Κατηγορία: Εργατικά

Την Τρίτη 5 Αυγούστου, ώρα 20:00 στην Κατάληψη  Rosa Nera, καλούμε σε ανοιχτή εκδήλωση και συζήτηση με την αναρχοσυνδικαλιστική πρωτοβουλία Ροσινάντε γύρω από τις εμπειρίες και την ταξική αλληλεγγύη στους εργατικούς αγώνες των δύο τελευταίων χρόνων.

“Το κινηματικό εργαστήρι το οποίο υπήρξε η Ελλάδα από το Δεκέμβρη του 2008 έως τον Φεβρουάριο του 2012 τείνει να μετατραπεί μετά τις διπλές κοινοβουλευτικές εκλογές εκείνου του χρόνου, σε μία άσκηση αντοχής και ανοχής στην κοινοβουλευτική ηγεμονία. Οι μαζικές Γενικές Απεργίες που συνοδεύονταν από το αίτημα να μετατραπούν σε διαρκείας, οι ποικιλόμορφες εργατικές και απεργιακές επιτροπές, οι συνδικαλιστικές πρωτοβουλίες και οι αντίστοιχοι συντονισμοί, οι μαζικές ταξικές λαϊκές συνελεύσεις, η ηγεμονία του δρόμου και της κοινωνίας έναντι της πολιτικής των διαδρόμων, αντικαταστάθηκε από ένα κονσέρτο μουσικής κοινοβουλευτικού δωματίου, από εργατικούς αγώνες απομονωμένους που αντέχουν λιγότερο ή περισσότερο πριν καταρρεύσουν από το βάρος της μοναξιάς τους και από την αναδίπλωση των πολιτικών ρευμάτων στις παραδοσιακές θέσεις και δράσεις τους. Ποιες είναι οι συνθήκες που επέτρεψαν μια τέτοια υποχώρηση αυτή τη διετία και ποιοι οι όροι για την υπέρβασή της; Πώς εξελίχθηκαν οι εργατικοί αγώνες αυτής της περιόδου και γιατί ηττήθηκαν στη συντριπτική τους πλειονότητα; Υπάρχουν οι δυνατότητες και οι απόπειρες για μια διαφορετική εργατική οργάνωση που θα αντικαταστήσει τη σημερινή συνδικαλιστική γραφειοκρατία και θα ξανασυνδέσει τους εργατικούς αγώνες με το αίτημα του κοινωνικού μετασχηματισμού. Για όλα αυτά, συζητάμε με συντρόφους από την Αναρχοσυνδικαλιστική Πρωτοβουλία ΡΟΣΙΝΑΝΤΕ από την Αθήνα, την Τρίτη 5 Αυγούστου στις 8 το βράδυ στην Κατάληψη Rosa Nera.”

… η υποτίμηση της ζωής και της εργασίας, πολύ πριν την πούνε “κρίση”

Η επίθεση του κράτους και των εργοδοτικών ενώσεων ενάντια στη ζωή και την εργασία  έχει ξεκινήσει πολύ πριν τη λεγόμενη κρίση. Οι μισθοί ήταν παγωμένοι τα τελευταία 20 χρόνια, η ανεργία – ιδίως στους νέους και τις γυναίκες – ήταν σε ψηλά επίπεδα όλη τη δεκαετία του ΄90, όταν το 10% του πληθυσμού στην Ελλάδα ζούσε κάτω από το όριο της φτώχειας. Ωστόσο, αφεντικά και κράτος μιλούσαν για “ανάπτυξη”, ενώ υπήρχαν πόλεις ολόκληρες όπου η ανεργία ξεπερνούσε το 25%, ο έμμεσος μισθός είχε σχεδόν εξαφανιστεί και υπήρχαν μήνες όπου η ανασφάλιστη εργασία έφτανε σε επίπεδα 50-70%, στις  αρχές της δεκαετίας του 2000. Ήταν η εποχή που οι ελληνικές τράπεζες και ο ελληνικός στρατός συμμετείχαν στο πλιάτσικο των φτωχότερων χωρών από τα κράτη του “ανεπτυγμένου κόσμου”, μέσα από συμμετοχή σε πολέμους ή τη μεταστέγαση επιχειρήσεων στο εξωτερικό για την εκμετάλλευση φτηνής εργατικής δύναμης στις “αναπτυσσόμενες” χώρες. Και ενώ ένα μεγάλο κομμάτι της εργατικής τάξης, οι μετανάστες/τριες ζούσαν (και ζουν) χωρίς στοιχειώδη πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα. Για τις ζωές και τα δικαιώματα των “από κάτω” δηλαδή, η ηθική και πολιτική κρίση ήταν εδώ πολύ νωρίτερα, παρά τα σημερινά παραμύθια των αφεντικών, του πολιτικού προσωπικού και των νεοναζί  λακέδων τους.

…η αναδιάρθρωση σήμερα

Μετά το 2008 ήταν πάλι το ντόπιο κεφάλαιο, οι εργοδοτικές ενώσεις των μεγάλων και των μικρών επιχειρήσεων που κυρίως μέσα από διακρατικές συμφωνίες ζήτησαν και επέβαλαν μια ομπρέλα υπερεθνικής θεσμικής τους προστασίας. Μέσα από την ένταξη στο ΔΝΤ, τα ντόπια και τα ξένα αφεντικά κατάφεραν το στόχο τους, να ρίξουν και άλλο τα μεροκάματα, να αυξήσουν και άλλο την ανεργία και τα ωράρια, μειώνοντας ακόμα περισσότερο τις θέσεις εργασίας ώστε να γίνουμε φτηνότεροι και πιο αναλώσιμοι.

…το περιβάλλον της απεργίας των εκπαιδευτικών

Η εκπαίδευση σαν κομμάτι του κοινωνικού καταμερισμού της εργασίας δέχεται επίθεση που περιλαμβάνει απολύσεις 10.000 αναπληρωτών/τριών, υποχρεωτικές αποσπάσεις και συγχωνεύσεις σχολείων και απολύσεις 2.500 περίπου καθηγητών/τριών από τα ΕΠΑΛ- ΕΠΑΣ μέσα στο καλοκαίρι. Έτσι μένουν στον “αέρα” και χωρίς αντικείμενο σπουδών 15.000 μαθητές. Και επειδή η εκπαίδευση είναι και μπίζνα, την ίδια εβδομάδα απολύσεων εμφανίζονται ιδιωτικά κέντρα σπουδών να προσφέρουν τις καταργημένες ειδικότητες. Ακόμη, πριν λίγες μέρες ψηφίζεται το νέο νομοσχέδιο, που ασκεί μεγαλύτερο ταξικό έλεγχο στην πρόσβαση στις τάξεις του λυκείου, ενώ στην τριτοβάθμια αναιρούνται τα τελευταία προσχήματα δημοκρατικής λειτουργίας με τα συμβούλια διοίκησης. Ανάλογες επιθέσεις έχουμε και στην υγεία με μειώσεις προσωπικού και πάγωμα στις προμήθειες των νοσοκομείων, στην κατεύθυνση της ιδιωτικοποίησης και ενός καθεστώτος υγείας  μόνο για προνομιούχους.

 Σαν απάντηση σε όλα αυτά, την περασμένη βδομάδα μια σειρά από συνελεύσεις ανά νομούς, εργαζόμενων και απολυμένων στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση αποφάσισαν  συνεχιζόμενες πενθήμερες απεργίες ενάντια στις απολύσεις και την μείωση θέσεων εργασίας. Παράλληλα, η συμμετοχή των μαθητών, η μαθητική απεργία, μπορεί να γίνει μία έκρηξη επικοινωνίας και διαλόγου της νεολαίας. Τα όνειρα τους και η φαντασία τους για το μέλλον, μπορούν να αλλάξουν τον κόσμο γύρω μας. Η συλλογική τους δράση είναι αφετηρία μίας συζήτησης γύρω από τις δικές τους επιθυμίες και τις συλλογικές ανάγκες των μαθητικών κοινοτήτων. Η μαθητική απεργία είναι η ίδια μία διαδικασία ελευθεριακής, αυτοοργανωμένης και αμεσοδημοκρατικής πολιτικής κοινωνικοποίησης. 

…τα μέσα του αγώνα: οι καταλήψεις και  οι γενικές απεργίες διαρκείας.

Εδώ και τρία χρόνια, από τις αρχές του 2010 μέχρι σήμερα, έχουν απεργήσει σχεδόν όλοι οι κλάδοι των εργαζομένων, συχνά με πολυήμερες απεργίες και όχι απλώς 24ωρες. Όλοι αυτοί οδηγούνται στην ήττα γιατί μεμονωμένα δεν μπορούν να νικήσουν τον συντονισμένο πόλεμο του κράτους, που χρησιμοποιεί την διάσπαση αυτή ως επιχείρημα, όπως και την προπαγάνδα μέσα από τα ΜΜΕ.

Η μόνη απεργία που θα είχε νόημα θα ήταν μια Γενική Απεργία Διαρκείας, με συντονισμό όλων των κλάδων, σε όλους τους τομείς της παραγωγής, και με την υποστήριξη μαθητών, ανέργων, φοιτητών, των πάντων αφού η υπεράσπιση του κοινωνικού πλούτου (φύση, υποδομές, εργασία) και των δημόσιων αγαθών (παιδεία, υγεία) είναι ευθύνη όλων μας.

 

Δεν ξεχνάμε πως το κράτος το τελευταίο διάστημα χτυπάει και τις καταλήψεις γιατί οι εκμεταλλευτές ξέρουν πως είναι χώροι αντίστασης και κινηματικής συλλογικής δράσης. Εμείς μιλάμε για αντιϊεραρχικά σωματεία βάσης και συνελεύσεις γειτονιάς. Μιλάμε για μαχητικές απεργίες και διαδηλώσεις, απεργιακά ταμεία,  καταλήψεις εργασιακών χώρων, μειώσεις στα ωράρια και αυξήσεις στους μισθούς σε όλους τους κλάδους ενάντια στην ανεργία και την υποτίμηση της ζωής. Μιλάμε για την υπεράσπιση μίας άλλης παιδείας, ελευθεριακής, ανθρώπινης και προσανατολισμένης στη συλλογική ανακάλυψη της γνώσης και των δυνατοτήτων μας μέσα από την αποδοχή της διαφορετικότητας, την πολιτική και συναισθηματική ωριμότητα και τον αλληλοσεβασμό μέσα από το παιχνίδι και το ενδιαφέρον για τον “άλλο”. Μία παιδεία απαλλαγμένη από τους νόμους και την αρχιτεκτονική του ιδρύματος, από την εκμετάλλευση και της καταπίεση από το κεφάλαιο. Στους χώρους εργασίας, στις γειτονιές, στους δρόμους, εκεί είναι το πεδίο μάχης της ισότητας ενάντια στην καταπίεση και την εκμετάλλευση, της αλληλεγγύης ενάντια στον κοινωνικό κανιβαλισμό, του συλλογικού αγώνα ενάντια στον ατομικισμό. Λοιπόν, αρκετά μοιραστήκαμε την έλλειψη, ας μοιραστούμε την αφθονία…

… εμπρός για

γενική απεργία διαρκείας!

                                                                                                                       αγώνας ταξικός αντιφασιστικός

                                                                                                                 

Καμία μαχητική απεργία δεν ήταν, έτσι κι αλλιώς, «καλή φάση» για τους έχοντες και κατέχοντες. Για να ήταν, έπρεπε να αποδείξουν οι εργάτες/ριες ότι δεν ήθελαν να ανατρέψουν την κυριαρχία των εκμεταλλευτών τους, αλλά ότι απλά διεκδικούν λίγο πιο καλές συνθήκες υποδούλωσης.

 Είναι γνωστό πως η δύναμη των εργατών είναι ακριβώς η παραγωγική τους δύναμη, αυτή δηλαδή που παράγει τον κοινωνικό πλούτο που καρπώνεται μια μειοψηφία που κυβερνά. Έχουμε δει, δεν χρειάζεται να το αποδείξουμε ξανά, πως η εξουσία φοβάται τις αντιδράσεις των εργατών και γι’ αυτό προσπαθεί να τις καταστείλει με χίλιους δυο τρόπους(ξύλο από τα ματ, επιστράτευση κτλ).

 Οι δυό βασικότεροι τρόποι που χρησιμοποιεί είναι η προπαγάνδα μέσω των ΜΜΕ(κρατικών και ιδιωτικών), που με δημοσιεύματα μας προετοιμάζουν μερικούς μήνες πριν να δεχτούμε τα επιδιωκόμενα μέτρα, και ο έλεγχος των συνδικάτων. Για το πρώτο τι να πούμε, είναι γνωστό ότι οι μέτοχοι των ιδιωτικών καναλιών στην Ελλάδα είναι είτε μεγαλοεργολάβοι είτε εφοπλιστές: αμφότεροι απαλλάσσονται από φόρους, εκπέμπουν τσάμπα -χωρίς αδεία- και κάνουν μπίζνες με τα λεφτά από φόρους, που βαραίνουν τα κατώτερα κοινωνικά στρωμάτων και με την προστασία των οργάνων του που προορίζονταν για την “προστασία” μας. Είναι κομμάτι της ίδιας της ολιγαρχίας που μας κυβερνά. Ο έλεγχος των συνδικάτων, από την άλλη, είναι η μεγάλη επιτυχία όλων των μεταπολιτευτικών κυβερνήσεων. Η υπουργο-ποίηση συνδικαλιστών είναι απλώς το κερασάκι στην τούρτα αυτής της συνδιαλλαγής.

Όλοι γνωρίζουν ότι η απεργία έχει νόημα μόνο όταν αποτελεί ειλικρινές εκβιαστικό χαρτί προς την κυβέρνηση και τους εργοδότες. Αυτό σημαίνει πως, αν δεν ικανοποιηθούν τα αιτήματά μου, θα συνεχίσω να απεργώ, μέχρι να νικήσω. Συνεπώς, οι μονοήμερες απεργίες που κηρύσσει η ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ είναι απλώς για τα μάτια του κόσμου.

Από την άλλη, αυτή τη στιγμή δεν πλήττονται μόνο κάποιοι κλάδοι εργαζομένων. Πλήττονται όλοι οι κλάδοι, αλλά και πέρα από αυτούς, πλήττονται όλες οι δομές πρόνοιας, αφού ξεπουλιούνται σε ιδιωτικές εταιρίες όλες οι δημόσιες παραγωγικές δυνάμεις: γη, νερό κι αέρας. Γι αυτό το λόγο, οποιαδήποτε απεργία γίνει πρέπει να είναι γενική, όλων των κλάδων των εργαζομένων, αλλά και με την υποστήριξη μαθητών, ανέργων, φοιτητών, των πάντων αφού η υπεράσπιση του κοινωνικού πλούτου (φύση, υποδομές, εργασία) είναι ευθύνη όλων.

Εδώ και τρία χρόνια, από τις αρχές του 2010 μέχρι σήμερα, έχουν απεργήσει σχεδόν όλοι οι κλάδοι των εργαζομένων, συχνά με πολυήμερες απεργίες και όχι απλώς 24ωρες. Ένας-ένας όμως όλοι αυτοί οδηγούνται στην ήττα ακριβώς επειδή μεμονωμένα ο καθένας δεν μπορεί να νικήσει τον συντονισμένο πόλεμο του κράτους, που χρησιμοποιεί την διάσπαση αυτή ως επιχείρημα, αλλά και επειδή πράγματι η απεργία του ενός μπορεί να είναι προβληματική για άλλον κλάδο που δουλεύει. Μια απεργία στα ΜΜΜ, για παράδειγμα, δημιουργεί πρόβλημα σε όσους θέλουν να πάνε στη δουλειά τους. Η λύση σε αυτό είναι πραγματικά απλή: να μην υπάρχουν άλλοι εργαζόμενοι που θέλουν να πάνε στη δουλειά τους!

Η μόνη απεργία που θα είχε νόημα θα ήταν μια Γενική Απεργία Διαρκείας. Απεργία που θα την αποφασίζουν οι εργάτες με συνελεύσεις σε επίπεδο βάσης. Η κυβέρνηση το ξέρει αυτό, και γι’ αυτό οι δυνάμεις καταστολής χτυπούν, για παράδειγμα, εδώ και δύο χρόνια τα απεργιακά μπλοκ των σωματείων βάσης στις πορείες.

Απέναντι σε μια λογική εκτόνωσης και ηττοπάθειας μετά την ψήφιση νομοσχεδίων συνεχίζουμε να αγωνιζόμαστε ενάντια σε ψευδοδιλλήματα του τύπου «χρεοκοπία ή συναίνεση». Καλούμε όλους τους εργάτες και μισθωτούς του ν. Χανίων να αυτoοργανωθούν. Όλους τους άνεργους, μετανάστες, μαθητές, φοιτητές σε πολιτική ανυπακοή.

Μιλάμε για αντιϊεραρχικά σωματεία βάσης που παλεύουν για εργατικά συμβούλια, συνελεύσεις γειτονιάς, κοινωνικά ιατρεία, δίκτυα ανταλλαγής, τις κοινότητες αγώνα.Μιλάμε για μαχητικές απεργίες και διαδηλώσεις, απεργιακά ταμεία,  καταλήψεις και εργασιακών χώρων με στόχο τη χρήση τους για την ταξική πάλη. Ώστε όλοι να έχουν δικαίωμα σε επαρκή και ποιοτική τροφή, νερό, στέγη, ηλεκτρικό ρεύμα – θέρμανση, παιχνίδι, ηδονή και απόλαυση.

Αναζητούμε την ουσιαστική επικοινωνία στις σχέσεις μας, στην καθημερινή ζωή όπως και στις απεργίες, στις καταλήψεις, στα οδοφράγματα, και στη συνεχή εξέγερση απέναντι στα αφεντικά, τους εθνικιστές και τους μπάτσους που στηρίζουν την άθλια τάξη αυτού του κόσμου.

Στους χώρους εργασίας, στις γειτονιές, στους δρόμους και μέσα στα σπίτια μας εκεί είναι το πεδίο μάχης της ελευθερίας ενάντια στον αυταρχικό έλεγχο, της ισότητας ενάντια στην καταπίεση και την εκμετάλλευση, της αλληλεγγύης ενάντια στον κοινωνικό κανιβαλισμό, της αλληλοβοήθειας ενάντια στο αλληλοφάγωμα ανάμεσα στους καταπιεσμένους, του συλλογικού αγώνα ενάντια στον ατομικισμό.

Ούτε βήμα πίσω στις κοινωνικές κατακτήσεις.

Ο ρατσισμός ρίχνει τα μεροκάματα.

Η ενότητα της τάξης των εργαζομένων είναι ο τρόμος των αφεντικών.

Τα μνημόνια και οι κυβερνήσεις θα φύγουν μόνο αν έχουμε συνεχώς στο νου μας πως θα καταστρέψουμε τον καπιταλισμό. Πριν αυτός καταστρέψει τα πάντα.

ΕΜΠΡΟΣ ΓΙΑ ΑΠΕΡΓΙΕΣ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ & ΓΕΝΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ

ΑΡΚΕΤΑ ΑΝΕΧΤΗΚΑΜΕ ΤΗΝ ΕΛΛΕΙΨΗ

ΝΑ ΜΟΙΡΑΣΤΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΦΘΟΝΙΑ

Κατάληψη Rosa Nera

Φλεβάρης 2013