Η «ανεξάρτητη» ελληνική δικαιοσύνη κατέβηκε από το παρασκηνιακό βάθρο της και βγήκε μπροστά να καθαρίσει! Και τώρα, στο προσκήνιο πια της κεντρικής πολιτικής σκηνής, άφησε να φανεί το πρόσωπό της, το οποίο φυσικά και είναι αυτό που υποψιαζόμασταν: ένα μούτρο που πολύ θα ήθελε να βρισκόταν στη θέση του (μετ)εμφυλιακού βασιλικού επιτρόπου και του χουντικού στρατοδίκη.
Ο πλέον ακλόνητος και απρόσβλητος θεσμός της εγχώριας κρατικοδίαιτης παρασιτικής τάξης που αποκαλούμε αστική, αυτός που συνταγματικά του έχει παραχωρηθεί ανεξέλεγκτη εξουσία και η αυτόνομη αναπαραγωγή του, ανωνυμία και μη λογοδοσία, βγαίνει στην επίθεση. Επικυρώνει Μνημόνια, αμνηστεύει μεγαλοφοροφυγάδες (λίστες Λαγκάρντ/Μπόγιαρνς), στέλνει στο αρχείο κολοσσιαία σκάνδαλα (Siemens, Χρηματιστήριο), δικαιώνει τους μεγαλοαπατεώνες με τις μάυρες ρόμπες (Βατοπέδι), απαλλάσσει ναρκοβαρώνους (Noor1), χαϊδεύει μεγαλοκαταχραστές (Energa), αποφυλακίζει φιλοχιτλερικούς δολοφόνους. Και το χειρότερο όλων, νομιμοποιεί ανενδοίαστα κάθε έξαλλη ονείρωξη των μικρών και μεγάλων αφεντικών (μη καταβολή δεδουλευμένων, απολύσεις λόγω επίσχεσης εργασίας), κατοχυρώνοντας την ήδη αιματοβαμμένη κερδοφορία τους και δίνοντάς τους το έναυσμα για ακόμη αγριότερη υποτίμηση της εργασίας και της ζωής των πληβείων.
Η δικαστική μαφία επελαύνει μεν «καθαρίζοντας» για την προνομιούχα κάστα που παραδοσιακά υπηρετεί – στην συγκυριακή διαμάχη της με την νέα εκτελεστική εξουσία, αλλά ταυτόχρονα θωρακίζει και τα νώτα της – με το νομικό οπλοστάσιο που βεβαίως η τελευταία διατήρησε. Στην κοινωνική κατακραυγή απαντά με καινοφανή εκδικητικότητα και επίδειξη ισχύος, μοιράζοντας απλόχερα ωμό (νομικό) παραλογισμό, εκεί που η αμφισβήτηση των αποφάσεών της παίρνει διαστάσεις. Το ευρύ μέτωπο της αλληλεγγύης προς την Ηριάννα και τον Περικλή, έθεσε στον πυρήνα του την ανορθολογική μέθοδο ενοχοποίησης μέσω DNA, καθώς και την εκδικητική συλλογιστική του τρομονόμου που ποινικοποιεί τις ανθρώπινες σχέσεις. Με άλλα λόγια, η πλατιά κοινωνική αλληλεγγύη έκανε αυτό που η Δικαιοσύνη μισεί περισσότερο απ’ όλα: την αμφισβήτησε – και εν προκειμένω την αμφισβήτησε πιο έντονα από ποτέ.
Η ανταπάντησή της ήταν και το πιο έκδηλο και αντιπροσωπευτικό δείγμα του πόσο επικίνδυνη είναι για την κοινωνία. Το γελοίο και απροκάλυπτα κυνικό επιχείρημα περί Βαρκελώνης (που συνιστά -λέει- γνωστό προορισμό τρομοκρατών!!!) σε συνδυασμό με τα μαγειρέματα της Αντιτρομοκρατικής, έστειλε πάλι πίσω στη φυλακή δυο νέους ανθρώπους, για να πάρουμε όλες και όλοι ένα καλό μάθημα: πως δεν υπάρχει πάτος σε αιδώ, ούτε ταβάνι σε βούληση, αν τολμήσουμε να ελέγξουμε ως κοινωνία – ακόμα και μόνο διά της απλής κριτικής – τους αγίους δικαστές με τις λευκές τους σαλιάρες.
Η δικαστική οπισθοφυλακή των αφεντικών βγαίνει θεαματικά στην επίθεση για να ανακόψει εδώ και τώρα την κοινωνική κίνηση που φαντάζει θανάσιμη απειλή, ακόμα και για το δικό της προνομιακό στάτους. Η συνταγματική ανεξαρτησία που επικαλείται είναι στην ουσία απαίτηση για σιγή νεκροταφείου από την μεριά των ξυπόλυτων, κάθε φορά που θα τους δαγκώνει. Απαιτεί την πλήρη υποταγή τους και την απεμπόλιση κάθε σκέψης περί λογοδοσίας και ελέγχου, όχι μόνο της εξουσίας της, αλλά ούτε καν του διαβόητου «σκεπτικού» της. Ο αυταρχισμός και η ασυδοσία που αναδύει το θράσος της, υποδεικνύει ένα νέο πεδίο αντίστασης για τους από κάτω, προκειμένου να μείνουμε όρθιες/οι και αξιοπρεπείς.
Λευτεριά στην Ηριάννα και τον Περικλή
Κατάργηση του τρομονόμου
Αγώνας ενάντια στην δικαστική αυθαιρεσία
Κατάληψη Rosa Nera (Μαύρο Ρόδο)
Χανιά, Αύγουστος 2017