Για την 8η Μάρτη
…Ζωή, όχι επιβίωση. Η ζωή είναι αυτό που επιθυμεί
η γυναίκα που εργάζεται. Η τέχνη, η μουσική, ο ήλιος
δεν είναι μόνο για τις πλούσιες γυναίκες,
είναι και δικαίωμα όλων των εργατριών.
Δεν θέλουμε μόνο ψωμί, αλλά και τα
τριαντάφυλλα, τα ρόδα της ζωής…
Rose Schneiderman, συνδικαλίστρια εργάτρια, 1911
Ενάντια σε μια κρατική, εμπορευματική αντίληψη για τη «μέρα της γυναίκας», η οποία είχε εγκαθιδρυθεί στην Ελλάδα τις προηγούμενες δεκαετίες, τα τελευταία χρόνια ο κόσμος του αγώνα επανανοηματοδοτεί την 8η Μάρτη. Η 8η Μάρτη συναντά τις αρχικές καταγωγές της, ως μέρα μνήμης και διεκδίκησης για την απελευθέρωση όλων των γυναικών, ανεξαρτήτως ηλικίας και καταγωγής, μέρα διαδηλώσεων για την ισότητα και την άρση των έμφυλων και ταξικών διακρίσεων, μέρα αναστοχασμού και υπενθύμισης της ανάγκης οργάνωσης και συνέχειας των αγώνων που συνδέουν το σήμερα και την παγκόσμια έκρηξη των γυναικείων διεκδικήσεων με τους αγώνες του παρελθόντος.
Στα μέρη μας, αποτελεί ευκαιρία για σύνδεση ανάμεσα στους σημερινούς αγώνες ενάντια στην πατριαρχία, την έμφυλη βία και τις διακρίσεις με την παρακαταθήκη αγώνων, όπως αυτών των καπνεργατριών στην Θεσσαλία και την Μακεδονία του 1936, των γυναικών της αντιφασιστικής αντίστασης, των γυναικών στο αντιδικτατορικό κίνημα, των αυτόνομων γυναικείων και φεμινιστικών ομάδων του ’70, και με τόσες άλλες ιστορικές παρακαταθήκες, στο νήμα των οποίων συνεχίζεται μια ιστορική διαδρομή προς την πολυπόθητη ισότητα και απελευθέρωση από τις έμφυλες ανισότητες.
Η 8η Μάρτη είναι μέρα μνήμης των αγώνων και των κατακτήσεων των γυναικών της εργατικής τάξης, καθώς αποτελεί μια συμβολική αναφορά σε ιστορικούς σταθμούς της γυναικείας εργατικής διαμαρτυρίας. Από τους αγώνες των γυναικών στις βιομηχανίες των ΗΠΑ μέχρι τις γυναικείες διαδηλώσεις στην Ευρώπη, η 8η Μάρτη αποτέλεσε στο πέρασμα προς τον βιομηχανικό 20ο αιώνα μια μέρα αναφοράς των γυναικών ενάντια στην καταπίεση και την εκμετάλλευση τους από τον καπιταλισμό και τους πατριαρχικούς θεσμούς. Και ήταν μια τέτοια μέρα του 1917, όταν στην Πετρούπολη ξεσπά μια κοινωνική επανάσταση που θα συνταράξει οικουμενικά τον κόσμο από τις γυναίκες που φώναζαν «ψωμί» –όπως ακριβώς οι επαναστάτριες γυναίκες στο Παρίσι του 1789– και απαιτούσαν την «ειρήνη», ώστε να σταματήσει η μεγάλη ανθρωποσφαγή του πρώτου μεγάλου πολέμου.
Και αν οι επαναστάσεις προδόθηκαν, τα οράματα και οι διεκδικήσεις των εξεγερμένων γυναικών της εργατικής και της αγροτικής τάξης συνεχίζουν να πλαισιώνουν τις αξίες των αγώνων για ισότητα, δικαιοσύνη, ελευθερία και μια κοινωνία χωρίς εκμεταλλευόμενες και εκμεταλλευτές.
Στις 8 Μάρτη κατεβαίνουμε στον δρόμο μαζί με τα εργατικά σωματεία, τις συλλογικότητες της πόλης, όλους τους αγωνιζόμενους ανθρώπους αυτής της πόλης και ενώνουμε τις φωνές μας:
– Για το τέλος κάθε είδους ρατσιστικού, έμφυλου και δολοφονικού αποκλεισμού των προσφυγισσών και των μεταναστριών από τη ζωή. Καμία εξαίρεση της προφυγιάς και των ξενιτεμένων γυναικών από τα αγαθά της πολιτικής και κοινωνικής ζωής.
– Για να διευρύνουμε, και όχι απλά να πάρουμε πίσω, όλες τις εργατικές κατακτήσεις που αφορούν τις ηλικιωμένες αδερφές μας, τη γενιά που μας «φρόντισε», να απαιτήσουμε την επαναφορά του δικαιώματος στη σύνταξη με πλήρεις αποδοχές με πλήρη πρόσβαση στην ιατροφαρακευτική φροντίδα και ασφάλιση για όλες, για την εξασφάλιση της ποιότητας της γυναικείας ζωής και ιδίως της τρίτης ηλικίας.
– Για την ταξική και κοινωνική υποστήριξη των εργαζόμενων και ανέργων μητέρων και την αναγνώριση όλων των δικαιωμάτων τους, όπως και την πρόσβαση σε πλήρεις αποδοχές και άδειες μητρότητας.
– Για την άμεση δικαίωση όλων των θυμάτων κακοποίησης, γυναικοκτονιών και έμφυλης βίας και για τη δημιουργία αποτελεσματικών κοινωνικών θεσμών προστασίας, φιλοξενίας και παιδείας για τα ζητήματα της ισότητας.
– Για να δηλώσουμε απερίφραστα ότι δεν έχουμε καμία ανοχή σε διακρίσεις φύλου ως προς τη σεξουαλικότητα, στην κατάργηση του δικαιώματος της έκτρωσης και στις κοινωνικές κατασκευές του φύλου. Δικαίωση όλων των διεκδικήσεων των τρανς γυναικών για την ισότητα.
– Για την κατάργηση του νόμου που αφορά στη συνεπιμέλεια, καθώς δεν προστατεύει επαρκώς και αφήνει εκτεθειμένες τις γυναίκες σε πιθανούς κακοποιητικούς ή φονικούς άντρες.
Ζούμε σε μία χώρα όπου η ενδοοικογενειακή βία, οι βιασμοί και το trafficking αποτελούν σκληρή καθημερινότητα για πάρα πολλές γυναίκες με αποκορύφωμα τις δεκάδες –καταγεγραμμένες– γυναικοκτονίες. Την ίδια στιγμή παρακολουθούμε κατάπτυστες δικαστικές αποφάσεις σε υποθέσεις σεξουαλικής κακοποίησης, όπως την αθώωση των βιαστών αστυνομικών για τον ομαδικό βιασμό 19χρονης στο Α.Τ. Ομόνοιας, των αστυνομικών για την εμπλοκή τους στη δολοφονία του Ζακ, των παιδοβιαστών παπάδων για την υπόθεση του Γιάννη από τη Γλώσσα Πλατανιά, το ξέπλυμα του παιδοβιαστή Λιγνάδη, την πρόσφατη απόφαση που ρίχνει στα μαλακά τον δολοφόνο της Έφης Τσιχλάκη.
Την 8η Μάρτη απεργούμε από το σπίτι και τη δουλειά για να εκφράσουμε την οργή μας απέναντι στο σύστημα που αναπαράγει την έμφυλη βία. Ενώνουμε τις φωνές μας παίρνοντας δύναμη από τις μαζικές κινητοποιήσεις των γυναικών σε όλον τον κόσμο.
Συμμετέχουμε σε όλα τα καλέσματα από τις 10.00 στην Πλατεία Αγοράς
ΚΑΤΑΛΗΨΗ ROSA NERA
Υ.Γ. Η κρατική δολοφονία τόσων συνανθρώπων μας λόγω εγκληματικών αβλεψιών στον βωμό του κέρδους με όχημα άλλη μία ιδιωτικοποίηση δημόσιου φορέα σίγουρα επισκιάζει κάθε ανάγκη απότισης τιμής σε προηγούμενους αγώνες και σύνδεσής τους με τους σημερινούς. Ωστόσο, είναι από τις περιπτώσεις όπου «η ζωή δεν συνεχίζεται» για τα θύματα της σύγκρουσης των τραίνων στα Τέμπη, τις οικογένειές τους και αυτούς και αυτές που στάθηκαν και στέκονται αλληλέγγυοι/ες και ζητούν πραγματική απόδοση ευθυνών. Βγαίνουμε στον δρόμο οργισμένοι/ες, όχι μόνο για τη δικαίωση της μνήμης των νεκρών, αλλά κυρίως για να εξασφαλίσουμε ότι τέτοιες δολοφονίες δεν θα ξανασυμβούν ποτέ. Στην αντίληψη ότι το κράτος είναι απόν, αντιτείνουμε ότι είναι εδώ, σκοτώνει και συγκαλύπτει.
Κατάληψη Rosa Nera