… η υποτίμηση της ζωής και της εργασίας, πολύ πριν την πούνε “κρίση”
Η επίθεση του κράτους και των εργοδοτικών ενώσεων ενάντια στη ζωή και την εργασία έχει ξεκινήσει πολύ πριν τη λεγόμενη κρίση. Οι μισθοί ήταν παγωμένοι τα τελευταία 20 χρόνια, η ανεργία – ιδίως στους νέους και τις γυναίκες – ήταν σε ψηλά επίπεδα όλη τη δεκαετία του ΄90, όταν το 10% του πληθυσμού στην Ελλάδα ζούσε κάτω από το όριο της φτώχειας. Ωστόσο, αφεντικά και κράτος μιλούσαν για “ανάπτυξη”, ενώ υπήρχαν πόλεις ολόκληρες όπου η ανεργία ξεπερνούσε το 25%, ο έμμεσος μισθός είχε σχεδόν εξαφανιστεί και υπήρχαν μήνες όπου η ανασφάλιστη εργασία έφτανε σε επίπεδα 50-70%, στις αρχές της δεκαετίας του 2000. Ήταν η εποχή που οι ελληνικές τράπεζες και ο ελληνικός στρατός συμμετείχαν στο πλιάτσικο των φτωχότερων χωρών από τα κράτη του “ανεπτυγμένου κόσμου”, μέσα από συμμετοχή σε πολέμους ή τη μεταστέγαση επιχειρήσεων στο εξωτερικό για την εκμετάλλευση φτηνής εργατικής δύναμης στις “αναπτυσσόμενες” χώρες. Και ενώ ένα μεγάλο κομμάτι της εργατικής τάξης, οι μετανάστες/τριες ζούσαν (και ζουν) χωρίς στοιχειώδη πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα. Για τις ζωές και τα δικαιώματα των “από κάτω” δηλαδή, η ηθική και πολιτική κρίση ήταν εδώ πολύ νωρίτερα, παρά τα σημερινά παραμύθια των αφεντικών, του πολιτικού προσωπικού και των νεοναζί λακέδων τους.
…η αναδιάρθρωση σήμερα
Μετά το 2008 ήταν πάλι το ντόπιο κεφάλαιο, οι εργοδοτικές ενώσεις των μεγάλων και των μικρών επιχειρήσεων που κυρίως μέσα από διακρατικές συμφωνίες ζήτησαν και επέβαλαν μια ομπρέλα υπερεθνικής θεσμικής τους προστασίας. Μέσα από την ένταξη στο ΔΝΤ, τα ντόπια και τα ξένα αφεντικά κατάφεραν το στόχο τους, να ρίξουν και άλλο τα μεροκάματα, να αυξήσουν και άλλο την ανεργία και τα ωράρια, μειώνοντας ακόμα περισσότερο τις θέσεις εργασίας ώστε να γίνουμε φτηνότεροι και πιο αναλώσιμοι.
…το περιβάλλον της απεργίας των εκπαιδευτικών
Η εκπαίδευση σαν κομμάτι του κοινωνικού καταμερισμού της εργασίας δέχεται επίθεση που περιλαμβάνει απολύσεις 10.000 αναπληρωτών/τριών, υποχρεωτικές αποσπάσεις και συγχωνεύσεις σχολείων και απολύσεις 2.500 περίπου καθηγητών/τριών από τα ΕΠΑΛ- ΕΠΑΣ μέσα στο καλοκαίρι. Έτσι μένουν στον “αέρα” και χωρίς αντικείμενο σπουδών 15.000 μαθητές. Και επειδή η εκπαίδευση είναι και μπίζνα, την ίδια εβδομάδα απολύσεων εμφανίζονται ιδιωτικά κέντρα σπουδών να προσφέρουν τις καταργημένες ειδικότητες. Ακόμη, πριν λίγες μέρες ψηφίζεται το νέο νομοσχέδιο, που ασκεί μεγαλύτερο ταξικό έλεγχο στην πρόσβαση στις τάξεις του λυκείου, ενώ στην τριτοβάθμια αναιρούνται τα τελευταία προσχήματα δημοκρατικής λειτουργίας με τα συμβούλια διοίκησης. Ανάλογες επιθέσεις έχουμε και στην υγεία με μειώσεις προσωπικού και πάγωμα στις προμήθειες των νοσοκομείων, στην κατεύθυνση της ιδιωτικοποίησης και ενός καθεστώτος υγείας μόνο για προνομιούχους.
Σαν απάντηση σε όλα αυτά, την περασμένη βδομάδα μια σειρά από συνελεύσεις ανά νομούς, εργαζόμενων και απολυμένων στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση αποφάσισαν συνεχιζόμενες πενθήμερες απεργίες ενάντια στις απολύσεις και την μείωση θέσεων εργασίας. Παράλληλα, η συμμετοχή των μαθητών, η μαθητική απεργία, μπορεί να γίνει μία έκρηξη επικοινωνίας και διαλόγου της νεολαίας. Τα όνειρα τους και η φαντασία τους για το μέλλον, μπορούν να αλλάξουν τον κόσμο γύρω μας. Η συλλογική τους δράση είναι αφετηρία μίας συζήτησης γύρω από τις δικές τους επιθυμίες και τις συλλογικές ανάγκες των μαθητικών κοινοτήτων. Η μαθητική απεργία είναι η ίδια μία διαδικασία ελευθεριακής, αυτοοργανωμένης και αμεσοδημοκρατικής πολιτικής κοινωνικοποίησης.
…τα μέσα του αγώνα: οι καταλήψεις και οι γενικές απεργίες διαρκείας.
Εδώ και τρία χρόνια, από τις αρχές του 2010 μέχρι σήμερα, έχουν απεργήσει σχεδόν όλοι οι κλάδοι των εργαζομένων, συχνά με πολυήμερες απεργίες και όχι απλώς 24ωρες. Όλοι αυτοί οδηγούνται στην ήττα γιατί μεμονωμένα δεν μπορούν να νικήσουν τον συντονισμένο πόλεμο του κράτους, που χρησιμοποιεί την διάσπαση αυτή ως επιχείρημα, όπως και την προπαγάνδα μέσα από τα ΜΜΕ.
Η μόνη απεργία που θα είχε νόημα θα ήταν μια Γενική Απεργία Διαρκείας, με συντονισμό όλων των κλάδων, σε όλους τους τομείς της παραγωγής, και με την υποστήριξη μαθητών, ανέργων, φοιτητών, των πάντων αφού η υπεράσπιση του κοινωνικού πλούτου (φύση, υποδομές, εργασία) και των δημόσιων αγαθών (παιδεία, υγεία) είναι ευθύνη όλων μας.
Δεν ξεχνάμε πως το κράτος το τελευταίο διάστημα χτυπάει και τις καταλήψεις γιατί οι εκμεταλλευτές ξέρουν πως είναι χώροι αντίστασης και κινηματικής συλλογικής δράσης. Εμείς μιλάμε για αντιϊεραρχικά σωματεία βάσης και συνελεύσεις γειτονιάς. Μιλάμε για μαχητικές απεργίες και διαδηλώσεις, απεργιακά ταμεία, καταλήψεις εργασιακών χώρων, μειώσεις στα ωράρια και αυξήσεις στους μισθούς σε όλους τους κλάδους ενάντια στην ανεργία και την υποτίμηση της ζωής. Μιλάμε για την υπεράσπιση μίας άλλης παιδείας, ελευθεριακής, ανθρώπινης και προσανατολισμένης στη συλλογική ανακάλυψη της γνώσης και των δυνατοτήτων μας μέσα από την αποδοχή της διαφορετικότητας, την πολιτική και συναισθηματική ωριμότητα και τον αλληλοσεβασμό μέσα από το παιχνίδι και το ενδιαφέρον για τον “άλλο”. Μία παιδεία απαλλαγμένη από τους νόμους και την αρχιτεκτονική του ιδρύματος, από την εκμετάλλευση και της καταπίεση από το κεφάλαιο. Στους χώρους εργασίας, στις γειτονιές, στους δρόμους, εκεί είναι το πεδίο μάχης της ισότητας ενάντια στην καταπίεση και την εκμετάλλευση, της αλληλεγγύης ενάντια στον κοινωνικό κανιβαλισμό, του συλλογικού αγώνα ενάντια στον ατομικισμό. Λοιπόν, αρκετά μοιραστήκαμε την έλλειψη, ας μοιραστούμε την αφθονία…
… εμπρός για
γενική απεργία διαρκείας!
αγώνας ταξικός αντιφασιστικός