ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟ ΒΑΣΙΛΗ ΔΗΜΑΚΗ – ΜΙΚΡΟΦΩΝΙΚΗ ΣΤΗΝ ΠΛΑΤΕΙΑ ΑΓΟΡΑΣ – Τρίτη 26 Μάη 2020 – 7 μ.μ.
Δεν τρέφουμε την παραμικρή ψευδαίσθηση ως προς τη συμπεριφορά του ελληνικού κράτους απέναντι στους/στις κρατούμενες/ους. Όμως όσο κι αν αυτή η “συνήθης απανθρωπιά” εκφράστηκε διαχρονικά με φυλακίσεις, σκευωρίες και στημένες δίκες κατά αγωνιστών/τριων και τα τελευταία χρόνια άγγιξε ύψη “Ηριάννας-Περικλή”, η περίπτωση του Βασίλη Δημάκη χαρακτηρίζεται ως κορυφαία της σκατοψυχιάς των “κυβερνώντων” αφού αφήνουν έναν άνθρωπο που παλεύει για το αυτονόητο να χαροπαλεύει στη φυλακή.
Έχει μια σημασία όμως να καταγράψουμε τα γεγονότα.
Ο Βασίλης Δημάκης είναι ποινικός. Μπήκε στη φυλακή σε πολύ νεαρή ηλικία για ένα έγκλημα που σχετιζόταν με την προστασία της αδερφής του. Τι έμαθε εκεί; Ό,τι και όλοι οι κρατούμενοι των ελληνικών φυλακών “που μπαίνουν μαθητούδια και βγαίνουν προφεσόροι” κατά τον Ηλία Πετρόπουλο. Για ένα διάστημα ακολούθησε αυτή τη ζωή, με ληστείες και “πειθαρχικά παραπτώματα” εντός φυλακής. Όσοι και όσες ξέρουν πόσο απλόχερα “μοιράζονται” τα πειθαρχικά στις φυλακές, ας μιλήσουν. Κι ας μιλήσουν επίσης για το ποιοί βάζουν (και με ποιο τιμοκατάλογο) τα “απαγορευμένα αντικείμενα” όπως τα κινητά και τις “ουσίες” μέσα στα καταστήματα κράτησης (κι όχι σωφρονισμού, απέχουμε πάρα πολύ από αυτόν). Δραπέτευσε κιόλας μια φορά, αλλά ξαναπιάστηκε στην “τσιμπίδα του νόμου”. Έτσι, λοιπον, έφτασε να κουβαλάει 40 χρόνια ποινής.
Στη “μπουζού” λοιπόν, εκεί όπου τα τρολ θέλουν να παραμείνει ουρλιάζοντας “εγκληματίας” στο διαδίκτυο, συνάντησε και δασκάλους. Στην αρχή στο σχολείο του Αυλώνα κι έπειτα στην Πάτρα. Δυστυχώς για τον ίδιο, η επαφή που αναπτύχθηκε μαζί τους τον άλλαξε. Με αποτέλεσμα να μπει δεύτερος στο Πολιτικό της Νομικής. Στο ΕΚΠΑ. Από τη φυλακή. Με πανελλαδικές εξετάσεις.
Δεν του βγήκε σε καλό, χρειάστηκε να κάνει απεργία πείνας για να μπορεί να παρακολουθήσει τα μαθήματά του και μάλιστα επί “αριστερής διακυβέρνησης”. Με βραχιολάκι, δηλαδή με εντελώς προκαθορίσμένο δρομολόγιο από τη φυλακή στη σχολή και πίσω. Με πλήρη καταγραφή των κινήσεών του, με μηδενική δυνατότητα ακόμα και να αλλάξει πεζοδρόμιο στο πήγαινε-έλα (είναι παράπτωμα που επισύρει πειθαρχικό). Κυκλοφορούσε φυλακισμένος μέσα σε πόλη “ελεύθερων”. Και το άντεξε, ο πρώην δραπέτης. Κι όχι μόνο το άντεξε, αλλά σε αυτή τη συνθήκη κατάφερε να περνάει όλα τα μαθήματά του με βαθμούς που να του εξασφαλίσουν υποτροφία από το Ι.Κ.Υ. Ρωτήστε όποιο φοιτητή/φοιτήτρια που ξέρετε πόσο άπιαστο είναι αυτό.
Και με αυτά φτάνουμε στις μέρες του κορονοϊού. Και στις κινητοποιήσεις των κρατουμένων σε όλες τις φυλακές της χώρας για τα ανύπαρκτα μέτρα προστασίας τους. Ο Δημάκης είναι στην τριμελή επιτροπή που συναντάει την γενική γραμματέα Αντεγκληματικής Πολιτικής, κυρία Σοφία Νικολάου. Η οποία, όπως κάθε “έντιμο” πολιτικό στέλεχος εύκολα υπόσχεται, αλλά ποτέ δεν υλοποιεί. Όμως στοχοποιεί κι έτσι ο Δημάκης βρίσκεται ξαφνικά “τσουβαλιασμένος” από τα ΕΚΑΜ να μεταφέρεται στα Γρεβενά, σε μια εποχή που οι μεταγωγές είναι απαγορευμένες λόγω του ιού και χωρίς καμιά συνεδρίαση Συμβουλίου, μόνο με την υπογραφή της “αξιότιμης” γενικής γραμματέως. Φυσικά, η μεταγωγή είναι παράνομη γι αυτό χαρακτηρίζεται ως “απαγωγή” σε όλα τα υπομνήματα. Υπάρχει πειθαρχικό παράπτωμα που του αποδίδεται για τη “δράση” του στον Κορυδαλλό; Όχι, κανένα, δεν το επικαλείται καν στην κατεπείγουσα μεταγωγή η “έγκριτη αξιωματούχος”. Υπάρχει παράβαση καθήκοντος από την μεριά της; Σίγουρα, αλλά ποιος θα της το καταλογίσει;
Στα Γρεβενά, ο Βασίλης Δημάκης μπαίνει σε καραντίνα 14 ημερών, δηλαδή στην απομόνωση. Χωρίς τα βιβλία του, χωρίς επικοινωνία με το δικηγόρο του (οι μετακινήσεις εκτός νομού απαγορεύονται) χωρίς επαφή με τους άλλους κρατούμενους. Αρχίζει απεργία πείνας και κλιμακώνει με δίψας.
Και ξαφνικά ανοίγουν τα στόματα. Ανθρώπων που τον γνώρισαν ως μαθητή, φοιτητή, συγκρατούμενο, συμφοιτητή και άνθρωπο. Μέχρι και το διοικητικό συμβούλιο του Ι.Κ.Υ. εξηγεί σε ανακοίνωσή του ότι εκτός από τις επιδόσεις του, είναι η φυσική του παρουσία στο πανεπιστήμιο που του εξασφαλίζει την υπερβολικά δύσκολη υποτροφία του Ιδρύματος. Κάτω από αυτή την πίεση το Συμβούλιο των Φυλακών Γρεβενών αποφασίζει την επαναμεταγωγή του στον Κορυδαλλό, ουσιαστικά αποδεχομένο το παράνομο της αρχικής μεταγωγής που αναφέρεται ως επιχείρημα στο υπόμνημα, αλλά χωρίς ρητή αναφορά στο θέμα. Δεν είναι καιρός για ηρωισμούς από χαμηλόβαθμα “στελέχη”.
Η απόφαση “κολλάει” στη γενική γραμματέα Σοφία Νικολάου. Περνάνε μέρες χωρίς να την υπογράφει. Ξανά δημοσιότητα, ξανά ψηφίσματα και νέες εκδηλώσεις υποστήριξης. Τελικά, την υπογράφει. Ο Δημάκης επιστρέφει στον Κορυδαλλό, αλλά όχι στο κελί του. Στον Κορυδαλλό ΙΙ. Στα κελιά “υψίστης επιτήρησης” στο υπόγειο των γυναικείων φυλακών. Για λόγους καραντίνας και προστασίας της υγείας του και της υγείας των άλλων, δηλώνει και πάλι η “απρόσωπη εξουσία” της κυρίας Νικολάου απαντώντας στην νέα απεργία πείνας και δίψας του Βασίλη Δημάκη. Δεν έχει σημασία που η καραντίνα είναι διάτρητη σε όλες τις φυλακές της χώρας, λόγω του μπες-βγες των δεσμοφυλάκων. Δεν έχει σημασία που οι πιθανότητες να φέρει ο Δημάκης τον κορονοϊό είναι κάτω του μηδενός στατιστικά και πρακτικά. Όποιος ορίζει την “σωφρονιστική πολιτική” μπορεί να την τεντώνει σαν λάστιχο κι έπειτα να το στέλνει να χτυπήσει στα μούτρα όποιου έχει βάλει στόχο.
Στην ίδια ανακοίνωση η γενική γραμματέας “υπόσχεται” και πάλι. Ότι ο κρατούμενος θα μπορεί να παρακολουθήσει τα μαθήματά του, το μαγαζάκι του Κορυδαλού ΙΙ διαθέτει όλη την απαραίτητη υποδομή. Στέλνει και “με κούριερ” τα βιβλία στο κελί του (ποιας εταιρείας άραγε;) όπως μαθαίνουμε από την τελευταία της ανακοίνωση, γιατί είναι μεγαλόψυχη κατά βάθος.
Μετά από παρέμβαση του δασκάλου και του δικηγόρου του, ο Βασίλης Δημάκης σταματάει την απεργία πείνας και δίψας και περιμένει να περάσει η απολύτως άχρηστη νέα καραντίνα. Κακό του κεφαλιού του. Αφού η “πολλά υποσχόμενη” γενική γραμματέας ούτε και τώρα θα τηρήσει τις υποσχέσεις της. Η καραντίνα περνάει και ο Βασίλης Δημάκης παραμένει στην “υπόγα”, χωρίς επισκεπτήρια, χωρίς πρόσβαση σε υπολογιστή, ενώ το “μεγαλοστέλεχος” του υπουργείου διαρρέει (επιλεκτικά) στα ΜΜΕ περσινά ξινά σταφύλια για “βαρύ οπλισμό” και “πειθαρχικά”. Καταφεύγει σε αυτά που έγιναν πολλά χρόνια πριν για να στήσει ένα αφήγημα “επικινδυνότητας” του Δημάκη, τις τελευταίες μέρες ενεργοποιώντας και τα τρολ που προαναφέραμε να ουρλιάζουν μόνο “εγκληματίας”. Οι ίδιες οι ανακοινώσεις της αντιφάσκουν τόσο που αν δεν υπήρχε ο υπαρκτός κίνδυνος απώλειας ζωής του Βασίλη Δημάκη, θα μπορούσαμε να τις διαβάζουμε ως κωμωδία.
Για κάθε άνθρωπο που τον γνώριζει σήμερα, αλλά και για κάθε νοήμονα άνθρωπο που έχει παρακολουθήσει την αλληλουχία των γεγονότων, ο Δημάκης ούτε επικίνδυνος είναι, ούτε αντικοινωνικός. Αντιθέτως η Σοφία Νικολάου ούτε καν ένα συνεπές “παραμύθι” για να δικαιολογήσει την σωρεία αυθαίρετων, ανήθικων, παράνομων και σαδιστικών πράξεων απέναντι σε έναν κρατούμενο που θεωρητικά έχει υπό την ευθύνη της δεν μπορεί να φτιάξει. Ο Βασίλης Δημάκης τέσσερις φορές σε διάστημα μερικών ετών έχει δει το χάρο με τα μάτια του για να μπορεί να ασκήσει το αναφαίρετο δικαίωμα του στην εκπαίδευση και για να μπορεί να λέγεται άνθρωπος.
Εκφράζουμε την αλληλεγγύη μας στον αγώνα του Βασίλη Δημάκη και υπενθυμίζουμε προς όλες και όλους πως οι εξουσιαστές δεν είναι ανόητοι ή ηλίθιοι όπως θέλουν να μας κάνουν να πιστεύουμε. Είναι συνειδητοί, ψυχροί και επαγγελματίες δολοφόνοι.
Είναι στο δικό μας χέρι να τους αφοπλίσουμε.
Κατάληψη Rosa Nera
