ΟΧΙ ΣΤΟ ΞΕΠΟΥΛΗΜΑ ΤΩΝ ΔΗΜΟΣΙΩΝ ΧΩΡΩΝ
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΛΗΨΗ ROSA NERA
Τον τελευταίο καιρό, ο πρύτανης Β.Διγαλάκης προωθεί το ξεπούλημα της περιουσίας του πολυτεχνείου σε ιδιώτες με το επιχείρημα της εύρεσης χρημάτων για το ίδρυμα. Συγκεκριμένα, μεθοδεύει την παραχώρηση των κτιρίων της παλιάς πρυτανείας και της παλιάς μεραρχίας (που στεγάζεται εδώ και 13 χρόνια η κατάληψη Rosa Νera) σε μια διεθνή ξενοδοχειακή επιχείρηση.
Η συζήτηση για τους κατειλημμένους χώρους του Πολυτεχνείου Κρήτης, δε μπορεί να γίνει αν δεν προσδιορίσουμε την ίδια τη φύση του «δημόσιου» πανεπιστημίου και τη σχέση του με την κοινωνία και τις ανάγκες της. Τις προτεραιότητες, το περιεχόμενο της παρεχόμενης εκπαίδευσης, της έρευνας και συνολικά των δραστηριοτήτων που έχει ή οφείλει να έχει το «δημόσιο» πανεπιστήμιο. Η χρήση των χώρων, της υλικοτεχνικής υποδομής, αλλά και της εργασίας που παράγουν φοιτητές και διδακτικό προσωπικό δε μπορεί παρά να αντανακλά το χαρακτήρα του πανεπιστημίου.
Θα περίμενε κανείς ένα “δημόσιο” πανεπιστήμιο να αποτελεί ανάχωμα στην ραγδαία αλλαγή της φυσιογνωμίας της πόλης (άλλωστε η “πόλη” αποτελεί αντικείμενο έρευνας του πολυτεχνείου) και τη βίαιη “τουριστικοποίηση” των δημόσιων χώρων αλλά και των χώρων κατοικίας. Θα περίμενε να πρωτοστατεί στην συζήτηση, να θέτει τον προβληματισμό για τις βραχυχρόνιες και μακροχρόνιες συνέπειες αυτής της αλλαγής και να τροφοδοτεί την κοινωνία με εργαλεία αντίστασης. Να αφουγκράζεται την απόγνωση των ίδιων του των φοιτητών που δε έχουν σπίτια να μείνουν. Να αποτελεί λειτουργικό κομμάτι της συλλογικής συνείδησης της πόλης.
Θα περίμενε κανείς η τρέχουσα ορολογία των “πανεπιστημιακών λειτουργών” να μην περιλαμβάνει μόνο λέξεις όπως: επιχορήγηση, πρόγραμμα, τζίρος, ανταγωνισμός, ποσοστά, επιχειρηματικότητα, σύνδεση με την αγορά, χρηματοδότες, κοινοπραξίες, κονδύλια, προθεσμίες κτλ. Θα περίμενε να επιζούν ακόμα έννοιες όπως: σύνδεση με τις ανάγκες της κοινωνίας, αλληλεγγύη, κοινωνική και επιστημονική χειραφέτηση, ανεξαρτησία από την αγορά, στοχασμός σε σχέση με τα κοινωνικά προβλήματα και αναζήτηση λύσεων γι’ αυτά. Προτάσεις για την “πόλη” που να μην αφορούν μόνο τα φιλόδοξα επιχειρηματικά σχέδια ξεπουλήματός της, αλλά πρώτα και κύρια την βελτίωση της ποιότητας της ζωής των ανθρώπων που κατοικούν σε αυτήν.
Το Πολυτεχνείο Κρήτης όμως δεν είναι ούτε στο ελάχιστο πραγματικά δημόσιο. Σύμφωνα με την αντίληψη του χυδαία “αγοραίου” πανεπιστημίου, κάθε τετραγωνικό χιλιοστό του διαθέσιμου χώρου, αλλά ακόμα χειρότερα, κάθε νευρώνας του ανθρώπινου εγκεφάλου, πρέπει να βρίσκεται στη διάθεση της «αγοράς». Οι χώροι όπου οι φοιτητές έρχονται σε επαφή με την κοινωνία, αλλά και όπου αναπτύσσουν πολύμορφες πολιτικές, πολιτιστικές και κοινωνικές δραστηριότητες, οι χώροι όπου τελικά οι φοιτητές έχουν περισσότερες πιθανότητες να έρθουν σε επαφή με τη δημόσια παιδεία από ότι στο ίδιο το πανεπιστήμιο, οφείλουν να εκλείψουν. Άλλωστε για τους πανεπιστημιακούς ταγούς είναι κρίμα στα στολίδια της πόλης να φιλοξενούνται μετανάστες απεργοί πείνας, αγωνιζόμενοι άνθρωποι -φοιτητές και μη, πολιτικές και πολιτιστικές ομάδες που δεν έχουν και δε θέλουν τίποτα να πουλήσουν. Τα στολίδια της πόλης οφείλουν να συμβάλουν στην εδραίωση της επιχειρηματικής πανεπιστημιακής γκλαμουριάς και να αποτελούν ένα ακόμα βαγόνι στην “ατμομηχανή” της τουριστικής βιομηχανίας .
Το yar aman στην τετραετή του ύπαρξη βρήκε στη Rosa Nera μια πάντα ανοιχτή και φιλόξενη στέγη, ένα χώρο που φιλοξένησε τις πρόβες και τις παραστάσεις μας, αλλά και ένα χώρο αλληλεπίδρασης με την πόλη που συνέβαλε και συμβάλλει στη διαμόρφωση του χαρακτήρα της ομάδας. Η μουσική και η δράση μας δεν είχε και δεν έχει κερδοσκοπικό χαρακτήρα και στέκεται στον αντίποδα της αγοραίας διασκέδασης. Ως συλλογικότητα διεκδικήσαμε τη χρήση και την επανάκτηση των δημόσιων χώρων προς όφελος του συνόλου της κοινωνίας.
Θεωρούμε ότι ένα ακόμα γκλαμουράτο ξενοδοχείο δεν θα λείψει από κανέναν παρά μόνο απ΄ τους εργολάβους και όσους χτίζουν επιχειρηματικές και πολιτικές καριέρες.
Η Rosa Nera όμως θα λείψει, όχι μόνο σε όσους στέγασαν εκεί ένα μέρος των ονείρων, των ιδεών, των ανησυχιών τους. Θα λείψει σε ολόκληρη την πόλη, γιατί όλα αυτά τα χρόνια λειτουργίας της αποτελεί μια διακριτή, κρυστάλλινη και κοινωνικά προσανατολισμένη φωνή. Ένα παράδειγμα αυτοοργάνωσης και αντίστασης στο ξεπούλημα της πόλης, ένα αναπόσπαστο κομμάτι της συλλογικής της συνείδησης.
ΥΑR AMAN