Κατηγορία: Εκδηλώσεις

μετά την κουβέντα θα ακολουθήσει η προβολή του ντοκιμαντέρ “Καλιαρντά”

 

-ομάδα προβολών της κατάληψης rosa nera-

μετά την κουβέντα θα προβληθεί η ταινία Miral (Julian Schnabel, 2010)

Η λεηλασία του «Τρίτου κόσμου»,

ως ηχηρό προμήνυμα της λεηλασίας (…) όλου του πλανήτη.

 

Έχουν ήδη περάσει αρκετά χρόνια (τέλη του 2008, αρχές 2009) από τότε μας ενημέρωσε σύσσωμο το πολιτικό σύστημα μέσω των μ.μ.ε πως η χώρα βρίσκεται εν μέσω οικονομικής κρίσης, επηρεαζόμενη με τη σειρά της από την παγκόσμια οικονομική κρίση του σύγχρονου καπιταλιστικού συστήματος· παρόλο που είναι χρόνια γνωστό, στον δυτικό ανεπτυγμένο καπιταλιστικά κόσμο, πως η κρίση, εγγενές «σύμπτωμα» του καπιταλισμού, μαίνεται δεκαετίες και δημιουργεί μικρής και μεγάλης έντασης πολέμους, εξαθλιώνει ανθρώπινες κοινωνίες και ρημάζει το περιβάλλον σε εκατοντάδες «άλλα» μέρη του πλανήτη, στο λεγόμενο «Τρίτο κόσμο».

Αν η άγνοια, ο στρουθοκαμηλισμός ή η αδυναμία δράσης των πρωτοκοσμικών για όσα συνέβαιναν και συνεχίζουν να συμβαίνουν τόσο «μακριά από μας», αποτελούσαν μιας πρώτης τάξεως δικαιολογία για αναλγησία, σήμερα δεν υπάρχει καμία δικαιολογία υπέρ της αδράνειας, καθώς ο Τρίτος κόσμος είναι παντού.

Οι φαβέλες της Ρίο Ντε Τζανέιρο και του Σάο Πάολο, οι παραγκουπόλεις στην πόλη του Μεξικού, οι εκατομμύρια φτωχοί του Πεκίνου που ζουν σε φωταγωγούς και πάνω σε στέγες κτιρίων, οι αμέτρητες ετοιμόρροπες κατοικίες από παλιοσίδερα και λαμαρίνες στο Νέο Δελχί και οι ενάμισι εκατομμύριο άνθρωποι που κοιμούνται στα πεζοδρόμια της Βομβάης παρόλο που δουλεύουν, μπορούν άνετα πλέον να συγκριθούν με τους εκατό χιλιάδες άστεγους του Λος Άντζελες, τις παραγκουπόλεις που ορθώνονται δίπλα στις πολυτελείς βίλες του Palm Springs στην Καλιφόρνια, την παραγκούπολη «καμπότζη» στη Σόφια και τα «cladestinos = αυθαίρετα» στη Λισαβόνα· Τους καταυλισμούς στα προάστια της Αθήνας και της Νάπολη καθώς και την τεράστια παραγκούπολη στην εθνική οδό μεταξύ Μπρέσια – Μιλάνου κ.α.

Η παλίρροια της παγκόσμιας μετανάστευσης από την καπιταλιστική «περιφέρεια» στα καπιταλιστικά «κέντρα» προς εξεύρεση εργασίας και καλύτερων συνθηκών ζωής, συνεχίζεται ακατάπαυστα και δεν πρόκειται να αντιμετωπιστεί ούτε με νομοθετικές – εκτελεστικές εξουσίες, ούτε κι από τον αυξανόμενο ρατσισμό των πρωτοκοσμικών κοινωνιών, ο οποίος τείνει να πάρει διαστάσεις αντισημιτικής παράνοιας. Η εκθετική αύξηση της παγκόσμιας φτώχειας και το χάσμα μεταξύ πλουσίων και φτωχών, δεν έχουν φτάσει ιστορικά ποτέ στα σημερινά επίπεδα, όπως ποτέ άλλοτε δεν καταστρεφόταν με τέτοιους ρυθμούς το φυσικό περιβάλλον.

Το σπάσιμο του κοινωνικού «συμβολαίου» που συνάφθηκε με τη λήξη του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου, το λεγόμενο κράτος-πρόνοιας, με το παράλληλο πετσόκομμα όσων δικαιωμάτων κατακτήθηκαν και θεσμοθετήθηκαν ύστερα από τις αρνήσεις και τις διεκδικήσεις της παγκόσμιας εργατικής τάξης τις δεκαετίες 1960-1970 κατά τη διάρκεια και της προηγούμενης καπιταλιστικής κρίσης (της λεγόμενης πετρελαϊκής), αρκούν για να χάνουμε σήμερα το έδαφος κάτω από τα πόδια μας. Να αναδύεται μια πραγματικότητα, η οποία απέχει από τις υποσχέσεις των κατά καιρούς κυβερνώντων. Να πέφτουν οι λουσάτες μάσκες των εγγυητών της ευημερίας και να αποκαλύπτεται όλη η καταστροφή που προκαλεί η καπιταλιστική ανάπτυξη, αλλά και η ύφεση.

Τα παραπάνω (και πόσα ακόμα που δεν χωρούν σε μια κόλα χαρτί…), αποτελούν τα απότοκα τέκνα ενός συστήματος που εξαργυρώνει σε κέρδος την εξοντωτική εργασία τόσων ανθρώπων, πετώντας στον κάδο των κοινωνικών απορριμμάτων όσων του περισσεύουν. Δηλαδή περίπου τα ¾ του παγκόσμιου πληθυσμού σήμερα, τα οποία εξαναγκάζονται από την παγκόσμια άρχουσα τάξη να περάσουν την ολιγόχρονη ζωή τους σε συνθήκες ανέχειας. Κι αν βέβαια επιχειρούσαμε να τοποθετήσουμε έναν κοινό παρονομαστή σε όλα τα προβλήματα που έχει δημιουργήσει αυτή η κοινωνία, όπως η φτώχεια, οι διακρίσεις, ο πόλεμος, δεν θα ήταν άλλος από την εκμετάλλευση της εργασίας για την υφαρπαγή υπεραξίας.

 

 

Η μισθωτή εργασία ως αυτοσκοπός …

Είναι αλήθεια πως από μικρά παιδιά γαλουχούμαστε από τα ερεθίσματα, κυρίαρχα ή μη, που τροφοδοτούνται από το περιβάλλον το οποίο μεγαλώνουμε. Αυτά τα ερεθίσματα «χτίζουν» το χαρακτήρα μας και μας «προικίζουν με εφόδια» για το μέλλον. Ένα μέλλον που κανείς δεν μπορεί να προδιαγράψει. Κι όμως… Δυο πράγματα θεωρούνται βέβαια … Ο θάνατος (σαφώς!) και πως θα ζήσουμε δουλεύοντας (σαφώς ;).

Στη σύγχρονη καπιταλιστική κοινωνία, βασικοί θεσμοί οι οποίοι αναλαμβάνουν να μας τροφοδοτήσουν με τα «απαραίτητα για μας» εφόδια, είναι η οικογένεια, το σχολείο, η εκκλησία, ο στρατός, τα μ.μ.ε. Όλοι αυτοί οι θεσμοί υπό το άγρυπνο μάτι του κρατικού μηχανισμού, πέρα των περιφερειακών κοινωνικών επιταγών τους, ορίζουν για μας και το κέντρο· Καίριες υποθέσεις του είναι μας. Που και πως θα ζήσουμε, που και πως θα διοχετεύσουμε την ενεργητικότητά μας, ποια τα νοήματα που θα μας κινητοποιούν ώστε να πετύχουμε τους στόχους μας, ποιοι θα είναι οι στόχοι μας. Οτιδήποτε επιχειρεί να ξεφύγει ή αρνείται αυτές τις επιταγές (το κοινωνικό status quo) κατακρίνεται και ενίοτε καταδικάζεται ως λάθος, αντικοινωνικό, που σκοπό έχει μονάχα να βλάψει.

Η πανταχού παρούσα τέρψη για ανάπτυξη όσων περισσότερων δεξιοτήτων, δεν αφορά κυρίως την πνευματική μας καλλιέργεια που θα επιτρέψει κριτική σκέψη, ή επίγνωση του εαυτού μας και του κόσμου, ούτε τη γνώση που αφορά τη συνεργασία με τους γύρω μας (ούτε, ούτε …), αλλά όσων απαιτούνται ώστε να βρεθούμε σε όσο το δυνατό πλεονεκτικότερη θέση στην αγορά εργασίας.

Κι όμως, την ίδια στιγμή που συμβαίνει αυτή η ξέφρενη εξέλιξη των προσωπικών μας προτερημάτων (τα οποία διαφέρουν ανάλογα την εποχή και τις ανάγκες της αγοράς εργασίας), αυτή δημιουργεί όλο και μεγαλύτερο ανταγωνισμό μεταξύ των τωρινών και μελλοντικών εργατών/τριών που κονταροχτυπιούνται μπρος στα αφεντικά τους για μια θέση εργασίας.

Σε ένα σύστημα όπου η ανεργία είναι σύμφυτη, ώστε να αποτελεί πάντα τον ισχυρότερο εκβιασμό στις ταξικές συγκρούσεις που υπάρχουν έτσι κι αλλιώς στον καπιταλισμό, η προσωπική βελτίωση της εργασιακής συνθήκης και της ζωής ενός εργάτη, σημαίνει ταυτόχρονα πως κάποιος άλλος/ κάποια άλλη, εδώ κοντά ή κάπου αλλού, είναι άνεργος/η ή εργάζεται αλλά ζει χειρότερα (και πολύ χειρότερα και πάρα πολύ χειρότερα κ.ο.κ).

Παρόλα αυτά η εργατική τάξη που δεν αντιλαμβάνεται πάντα τον εαυτό της σαν μια κοινότητα με κοινά συμφέροντα (για ένα σωρό λόγους που δεν είναι του παρόντος), όταν οργανώνεται, οι όποιες διεκδικήσεις της συνήθως (υπάρχουν ιστορικά λαμπρές εξαιρέσεις) αφορούν τη διατήρηση των συνθηκών εργασίας στις εκάστοτε επιθέσεις του κεφαλαίου ή τη βελτίωση αυτών των συνθηκών όταν αυτή αντεπιτίθεται. Στο πέρας της όποιας «μάχης» μπορεί και οι δύο πλευρές (εργάτες-αφεντικά) να θεωρούν τους εαυτούς τους λίγο-πολύ κερδισμένους ή χαμένους. Οι μεν -λόγου χάρη- γιατί πέτυχαν μια αύξηση μισθού αλλά μπορούσαν και παραπάνω, οι δε γιατί απόσπασαν τη συναίνεση των πληβείων ικανοποιώντας ορισμένα αιτήματά τους και διατήρησαν τον τρεμάμενο θρόνο τους. Ύστερα το γρανάζι παίρνει ξανά μπρος.

Η καταπίεση από τη δουλειά, σαφώς συνεχίζει να υπάρχει, εσωτερικεύεται μέχρι την επόμενη ευκαιρία-σύγκρουση και εν τέλει αν υπάρχει κάποιος καθόλα κερδισμένος, είναι το ίδιο το δόγμα του «δουλεύω για να ζω (ή το αντίστροφο) », η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο (κι όλοι μαζί τη φύση !), αλλά κυρίως ενισχύεται αυτός ο τιτάνιος σκοπός της ανθρώπινης ύπαρξης, η μισθωτή εργασία ως αυτοσκοπός, ως η μητέρα των νοημάτων… ή αλλιώς… Η αλλοτρίωση του ανθρώπινου.

 

 

Παγκόσμια οικονομική κρίση,

Μια υπέροχη ευκαιρία για την ανατροπή των δεδομένων !

Αν υπάρχει και κάτι καλό στη σημερινή διεθνή κρίση, με τις άμεσες απειλές μιας παγκόσμιας αποτέφρωσης, είναι το γεγονός ότι πλέον πέφτουν πολλά πέπλα που δυσχέραιναν στο παρελθόν την ανάγνωση της πραγματικότητας. Αν ο καταναλωτισμός αποτελούσε την καταραμένη αρρώστια των αποχαυνωμένων, η υποκατανάλωση του σήμερα μοιάζει ευχή.

Η αίσθηση μιας επαπειλούμενης «ευημερίας» που ακολούθησε την έκρηξη της οικονομικής φούσκας του χρηματοπιστωτικού συστήματος, δημιουργεί ανασφάλεια ανάμεσα στα μικροαστικά στρώματα και τις μεσαίες τάξεις εκείνες που βιώνουν τον αιώνιο φόβο μιας ενδεχόμενης πτώσης στον προλεταριακό καιάδα. Επίσης οι « καταραμένοι » προλετάριοι δεν έχουν πλέον ισχυρούς λόγους ώστε να υπομένουν ελπίζοντας σε μικροαστικές κατασκευές ζωής, οι οποίες καταρρέουν.

Η διαχείριση της κατάστασης είτε από τα δεξιά είτε από τα αριστερά, παρ’ όλες τις φαινομενικές αξιακές διαφορές αποκτά κοινή συνισταμένη στη συνέχιση της εκμετάλλευσης και διατήρησης όλων εκείνων που μας θέλουν αναλώσιμα γρανάζια ενός μηχανισμού που έχει φρακάρει από τις αντιθέσεις του και μπορεί να ξαναπάρει μπρος μονάχα με αίμα και οκάδες εκβιαστικής συναίνεσης. Η φασιστική απειλή (ορατή πλέον !) απαιτεί νεκρούς όσους περισσεύουν, κάποιους να δουλεύουν τσάμπα, άλλους για ψίχουλα και ορισμένους λίγους να απολαμβάνουν την κλοπή της εργασίας μιας πειθήνιας πλειοψηφίας.

Πλέον δημιουργούνται παντού κοινωνικά κινήματα που επιχειρούν να διαμαρτυρηθούν ή να αντιπαρατεθούν για την αθέτηση των υποσχέσεων των «από πάνω»,οι οποίοι με τη σειρά τους απαντούν με καταστολή ,εκτοξεύουν απειλές, ρητορεύουν πειθαρχία, ασφάλεια και θυσίες. Το κράτος έκτακτης ανάγκης διαδέχεται το κράτος πρόνοιας και η κρίση στην εργασία αφορά το καυτό θέμα στο δημόσιο διάλογο. Οι όποιες εργατικές διεκδικήσεις αποκτούν θετικό πρόσημο, όχι τόσο από την προοπτική που έχουν τα κατά καιρούς ρεφορμιστικά-συντεχνιακά αιτήματα, αλλά λόγω του εύφορου εδάφους που δημιουργούν για την ανάδυση ενός ριζοσπαστισμού που δεν θα αρκείται στο ξεροκόμματο.

Κι αν οι σημερινές πολιτικές συγκρούσεις αναλώνονται σήμερα μονάχα στην αναδιάρθρωση της εργασίας, με το κεφάλαιο να επιδιώκει τους καλύτερους όρους για την ανάπτυξή του διαλέγοντας κομματικά στρατόπεδα, αυτή η πολιτική δεν μας αφορά καθώς δεν βρίσκουμε πουθενά τους εαυτούς μας μέσα στην καταπίεση.

Δεν μπορούμε να παραμένουμε αναίσθητοι στις κρατικές – διακρατικές δολοφονίες και εγκλεισμούς χιλιάδων μεταναστών/τριών εργατών/τριών. Δεν αγνοούμε τους έξι χιλιάδες αυτόχειρες των τελευταίων τεσσάρων χρόνων στην ελλάδα. ούτε κλείνουμε το μάτι στη μιζέρια που παίρνει σάρκα και οστά στους κάδους των μητροπόλεων. Κι επειδή ξέρουμε βιωματικά πως τα δάκρυα των ανέργων δεν σταματούν όταν πιάσουν δουλειά, υποστηρίζουμε πως η κρίση δεν είναι μονάχα το άδειο μας το πορτοφόλι. Είναι κοινωνική, περιβαλλοντική και υπαρξιακή.

Η ευτοπία μιας αυτοδιευθυνόμενης κοινωνίας που θα μπορεί να πατά στέρεα στην αλληλεγγύη μεταξύ των μελών της μας εμπνέει. Σίγουρα πολύ περισσότερο από μια κοινωνία που τρεκλίζει πάνω στις ανισότητες, την εκμετάλλευση της εργασίας και λύνει τις διαφορές της με πολέμους.

Τι θα συμβεί στο μέλλον … Δεν είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε. Πάντως, αν η απαξίωση της μισθωτής εργασίας μπορεί να καλλιεργηθεί σε βαθμό τέτοιο ώστε να την καταργήσει, εμείς θα αποτελούμε μέρος όλων αυτών, που επιθυμούν να το επιχειρήσουν.

 

10 χρόνια Κατάληψη Rosa Nera,

Χανιά, Ιούνης 2014

 

Στα δεκάδες χιλιάδες χρόνια παρουσίας του ανθρώπου στη γη, το έθνος είναι μια σχετικά καινούρια πατέντα 2μιση αιώνων, που επιβλήθηκε από την νεοαναδυόμενη τότε, οικονομικά κυρίαρχη τάξη, την αστική, στους τοπικούς πληθυσμούς, σε μια περίοδο ευρύτερων κοινωνικών, πολιτικών και τεχνολογικών αλλαγών σε παγκόσμια κλίμακα (Βιομηχανική επανάσταση, κατάργηση φεουδαρχικού κατακερματισμού, συνένωση τοπικών αγορών σε ευρύτερες, σταθεροποίηση οικονομικών σχέσεων μεταξύ περιοχών).

 

Μια μικρή πληθυσμιακά κοινωνική ομάδα, λόγω της οικονομικής ισχύος της, κατάφερε να επιβάλλει και να σταθεροποιήσει σε βάθος χρόνου, την θεσμοθετημένη εκμετάλλευση του υπόλοιπου πληθυσμού σε μια επικράτεια, καθόλου γλωσσολογικά, ανθρωπολογικά, θρησκειολογικά ή ιστορικά δεδομένης ή ομοιογενούς και που κυμαίνεται η γεωγραφική της έκταση ανάλογα με το εύρος της ισχύος αυτής.

 

Η ομάδα αυτή, η αστική τάξη, αντικατέστησε παλαιότερους κυρίαρχους φεουδάρχες, ηγεμόνες, σουλτάνους διεύρυνε σχέσεις ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής, τις μηχανές και ως εκ τούτου απέκτησε τεράστια εξουσία πάνω στη μοίρα των ανθρώπων συνολικά. Η αστική τάξη, δηλαδή οι κτήτορες μηχανών, γης και εργατών ως καθοδηγητική δύναμη από τη βιομηχανική εποχή και μετά, δημιούργησε το «εθνικό κράτος». Έναν μηχανισμό που αφενός προασπίζει την κερδοφορία του κεφαλαίου της, εφόσον διαχειρίζεται και ελέγχει πληρέστερα, σε κεντρικό επίπεδο, τα μέσα παραγωγής και αφετέρου διασφαλίζει την επιβίωση του καθεστώτος στο μέλλον, εφόσον υποκλέπτει την συναίνεση των υπηκόων, προσδίδοντας μεταφυσικές, μη ρεαλιστικές ονειρώξεις διαταξικού χαρακτήρα περί κοινής καταγωγής, κοινών στοιχείων πολιτισμού (γλώσσα, μουσική) κοινών ιδανικών για το μέλλον.

 

Η κυρίαρχη τάξη δημιούργησε μια ιδεολογία, ενοποιητική σε διάφορες κοινότητες ανθρώπων που κατοικούσαν αιώνες τη γη και που ήταν προϊόν της σύγχυσης των μεταναστεύσεων, των εκτοπίσεων, των διαφυλετικών και εσωφυλετικών πολέμων, των αέναων πολιτισμικών αλληλεπιδράσεων. Οι άνθρωποι αυτοί, αποτέλεσαν τη μεγάλη εργατική τάξη που έπρεπε να χαλιναγωγηθεί, για να εξαναγκασθεί να έρθει να δουλέψει γι’ αυτούς. Έπρεπε να γίνει κτήμα του κάθε εργαζόμενου και συνειδητή επιλογή του, πως πρέπει να τον εκμεταλλεύονται, δια βίου, κάποιοι που κληρονόμησαν, ή σπανιότερα, κέρδισαν κεφάλαιο… γιατί έτσι. Γιατί μιλάνε ελληνικά. Γιατί έχουμε φιλότιμο.

 

Οι κάτοχοι κεφαλαίου, νοούμενοι ως αστική τάξη, κατάφεραν να εκβιάσουν τους εργάτες, να ερημώσουν την ύπαιθρο, να σπείρουν τη μιζέρια στις πόλεις, να οδηγήσουν εκατομμύρια ανθρώπινα όντα σε κατάσταση λιμοκτονίας και να επιβάλλουν την μεταβιομηχανική εθνική δουλοπαροικία. Και το πέτυχαν με θεσμοθέτηση από το νομοθέτη, επιβολή από το δικαστή και το χωροφύλακα και αγιοποίηση από τον παπά της ατομικής ιδιοκτησίας στον συλλογικά παραγόμενο πλούτο. Με άλλα λόγια, το έθνος ως ενοποιητικό ιδεολογικό κατασκεύασμα αποσκοπεί στην ηθική νομιμοποίηση της κλοπής του πλούτου αυτού.

 

Το έθνος ως μηχανισμός, προάγει τη φαντασιακή συγγένεια, μια εύπεπτη πραγματικότητα, μια άυλη παρηγοριά, για να εξασφαλίσει την συναίνεση, το κοπάδιασμα των ανθρώπων για την ευκολότερη διαχείρισή τους ως παραγωγικούς πόρους. Τα έχνη, ως λέξη σώζεται ακόμα στην Κρήτη (με τροπή του θ σε χ) δηλώνοντας κοπάδι ζώων. Τα εθνικά σύμβολα για τον υπήκοο λειτουργούν όπως τα καθρεφτάκια και οι χάντρες που έδιναν οι ισπανοί αποικιοκράτες στους ιθαγενείς της Αμερικής ως αντάλλαγμα της λεηλασίας των ζωών τους. Είναι φανταχτερά και έχουν μια μυστικιστική διάσταση που σαγηνεύει. Το συλλογικό υποσυνείδητο, λόγω μιμιτισμού, συνήθειας, παράδοσης, πνευματικής συσκότισης των μαζών, θρησκοληψίας, μπορεί εύκολα να «δρομολογηθεί» από την εξουσία εκεί που θέλει αυτή. Το ελληνικό κράτος και κεφάλαιο δηλαδή, αφού πρώτα μου κλέψει τον κόπο μου, με φορολογήσει, με δικάσει, με αφήσει αγράμματο, με αφήσει νηστικό και άρρωστο – και αν δε με στείλει σε κανένα πόλεμο να σκοτωθώ – τότε, θα μου δώσει ένα πλαστικό σημαιάκι να πάω στην παρέλαση.

 

Η κάθε εθνική αστική τάξη ενορχήστρωσε την τέλεια απάτη. Είπε στη εργατική τάξη πως όλοι είμαστε ένα, πλούσιοι και φτωχοί σε αυτόν τον τόπο και πρέπει να ανταγωνιστούμε τους άλλους δίπλα. Σήκωσε τη σημαία του εθνικού εγωισμού ως κίνητρο παραγωγικότητας μιας κρεατομηχανής και οι εργάτες την αποδέχτηκαν, την έκαναν δική τους και ξέχασαν τα διδάγματα της πρώτης διεθνούς των εργατών. Πράγμα που τους οδήγησε στις εκατόμβες νεκρών, εκατομμυρίων εργαζομένων του πρώτου και του δεύτερου παγκοσμίου πολέμου και των υπόλοιπων τοπικών πολέμων μέχρι σήμερα. Η ελληνική αστική τάξη βροντοφωνάζει εδώ και δύο αιώνες: «είμαστε έλληνες, είμαστε χριστιανοί, είμαστε απόγονοι κάποιων ένδοξων προγόνων». Κούφια λόγια. Άδεια πουκάμισα. «Εν μέρει εθνικός και εν μέρει χριστιανίζων», λέει ο Καβάφης. «Και ο παππούς μου κολίγας κι αυτός», λέει ο Κηλαϊδόνης.

 

Πόσο κοινά και ομοιογενή κοινωνικά χαρακτηριστικά έχουν μεταξύ τους οι άρχοντες και οι αρχόμενοι, ώστε να συνθέτουν την «εθνική» υπόσταση του συνόλου; Πόση εθνολογική συνάφεια υπήρχε μεταξύ του «ελέω θεού» Καποδίστρια, που σκέπτονταν και έγραφε τους λόγους του στα γαλλικά, για να διαβαστούν σε σαλόνια τουρκόφωνων κοτζαμπάσηδων και να μεταφραστούν από φαναριώτες αστούς σε αρχαΐζουσας καθαρεύουσα, γλώσσα ακατάληπτη από το πληθυσμό, από τη μια μεριά και του φτωχού υπηκόου από την άλλη, όπου κάποιος μιλούσε αλβανικά, σλάβικα, τούρκικα, βλάχικα, σαρακατσάνικα, κρητικά, τσακώνικα, επτανησιώτικα, άλλος ήταν χριστιανός, άλλος μουσουλμάνος άλλος εβραίος.

 

Πόσο κοινό, άραγε, ιστορικό παρελθόν, παρόν – μέσω της γλώσσας, των θεσμών, της συλλογικής ευμάρειας κ.α. – και μέλλον είχαν π.χ. ο αρβανιτόφωνος κοινωνικός αγωνιστής Καραϊσκάκης με τον Μαυροκορδάτο, ο Παλαμάς με το Μεταξά, οι απεργοί της χαλυβουργίας με τον βιομήχανο Μάνεση, τα παιδιά μας με τα παιδιά του συντοπίτη Βαρδινογιάννη; Πόσα κοινά έχουν άραγε ο Ωνάσης, ο Νιάρχος, ο Μποδοσάκης, οι Βενιζέλοι, οι Παπανδρέου, οι Ράλληδες, οι Αβέρωφ, οι Σούρληδες, οι Εβερτ, οι Καραμανλήδες, οι συνεργάτες των ναζί και καμιά εκατοστή οικογενειακές οικονομικά εύρωστες «επιχειρήσεις», από τη μια με τα εκατομμύρια ανθρώπων της προσφοράς, του μόχθου, της φτώχιας, της προσφυγιάς της μετανάστευσης, της ανεργίας, των διώξεων, εκτοπίσεων, φυλακίσεων, βασανισμών, της αλητείας; Τι σχέση έχουν αυτοί με εμάς;

 

Το έθνος αποτελεί την ιδεολογική πλατφόρμα στήριξης του κράτους και του αστικού Νόμου. Είναι δομικό στοιχείο του καπιταλισμού και η διχόνοια και το μίσος ανάμεσα στα «έθνη», αναπόφευκτη συνέπειά του. Το έθνος λειτουργεί ως εργαλείο χειραγώγησης των μαζών στα χέρια του κράτους και του κεφαλαίου, που αποτελούν την αστική τάξη ή ακριβέστερα λειτουργεί ως βαθμολογική κλίμακα αποδόσεων εθνικοφροσύνης και νομιμοφροσύνης των υπηκόων, στο σχολείο, στο στρατό, στο πανεπιστήμιο, στη μισθωτή δουλειά, στην εκκλησία, στο δικαστήριο, στο ψυχιατρείο, στη φυλακή, στα πεδία των μαχών, στα πρέπει και στα μη, σε μαζικές κοινωνικές διεργασίες οργανωμένες από πάνω προς τα κάτω και από το κέντρο προς την περιφέρεια. Το ακριβώς αντίθετο θα αποτελούσε επαναστατική πρακτική και πολιτική. Μια συμμετοχική, ελευθεριακή κοινωνική και οικονομική οργάνωση σε παγκόσμιο επίπεδο με στόχο την παγκόσμια συναδέλφωση των λαών μέσω της καταστροφής των εξουσιών τους.

 

Η ανθρωπότητα είναι επτά δις. Ενεργός και παραγωγικά ικανός πληθυσμός είναι περίπου τα πέντε. Αυτοί παράγουν πλούτο, ορίζοντάς τον ως το λογιστικό άθροισμα όλων των εργασιών, σωματικών ή πνευματικών, που παράγουν έργο. Στον καπιταλισμό όμως, η παραπάνω διαδικασία γίνεται όταν ο χώρος παραγωγής, η πρώτη ύλη και ο εργάτης, ως συντελεστές παραγωγής κάποιου έργου, ανήκουν ιδιοκτησιακά σε άλλον ο οποίος κερδοσκοπεί εις βάρος του καταναλωτή του έργου και του εργάτη που το έφτιαξε. Αν δεν κερδίζει αρκετά, δεν έχει κίνητρο συνέχισης της παραγωγής. Κάποια λίγα εκατομμύρια άνθρωποι παγκοσμίως, λοιπόν, από αυτά τα πέντε δις, ελέγχουν το σύνολο της παραγωγής μέσω της ιδιοκτησίας των συντελεστών της και καθίστανται μια παγκόσμια οικονομική ολιγαρχία που απομυζά τον συλλογικά παραγόμενο πλούτο. Οι ολιγάρχες αυτοί, λίγοι σε κάθε τόπο, επειδή ως παραγωγικό κίνητρο, έχουν την απληστία, ανέπτυξαν ανταγωνιστικές σχέσεις μεταξύ τους. Ο καθένας τους φοβάται και ζηλεύει τον άλλο. Συμφώνησαν λοιπόν, να πουν στους λαούς πως χωρίζονται σε έθνη. Για να έχει ο καθένας τους τον δικό του στρατό ή εργατικό προσωπικό και να διαφυλάξει την κυριαρχία του έναντι άλλων. Και για να πεισθούν οι λαοί και να εθελοτυφλήσουν στην κοινωνική αδικία, πλασάρουν το νεφελώδες εθνικό φαντασιακό.

 

Ο εβραίος μεγαλοβιομήχανος Krupp, ως βασικός στυλοβάτης του Βέρμαχτ και του ναζισμού, λειτούργησε προασπιζόμενος τα συμφέροντα της τάξης του και όχι της καταγωγής του. Η αστική τάξη όμως, δυστυχώς, είναι και η μοναδική που έχει στο σύνολό της ταξική συνείδηση και όχι εθνική. Οι κατώτερες τάξεις αποκοιμισμένες, ρημαγμένες, εξαπατημένες, ορέγονται «εθνικά μεγαλεία», σημαιάκια, παρελάσεις, πολιτικά κόμματα, εθνικούς θεσμούς και ήρωες μαρμαρωμένους για να παρηγοριούνται.

 

ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ,

ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΕΝΟΤΗΤΑ,

ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ ΤΩΝ ΚΑΤΩΤΕΡΩΝ ΣΤΡΩΜΑΤΩΝ

ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΤΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ

 

 

Κατάληψη RosaNera, Χανιά 2012

 

 

κατεβάστε το αρχείο σε μορφή γουόρντ