Είναι σαφές πως το ζήτημα της πανδημίας έχει πλήξει κυρίως την εργατική τάξη και τις μειονότητες – και όχι εκείνους που μπορούν να φτιάξουν κλινικές στα σπίτια τους ή να πληρώσουν χιλιάδες ευρώ για θεραπεία σε ιδιωτικές κλινικές. Οι ντόπιες και μετανάστες που δουλεύουμε στον επισιτισμό και την βιομηχανία, στον πρωτογενή τομέα και την υγεία, δεχόμαστε διπλό πλήγμα. Από την μία, αντιμετωπίζουμε αποκλεισμούς στο καθεστώς υγείας, και από την άλλη, δεχόμαστε ακόμα μια επίθεση σε εργασιακά δικαιώματα που αφορούν μισθούς, συντάξεις, επιδόματα και ανέργους. Οι δυσκολίες στην πρόσβαση σε σημαντικές υπηρεσίες υγείας – όπως στην πρωτοβάθμια φροντίδα – είναι αποτέλεσμα μακροχρόνιων δολοφονικών πολιτικών. Μόνο αν στελεχωθεί και λειτουργήσει στην κατεύθυνση των κοινωνικών αναγκών, ένα νέο σύστημα υγείας θα μπορέσει να καλύψει την ίαση και την φροντίδα όσων νοσούν από τον ιό – αλλά και όσους χρήζουν περίθαλψης (καρδιοπαθείς, καρκινοπαθείς, τροχαία κλπ).
Το κράτος και το καπιταλιστικό σύστημα μας αντιμετωπίζει ως νούμερα σε στατιστικές, ως μηχανές που θα παράξουν ακόμη περισσότερο πλούτο για τους λίγους. Η χρόνια υποστελέχωση των νοσοκομείων στοχεύει στην ολοένα και μεγαλύτερη εμπορευματοποίηση της υγείας και τον έλεγχο της από ιδιωτικά συμφέροντα . Από την ταρίφα των πέντε ευρώ στα επείγοντα με τον τότε υπουργό υγείας Άδωνι Γεωργιάδη, μέχρι την σημερινή ενοικίαση των ιδιωτικών ΜΕΘ στην υπερδιπλάσια τιμή, το κράτος χρηματοδοτεί τους ημέτερους και τις εργοδοτικές ενώσεις και κλέβει χρήμα από εμάς. Τα ρουσφέτια των είκοσι εκατομμυρίων ευρώ σε καναλάρχες και μέσα μαζικής ενημέρωσης, στοχεύουν στο να εκθειάσουν τους διαχειριστές της κρίσης ώστε να αποκρύψουν την αδυναμία του κρατικού μηχανισμού να δουλέψει σωστά – και ταυτόχρονα στην αποσιώπηση των αντεργατικών νομοσχεδίων που περάσαν και θα περάσουν. Οι χιλιάδες απολύσεις ενώ την ίδια στιγμή δίνονται λεφτά σε επιχειρήσεις για να μην τις πλήξει η κρίση, δείχνουν για ποιους πραγματικά ενδιαφέρονται. Τα γελοία προγράμματα τηλεκατάρτισης (voucher) και η υπέρογκη χρηματοδότηση των ΚΕΚ, δίνει την δυνατότητα να φάνε κι άλλα λεφτά, αφήνοντας τις πραγματικές κοινωνικές ανάγκες ανεκπλήρωτες. Το άνοιγμα των δικαστηρίων που θα ασχοληθούν πρώτα με τους πλειστηριασμούς της πρώτης κατοικίας, θα εξαθλιώσει περισσότερο οικογένειες που χρωστάν χρήματα σε τράπεζες. Οι μειώσεις μισθών, η αύξηση του ορίου συνταξιοδότησης, τα ακόμη πιο σκοταδιστικά μέτρα για την εκπαίδευση και δεκάδες άλλες επιθέσεις στην τάξη μας, δημιουργούν το πλαίσιο μέσα στο οποίο θα θέλανε να μην αντισταθούμε.
Όσο περισσότερο νοιάζεται ένας άνθρωπος για μια μοναχική επιβίωση, κυριολεκτικά, τόσο λιγότερο χρόνο, δύναμη και οργάνωση έχει ώστε να αντισταθεί. Όσο περισσότερο σπέρνουν τον φόβο ανάμεσα μας, τόσο λιγότερο θράσος έχουμε να εξεγερθούμε και να μην υπακούσουμε. Οι διαχειριστές την πανδημίας μέσω εκπροσώπων τους, αποφασίζουν το πώς και το πότε θα βγούμε, το πώς και το πότε θα διαδηλώσουμε, πάντα με πρόφαση την υγεία μας. Αυτό που αποφασίσαμε όμως εμείς είναι πως μόνο η ίδια η τάξη μας ξέρει να προστατεύει τον εαυτό της – ιδίως απέναντι σε ένα καθεστώς υγείας που δεν είναι ικανό να προστατεύσει ούτε τους ίδιους τους εργαζόμενούς σε αυτό. Η εργατική τάξη όπως ξέρει να διεκδικεί και να οργανώνει τους αγώνες της, έτσι θα συνεχίσει να προστατεύει και την υγεία της – ιδίως μετά την τραγική εμπειρία στις βιομηχανικές πόλεις της Ιταλίας. Μόνο μέσα από δίκτυα αλληλεγγύης καταφέραμε να μην πεινάσουμε. Μόνο φτιάχνοντας συλλογικές κοινωνικές κουζίνες στηρίξαμε τους άπορους, την ίδια στιγμή που η εκκλησία έκοψε τα συσσίτια της και ο δήμος σιώπησε. Οι καταλήψεις και τα σπίτια των αλληλέγγυων γίναν το καταφύγιο των αόρατων. Μέσα από την επικοινωνία και την διαρκή αλληλοστήριξη μας δεν τρελαθήκαμε μέσα στα σπίτια μας. Έτσι, μόνο μέσα από δυνατά εργατικά σωματεία θα καταφέρουμε να διεκδικήσουμε όσα μας ανήκουν.
Στηρίζουμε όλους τους εργαζόμενους και τις εργαζόμενες που πλήττονται και καλούμε τον κόσμο του αγώνα να υπερασπιστεί τον ίδιο του τον εαυτό. Η παρουσία μας στον δρόμο αυτή την πρωτομαγιά, είναι αναγκαία. Για να υπερασπιστούμε την μνήμη και τους αγώνες του χθες αλλά και να αυτοοργανώσουμε τους αγώνες του σήμερα. Λαμβάνουμε τα μέτρα προστασίας που θεωρούμε εμείς απαραίτητα με σεβασμό στον συνάνθρωπο και κατεβαίνουμε στον δρόμο.
Λένε πως η καταιγίδα δεν ξέρουμε πότε θα τελειώσει. Σιγά ! εμείς εδώ δεν θυμόμαστε καν πότε άρχισε. Άσφαλώς όχι τώρα.
Λένε : όλα θα πάνε καλά…είμαστε όλοι στην ίδια βάρκα. Ε, όχι, η βάρκα δεν είναι η ίδια. Η δική μας πλέει καταμεσίς στην καταιγίδα χωρίς τιμόνι, από πάντα.
Απόσπασμα από το ιταλικό βίντεο “Ρώμη ώρα 11:00 – Quarticciolo”
Παρασκευή 1η Μαϊου στις 10:30
συγκέντρωση στην Πλατεία Αγοράς
Κατάληψη Rosa Nera – Μάιος 2020
