Συγκέντρωση 25/02 Πλατεία Αγοράς 6 μ.μ.

ΝΑ ΜΗΝ ΥΠΑΡΞΕΙ ΝΕΚΡΟΣ ΑΠΕΡΓΟΣ ΠΕΙΝΑΣ!

Άμεση ικανοποίηση του αιτήματος του απεργού πείνας Δημήτρη Κουφοντίνα.

Συγκέντρωση Πέμπτη 25 Φλεβάρη 2021, Πλατεία Δημοτικής Αγοράς, 6 μ.μ.

 

Προς υπεράσπιση της κοινής ωφέλειας

Το Δεκέμβρη του 2020 η εταιρία Belvedere Μονοπρόσωπη Ε.Π.Ε, η οποία σχεδιάζει τη μετατροπή των τριών κτιρίων στο λόφο Καστέλι σε ξενοδοχειακό συγκρότημα, αποστέλλει στο Δήμο Χανίων και σε τοπικό διαπλεκόμενο ΜΜΕ μια σειρά απεικονίσεων της πρότασής της· σε μια προσπάθεια να πείσει την τοπική κοινωνία για την εν λόγω επένδυση. Η υλοποίησή της προϋποθέτει την αλλαγή του υπάρχοντος γενικού πολεοδομικού σχεδίου (Γ.Π.Σ), το οποίο δεν επιτρέπει ξενοδοχειακή μονάδα τέτοιας κλίμακας. Η εισήγηση της επιτροπής που έχει οριστεί απ’ τη δημοτική αρχή για την αλλαγή του χωροταξικού, ύστερα από κοινωνικές αντιδράσεις, διατηρεί τη χρήση της αμιγούς κατοικίας για το λόφο Καστέλι και πλέον περιλαμβάνει την “κοινωφελή χρήση” των τριών κτιρίων.
 Ο Π. Σημανδηράκης έχει τοποθετηθεί ήδη στο πρόσφατο παρελθόν υπέρ του αυτοδιοίκητου του Πολυτεχνείου σε σχέση με την περιουσία που διαχειρίζεται, πράγμα το οποίο ουσιαστικά αποτελούσε θέση υπέρ της ξενοδοχοποίησης του Λόφου. Πλέον με τη δηλωμένη πρόθεση της κυβέρνησης να τροποποιήσει κεντρικά τις προτάσεις των δήμων για το χωροταξικό, μπορεί δίχως κόστος να υποκρίνεται πως αφουγκράζεται το κοινωνικό ρεύμα για κοινωφελή χαρακτήρα των κτιρίων. Παράλληλα, όλο τον προηγούμενο καιρό βρίσκεται σε εν κρυπτώ διαδικασίες και τηλεδιασκέψεις με τη σύγκλητο, την Belvedere και τον -από διάφορα πόστα (ξενοδόχος,πρύτανης, υφυπουργός παιδείας)- πιο ένθερμο υποστηρικτή της επένδυσης Β. Διγαλάκη.
Η αλλαγή του Γ.Π.Σ. δεν αφορά, όμως, μόνο το λόφο Καστέλι. Για παράδειγμα, ο καθορισμός των χρήσεων γης και των συντελεστών δόμησης για το χώρο του στρατοπέδου Μαρκόπουλο και για το παραλιακό μέτωπο της Νέας Χώρας αποτελούν ζητήματα για τα οποία η «αρμόδια επιτροπή» καλείται να καταθέσει προτάσεις. Φυσικά τον τελευταίο λόγο σε όλα τα παραπάνω έχει το «αρμόδιο Υπουργείο». Πρόκειται, λοιπόν, για μία συζήτηση που μας αφορά όλους/ες. Μια συζήτηση στην οποία ως συνέλευση της κατάληψης Rosa Nera επιδιώκουμε με τις παρεμβάσεις και τους αγώνες να θέτουμε ανοιχτά: σε τι πόλη θέλουμε να ζούμε.
Δεν έχουμε καμία εμπιστοσύνη στην τοπική αυτοδιοίκηση που επί δεκαετίες- και με δική της ευθύνη- το κέντρο της πόλης έχει μετατραπεί σε ένα τουριστικό θέρετρο. Ένα ιστορικό κέντρο το οποίο προσλαμβάνεται ως τέτοιο μονάχα όσο είναι εμπορικά αξιοποιήσιμο. “Η ακρόπολη ή το μπαλκόνι των Χανίων” λογίζεται ως φιλέτο, τόσο από τους επενδυτές που καιροφυλακτούν την υποτίμηση των μισθώσεων γης, όσο και από τους ιδιοκτήτες και το πολιτικό προσωπικό, κοινοβουλευτικό ή δημοτικό. Η τουριστικοποίηση ολόκληρων οικιστικών ζωνών, όπως ήταν κάποτε η παλιά πόλη έχει κάνει ορατές τις συνέπειές της. Η μόνιμη κατοίκηση είναι αραιή από την αύξηση των ενοικίων, οι δημόσιοι χώροι καταλαμβάνονται από επιχειρήσεις, ενώ δημιουργούνται αποκλεισμοί σε όσους δεν έχουν τη δυνατότητα κατανάλωσης ή δεν επιλέγουν να περιηγηθούν μέσα στο θεματικό πάρκο διασκέδασης. Αντιθέτως για μεγάλο μέρος του πληθυσμού που εργάζεται στην τουριστική ζώνη αποτελεί ένα χώρο υποτιμημένης εργασίας, υπερωριών, και κατά μεγάλο μέρος μαύρης εργασίας, αν όχι εξ ολοκλήρου.
Για το λόφο Καστέλι 
Κατά συνέπεια στη παρούσα συνθήκη τίθεται το ερώτημα αν το δημοτικό συμβούλιο μπορεί να προασπίσει την ιστορικότητα των χώρων και τον δημόσιο χαρακτήρα μέσω του πολεοδομικού σχεδιασμού. Στον αντίποδα από την δεκαεξάχρονη εμπειρία του συλλογικού εγχειρήματος Rosa Nera αποδεικνύεται ότι η ιστορικότητα και ο δημόσιος χαρακτήρας διασφαλίζεται: από την ελεύθερη πρόσβαση στους χώρους, από την ισότητα σε αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες λήψης αποφάσεων, από την φροντίδα για την συλλογική μνήμη (είτε συντηρώντας το κτίριο, είτε αναδεικνύοντας πτυχές των παραλειπόμενων της τοπικής ιστορίας περασμένες στη λήθη).
 Η πιο πρόσφατη πρόταση για τα κτίρια στο λόφο που αναδείχθηκε από τον κόσμο της κυριαρχίας και της αντιπροσώπευσης είναι η εξής:
“Κόμβος Εκπαίδευσης, Τεχνολογίας και Καινοτομίας“. Πέραν του γεγονότος πως πρόκειται για ξαναζεσταμένο φαΐ (αφού από την εποχή της μεταφοράς της Αρχιτεκτονικής Σχολής στα Κουνουπιδιανά είχε εμφανιστεί στον δημόσιο διάλογο για το κτήριο της Γαλλικής Σχολής) ας εξετάσουμε την πραγματική της κοινωνική ωφέλεια.
Τεχνολογικό Κέντρο, με τη δημιουργία μηχανισμού υποστήριξης και παροχής υπηρεσιών σε εταιρείες υψηλής τεχνολογίας” ή για να το κάνουμε πιο λιανά, απλήρωτη εργασία φοιτητών, μεταπτυχιακών και λοιπών “εθελοντών πρακτικάριων” σε εταιρικά projects που καμία σχέση δεν έχουν με τις ανάγκες του τόπου  ή τα ίδια τα ενδιαφέροντα των φοιτητών. Το ίδιο ακριβώς μη κοινωφελές πνεύμα διακρίνει και το  “Γραφείο Υποστήριξης και Επιταχυντή Νεοφυών Επιχειρήσεων”, λες και δεν έχουμε δει πού κατέληξαν οι προηγούμενες εφαρμογές αυτής της ιδέας παγκοσμίως. Το ποσοστό των ανθρώπων που “έπιασαν την καλή” ή ακόμα και κατάφεραν να αυτοσυντηρηθούν μέσα από τα κάθε λογής “φυτώρια νεοφυούς επιχειρηματικότητας” είναι πολύ κοντά σε αυτό των ανθρώπων που έπιασαν το ΛΟΤΤΟ. Οι υπόλοιποι (και μιλάμε για εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους) δούλεψαν και δουλεύουν σαν σκλάβοι για τις μεγάλες τεχνολογικές εταιρείες στις “παιδικές χαρές” τους, χωρίς καν να έχουν δικαιώματα στα τμήματα του λογισμικού που γράφουν ακόμα και στον “ελεύθερό τους χρόνο”, αφού σύμφωνα με τα συμβόλαια που έχουν υπογράψει κάθε κομματάκι κώδικα που παράγουν ανήκει στην εταιρεία.
Είναι πασίγνωστο επίσης ότι οι “τεχνολογικοί κολοσσοί” που φαντασιώνεται να προσελκύσει το “Τεχνολογικό Κέντρο” όχι μόνο δεν πληρώνουν φόρους, αλλά όπου εγκαθίστανται διαρρηγνύουν συστηματικά τον κοινωνικό ιστό. Το παράδειγμα του Σαν Φρανσίσκο και των αγώνων των κατοίκων να παραμείνουν στην πόλη είναι πραγματικά βγαλμένο από την πιο εφιαλτική δυστοπία. Η πρόταση όμως γίνεται ακόμα πιο απωθητική με την “Κοινωνική Καινοτομία” που ευαγγελίζεται. Η διαχρονική απουσία των φορέων (Πολυτεχνείο, Περιφέρεια και Δήμος) σε σχέση με την αντιμετώπιση των πραγματικών αναγκών των ανθρώπων (όπως των “αόρατων” άστεγων της πόλης) ή κοινωνικών περιβαλλοντικών ζητημάτων (ΑΒΕΑ, Στρατόπεδο Μαρκοπούλου, βιομηχανικές Α.Π.Ε) το μόνο καλό που προσφέρει είναι ότι  πυροδοτεί κάποιες φορές τους τοπικούς κοινωνικούς αγώνες.
Για το στρατόπεδο Μαρκόπουλου   
Όσον αφορά στο στρατόπεδο Μαρκοπούλου, το οποίο ήδη έχει περάσει στη δικαιοδοσία του δήμου Χανίων από το υπουργείο αμύνης, ύστερα από χρόνιους αγώνες διεκδίκησης των κατοίκων της περιοχής με τη συμπαράσταση του τοπικού κινήματος, οφείλουμε να υπενθυμίσουμε  λίγα πράγματα που θεωρούμε σημαντικά. Το αίτημα για ένα χώρο πρασίνου, ένα πάρκο που θα έχει δημόσιο χαρακτήρα (δηλαδή θα αποτελεί τόπο συνάντησης των ανθρώπων της πόλης), δεν μπορεί να συμπλέει με ένα χώρο πρασίνου που θα εμπεριέχει ήπια ή εντατικότερη εμπορική εκμετάλλευση. Αφενός γιατί αυτοί οι οποίοι αποφασίζουν για τις ζωές μας δεν μπορούν να εγγυηθούν τα όρια της εμπορευματοποίησης οποιουδήποτε χώρου, καθώς αποτελούν οργανικό τμήμα και γραφειοκρατικό βραχίονα των μεγάλων ή μικρότερων επενδυτών που αδηφάγα ψάχνουν για επέκταση των κερδών τους· αφετέρου γιατί η παραδοχή ότι για να υπάρξει ένας δημόσιος χώρος πρασίνου στην πόλη, το πρώτο που οφείλουμε να εξετάσουμε είναι το πώς θα είναι οικονομικά βιώσιμος (με ότι αυτό συνεπάγεται) ξεσκεπάζει απ’ τη μια τις κερδοσκοπικές προθέσεις των σχεδιαστών κι απ’ την άλλη προβάλλει την πιο χυδαία στάση απέναντι στο φυσικό περιβάλλον.

Ο μόνος κρίσιμος παράγοντας που μπορεί αποτελεσματικά να θέτει όρια στα σχέδια κερδοφορίας  ακόμα κι όταν αυτά υιοθετούν “πράσινα”, “οικολογικά” ή και “κοινωνικά ευαίσθητα” χαρακτηριστικά είναι οι κοινοί τοπικοί αγώνες της κοινωνικής και εργατικής βάσης , η οποία έχει ανάγκη για ελεύθερους από το εμπόρευμα δημόσιους χώρους που αναβαθμίζουν τον κοινωνικό μισθό και την ποιότητα της ζωής της.

Από μεριά μας, παραμένει η πρότασή μας για την προάσπιση και επέκταση των αυτοδιαχειριζόμενων ελεύθερων δημόσιων  χώρων που θα αποτελούν ζωντανά κύτταρα της πόλης και θα ευνοούν τη συμμετοχή όλων σε αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες λήψης αποφάσεων. Παράλληλα στηρίζουμε  κι εκφραζόμαστε μέσα από κάθε αγώνα διεκδίκησης με ανοιχτές ισότιμες διαδικασίες.

Πρόταση αυτοδιαχείρισης για το Λόφο Καστέλι

Την Παρασκευή 12 Φλεβάρη αναρτήθηκε στον ιστότοπο της Συνέλευσης Αλληλεγγύης στην Κατάληψη Rosa Nera η Πρόταση Αυτοδιαχείρισης του συγκροτήματος κτηρίων στο Λόφο Καστέλι την οποία επεξεργάστηκε ομάδα εργασίας της συνέλευσης.

Η πρόταση αναλύεται σε 24 επιμέρους σελίδες ή διαφάνειες παρουσίασης.

Ολόκληρη η πρόταση σε pdf: rosa-nera-protasi-aftodiaxeirisis-kasteli

Συγκέντρωση- Πορεία, Σάββατο 6/2, στις 12:00, Πλατεία αγοράς

Τηλεπρόστιμα, αστυνομική αυθαιρεσία και νέα καταστολή

Το πρωί της Παρασκευής 11 Δεκεμβρίου 2020 σημαδεύεται από την πρωτοφανή επιβολή “τηλε-προστίμων”. Η Ασφάλεια Χανίων τηλεφωνεί στα κινητά ανθρώπων που θεωρούνται “γνωστοί/ες” για την δράση τους και τους/τις καλεί να πάνε στα γραφεία της για να παραλάβουν πρόστιμα που εκδόθηκαν για “παραβάσεις που βεβαιώθηκαν” κατά τις πολιτικές διαμαρτυρίες των 6 και 10 Δεκεμβρίου. Εώς σήμερα, ακολουθούμε γενική άρνηση παραλαβής. Δεν αναγνωρίζουμε την απαγόρευση συγκεντρώσεων που αποφάσισε ο αρχηγός της ΕΛ.ΑΣ., όπως και οποιαδήποτε απαγόρευση τίθεται ενάντια στην κοινωνία. Ταυτόχρονα, αρνούμαστε την πληρωμή του προστίμου και κινούμαστε στην κατεύθυνση τόσο νομικής, όσο και κινηματικής προσβολής του. Όμως, προκύπτουν τα ερωτήματα: Πώς έγινε η ταυτοποίηση; Η αναδρομική επιβολή προστίμου προβλέπεται απ’ το νόμο;

Η τηλεφωνική επιβολή προστίμων στον κινηματικό κόσμο επαναφέρει το χουντικό φακέλωμα καταργώντας το τεκμήριο της αθωότητας. Πλέον με ένα τηλεφώνημα η αστυνομία θεωρεί ότι μπορεί να κατηγορεί τον καθένα και να του ασκεί οικονομικές κυρώσεις για την πολιτική του δράση. Αλλά και εν γένει, τα πρόστιμα δεν είναι υγειονομικό μέτρο. Αφού είναι οριζόντια (για κάποιον είναι το 50% του μισθού ενώ για άλλον το 0,001%), είναι μεροληπτικά (ο συνωστισμός στις διαδηλώσεις ενοχλεί, ενώ στο μετρό, στους χώρους εργασίας και στα πεδία κατανάλωσης, όχι) και χαλαρώνουν επικίνδυνα τη διάκριση των εξουσιών (ένας μπάτσος μπορεί ξαφνικά να αποφασίζει αν λες αλήθεια για το πού πας και γιατί).

Υπάρχει όμως μια, σχετικά άγνωστη, αλληλουχία γεγονότων:

17 Νοέμβρη: Ο Υπουργός “Προστασίας” του Πολίτη, Μιχάλης Χρυσοχοΐδης προαναγγέλει με δηλώσεις του στα Μ.Μ.Ε. την “ακύρωση” των εκδηλώσεων για την επέτειο της εξέγερσης του Πολυτεχνείου. Ο Αρχηγός της ΕΛ.ΑΣ. Μιχάλης Καραμαλάκης, εκδίδει μια διαταγή που απαγορεύει την συνάθροιση άνω των τεσσάρων ατόμων. Οι αντιδράσεις είναι καθολικές, η καταστολή που ακολουθεί σε ολόκληρη τη χώρα σκληρή. Στα Χανιά, η πλατεία Δημοτικής Αγοράς – στην οποία έχουν καλέσει οι συλλογικότητες της πόλης – αστυνομοκρατείται από νωρίς κι έτσι η συγκέντρωση τελικά καταφέρνει να συγκροτηθεί σε κοντινό δρόμο. Την ίδια μέρα επιβάλλονται τα πρώτα “εκδικητικά” πρόστιμα σε ανθρώπους που φτάνουν μεμονωμένα στην πλατεία την προγραμματισμένη ώρα της συγκέντρωσης, ανεξάρτητα από τη συμμόρφωσή τους στα υγειονομικά μέτρα (μάσκα, μήνυμα και αποστάσεις).

6 Δεκέμβρη: Στο ίδιο έργο θεατές. Η αστυνομία τρομοκρατεί συστηματικά και χτυπάει όπου βρίσκει σε ολόκληρη την επικράτεια. Στα Χανιά, οργανώνεται μεσημεριανή συγκέντρωση διαμαρτυρίας για τη διαχείριση της πανδημίας και την μνήμη της δολοφονίας Γρηγορόπουλου. Οι δυνάμεις καταστολής επιτίθενται απρόκλητα με τον “τσαμπουκά” της αρπαγής των πανό. 8 άνθρωποι οδηγούνται βίαια στο τμήμα όπου οι προσαγωγές γίνονται συλλήψεις, με ποικίλες κατηγορίες και βεβαίως με τη συνοδεία προστίμου για “συνάθροιση άνω των τριών”. Το σώμα των διαδηλωτών/τριών θα παραμείνει συντεταγμένα για αρκετές ώρες στην οδό Χάληδων διεκδικώντας την απελευθέρωση των συλληφθέντων.
Την ίδια μέρα στις πέντε το απόγευμα, πραγματοποιείται μια πορεία γειτονιάς στη Νέα Χώρα, με δυνατό παλμό, με σημαντική – για τις συνθήκες – προσέλευση και μεγάλη αποδοχή από τους περίοικους. Οι μπάτσοι κάνουν και πάλι την εμφάνισή τους και επιχειρούν να μπλοκάρουν την πορεία στη Σελίνου. Ταυτόχρονα, στην πλατεία Αγοράς στήνεται ένα άλλο σκηνικό. Τα “όργανα” αρχίζουν να “δικαιολογούν την παρουσία” τους μπλοκάροντας και ελέγχοντας για “μέτρα κατά της διάδοσης του covid” κάθε διερχόμενο αυτοκίνητο και πεζό επί ώρες.

9 Δεκέμβρη, στην προγραμματισμένη “φωταγώγηση” του Χριστουγεννιάτικου Δέντρου (που έχει αναγγελθεί ότι θα μεταδοθεί διαδικτυακά) το Κοινωνικό Στέκι-Στέκι Μεταναστών παρεμβαίνει με ένα καλλιτεχνικό δρώμενο ευαισθητοποίησης για το ζήτημα των αστέγων της πόλης. Ο Δήμαρχος Χανίων, Παναγιώτης Σημανδηράκης, ζητά από τις αστυνομικές δυνάμεις να εμποδίσουν την διαμαρτυρία με το πρόσχημα ότι όσοι/ες παραμείνουν “θα ελεγχθούν για covid”.

10 Δεκέμβρη το απόγευμα, πραγματοποιείται μεγάλη (παρά την βροχή) αντικατασταλτική συγκέντρωση στην πλατεία Αγοράς. Είναι σαφές από την περικύκλωση ότι κάθε απόπειρα πορείας θα προκαλέσει και πάλι επεισόδια και χρήση βίας.

Όταν το κράτος είναι σφυρί, βλέπει τα πάντα σαν καρφιά.

Μέρα με τη μέρα αποδεικνύεται ότι η κρατική διαχείριση, δεν είναι μόνο ανεπαρκής αλλά και επικίνδυνη για την υγεία μας. Η ιατροφαρμακευτική περίθαλψη βασίζεται σε υποστελεχωμένες δομές του δημόσιου συστήματος υγείας και τα αιτήματα των συνδικάτων των υγειονομικών, ήδη από την πρώτη καραντίνα, δεν εισακούονται. Η κυβέρνηση αφού απέτυχε να διαχειριστεί επικοινωνιακά την πανδημία, προχωρά σε αστυνομική διαχείριση. Ξύλο, πρόστιμα και χημικά σε όσους αμφισβητούν την κρατική τρομοκρατία και τις πολιτικές υποτίμησης της ζωής και της εργασίας μας. Πρόσφατα, το υπουργείο ΠΡΟ.ΠΟ., εξέδωσε και νέα απόφαση απαγόρευσης των συναθροίσεων άνω των 100 ατόμων, την ίδια στιγμή που η κυβέρνηση προχώρησε στο “άνοιγμα” του εμπορίου, με αποτέλεσμα έξω από τα μαγαζιά αλυσίδων της ένδυσης – είναι πασίγνωστες πλέον οι εικόνες από το πεζόδρομο της Ερμού στην Αθήνα- να παρατηρείται το φαινόμενο μαζικού συνωστισμού καταναλωτών. Γεγονός που για μία ακόμη φορά αποκαλύπτει την στρατηγική του “όλα για το κεφάλαιο”, που ακολουθεί το ελληνικό κράτος.

Απ’ την άλλη, όλο και περισσότερες κινήσεις, τοπικά και πανελλαδικά, σπάνε το μονοπώλιο της κρατικής αφήγησης με κινηματικές παρεμβάσεις στο δρόμο και το διαδίκτυο, προσπαθώντας να αντιταχθούν στις παράλογες απαγορεύσεις. Το φοιτητικό κίνημα, διεκδίκησε και πέτυχε την παρουσία του στο δρόμο, με αφορμή την κατάθεση του νομοσχεδίου Κεραμέως για την τριτοβάθμια εκπαίδευση, έπειτα από μαζικές συγκεντρώσεις οι οποίες κι αυτές χτυπήθηκαν με ξύλο και χημικά.

Η κρατική διαχείριση του covid στην Ελλάδα, επενδύει απ’τη μία στο φόβο και την καταστολή, απ’την άλλη στην αποχαύνωση και τη εξαγορά των ΜΜΕ, τόσο που πλέον ο παραλληλισμός με τη Χούντα δεν ακούγεται γραφικός. Η διάκριση των εξουσιών (νομοθετική, δικαστική, εκτελεστική), που αφορούσε τη διασφάλιση της αστικής δημοκρατίας, χαλαρώνει ή εκλείπει τελείως. Με νομοθετήματα “της μιας βραδιάς”, μπορεί να απαγορεύεται η συνάθροιση, η μετακίνηση, η διαδήλωση. Παράλληλα, με την εντατική λειτουργία της Βουλής περνάνε νομοσχέδια αντεργατικά, αντιπεριβαλλοντικά και αντικοινωνικά, επενδύοντας ακριβώς σε αυτήν την φίμωση της πολιτικής δράσης από τα κάτω.

Τα κράτη επιχειρούν να διαχειριστούν τις υγειονομικές κρίσεις προς όφελος του κεφαλαίου, με συνέπεια να γίνονται όλο και πιο αυταρχικά, συνεχίζοντας την αποδημοκρατικοποίηση των θεσμών. Όπως και πριν, τώρα και με κορωνοϊό, στοχοποιούν τον κόσμο που αγωνίζεται για την καλυτέρευση της κοινωνίας, για υγεία και αξιοπρέπεια. Όπως και πριν, τώρα και με κορωνοϊό, τα ζητούμενα παραμένουν ίδια: Ταξικοί αγώνες για την κοινωνική απελευθέρωση. Στήριξη στους αγώνες των εργατών/τριών, και ειδικά στα νοσοκομεία, στην κατεύθυνση μιας αξιοπρεπούς υγειονομικής περίθαλψης για όλους/ες.

-Να αποσυρθούν οι κατηγορίες απέναντι στους συλληφθέντες/είσες της 6ης Δεκέμβρη

 

-Άμεση διαγραφή των προστίμων, που στοχεύουν στην επιβολή κλίματος τρομοκρατίας και οικονομικής εξόντωσης απέναντι στα αγωνιζόμενα κομμάτια της κοινωνίας

Συγκέντρωση- Πορεία, Σάββατο 6/2, στις 12:00, Πλατεία αγοράς

Rosa Nera, Χανιά, Φλεβάρης 2021