Κατηγορία: Πορείες

Πριν λίγες μέρες η ελληνική βουλή διόρισε ως πρωθυπουργό ένα τραπεζικό αχυράνθρωπο. Σύμφωνα με τα ίδια τα ντόπια και τα ξένα πολιτικά και οικονομικά αφεντικά (που είναι και μαρτυριάρηδες), ο Παπαδήμος συνεργάστηκε μαζί τους, ως μέλος της ιεραρχίας της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας για την παραποίηση των δημοσιονομικών στοιχείων που συνέβαλαν στο να μπει η ελλαδάρα στην ευρωζώνη. Τα καθάρματα που υποτιμούν την ανθρώπινη ζωή και την εργασία, τα μικρά και τα μεγάλα αφεντικά, έστησαν ή συναίνεσαν σε μια κοινοβουλευτική κωμωδία όπου το πολιτικό τους προσωπικό συσπειρώθηκε με μια συγκυβέρνηση ΠΑ.ΣΟ.Κ., Ν.Δ. και ΛΑ.ΟΣ, και ένα έμπιστό τους λαμόγιο, στο ρόλο του σκιάχτρου.

Η όλη φάση με το παπαδημοψήφισμα, που οδήγησε στη συγκυβέρνηση, καθόλου δε θα έπρεπε να μας αιφνιδιάσει. Ο πρώην πρωθυπουργός είχε ανακοινώσει μήνες τώρα ότι θα κατέφευγε σε δημοψήφισμα. Μάλιστα, μετά από αυτήν την ανασυγκρότηση του πολιτικού συστήματος, ο «κόσμος», ο «λαός», το «κίνημα» λένε κάποιοι πως μούδιασε… Τώρα τα κόμματα και τα ΜΜΕ διακρίνουν στο μούδιασμα των ανθρώπων που ονομάζουν «λαό», και το μούδιασμα της ανακούφισης. Με άλλα λόγια τα αφεντικά διακρίνουν σε πολλούς ανθρώπους το μούδιασμα του πρεζάκια που πήρε τη δόση του. Την έκτη δόση του, με αντάλλαγμα μια ανάσα από τη βιολογική και ηθική του εξαθλίωση. Μια ανάσα που θα τον κρατήσει μέχρι την 7η δόση, την 8η δόση, τον καθημερινό θάνατο που επιφυλάσσει ο καπιταλισμός σε όσους ανέχονται ή βολεύονται από τους εκβιασμούς του…

Όσο για την έως τώρα έκβαση των πρόσφατων αντιστάσεων…Αυτό που βιώνουμε σήμερα είναι αποτέλεσμα και της λογικής του να επενδύει κανείς όλη του την αντίσταση, το λόγο και την οργάνωσή του μόνο στην πολιτική βιτρίνα του συστήματος. Δηλαδή, να στοχεύει στην ανακατανομή της πολιτικής διαμεσολάβησης ανάμεσα στις δεξιές και αριστερές εθνικιστικές μαριονέτες της βουλής. Εμείς παλεύουμε ενάντια στο κεφάλαιο και για το τέλος της σχέσης αφεντικού – εργάτη και όχι για να αλλάξουν οι κυβερνήσεις ή για να γίνουν τα πράγματα όπως πριν…
Διαφορετικά κινδυνεύουμε να γίνουμε κομπάρσοι σε νταλαβέρια, πολιτικούς μετασχηματισμούς και θεάματα που κανονίζονται από το κράτος και τους ιδεολογικούς του μηχανισμούς.

Και εδώ να θυμίσουμε ότι οι ιεραρχίες/ ηγεσίες / μικρές – μεγάλες αρχηγάρες του ΚΚΕ και του ΣΥΝ είναι κράτος, είναι πολιτικό σύστημα, είναι αφεντικά που θα υπερασπίσουν τα υλικά τους συμφέροντα και την ενίσχυση της θέσης τους στα κέντρα λήψης αποφάσεων, ακόμα και ενάντια και στις ανάγκες της βάσης τους. Η ηγεσία της κοινοβουλευτικής αριστεράς θα συνεχίσει να υπερασπίζεται τα αφεντικά ενάντια στους εργάτες. Όποιος μας θεωρεί υπερβολικούς ας αναρωτηθεί π.χ. για το ποιοι εργολάβοι κκεδες κάνουν κουμάντο στα σωματεία των οικοδόμων και τα έχουν ξεφτιλίσει τόσα χρόνια, για το ρόλο της διαμεσολάβησης των αριστερών εργατοπατέρων ή για το ρόλο που έπαιξε ο εθνικιστικός λόγος της αριστεράς στην άνοδο της άκρας δεξιάς.

Και κυρίως, με απλά μαθηματικά, αν το υποκείμενο είναι ο «ελληνικός λαός», δεν είναι δυνατόν να ανατιμηθεί η εργασία στην επίθεση που δέχεται εφόσον οι ντόπιοι εργάτες αδιαφορούν για τα ταξικά τους αδέλφια, τα συμφέροντα των οποίων είναι κοινά.
Μιλάμε για την ταξική ενότητα ανάμεσα στις ελληνίδες και τους έλληνες εργαζόμενους με τους μετανάστες και τις μετανάστριες. Αν δεν αποκτήσει η εργατική δύναμη εργατική συνείδηση και δεν αγωνιστεί με δεσμούς αλληλεγγύης είναι χαμένη. Δεν μπορεί να ανατιμηθεί η εργασία των ντόπιων όταν ένα τεράστιο κομμάτι της πολυεθνικής εργατικής τάξης παραμένει χωρίς κοινωνικά και πολιτικά δικαιώματα – όταν ζει απαγορευμένο σε ένα απάνθρωπο απαρτχάϊντ. Οι πολυεθνικοί εργάτες ή θα σωθούν μαζί ή θα βουλιάξουν με το να τρώγονται κανιβαλικά μεταξύ τους.. Και αυτή η διαπίστωση αφορά το αναγκαίο βήμα της αλληλεγγύης και της υπεράσπισης της μεταναστευτικής εργασίας σε παγκόσμια κλίμακα…Αν θέλουν οι «λαοί» να ξαναποκτήσουν την αξιοπρέπειά τους θα πρέπει να γίνουν οργανωμένη αυτόνομη τάξη, έξω από τα κομματικά και τα κρατικά μαντριά. Για την τωρινή κατάντια φταίει η ανοχή μας στα μεγάλα και μικρά αφεντικά που κατήργησαν την ασφάλιση και μας έχουν παγωμένους τους μισθούς 15 χρόνια. Και τώρα ρίχνουν μισθούς και δικαιώματα στα Τάρταρα. Για να νικήσουμε τα αφεντικά, μας χρειάζεται η ενότητα, η ταξική αλληλεγγύη, ο αγώνας για την κατάκτηση της φιλίας ανάμεσα μας. Αλλιώς ο ρατσισμός θα ρίξει και άλλο τα μεροκάματα, και ο εθνικισμός θα φέρει φασισμό και νέους πολέμους…

17 Νοέμβρη: Εξέγερση για πάντα

Για πρώτη φορά η επέτειος της εξέγερσης του πολυτεχνείου, συνοδεύεται με την επίσημη συνεργασία του ΠΑ.ΣΟ.Κ και της Ν.Δ. με την άκρα δεξιά. Είναι το λογικό επόμενο του εθνικιστικού και ρατσιστικού δηλητηρίου που στάζουν οι δυο κυρίαρχοι κομματικοί μηχανισμοί, όπως και της ηγεμονίας των φασιστών, των χουντικών, των βασιλικών και των χιτλερικών στα σώματα ασφαλείας, στις μυστικές υπηρεσίες, στα μεγάλα ΜΜΕ, στα σαλόνια της ντόπιας αστικής τάξης αλλά και στα μυαλά όσων αναζητούν μια ταυτότητα για το μίσος τους ενάντια στους ανθρώπους.

Στις 17 Νοέμβρη είμαστε στο δρόμο. Για την υπεράσπιση της ιστορικής και ταξικής μνήμης όλων των αγώνων που καπηλεύτηκαν τα αφεντικά, για τους αγώνες που δεν δικαιώθηκαν ακόμα. Γιατί δε μουδιάσαμε, ούτε ανακουφιστήκαμε με την είσοδο ενός τραπεζικού στην πρωθυπουργική καρέκλα, την ώρα που εκατομμύρια άνθρωποι καταγγέλλουν και πολεμούν την παντοδυναμία του κεφαλαίου και των τραπεζών του σε όλο τον κόσμο. Γιατί δεν θα ξεχάσουμε τις γυναίκες και τους άνδρες στις γειτονιές μας που έχασαν τη ζωή τους, όπως και τους ανθρώπους που βασανίστηκαν από τα καθάρματα του εθνικισμού (ή αλλιώς χούντα) χωρίς ποτέ να γίνουν διάσημοι, χωρίς να εξαργυρώσουν την αντίσταση τους ή να προδώσουν τους αγώνες που συμμετείχαν. Γιατί δε θεωρούμε τυχαία και αθώα την επιστράτευση των σταλινικών και της κομματικής μαφίας στην εμπροσθοφυλακή της αστυνομίας που οδήγησε σε θύματα εντός κι εκτός του κόμματος στην απεργία της 19ης και 20ης Οκτώβρη. Γιατί όπως και το ’73, και το ’77, και το ‘08 οι ηγεσίες των αριστερών εθνικιστικών κομμάτων θα μιλήσουν για «προβοκάτορες» και δε θα διστάσουν να θυσιάσουν και τη βάση τους για να μην κλονιστεί το σύστημα εκμετάλλευσης που υπηρετούν.

Η συνεργασία χωρίς καν εκλογές ΠΑ.ΣΟ.Κ., Ν.Δ. και ΛΑ.ΟΣ. με τα αριστερά κόμματα να σφυρίζουν γκρινιάζοντας συναινετικά και μετρώντας τα κουκιά τους, είναι εικόνα από το μέλλον. Η κοινοβουλευτική «δημοκρατία» της εκμετάλλευσης και της απαξίωσης της ζωής ξεσκίζεται από τους ίδιους τους «υπέρμαχους της δημοκρατίας». Η είσοδος δηλωμένων χουντικών στην κυβέρνηση (Καρατζαφέρης, Βορίδης, Γεωργιάδης, Γεωργίου), όπως και η είσοδος των χιτλερικών (Μιχαλολιάκος) στο δημοτικό συμβούλιο της Αθήνας δεν είναι εξαίρεση αλλά κανόνας. Πριν γίνουν ορατοί οι φασίστες στα κέντρα λήψης αποφάσεων, ο φασισμός και ο ρατσισμός υπήρχε χωρίς προσχήματα. Υπήρχε στο λόγο και στις πρακτικές της υποτίμησης της εργασίας από το ντόπιο κεφάλαιο και τους κοινωνικο-πολιτικούς σχηματισμούς των μεγάλων μπουρδέλων του ΠΑ.ΣΟ.Κ. και της Ν.Δ.

Η ανοχή φασιστικών απόψεων και πρακτικών υπήρχε και υπάρχει μέσα στην κοινωνία. Ατομισμός, κατανάλωση, αθλητικά πανηγύρια, ρατσισμός, πατριαρχία, απαξίωση της εργατικής ταυτότητας και της έννοιας της εργατικής τάξης, απαξίωση των εργατικών δικαιωμάτων και της ζωής των εργατών (και ιδίως των μεταναστών εργατών), μηδενική αντίσταση στη συμμετοχή του ελληνικού στρατού στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους, καβαντζώματα μέσα από ανήθικους συμβιβασμούς και νταλαβέρια, σεξισμός και εμπορευματοποίηση – πραγμοποίηση – εργαλειοποίηση της φιλίας και του έρωτα, μεγαλομανία με περιτύλιγμα την παραμύθα εθνικής ανωτερότητας: Αυτές είναι κάποιες από τις κυρίαρχες αντικοινωνικές εκφράσεις του φασισμού που υποδηλώνουν το ρόλο του στην υπονόμευση της ζωής μας.

Απέναντι στην καπιταλιστική αναδιάρθρωση προτάσσουμε επίμονους κοινούς αγώνες, αντι-ιεραρχικούς, αδιαμεσολάβητους και οργανωμένους από τη βάση όλων των καταπιεσμένων. Απέναντι στην οργανωμένη επίθεση των κομματικών, ιδεολογικών, τραπεζικών και επιχειρηματικών επιτελείων που δουλεύουν πυρετωδώς για να μας διαλύσουν, οφείλουμε να οργανώσουμε τις αντιστάσεις μας γνωρίζοντας ότι τα πράγματα δε θα αλλάξουν σύντομα προς το καλύτερο. Οι αγώνες και οι αξίες που αναδύονται καθημερινά από τις συναντήσεις μας, τις συνελεύσεις, τις πορείες και τις συγκρούσεις ας γίνει προάγγελος κοινών αυτόνομων και ενωτικών ταξικών αγώνων ικανών να χτίσουν σταθερές δομές και σχέσεις ανταγωνιστικές απέναντι στο σύγχρονο ζόφο.

Κατάληψη Rosa Nera

Καμία έκπληξη που το ΚΚΕ ανέλαβε την περιφρούρηση του συστήματος από το οποίο τρέφεται. Το ΚΚΕ δεν αποτελεί απλά δεκανίκι του ελληνικού καπιταλισμού αλλά οργανικό του κομμάτι. Το ΚΚΕ προστατεύει το πολιτικό σύστημα και τα ντόπια του οικονομικά αφεντικά γιατί η στοχοθεσία του, η οικονομική και οργανωτική του ύπαρξη είναι άρρηκτα δεμένη με αυτά. Οποιοσδήποτε τριγμός στη δομή του ντόπιου πολιτικού και οικονομικού συστήματος εκμετάλλευσης, κλονίζει μαζί και την ύπαρξη του ΚΚΕ, και τα αφεντικάκια του το ξέρουν καλά αυτό. Ήδη ο Μαϊλης απολύει κόσμο από το “Ριζοσπάστη”, καθώς “δε βγαίνει”: Τα κομματικά μαγαζιά σαν τέτοια, δε μπορούν να επιβιώσουν μόνο με την αυτοχρηματοδότηση. Χωρίς την κρατική ομπρέλα θα κλείσουν. Εκτός αν συνεχίσουν να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους στη ντόπια οικονομική μαφία.

Γι’ αυτό τα καθάρματα της ηγεσίας του ΚΚΕ υπονομεύουν όσο μπορούν τα ακηδεμόνευτα κινήματα ή βοηθάνε όσο μπορούν στην καταστολή τους. Γι’ αυτό και το ΚΚΕ πουλάει χρόνια τώρα εθνικιστικό παραμύθι και σενάρια για εθνικό και “λαϊκό” κίνημα και συμμαχία των μικρών αφεντικών με τους εργάτες. Το ΚΚΕ μιλώντας για “λαϊκό κίνημα” και για το “δίκιο του ελληνικού λαού” στο δημόσιο λόγο του, αποκρύπτει συγκεριμένες και σημαντικές ταξικές αντιθέσεις ενώ ταυτόχρονα μιλάει αόριστα για το δίκιο της εργατικής τάξης.

Γιατί ο συγκεντρωτικός ρόλος της ηγεσίας του ΚΚΕ, ως οργανικό κομμάτι της πολιτικής διαμεσολάβησης, είναι να ελέγχει με ένα αιώνιο εκλογικό ποσοστό 5 με 10% όσο το δυνατόν περισσότερα σωματεία στον κατασκευαστικό τομέα και στη μεταποίηση, υπερασπίζοντας κυρίως τα κλαδικά συμφέροντα ντόπιων μικρο-εργολάβων εκμεταλλευτών και περιορίζοντας τις διεκδικήσεις των ντόπιων και μεταναστών προλετάριων σε μικρά διαχειριστικά αιτήματα και άθλιους συμβιβασμούς.

Το ΚΚΕ υπονομεύει τους αυτόνομους και ενωτικούς ταξικούς αγώνες, γιατί του είναι πιο εύκολο να τους περιορίζει και να τους ξεπουλάει σε κλαδικά μαντριά. Με αντάλλαγμα το πλασσάρισμα της κομματικής του ιεραρχίας στα κέντρα αποφάσεων, το ΚΚΕ θα συμμαχεί εναλλακτικά με την ελληνική δεξιά, το ντόπιο κεφάλαιο και το ΠΑ.ΣΟ.Κ χωρίς ποτέ να αμφισβητεί ουσιαστικά τα θεμέλια του μαφιόζικου πολιτικού συστήματος της ολιγαρχίας.

Φυσικά το κόμμα μπορεί να κάνει κωλοτούμπες όταν το επιτρέπουν οι συσχετισμοί και είναι ανώδυνα τα πράγματα για το ντόπιο καπιταλισμό. Έτσι το ΚΚΕ δεν είχε πρόβλημα να συμμετέχει στα εκπαιδευτικά του 2006, ενώ τώρα υπονόμευσε τις εκπαιδευτικές κινητοποιήσεις του 2011, απέναντι σε ένα πολύ πιο καταστροφικό νομοσχέδιο. Γιατί τώρα, οποιαδήποτε ανεξέλεγκτη αντίσταση, ακόμα και συντεχνιακή, μπορεί να απειλήσει σοβαρά τη θέση και την κατάταξη που έχει δώσει το ντόπιο κεφάλαιο στα πολιτικά του φερέφωνα.

Πάντα όταν σοβαρεύουν τα πράγματα, το ΚΚΕ ρίχνει τις αντισυστημικές μάσκες και απροσχημάτιστα δηλώνει πως το πολιτικό σύστημα είναι όχι μόνο κλειστό, αλλά έχει και ως βασική συνιστώσα του αυτό το ίδιο το κόμμα. Το υποτίθεται αντικαπιταλιστικό. Ας μη ξεχνάμε τη στάση της ηγεσίας του ΚΚΕ, αλλά και την τρομαγμένη στάση της ηγεσίας του Συν/Σύριζα, στην εξέγερση του 2008. Δεν πρέπει ακόμα να ξεχνάμε τις ιστορικές προδοσίες του ΚΚΕ με την συνθήκη της Βάρκιζας, την πανσπουδαστική νούμερο 8, το χημείο το 1980τα ΚΝΑΤ το 1998 και ενικότερα τα καπελόματα στους κοινωνικούς αγώνες.

Στην εξέγερση του 2008, εμφανίστηκε ένα αυτόνομο κίνημα καταλήψεων δημόσιων οργανισμών και κτιρίων και ευθείας αμφισβήτησης των κατασταλτικών και ιδεολογικών μηχανισμών τους κράτους. Αμφισβητήθηκαν, τόσο στο πεδίο της ηθικής όσο και στο δρόμο, οι αντικοινωνικές αξίες της κατανάλωσης, της διαμεσολάβησης και της υποταγής.

Οι τρεις εβδομάδες της εξέγερσης του 2008 μέσα από μια οργανωμένη έκρηξη επικοινωνίας ανάμεσα σε διαφορετικά κομμάτια της κοινωνίας τρόμαξαν τις ηγεσίες τόσο των δεξιών όσο και των αριστερών κομμάτων που το μόνο που κατάφεραν να ψελλίσουν ήταν πως οι ¨νέοι σήμερα δεν έχουν αιτήματα, πρέπει να οργανωθούν” και άλλα τέτοια ωραία. Ο δε “Ριζοσπάστης” δημοσιεύσε μάλιστα και ένα μικρό διήγημα στο οποίο όχι μόνο ωραιοποιεί τον μπάτσο Κορκονέα, αλλά θεωρεί και την επιλογή του να πυροβολήσει δικαιολογημένη.

Να θυμήσουμε επίσης το εξής. Τις μέρες του Δεκέμβρη του 2008, ένα άλλο νεαρό παιδί πυροβολήθηκε προφανώς από αστυνομικούς, όπως τεκμηριώνουν οι μαρτυρίες, στο Περιστέρι. Η αστυνομία συγκάλυψε το γεγονός καθώς δεν εμφανίστηκε παρά μόνο όταν οι δράστες είχαν χρόνο να εξαφανιστούν. Ο νεαρός πυροβολήθηκε την ώρα που συζήταγε με μέλη μαθητικού συμβουλίου του σχολείου του. Καθώς ο νεαρός μαθητής ήταν μέλος της μαθητικής νεολαίας του ΚΚΕ, το κόμμα φρόντισε να θάψει το γεγονός. Έτσι, ενώ σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση θα γινόταν χαμός από ένα τέτοιο περιστατικό, στην περίπτωση του νεαρού κνίτη περιστεριώτη, το γεγονός συγκαλλύφθηκε. Η δε αδράνεια της αστυνομίας στην έρευνα για το ποιος πυροβόλησε δικαιολογήθηκε. Το γεγονός ξεχάστηκε και θάφτηκε, με τις ευλογίες του κόμματος.

Το φιλο-κορκονέϊκο δημοσίευμα στο Ριζοσπάστη και η στάση του ΚΚΕ στο Περιστέρι είναι δυο μικρά παραδείγματα για το πόσο ανεκτική έως φιλική είναι η στάση του κόμματος απέναντι στους ένστολους δολοφόνους, καθώς και τη συστράτευση του,  με τους κρατικούς κατασταλτικούς μηχανισμούς προστασίας της ντόπιας ολιγαρχίας.

Ο ρόλος του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού του κόμματος, ο μονόλογος του οποίου αναπαράγεται στα καθεστωτικά ΜΜΕ, είναι ο ρόλος της υπονόμευσης των αυτόνομων εργατικών κινημάτων, άσχετα από το τι τρελίτσα πουλάνε στα κομματικά φυλλάδια και τα προγράμματα τους. Μόνο όταν πιέζεται πολύ το κόμμα από την κοινωνία, ή από τη βάση του θα πάρει φιλεργατικές θέσεις.

Ποιος ξεχνάει την αρχική υπονόμευση του αγώνα των 300 μεταναστών εργατών απεργών πείνας από το ΚΚΕ, ως “υποκινούμενων”; Ποιος ξεχνάει τη μηδενική αλληλεγγύη του ΚΚΕ και την ιδεολογική κάλυψη που προσέφερε το κόμμα στην καταστολή και την άρση ασύλου στη νομική, απέναντι σε μια ειρηνική και δίκαιη διαμαρτυρία προλεταρίων σε κτίρια αχρησιμοποίητα; Και ποιος ξεχνάει την εκ του ασφαλούς κωλοτούμπα υποστήριξης του ΠΑΜΕ, όταν πλέον είχε φουντώσει πανελλαδικά το κίνημα αλληλεγγύης και όταν το κόμμα πιέστηκε από μεταναστευτικά κομμάτια της βάσης του;

 Μα αλήθεια, είναι το ΚΚΕ φίλος της ειρήνης και ενάντια στη βία;

       Να θυμίσουμε μόνο τις αγάπες και την ιδεολογική κάλυψη του ΚΚΕ στους σφαγείς του μαφιόζικου καθεστώτος Μιλόσεβιτς. Όταν οι σέρβοι φασίστες προχωρούσαν σε σφαγές αμάχων στη Βοσνία, το ΚΚΕ όπως και το ΠΑΣΟΚ και σύσσωμη σχεδόν η ελληνική αριστερά και δεξιά δεν μίλησαν καθόλου στην κατεύθυνση της ειρήνης. Όπως όλος ο εθνικός κορμός, έτσι ακριβώς και το ΚΚΕ είχε πάρει το μέρος των ορθόδοξων αδελφών σφαγέων, καθώς αυτό συνέφερε τα συμφέροντα του ελληνικού κεφαλαίου, που είχε χρόνιες συμφωνίες με το καθεστώς Μιλόσεβιτς. Το ΚΚΕ μαζί με το υπόλοιπο πολιτικό σύστημα σιγόνταρε τους Μιλόσεβιτς και τους Αρκάν, προσφέροντας έτσι και ιδεολογική κάλυψη στους “εθελοντές” που έστειλε το ελληνικό κράτος για να βοηθήσουν στην εθνοκάθαρση των μουσουλμάνων της Βοσνίας  και στη σφαγή στη Σρεμπρένιτσα.

       Και όταν στη συνέχεια ανέλαβαν οι δολοφόνοι του ΝΑΤΟ (ανάμεσα τους και το ελληνικό κράτος) να κάνουν τους νταβατζήδες του πλανήτη συνεχίζοντας πολέμους και φέρνοντας τη στρατιωτική κατοχή στα Βαλκάνια, το ΚΚΕ θυμήθηκε τον εκ του ασφαλούς φιλειρηνικό του ρόλο. Φυσικά βγάζοντας διακριτικά το σκασμό ή ψελλίζοντας μόνο κάτι ψιλά για τα μάτια του κόσμου, σχετικά με τον εκμεταλευτικό ρόλο των ελληνικών τραπεζών, των ελλήνων στρατιωτών και των ελληνικών οικονομικών επιχειρήσεων στα Βαλκάνια μετά τις σφαγές.

       Το ΚΚΕ πρόσφατα μίλησε μεν για ελληνικό ιμπεριαλισμό, πάντα όμως του πρόσφερε ιδεολογική κάλυψη. Στο λόγο του κόμματος το αντικείμενο ήταν πάντα το εθνικό συμφέρον. Στο λόγο του κόμματος το υποκείμενο είναι μια εξιδανικευμένη εικόνα του υπερταξικού και κανιβαλικού “ελληνικού λαού”. Ένας εθνικιστικός λόγος σε μια χώρα όπου η σύνθεση της εργατικής τάξης είναι πολυεθνική, με το μεταναστευτικό κομμάτι της να είναι αποκλεισμένο από στοιχειώδη κοινωνικά και πολιτικά δικαιώματα, είναι όχι μόνο βούτυρο στο ψωμί του ντόπιου καπιταλισμού, αλλά και του ντόπιου φασισμού.

       Ας μην εκπλήσσονται λοιπόν κάποιοι με την άνοδο της άκρας δεξιάς. Το ΚΚΕ έπαιξε προπαγανδιστικό ρόλο καθώς ο εθνικιστικός – λαϊκιστικός του λόγος ευθυγραμμίστηκε τόσο με το λόγο του ΛΑ.Ο.Σ, όσο και με τον εθνικιστικό – ρατσιστικό λόγο του ΠΑ.ΣΟ.Κ. και των ΜΜΕ. Αν υπάρχουν ακόμα απορίες σχετικά με το τελευταίο, για πρόσφατα παραδείγματα ας θυμηθεί κανείς το λόγο του ΠΑ.ΣΟ.Κ στην πρόσφατη απεργία πείνας των 300, αλλά και τη συστράτευση του ΠΑ.ΣΟ.Κ με τις ρατσιστικές αφηγήσεις και πολιτικές του υπουργείου των μπάτσων στο αντι-μεταναστευτικό καλοκαίρι του 2009 – επί θητείας Μαρκογιαννάκη, που έληξε με το σκάνδαλο Βλαστού.

 Για τα γεγονότα…

       Στις 20 Οκτώβρη το ΚΚΕ δεν περιφρούρησε καμία διαδήλωση, ούτε καν των δικών του ανθρώπων. Αποτέλεσε την πρώτη γραμμή άμυνας της βουλής, μπροστά από τα ΜΑΤ και σε συνεχή συννενόηση με την ηγεσία της ελληνικής αστυνομίας. Όταν μέλη άλλων οργανώσεων ή απλοί διαδηλωτές πλησιάζαν τους ΚΚΕδες φρουρούς της βουλής, οι αυτόκλητοι μπάτσοι του ΠΑΜΕ τους έφραζαν το δρόμο με αλυσίδες, τους έβριζαν,  έλεγχαν ταυτότητες και τους έψαχναν τις τσάντες, θεωρώντας πως η προδοτική τους στάση, η οποία απολάμβανε και τα εύσημα των ΜΜΕ, θα παραμείνει ανεκτή.

       Φυσικά το μπάχαλο ήταν αναπόφευκτο. Αυτό που δεν έδειξαν τα κανάλια, ήταν πως επί ώρες υπήρχαν λεκτικές αντεκλήσεις και τσαμπουκάδες, ανάμεσα σε διαδηλωτές και μέλη του ΠΑΜΕ, που εμπόδιζαν οποιονδήποτε να αμφισβητήσει το μονοπώλιο του ΚΚΕ στο πως θα εξελιχθεί η διαμαρτυρία μπροστά στη βουλή. Όταν τα αίματα άναψαν για τα καλά, μετά από πιέσεις αρχικά από το μπλοκ των “Δεν πληρώνω” και στη συνέχεια από το αντιεξουσιαστικό μπλοκ ,έγινε το αναπόφευκτο και απ’ότι φαίνεται κρατικά σχεδιασμένο μπάχαλο. Ροπαλοφόροι του ΠΑΜΕ να συγκρούονται με κάθε μέσο κυρίως με το μπλοκ των αναρχικών, αλλά και με άλλους διαδηλωτές και σύντομα να επιτίθονται λυσσαλέα σε ΌΛΟ τον υπόλοιπο κόσμο, ανεξαρτήτως πολιτικής απόχρωσης ηλικίας και φύλου, που ήθελε να διαδηλώσει. Όποιος έπεφτε στα χέρια τους λιντσαριζόταν και παραδίδονταν στους μπάτσους.

       Όταν το ΠΑΜΕ άρχισε να χάνει τον έλεγχο μια και ο οργισμένος κόσμος ήταν χιλιάδες, έσπευσαν σε βοήθειά του τα αραχτά μέχρι τότε ΜΑΤ, για να ολοκληρώσουν μαζί, σε άψογη συνεργασία, το κατασταλτικό σχέδιο της περιφρούρησης της βουλής. Ένα σχέδιο που εφαρμόστηκε μετά από καταφανέστατη συνεννόηση μεταξύ πρωθυπουργού – διοίκησης των μπάτσων – πολιτικού γραφείου του ΚΚΕ και καναλαρχών. Ένα σχέδιο που περιλάμβανε και την περιφρούρηση σχεδόν όλων των κρατικών κτιρίων των νομαρχιών και περιφερειών σε όλη την Ελλάδα.

        Έτσι, όλοι αυτοί, οδήγησαν τους διαδηλωτές να σφάζονται μεταξύ τους – οι του ΠΑΜΕ εναντίων των υπόλοιπων και αντίστροφα – ενώ τα ΜΜΕ αναπαρήγαγαν το εμετικό παραμύθι πως μόνο οι του ΚΚΕ που φρουρούν τη βουλή είναι πραγματικοί διαδηλωτές, ενώ οι άλλοι (μιλάμε για χιλιάδες διαδηλωτών), είναι “κουκουλοφόροι”, κατσαπλιάδες και άσχετοι με τη διαδήλωση, που ήρθαν να την αμαυρώσουν (sic!).

 Ένας νεκρός από δακρυγόνα της αστυνομίας, ένας σοβαρά τραυματίας από επίθεση των μελών του ΠΑΜΕ και συνολικά δεκάδες τραυματίες, ο πρώτος απολογισμός.

       Για πρώτη φορά σε μια απεργία, χάρη στην “περιφρούρηση” του ΠΑΜΕ, τραυματίστηκαν τόσοι πολλοί διαδηλωτές και μάλιστα από συγκρούσεις μεταξύ τους. Σε μια επίθεση των μελών του ΠΑΜΕ έσπρωχναν διαδηλωτές να πέσουν από 4 μέτρα ύψος και εκεί κάποιοι ΄΄έβγαλαν΄΄ τα πόδια τους, ενώ ένας άνθρωπος σακατεύτηκε πέφτοντας με το κεφάλι, παθαίνοντας κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις.

       Στο μπλοκ του ΠΑΜΕ σταματάει η καρδιά (οξύ ισχαιμικό επεισόδιο σε μια υγειή καρδιά σύμφωνα με τον ιατροδικαστή) του συνδικαλιστή του ΠΑΜΕ  Δημήτρη Κοτζαρίδη, άνεργου οικοδόμου από το Βύρωνα. Σε μια στιγμή που όλη η κοινωνία έχει παγώσει το ΚΚΕ μέσω της Γ.Γ. πετάει στα αζήτητα το νεκρό του, λέγοντας πως υπεύθυνοι για το θάνατο ήταν όχι τα απαγορευμένα χημικά των μπάτσων, αλλά… οι διαδηλωτές που επιτέθηκαν στο ΠΑΜΕ.  Για το θάνατο του άνεργου οικοδόμου όμως, υπεύθυνη είσαι και εσύ Γ.Γ. του ΚΚΕ. Με δική σου ευθύνη έγιναν οι συμπλοκές ανάμεσα σε διαφορετικά μπλοκ διαδηλωτών, με δική σου ευθύνη τραυματίστηκαν και σακατεύτηκαν τόσοι άνθρωποι και από τις δυο μεριές. Και με δική σου ευθύνη και με όχημα το ψέμμα, γίνεται προσπάθεια να απενοχοποιηθεί το κράτος από το θάνατο ενός άνεργου οικοδόμου, αθωώνοντας την αστυνομία με τα χημικά της, όπως και να συσκοτιστούν τα αποτελέσματα των προδοτικών επιλογών σας. Εσάς και της υπόλοιπης ηγεσίας του κόμματός σας.

 Για τους κρατικούς ρουφιάνους του ΚΚΕ

       Τα παραμύθια για “παρακρατικούς” πλέον δεν πείθουν παρά μόνο τα λοβοτομημένα πρόβατα που πιστεύουν τα ΜΜΕ ή τα κομματικά τους μαντριά. Ο τηλεθεατής όσο τυφλωμένος και να είναι, βλέπει κρανοφόρους του ΚΚΕ να επιτίθονται σε άλλους διαδηλωτές, οι περισσότεροι των οποίων δε φοράνε καν κράνη.

       Το ΚΚΕ επέλεξε να επιτεθεί μεταξύ άλλων στο αναρχικό κίνημα.

       Το αναρχικό κίνημα μετράει τα τελευταία χρόνια δεκάδες φυλακισμένους και αρκετούς νεκρούς που αντιστάθηκαν στο όνομα της ανθρώπινης αξιοπρέπειας και της ταξικής πάλης. Στα δικαστήρια, στις φυλακές, απέναντι στους μισθοφόρους του κράτους και σε όλους του κοινωνικούς αγώνες των καταπιεσμένων το αναρχικό κίνημα είναι πάντα παρών. Αντίθετα το ΚΚΕ επιλέγει να απουσιάζει, να υπονομεύει και να καταγγέλει ότι δεν ελέγχει (΄΄σκοτεινές δυνάμεις που δεν έχουν σχέση με το εργατικό κίνημα…προβοκάτορες…αναρχοφασίστες σε διατεταγμένη υπηρεσία…κλπ΄΄). Ευτυχώς, τουλάχιστον τα αγωνιζόμενα κομμάτια της κοινωνίας που είναι λιγότερο ευάλωτα στην πλύση εγκεφάλου των ΜΜΕ και στα ψεύδη του ΄΄Ριζοσπάστη΄΄, γνωρίζουν την αλήθεια.

       Χαρακτηριστκό είναι επίσης πως στο ΄΄Ριζοσπάστη΄΄, δημοσιεύεται φωτογραφία που δείχνει καπνογόνο που εκτοξεύεται προς τους διαδηλωτές του μπλοκ των αναρχικών, ενώ η λεζάντα της κομματικής εφημερίδας γράφει ψευδώς πως έφυγε από το μπλοκ που το δέχεται. Τα παραμύθια του Ριζοσπάστη πως το ΠΑΜΕ περιφρούρησε τη διαδήλωση δε χαύονται πλέον τόσο εύκολα.

       Το ΠΑΜΕ δεν περιφρούρησε την διαδήλωση, αλλά την ελληνική βουλή από τους διαδηλωτές!!!     Την περιφρούρησε μέχρις ότου αυτή να θάψει τα εργατικά δικαιώματα που είχαν κερδηθεί με αίμα. Το ΠΑΜΕ περιφρούρησε την βαρβαρότητα σε βάρος της εργατικής τάξης και μάλιστα στο όνομά της,  μιας και αυτόκλητα την επικαλείται. Βεβαίως τα εύσημα δεν τα πήρε από την εργατιά, αλλά από τους εκπροσώπους των αφεντικών της. Από την κυβέρνηση, μέχρι τους φασίστες του Καρατζαφέρη μέχρι την Τρέμη και τους λοιπούς Πρετεντέρηδες. Τέτοιας εμβέλειας και ποιότητας ήταν ο ζήλος των αυτόκλητων υπερασπιτών του κοινοβουλίου.

 Για τις μολότοφ που δεν χρειαζόταν… και μερικά συμπεράσματα

       Κατά τη διάρκεια των συμπλοκών εκτοξεύονται πέτρες και καπνογόνα στα τυφλά και από τις δυο μεριές.

      Όμως από τη μεριά των διαδηλωτών που δεν ανήκουν στο ΠΑΜΕ εκτοξεύονται μολότωφ. Θεωρούμε λάθος σε συμπλοκή μεταξύ διαδηλωτών να χρησιμοποιούνται τέτοια μέσα, ακόμα και όταν οι άλλοι επιτίθενται με δολοφονικές διαθέσεις, όπως πολλοί τραμπούκοι του ΠΑΜΕ.

        Οι τραμπούκοι του ΠΑΜΕ πέταγαν πέτρες στα τυφλά μέσα στην πλατεία και σε διαδηλωτές που δε συμμετείχαν στις συμπλοκές. Το ίδιο είδαμε όμως και από την άλλη πλευρά. Να φεύγουν πέτρες όχι προς τους κρανοφόρους τραμπούκους του ΠΑΜΕ αλλά προς διαδηλωτές του ΚΚΕ που δεν είχαν καμία διάθεση για σύγκρουση.

       Είναι αλήθεια πως έξω από το χορό πολλά τραγούδια λέγονται. Είναι όμως ζήτημα κινηματικής και πολιτικής ηθικής να αποστασιοποιηθούμε από τέτοιες πρακτικές και να δηλώσουμε την διαφωνία μας.

        Δυστυχώς στις κανιβαλικές εποχές που ζούμε θα δούμε πολλές φορές τους καταπιεσμένους να ευθυγραμμίζονται με την απάνθρωπη ηθική του διώκτη τους.

         Όσο για το πόσο ενωμένο μπορεί να είναι το εργατικό κίνημα στην Ελλάδα, πήραμε μια καλή γεύση χθες, όπως και για το που μπορεί να φτάσει ο διασπαστικός ρόλος των φωστήρων του κομματικού συγκεντρωτισμού. Όταν το κόμμα λέει πως η εργατική τάξη πρέπει να οργανωθεί, εννοεί πως πρέπει να μπει κάτω από το στρατιωτικό έλεγχο της ηγεσίας που συμμετέχει στο κρατικό νταλαβέρι.

       Χθες, με τις ευλογίες και του ΄΄ταξικού΄΄ κόμματος λοιπόν, θεσμοθετήθηκε η μεγαλειώδης ήττα των εργατών και των εργατριών.  Αυτά τα μέτρα δεν έσκασαν από το πουθενά, αποτελούν φυσικό επακόλοθο των εκπτώσεων της ταξικής συνείδησης με ευθύνη όλων των κομματιών του ανταγωνιστικού κινήματος. Αυτή τη φορά ο δαίμονας δεν ήταν οι μετανάστες ή οι δημόσιοι υπάλληλοι, αλλά οι “κουκουλοφόροι” που αμφισβήτησαν την περιφρούρηση της βουλής από το ΚΚΕ/ΠΑΜΕ.

       Θα ζήσουμε και άλλους βίαιους εμφύλιους στο εσωτερικό της κοινωνίας. Το μουρμουρητό διαμαρτυρίας στις ξεπουλημένες – κανονισμένες από το κράτος απεργίες των ντόπιων μεσαίων και εργατικών στρωμάτων σε ανούσια βίαια ή ειρηνικά τελετουργικά μπροστά στη βουλή, οργανωμένα είτε από το ΚΚΕ είτε από τη ΓΣΕΕ δεν στάθηκαν ικανά να ανακόψουν τη εντατικοποίηση της βάρβαρης υποτίμησης της ζωής και της εργασίας.

       Το ΚΚΕ από τις 20 Οκτώβρη θεώρησε πως ήρθε η ώρα να δείξει ανερυθρίαστα πως θα παίξει ρόλο και στο δρόμο ως σύμμαχος των αφεντικών, των ακρο-δεξιών σωμάτων ασφαλείας και των υπόλοιπων κατασταλτικών μηχανισμών.

       Η απάντηση παραμένει η ίδια και προφανής: Κοινοί, οργανωμένοι αυτόνομα, αγώνες όλων των καταπιεσμένων ενάντια στις εξουσίες και την αθλιότητα των ημερών. Και ας μη παρασύρονται οι σταλινικοί γραφειοκράτες από την αίγλη της συμμαχίας τους με τους  κατασταλτικούς μηχανισμούς και την ιδεολογική προπαγάνδα των ΜΜΕ, γιατί θα κάψουν πολύ δικό τους κόσμο.

       Η κοινωνία δεν αποτελείται μόνο απο μπάτσους, ρουφιάνους, εθνικιστές, κυρ-παντελήδες και μεγαλο-δημοσιογράφους που ηδονίζονται στη θέα της περιφρούρησης του ελληνικού καπιταλισμού από τη φανερή συμμαχία ΚΚΕ και ΜΑΤ. Και ας προσέχει η ηγεσία του ΚΚΕ όταν εκτοξεύει απειλές, γιατί τα γραφειοκρατικά του χέρια είναι κομμένα εκεί που υπάρχει οργανωμένο αυτόνομο κίνημα….