Κατηγορία: Δίκες

Στην Touristland απαγορεύεται η διαμαρτυρία… διότι ενοχλεί.

Κείμενο της Κατάληψης Rosa Nera:

– Στην Touristland απαγορεύεται η διαμαρτυρία… διότι ενοχλεί.

“Ελληνικό καλοκαίρι”: το πιο σύντομο ανέκδοτο! Εδώ και κάμποσα χρόνια, στο περιθώριο πάντα της δημόσιας συζήτησης, ο κόσμος του μεροκάματου βιώνει οδυνηρά την απώλεια της αλλοτινής ψευδαίσθησης ξεγνοιασιάς και ανάτασης που πρόσφερε και μόνο η προσμονή του. Σαν μην έφτανε η διαχρονική συνθήκη των πιο κακοπληρωμένων της Ευρώπης (και επίσημα πια: τελευταίοι σε αγοραστική δύναμη μέσα στην Ε.Ε.), μονάχα τρόμο μας φέρνει η έλευσή του, με την ακρίβεια να μας τσακίζει και το στεγαστικό πρόβλημα πλέον να λαμβάνει διαστάσεις κοινωνικής μάστιγας. Σε μια χώρα όπου μεθοδικά ο παραγωγικός ιστός αντικαθίσταται από την μονοκαλλιέργεια της τουριστικής ανάπτυξης, το “ελληνικό καλοκαίρι” έχει μετατραπεί στην πιο επαχθή εποχή για τα πληβειακά στρώματα.

Η “σεζονοποίηση” της εργασίας σε ολοένα και πλατύτερα εργατικά στρώματα, όχι μόνο καθιστά τις διακοπές κακόγουστο αστείο, αλλά τα υποχρεώνει στον πιο εξοντωτικό ζυγό και στην πιο ψυχοφθόρα αλλοτρίωση: να λιώνουν εκεί και τότε που άλλοι διασκεδάζουν, καταναλώνουν, ξεδίδουν. Κι όχι μονάχα στα παραδοσιακά τουριστικά θέρετρα, αλλά πλέον και μέσα στις πόλεις, στις ίδιες τους γειτονιές, που μετατρέπονται σε θεματικά πάρκα κατανάλωσης, τα οποία σταδιακά τα εξορίζουν και τα βυθίζουν στην στεγαστική ανασφάλεια.

Εδώ στα Χανιά, σε μία από τις ατμομηχανές της εγχώριας τουριστικής βιομηχανίας, βλέπουμε πια καθαρά τις κατακλυσμιαίες επιπτώσεις που έχει επιφέρει ο υπερτουρισμός σε όλα τα επίπεδα: εργασιακό, στεγαστικό, περιβαλλοντολογικό και ψυχοκοινωνικό. Η βόρεια ακτογραμμή έχει σχεδόν καταστραφεί από το τσιμέντο και την μόλυνση, και έπονται η δυτική και η νότια, σε σημείο που κάνει πραγματικά εντύπωση το πως δεν έχει γίνει ακόμη αντιληπτό το πριόνισμα του κλαδιού που η τουριστική βιομηχανία κάθεται. Σαν να μην έφτανε αυτό, φέτος έσκασε και το προδιαγεγραμμένο από καιρό πρόβλημα της λειψυδρίας, το οποίο έχει προκαλέσει η προνομιακή διοχέτευση των υδάτινων πόρων στις ανάγκες του τουρισμού, στερώντας το πιο πολύτιμο αγαθό από τον πιο κρίσιμο για τη ζωή παραγωγικό τομέα, αυτόν της αγροτιάς, αλλά και ξεδιάντροπα από τα νοικοκυριά ολόκληρων περιοχών.

Η πιο ύπουλη όμως καταστροφή που εκτυλίσσεται μπροστά μας είναι αυτή της ψυχοκοινωνικής αλλοτρίωσης. Στην ουσία πρόκειται για την βιτρίνα που κρύβει από πίσω της όλη την εργασιακή γαλέρα και την υποτίμηση της εργασίας. Είναι η βαριά αλλοτρίωση των συνειδήσεων που έχει επιφέρει το γρήγορο και άκοπο κέρδος των αφεντικών του τουρισμού, η οποία ορίζει και την κυρίαρχη κουλτούρα μέσα στην πόλη. Καθώς τα αφεντικά ελέγχουν μηχανισμούς πολιτικής εκπροσώπησης και δημόσιας προπαγάνδας, και μέσω αυτών κρατικούς και αυτοδιοικητικούς υπηρεσιακούς παράγοντες, έχουν καταστήσει την ασχήμια για ομορφιά, την κακογουστιά για εξευγενισμό, την δουλοπρέπεια για τιμή, την ατιμία για εξυπνάδα.

Σε μια πόλη-γιουσουρούμ, με τα ατελείωτα τραπεζοκαθίσματα και ομπρελοσκαιάδια, τσουμπλέκια και μπιρμπιτσόλια, για 2-3 μήνες κάθε χρόνο η αυθαιρεσία κάθε λογής γίνεται νόμος. Μπροστά σε αυτόν τον νόμο του ισχυρού, οι υποτιθέμενοι αρμόδιοι ελεγκτικοί μηχανισμοί στραβώνονται, οι δημοτικοί άρχοντες κουφαίνονται, οι δημόσιες γραφίδες ξεμένουν από μελάνι. Αλλά πάλι, όχι ακριβώς…

Για την ακρίβεια, τότε και εκεί που η αυθαιρεσία γίνεται νόμος, είναι που όλοι οι παραπάνω παίζουν τα ρέστα τους προασπίζοντάς τον απέναντι και στην παραμικρή ένσταση, παραφωνία, διαμαρτυρία. Τότε είναι μόνο που ενοχλούνται και ξεσπαθώνουν, εμπεδώνοντας και νομιμοποιώντας την αυθαιρεσία. Στην Touristland απαγορεύεται η διαμαρτυρία… διότι ενοχλεί.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα, η πλέον καθ’ύλην αρμόδια κρατική υπηρεσία, η Εφορεία Αρχαιοτήτων. Παρά το ότι διοικητικά η ΕΦ.Α. Χανίων ανήκει στο πιο αμαρτωλό υπουργείο της τρέχουσας διακυβέρνησης, με τα δεκάδες σκάνδαλα που αγγίζουν την ίδια την ανεκδιήγητη Μενδώνη (με πιο πρόσφατο το μαφιόζικο κύκλωμα εκβιαστών αξιωματούχων του ΥΠ.ΠΟ), θα περίμενε κανείς έστω και τυπικούς λόγους να έχει μια κάποια ευχέρεια κινήσεων – τουλάχιστον πάνω σε ζητήματα που δεν άπτονται της κεντρικής κυβερνητικής πολιτικής (βλ. ξενοδοχοποίηση του λόφου Καστέλι). Κι όμως, από όλο αυτό το όργιο επιχειρηματικής αυθαιρεσίας που εκτυλίσσεται και φέτος στο ενετικό λιμάνι και στην παλιά πόλη, με τι βρήκε να ασχοληθεί; Με τίποτα. Πέραν τούτου, με τι βρήκε να ενοχληθεί; Με ένα πανό. Για ένα πανό λοιπόν, η διευθύντρια της υπηρεσίας κάλεσε εγγράφως την αστυνομία να επιληφθεί, δίνοντας το άλλοθι (ξανά) στις ειδικές δυνάμεις της να εισβάλουν στην αυλή της κατάληψης Rosa Nera δύο φορές μέσα στον Ιούλιο, συλλαμβάνοντας τη δεύτερη και μια συντρόφισσά μας που προσπάθησε να τις εμποδίσει.

Κι αν η ΕΦΑ κατέστη υπόλογη στα μάτια όλης της πόλης για την νομιμοποίηση της ξενοδοχοποίησης του λόφου Καστέλι, μπαίνοντας στο ίδιο κάδρο με τις πρυτανικές αρχές του Πολυτεχνείου Κρήτης, όταν κατά την εκκένωση της κατάληψης τον περασμένο Απρίλιο επέτρεψε εργασίες από την εταιρία, τώρα εμπεδώνει το ρόλο της ως όργανο της Μενδώνη και της ξενοδοχειακής μαφίας. Με τις δικές της ευλογίες και προς τέρψιν όλων όσων απεργάζονται την ξενοδοχοποίηση, τα ΟΠΚΕ της αστυνομίας επιδόθηκαν πάλι σε μια επίδειξη αυταρχισμού (και αισχρού σεξισμού απέναντι στην συλληφθείσα), παραβιάζοντας ανοιχτές θύρες σε μια πλατεία που κρατιέται δημόσια και ανοιχτή τόσα χρόνια χάρις την ύπαρξη της κατάληψης.

Την κατηγορία της “οπτικής όχλησης” που η αστυνομία φόρτωσε σε δύο ανθρώπους μας – καθώς συνέλαβε και δεύτερο σύντροφό μας κατά την συγκέντρωση διαμαρτυρίας έξω από το αστυνομικό μέγαρο – την αποδεχόμαστε με χαρά. Σε αυτήν την εργασιακή, οικονομική και αισθητική αθλιότητα που υπομένουμε ως εργαζόμενοι και κάτοικοι μιας πόλης πλήρως παραδομένης στις ορέξεις της τουριστικής βιομηχανίας, περιποιεί τιμή για εμάς να ενοχλούμε.

Μαζί μας νιώθουμε κάθε άνθρωπο που στενάζει κάτω από αυτήν την αθλιότητα και ευελπιστούμε να συναντηθούν οι “οχλήσεις” μας. Παραμένουμε εδώ, στους αγώνες για τους δημόσιους και ανοιχτούς χώρους που τόσο έχουμε όλοι κι όλες ανάγκη, μακριά από την αποικιοκρατία του κεφαλαίου.

Παραμένουμε εδώ, ενάντια στην ξενοδοχοποίηση του λόφου Καστέλι και υπερασπίζοντας μιαν άλλη συλλογική και αυτοοργανωμένη ζωή.

Αύγουστος 2024
Κατάληψη Rosa Nera

https://rosanera.squat.gr/

#ροζανερα #rosanera #Χανιά

Αναλυτικό κείμενο για το έγγραφο στην διαύγεια, για τις εργασίες της εταιρείας, για τις μεθοδεύσεις ξενοδοχοποίησης και το πως και γιατί αυτές δεν θα περάσουν.

Κατάληψη Rosa Nera: Αναλυτικό κείμενο για το έγγραφο στην διαύγεια, για τις εργασίες της εταιρείας, για τις μεθοδεύσεις ξενοδοχοποίησης και το πως και γιατί αυτές δεν θα περάσουν:

Τίποτα δεν τελείωσε, όλα είναι κοινά
(πάλι κουκιά)

Το πρωί της πρωταπριλιάς, αστυνομικές δυνάμεις που συγκεντρώθηκαν από τρεις νομούς του νησιού προέβησαν στην εκ νέου –μετά από 3μιση χρόνια– εκκένωση της Κατάληψης Rosa Nera, συλλαμβάνοντας μόνο 8 από τους κατοίκους της, καθώς εκείνη την ώρα οι περισσότεροι/ες βρίσκονταν στις δουλειές τους. Η καταστολή της κατάληψης σήμανε την επίθεση από το Κράτος σε έναν ελεύθερο κοινωνικό πολιτικό χώρο εντός του αστικού ιστού των Χανίων και στη μοναδική ουσιωδώς δημόσιας πλατείας της πόλης, για χάρη του επεκτατικού και αδηφάγου ξενοδοχειακού λόμπι.

Έχοντας νωπές τις μνήμες των σχεδόν πάνδημων διαδηλώσεων την επαύριο της προηγούμενης εκκένωσης, θεωρούμε περιττό να μακρηγορήσουμε για το τι σήμαινε και σημαίνει η Rosa Nera, απευθυνόμενοι σήμερα στην τοπική κοινωνία. Σε μια πόλη που ραγδαία μετατρέπεται σε ιλουστρασιόν θεματικό πάρκο για φραγκάτους τουρίστες/καταναλωτές, όσοι και όσες δεν καρπώνονται την υπεραξία από την τουριστική μπίζνα, νιώθουν έστω και διαισθητικά την απώλεια ως δική τους, νιώθουν την απειλή και το διακύβευμα: ένα οχυρό ελευθερίας, μια γραμμή άμυνας απέναντι στην προοπτική μιας πόλης χωρίς κατοίκους, χωρίς κοινωνικό ιστό, μιας αδιάλειπτης καταναλωτικής ζώνης, μιας γαλέρας στην οποία μέσα ή θα καταναλώνεις στο κατάστρωμα ή θα τραβάς κουπί στο αμπάρι.

Αν και γνωστή ιστορία, ξαναθυμίζουμε εν τάχει ότι πίσω από όλα κρύβεται ένας πολυεθνικός και πολυπλόκαμος ξενοδοχειακός όμιλος, που εδώ εμφανίστηκε το 2017 με την επωνυμία Belvedere ΕΠΕ, στον οποίον η τότε και η τωρινή διοίκηση του Πολυτεχνείου Κρήτης επιθυμεί διακαώς να νοικιάσει το κτήριο και την αυλή της κατάληψης, για να μετατραπεί το λεγόμενο «μπαλκόνι των Χανίων» σε ένα περίφρακτο υπερλούξ ξενοδοχείο για -πάρα πολύ- πλούσιους πελάτες. Και βασικά τον νοικιάζει από τότε, αν πιστέψουμε δηλαδή ότι η Belvedere ΕΠΕ όντως καταβάλλει μηνιαίο μίσθιο 20.000 ευρώ στο Πολυτεχνείο, για ένα πρότζεκτ που δεν έχει καν ξεκινήσει εδώ και 3μιση χρόνια. Ένα μίσθιο προκλητικά ευτελές, αν έχει κανείς μια αμυδρή ιδέα του μέρους και του μεγέθους του κτηρίου, καθώς και των ενοικίων που παίζουν γενικά στην πιάτσα.

Το κτήριο της Rosa Nera, όπως και τα πέριξ που συνθέτουν το μνημειακό συγκρότημα στην κορυφή του λόφου Καστέλι και παραχωρήθηκαν το 1979 από το υπουργείο
εθνικής άμυνας, έναντι ποσού το οποίο είχε καταβάλει ως δωρεά το ελληνικό Δημόσιο στο Πολυτεχνείο Κρήτης, έχει ανεγερθεί πάνω από το μινωικό ανακτορικό συγκρότημα, σπαράγματα του οποίου έχουν ανασκαφικά αποκαλυφθεί στις παρυφές του λόφου, σε κάποια από τα ελάχιστα οικόπεδα που είχαν απομείνει ανοικοδόμητα ώς τα τέλη της δεκαετίας του ‘70. Το γεγονός αυτό, που προστίθεται στην μνημειακότητα του ίδιου του κτηρίου, συνιστούσε -μέχρι σήμερα- ένα σοβαρό θεσμικό εμπόδιο στις επιδιώξεις της ντόπιας οικονομικής και πολιτικής ελίτ, που τυγχάνει να κυβερνάει και τη χώρα μέσω του μητσοτακέικου.

Διότι, όπως αποκαλύφθηκε στον τοπικό τύπο, με έγγραφο που έχει αναρτηθεί στη Διαύγεια, το θεσμικό αυτό πρόσχωμα επί της ουσίας έχει πια αρθεί. Το έγγραφο αυτό συνίσταται στην αδειοδότηση από μια υπηρεσία του ΥΠ.ΠΟ (Τμήμα Τεχνικών Ερευνών, Αναστήλωσης και Προδιαγραφών) σε υπεργολάβους (τεχνικά γραφεία ιδιωτών μηχανικών), προφανώς μισθωμένους από την Belvedere ΕΠΕ (η οποία εμφανώς αποφεύγεται να κατονομαστεί) για να προβούν σε μια σειρά δειγματοληπτικών και διερευνητικών εργασιών μέσα στο κτήριο, υπό την εποπτεία (συνδρομή δηλ.) της τοπικής εφορείας αρχαιοτήτων και της υπηρεσίας Νεωτέρων Μνημείων Κρήτης, με δηλωμένο απώτερο σκοπό την ανάπλασή του σε ξενοδοχείο.

Η αδειοδότηση αυτή συνιστά το ήμισυ του παντός. Κατ’ αρχάς, προηγήθηκε της αστυνομικής επιχείρησης, και προαπαιτείται για αυτήν – ειδάλλως δεν θα είχε κανένα νόημα. Έπειτα, σημαίνει ότι όλα τα απαραίτητα κομπρεμί έχουν ήδη γίνει, οι διαβεβαιώσεις για την ευτυχή έκβαση της υπόθεσης τους έχουν δοθεί σε υψηλό επίπεδο, οι ανεπίσημες εντολές έχουν διαβιβαστεί καθέτως προς όλη την αρμόδια ιεραρχία, και οι πιέσεις προς τους όποιους απρόθυμους ή διστακτικούς κρατικούς λειτουργούς έχουν πλέον καρποφορήσει. Οι δειγματοληψίες θα σταλούν σε ιδιωτικά εργαστήρια που επίσης κατονομάζονται στο έγγραφο, και οι τοπικές υπηρεσιακές εισηγήσεις θα έχουν αποδέκτη το ΚΑΣ (Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο), ένα όργανο απαρτισμένο από επιστημονικό προσωπικό κατόπιν πολιτικής επιλογής της εκάστοτε κυβέρνησης, και το οποίο είναι που εν τέλει εγκρίνει ή μη (αλλά να το θέσουμε ως εξής: γενικά δυσκολεύεται πολύ να μην εγκρίνει…).

Αν δεν έχει γίνει ήδη αντιληπτό, δεν μένει παρά μονάχα να μπουν αύριο-μεθαύριο στο φρουρούμενο κτήριο και να στρωθούν στη δουλειά. Άλλωστε ακόμα και στο ίδιο το έγγραφο αναφέρεται ότι η κατάληψη ήταν αυτή που μέχρι τώρα παρεμπόδιζε την εκτέλεση των εργασιών.

Η εξέλιξη αυτή, αν μη τι άλλο, συνιστά άλλη μια απόδειξη (για τους αδαείς ή καλόπιστους) ότι πέραν των ξεπουλημένων πανεπιστημίων και των πολυτεχνείων, ακόμα και οι κρατικές υπηρεσίες που υποτίθεται πως είναι επιφορτισμένες με την προστασία διατηρητέων μνημείων και αρχαιοτήτων, όχι μόνον αδυνατούν πλέον να προστατέψουν το δημόσιο χαρακτήρα και τη δημόσια χρήση κτηρίων και χώρων που άπτονται των αρμοδιοτήτων τους, αλλά πρακτικά «καλύπτονται» πίσω από -ή έρχονται αντιμέτωποι με- ειλημμένες αποφάσεις ανώτερων κρατικών φορέων.
Κράτος εναντίον κοινωνίας, για να το πούμε απλά, για μας που βλέπουμε την κοινωνία ξέχωρα από τις ελίτ και τα τσιράκια τους.

Στο εδώ και το τώρα λοιπόν, ένας μεγάλος αγώνας ξαναρχίζει για την τοπική κοινωνία που στενάζει από τη μονοκαλλιέργεια του τουρισμού και τον εξευγενισμό. Ή θα αντισταθούμε ή να μαζεύουμε τα μπογαλάκια μας σιγά-σιγά όλες και όλοι που δεν βγάζουμε τον μήνα, που δεν βρίσκουμε σπίτι με υποφερτό ενοίκιο, που μας πετάνε έξω για να βάλουνε μέσα τουρίστες, που δεν έχουμε 4.50 ευρώ για ένα ρημαδοκαφέ στο λιμάνι.

Με πρώτο στόχο την αποτροπή των άμεσα επικείμενων εργασιών και την επανάκτηση της κατάληψης, έπειτα τη διεκδίκηση όλο και περισσότερων δημόσιων και ελεύθερων απ’ την κερδοφορία χώρων, ως την ανατροπή του «εξευγενιστικού» ολετήρα και της κοινωνικής ερήμωσης της πόλης.

Παρέμβαση στην Πρυτανεία του Πολυτεχνείου Κρήτης (κτήριο ΗΜΜΥ), Παρασκευή 5/4, στις 11:00

Συγκέντρωση και πορεία, Σάββατο 6/4, στις 12 το μεσημέρι, στην Πλατεία Αγοράς.

Κατάληψη Rosa Nera,
Λόφος Καστέλι,
rosanera.squat.gr
Απρίλιος 2024

#rosanera #ροζανερα #Χανιά

155 χρόνια φυλακή επειδή έσωσε 149 ανθρώπους

“…Κάλεσμα σε εκδήλωση – συζήτηση και συγκέντρωση αλληλεγγύης σε δίκη, από την Κατάληψη Rosa Nera και το Κοινωνικό Στεκι – Στεκι Μεταναστών Χανίων για την δικη του Κούρδου πολιτικού πρόσφυγα Μεχμέτ Τσελίκ:

ομιλητές: Δημήτρης Χούλης και Αλέξης Γεωργούλης, συνήγοροι υπεράσπισης,
Ιάσονας Αποστολόπουλος, μάρτυρας υπεράσπισης

Στις 24-9-2021 ακυβέρνητo σκάφος με 149 πρόσφυγες κινδύνευσε στη θάλασσα και οι άνθρωποι περισυνελλέγησαν από διερχόμενο φορτηγό πλοίο για να οδηγηθούν στο λιμάνι της Παλιόχωρας. Δυστυχώς, για άλλη μια φορά δεν έφτασαν όλες-οι στη στεριά, καθώς μια προσφύγισσα έχασε τη ζωή της.

Τέσσερις άνθρωποι από Αφγανιστάν και Τουρκία κατηγορήθηκαν ως διακινητές. Πρωτόδικα το δικαστήριο επέβαλλε ποινή κάθειρξης στους τρεις, 155 χρόνια και 10 ημέρες στον καθένα!

Ανάμεσά τους είναι ο 36χρονος Μεχμέτ Τσελίκ, Κούρδος πολιτικός πρόσφυγας από την Τουρκία, ο οποίος εδώ και 2 χρόνια βρίσκεται στις φυλακές των Χανίων για ένα έγκλημα που δεν διέπραξε… Πρόκειται για εξ ορισμού πολιτικό πρόσφυγα, το 2006 σκοτώθηκαν μπροστά στα μάτια του, μέσα στο σπίτι τους, η αδερφή του, ο αδερφός του και ο κουνιάδος του από ένοπλους των τουρκικών αρχών.

Στις 24/9/2021, όπως συνήθως συμβαίνει, η βάρκα που μετέφερε τους 149 ανθρώπους άρχισε να βάζει νερά και βρέθηκαν σε κίνδυνο. Ο Μεχμέτ Τσελίκ καλούσε επανειλημμένως μέλη του ελληνικού κουρδικού συλλόγου για να επικοινωνήσουν με τις ελληνικές αρχές προκειμένου να διασωθούν. Αυτό είναι και το μοναδικό ενοχοποιητικό στοιχείο εις βάρος του..

Είναι σαφές πως το ελληνικό κράτος και λιμενικό, προκειμένου να αποσιωπήσουν τα εγκλήματα που διαπράττουν και να εξαφανίσουν την ευθύνη τους, έχουν στήσει μια βιομηχανία διώξεων εις βάρος αθώων ανθρώπων τις περισσότερες φορές, με τυχαία κριτήρια ή και στοχευμένα με βάση την καταγωγή ή την πολιτική δράση, αναγνωρίζοντας στο σωρό “διακινητές” και φυλακίζοντας τους για πάντα, αφού πάντα οι ποινές μετράνε εκατοντάδες χρόνια.

Μέχρι και στον καθεστωτικό Τύπο διαβάζουμε πως οι καταδικασμένοι ως “διακινητές” στις ελληνικές φυλακές είναι η δεύτερη πληθυσμιακά ομάδα κρατουμένων.

Καλούμε στις 6 Δεκέμβρη, μετά την πορεία, στην κατάληψη Rosa Nera στην εκδήλωση “155 χρόνια φυλακή επειδή έσωσε 149 ανθρώπους. Συζήτηση-ενημέρωση για τις εξοντωτικές ποινές σε πρόσφυγες και για το ναυάγιο της Πύλου.”

* ομιλητές: Δημήτρης Χούλης και Αλέξης Γεωργούλης, συνήγοροι υπεράσπισης,
Ιάσονας Αποστολόπουλος, μάρτυρας υπεράσπισης

στις 7 Δεκέμβρη, 9.00, στα δικαστήρια σε συγκέντρωση αλληλεγγύης στον Κούρδο πολιτικό πρόσφυγα Μεχμέτ Τσελίκ.

Κατάληψη Rosa Nera & Κοινωνικό Στέκι – Στέκι Μεταναστών.

https://rosanera.squat.gr/

 

Κάλεσμα στα δικαστήρια Ρεθύμνου

Η κατάληψη Rosa Nera στηρίζει και συμμετέχει στα καλέσματα για την Παρασκευή 10/11 στις 10:30, όπου συνδέθηκε συνεχίζεται η δίκη των 4 που δέχτηκαν σεξιστική- ρατσιστική επίθεση από ομάδα ακροδεξιών στο Ρέθυμνο τον Μάρτιο του 2020.

 ΚΑΜΙΑ ΜΟΝΗ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΦΑΣΙΣΜΟ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑ

Ακολουθεί το κείμενο τους.
«Δεν είμαστε η ντροπή της χώρας»: Μέρος 5ο
Είμαστε οι Ε. Α., Η. Γ., Ε. Π., Ο. Σ. και στις 2/11/2023 καλούμαστε για τέταρτη φορά να παραστούμε στα δικαστήρια Ρεθύμνης ως μάρτυρες στην εκδίκαση της σεξιστικής – ρατσιστικής επίθεσης που δεχτήκαμε από ομάδα ακροδεξιών ανδρών στο Ρέθυμνο τον Μάρτιο του 2020 κατευθυνόμενες σε προγραμματισμένη πορεία αλληλεγγύης υπέρ των προσφύγων.
Τριάμισι χρόνια μετά την απαράδεκτη αυτή επίθεση καταλήγουμε στη θλιβερή συνειδητοποίηση ότι η απόφασή μας τότε να καταφύγουμε στην ελληνική δικαιοσύνη αντί –όπως εύλογα θα περίμενε κανείς– να μας αποζημιώσει ηθικά για την ψυχική οδύνη που υποστήκαμε με την άμεση τιμωρία των ενόχων, έχει έως τώρα το εκ διαμέτρου αντίθετο αποτέλεσμα με τις συνεχείς αναβολές όχι μόνο να παρατείνουν την ατιμωρησία των δραστών αλλά επιπλέον να μας υποβάλουν σε περαιτέρω ψυχική ταλαιπωρία και δικαστικά έξοδα.
Αγανακτούμε στη σκέψη ότι η ατιμωρησία γεννά την ασυδοσία. Στην Ελλάδα του 2023, στην Ελλάδα των πολλαπλών κρίσεων, με την ανησυχητική άνοδο του εθνικισμού και του λαϊκισμού και μέσα σ’ ένα γενικότερο κλίμα κοινωνικής σήψης και διαφθοράς, η ατιμωρησία προστατεύει τους ισχυρούς που βρίσκουν ασυλία παρά τα εγκλήματα που διαπράττουν, οι θύτες έχουν τη βεβαιότητα πως κανένας δεν πρόκειται να τους ενοχλήσει και ο πολίτης-θύμα μοιάζει να είναι ο τελευταίος τροχός της αμάξης. Κι όμως η προάσπιση της ανθρώπινης ζωής και αξιοπρέπειας αποτελεί πρωταρχικό καθήκον όλων μας. Όχι μόνο σε κρατικό και συλλογικό επίπεδο, αλλά και σε ατομικό οφείλουμε όλες και όλοι να συμβάλουμε με κάθε τρόπο στην διαφύλαξη των ανθρωπίνων δικαιωμάτων όταν αυτά διαρκώς υπονομεύονται. Στη δική μας περίπτωση, ο τρόπος είναι η επιμονή μας στην τέλεση αυτής της δίκης με την παραδειγματική τιμωρία των ακροδεξιών δραστών που υποτίμησαν, καταπάτησαν και παραβίασαν το θεμελιώδες ανθρώπινο δικαίωμα στην ελεύθερη σκέψη και έκφραση των ιδανικών μας. Επιθυμία μας είναι ο αγώνας μας ν’ αποτελέσει πρώτα απ’ όλα παράδειγμα πως η διεκδίκηση του δίκιου είναι ο μόνος τρόπος για να μπει ένα φρένο στη διαφθορά αλλά και να δώσει ένα ξεκάθαρο μήνυμα ότι ο τραμπουκισμός, η λογοκρισία και ο φόβος δεν έχουν θέση στις δημοκρατικές κοινωνίες.
Ζητάμε επιτέλους την απονομή δικαιοσύνης θεωρώντας επιτακτική ανάγκη την τέλεση της δίκης ώστε να αποτελέσει ένα παράδειγμα περιορισμού της ασύδοτης βίας. Διεκδικούμε το αυτονόητο. Δεν κλείνουμε τα μάτια σ’ αυτό που συμβαίνει γύρω μας.
Επιμένουμε, δε σωπαίνουμε.
Προηγούμενα κείμενα υπόθεσης: