Συντάκτης: Rosa Nera

Οι καταλήψεις και η αυτο-οργάνωση των καταπιεσμένων στέκονται ενάντια σε κάθε λογής εκμεταλλευτές, εξουσιαστές, ιδιοκτήτες, φασίστες και αφεντικά. Το τελευταίο διάστημα το πολιτικό και στρατιωτικό προσωπικό των εκμεταλλευτών επιχειρεί – με μια σειρά από νομικές και αστυνομικές επιθέσεις – να χτυπήσει τη δημιουργικότητα, τις αξίες και τις σχέσεις που παράγουν οι συλλογικές κατακτήσεις των καταλήψεων στο πεδίο των κοινωνικών αγώνων και του ταξικού ανταγωνισμού. Πρόσφατα, οι επιθέσεις αυτές στοχοποίησαν την κατάληψη Λέλας Καραγιάννη στην Αθήνα, όπως και την κατάληψη της δημοτικής αγοράς της Κυψέλης. Μετά από διαδήλωση αλληλεγγύης στις καταλήψεις και τους αυτό-οργανωμένους χώρους, επιχειρήσεις καταστολής οργανώνονται το Μάρτιο ενάντια στην Κατάληψη Ελαία και στην κατάληψη Δράκα στην Κέρκυρα. Λίγο αργότερα οι κατασταλτικοί μηχανισμοί επιτίθενται στο στέκι Baruti στο πλαίσιο της καταστολής των διαδηλώσεων διαμαρτυρίας στις επαίσχυντες παράτες των αφεντικών. Τις ίδιες μέρες στην Αθήνα, φασίστες ή/και παρακρατικοί πότε με την κάλυψη ανδρείκελων της ομάδας Δίας και πότε με την κάλυψη περιπολικών της ασφάλειας Αθηνών δημιουργούν προβοκάτσιες στην περιοχή της κατάληψης Πατησίων και Σκαραμαγκά. Το κοινωνικό κέντρο ΒΟΞ και η κατάληψη Βαλτετσίου 60 πριν λίγες μέρες δέχονται επίθεση από τους κατασταλτικούς μηχανισμούς, εκκενώνονται, σφραγίζονται κα συλλαμβάνονται 3 σύντροφοι. Την επόμενη μέρα γίνεται ανακατάληψη του ΒΟΞ από εκατοντάδες κόσμο.

 Αντίθετες στις αντι-κοινωνικές αηδίες του ατομισμού, του κέρδους, των εθνικισμών, των κρατικών πολέμων, του ρατσισμού, της πατριαρχίας, της “ασφαλούς” ιδιώτευσης και υποκρισίας, οι καταλήψεις του ανταγωνιστικού κινήματος τραβούν το δύσκολο μονοπάτι της ανακάλυψης, της ενίσχυσης και της δημιουργίας σχέσεων αλληλεγγύης και συντροφικότητας με όλες εκείνες τις αντιστάσεις που εμφανίζονται στην καθημερινή ζωή – ως ένα ακόμα πεδίο της ταξικής πάλης.

 Οι καταλήψεις στέγης, όπως και οι καταλήψεις για τη δημιουργία κοινωνικών και πολιτικών κέντρων αντίστασης αποτελούν οργανικό κομμάτι όλων των κινημάτων ενάντια στην εκμετάλλευση και την καπιταλιστική βαρβαρότητα.

 Η μεγάλη ιστορία των καταλήψεων είναι αναπόσπαστο μέρος των νεότερων εγχειρημάτων όλων εκείνων των ανθρώπων που επέλεξαν μέσα από μια αντι-γραφειοκρατική πολιτική κοινωνικοποίηση να οικοδομήσουν διαφορετικά παραδείγματα αντίστασης, αυτο-οργάνωσης και κοινωνικής ή/και επαναστατικής χειραφέτησης. Οι δίκαιοι αγώνες οδηγούν όλο και πιο συχνά σε καταλήψεις, είτε μιλάμε για αχρησιμοποίητα κτίρια που καταλαμβάνονται για το δικαίωμα της στέγης, είτε μιλάμε για τη δημιουργία κέντρων αγώνα, είτε μιλάμε για χώρους εργασίας που καταλαμβάνονται από τις εργάτριες και τους εργάτες.

 Οι εκμεταλλευτές έχουν κάθε λόγο να επιτίθενται στις καταλήψεις. Πόσο μάλλον τώρα που όλο και περισσότεροι άνθρωποι θα καταλαμβάνουν τους εργασιακούς τους χώρους ως τρόπο αντίστασης σε απολύσεις ή λουκέτα, όπως και τώρα που όλο και περισσότεροι άνθρωποι θα καταλαμβάνουν χώρους υπερασπιζόμενοι το δικαίωμα στη στέγη. Στις μέρες που ζούμε, αυτό που η οικονομία των δολοφόνων ονομάζει κρίση, στη δική μας γλώσσα μεταφράζεται : H «κρίση» δεν είναι παρά όλοι εκείνοι οι θεσμικοί, στρατιωτικοί και ιδεολογικοί εκβιασμοί των εθνικών κρατών των αφεντικών, ώστε να εντείνουν ακόμα περισσότερο την υποτίμηση και την εκμετάλλευση τη ζωής και της εργασίας όλων των καταπιεσμένων του πλανήτη.

 Καθώς τα καπιταλιστικά σχέδια χτίζονται πάντα πάνω σε πτώματα, ο ολοκληρωτισμός τους ταιριάζει γάντι. Στον ελλαδικό χώρο, τα ντόπια αφεντικά και οι σύμμαχοι τους τον χτίζουν οργανώνοντας τα συμφέροντα τους και ματώνοντας τα Βαλκάνια και τους εργάτες εντός και εκτός των ελληνικών συνόρων, αρκετά πριν ανακαλύψουν κάποιοι, μόλις πρόσφατα έκπληκτοι, πως ο καπιταλισμός μπορεί να προδώσει ακόμα και τους πιο πιστούς υπηκόους του. Τα αφεντικά και οι εθνικιστές λακέδες τους ποντάρουν στη συναίνεση του εθνικού κορμού ως προς κάθε πιθανή πρόσοδο που θα απέφεραν τα εγκλήματα του ελληνικού κεφαλαίου εντός και εκτός των συνόρων του, αλλά κυρίως κανονίζουν τα κουμάντα τους χάρη στην όποια αδυναμία μας στην ανάπτυξη της αλληλεγγύης ανάμεσα στους καταπιεσμένους, στην όποια αδυναμία μας να χτίσουμε την οριζόντια οργάνωση της ταξικής μας αντεπίθεσης.

Αυτό που αναλογεί στις καταλήψεις, ως θύλακες αντίστασης, είναι να συνεχίσουν να υψώνουν οδοφράγματα ενάντια στην επικυριαρχία του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής και τους φασισμούς που συνεπάγεται. Πολύ περισσότερο να εντείνουν και άλλο τις σχέσεις αλληλεγγύης μεταξύ τους, όπως και τις άμυνες τους ενάντια στις (αστυ)νομικές και ιδεολογικές επιθέσεις των κρατικών μηχανισμών.

 Οι καταλήψεις που έρχονται θα παίξουν ρόλο. Ως σχέσεις, ως παραγωγή λόγου και δράσης και όχι απλώς ως υποδομές. Επιθυμία μας είναι ο κόσμος που οραματίζεται την αταξική κοινωνία, την ελευθερία την ισότητα και τη δικαιοσύνη, να αρχίσει να παίρνει στα χέρια του σημαντικές διαδικασίες παραγωγής και διανομής των αγαθών, όπως και να δημιουργεί συνεχώς τα δικά του συλλογικά μέσα. Τα πολλά άδεια σπίτια που υπάρχουν γύρω μας να στεγάσουν τώρα όλα τα όνειρα των καταπιεσμένων. Επανάσταση σημαίνει και να καταλάβουμε (με τη διπλή έννοια του όρου) αυτά που μας ανήκουν ως εργάτριες και εργάτες. Και η δικαιοσύνη θα έρθει όταν τα μέσα, η διακίνηση και το νόημα της παραγωγής και της εργασίας θα είναι κοινά και δεν θα ανήκουν στους εκμεταλλευτές, τους εθνικιστές, τους σταλινικούς, τους γραφειοκράτες και τους πολεμοκάπηλους.

                    Εμπρός για νέες ταξικές, κοινωνικές                   καταλήψεις!

 

Η κομματική χούντα επιτίθεται και καταλύει κάθε έννοια δικαίου. Μετά την ογκούμενη δυσαρέσκεια του κόσμου από την επίθεση του κεφαλαίου και του κράτους και τα γεγονότα αποδοκιμασίας και χλευασμού των «επισήμων» σε προηγούμενες παρελάσεις, η διοργάνωση της παράτας τους, -κατάλοιπο της μεταξικής δικτατορίας – έγινε κατόπιν οργανωμένου σχεδίου, πριβέ, μόνο για αυτούς. Προηγήθηκε, βέβαια, ένα δεκαήμερο τηλεοπτικής τρομοκράτησης, εκφοβισμού των μαθητών,  προσπάθειας εξαγοράς των συνοδών  καθηγητών με άδειες και πρωτοφανούς αριθμού προληπτικών προσαγωγών στην ασφάλεια. Το πρωί της 25^ης Μάρτη επιβλήθηκε άτυπα (;) στρατιωτικός νόμος σε όλη τη χώρα. Ελεύθεροι σκοπευτές σε ταράτσες του κέντρου της Αθήνας (όπως το Δεκέμβρη του ΄44), απαγόρευση κυκλοφορίας, κάγκελα παντού και χιλιάδες μπάτσοι. Η προσέγγιση στην παρέλαση απαγορεύτηκε από νωρίς ακόμα και σε γονείς που ήθελαν να δουν τα παιδιά τους.

 

Το ίδιο σκηνικό εκτυλίχτηκε και στα Χανιά. Η παρέλαση εξελίχθηκε σε πρωτοφανή παρωδία. Μια μικρή βόλτα μπροστά από την εξέδρα μέσα στα δακρυγόνα και τις αποδοκιμασίες εργαζομένων, ανέργων, μαθητών, φοιτητών, οικογενειών. Οι χωροφύλακες προχώρησαν σε 3 συλλήψεις με κωμικό κατηγορητήριο το οποίο συντάσσουν γνωστοί επαγγελματίες ψευδομάρτυρες.

Αυθόρμητα από εκατοντάδες ανθρώπους γίνεται πορεία προς το αστυνομικό μέγαρο με σκοπό τη συμπαράσταση και την αλληλεγγύη στους συλληφθέντες. Μετά από ώρες και ενώ οι συλληφθέντες μεταφέρονται στον εισαγγελέα, πραγματοποιείται πορεία 150 ανθρώπων προς τα δικαστήρια.

Στη διαδρομή αυτή, η συμμορία της ασφάλειας Χανίων και οι ματατζήδες που ακολουθούσαν κολλητά, παρουσία του διευθυντή τους, αποχαλινώθηκαν. Φόρεσαν καπελάκια με εμβλήματα νεοναζιστικών οργανώσεων, έβριζαν χυδαία, απειλούσαν ονομαστικά συντρόφους, μάρσαραν τις μηχανές τους, προκαλούσαν τη σύγκρουση με κάθε τρόπο. Η αυτοκυριαρχία των συντρόφων απέτρεψε τα χειρότερα.

 

Στα δικαστήρια ο εισαγγελέας απέρριψε ως ατεκμηρίωτες τις κατηγορίες και άφησε ελεύθερους τους συλληφθέντες. Επί τόπου αποφασίστηκε συνέχιση της πορείας στην Ηρώων Πολυτεχνείου ώστε να χωριστούν με ασφάλεια οι διαδηλωτές στο Κουμ Καπί. Το σκηνικό τρομοκρατίας και κουτσαβακισμού από τους ένστολους – και μη – φρουρούς των εκμεταλλευτών συνεχίστηκε και σε αυτή τη διαδρομή, ακόμα πιο έντονο. Χυδαιότητες, προσωπικές ύβρεις, επίδειξη ύφους και ήθους μπράβων και νταβατζήδων.

 

Έξω από καφετερία της παραλίας εμφανίστηκε ομάδα χρυσαυγιτών, ένας εκ των οποίων απειλούσε τους διαδηλωτές πως «θα τους γεμίσει τρύπες» με το κουμπούρι του, που δεν το φανέρωσε παρά μόνο λίγο πριν φάει μάπες. Δημιουργήθηκε ένταση, με αποτέλεσμα να επιτεθούν στην πορεία συντεταγμένα οι φασίστες με τα ΜΑΤ. Μέσα από τις διμοιρίες ξεπρόβαλαν οι χρυσαγίτες, χτυπούσαν με ρόπαλα και τραπεζο-καθίσματα και αποσύρονταν ξανά μέσα στους σχηματισμούς των μπάτσων για προστασία. Η συνεργασία τους προέκυψε αυθόρμητη και στενή.

Στο σημείο αυτό εγκλωβίστηκαν δεκάδες σύντροφοι και συντρόφισσες που χτυπήθηκαν από ΜΑΤ, ασφαλίτες και φασίστες μαζί. Όταν κόσμος από καφετέριες διαμαρτυρήθηκε, προσήχθησαν και αυτοί. Σύνολο 62 προσαγωγές, αριθμός ρεκόρ για τα χανιώτικα δεδομένα. Οι προσαχθέντες μεταφέρθηκαν στο μέγαρο όπου και υπέστησαν μεμονωμένους ξυλοδαρμούς από συγκεκριμένους ασφαλίτες , προσβολές της προσωπικότητας τους, χυδαίες φαλλοκρατικές ύβρεις προς τη γενετήσια αξιοπρέπεια των συντροφισσών, αδιάλειπτη τρομοκράτηση για ώρες.  Η αξιοπρεπής και πολιτική στάση των προσαχθέντων αποστομώνει τους βασανιστές. Έξω από το μέγαρο μαζεύτηκε πολύς κόσμος για συμπαράσταση, ο οποίος και παρέμεινε μέχρι αργά το βράδυ ασκώντας πολιτική πίεση για την άμεση απελευθέρωση των συλληφθέντων. Το οποίο και έγινε αφού κόπηκε προσωρινά η πολιτική “πείνα” των “αρχών” για συλλήψεις/εξακριβώσεις, εκφοβισμό και φακέλωμα αγωνιστών.

 

Η συστράτευση βο(υ)λευτών, τοπικής αυτοδιοίκησης, ασφάλειας Χανίων και φασιστών λίγους εκπλήσσει πλέον. Ένα συνεχές καθεστώς έκτακτης ανάγκης, ολοένα πιο μιλιταριστικό και ολοκληρωτικό αποτελεί το μέσο επιτήρησης της καθημερινής ζωής στην εποχή της κρίσης. Όπως το κράτος στέλνει στρατό εκτός συνόρων να συμμετέχει σε δολοφονικές κατοχές, έτσι και εντός των συνόρων επιβάλει ένα πόλεμο χαμηλής έντασης μεν, με μεγάλο όμως φόρο αίματος σε ντόπιους και (κυρίως) μετανάστες προλετάριους.

 

Τα τελευταία χρόνια τα μεγάλα και τα μικρά αφεντικά επικαλούνται την κρίση στα κέρδη τους για να υποτιμήσουν ακόμα περισσότερο τη ζωή και την εργασία μας. Και παράλληλα επικαλούνται την εθνική ενότητα, την υποταγή δηλαδή των υπηκόων στα καθάρματα που ρημάζουν τον τόπο. Η ελληνική «δεξιά του Κυρίου», άκρα-κεντρώα-σοσιαλιστική είναι πάντα φασιστική. Βασιλικοί, χουντικοί, ρατσιστές και λάτρεις των ολοκαυτωμάτων και των ολοκληρωτικών καθεστώτων έλεγχαν και ελέγχουν πάντα νευραλγικές θέσεις στις μυστικές υπηρεσίες και τα σώματα ασφαλείας, στους θεσμούς της αστικής δικαιοσύνης, επηρεάζουν την εξωτερική πολιτική και ασκούν ηγεμονικό ρόλο στον τύπο και στις ένοπλες δυνάμεις. Τώρα ιδίως με την κρίση όλο αυτό το σκυλολόι βγαίνει στο προσκήνιο, παίρνει τα υπουργεία και με δημοκρατικές διαδικασίες ανεβαίνει στα ρετιρέ της «πολυκατοικίας». Η κρίση είναι η χαρά του φασίστα.

 

Η «κρίση» είναι η καταλήστευση των κοινωνικών αγαθών και η τεχνητή μείωση της αξίας της ανθρώπινης ζωής και της εργασίας από τα κράτη και το κεφάλαιο. Η «κρίση» χρησιμοποιείται ως ένα ιδεολογικό και εκβιαστικό άλλοθι των ίδιων των εκμεταλλευτών που την προκάλεσαν ώστε να δουλεύουμε πιο πολύ και φτηνότερα, όποτε και όπως θέλουν τα αφεντικά. Και ο στόχος τους είναι να επιτεθούν ακόμα περισσότερο στους εργάτες και τις εργάτριες με απολύσεις, οριστική κατάργηση των ασφαλίσεων και των κοινωνικών και εργατικών κατακτήσεων, καταστροφή του περιβάλλοντος προς όφελος των κερδών τους, αν χρειαστεί και πόλεμος. Ιστορικός σύμμαχος των μεγάλων και των μικρών αφεντικών σε καιρούς «κρίσης» είναι πάντα οι φασίστες και οι εθνικιστές, όσοι δηλαδή κάνουν ότι μπορούν ενάντια στις αξίες της ελευθερίας, της ισότητας, της αλληλοβοήθειας και της αλληλεγγύης ανάμεσα στους λαούς και ανάμεσα στις εργάτες και τις εργάτριες που παράγουν τον κοινωνικό πλούτο.

 

          Ο αγώνας ενάντια στον καπιταλισμό είναι αγώνας ενάντια στο φασισμό

 

ΣΑΒΒΑΤΟ 7/4 11 πμ δημοτική αγορά

Πορεία αντι-πληροφόρησης κατά του σύγχρονου ολοκληρωτισμού

 

ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΡΟΖΑ ΝΕΡΑ, ΛΟΦΟΣ ΚΑΣΤΕΛΙ, ΧΑΝΙΑ