Έτος: 2024

Συναντηθήκαμε στο θεατράκι της κατάληψης Rosa Nera. Κάποιες περάσαμε από εκεί για λίγο, κάποια βρισκόμασταν εκεί κάθε Παρασκευή βράδυ, εδώ και τρία χρόνια. Για κάποιους, το θέατρο στάθηκε η αφορμή για να γνωρίσουμε την κατάληψη, άλλες ήμασταν εκεί από καιρό. Ούτε ήρθαμε στο θέατρο όλα για τους ίδιους λόγους.

Είμαστε μια πολύ ετερόκλητη ομάδα ανθρώπων, όμως κάποια πράγματα που νιώσαμε εκεί – στο θεατράκι και στη Rosa – είναι κοινά. Σε αυτό το κείμενο, συνθέτουμε τα επιμέρους ατομικά βιώματά μας προσπαθώντας να μιλήσουμε για το συλλογικό βίωμα ενός χώρου – πιο σωστά, μιας κατάστασης – που μας λείπει ανείπωτα πολύ.

Η δημιουργικότητα που αισθανθήκαμε στη Rosa δεν είχε να κάνει μόνο με την ενασχόληση με το θέατρο, αλλά πήγαζε επιπλέον από την αυτό-διαμόρφωση και τη συνδιαμόρφωση των όρων της ύπαρξής μας. Το πιο σημαντικό έργο τέχνης που έχουμε να δημιουργήσουμε, άλλωστε, είναι η ίδια η καθημερινότητά μας. Απέναντι σε μια καθημερινότητα συχνά προδιαγεγραμμένη και μονότονη, μέσα από τη συλλογική δύναμή μας είδαμε να ανοίγεται ένα τεράστιο εύρος δυνατοτήτων, σε σχέση με τη διαμόρφωση των χώρων μας, των σχέσεων, των μονοπατιών μας. Για πολλά από εμάς η Rosa έγινε το ασφαλές καταφύγιο· έγινε διέξοδος από μια πραγματικότητα που κυριαρχεί το άγχος, η αποξένωση, ο ατομικισμός.

Στην κατάληψη διαρρηγνύαμε κάθε μέρα τα αόρατα σύνορα της καταγωγής, του φύλου, της ηλικίας, της ιδιότητας και έτσι μπορέσαμε να συνδεθούμε ουσιαστικά και απρόβλεπτα. Στο θεατράκι, τον ιδιαίτερο χώρο των συναντήσεών μας, λύναμε λίγο λίγο τους κόμπους μας, κοιταχτήκαμε στα μάτια, μοιραστήκαμε, νιώσαμε αποδεκτοί και ίσοι. Μπορέσαμε να ξε-σοβαρευτούμε χωρίς ντροπή, να ξεδώσουμε χωρίς πρωινά χανγκόβερ.

Μέσα από τις σχέσεις που χτίσαμε, σχέσεις εμπιστοσύνης και αλληλεγγύης, μπορέσαμε να αγαπήσουμε επιτέλους τους εαυτούς και τα σώματά μας. Κι αν στο θεατράκι χτίζαμε, προσωρινά, φανταστικούς κόσμους, στη Rosa υπήρχε πάντα η αίσθηση ότι το όνειρο για έναν πιο όμορφο κόσμο πραγματώνεται.

Έτσι για κάποιες, μετά την εκκένωση, η πόλη δε βγάζει πια νόημα. Γιατί ασφυκτιούμε ανάμεσα στα τραπεζοκαθίσματα, ασφυκτιούμε στη φασαρία και την πολυκοσμία της τουριστικής λαίλαπας, ενώ οι τελευταίοι χώροι ελεύθερης έκφρασης και αναπνοής συκοφαντούνται, συρρικνώνονται, εξαφανίζονται. Στην πράξη της εκκένωσης, αυτό που νιώσαμε να μας διαπερνά είναι η βία της εξουσίας. Όμως έχουμε μάθει πως πλάι σε ανθρώπους με κοινά βιώματα η βία αυτή μπορεί να μετατραπεί σε ρωγμές στο κατεστημένο απ’ όπου νέα ρόδα ξεφυτρώνουν. Έχουμε μάθει ότι τίποτα δεν έχει, και τίποτα δεν θα χαθεί όσο υπάρχουν άνθρωποι που αγωνίζονται γι’ αυτό.

Είμαστε τα παιδιά που διώχνουν από τις αυλές. Είμαστε η άνοιξη στον ζοφερό χειμώνα τους. Είμαστε εδώ, είμαστε μαζί και θα γεμίζουμε τους δρόμους τέχνη, μουσική, συλλογικό αγώνα.

Ανοιχτό θεατρικό εργαστήρι, Απρίλης 2024

#ροζανερα #rosanera #Χανιά

* εικόνα: Παράσταση από το θεατρικό εργαστήρι στην Σπλάντζια.

Ποιος αναλαμβάνει την ευθύνη για το ξεπούλημα των

μνημείων στο λόφο Καστέλι;

Την 1η Απρίλη πραγματοποιήθηκε από την αστυνομία για άλλη μία φορά η εκκένωση της κατάληψης Rosa Nera και ο κατ’ επέκταση αποκλεισμός της κοινωνίας από έναν -κατακτημένο με αγώνες- δημόσιο χώρο. Είναι γνωστό πως οι πρυτανικές αρχές εκποιούν ανερυθρίαστα πια τη δημόσια περιουσία του ιδρύματος στους ιδιώτες, συντασσόμενες με τις επιταγές μιας αγοραίας νοοτροπίας, απόλυτα εναρμονισμένης με την κυβερνητική ασυδοσία.

Απ’ την άλλη, όλοι οι θεσμικοί και μη, φορείς της πόλης, έχουν εκφράσει ανοιχτά και κατηγορηματικά την αντίθεσή τους στην εν λόγω επένδυση, η οποία, κατά πως φαίνεται, υλοποιείται με αυθαίρετο τρόπο αφού παρακάμπτονται τόσο η άποψη της τοπικής εφορείας αρχαιοτήτων όσο κι όροι του Γενικού Πολεοδομικού Σχεδίου της πόλης. Εδώ γεννάται το ερώτημα: πώς γίνεται να πραγματοποιείται μια εχθρική προς την πόλη επένδυση, όταν κανένας αρμόδιος φορέας ή πρόσωπο, δεν αναλαμβάνει δημόσια την ευθύνη για το εν λόγω έργο;

Η πόλη γίνεται μάρτυρας της επέλασης του επενδυτικού λόμπι (που δεν έχει πατρίδα) το οποίο όχι μόνο αντιτίθεται στη βούληση της κοινωνίας, αλλά απολαμβάνει μέσω της αστυνομίας μια ιδιωτική ασφάλεια με τις τσέπες των φορολογούμενων, δηλαδή ημών!

Παράλληλα, όλη η πόλη γνωρίζει πως η κατάληψη Rosa Nera, έπειτα από 20 χρόνια ζωντανής κι ανοιχτής στην κοινωνία λειτουργίας, αξιοποιεί την περιοχή του λόφου στην κατεύθυνση της κοινής ωφέλειας αλλά και της παθητικής προστασίας των κτιρίων, με άμεσα προσωρινά κι αναστρέψιμα μέτρα που διασώζουν την υλικότητα των κτιρίων, διευκολύνουν τη χρήση τους κι επιτρέπουν η όποια μελέτη για αναστηλωτική διαδικασία να μπορεί να υλοποιηθεί βάσει ιστάμενου κτίσματος κι όχι πάνω σε ερείπια.

Αντίθετα, ο ιδιώτης-εισβολέας, κατά την προηγούμενη εκκένωση της κατάληψης έδειξε το αν και κατά πόσο σέβεται τα μνημεία, αφού κύριο μέλημά του ήταν να φράξει με τσιμέντο τις τουαλέτες, να κάνει ζημιά στην τοιχοποιία με τρύπες για την τοποθέτηση λαμαρινών και, φυσικά, να καταστρέψει την όποια χρηστική λειτουργία του οικοδομήματος.

Ο αγώνας ενάντια στην ξενοδοχοποίηση του λόφου Καστέλι είναι ο ίδιος αγώνας για υπεράσπιση των δημόσιων χώρων που στενάζουν στην πόλη μας από τη μονοκαλλιέργεια της τουριστικής βιομηχανίας. Ένας αγώνας που συνδέεται με τους αγώνες για το πάρκο Μαρκοπούλου, το Παλίγκρεμνο, το Αποπηγάδι κ.λ.π.

• Καμία υποταγή στους μεγαλοξενοδόχους.

• Όχι άλλο ξεπούλημα των δημόσιων χώρων.

• Καμία αστυνομική προστασία στις αυθαιρεσίες των επενδυτών.

• Κοινόχρηστες και κοινωφελείς χρήσεις στο λόφο Καστέλι ανοιχτές και ελεύθερες σε όλους.

ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΧΑΝΙΩΤΩΝ ΓΙΑ ΤΟ ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΟ ΜΑΡΚΟΠΟΥΛΟΥ