(αφίσα – ζωγραφική της Άρτεμις Fish)
το σχετικό κείμενο της κατάληψης εδώ
Την Πέμπτη 4 Οκτώβρη στις 19:00 συμμετέχουμε στη συγκέντρωση – μικροφωνική στην πλατεία αγοράς, ενάντια στη βία της ιδιοκτησίας, το ρατσισμό, την ομοφοβία.
Να μη μείνει αναπάντητη η δολοφονία του Ζακ Κωστόπουλου.
Ζάκι – Ο
Ζακ Κωστόπουλος, Ζάκι – Ο. Τώρα ξέρουμε ποιος ήταν. Ένας άνθρωπος με περισσότερα ονόματα και φύλα από τους περισσότερους ανθρώπους στην πόλη του, ένας άνθρωπος με πιο πλούσιο συναισθηματικό λεξιλόγιο από τους περισσότερους από εμάς. Δολοφονήθηκε εν ψυχρώ, δολοφονήθηκε εκ προθέσεως από μια ορδή ηλιθίων φυσικών αυτουργών, μπάτσων και αυτοπτών θεατών – συνεργών, στο γκρίζο κέντρο της μητρόπολης.
Κάθε κοσμηματοπωλείο – αυτό με πελάτες τους «καλούς αστούς» ή το παρακμιακό ενεχυροδανειστήριο για τη πλέμπα και τους κλεπταποδόχους – είναι το τελικό στάδιο μιας σειράς εγκλημάτων και δολοφονιών: Πολύ πριν βρεθούν οι φανταχτερές πέτρες μεταποιημένες σε κάθε ανάλογο μαγαζί, εξαναγκάζονται με τη βία να τις συλλέγουν και να τις μεταποιούν, πεθαίνοντας κάθε μέρα, τα παιδιά – σκλάβοι εργάτες στη Σιέρα Λεόνε, στην Ανγκόλα, στο Κονγκό, στην Ινδία και αλλού, σε όλα τα αόρατα ορυχεία και τα εργοστάσια αυτού του πλανήτη. Κάθε κόσμημα είναι και ένα στοιχείο εγκλήματος.
Η δολοφονία μεταδόθηκε αρχικά από τους δημοσιογράφους των αστυνομικών δελτίων, ως ένα σαδιστικό τελετουργικό που δικαιώνει τη βία της ιδιοκτησίας, της αστυνομίας και του ρατσισμού. Όμως: παρά τις όποιες προσπάθειες συγκάλυψης και δικαιολόγησης μιας εν ψυχρώ δολοφονίας, είναι πλέον ξεκάθαρες ποιες ήταν οι ενέργειες του μαγαζάτορα, του φασίστα μεσίτη και των 5 – 6 μηχανοκίνητων μπάτσων, όλων όσων προσπαθούσαν – αρκετή ώρα και με διαφορετικά μέσα – να αποτελειώσουν έναν άνθρωπο επειδή απλά τους φάνηκε εύκολο και χωρίς συνέπειες.
Και πώς να μην τους φανεί εύκολος ο φόνος, όταν μπροστά στη σκηνή υπήρχε ένα κοινό δεκάδων ανθρώπων που (πλην μίας ελάχιστης εξαίρεσης) δεν έκανε τίποτα για να εμποδίσει τη δολοφονία. Είτε γιατί το κοινό συμφωνούσε με τη δολοφονία, είτε γιατί φοβήθηκε, είτε γιατί δεν είχε στοιχειώδη ανθρώπινη συνείδηση. Το κοινό αυτό, όποιος και αν ήταν ο λόγος που δεν αντέδρασε, είναι ο σημαντικός συνεργός των δολοφόνων. Και, δυστυχώς, εκπροσωπεί ένα διόλου ευκαταφρόνητο κομμάτι της κοινωνίας στην οποία ζούμε.
Όμως, αντίθετα απ’ ότι ίσως φαντάζονται οι φονιάδες και οι υποστηρικτές τους, η κοινωνία είναι κάτι πολύ πιο περίπλοκο από ένα μονοδιάστατο υποκείμενο: από την πρώτη δημοσιοποίηση της δολοφονίας, συλλογικές φωνές και δράσεις αποκαλύπτουν το έγκλημα και δηλώνουν με κάθε τρόπο πως δεν θα αφήσουν αυτή τη δολοφονία να μείνει αναπάντητη. Όταν αργότερα γίνει γνωστό ποιος είναι ο άνθρωπος που δολοφονήθηκε, όπως και η ιδιότητα του ως ένα ενεργό μέλος των ΛΟΑΤΚΙ+ κινημάτων για τη ζωή, χιλιάδες άνθρωποι θα βγουν στο δρόμο, θα γράψουν, θα ζητήσουν το λόγο από τα ρατσιστικά κομμάτια της ελληνικής κοινωνίας, θα κινηθούν ενάντια στην ομοφοβία, ενάντια στον κοινωνικό αποκλεισμό, ενάντια στους μπάτσους και την καπιταλιστική ιδιοκτησία.
Η δολοφονία ενός ιδιαίτερου, θαρραλέου και χαρισματικού ανθρώπου από ιδιοκτήτες, ρατσιστές και μπάτσους, μπροστά σε αναξιοπρεπή ανθρωπάρια που δεν έκαναν τίποτα για να εμποδίσουν το φόνο, δεν θα μείνει αναπάντητη. Αγωνιζόμαστε ώστε κάποτε να μην μείνουν αναπάντητες οι δολοφονίες όλων των ανώνυμων αποκλεισμένων, των χωρίς χαρτιά, των απόκληρων και όσων δεν περιορίζονται σε έναν κόσμο απονεκρωμένων σχέσεων, εκμετάλλευσης, καταπίεσης και κανονικότητας.
Αλληλεγγύη και κοινοί αγώνες με τις ΛΟΑΤΚΙ+ συλλογικότητες, καμία ανοχή στο ρατσισμό, καμία ειρήνη με όσους σηκώνουν χέρι στις μειονότητες.
Κατάληψη Rosa Nera
Χανιά, Σεπτέμβριος 2018
Κείμενο της κατάληψης σε word download Ζάκι Ο
αφίσα Ζακ Κωστόπουλος jpg download
Ποια είναι η σχέση των γυναικών σήμερα με το ιατρικό κατεστημένο; Γιατί
ως γυναίκες έχουμε κοινές και συχνά δυσάρεστες εμπειρίες από επισκέψεις
σε γιατρούς και γυναικολόγους; Γιατί στεκόμαστε, πολλές φορές, αδύνα-
μες απέναντι στην εξουσία τους;
Η ιατρική έχει ένα παρελθόν στενά συνδεδεμένο με την ιστορία της κατα-
πίεσης των γυναικών. Αυτό το παρελθόν παραμένει άγνωστο, γι’ αυτό και η
ιατρική εμφανίζεται σήμερα ως ακλόνητος φορέας εξουσίας, μεταμφιεσμέ-
νος σε «αντικειμενική επιστήμη». Κι όμως, χρειάζεται να θυμηθούμε ότι το
ιατρικό σύστημα αμφισβητήθηκε με λόγια και έργα από το γυναικείο κί-
νημα τη δεκαετία του 1970. Φεμινίστριες, όπως οι Ehrenreich και English,
ασχολήθηκαν με την ιστορία της ιατρικής και κατέδειξαν ότι οι ιατρικές
πρακτικές που αναδύθηκαν τον 19ο αιώνα είχαν εξαρχής εγγεγραμμένους
στον πυρήνα τους τον σεξισμό και τον ταξικό ρατσισμό. Αποκάλυψαν μια
διαφορετική εικόνα για το ιατρικό σύμπλεγμα: την εικόνα ενός οργανω-
μένου φορέα εξουσίας που συνέβαλε στην αναπαραγωγή των κοινωνικών
ανισοτήτων με όρους φύλου, φυλής και τάξης. Οι φεμινίστριες του 1970
δεν ασχολήθηκαν με την ιστορία της ιατρικής για επιμορφωτικούς λόγους.
Η αμφισβήτηση του ιατρικού συστήματος ήταν ζήτημα στρατηγικής σημα-
σίας στον αγώνα τους ενάντια στην καταπίεση των γυναικών.
Η ιστορία της σχέσης ιατρικής και γυναικείου φύλου έχει να μας διδάξει
χρήσιμα πράγματα σήμερα. Ο ρόλος της ιατρικής ως πηγής σεξιστικής-
ρατσιστικής ιδεολογίας δεν έχει αλλάξει. Σήμερα, οι ιατρικές πρακτικές
γύρω από τον τοκετό, τις εκτρώσεις, την αντισύλληψη και τη γυναικεία
σεξουαλικότητα συμβάλλουν στην υποτίμησή μας. Το ιατρικό σύμπλεγμα
διεκδικεί όλο και πιο επιθετικά τον έλεγχο των σωμάτων μας. Αλλά τα σώ-
ματα και οι ζωές μας ανήκουν σε εμάς. Γι’ αυτό, αντί να στεκόμαστε βουβές
απέναντι στους γιατρούς, χρειάζεται να τους αντιπαρατεθούμε συλλογικά
ως γυναίκες.
