Κινηματογραφικές Τρίτες: Το Πάρτυ (1968)

Η Κινηματογραφική Ομάδα της Rosa Nera Προβάλλει: Το Πάρτυ (1968) του Blake Edwards.
Στις Κινηματογραφικές Τρίτες στην Αυλή της Ρόζας, αυτή την εβδομάδα προβάλλεται μια αριστουργηματική, αμφιλεγόμενη, πειραματική και cult κωμωδία του 1968.
Τεχνικά, στην ταινία αναενώνονται κάποια από τα πιο γοητευτικά και δύσκολα εργαλεία του βωβού κινηματογράφου, ενώ παράλληλα έχουμε έναν απολαυστικό και διαρκή διάλογο της ταινίας με την κινηματογραφική κριτική του Ζακ Τατί στον αυτοματισμό και την εντατικοποίηση της απώλειας νοήματος στην δυτική αρχιτεκτονική.
Παρά την αρχική της εμπορική αποτυχία και την δίκαιη κριτική στην στερεοτυπική επιλογή του Πήτερ Σέλλερς να υποδυθεί με προφορά και βαμένο πρόσωπο τον ρόλο του Ινδού κομπάρσου, σήμερα το Πάρτυ θεωρείται από τις πιο σημαντικές, ουσιαστικά αστείες και αριστοτεχνικές κωμωδίες στην ιστορία του σινεμά.
Με έναν πολύ βαθιά δουλεμένο – ιδιαίτερο και πολύπλοκο – ανθρώπινο χαρακτήρα (και καθόλου, εν τέλει, μια στερεοτυπική καρικατούρα) από τον Πήτερ Σέλλερς στον ρόλο ενός κομπάρσου που γίνεται ο πρωταγωνιστής της ιστορίας: Όταν, παγιδευμένος σε ένα φαιδρό αστικό πάρτυ, δεν διστάζει να τινάξει στον αέρα (ή μάλλον στο… νερό και την χαρά) την υποκρισία μέσα στο αυτοματοποιημένο κάστρο μεγιστάνων του θεάματος.
Παρά την δίκαιη κριτική της εποχής, ενδεικτικό ίσως της δύναμης που είχει κάποτε ο κινηματογράφος ως μαζικό φαινόμενο, με τις εκτροπές και τις αντινομίες του, είναι πως το ‘Πάρτυ’ επέδρασε και στον ινδικό κινηματογράφο και αγαπήθηκε από το ινδικό κοινό.
Μάλιστα ο παρακάτω διάλογος (από τους λίγους στην ταινία) αξιοποιήθηκε (παραδόξως) τόσο από λαϊκά στόματα όσο και από αυτά της κεντρικής πολιτικής σκηνής της Ινδίας (όπως η Ίντιρα Γκάντι) ως φράση ενδυνάμωσης αλλά και συνοχής των ετεροτήτων της ινδικής ταυτότητας:
– Πραγματικά, ποιος νομίζεις ότι είσαι ρε φίλε;

– Στην Ινδία δεν νομίζουμε ότι είμαστε κάποιοι, Κύριε, ξέρουμε ποιοι είμαστε.
Την Τρίτη 10 Σεπτεμβρίου, στην Αυλή της Κατάληψης ROSA NERA, ώρα 21: 30 (αυστηρά).

Αλέξανδρος Νίκος Θοδωρής: 15 ώρες δουλειά, μια στιγμή θάνατος, Αφίσσα της Rosa Nera.

Αλέξανδρος Νίκος Θοδωρής.

15 ώρες δουλειά, μια.στιγμή θάνατος.

15 ΩΡΕΣ ΔΟΥΛΕΙΑ, ΜΙΑ ΣΤΙΓΜΗ ΘΑΝΑΤΟΣ

Αυτό που εντέχνως αποκρύπτεται σχετικά με το τραγικό δυστύχημα που έλαβε
χώρα στο ΒΟΑΚ και κόστισε την ζωή σε τρεις νέους ανθρώπους, αφήνοντας
σοβαρά τραυματισμένη μια κοπέλα, είναι οι συνθήκες κάτω από τις οποίες αυτό
συνέβη.

Πολλά τα δάκρυα και οι νεκρολογίες από τον τοπικό τύπο και τους
ντόπιους αυτοδιοικητικούς, αλλά ούτε λέξη για το γεγονός πως τα παιδιά αυτά
ήταν εργαζόμενοι που επέστρεφαν από 15ωρη εργασία σε κέντρο δεξιώσεων,
σερβίροντας αυτούς που ευθύνονται για το χάλι στο οποίο έχουν φτάσει οι
εργασιακές συνθήκες στην εποχή μας.

Ούτε λέξη για το γεγονός πως τα παιδιά
αυτά- στην κυριολεξία παιδιά από 15 έως 20 χρονών- δούλευαν
εντατικοποιημένα και ανασφάλιστα, εκτός ωραρίου, έτσι όπως συμβαίνει
συνήθως σε τέτοιου είδους κέντρα-εργασιακές γαλέρες, στα οποία επικρατεί η
πλήρης ασυδοσία των αφεντικών.

Με την ανοχή και στήριξη του κράτους η Επιθεώρηση Εργασίας έχει καταντήσει
όργανο της εργοδοσίας, με αποτέλεσμα οι έλεγχοι να είναι ανύπαρκτοι και οι
επιχειρήσεις αυτές να συνιστούν ένα περιβάλλον εχθρικό για οποιαδήποτε
συλλογική αντίσταση και διεκδίκηση.

Σε αυτό το πλαίσιο ένα μεροκάματο
καταλήγει να είναι ένα μεροκάματο θανάτου.

Η συμπερίληψη του δυστυχήματος αυτού στην μακάβρια στατιστική των τροχαίων ατυχημάτων στο
ΒΟΑΚ αποκρύπτει την κρίσιμη διάστασή του: αυτήν ενός ακόμη ΕΡΓΑΤΙΚΟΥ
ΔΥΣΤΥΧΗΜΑΤΟΣ.

ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΣΤΗ ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ
ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΝΑΛΩΣΙΜΟΙ/ΕΣ ΓΙΑ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΑΦΕΝΤΙΚΑ

*πανό στα βυζαντινά τείχη από την κατάληψη Rosa Nera μετά το εργατικό
δυστύχημα που κόστισε τη ζωή σε 3 παιδιά

Να αντισταθούμε στην βαρβαρότητα, για να μην γίνουμε αναλώσιμοι/ες για κράτος και αφεντικά.

Ούτε να το σκέφτεστε! Κείμενο Κάλεσμα της Κατάληψης Rosa Nera.

Ούτε να το σκέφτεστε!

 

Δεν πέρασε καλά καλά το καλοκαίρι και από φθινόπωρο μπάτσοι, υπουργεία και Belvedere είναι έτοιμοι να πιάσουν αμέσως δουλειά. Αυτό προκύπτει από το έγγραφο που δημοσιεύθηκε στο “Διαύγεια”, το οποίο προβλέπει δειγματοληπτικές εργασίες στο βυζαντινό τείχος επί της οδού Αφεντούλιεφ με εργολάβο τον Χιώνη, τον εκλεκτό εργολάβο της εταιρείας.

Τίποτα δεν είναι τυχαίο. Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, δηλαδή με τη λαμπρή συνεργασία κράτους και τουριστικού κεφαλαίου, πέρα από τη σύντομη εκκένωση του Απρίλη και τις απαραίτητες εργασίες – καταστροφές για την ξενοδοχοποίηση της κατάληψης Rosa Nera, συνέβησαν και δύο εισβολές αστυνομικών δυνάμεων στην αυλή, με σκοπό την αρπαγή δυο γιγαντοπανό από τα τείχη. Πράγμα το οποίο μας κάνει τουλάχιστον καχύποπτες για τους σκοπούς των συγκεκριμένων εργασιών. Κατά πόσο δηλαδή οι αρμόδιες υπηρεσίες μεριμνούν για τη στατικότητα των βυζαντινών τειχών από επιστημονικό ενδιαφέρον ή κάνουν τις πλάτες στην εταιρεία για να ολοκληρώσει τις απαραίτητες μελέτες που θα της εξασφαλίσουν την πολυπόθητη άδεια για να προχωρήσει στην ξενοδοχοποίηση του λόφου Καστέλι. Δεν χρειάζεται και πολλή σκέψη για να συμπεράνει κανείς από όλα τα παραπάνω ότι προωθείται, έμμεσα ή άμεσα, μια εκ νέου εκκένωση της κατάληψης.

Σε μια πόλη όπως τα Χανιά, πόλη τουριστική ατραξιόν, τίποτα δεν πρέπει να ενοχλεί την ομαλή κυκλοφορία του εμπορεύματος και τη γενικευμένη καταναλωτική μανία. Η κατάληψη Rosa Nera, για πολλά χρόνια αποτελεί την παραφωνία σε όλες αυτές τις “αξίες” του κεφαλαίου. Κι αυτό γιατί αντιστέκεται στην υποτίμηση της ζωής μας. Αρθρώνει λόγο για το υπέρογκο κόστος διαβίωσης σ’ αυτή την πόλη, δηλαδή τα υψηλά ενοίκια, την ακρίβεια, τη χαμηλόμισθη και εντατικοποιημένη εργασία στα κάτεργα της τουριστικής σεζόν, την περιβαλλοντική καταστροφή·  για όλα αυτά που αποτελούν συνέπειες της συστηματικής τουριστικοποίησης κάθε σπιθαμής αυτού του τόπου.

Η κατάληψη αποτελεί παραφωνία στον κόσμο των αφεντικών, επειδή με τις δυνάμεις της στηρίζει έμπρακτα μετανάστες και κατατρεγμένους, συμμετέχει σε εργατικούς και κοινωνικούς αγώνες, δεν δίνει χώρο σε φασίστες και εναντιώνεται στους πολεμικούς σχεδιασμούς του ελληνικού κράτους. Συμμετέχει στα τοπικά κινήματα και προτείνει την αυτοοργάνωση των αγώνων που δίνονται. Όσοι κι όσες στηρίζουν και αναγνωρίζουν την αναγκαιότητα της κατάληψης 20 χρόνια τώρα, δεν θα σταματήσουν να εργάζονται και να αγωνίζονται ενάντια σε αυτούς που τόσα χρόνια εποφθαλμιούν την ιδιωτικοποίηση και την εξαφάνιση αυτού του πολιτικού χώρου.

Η επέλαση του κεφαλαίου με την επίθεση στις χαμηλές κοινωνικές τάξεις και στις κατακτήσεις τους, πραγματοποιείται πλάι στο αστυνομικό δόγμα “νόμος και τάξη”, το οποίο εξασφαλίζει υπερκέρδη για τα αφεντικά και καταστολή των αντίθετων φωνών. Οι κοινωνικές αντιστάσεις φιμώνονται, πολιτικοί χώροι και καταλήψεις εκκενώνονται. Για το κράτος και τα αφεντικά πρέπει να εξασφαλιστεί η δυνατότητα της περαιτέρω φτωχοποίησης των υποτελών τάξεων, χωρίς πολλές αντιδράσεις.

Το κράτος είναι αδίστακτο όταν πρόκειται να πετύχει τους σκοπούς του. Με τον ίδιο τρόπο, δηλαδή με την καταστολή και τους μπάτσους, επιχειρείται για μια ακόμη φορά η εκκένωση της κατάληψης παρά την επί χρόνια εκφρασμένη αντίθεση πλήθους κοινωνικών και εργατικών φορέων ενάντια στην ξενοδοχοποίηση και περίφραξη του λόφου Καστέλι. Εμείς από την πλευρά μας καλούμε τον κόσμο του κινήματος σε αγωνιστική εγρήγορση απέναντι στα σχέδια της εταιρείας, του κράτους και της αστυνομίας. Για να παραμείνει ο λόφος Καστέλι ελεύθερος από ιδιώτες και εμπορευματικές χρήσεις, προσβάσιμος για όλη την κοινωνία. Και αυτό μόνο η ύπαρξη της κατάληψης το διασφαλίζει.

 

Ο, ΤΙ ΞΕΡΑΜΕ ΚΑΙ ΞΕΡΑΤΕ ΙΣΧΥΕΙ. Η ROSA NERA ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΘΑ ΜΕΙΝΕΙ

 

ΚΑΛΟΥΜΕ ΤΗΝ ΤΕΤΑΡΤΗ 11/9 ΣΤΙΣ 20:00 ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΛΗΨΗ ROSA NERA

ΑΝΟΙΧΤΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΞΕΝΟΔΟΧΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ

 

Κατάληψη Rosa Nera

Λόφος Καστέλι, Παλιό Λιμάνι, Σεπτέμβρης 2024

Η Κινηματογραφική Ομάδα της Rosa Nera Προβάλλει: Monsieur Klein (1976), του J.Losey

«Ο Μπήμποβ δεν ήταν άγριο θηρίο∙ δεν ενδιαφερόταν να υποβάλει σε άσκοπες ταλαιπωρίες ούτε να βασανίσει τους Εβραίους επειδή είχαν γεννηθεί Εβραίοι, αλλά να πλουτίσει από τις προμήθειες με νόμιμα ή άλλα μέσα. Το μαρτύριο του γκέτο τον άγγιζε, αλλά μόνο έμμεσα∙ επιθυμούσε να δουλεύουν οι σκλάβοι και για αυτό δεν ήθελε να πεθάνουν από την πείνα∙ το αίσθημα ηθικής για αυτόν σταματούσε εδώ. Με το Ρουμκόβσκι τον συνέδεε μια σχέση εργολάβου-προμηθευτή, η οποία συχνά οδηγεί σε μια τραχιά φιλία.

Ο Μπήμποβ , μικρό τσακάλι, αρκετά κυνικός ώστε να πάρει στα σοβαρά τη δαιμονολογία περί φυλής, θα επιθυμούσε να αναβληθεί η διάλυση του γκέτο – μια εξαιρετική επιχείρηση για αυτόν – και να σώσει από την εκτόπιση τον Ρουμκόβσκι, του οποίου τη συνενοχή εμπιστευόταν∙ στο σημείο αυτό βλέπουμε πως συχνά ένας ρεαλιστής υπερέχει αντικειμενικά ενός θεωρητικού.

Αλλά οι θεωρητικοί των Ες-Ες ήταν αντίθετης γνώμης και υπερίσχυσαν. Ήταν gründlich, ριζοσπάστες…»

Primo Levi, απόσπασμα από την “Γκρίζα Ζώνη”.

Την Τετάρτη 3 Σεπτεμβρίου, η Κινηματογραφική Ομάδα της Κατάληψης Rosa Nera, προβάλλει την ταινία Monsieur Klein, του 1976, σε σκηνοθεσία του Joseph Losey. Σε σενάριο αρχικά του Κ. Γαβρά, που ολοκληρώνουν αργότερα οι F. Morandi και F. Solinas. Η κλασσική αυτή ταινία – με αναφορές στους εφιάλτες του Κάφκα και στον νουάρ κινηματογράφο –  προκαλεί την συνείδηση και την συζήτηση γύρω από καθεστώτα των δοσίλογων και των πρόθυμων συνεργατών των Ναζί στην Ευρώπη του 1942, προσεγγίζει κάποια από τα οικουμενικά  ερωτήματα που αναδύθηκαν γύρω από την ανθρώπινη κατάσταση μετά το Ολοκαύτωμα, την εξόντωση και τον εκτοπισμό των Εβραίων της Ευρώπης, ζητήματα για την ατομική ταυτότητα – τον “Άλλο” απέναντι και μέσα μας – όπως και την ατομική ή την συλλογική ενοχή απέναντι στις γραφειοκρατικά οργανωμένες τελετουργικές σφαγές απάνθρωπων καθεστώτων.

Με τις σπουδαίες ερμηνείες από τους/τις Αλαίν Ντελόν, Ζαν Μορώ, M.Lonsdale κ.α.