Ενάντια στα φασιστικά πανηγύρια και τις γιαλατζί μαθητικές καταλήψεις, πάντα ξένοι στις αλυτρωτικές αφηγήσεις, πάντα με αυτούς που οργανώνουν τις αντιστάσεις στην εθνικιστική μισαλλόδοξη λύσσα και στην μιντιακή πατριωτική προπαγάνδα, πάντα με τις υποτιμημένες μειοψηφίες και τους ανθρώπους χωρίς δικαιώματα.
Θα συμμετάσχουμε στην αντιφασιστική συγκέντρωση που καλεί αύριο η ΕΛΜΕ Χανίων στις 18:00 στην πλατεία αγοράς.
Οι μαθητικές καταλήψεις στον ελλαδικό χώρο, κουβαλούν μια ιστορία που η αρχή της βρίσκεται στις μαθητικές κινητοποιήσεις το 1990-91. Η ιστορία αυτή συνδεδεμένη με την αντίσταση, την ανατροπή των κοινωνικών δεδομένων και την ανεξαρτησία της μαθητικής κοινότητας, δεν έχει καμία σχέση με την προσπάθεια χειραγώγησης των μαθητών από τη δεξιά και τα παρακλάδια της που επιχειρείται σήμερα. Μάλλον βρισκόταν και βρίσκεται απέναντι σ’ όλη αυτή την πατριωτική συντηρητικούρα.
Ας θυμηθούμε τη δολοφονία του καθηγητή Τεμπονέρα, ο οποίος αγωνιζόμενος στο πλευρό των μαθητών, σκοτώθηκε από τους ΟΝΝΕΔίτες στην προσπάθειά του να προστατέψει τους μαθητές από τις άγριες επιθέσεις των δεξιών. Ο δολοφόνος του Γιάννης Καλαμπόκας είναι σήμερα ελεύθερος και μάλιστα αρέσκεται να φωτογραφίζεται μαζί με στελέχη της Χρυσής Αυγής!
Ας θυμηθούμε ότι αργότερα οι μαθητές ήταν αυτοί που έκαψαν δημόσια την εθνική σημαία, σε μια χώρα που – όπως έλεγε κι ο Εμμ. Ροΐδης – πάσχει από τον πατριωτισμό, προκαλώντας ανοιχτά τα τσιράκια της εξουσίας που ούρλιαζαν μέσα από τα βοθροκάναλα της τηλεόρασης. Οι μαθητές των Χανιών το 2010 είναι αυτοί που πρώτοι αλλάξαν το περιεχόμενο των παρελάσεων από εθνικιστική φιέστα σε κοινωνική διαμαρτυρία.
Μέχρι σήμερα οι μαθητικές καταλήψεις ήταν στο στόχαστρο όλων των συντηρητικών δεξιών κι αριστερών, οι οποίοι πιπιλάνε χρόνια την καραμέλα ότι το μόνο που θέλουν τα παιδιά, είναι «να χάσουν μάθημα». Δεν τους απασχόλησε ποτέ το αν οι μαθητές δικαιολογημένα αποφεύγουν το σχολικό κάτεργο γι’ αυτό και πάντοτε ήταν εχθρικοί απέναντί τους.
Η ιστορία των μαθητικών καταλήψεων έχει να μας διδάξει πολλά μέσα από την υποδειγματική αγωνιστικότητα των παιδιών. Οι αγωνιστικές καταλήψεις οργανώνονται με συνελεύσεις και συντονιστικά σχολείων και όχι ιεραρχικά από κάποιους γόνους “πατριωτών” και φίλους μπάτσων που τους κάνουν πλάτες. Φυλακίσεις, συγκρούσεις με την κρατική μηχανή, αγωνιστικό πείσμα, φαντασία, πάθος, αμφισβήτηση και ακηδεμόνευτη δράση, συνθέτουν το μωσαϊκό των μαθητικών καταλήψεων στον ελλαδικό χώρο. Μια ζωή συκοφαντημένοι από τα Μ.Μ.Ε. (ενώ σήμερα γιατί άραγε έχουν διαφορετική στάση;) και τους κομματικούς γραφειοκράτες, οι μαθητές δεν ενέδωσαν στις γαλιφιές της εξουσίας, αλλά συνέχιζαν και συνεχίζουν το δύσκολο δρόμο της αντίστασης.
Επειδή οι περισσότεροι μαθητές λόγω ηλικίας δεν γνωρίζουν επαρκώς την ιστορία του μαθητικού κινήματος, επιχειρείται σήμερα η χειραγώγησή τους προς όφελος της ευρύτερης δεξιάς, η οποία υποκρύπτοντας τα κομματικά της κίνητρα προσπαθεί να μπλέξει τη νεολαία σε ένα βρόμικο εθνικιστικό κατασκεύασμα. Το γεγονός ότι πολλά παιδιά δεν γνωρίζουν πως τα έθνη είναι κατασκευές θεμελιωμένες σε συμφωνημένα ψέματα, δίνει μια ευκολία στους ψηφοθήρες για να εμφυτέψουν αυτά τα ψέματα στις νεανικές συνειδήσεις.
Όμως, οι μαθητές στην πλειοψηφία τους διατηρούν -σαν από ένστικτο- αυτή την αγνή ακηδεμόνευτη αγωνιστικότητα και δε μασάνε με τα καλέσματα των πατριδοκάπηλων. Με αφορμή το μακεδονικό κάθε μέρα πληθαίνουν οι μαθητικές φωνές που τάσσονται ενάντια στα εθνικιστικά καλέσματα.
Επιπλέον, πολλοί μαθητές ευτυχώς δεν παίρνουν στα σοβαρά αυτά τα σχολικά εγχειρίδια της ιστορίας τα οποία απέχουν όχι μόνο από την ιστορική αλήθεια αλλά και από την ίδια την ιστορία ως επιστημονικό κλάδο. Γιατί είναι γνωστό π.χ. ότι όλοι οι σημερινοί λαοί της Ευρώπης αποτελούν ένα εθνολογικό μείγμα που σχηματίστηκε από τη συγχώνευση των επιμέρους λαών. “Κανονικά η μελέτη του φαινομένου αυτού οφείλει να περιορίζεται στον κύκλο των επιστημόνων που απασχολούνται με την εθνολογία. Στο βαλκανικό όμως χώρο με την εθνολογία απασχολούνται, εκτός από τους ιστορικούς, και διάφοροι πολιτικοί, γεγονός που σχεδόν πάντα προμηνύει τον ερχομό δεινών. Οι εργασίες των βαλκανικής καταγωγής ιστορικών χαρακτηρίζονται, όχι σπάνια, από σωβινιστικό πνεύμα, με συνέπεια η παρουσίαση της εθνολογικής σύστασης κάθε περιοχής των Βαλκανίων, να εξαρτάται κατά ένα μεγάλο μέρος από τον πολιτικό προσανατολισμό του συγγραφέα”. (Γ. Νακρατζάς)
Πέμπτη 5/7 19:00 ΜΙΚΡΟΦΩΝΙΚΗ στην πλατεία Αγοράς.
Κυριακή 8/7 17:00 ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΟ ΚΑΛΕΣΜΑ ενάντια στα εθνικιστικά
πανηγύρια στη Σπλάντζια
Η γειτονική Μακεδονία, όπως και η βορειοελλαδίτικη Μακεδονία, λέγονται έτσι εδώ και πάρα πολλά χρόνια στο πλαίσιο διαφορετικών πολυεθνικών κρατών, κοινοτήτων και αυτοκρατοριών. Στη σύγχρονη εποχή, από τις αρχές της δεκαετίας του ΄90, το όνομα της γειτονικής χώρας χρησιμοποιείται από τις πιο συντηρητικές, εθνικιστικές και ανορθολογικές αφηγήσεις του εθνικού κορμού ως τρόπος συσπείρωσης όλων των ρατσιστικών ομάδων της δεξιάς, της πατριωτικής ψευδο – αριστεράς, εκκλησιαστικών οργανώσεων, καραβανάδων, επίδοξων πραξικοπηματιών και κάθε λογής φασιστών.
Η επίκληση στον αρχαίο μακεδονικό πολιτισμό, μέσα από το φολκλόρ σύμβολο «Μεγαλέκος πάνω στο Βουκεφάλα», έχει βέβαια και τα όρια της. Δύσκολο να πιστέψει κανείς, (όσο αλλόφρων και να είναι, όσες περικεφαλαίες και περικνημίδες να φορέσει) ότι μπορεί να γυρίσει το χρόνο 2.000 χρόνια πίσω, αφαιρώντας ταυτόχρονα, επιλεκτικά, ότι συνέβη στο μεσοδιάστημα στην περιοχή που ονομάζεται ως Μακεδονία. Εκεί, στη γεωγραφική έκταση που αποκαλείται Μακεδονία, τους τελευταίους είκοσι αιώνες πέρασαν πολιτισμοί, γλώσσες, θρησκείες και συναντήθηκαν διαφορετικές κοινότητες, άλλοτε συμβιώνοντας ειρηνικά και άλλοτε προχωρώντας στην αλληλοεξόντωση μέσα από πολέμους και εθνοκαθάρσεις. Η σύγχρονη αναφορά στο Μεγαλέκο, και στις δύο πλευρές των συνόρων, δε γίνεται στο όνομα κάποιου ενδιαφέροντος για την ιστορία αλλά αντίθετα: από πλήρη και εσκεμμένη άγνοια για αυτήν. Και με σκοπό, να διαχωρίζονται οι άνθρωποι που ζουν εδώ και στις γειτονικές χώρες, ενώ στην πραγματικότητα έχουν πάρα πολλά κοινά πολιτισμικά και ταξικά στοιχεία, στο σήμερα.
Στην ελληνική περίπτωση, γιατί εδώ ζούμε και μας αφορά, το όνομα της Μακεδονίας σχετίζεται με μια προσπάθεια απενοχοποίησης του τρόπου που το ελληνικό κράτος, και τα πιο «μαύρα» κοινωνικά του κομμάτια, έκλεισαν τους λογαριασμούς τους με τις μειονότητες στα βόρεια σύνορα της Ελλάδας. Αυτό έγινε μέσα από τη συνεργασία κάποιων κομματιών της ελληνικής δεξιάς με τους ναζί, στη γενοκτονία των ελλήνων εβραίων, και στη συνέχεια μέσα από την εκκαθάριση, την εξορία ή τον εκτοπισμό στον εμφύλιο πόλεμο, των κομμουνιστών, των αριστερών και των σλαβομακεδόνων. Η απενοχοποίηση συνεχίστηκε στο πλαίσιο του μετεμφυλιακού κράτους με άξονα τον εθνικισμό και τον αντικομουνισμό. Γι’ αυτό ακριβώς, τα βασικά χαρακτηριστικά των πρόσφατων εθνικιστικών συλλαλητηρίων είναι η απενοχοποίηση του ναζισμού, της μοναρχίας και των δικτατοριών και εκφράζονται μέσα από ένα τρίπτυχο:
α) αντιμακεδονισμός (ως προσπάθεια συνέχισης των κοινωνικών, πολιτικών και πολιτιστικών αποκλεισμών και περιορισμών σε όσους μιλάνε, τραγουδάνε και ζούνε στα μακεδονικά «ντόπικα»)
β) αντισημιτισμός (ως προσπάθεια απενοχοποίησης των δοσίλογων και εκ νέου σχετικοποίησης του Ολοκαυτώματος και της μεγαλύτερης παιδοκτονίας στη Βόρεια Ελλάδα, οργανωμένης από τη συνεργασία ναζί και πολλών ελλήνων δεξιών και αντισημιτών)
γ) αντικομμουνισμός (ως επιδίωξη, στο όνομα του έθνους κράτους, για καταστολή της ταξικής πάλης και της οικουμενικής ταξικής συνείδησης, απ’ όπου και αν προέρχεται, στο σήμερα).
Μέσα από την εθνικιστική προπαγάνδα, αποκρύβεται μια κριτική ματιά σε όσους θεωρούμε «ήρωες του έθνους και της φυλής» – που στην πραγματικότητα ήταν δειλοί σφαγείς αμάχων: Ο Αλέξανδρος ονομάστηκε «μέγας» ως πρότυπο, από την εξίσου αιμοσταγή Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Στην πραγματικότητα, θεωρήθηκε στην εποχή του μέγας βάρβαρος: πλήθος από μαρτυρίες μιλάνε για τη συστηματική σφαγή δεκάδων χιλιάδων οικογενειών αμάχων, την ισοπέδωση πόλεων και μνημείων άλλων πολιτισμών, αλλά και για το εμπόριο δούλων που κινητοποίησε στις κατακτήσεις του. Όπως όλοι οι παλιοί και οι σύγχρονοι αυτοκράτορες, που πέρασαν από φωτιά και σίδερο διαφορετικές γωνιές αυτού του πλανήτη, ο Αλέξανδρος ήταν άλλος ένας μεγαλομανής εξουσιαστής, ηγέτης ενός φονικού στρατού. Δεν του οφείλουμε τιμή, οφείλουμε να τον απορρίψουμε ως πρότυπο, μελετώντας την ιστορία του.
Παράλληλα, ο σύγχρονος μύθος των μακεδονομάχων κατασκευάστηκε μέσα από ψέματα του μετεμφυλιακού κράτους και από το προπαγανδιστικό μυθιστόρημα της Πηνελόπης Δέλτα, η οποία αποσιώπησε, συγκάλυψε ή απέκρυψε τα εγκλήματα των παραστρατιωτικών ομάδων που συμπαθούσε ιδιαιτέρως. Στην πραγματικότητα, οι μακεδονομάχοι δεν διέφεραν από τους αντίπαλους βούλγαρους φονιάδες που έσφαζαν επίσης άμαχους, και οι δυο – βέβαια – στο όνομα του «Χριστού»… Ο ίδιος ο Παύλος Μελάς αποκαλεί μακεδονική τη σλαβόφωνη κοινότητα την οποία προσπαθεί να εξελληνίσει με τη βία, και περιγράφει συχνά με απέχθεια τις επιχειρήσεις εκκαθαρίσεων των μονάδων, στις οποίες συμμετέχει, ενάντια σε άμαχο πληθυσμό – με την ανοχή, μάλιστα, ή σε αγαστή συνεργασία με τις αρχές της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Ο ίδιος ο Μελάς θα πεθάνει κατά λάθος, από φίλια οθωμανικά πυρά, την περίοδο που σλαβόφωνοι και ελληνόφωνοι άλλαζαν στρατόπεδα ανάλογα με τα συμφέροντα τους, ή απλά για να επιβιώσουν από τις εκστρατείες τρομοκρατίας ελλήνων και βούλγαρων παραστρατιωτικών.
Οι μαρτυρίες που συλλέγει η Πηνελόπη Δέλτα και οι συνεργάτες της από παλαίμαχους μακεδονομάχους μπορεί να αποκρύπτονται στο μυθιστόρημα της, αλλά υπάρχουν σε δημόσια αρχεία. Οποιοσδήποτε νοήμων άνθρωπος φρίττει με τα εγκλήματα των λεγόμενων μακεδονομάχων, με το κάψιμο ζωντανών ανθρώπων κάθε ηλικίας που ωμά παραδέχονται οι «μακεδονομάχοι» στα απομνημονεύματα τους περιγράφοντας τους (τιμημένους αργότερα από το μετεμφυλιακό κράτος) αρχηγούς τους: όπως ο φονιάς αμάχων παπα – Δράκος ή ο φονιάς και βασανιστής αμάχων δεσπότης Καραβαγγέλης. Ποιοι άραγε θεωρούν πως αυτά είναι τα πρότυπα και πως πρέπει να ξαναγυρίσουμε σε αυτά;
Οποιαδήποτε διατύπωση του στυλ «η Μακεδονία είναι μόνο ελληνική» ή «η Μακεδονία είναι σλαβική» ή η «Μακεδονία είναι μία και ενιαία» ενσωματώνει διαφορετικές εθνικιστικές επιθυμίες αλλαγής των συνόρων και αλυτρωτικές τάσεις.
Πράγματι, στα μέρη μας, ένα κομμάτι του ελληνικού κράτους και κάποιοι φασίστες, επιθυμούν ακόμα το διαμελισμό της γειτονικής χώρας, η οποία είναι πολύ πιο αδύναμη στρατιωτικά, με σκοπό την προσάρτηση τμημάτων της στο ελληνικό κράτος. Η τάση αυτή είναι πια εντελώς μειοψηφική, σε αντίθεση με τη δεκαετία του ΄90: την εποχή που ο Μιλόσεβιτς πρότεινε στον τότε υπουργό Σαμαρά ένα κοινό πόλεμο ελλήνων – σέρβων ενάντια στη γειτονική χώρα, την εποχή που παραστρατιωτικές ομάδες φασιστών από την Ελλάδα συμμετείχαν μαζί με τα καθάρματα του Αρκάν και του Κάραζιτς στις δολοφονίες αμάχων και παιδιών στη Βοσνία, την εποχή που αυτοί οι φονιάδες αποθεώνονταν ως ήρωες από το ΠΑΣΟΚ, τη ΝΔ και τάσεις του ΚΚΕ.
Τις τρεις τελευταίες δεκαετίες, στη γειτονική δημοκρατία της Μακεδονίας, (το όνομα της οποίας κατάφερε να αλλάξει το ελληνικό κράτος σε «Βόρεια Μακεδονία»), ανάλογες εθνικιστικές τάσεις με αναφορές στο Μέγα Αλέξανδρο ανατροφοδοτήθηκαν και ενισχύθηκαν από τον ελληνικό εθνικισμό, με όχημα το «ονοματολογικό». Τα τελευταία χρόνια, πλειοψηφικά κομμάτια της νεολαίας της γειτονικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας αμφισβήτησαν τον εθνικισμό και το λαϊκισμό στη χώρα τους. Επιτέθηκαν στα κιτς αγάλματα του μεγαλέκου στα Σκόπια και έθεσαν ζητήματα κοινωνικής δικαιοσύνης. Σήμερα, στη δική μας χώρα βλέπουμε τους τελευταίους μήνες φασίστες μαζί με το φολκλόρ εθνικιστικό τσίρκο κάποιων ρατσιστών παπάδων και τύπων που ντύνονται μεγαλέξανδροι να συγκεντρώνονται στις πλατείες, κάτω από τα μαρμάρινα αρχίδια του Βουκεφάλα.
Τα εθνικιστικά συλλαλητήρια στην Ελλάδα, όπου ο κυρίαρχος λόγος είναι ρατσιστικός, τροφοδοτούν την εθνικιστική δεξιά της γειτονικής χώρας. Ο ένας εθνικισμός τρέφει τον άλλο ενάντια στους λογικούς ανθρώπους και των δύο χωρών. Παρ’ όλα αυτά δεν πρέπει να ξεχνάμε ποιος καπιταλισμός έχει το πάνω χέρι: ο ελληνικός. Το ελληνικό κεφάλαιο εκμεταλλεύεται φτηνή εργασία στη Δημοκρατία της Μακεδονίας, ενώ παράλληλα τα ελληνικά αφεντικά μέσα από τη συνεργασία ελληνικών και μακεδονικών επιχειρήσεων, όπως και μέσα από τις συμφωνίες ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ με την κυβέρνηση Ζάεφ οργανώνουν τα γεωπολιτικά τους σχέδια, μέσα από τις προτεραιότητες του ΝΑΤΟ.
Αυτό που θέλουν πάντα τα αφεντικά είναι να τα βρίσκουν μεταξύ τους, και να έχουν τις εργατικές τάξεις των διαφορετικών χωρών σε εθνικιστική αντιπαράθεση, έτοιμους μέχρι και να σφαχτούν μεταξύ τους. Αυτό το ρόλο έχει σήμερα η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, και τον ίδιο ρόλο θα έχουν στο μέλλον οι επόμενες κυβερνήσεις: η Ν.Δ μαζί με το Κίνημα Αλλαγής από τώρα κάνουν πλάτες στους χρυσαυγήτες και στους εθνικιστές.
Η Μακεδονία, αν δεχτούμε αυτό το γεωγραφικό όρο, δεν είναι μόνο ελληνική. Και δεν είναι μία, όπως πριν από χιλιάδες χρόνια ή όπως μέσα στην Οθωμανική Αυτοκρατορία. Μετά από πολλές ανθρωποσφαγές κατά τη συγκρότηση των σύγχρονων κρατών, ένα κομμάτι της ανήκει πλέον στο ελληνικό κράτος, (η ελληνική Μακεδονία), ένα άλλο στο γειτονικό κράτος της «Βόρειας Μακεδονίας», και ένα άλλο στο βουλγαρικό κράτος.
Και θα παραμείνουν έτσι, εκτός αν κάποιοι Ναπολέοντες μας πείσουν να πάμε σε πόλεμο για ένα πουκάμισο αδειανό, για ένα χαλβά μακεδονικό.
Η φιλία και η συνεργασία, η διαπολιτισμική συνύπαρξη που μπορεί να φτάνει από την κοινή ταξική πάλη μέχρι απλά πράγματα όπως οι μικτοί γάμοι και η ανάπτυξη της φιλίας είναι μια πιθανότητα σε όλα τα Βαλκάνια . Ένα άλλο σενάριο είναι οι μεγάλες ιδέες, οι εκατόμβες νεκρών και οι δικτατορίες όπως μας προτείνουν ξανά οι φασίστες διοργανωτές των πρόσφατων εθνικιστικών συλλαλητηρίων. Ας διαλέξουμε. Αν είμαστε κατά του πολέμου, αυτό σημαίνει να πράττουμε υπέρ της ειρήνης. Και η ειρήνη δε χαρίζεται. Κατακτιέται μέσα από τον αντιφασιστικό και τον ταξικό αγώνα και τη διεθνή αλληλεγγύη, μέχρι το ξεπέρασμα των εθνών κρατών, των σωβινισμών και του καπιταλισμού.
