Κατηγορία: Αντιφασισμός

Αντιφασιστική Συγκέντρωση – Σάββατο 16 Ιουνίου, ώρα 12: 00 στην Αγορά Χανίων

Αντιφασιστική Συγκέντρωση – Σάββατο 16 Ιουνίου, ώρα 12: 00 στην Αγορά Χανίων

Φιλία, ειρήνη, διαπολιτισμική συνάντηση και ζωή μεταξύ των ανθρώπων που κατοικούν στα Βαλκάνια

Την Τετάρτη 6/6 μαζεύτηκαν στην αγορά ανιστόρητοι δεξιοί και θεόσταλτοι κήρυκες του ορθόδοξου μίσους, χέρι, χέρι με τους μπάτσους, τους νεοναζί και κάποιους μπράβους των τουριστομάγαζων, να διαδηλώνουν για την εθνικότητα των κεφαλαιοκρατικών συμφερόντων. Στο όνομα της Μακεδονίας βρήκαν την ευκαιρία οι πατριδοκάπηλοι να απευθυνθούν στον όχλο, αφού τα εργατικά σωματεία και τα κοινωνικά κινήματα τους απαξίωσαν. Εκεί, μια ομάδα που επιχείρησε αυθόρμητα να διαμαρτυρηθεί απέναντι σ’ αυτή την ακροδεξιού τύπου σύμπραξη, δέχτηκε την απροκάλυπτη επίθεση της αστυνομίας και της φασιστοπαρέας της. Πέρα από την κάθετη διαφωνία μας σε σχέση με την πλάνη της όποιας εθνικής καθαρότητας, θεωρούμε εγκληματική τη στάση όλων αυτών (θεσμικών και μη ) που έκαναν πλάτες στους ναζί με πρόσχημα την ελληνική ομοψυχία.

Η Ελλάδα είναι μια χώρα το κεφάλαιο της οποίας έχει εισχωρήσει για τα καλά στην οικονομία της Δημοκρατίας της Μακεδονίας, τα ελληνικά αφεντικά εκμεταλλεύονται εργασία εκεί, μέσα από επιχειρήσεις, τράπεζες και ορυχεία. Αντίθετα απ’ ότι λέγεται ο εθνικισμός και η αρχαιολατρεία στη γειτονική χώρα βρίσκεται σε ύφεση, οπότε αυτού του είδους τα συλλαλητήρια έχουν ως στόχο μία επιθετική πολιτική ενάντια σε οποιαδήποτε αντι-εθνικιστική προσέγγιση στο εσωτερικό και των δύο χωρών. Οι φασίστες θέλουν όσοι αυτό-αποκαλούνται μακεδόνες σε Ελλάδα, Βουλγαρία και Μακεδονία να μισιούνται μεταξύ τους, ώστε να τους εκμεταλλεύονται καλύτερα τα αφεντικά – κυρίως τα ελληνικά αφεντικά που είναι τα πιο ισχυρά στα Βαλκάνια και είναι και μέσα στο ΝΑΤΟ. Παράλληλα, για τους φασίστες, στο ελληνικό κομμάτι της Μακεδονίας, η σλαβομακεδονική μειονότητα αντιμετωπίζοντας διαχρονικά καταπιέσεις και απαγορεύσεις θα πρέπει να κρύβει τη γλώσσα, τη μουσική, τον πολιτισμό της. Οι σλαβομακεδόνες που συμμετείχαν στον αντιφασιστικό αγώνα του Β’ Παγκοσμίου και τον εμφύλιο θα εξοριστούν τόσο από το μετεμφυλιακό ελληνικό κράτος και δεν θα τους επιτραπεί να επιστρέψουν από τη μεταπολίτευση τη δεκαετία του ΄80 γιατί δεν είναι, λέει «έλληνες στο γένος». Κι’ όμως, στο παρελθόν το ίδιο το ελληνικό κράτος τους θεωρούσε κάποτε «απόγονους» του Μεγαλέκου, για εθνικούς λόγους. Ενώ τα δικαιώματα των ελληνικών μειονοτήτων αναγνωρίζονται στις γειτονικές χώρες, οι έλληνες φασίστες δεν θέλουν να ακούνε για δικαιώματα των εδώ μειονοτήτων.

Για την αποκατάσταση της αλήθειας.

    Η Μακεδονία* μέχρι το 1912 ήταν κομμάτι της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, αλλά πιο πριν είχαν περάσει από εκεί όλες οι φυλές και οι θρησκείες. Μετά το 1912, και μια σειρά διακρατικών ανθρωποσφαγών, τα ασαφή όρια της περιοχής που ονομάζεται Μακεδονία μοιράστηκαν σε τρία μέρη, ένα εκ των οποίων στο ελληνικό κράτος. Ο όρος «Μακεδονία» χρησιμοποιήθηκε για διαφορετικούς λόγους από τους τους έλληνες, τους σλαβομακεδόνες, τους σέρβους και τους βούλγαρους, από τους τοπικούς εθνικισμούς τον 19ο και τον 20ο αιώνα ως ιδεολογικό εργαλείο των διακρατικών ανταγωνισμών – πολέμων – ανθρωποσφαγών. Στην Ελλάδα εμφανίζεται μια τάση που αρνείται τη χρήση του όρου «Μακεδονία» και για τις γειτονικές χώρες παραβλέποντας το γεγονός ότι σε όλες τις χώρες των Βαλκανίων τα τοπωνύμια  δείχνουν ακριβώς την διεθνικότητα της περιοχής. Αναδύεται έτσι ένας, τραγουδισμένος και από τους παπάδες, εθνικισμός ο οποίος εκφράζει τις επεκτατικές του προθέσεις μέσα από μύθους και σύμβολα ενός κατασκευασμένου κοινού παρελθόντος όπως ο «Μεγαλέξανδρος», τα οποία ασφαλώς δεν αγγίζουν πραγματικές ανάγκες των απλών ανθρώπων. Μάλιστα, το γεγονός ότι επικαλούνται από όλη την ιστορία ένα πολεμοχαρή που «μήδισε» και στου οποίου τη μεγαλομανία εξεγέρθηκαν οι στρατιώτες του, καταδεικνύει τόσο την ιστορική επιπολαιότητα των πατριωτών, όσο και τους διακαείς τους πόθους να ταυτιστούν με ένα «δικό τους» πλανητάρχη. Παράλληλα, οι «απόγονοι του μεγάλου Αλεξάνδρου» σκοπίμως παραβλέπουν  ότι στην περιοχή της Μακεδονίας, πριν την πτώση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας κατοικούσαν ελληνόφωνοι, σλαβόφωνοι, αλβανόφωνοι, εβραίοι, τούρκοι και άλλοι. Μήπως αυτή η παράβλεψη συμβαίνει γιατί κάποιοι, πολιτικά αμόρφωτοι, δεν έχουν κατανοήσει ότι ο κόσμος «χωρίζεται» ουσιαστικά σε εκμεταλλευτές και καταπιεσμένους και όχι σε έθνη; Μήπως γιατί όποιος στην καθημερινότητα του νιώθει ασήμαντος, περιφρονημένος και ξεφτίλας τότε η προσωπική αντίδραση του είναι η φαντασίωση ενός ένδοξου παρελθόντος; Όπως και να έχει, αν θέλουμε να είμαστε νοήμονες και όχι θύματα νέων πολέμων ας μην αγωνιζόμαστε για το ποιος θα μας εκμεταλλεύεται αλλά για την κατάργηση της εκμετάλλευσης. Η φιλία και η συνεργασία, η διαπολιτισμική συνύπαρξη που μπορεί να φτάνει από την κοινή ταξική πάλη μέχρι απλά πράγματα όπως οι μικτοί γάμοι και η ανάπτυξη της φιλίας είναι μια πιθανότητα σε όλα τα Βαλκάνια . Ένα άλλο σενάριο είναι οι μεγάλες ιδέες, οι εκατόμβες νεκρών και οι δικτατορίες όπως μας προτείνουν ξανά οι φασίστες διοργανωτές των συλλαλητηρίων. Διαλέγετε.

Κοινή διεθνή ταξική συνεννόηση και πάλη ενάντια στις σφαγές για τις οποίες μας ετοιμάζουν τα αφεντικά και οι φασίστες

Αγώνας ταξικός αντιφασιστικός, αλληλεγγύη στους παγιδευμένους από το ελληνικό κράτος πρόσφυγες

Αλληλεγγύη στη σλαβομακεδονική μειονότητα στην Ελλάδα, πλήρη αποκατάσταση και αναγνώριση των πολιτικών, πολιτισμικών δικαιωμάτων της

* Η «Μακεδονία» έχει δώσει το όνομα της σε ένα ολόκληρο τύπο εδεσμάτων, καθώς διαμέσου των αιώνων πάντα υπήρχε μια πανσπερμία λαών, πολιτισμών, θρησκειών που αναμιγνύονταν ειρηνικά και δημιουργούσαν κάτι καινούργιο ή σφαζόντουσαν και καταστρεφόντουσαν ολοκληρωτικά .  Έτσι, στη διεθνή κουζίνα, πολλές σαλάτες χρησιμοποιούν το επίθετο «Μακεδονία» ως μεταφορά της γαστρονομικής πολυσυλλεκτικότητας: «macedoine de fruits», «macedoine de legumes» και ούτω καθεξής…

ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΙΚΗ-ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΠΟΡΕΙΑ ΣΤΙΣ 16/6, ΣΤΙΣ 12.00, ΣΤΗΝ ΠΛ. ΑΓΟΡΑΣ

 

Συγκέντρωση Πλατεία Αγοράς Σάββατο 17/3, 12:00 π.μ

Τέρμα οι αυταπάτες:
ή με τους φονιάδες
ή με την προσφυγιά, την ταξική πάλη και τους λιποτάκτες

Τα «θερμά» μέτωπα των πολέμων πολλαπλασιάζονται, κυρίως στην αφρικανική ήπειρο και την Ασία, σε μια περίοδο αναζήτησης λύσεων για τις ισχυρές οικονομίες και τις πολεμικές τους βιομηχανίες. Οι γεωπολιτικοί ανασχηματισμοί στους χάρτες γράφονται μέσα από τις δολοφονίες των παιδιών, των αμάχων, των προσφύγων, τις αναγκαστικές επιστρατεύσεις, τις συνεχείς αλλαγές στρατιωτικών συσχετισμών και συμμαχιών. Ο πρώην φιλικός στρατός γίνεται εχθρός και ο εχθρός γίνεται πάλι φίλος, υπάρχει μπόλικο κρέας για τα βομβαρδιστικά και τα κανόνια, υπάρχουν πολλά εργοστάσια με βόμβες. Ο «πόλεμος» (και όχι κάποια κοινωνική μεταφορά του), εκείνος ο παλιός βρικόλακας, αγκαλιασμένος στην καπιταλιστική εποχή με το κεφάλαιο και αιώνιο τέκνο της ανθρώπινης άγνοιας, φαίνεται πως μπαίνει πάλι στην πρώτη θέση των επενδύσεων των αφεντικών και των πρόθυμων κοινωνικών τους συμμάχων.
Ταυτόχρονα στην Ελλάδα, δεκάδες χιλιάδες προσφύγων από τους πολέμους, βρίσκονται εγκλωβισμένοι σε άθλιες συνθήκες, σε άτυπες φυλακές στα νησιά, σε υπερπλήρεις και εσκεμμένα ανθυγιεινές υποδομές της ντροπής. Εκεί συνωστίζονται ευπαθείς ομάδες και παιδιά, άνθρωποι τραυματισμένοι στην ψυχή και το σώμα τους από πολέμους, σε κάποιους από τους οποίους συμμετείχε – ως «σωτήρια ανθρωπιστική δύναμη» – και ο ελληνικός στρατός. Στα ελληνο – τουρκικά σύνορα στον Έβρο, συνεχίζονται οι παράνομες και βίαιες επαναπροωθήσεις και τα βασανιστήρια προσφύγων και από τις δύο πλευρές των συνόρων. Άγνωστος παραμένει και ο αριθμός των παιδιών που συνεχίζουν να εξαφανίζονται στο εσωτερικό της Ευρώπης, αφού περάσουν αναγκαστικά παράνομα από την Ελλάδα. Μέσα σε κλίμα κοινωνικής αδιαφορίας, συνεχίζονται και τα ναυάγια των προσφυγικών πλοιαρίων στο Αιγάιο, με θύματα ανθρώπους που έχουν το δικαίωμα της διεθνούς προστασίας.
Στο εσωτερικό της χώρας, συμμαχίες μιλιταριστών και εθνικιστών, όπως και καθαρμάτων του βαθέως ελληνικού κράτους, έχουν εξαπολύσει μία επικοινωνιακή εκστρατεία εθνικιστικής και φιλοπόλεμης ρητορείας και παραγωγής επικίνδυνων γεγονότων, ώστε να διαφημίσουν τα σχέδια τους για την επίλυση της ελληνικής εκδοχής της κρίσης των αφεντικών μέσα από την εμπλοκή της Ελλάδας σε μια σειρά θερμών επεισοδίων ή/ και πόλεμο.
Όταν ο καπιταλισμός επιδιώκει την επίλυση των κρίσεων και των διακρατικών συγκρούσεων μέσα από τη διεύρυνση των πολέμων, οι δικοί μας αγώνες είναι στο πλευρό όσων κοινωνικών ή ταξικών αγώνων βάζουν ζητήματα, πρώτα και κύρια στο εσωτερικό των κρατών τους, ενάντια στο μιλιταρισμό και την εκμετάλλευση. Με έξυπνο τρόπο, ώστε να ματαιώνουν αντί να αναπαράγουν τα σχέδια των μιλιταριστών. Με προτεραιότητα, την υπεράσπιση της προσφυγιάς και της λιποταξίας, και όποιων συλλογικών ή χαοτικών κινήσεων μπορούν να μπλοκάρουν την απαξίωση της ζωής και την υποτίμηση της εργασίας, τους σχεδιασμούς των αφεντικών και των εθνικιστικών όχλων.
Βασική προϋπόθεση, όχι απλά να τελειώνουμε, αλλά να τσακίσουμε μαζί με τις εθνικιστικές αφηγήσεις, και το «αδερφάκι» τους: τις σαπισμένες αντι-ιμπεριαλιστικές αφηγήσεις, που οδήγησαν στην στρατολόγηση και την κατάντια ριζοσπαστικών κοινωνικών κομματιών στο να γίνουν πολιτικές ουρές, από πράκτορες μέχρι απλοί υποστηρικτές, απολυταρχικών και δολοφονικών καθεστώτων, εθνικισμών και διακρατικών συμμαχιών – λυκοφιλιών που τίποτα δεν έχουν να ζηλέψουν από τα εγκλήματα των δυτικών κρατών: πράγματι, τα «αντι-ιμπεριαλιστικά» κράτη και τα εθνικο-απελευθερωτικά αντάρτικα σχήματα και οι διακρατικές συμμαχίες τους, δεν υστέρησαν, ούτε υστερούν, καθόλου στην υπόθαλψη εμφυλίων και δικτατοριών, στην εξόντωση μειονοτήτων, στη στρατολόγηση πρώην ναζί εγκληματιών, στο εμπόριο όπλων, τις δολοφονίες αμάχων και παιδιών, τη θανάτωση, τη χρήση βασανιστηρίων και βιασμών ενάντια σε όσους θεωρούν αντιφρονούντες.
Το χρέος της εργατικής τάξης σε όσες από τις χώρες του κόσμου υπάρχει ακόμα η δυνατότητα αντιεθνικιστικών και αντιπολεμικών αντιστάσεων απέναντι στους σχεδιασμούς των κρατών μας για νέες σφαγές, είναι να απαιτήσει με κάθε έξυπνο, μαζικό ή ατομικό και συγκρουσιακό μέσο το τέλος των σφαγών και των βομβαρδισμών από όπου και αν προέρχονται οι στρατοί και τα όπλα που τις διαπράττουν. Για να συμβεί κάτι τέτοιο, προϋπόθεση είναι το τσάκισμα όσων πολιτικών δυνάμεων θεωρούν πως υπάρχουν καλοί στρατοί. Όσο ακόμα είναι καιρός, πριν μας αναγκάσουν να βρεθούμε, αναγκαστικά πλέον, με ένα όπλο στο χέρι να πολεμάμε για σκοπούς που θα μας ξεπερνάνε και εμάς και όσους άλλους νομίζουν ότι θα βρίσκονται στη «σωστή μεριά». Μακριά λοιπόν, από όσους ψεκασμένους λενινιστές πιστεύουν ακόμα στην «οικοδόμηση του σοσιαλισμού μέσα από την εκτροπή του παγκόσμιου πολέμου».
Να δούμε τη δυνατότητα της διεθνούς αλληλεγγύης σε μια νέα προοπτική και για ένα νέο παγκόσμιο επαναστατικό κίνημα μέσα από τη συνεργασία με όσους κινούνται «από τα κάτω», με όσους αρνούνται τον πόλεμο και στέκονται ενάντια στους εθνικισμούς και τον καπιταλισμό, χωρίς να επιθυμούν να γίνουν πρώτιστα θύματα ή θύτες κάποιας διαμεσολάβησης που τους εργαλειοποιεί και τους χρησιμοποιεί στα σφαγεία των διακρατικών ανταγωνισμών.
Η ιστορία διδάσκει πως όποιος αδιαφορεί για την βαρβαρότητα δίπλα του, σύντομα ο όλεθρος θα χτυπήσει και τη δική του πόρτα. Να απαντήσουμε με τη διεθνή αλληλεγγύη ενάντια στην άνοδο των εθνικισμών και των μιλιταρισμών. Διεθνής ταξική πάλη, άμεσα, για να υποχωρήσουν οι πόλεμοι, οι βομβαρδισμοί και οι ένοπλες αντιπαραθέσεις και να προστατευτούν οι πληθυσμοί που δολοφονούνται – και με δική μας ευθύνη- στη Συρία, στο Αφγανιστάν, στο Ιράκ, στη Λιβύη, τη μέση Ανατολή και τις χώρες της κεντρικής Αφρικής. Έμπρακτη αλληλεγγύη στους άμαχους και όσους στέκονται με διαφορετικό τρόπο ενάντια στη βαρβαρότητα των πολέμων των «φίλων», των «σωτήρων» και των «εχθρών» τους, από το Αφρίν, μέχρι τους άμαχους στο Ιμπλίντ, στο Αφγανιστάν και στο Ιράκ, από τις εξεγέρσεις στις μητροπόλεις της Ευρώπης μέχρι το Μεξικό.
Και κυρίως στην Ελλάδα, εδώ που ζούμε και η ευθύνη μας είναι άμεση:

Ούτε συμμετοχή, ούτε σιωπή στα πολεμικά σχέδια του ελληνικού κράτους.
Άσυλο και υποστήριξη των προσφύγων και των αγώνων των μεταναστών για την ελευθερία της ανθρώπινης μετακίνησης.
Αγώνας Ταξικός Αντιφασιστικός, ενάντια στον καπιταλισμό και το μιλιταρισμό.

Κείμενο της Κατάληψης με αφορμή το φασιστικό συλλαλητήριο της Θεσσαλονίκης

Καμιά ανοχή στα φασιστικά πανηγύρια

Φιλία, ειρήνη και διαπολιτισμική συνάντηση και ζωή μεταξύ των ανθρώπων που κατοικούν στα Βαλκάνια

    Την κυριακή 21 Γενάρη, ένα κομμάτι του εθνικού κορμού μαζεύτηκε να κραυγάσει στη Θεσσαλονίκη, σε μια εκδρομή εθνικιστικού μίσους, πληρωμένη από την εκκλησία και δεξιές οργανώσεις.Την ίδια στιγμή περίπου 15.000 πρόσφυγες βρίσκονται παγιδευμένοι στα ελληνικά «camps» στη Χίο, τη Λέσβο, τη Σάμο, σε επικίνδυνες υποδομές , χωρίς στοιχειώδεις συνθήκες υγιεινής, χωρίς επαρκή περίθαλψη, πολλές φορές χωρίς νερό. Η ευθύνη για την κατάσταση αυτή δεν είναι μόνο κρατική, είναι συλλογική και κοινωνική, η σιωπή είναι συνενοχή.

To εθνικιστικό συλλαλητήριο, (το ένα έκτο περίπου σε μέγεθος από το αντίστοιχο του ΄92) δέχτηκε στο «σώμα» του όλες τις νεοφασιστικές οργανώσεις. Ομάδα φασιστών έκαψε με την κάλυψη των μπάτσων και της ασφάλειας την Κατάληψη Libertatia φωνάζοντας ναζιστικά συνθήματα,  ενώ ο ελεύθερος κοινωνικός χώρος Σχολείο δέχτηκε επίσης επίθεση η οποία αποκρούστηκε επιτυχώς. Μέλη της Χιτλερικής Αυγής βανδάλισαν το μνημείο του Ολοκαυτώματος σε κεντρικό σημείο με την πλήρη ανοχή των «διαδηλωτών». Τα πανό και οι λόγοι που κυριάρχησαν στο κέντρο της διαδήλωσης είχαν το κλασσικό ρεπερτόριο των φασιστών: ευχές και λογίδρια για πόλεμο από τους επίσημους, συνθήματα από τον όχλο για μια δικτατορία του στρατού, φυλετικές ερμηνείες για το ανθρώπινο είδος, αναφορές στο Θεό και τη θρησκεία ως δυνάμεις εξόντωσης των αντιπάλων, αντισημιτισμός, θεωρίες συνομωσίας, αλυτρωτισμός και γελοίες επιθυμίες στρατιωτικής εισβολής στη Μακεδονία.

Καθώς στο βήμα εναλλάσσονταν τύποι με ράσα και στρατιωτικές στολές (με κεντρικό ομιλητή το βύσμα της δεξιάς «Φράνκο» Φραγκούλη) καλογριές με χριστιανικές μπούρκες , νεοναζί μαζί με οικογένειες στριμώχνονταν κάτω από τα αχαμνά του Βουκεφάλα για να ακούσουν μια σειρά από ομιλητές έτοιμους να βάλουν το χέρι στο σακάκι και το καπέλο του Μεγάλου Ναπολέοντα στο κεφάλι.  Μαζί τους και όλοι οι βουλευτές της τοπικής ΝΔ, αλλά και από τους ΑΝΕΛ, το ΠΑΣΟΚ, κόμματα της πατριωτικής «αριστεράς» και άλλα «αντισυστημικά» κόμματα.

Η Ελλάδα είναι μια χώρα το κεφάλαιο της οποίας έχει εισχωρήσει για τα καλά στην οικονομία της Δημοκρατίας της Μακεδονίας, τα ελληνικά αφεντικά εκμεταλλεύονται εργασία εκεί, μέσα από επιχειρήσεις, τράπεζες και ορυχεία. Αντίθετα απ’ ότι λέγεται ο εθνικισμός και η αρχαιολατρεία στη γειτονική χώρα βρίσκεται σε ύφεση, οπότε αυτού του είδους τα συλλαλητήρια έχουν ως στόχο μία επιθετική πολιτική ενάντια σε οποιαδήποτε αντι-εθνικιστική προσέγγιση στο εσωτερικό και των δύο χωρών. Οι φασίστες θέλουν όσοι αυτό-αποκαλούνται μακεδόνες σε Ελλάδα, Βουλγαρία και Μακεδονία να μισιούνται μεταξύ τους, ώστε να τους εκμεταλλεύονται καλύτερα τα αφεντικά – κυρίως τα ελληνικά αφεντικά που είναι τα πιο ισχυρά στα Βαλκάνια και είναι και μέσα στο ΝΑΤΟ. Παράλληλα, για τους φασίστες, στο ελληνικό κομμάτι της Μακεδονίας, η σλαβομακεδονική μειονότητα αντιμετωπίζοντας διαχρονικά καταπιέσεις και απαγορεύσεις θα πρέπει να κρύβει τη γλώσσα, τη μουσική, τον πολιτισμό της. Οι σλαβομακεδόνες που συμμετείχαν στον αντιφασιστικό αγώνα του Β’ Παγκοσμίου και τον εμφύλιο θα εξοριστούν τόσο από το μετεμφυλιακό ελληνικό κράτος και δεν θα τους επιτραπεί να επιστρέψουν από τη μεταπολίτευση τη δεκαετία του ΄80 γιατί δεν είναι, λέει «έλληνες στο γένος». Κι’ όμως, στο παρελθόν το ίδιο το ελληνικό κράτος τους θεωρούσε κάποτε «απόγονους» του Μεγαλέκου, για εθνικούς λόγους. Ενώ τα δικαιώματα των ελληνικών μειονοτήτων αναγνωρίζονται στις γειτονικές χώρες, οι έλληνες φασίστες δεν θέλουν να ακούνε για δικαιώματα των εδώ μειονοτήτων.

Για την αποκατάσταση της αλήθειας.

Η Μακεδονία* μέχρι το 1912 ήταν κομμάτι της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, αλλά πιο πριν είχαν περάσει από εκεί όλες οι φυλές και οι θρησκείες. Μετά το 1912, τα ασαφή όρια της περιοχής που ονομάζεται Μακεδονία μοιράστηκαν σε τρία μέρη, ένα εκ των οποίων στο ελληνικό κράτος. Ο όρος «Μακεδονία» χρησιμοποιήθηκε για διαφορετικούς λόγους από τους σλαβομακεδόνες, τους έλληνες, τους σέρβους και τους βούλγαρους, από τους τοπικούς εθνικισμούς τον 19ο και τον 20ο αιώνα ως ιδεολογικό εργαλείο των διακρατικών ανταγωνισμών – πολέμων – ανθρωποσφαγών. Στην Ελλάδα εμφανίζεται μια τάση που αρνείται τη χρήση του όρου «Μακεδονία» και για τις γειτονικές χώρες παραβλέποντας το γεγονός ότι σε όλες τις χώρες των Βαλκανίων τα τοπωνύμια  δείχνουν ακριβώς την διεθνικότητα της περιοχής. Αναδύεται έτσι ένας, τραγουδισμένος και από τους παπάδες, εθνικισμός ο οποίος εκφράζει τις επεκτατικές του προθέσεις μέσα από μύθους και σύμβολα ενός κατασκευασμένου κοινού παρελθόντος όπως ο «Μεγαλέξανδρος», τα οποία ασφαλώς δεν αγγίζουν πραγματικές ανάγκες των απλών ανθρώπων. Μάλιστα, το γεγονός ότι επικαλούνται από όλη την ιστορία ένα πολεμοχαρή που «μήδισε» και στου οποίου τη μεγαλομανία εξεγέρθηκαν οι στρατιώτες του, καταδεικνύει τόσο την ιστορική επιπολαιότητα των πατριωτών, όσο και τους διακαείς τους πόθους να ταυτιστούν με ένα «δικό τους» πλανητάρχη. Παράλληλα, οι «απόγονοι του μεγάλου Αλεξάνδρου» σκοπίμως παραβλέπουν  ότι στην περιοχή της Μακεδονίας, πριν την πτώση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας κατοικούσαν ελληνόφωνοι, σλαβόφωνοι, αλβανόφωνοι, εβραίοι, τούρκοι και άλλοι. Μήπως αυτή η παράβλεψη συμβαίνει γιατί κάποιοι, πολιτικά αμόρφωτοι, δεν έχουν κατανοήσει ότι ο κόσμος «χωρίζεται» ουσιαστικά σε εκμεταλλευτές και καταπιεσμένους και όχι σε έθνη; Μήπως γιατί όποιος στην καθημερινότητα του νιώθει ασήμαντος, περιφρονημένος και ξεφτίλας τότε η προσωπική αντίδραση του είναι η φαντασίωση ενός ένδοξου παρελθόντος; Όπως και να έχει, αν θέλουμε να είμαστε νοήμονες και όχι θύματα νέων πολέμων ας μην αγωνιζόμαστε για το ποιος θα μας εκμεταλλεύεται αλλά για την κατάργηση της εκμετάλλευσης.

Η φιλία και η συνεργασία, η διαπολιτισμική συνύπαρξη που μπορεί να φτάνει από την κοινή ταξική πάλη μέχρι απλά πράγματα όπως οι μικτοί γάμοι και η ανάπτυξη της φιλίας είναι μια πιθανότητα σε όλα τα Βαλκάνια . Ένα άλλο σενάριο είναι οι μεγάλες ιδέες, οι εκατόμβες νεκρών και οι δικτατορίες όπως μας πρότειναν ξανά οι διοργανωτές του συλλαλητηρίου. Διαλέγετε.

Κοινή διεθνή ταξική συνεννόηση και πάλη ενάντια στις σφαγές για τις οποίες μας ετοιμάζουν τα αφεντικά και οι φασίστες

Αλληλεγγύη στην Κατάληψη Libertatia, καμία δίωξη στους συλληφθέντες αντιφασίστες που στάθηκαν απέναντι στο εθνικιστικό δηλητήριο των ημερών

Αγώνας ταξικός αντιφασιστικός, αλληλεγγύη στους παγιδευμένους από ελληνικό κράτος πρόσφυγες

Αλληλεγγύη στη σλαβομακεδονική μειονότητα στην Ελλάδα, πλήρη αποκατάσταση των πολιτικών, πολιτισμικών δικαιωμάτων της

* Η «Μακεδονία» έχει δώσει το όνομα της σε ένα ολόκληρο τύπο εδεσμάτων, καθώς διαμέσου των αιώνων πάντα υπήρχε μια πανσπερμία λαών, πολιτισμών, θρησκειών που αναμιγνύονταν ειρηνικά και δημιουργούσαν κάτι καινούργιο ή σφαζόντουσαν και καταστρεφόντουσαν ολοκληρωτικά .  Έτσι, στη διεθνή κουζίνα, πολλές σαλάτες χρησιμοποιούν το επίθετο «Μακεδονία» ως μεταφορά της γαστρονομικής πολυσυλλεκτικότητας: «macedoine de fruits», «macedoine de legumes» και ούτω καθεξής…