Κατηγορία: Πορείες

Κάλεσμα από την Κατάληψη Rosa Nera, την Αντιμιλιταριστική Συλλογικότητα Κανάϊμα, το Κοινωνικό Στέκι – Στέκι Μεταναστών Χανίων, την Μαθητική Αντιφασιστική Δράση (ΜΑΔ), τις Έμφυλες Αταξίες, τον Αυτο-οργανωμένο Αθλητικό Σύλλογο Ασπάλαθο:

“Πανδημία. Απαγόρευση κυκλοφορίας, μπατσοκρατία. Αντί να ενισχυθεί το ήδη διαλυμένο δημόσιο σύστημα υγείας, τα λεφτά πήγαν στους καναλάρχες και τους κλινικάρχες. Οι ακροδεξιές κυβερνήσεις διοικούν τις “δημοκρατίες” με συνοπτικές διαδικασίες, με πράξεις νομοθετικού περιεχομένου. Νέα ύφεση, ανεργία, κατάλυση εργατικών δικαιωμάτων. Το περιβάλλον, πλέον και με την βούλα αφήνεται βορά στους επενδυτές της “μίας” και “μοναδικής” ανάπτυξης”: αμοραλισμός, υποκρισία και όλοι πίσω απ΄την Κονόμα. Σαν να μην έφτανε όλο αυτό το σκοτάδι, διάφοροι ξαναδοκιμάζουν τη συνταγή του φασισμού. Όμως: Η ανθρωπότητα δεν χωρίζεται σε έθνη, χωρίζεται σε τάξεις.

Κοινοί Αγώνες Ντόπιων και Μεταναστών για Ελευθερία, Αξιοπρέπεια, Ζωή.

Χανιά, Κυριακή 17 Μάη, Πλατεία Αγοράς, στις 16: 00.

Kάλεσμα σε Αντιρατσιστική – Αντιφασιστική Πορεία.

Την Πέμπτη 5 Μαρτίου, ώρα 18:30 στην Πλατεία Αγοράς, η Κατάληψη RosaNera συμμετέχει στην πορεία αλληλεγγύης στους πρόσφυγες και τους μετανάστες ενάντια στους ρατσιστές και τους φασίστες.

Πράγματι, αυτή τη φορά ο εθνικιστικός όχλος, οι κρατικοί μηχανισμοί και τα ΜΜΕ, ξεπέρασαν τον εαυτό τους: με ρατσιστική προπαγάνδα για «εισβολείς» και με ένοπλες επιθέσεις ενάντια σε προσφυγικές οικογένειες και σε μετανάστες. Τις τελευταίες μέρες, τα συμφέροντα της ελληνικής και της τουρκικής κυβέρνησης συναρθρώνονται μέσα από μια ακόμα προσπάθειαπολιτικής εκμετάλλευσης και φονικής διαχείρισης του προσφυγικού πληθυσμού. Σε αυτήν την αθλιότητα, ευθύνες έχουν και οι κυβερνήσεις των ευρωπαϊκών χωρών, με τις ρατσιστικές διακρατικές πολιτικές τους, ενάντια στην ανθρώπινη μετακίνηση, που στόχο έχουν την εκμετάλλευση της μεταναστευτικής εργασίας και την απαξίωση της προσφυγικής ζωής και των δικαιωμάτων ασύλου.

Ο ευάλωτος προσφυγικός πληθυσμός έρχεται κυρίως από εμπόλεμες περιοχές. Από εκεί, όπου οι κυβερνήσεις της Ελλάδας, της Τουρκίας και των ευρωπαϊκών χωρών συμμετέχουν είτε απευθείας σε πόλεμο (όπως η Τουρκία στη Συρία), είτε με δυνάμεις του ΝΑΤΟ που κατέχουν περιοχές σε εμπόλεμες χώρες (όπως π.χ. ο ελληνικός στρατός στο Αφγανιστάν, στο Ιράκ και αλλού). Φαίνεται πως η ελληνική κρατική «ανθρωπιστική βοήθεια» στις εμπόλεμεςπεριοχές (από τις οποίες προέρχονται οι περισσότερες μετακινήσεις στο Αιγαίο) έχει να κάνει μόνο με την συμμετοχή σε επεμβατικούς και συχνά αποσταθεροποιητικούς στρατούς. Όταν οι πρόσφυγες από το Αφγανιστάν φτάνουν εδώ, φυλακίζονται, βασανίζονται, επαναπροωθούνται παράνομα και τα δικαιώματα τους καταστρατηγούνται. Τα ίδια συμβαίνουν και με τους άλλους προσφυγικούς πληθυσμούς: χιλιάδες στοιβάζονται σε απάνθρωπα κολαστήρια, όπως αυτό της Μόριας (δημιούργημα της επίσης άθλιας διακυβέρνησης των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ), ενώ χιλιάδες είναι τα θύματα από πνιγμούς και νάρκες: ακριβώς λόγω τωνδιακρατικών ρατσιστικών πολιτικών.

Πριν λίγες μέρες, το Κυβερνητικό Συμβούλιο Εξωτερικών και Άμυνας(ΚΥΣΕΑ), μια χούφτα δηλαδή εκπροσώπων της ακροδεξιάς κυβέρνησης και κάποιων κυβερνητικών διορισμένων αρχικαραβανάδων, προχωρούν σε ένα νομικό πραξικόπημα.Την αναίρεση των διαδικασιών ασύλου, σε μια προσπάθεια να αντιμετωπίσουν το φιάσκο της κυβέρνησης στα νησιά, και να εκμεταλλευτούν πολιτικά την εργαλειακή προώθηση προσφύγων στα σύνορα από την τουρκική κυβέρνηση. Στην πραγματικότητα η τουρκική κυβέρνηση δεν κάνει κάτι πολύ διαφορετικό από αυτό που έκαναν και κάνουν όλες οι ελληνικές κυβερνήσεις: προσπαθούν με κάθε τρόπο να χρησιμοποιήσουν τους πρόσφυγες ως φτηνή εργατική δύναμη ή ως πολιτικό εκβιασμό, και εξαπολύουν τον εθνικιστικό όχλο και τα ρατσιστικά ΜΜΕ για τους σκοπούς τους. Με μια σημαντική διαφορά όμως: στην Τουρκία (όπως και σε άλλες χώρες) ο προσφυγικός πληθυσμός είναι πολύ μεγαλύτερος από αυτόν που διαμένει ή απλά θέλει να περάσει από την Ελλάδα.

Στην πραγματικότητα ηανθρώπινη μετακίνηση δεν καταστέλλεται, όμως με την καταστολή αυξάνεται ο αριθμός των θυμάτων στη μετακίνηση. Η λύση στα προβλήματα της προσφυγιάς θα μπορούσε να είναι εξαιρετικά απλή, με σωστές διαδικασίες προστασίας, υποστήριξης και ένταξης των προσφύγων και των μεταναστών. Όμως ζούμε στον καπιταλισμό, μέσα σε μια μηχανή καταστροφής… Καθώς η προσφυγιά και η μετανάστευση παρανομοποιούνται τεχνητά από τα κράτη των αφεντικών η Μεσόγειος μετατρέπεται σε νεκροταφείο προσφύγων. Μια επικράτεια στην οποία αντί των περίφημων ανθρώπινων δικαιωμάτων βασιλεύει η υποτίμηση και η εκμετάλλευση της μεταναστευτικής εργασίας, η άρνηση ασύλου στους πρόσφυγες, οι αναγκαστικές, παράνομες, «εν κρυπτώ», απελάσεις και επαναπροωθήσεις, τα βασανιστήρια και οι απάνθρωπες συνθήκες εγκλεισμού. Πρόκειται για κρατικά εγκλήματα ενάντια στις κατ’ εξοχήν ανθρώπινες ζωές που έχουν ανάγκη προστασίας.

Ταυτόχρονα, στην Ελλάδα έχει αναπτυχθεί ένα μεγάλο κίνημα αλληλεγγύης, με αγώνες για την υπεράσπιση της ανθρώπινης μετακίνησης και των προσφύγων. Για τα καθάρματα όμως, η στοιχειώδης αλληλεγγύη είναι το κακό παράδειγμα. Το «καλό παράδειγμα» για τους ρατσιστές είναι οι ατιμώρητοι πυροβολισμοί στη Μανωλάδα εναντίον απλήρωτων μεταναστών εργατών, τα αστυνομικά πογκρόμ των ιδιοκτητών εναντίον απλήρωτων μεταναστών εργατών στη Λακωνία, το ατιμώρητο έγκλημα της δολοφονίας προσφύγων από το ελληνικό λιμενικό στο Φαρμακονήσι, οι ρατσιστικές διαπομπεύσεις των προσφύγων με ψευδείς ειδήσεις για προεκλογικούς λόγους, η συνεργασία μπάτσων και δεξιού όχλου στις ρατσιστικές επιθέσεις. Και βέβαια η κρατική χρήση των υπέρογκων ευρωπαϊκών χρηματοδοτήσεων για το χτίσιμο στρατοπέδων εγκλεισμού και βασανιστηρίων, (πάντα με τις σχετικές μίζες για το υπουργείο των μπάτσων) –  αντί για διαδικασίες αλληλεγγύης και υποστήριξης μεταναστών και προσφύγων και ασφαλούς ένταξης τους μέσα στον αστικό ιστό των πόλεων ή όπου επιθυμούν και νιώθουν ασφαλείς.

Οι εστίες μακροχρόνιων πολέμων είναι εστίες κερδών για τις εθνικές βιομηχανίες όπλων μέσα από τις αποικιοκρατικές πολιτικές, την υπόθαλψη εμφυλίων, τους βομβαρδισμούς αμάχων και τις δολοφονίες προσφύγων. Παράλληλα οι εθνικισμοί, ο ρατσισμός και ο φασισμός, η ισλαμοφοβία και ο αντισημιτισμός παρουσιάζονται ξανά ως νέες λύσεις, και οι υπήκοοι καλούνται να διαλέξουν ποια συμμαχία σφαγέων προτιμούν στις νέες γεωπολιτικές ανακατατάξεις. Η ιστορία διδάσκει πως όποιος ανέχεται τον πόλεμο, το θάνατο και τη βαρβαρότητα για τον “άλλο”, στο τέλος θα τον βιώσει και ο ίδιος.

• Η τελευταία ελπίδα αυτής της κοινωνίας είναι όσοι και όσες υπερασπίζονται την αυτονόητη ελευθερία της ανθρώπινης μετακίνησης και τους αγώνες ντόπιων και μεταναστών στους χώρους της δουλειάς και στην καθημερινή ζωή.
• Να δώσουμε τέλος στην στρατιωτική και αστυνομική διαχείριση της προσφυγιάς και της μεταναστευτικής ζωής και εργασίας.
• Να αντισταθούμε στις στρατιωτικές επεμβάσεις και την υπόθαλψη εμφυλίωνπου γεννούν το θάνατο και τη φτώχεια.
• Να κλείσουμε τα στρατόπεδα εγκλεισμού και βασανιστηρίων μεταναστών και προσφύγων.
• Να υπερασπιστούμε τη ελευθερία της ανθρώπινης μετακίνησης ως αδιαπραγμάτευτο δικαίωμα,
• Έμπρακτη αλληλεγγύη στους αγώνες για τα χαρτιά των μεταναστών.
• Άσυλο για όλους τους πρόσφυγες.

 

Κατάληψη ROSANERA

Kάλεσμα σε Αντιρατσιστική – Αντιφασιστική Πορεία.

Την Πέμπτη 5 Μαρτίου, ώρα 18:30 στην Πλατεία Αγοράς

AFISA 5 MARTH

 

Τι συμβαίνει με την κοινωνική ασφάλιση; Οι σύνδεσμοι των αφεντικών – αν τους έπαιρνε – θα ήθελαν πολύ να δουλεύουμε όσο πιο φτηνά γίνεται, σχεδόν τσάμπα και μέχρι θανάτου. Να δουλεύουμε τόσο φτηνά, ίσα για να μπορούμε να αναπαραχθούμε, και να δουλεύουν και οι επόμενες γενιές με τους ίδιους όρους. Να δουλεύουμε όσο πιο πολύ γίνεται ή να είμαστε άνεργοι και πρόθυμοι αντικαταστάτες αυτών που δουλεύουν. Έτσι, ώστε να μένει πάντα φτηνή η αξία της εργασίας. Να πληρωνόμαστε με λίγα φράγκα: Ίσα για να αγοράζουμε τα χρήσιμα και τα άχρηστα από την πώληση των οποίων κερδίζουν οι εκμεταλλευτές, που κλέβουν τον ανθρώπινο μόχθο και το χρόνο εργασίας που παράγει ότι πωλείται. Και όταν γεράσουμε και δεν αντέχουμε σωματικά να δουλεύουμε στην παραγωγή του καπιταλιστικού τίποτα, τότε να ψοφάμε ήσυχα σε μια γωνιά. Αυτό θέλει ο καπιταλισμός.

Επειδή όμως η εργατική τάξη αποτελείται από ανθρώπους και όχι από μηχανήματα, (γιατί τα μηχανήματα δεν θα αγόραζαν και τότε δεν θα υπήρχε κέρδος), κάποιες φορές η εργατική τάξη δείχνει τα δόντια της. Τότε μόνο, οι ενώσεις των αφεντικών και το πολιτικό τους προσωπικό αναγκάζονται να κάνουν κάποιες υποχωρήσεις. Έτσι, ο κοινωνικός μισθός (η κοινωνική ασφάλιση, τα επιδόματα για τους ανέργους και τις κοινωνικές ανάγκες, η μείωση των ωραρίων και ο ελεύθερος χρόνος, τα πολιτικά δικαιώματα, η κατάργηση της παιδικής εργασίας ή το δικαίωμα στη στέγη, την παιδεία, την υγεία) σε κάποια μέρη του πλανήτη είναι το πλαίσιο κάποιων κερδισμένων με αίμα κατακτήσεων της παγκόσμιας ταξικής πάλης – και όχι απλά «κεϋνσιανές πολιτικές τόνωσης της ζήτησης».

Για ένα τεράστιο μέρος του πλανήτη, ο κοινωνικός μισθός ή ακόμα και η κατάργηση της παιδικής εκμετάλλευσης είναι ακόμα ζητούμενα. Για τις «προνομιούχες» εργατικές τάξεις της δύσης αυτές οι νίκες του παρελθόντος δεν θα πρέπει να είναι κάποιου τύπου μικροαστική «καβάντζα». Αλλά αντίθετα: αυτές οι κατακτήσεις είναι οι υλικές προϋποθέσεις του αγώνα και της οργάνωσης για το ξεπέρασμα του καπιταλισμού ως παγκόσμιο οικονομικό σύστημα, και το πέρασμα σε μια πιο δίκαιη κοινωνία. Σε κοινωνίες που η παραγωγή αγαθών, επικοινωνίας και νοήματος θα είναι δυνατές χωρίς σχέσεις εκμετάλλευσης και καταπίεσης: σε μια αταξική κοινωνία. Αυτή είναι μια δυνατότητα, οι υλικές προϋποθέσεις της οποίας υπάρχουν τώρα, σε αυτόν εδώ τον κόσμο. Όπως αντίθετα υπάρχουν και οι προϋποθέσεις για την ανάπτυξη ακόμα πιο καταστροφικών δυνάμεων του καπιταλισμού και για τη συνέχιση της βαρβαρότητας.

Η υποτίμηση της εργασίας στο πλαίσιο της σύγχρονης καπιταλιστικής κρίσης της κερδοφορίας των αφεντικών, περνάει και από την αγωνία τους να ρίξουν και άλλο την αξία του κοινωνικού μισθού: Δηλαδή, τις συντάξεις και τα επιδόματα. Είπαμε, τα αφεντικά – ως μηχανές και ως κοινωνική σχέση, άσχετα με το τι λογής άνθρωποι είναι – θέλουν να δουλεύουμε όσο πιο φτηνά. Και μετά να πεθαίνουμε ήσυχα αφήνοντας εξίσου φτηνούς αντικαταστάτες. Όλα αυτά αφορούν την κοινωνική ασφάλιση και γι’ αυτό πρέπει να αντιστεκόμαστε σε οποιαδήποτε προσπάθεια να υποτιμηθεί ακόμα χειρότερα η ζωή, η εργασία, τα επιδόματα και οι συντάξεις.

Σήμερα και εδώ, η ακροδεξιά μας κυβέρνηση συνεχίζει το έργο των προηγούμενων κυβερνήσεων των αφεντικών. Συνεχίζονται τα ίδια μέτρα: εξαφανίζονται μόνιμα η 13η και η 14η σύνταξη, αυξάνονται τα όρια ηλικίας και τα χρόνια εργασίας στα… 67, κόβονται μια σειρά από σημαντικά επιδόματα ακόμα και σε βαρέα – ανθυγιεινά επαγγέλματα, επιβαρύνονται ακόμα περισσότερο οι γυναίκες και οι συνθήκες της μισθωτής και αναπαραγωγικής εργασίας τους (στη δουλειά και στο σπίτι δηλαδή), γίνεται προσπάθεια να οριστικοποιηθούν η κλοπή των ασφαλιστικών ταμείων και να μονιμοποιηθούν οι συντάξεις πείνας, γίνεται προσπάθεια να ιδιωτικοποιηθεί η ασφάλιση και ιδίως για τους νέους να απορυθμιστεί τελείως, μειώνονται και άλλο οι εργοδοτικές εισφορές και το κόστος πέφτει πάλι στην εργασία. Αυτά και άλλα τόσα…

Τα μέτρα αυτά είναι ακόμα χειρότερα για τον μεταναστευτικό πληθυσμό της εργατικής τάξης της χώρας, που ενώ έχει συνεισφέρει τόσα πολλά στην οικονομία και στα ασφαλιστικά ταμεία, στερείται κοινωνικών και πολιτικών δικαιωμάτων. Ακόμα και εκείνες οι οικογένειες που έχουν φτάσει στην τρίτη γενιά παραμονής. Χαρακτηριστική είναι επίσης η ρατσιστική διάσταση της πολιτικής των επιδομάτων γεννήσεων, η οποία στην ουσία εξαιρεί ένα τεράστιο αριθμό από παιδιά ρομά και μεταναστών, αναδεικνύοντας τις σταθερές φασιστικές απόψεις της Ν.Δ. γύρω από την ιδιότητα του πολίτη. Ακόμα πιο χαρακτηριστικές οι χιτλεραυγήτικες δηλώσεις Βρούτση στη βουλή, όπου στοχοποίησε τη μεταναστευτική εργατική τάξη, με τέτοιο τρόπο λες και όλοι είμαστε ρατσιστόμουτρα σαν τα μούτρα του. Λοιπόν, η πολυεθνική εργατική τάξη μπορεί και να επιφυλάσσει εκπλήξεις για τέτοια καθάρματα: μετανάστες και μετανάστριες, έλληνες και μη, ενωμένοι, συνάδελφοι, συμμαθητές και γείτονες ας παλέψουμε όλες και όλοι μαζί ενάντια στις ρατσιστικές πολιτικές και τις μειώσεις μισθών και συντάξεων, για ισότητα, δικαιοσύνη και ελευθερία.
Και επειδή ζούμε και στο τώρα και το σήμερα, να επιτεθούμε για τα αυτονόητα:
Να αγωνιστούμε για μειώσεις στα ωράρια ενάντια στην εντατικοποίηση και την ανεργία, και για αυξήσεις στους μισθούς: δουλεύουμε για να ζήσουμε – δεν ζούμε για να δουλεύουμε.
Κατάργηση όλων των αντεργατικών – αντιασφαλιστικών νόμων, με ελάχιστο την κατάργηση όλων αυτών μετά το 2009 – επιστροφή των κλεμμένων και των απωλειών σε μισθούς, συντάξεις, επιδόματα, όπως και επιστροφή 13ων και 14ων μισθών και συντάξεων.
Συνθήκες και μέτρα ασφάλειας και προστασίας των εργαζομένων σε κάθε εργασιακό χώρο, πλήρη ιατρική προστασία και κοινωνική ασφάλιση για όλους τους εργαζόμενους και τους ανέργους, ανεξαρτήτως καταγωγής, φύλου και χρόνου παραμονής στη χώρα.
Και μετά βλέπουμε…

Για όλους αυτούς τους λόγους στη απεργία της 18ης Φεβρουαρίου είμαστε στο δρόμο.
Κλείνοντας, παραθέτουμε κάποια αποσπάσματα από ένα κείμενο της Κατάληψης Rosa Nera, στο πλαίσιο μιας απεργίας πάλι για το ασφαλιστικό, το Μάρτη του 2008:
«…Γενικές απεργίες οι οποίες δεν θα γίνονται για τα μάτια του κόσμου, αλλά θα είναι διαρκείας… και δεν θα ανέχονται απεργοσπάστες, γιατί είναι αναφαίρετο δικαίωμα των εργαζομένων η προάσπιση του αγώνα τους. Με συνεχή περιφρούρηση της απεργίας στους εργασιακούς χώρους και με τη δημιουργία απεργιακών ταμείων, τα οποία θα συσταθούν από τις κατά τόπους συνελεύσεις..
Δεν θεωρούμε τους εαυτούς μας μόνο εργάτες, αλλά και κοινωνικά άτομα που δραστηριοποιούνται μέσα στις γειτονιές και τους δρόμους που ζουν καθημερινά. Η συνείδηση μας δηλαδή, είναι ταξική και κοινωνική.
Είναι πιθανό η οργάνωση των εργαζόμενων (ανεξαρτήτως κλάδου), ακόμα και σε γειτονιές και συνοικίες με αμμεσοδημοκρατικές συνελεύσεις, να βοηθήσει τους εργαζόμενους… Ας μην συγχέουμε την απεργία με την αποχή. Απεργία σημαίνει επίθεση…

Μαχαίρια, απελάσεις και μαύρη εργασία

Το βράδυ της τρίτης 28/1 στην περιοχή των ΚΤΕΛ, γίνεται επίθεση σε τρεις μετανάστες από τρεις «αγανακτισμένους πολίτες» ελληνικής καταγωγής ένας εκ των οποίων κρατούσε ρόπαλο και μαχαίρι, ισχυριζόμενος πως κάποιος τον έκλεψε. Η συνέχεια δόθηκε στην πλατεία αγοράς, όπου αστυνομικές δυνάμεις συνέλαβαν τον ένα μετανάστη και τον οπλισμένο κυνηγό του. Ενώ ο μεν έλληνας ισχυριζόταν πως ήταν θύμα κλοπής, δεν αναγνώρισε στο πρόσωπο του μετανάστη τον ληστή ενώ παραληρούσε πως «οι μετανάστες κλέβουν». Στο περιστατικό αυτό παρόλο που ήταν πασιφανές ποιος ήταν ο θύτης και ποιος το θύμα, ο μεν ροπαλοφόρος μετά από αυτόφωρο καταδικάστηκε σε τρεις μήνες φυλάκισης και αφέθηκε ελεύθερος, ενώ ο μετανάστης κρατήθηκε στο μπατσομέγαρο καθώς δεν είχε χαρτιά. Απαρατήρητο δεν περνάει βέβαια ότι το συγκεκριμένο περιστατικό δεν είναι μοναδικό. Ήδη το τελευταίο εξάμηνο έχουν γνωστοποιηθεί ανάλογες επιθέσεις κατά μεταναστών, στο Κόκκινο Μετόχι, Κουμ Καπι, Λ. Σούδας, Πλ. Αγοράς.

Ο μεταναστευτικός πληθυσμός από το ‘90 μέχρι σήμερα αποτελεί το πλέον υποτιμημένο κομμάτι της εργατικής τάξης, καθώς είναι τόσο φτωχό όσο και αόρατο. Τριάντα χρόνια στην ελληνική επικράτεια έχει δημιουργηθεί μια τεράστια δεξαμενή ανθρώπων από όπου πίνουν νεράκι : εργολάβοι, ιδιοκτήτες γης, μαγαζάτορες, Μ.Κ.Ο, Υπ. Αμύνης, Υπ. μεταναστευτικής πολιτικής, Υπ. Προ.Πο.· μέχρι δικηγόρους αλλά και τηλεοπτικές καρικατούρες που στήνουν αριστερές ή δεξιές πολιτικές καριέρες στις πλάτες των μεταναστών. Όλοι μαζί και ο καθένας ξεχωριστά συμβάλλουν στην παγίωση της παρανομοποίησης των μεταναστών.

Οι μετανάστες όμηροι των γραφειοκρατικών διεξόδων και αδιεξόδων εκ των προτέρων αναγνωρίζονται ως παράνομοι και τους αποδίδεται το χαρτί της απέλασης. Αυτό είναι το μέσο για την καταγραφή τους από τον μηχανισμό της ελ.ας και συνήθως το πρώτο για εκείνους στοιχείο που αποδεικνύει την ύπαρξη τους εντός του κράτους. Το γραφειοκρατικό αδιέξοδο εσκεμμένα οδηγεί στη χρόνια αναμονή για την παροχή ασύλου και άδειας παραμονής και εργασίας, την οικονομική αφαίμαξη από δικηγόρους και λοιπούς παρατρεχάμενους, πόσο μάλλον στην απόκτηση της ελληνικής ταυτότητας.

Αν τύχει και δεν συλληφθούν, η αναζήτηση εργασίας εντός της ελληνικής επικράτειας είναι δεδομένη ως ανασφάλιστη και μαύρη. Οι εργοδότες επωφελούνται όσο γίνεται από την φθηνή και μαύρη εργασία που πολιτικά υποστηρίζουν, ρίχνοντας στα όρια της επιβίωσης τα μεροκάματα. Η υποτίμησης της εργασίας είτε από τα μικρά αφεντικά είτε για την επίτευξη οικονομικών στόχων του ΑΕΠ είναι απαραίτητη προϋπόθεση για την «ανάπτυξη».

Η συστηματική αναπαραγωγή ειδήσεων στα ΜΜΕ πότε στοχοποιεί συλλήβδην τους μετανάστες αποδίδοντάς τους φύσει εγκληματικά χαρακτηριστικά, πότε αναγιγνώσκει κοινωνικής φύσης κινδύνους για την συνύπαρξη δύο πολιτισμών, «δημοκρατικής Δύσης»- «φονταμεταλιστικής Ανατολής». Άλλοτε μιλά στυγνά για φτωχοποίηση του ντόπιου πληθυσμού διαστρεβλώνοντας τις κοινωνικές αιτίες της φτώχειας και της ανισότητας. Με άλλα λόγια οι κυρίαρχες αφηγήσεις στοχεύουν στην ανενδοίαστη εκμετάλλευση των μεταναστών, καθιστώντας τους ανθρώπους δεύτερης κατηγορίας.

Μέσα σε αυτές τις αφηγήσεις κολυμπάνε οι νεοναζιστικές οργανώσεις, οι μπάτσοι και τ’ αφεντικά. Η μη πληρωμή των δεδουλευμένων εύκολα μετατρέπεται σε απειλή με αστυνομική δίωξη. Καθώς είναι αδύνατο να γίνει μήνυση από κάποιον που δεν έχει χαρτιά ,οι ρατσιστικές επιθέσεις συγκαλύπτονται. Ο αστυνομικός έλεγχος έχει στη διακριτική του ευχέρεια να στείλει όποτε θέλει και για αόριστο χρόνο κάποιον μετανάστη έγκλειστο σε κάποιο κελί ή και απόμερο κέντρο κράτησης. Τα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών συμπυκνώνουν σε λίγα τετραγωνικά την εσκεμμένη αδιαφάνεια που χαρακτηρίζει το ελληνικό κράτος στην εγκληματική του διαχείριση επισφαλών ζωών. Οι θάνατοι και οι τραυματισμοί εντός των κέντρων επιμελώς κουκουλώνονται. Στον αντίποδα οι εξεγέρσεις και οι κινητοποιήσεις των μεταναστών δαιμονοποιούνται από τα ΜΜΕ, αποφεύγοντας το διάλογο για τις ανάγκες και τα αιτήματά τους. Ως εκ τούτου, οι υποτιθέμενες αντιδράσεις σε μέρη όπου υπάρχουν εγκλωβισμένοι μετανάστες, δεν εκφράζουν μονάχα το διάχυτο ρατσισμό, αλλά κυρίως το αίτημα για μεγαλύτερο κομμάτι της πίτας από τα ευρωπαϊκά κονδύλια ένταξης. 

Επιλέξαμε λοιπόν, μετανάστες και ντόπιοι, την πλατεία 1866 για να κατέβουμε στο δρόμο και να σπάσουμε αυτό τον επίπλαστο διαχωρισμό. Η κοινωνική και πολιτική ένταξη των μεταναστών είναι ένα αναγκαίο βήμα για τη βελτίωση της ζωής ενός μεγάλου κομματιού των εργαζομένων ενάντια στις αυθαιρεσίες των κρατικών μηχανισμών, την εργοδοτική τρομοκρατία, τις φασιστικές πρακτικές. Η άμεση κινητοποίηση αρκετών ανθρώπων στη θέα της επίθεσης και η άσκηση πίεσης στους μπάτσους να κατασκευάσουν ένα ψεύτικο κατηγορητήριο ήταν καταλυτική. Η συναποφασισμένη συγκέντρωση αλληλεγγύης στον κρατούμενο μετανάστη το βράδυ 29/1 έξω από το μπατσομέγαρο και η απελευθέρωση του την επόμενη μέρα, ήταν η υπενθύμιση ότι με ή χωρίς χρυσή αυγή: μπάτσοι, φασίστες και υποτιθέμενοι «αγανακτισμένοι» δεν μπορούν να δρουν ανενόχλητοι.

Κατάληψη Rosa Nera, rosanera.squat.gr
Χανιά, Φλεβάρης 2020