Κατηγορία: Αναδημοσιεύσεις

Εμείς, οι άνεργοι, εργάτες, μετανάστες, μαθητές, και φοιτητές της κατάληψης εκφράζουμε την αμέριστη συμπαράσταση και αλληλεγγύη μας, στον σκληρό απεργιακό αγώνα των εργατών της χαλυβουργικής, που αύριο θα μετρά 37 ημέρες απεργίας. Γνωρίζουμε ότι ο αγώνας τους είναι αγώνας όλης της εργατικής τάξης. Η αλληλεγγύη μας θα είναι έμπρακτη. Θα δώσουμε το λόγο των απεργών στην δημοσιότητα, σπάζοντας τη σιωπή των καθεστωτικών μμε και θα ενισχύσουμε το απεργιακό ταμείο τους, με τα έσοδα του αυτοοργανωμένου καφενείου της Παρασκευής 09 Δεκ ’11.

 

ΨΗΦΙΣΜΑ ΤΩΝ ΑΠΕΡΓΩΝ:

Προς την εργατική τάξη, Τον εργαζόμενο λαό.

Συνάδελφοι

Διαδώστε το μύνημά μας: Οι χαλυβουργοί δεν λυγίζουν!

Στην πύλη της Χαλυβουργίας γράφουμε όλοι μαζί μια ακόμη σελίδα στο μεγάλο βιβλίο των αγώνων του λαού μας.

Σωματεία, άνεργοι, φτωχός λαός, φοιτητές, μαθητές, μας δίνετε υλική βοήθεια από το υστέρημά σας, από το μισθό που δεν έχετε, από το επίδομα ανεργίας που δεν φτάνει. Μας δίνετε δύναμη και πείσμα!

Κλείσαμε μήνα σε απεργία σκληρή και συνεχίζουμε.

Σπάσαμε την σιωπή, αποδείξαμε ότι οι εργάτες έχουμε μεγάλη δύναμη. Οι βιομήχανοι ανησυχούν, ο βιομήχανος  Μάνεσης αν και τρομοκρατημένος, δεν είναι μόνος του. Τον στηρίζουν γιατί έχει το ρόλο του λαγού.

Αν τα μέτρα περάσουν στην χαλυβουργία, ανοίγουν διάπλατα τις πόρτες για να μην αφήσουν τίποτα όρθιο. Αν εδώ σπάσουν τα μούτρα τους, τίποτα δεν θα είναι ίδιο και για τα υπόλοιπα εργοστάσια.

Μην ακούτε τα ψέμματα των βιομηχάνων και των ανθρώπων τους. Δεν θα δουλεύουν αυτοί, για ψίχουλα στα εργοστάσια. Αυτοί πληρώνονται καλά για τη βρώμικη δουλειά τους.

Αφού οι «επισκέψεις» στα σπίτια, οι «επιστολές», η τρομοκρατία με τα εξώδικα, έπεσαν στο κενό, τώρα βάζουν το Υπουργείο Εργασίας να μας «συμβουλεύει»: «Δεχθείτε τους όρους του Μάνεση, διαφορετικά θα βρεθείτε όλοι στο ταμείο ανεργίας». Μας απειλούν με 180 ακόμα απολύσεις!

Κύριοι βιομήχανοι, είστε βαθιά νυχτωμένοι. Την τελευταία μας λέξη δεν την είπαμε ακόμα! Είμαστε μια γροθιά. Έτοιμοι, για την πιο σκληρή ταξική αναμέτρηση!

Δεν γυρνάμε στη φωτιά και το σίδερο για 500 ευρώ. Να γυρίσουν πίσω οι 34 απολυμένοι συνάδελφοί μας.

Ο αγώνας μας, αφορά όλους τους εργαζόμενους. Οι τελευταίες εξελίξεις είναι αποκάλυψη. Οι βιομήχανοι αξιοποιούν τους νόμους της κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ – ΝΔ – Καρατζαφέρη.

Επιβάλλουν την εκ περιτροπής εργασία, κατάργηση συλλογικών συμβάσεων, μειώσεις μισθών στα 450 – 500 ευρώ.

Όπου οι εργάτες υποχώρησαν η επίθεση της εργοδοσίας γιγαντώθηκε. Ακολούθησαν απολύσεις, εντατικοποίηση της εργασίας, μέχρι και κλείσιμο των επιχειρήσεων, με τους εργάτες απλήρωτους για πολλούς μήνες.

Υπάρχουν χιλιάδες παραδείγματα, όλοι έχουμε πείρα. Οι βιομήχανοι μας κλείνουν τα σπίτια και όχι ο αγώνας μας για δουλειά. Το ψωμί μας το υπερασπίζουμε με αγώνα όχι με παρακάλια.

Συνάδελφοι εργάτες, τα μέτρα γενικεύονται, δεν είναι μόνο οι χαλυβουργοί στο στόχο, είμαστε όλοι.

Ήρθε η ώρα ο αγώνας σαν φωτιά να ανάψει στα εργοστάσια. Τώρα η συμμετοχή σας στον αγώνα δεν είναι ζήτημα αλληλεγγύης είναι ζήτημα ζωής και θανάτου για όλη την εργατική τάξη.

Παραμερίστε τους ανθρώπους των βιομηχάνων, μην τους φοβάστε, είναι ανίσχυροι όταν οι εργάτες πάρουν απόφαση.

Κάντε γενική συνέλευση, ελάτε σε επαφή μαζί μας, αποφασίστε απεργία. Είναι η ώρα οι βιομήχανοι να πάρουν ένα καθαρό μύνημα που μόνο ο αγώνας των εργατών στα εργοστάσια μπορεί να δώσει.

Όλοι στον αγώνα. Η νίκη θα είναι δική μας.

Η γενική συνέλευση των εργατών της Ελληνικής Χαλυβουργίας

Ασπρόπυργος  30/11/2011

 

ΟΙ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ ΔΕΝ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΟΥΝΤΑΙ

μπροστά σε μια γενικευμένη κοινωνική αποσταθεροποίηση η Κυριαρχία προσπαθεί να εμφανιστεί ως ο βασικός διαμορφωτής των ιστορικών εξελίξεων που συμβαίνουν στον ελλαδικό χώρο. Η βίαιη προλεταριοποίηση των μέχρι πρότινος μικροαστικών στρωμάτων και η περαιτέρω απαθλίωση των συνθηκών ζωής για όλο και μεγαλύτερα κοινωνικά κομμάτια, σηματοδοτούν τεράστιες ανακατατάξεις στο επίπεδο των κοινωνικών δυνάμεων. Ζούμε την ιστορική μετάβαση σε ένα νέο καθεστώς, του οποίου η μορφή και το περιεχόμενο βρίσκονται ακόμη υπό διαμόρφωση. Τα θεμέλια του 35χρονου αστικο-δημοκρατικού καθεστώτος και η κοινωνική συναίνεση που το συνοδεύει έχουν διαρραγεί. Η Κυρίαρχη Τάξη έχει διασαλευτεί. Τα κοινωνικά εκείνα κομμάτια που επέλεξαν να εξεγερθούν, αρνούμενα την εκμετάλλευση και την υποτίμηση της ζωής τους έχουν ήδη κηρύξει και από την πλευρά τους –δημόσια και τυπικά- τον πόλεμο στους κυρίαρχους από το δεκέμβρη του 2008.

 

έκτοτε μια ισχυρή, δυναμική και ετερόκλητη κοινωνική μειοψηφία προσπαθεί να ανταγωνιστεί τις κυρίαρχες επιταγές, να απαντήσει και να αντισταθεί στους στρατηγικούς σχεδιασμούς της εξουσίας. Ένα μόνο κομμάτι αυτού του μορφώματος είναι και το πλέγμα των καταλήψεων, των ανοιχτών κοινωνικών χώρων και στεκιών, που απλώνονται πλέον σε όλο τον ελλαδικό χώρο. Μέσα σε αυτήν την υπό διαμόρφωση κοινωνική δυναμική οι καταλήψεις και τα στέκια λειτουργούν ως σημεία συσπείρωσης αγωνιστών, ως κύτταρα αντίστασης και ως χώροι πολιτικής-κινηματικής ζύμωσης αντιλήψεων και συνειδήσεων. Ταυτόχρονα προσπαθούν να κινητοποιηθούν και να πάρουν πολιτικές πρωτοβουλίες ανταγωνιστικές και μη ενσωματώσιμες στην κυρίαρχη τάξη.

 

το αστικο-Δημοκρατικό Καθεστώς, στην προσπάθειά του να καθορίσει την “τελική” έκβαση του νέου κοινωνικού συμβολαίου, επιχειρεί να αποσυνθέσει και να διαλύσει τις κοινωνικές εκείνες δυνάμεις που δεν αφομοιώνονται στην Κυρίαρχη Τάξη. Ταυτόχρονα προσπαθεί να απομονώσει και να καταστείλει εκείνα τα κομμάτια που μπορούν να δώσουν επικίνδυνη, για την εξουσία, τροπή στις εξελίξεις, διαχέοντας τις αντιλήψεις και τις πρακτικές τους στην κοινωνία. Σε αυτή τη συγκυρία, το κράτος επιστρατεύει όλα του τα όπλα, όχι απλώς για να καταστείλει τα πιο ριζοσπαστικά κομμάτια, αλλά για να επιτηρεί όλο το πλέγμα των κοινωνικών σχέσεων, ώστε κάθε υπόνοια αντικαθεστωτικής σκέψης ή/και δράσης να καταπνίγεται εν τη γεννέσει. Οι καταλήψεις και τα στέκια δεν θα μπορούσαν φυσικά να μείνουν στο απυρόβλητο. Επαγγελματίες χειραγωγοί και συκοφάντες δημιοσιογραφίσκοι, πρυτάνεις, μπάτσοι, παρακρατικοί και φασίστες προσπαθούν να λασπολογήσουν, να τρομοκρατήσουν, να καταστείλουν και να σπάσουν τα ερείσματα που έχουν οι καταλήψεις και τα στέκια σε κομμάτια της κοινωνίας και να τα διαχωρίσουν από το ευρύτερο κοινωνικό κίνημα στο οποίο συμμετέχουν και συνδιαμορφώνουν. Έτσι τους τελευταίους μόνο μήνες είχαμε εισβολή μπάτσων στο Ρεσάλτο, χειροβομβίδα στο στέκι μεταναστών, βόμβα στο buena ventura, απόπειρες εμπρησμού (αγρός, villa amalias, λέλας καραγιάννη), επιθέσεις φασιστοειδών σε rosa nera, κτήμα πραπόπουλου.

 

στα χανιά, τα χριστούγεννα του 2009, η πρυτανεία και οι μπάτσοι αδειάζουν την κατάληψη παπαδοπέτρου, αφαιρώντας ταυτόχρονα και όλα τα πορτοπαράθυρα. Την ίδια περίοδο ξαναρχίζουν να πιπιλίζουν το “ζήτημα του κτιρίου της παλαιάς μεραρχίας”, που είναι κατειλημμένο εδώ και έξι χρόνια (Rosa Nera). Μετά την ακύρωση της διαδικασίας για τη δημοπράτηση της κατάληψης rosa nera (2.3.10), οι πρυτανικές αρχές την αναβάλλουν και την πραγματοποιούν εν κρυπτώ. Το έργο αναλαμβάνει εταιρεία απ’ τη χαλκίδα. Ταυτόχρονα, μέσα από δημοσιεύματα και αρθογραφίες “ευυπόληπτων” παραγόντων της πόλης, συκοφαντούν και λασπολογούν την κατάληψη, ενώ η πρυτανεία μέσω συσκέψεων προσπαθεί να φτιάξει τη συμμαχία εκείνη (δήμαρχο, νομάρχη, πρόεδρο ΤΕΕ, δικηγόρους κ.ά.) που θα της επιτρέψει να φτιάξει την κοινωνική συναίνεση για την εκκένωση της κατάληψης. Ανάλογες μεθοδεύσεις είχαν γίνει και για την κατάληψη παπαδοπέτρου. Δεν μας ενδιαφέρει σε καμία περίπτωση ποιες “εκπαιδευτικές” ή άλλου τύπου “ανάγκες” θέλουν να στεγάσουν στο κτίριο της κατάληψης. Απ’ τη δικιά μας οπτική σκοπιά, αυτό που θέλουν δεν είναι τίποτε παραπάνω από το να διαλύσουν ένα χώρο αντίστασης και πολιτικής-πολιτιστικής δραστηριοποίησης. Και είναι διατεθειμένοι να το κάνουν ακόμα κι αν χρειαστεί να σπαταλήσουν 5,5 εκατομμύρια για την “αναστύλωση” του κτιρίου.

 

οι καταλήψεις και τα στέκια επιχειρούν να πραγματώσουν, έστω και σε μοριακό επίπεδο, αυτόνομες και αντι-θεσμικές μορφές κοινωνικής οργάνωσης. Προσπαθούν να χτίσουν κοινωνικές σχέσεις αδιαμεσολάβητες από το εμπόρευμα, το θέαμα, το χρήμα. Στηρίζονται στις αρχές της αλληλεγγύης, της αντιιεραρχίας, της ισοτιμίας με στόχο να δημιουργηθούν αυτόνομες–αντιεξουσιαστικές μορφές κοινωνικών δεσμών. Όσο η εξουσία θα προσπαθεί να απομονώσει, να εκφοβίσει και να καταστείλει, άλλο τόσο θα εντείνουμε τη δράση και την αντίστασή μας.

 

Αλληλεγγύη στις καταλήψεις

10, 100, 1000άδες καταλήψεις

Αλληλεγγύη στη Rosa Nera

 

αλληλέγγυοι/ες αναρχικοί/ες

Το λιμάνι των Χανίων είναι γνωστό για το ηλιοβασίλεμα του. Το σημείο από το οποίο φαίνεται καλύτερα είναι η κατάληψη roza nera, αυτοί που υψώνουν τείχη και το κρύβουν, δεν θα καταλάβουν…
Τι δυστυχία  του ήλιου  να ανατέλλει στον κόσμο τους…

Από τις 2/3/10 ξεκίνησε η διαδικασία δημοπράτησης του κτιρίου όπου στεγάζεται εδώ και 6 χρόνια η κατάληψη Rosa Nera που βρίσκεται στα Χανιά, προκειμένου να ανακατασκευαστεί και να μετατραπεί σε έναν χρήσιμο και  άμεσα εκμεταλλεύσιμο χώρο για τα αφεντικά και τους  θεσμικούς παράγοντες. Παρόλο που αποκρύφτηκε  από τη δημοσιότητα για να αποφευχθούν οι δεδομένες κοινωνικές αντιδράσεις,η πρώτη διαδικασία της δημοπρασίας διεκόπη όταν καταληψίες μαζί με αλληλέγγυους/ες την  εμπόδισαν με παρέμβαση τους. Τελικά, η δημοπρασία ολοκληρώθηκε μια επόμενη μέρα άλλου, εκτός του χώρου πολυτεχνείου.

Ο πρύτανης δηλώνει ότι οι εργασίες θα ξεκινήσουν έως τέλος Μαρτίου και θα λήξει η κατάληψη. Από εκείνη τη στιγμή ξεκινάει η ενεργοποίηση όλου του θεσμικού συρφετού, των τοπικών παραγόντων της πόλης, το οποίο προσπαθεί με δηλώσεις και συσκέψεις, να βρει τον δρόμο προς την βίαιη εκκένωση  των καταληψιών από τον ζωτικό και πολιτικό τους χώρο. Στην προσπάθεια αυτή μηχανεύονται  τρόπους για να αποσπάσουν την απαραίτητη κοινωνική συναίνεση που θα στρώσει τον δρόμο στις δυνάμεις καταστολής.

Όμως οι καταλήψεις είναι χώροι στους οποίους εδαφικοποιούνται οι επιθυμίες,  η πορεία  των οποίων δεν μπορεί να οριστεί από τους  κυρίαρχους.
Σε ένα σύστημα που περνάει κρίση, οι καταλήψεις είναι οι χώροι που τους δημιουργούν πρόβλημα, οι χώροι στους οποίους  γεννιούνται και ορθώνονται  οι κοινωνικές αντιστάσεις, οι χώροι που φοβούνται. Είναι προπύργια αγώνα.

Μέσα στις καταλήψεις αλλά και έξω από αυτές δοκιμάζεται ο αγώνας συλλογικά και αμφισβητείται ο κόσμος της εξατομίκευσης. Ο αντιθεσμικός, αδιαμεσολάβητος και αυτοοργανωμένος χαρακτήρας των καταλήψεων  που απλώνεται σαν ιστός σε όλες τις πόλεις τρομάζει τον κυρίαρχο κόσμο, αυτόν που σμιλεύεται από σχέσεις ιεραρχίας,καταπίεσης και της εκμετάλλευσης,καταστολής και συναίνεσης.

Όπως αναφέρεται σε κείμενο της κατάληψης:

Η υπεράσπιση της Rosa Nera και των καταλήψεων…δεν μπορεί παρά να είναι κομμάτι του αγώνα για αυτοκαθορισμό και ελευθερία. Αφορά στους κοινωνικούς χώρους γιατί όταν απειλείται ένας απειλούνται όλοι. Καθετί που χάνεται από απ’ τη μεριά των πολλών γίνεται όπλο αγριότερης εκμετάλλευσης στα χέρια των λίγων ισχυρών. Το δικό μας όπλο είναι η αλληλεγγύη. Αυτή μας κρατάει όρθιους απέναντι στην βαρβαρότητα και απελευθερώνει αστείρευτες δυνάμεις αντίστασης και ανατροπής των σχεδίων εναντίoν μας.

Στέλνουμε τους συντροφικούς μας  χαιρετισμούς  στην κατάληψη Roza Nera, μαζί με την αμέριστη συμπαράσταση μας.

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΛΗΨΗ ROZA NERA.

ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΛΗΨΗ ROSA NERA

Το τελευταίο διάστημα γίνεται προσπάθεια από τις πρυτανικές αρχές του Πολυτεχνείου Κρήτης να εκμεταλλευτεί το χώρο της πρώην Μεραρχίας στην παλιά πόλη, εκδιώκοντας από τον κατειλημμένο χώρο, μία από τις πιο δραστήριες κοινωνικές συλλογικότητες της πόλης, την ROSA NERA. Εμείς δεν είμαστε αρμόδιοι να κρίνουμε ποιος είναι «ιδιοκτήτης» του χώρου. Μπορούμε όμως να μιλήσουμε για το ποιος είναι αλληλέγγυος σε μετανάστες και αντιφασίστες, ποιος έχει επιδείξει ευαισθησία σε γενικότερα ζητήματα της πόλης.

Θεωρούμε ότι δεν είναι καθόλου άσχετο θέμα με το δημόσιο πανεπιστήμιο τα διαρκώς διογκούμενα κοινωνικά προβλήματα. Θα περίμενε κανείς (ιδίως μετά την έξαρση της ρατσιστικής –φασιστικής βίας, που αποτέλεσε τελευταία κεντρικό ζήτημα στην κοινωνική ζωής της πόλης) ότι οι πρυτανικές αρχές του Πολυτεχνείου Κρήτης, θα είχαν προβληματιστεί σε σχέση με την απουσία τους, την ένδεια λόγου και πράξης σε σχέση τα προβλήματα της κοινωνίας . Στο κατ’ επίφαση όμως δημόσιο πανεπιστήμιο, στην πραγματικότητα ιδιοτελές και ακραία επιχειρηματικό δεν υπάρχει χώρος για τα «κοινωνικά προβλήματα». Ο λαλίστατος κατά τα άλλα Πρύτανης του Πολυτεχνείου δε βρήκε ούτε μια κουβέντα να πει για το ζήτημα του αναδυόμενου φασισμού. Αντίθετα φροντίζει με περίσσιο ζήλο να στοχοποιήσει, να φιμώσει και να συκοφαντήσει μια από τις σημαντικότερες αντιφασιστικές-κοινωνικές φωνές της πόλης, την κατάληψη ROSA NERA.

Σε ένα -δυστυχώς θεωρητικό- ενδεχόμενο ύπαρξης ενός δημόσιου Πανεπιστήμιου συνδεδεμένου με τις ανάγκες της κοινωνίας, οι πρυτανικές αρχές θα ήταν περήφανες που ένα κτίριο «ιδιοκτησίας» του, θα γινόταν ανεξάρτητη εστία κοινωνικού προβληματισμού! Το δικό μας Πολυτεχνείο , όμως, έχει άλλες ανάγκες. Πριν ένα χρόνο ήταν η σχολή Καλών Τεχνών (που κατά δήλωση του Πρύτανη δεν είναι πια στις προτεραιότητες του Πολυτεχνείου), σήμερα είναι σχολή Πολιτικών Μηχανικών (για την οποία υπάρχει άπλετος χώρος στις εγκαταστάσεις στα Κουνουπιδιανά), αύριο ποιος ξέρει τι! Εν τω μεταξύ ο χώρος της μεραρχίας που στεγάζεται η ROSA NERA πρέπει να αλλάξει χρήση, να εκποιηθεί, να γίνει γραφεία, ή ιδιωτικό εκπαιδευτήριο, τουριστικό αξιοθέατο ή γιατί όχι ξενοδοχείο… Οτιδήποτε άλλο, εκτός από εστία κοινωνικών αγώνων.

Στα έξι χρόνια ύπαρξης, η κατάληψη ROSA NERA έχει αποδείξει την αξία της. Αξία που δε μετριέται με χρήματα όπως ένα γκλαμουράτο ανακαινισμένο κτίριο. Η κοινωνική και πολιτική ζωή της πόλης θα ήταν πολύ πιο φτωχή χωρίς την ύπαρξη της ROSA NERA. Ακριβώς γιατί είναι φορέας μιας ιδιαίτερης, ξεχωριστής λογικής για την παραγωγή της κοινωνικής ζωής, η οποία αφήνει απέξω τους συνήθεις διαμεσολαβητές (κόμματα, κρατικούς θεσμούς, ΜΜΕ, πρυτανικές αρχές κτλ). Ακόμα και αν διαφωνεί κανείς σε επιμέρους ιδεολογικά ζητήματα με τη ROSA NERA, δε μπορεί παρά να αναγνωρίσει την ανάγκη ύπαρξης και δράσης της, γιατί αυτή η δράση αποτελεί μια διαρκή πρόκληση για το συντηρητισμό και τον ωχαδερφισμό της σύγχρονης κοινωνίας και μια διαρκή πρόσκληση σε κοινωνικούς αγώνες. Σε πείσμα των συκοφαντών της, η ROSA NERA και οι άνθρωποι που συμμετέχουν σε αυτή, έχουν όνομα, πρόσωπο και λόγο κρυστάλλινο. Κάθε προσπάθεια αλλαγής χρήσης του κτιρίου της μεραρχίας μπορεί να είναι οικονομικά ωφέλιμη για κάποιους, θα είναι όμως απόλυτα ζημιογόνος για το σύνολο της κοινωνίας, για τη συλλογική συνείδηση της πόλης.

—

Κοινωνικό Στέκι – Στέκι Μεταναστών Χανίων