότε όσοι και όσες αγανακτούν σήμερα,
απλά ψάχνουν για καινούργιους νταβατζήδες

Οι πελατείες των κομμάτων – ανάμεσα σε αυτούς που αγανακτούν σήμερα ενάντια στα εκλεγμένα ανδρείκελα του πολιτικού προσωπικού – γνωρίζουν καλά πως αποτελούν και πελατείες των ντόπιων οικονομικών μαφιών που κάνουν πραγματικά κουμάντο στη «χώρα», ανεξάρτητα από το ποια είναι η σύνθεση της βουλής. Πριν λίγα χρόνια στην Ελλάδα, μια από τις 30 πιο ισχυρές και επεκτατικές οικονομίες, η παγκόσμια «κρίση», το πλιάτσικο των ζωών των καταπιεσμένων, οι «θυσίες» και η βαρβαρότητα είχαν άλλα ονόματα.
Να τα θυμίσουμε: «ανάπτυξη», «πρόοδος», «εκσυγχρονισμός».
Ήταν η «ανάπτυξη» του τζόγου του λαϊκού καπιταλισμού, η ανάπτυξη των μικρών και των μεγάλων αφεντικών που εκμεταλλεύτηκαν την υποτιμημένη και χωρίς δικαιώματα εργασία, που πανηγύρισαν με το πλιάτσικο της βαμμένης με εργατικό αίμα ολυμπιάδας, που ένιωσαν ασφάλεια και ανωτερότητα όταν ο ελληνικός στρατός έγινε στρατός κατοχής στο Ιράκ, στο Αφγανιστάν, στα Βαλκάνια.
Ο ελληνικός καπιταλισμός – με τους δυτικούς και ανατολικούς συμμάχους του – όταν χρειάστηκε βύθισε στην ανεργία πόλεις ολόκληρες στην Ελλάδα, ώστε τα ντόπια αφεντικά και οι ελληνικότατες τράπεζες τους να εκμεταλλευτούν με το πιο χυδαίο τρόπο την εργατική δύναμη από τη Βουλγαρία μέχρι το Καζακστάν. Αλλού πάλι, με τη συναίνεση της ντόπιας πελατείας του, ανέπτυξε την αντικοινωνικότητα και τη λαιμαργία του υποτιμώντας τη ανθρώπινη ζωή και την εργασία, μέσα από συνεχείς επιθέσεις στους εργαζόμενους και τις εργαζόμενες της επισφάλειας και της ελαστικότητας, στη νεολαία, στις γυναίκες, στους άνεργους. Και πολύ πιο βάρβαρα και μαζικά, στους μετανάστες εργάτες και στις μετανάστριες εργάτριες – τα πιο αδύναμα, με ευθύνη και των ντόπιων εργατών, ταξικά μας αδέρφια.
Οι θεσμοθετημένες αποφάσεις για την υποτίμηση της ανθρώπινης ζωής και της εργασίας, πριν επικυρωθούν στα εθνικά και υπερεθνικά κοινοβούλια, στα κότερα, στα γραφεία ή στα μπουρδέλα των εφοπλιστών και στις συνεδριάσεις του ΣΕΒ, «επισφραγίζονται» αλλού: στην έκπτωση της κοινωνικής και της ταξικής μας συνείδησης. Στις ήττες της τάξης των εργαζομένων στους χώρους της δουλειάς, στην αποδοχή της καταναλωτικής και εθνικιστικής νάρκωσης και στην απώθηση – αποσιώπηση των εγκλημάτων στα οποία συναίνεσε ο εθνικός κορμός εντός και εκτός των συνόρων, και κατά μήκος τους.
Όσοι και όσες μιλάνε σήμερα για άμεση – οριζόντια δημοκρατία σε μια οικονομική πυραμίδα που τίποτα δε λειτουργεί οριζόντια, θα πρέπει να εννοούν πως ουσιαστική δημοκρατία δεν μπορεί να υπάρξει, εκτός αν ο τρόπος που παράγονται τα κοινωνικά αγαθά γίνει δημοκρατικός. Και δε θα γίνει δημοκρατικός αν η παραγωγή των αληθινών αγαθών δε βασίζεται σε εργατικά συμβούλια με πολιτική έγνοια τις συλλογικές υλικές ανάγκες και τα κοινωνικά νοήματα της δικαιοσύνης, της αλληλεγγύης και της ελευθερίας. Με οριζόντιες δομές αλληλεγγύης ανάμεσα στους παραγωγούς, που θα έχουν τον πρώτο λόγο οι ίδιοι στις παραγωγικές σχέσεις – στο τι παράγεται, στο πως και το γιατί. Δεν υπάρχει ίχνος, λοιπόν, δημοκρατίας εκεί που υπάρχει ειρήνη ανάμεσα στα αφεντικά και τους εκμεταλλευόμενους.
Όσοι μιλάνε,, λοιπόν, για άμεση δημοκρατία θα πρέπει να προσανατολίζονται σε κοινωνίες που δε θα είναι χωρισμένες σε τάξεις, σε ένα κόσμο χωρίς έθνη – κράτη, και εκμεταλλευτές – εκμεταλλευόμενους. Αλλιώς, πρόκειται για απατεώνες που απλά ψάχνουν νέους τρόπους να αναδιαρθρώσουν τα συμφέροντα και τα προνόμια τους σε βάρος των καταπιεσμένων.
Η απάντηση στους εκβιασμούς των ελλήνων καπιταλιστών και των ξένων συμμάχων τους για «έξοδο από την κρίση» είναι ιδιαίτερα απλή για τις εργαζόμενες και τους εργαζόμενους: καμία υποχώρηση στα αφεντικά (μεγάλα ή μικρά, ξένα ή εθνικιστικά, αριστερά ή δεξιά) όταν θέλουν να υποτιμήσουν και άλλο όσα κατέκτησε με αίμα η εργατική τάξη. Και παράλληλα με την αντίσταση, στην επίθεση: οργανωμένοι κοινωνικοί και ταξικοί αγώνες για ανατίμηση της ζωής μας, της εργασίας μας και της συλλογικής δημιουργικής μας δύναμης. Μια ανατίμηση που πρέπει να μεριμνά ιδίως για τα πιο αδύναμα αδέρφια μας, που εργάζονται και ζουν χωρίς τα στοιχειώδη πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα. Αυτοί οι αγώνες είναι το μόνο μας χρέος.
Η απλή αυτή απάντηση συνεπάγεται μια συνεπή και δύσκολη πολιτική δουλειά, όπως και την αλλαγή του τρόπου που βλέπουμε κάθε κοινωνική σχέση. Μακριά από τα αδιέξοδα των ειδικών του κράτους, η έξοδος από την ηθική και κοινωνική μας κρίση είναι η συλλογική συνδιαμόρφωση οριζόντιων κοινοτήτων παραγωγής αγώνων, νοημάτων, αγαθών και αντιστάσεων. Ας αναδυθούν – επίπονα και μακροχρόνια, όπως πάντα – μέσα από τις σημερινές αντιστάσεις στη βαρβαρότητα, ταξικά και κοινωνικά συνειδητοποιημένοι άνθρωποι, ελεύθεροι και ικανοί να υπερασπιστούν τις αξίες της φιλίας και της δικαιοσύνης ενάντια στις καπιταλιστικές και εθνικιστικές μαλακίες.
Και ας υπερασπιστούμε με χιλιάδες εκρήξεις επικοινωνίας, στους χώρους εργασίας και στις συνελεύσεις μας σε πλατείες, στα σωματεία, στην ύπαιθρο, στα σχολειά, στις καταλήψεις ή τα αμφιθέατρα την αξιοπρέπεια μας. Όχι μέσα από τη μεγαλομανία και την καταθλιπτική έπαρση του πατριωτισμού (εθνικού ή ιδεολογικού), αλλά μέσα από την αδιαμεσολάβητη και αυτοκριτική συνεργασία ανάμεσα στους πραγματικούς ανταγωνιστές του καπιταλισμού, και με κατεύθυνση τη συνεχή ταξική πάλη ενάντια στα αφεντικά, το φασισμό και τους πολεμοκάπηλους όλων των εθνικών κρατών.

ΓΕΝΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ
Αλληλεγγύη και οριζόντια ταξική αυτο/οργάνωση στην παραγωγή των κοινωνικών αγαθών
και στην ανάδυση των αντιστάσεων. Ούτε μισό βήμα πίσω στις κοινωνικές κατακτήσεις, αντεπίθεση για να πάρουμε πίσω την ταξική μας αξιοπρέπεια. Ο εθνικισμός ρίχνει τα μεροκάματα, η ενότητα της τάξης των εργαζομένων είναι ο τρόμος των αφεντικών. Τα μνημόνια και οι κυβερνήσεις θα φύγουν μόνο αν έχουμε συνεχώς στο νου μας πως θα καταστρέψουμε τον καπιταλισμό. Πριν αυτός καταστρέψει τα πάντα.

ΔΙΑΔΗΛΩΣΕΙΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗ ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ

Κατάληψη Μαύρο Ρόδο / Rosa Nera

Αύριο Πέμπτη συμπληρώνουν 38 μέρες απεργίας πείνας οι αγωνιστές εργάτες  σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη.  Κεντρικό τους  αίτημα η νομιμοποίηση όλων των μεταναστών. Η Rosa Nera καλεί την ίδια μέρα στις 7μμ σε πορεία αλληλεγγύης στην πλατεία της αγοράς