Την Παρασκευή 17 Απρίλη αναρτήσαμε το παρακάτω γιγαντοπανό στα τείχη του Λόφου Καστέλι.
“…Οι πρόσφατες εξελίξεις στα ζητήματα της παγκόσμιας επιδημίας του COVID – 19 και της προσφυγιάς αποδεικνύουν πως τα διεθνή ζητήματα μπορούν να επιλυθούν μόνο με διεθνή συνεννόηση και αλληλεγγύη. Αυτή η αλληλεγγύη δεν μπορεί παρά να είναι διεθνιστική, κοινωνική και εργατική, ποτέ εξουσιαστική.
Αντίθετα με τα καθεστώτα υγείας του καπιταλισμού, ένα αλληλέγγυο σύστημα υγείας δεν μπορεί παρά να είναι ο στόχος μιας διεθνούς αλληλεγγύης και ανταλλαγής γνώσεων, με αναγκαία συνθήκη την εναντίωση σε ταξικές, έμφυλες και φυλετικές εξαιρέσεις από την πρόσβαση στην περίθαλψη. Σημειώνοντας ότι η υγεία για μας είναι ένα αγαθό οικουμενικό που θα πρέπει να συνυπολογίζεται σε συνάρτηση με όλα τα θέματα που αφορούν τα υπόλοιπα έμβια όντα και την οικολογία.
Ξεκαθαρίζουμε πως είναι άλλο πράγμα το μαχόμενο ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό και άλλο πράγμα η ιατρική εξουσία και το καθεστώς υγείας. Σε αυτό το καθεστώς η υγεία είναι προνόμιο με ταξικά, φυλετικά και έμφυλα κριτήρια. Η ιατρική εξουσία χρόνια τώρα συναίνεσε σε απάνθρωπες συνθήκες και λειτούργησε ενάντια στις φωνές των μαχόμενων ιατρικών οργανώσεων και των συντρόφων/ισσών από τον υγειονομικό χώρο.
Είναι σαφές πως η κρατική διαχείριση της κρίσης επενδύει αποκλειστικά σε ανεπαρκείς προτάσεις καραντίνας και απαγόρευσης κυκλοφορίας. Παράλληλα αφήνει χωρίς επάρκεια σε προσωπικό, υλικά, μονάδες εντατικής θεραπείας, και διαγνωστικά τεστ τις υποδομές της δημόσιας υγείας, ιδίως στην περιφέρεια. Οι πιο ευάλωτοι αφήνονται στην τύχη τους.
Την ίδια ώρα που οι φραγκάτοι χρυσοπληρώνουν τα τεστ για τον ιό στα ιδιωτικά νοσοκομεία, οι ευπαθείς ομάδες δεν έχουν καν πρόσβαση στην πρωτοβάθμια φροντίδα, με αποτέλεσμα σοβαρές παθήσεις να μην είναι δυνατόν να διαγνωστούν. Σε αυτές τις συνθήκες, αν κάτι πάει στραβά στις κρατικές προχειρότητες θα την πληρώσουν οι πιο φτωχοί – όπως σε κάθε επιδημία. Γιατί, ενώ οι ευάλωτοι αφήνονται στην “ατομική ευθύνη τους”, η εγχώρια αστική τάξη προστατεύεται από τις – επιδοτούμενες αντί για επιταγμένες – ιδιωτικές κλινικές. Και μάλιστα βγάζει και φράγκα από την υγειονομική κρίση, αφού αντλεί κρατικό χρήμα για τις εργοδοτικές ενώσεις και τους ημέτερους.
Εδώ και μήνες γίνονται εκκλήσεις από το σύνολο των γιατρών και των υγειονομικών (ανεξαρτήτως ιδεολογίας) για θωράκιση των νοσοκομείων, προσλήψεις, βασικά αναλώσιμα. Ακόμα και σήμερα ακούμε για ελλείψεις σε γάντια, για προσωπικό που νοσεί γιατί το κράτος το άφησε συνειδητά χωρίς προστασία.
Όσο οι άστεγοι, οι εργαζόμενοι, οι απολυμένοι, οι έγκλειστοι, οι ηλικιωμένοι κι αρκετοί άλλοι, που δεν είναι κατηγοριοποιήσιμοι αλλά υπάρχουν, έχουν ανάγκη την πρωτοβάθμια υγεία, οι εργαζόμενοι στα νοσοκομεία έχουν μόνο μια ελπίδα: τα κοινωνικά και εργατικά κινήματα. Αν μιλήσουμε για κοινωνικές και ατομικές ανευθυνότητες, πρέπει να μιλήσουμε γι’ αυτούς που αδιαφορούν για το ότι ένα κομμάτι της κοινωνίας δεν έχει σπίτι, δεν έχει πρόσβαση στην υγεία, δεν έχει να φάει ή συνωστίζεται σε φυλακές και στρατόπεδα. Σε καιρούς που τα πράγματα παρουσιάζονται από το πολιτικό προσωπικό και τα ΜΜΕ των αφεντικών ως μη διαχειρίσιμα παρά μόνο “αστυνομικά”, κι ίσως επικίνδυνα κοντά στο “στρατιωτικά”, ο μόνος τρόπος να την βγάλουμε καθαρή είναι η αλληλεγγύη και η αλληλοβοήθεια.
Δεν έχουμε την πολυτέλεια να περιμένουμε και άλλες απολύσεις, μειώσεις μισθών, ανεπάρκειες στη δημόσια υγεία, τζόγο με τις ζωές των ηλικιωμένων.
Να μην εγκαταλείψουμε την οργάνωση της τάξης μας, δηλαδή να μην ξεχάσουμε ότι όταν μαχόμαστε, φανερώνεται η πραγματική κατάσταση: αυτοί χρειάζονται εμάς κι όχι το αντίθετο.
Δεν πιστέψαμε ποτέ στις τέλειες λύσεις, αλλά στη ζωή δεν υπάρχει σιγουριά. Έχουμε χρέος να παραμείνουμε οργανωμένοι, στα ζητήματα της ταξικής πάλης και στην καθημερινότητά μας. Να μην ξεχάσουμε να ζούμε πολιτικά. Να μην ξεχάσουμε να ζούμε…”
(αποσπάσματα από τα πρόσφατα κείμενα της Κατάληψης)