Ο ιός δείχνει να μολύνει και τα εργασιακά μας δικαιώματα. Παρασκευή 1η Μαϊου στις 10:30 συγκέντρωση στην Πλατεία Αγοράς

Είναι σαφές πως το ζήτημα της πανδημίας έχει πλήξει κυρίως την εργατική τάξη και τις μειονότητες – και όχι εκείνους που μπορούν να φτιάξουν κλινικές στα σπίτια τους ή να πληρώσουν χιλιάδες ευρώ για θεραπεία σε ιδιωτικές κλινικές. Οι ντόπιες και μετανάστες που δουλεύουμε στον επισιτισμό και την βιομηχανία, στον πρωτογενή τομέα και την υγεία, δεχόμαστε διπλό πλήγμα. Από την μία, αντιμετωπίζουμε αποκλεισμούς στο καθεστώς υγείας, και από την άλλη, δεχόμαστε ακόμα μια επίθεση σε εργασιακά δικαιώματα που αφορούν μισθούς, συντάξεις, επιδόματα και ανέργους. Οι δυσκολίες στην πρόσβαση σε σημαντικές υπηρεσίες υγείας – όπως στην πρωτοβάθμια φροντίδα – είναι αποτέλεσμα μακροχρόνιων δολοφονικών πολιτικών. Μόνο αν στελεχωθεί και λειτουργήσει στην κατεύθυνση των κοινωνικών αναγκών, ένα νέο σύστημα υγείας θα μπορέσει να καλύψει την ίαση και την φροντίδα όσων νοσούν από τον ιό – αλλά και όσους χρήζουν περίθαλψης (καρδιοπαθείς, καρκινοπαθείς, τροχαία κλπ).
Το κράτος και το καπιταλιστικό σύστημα μας αντιμετωπίζει ως νούμερα σε στατιστικές, ως μηχανές που θα παράξουν ακόμη περισσότερο πλούτο για τους λίγους. Η χρόνια υποστελέχωση των νοσοκομείων στοχεύει στην ολοένα και μεγαλύτερη εμπορευματοποίηση της υγείας και τον έλεγχο της από ιδιωτικά συμφέροντα . Από την ταρίφα των πέντε ευρώ στα επείγοντα με τον τότε υπουργό υγείας Άδωνι Γεωργιάδη, μέχρι την σημερινή ενοικίαση των ιδιωτικών ΜΕΘ στην υπερδιπλάσια τιμή, το κράτος χρηματοδοτεί τους ημέτερους και τις εργοδοτικές ενώσεις και κλέβει χρήμα από εμάς. Τα ρουσφέτια των είκοσι εκατομμυρίων ευρώ σε καναλάρχες και μέσα μαζικής ενημέρωσης, στοχεύουν στο να εκθειάσουν τους διαχειριστές της κρίσης ώστε να αποκρύψουν την αδυναμία του κρατικού μηχανισμού να δουλέψει σωστά – και ταυτόχρονα στην αποσιώπηση των αντεργατικών νομοσχεδίων που περάσαν και θα περάσουν. Οι χιλιάδες απολύσεις ενώ την ίδια στιγμή δίνονται λεφτά σε επιχειρήσεις για να μην τις πλήξει η κρίση, δείχνουν για ποιους πραγματικά ενδιαφέρονται. Τα γελοία προγράμματα τηλεκατάρτισης (voucher) και η υπέρογκη χρηματοδότηση των ΚΕΚ, δίνει την δυνατότητα να φάνε κι άλλα λεφτά, αφήνοντας τις πραγματικές κοινωνικές ανάγκες ανεκπλήρωτες. Το άνοιγμα των δικαστηρίων που θα ασχοληθούν πρώτα με τους πλειστηριασμούς της πρώτης κατοικίας, θα εξαθλιώσει περισσότερο οικογένειες που χρωστάν χρήματα σε τράπεζες. Οι μειώσεις μισθών, η αύξηση του ορίου συνταξιοδότησης, τα ακόμη πιο σκοταδιστικά μέτρα για την εκπαίδευση και δεκάδες άλλες επιθέσεις στην τάξη μας, δημιουργούν το πλαίσιο μέσα στο οποίο θα θέλανε να μην αντισταθούμε.
Όσο περισσότερο νοιάζεται ένας άνθρωπος για μια μοναχική επιβίωση, κυριολεκτικά, τόσο λιγότερο χρόνο, δύναμη και οργάνωση έχει ώστε να αντισταθεί. Όσο περισσότερο σπέρνουν τον φόβο ανάμεσα μας, τόσο λιγότερο θράσος έχουμε να εξεγερθούμε και να μην υπακούσουμε. Οι διαχειριστές την πανδημίας μέσω εκπροσώπων τους, αποφασίζουν το πώς και το πότε θα βγούμε, το πώς και το πότε θα διαδηλώσουμε, πάντα με πρόφαση την υγεία μας. Αυτό που αποφασίσαμε όμως εμείς είναι πως μόνο η ίδια η τάξη μας ξέρει να προστατεύει τον εαυτό της – ιδίως απέναντι σε ένα καθεστώς υγείας που δεν είναι ικανό να προστατεύσει ούτε τους ίδιους τους εργαζόμενούς σε αυτό. Η εργατική τάξη όπως ξέρει να διεκδικεί και να οργανώνει τους αγώνες της, έτσι θα συνεχίσει να προστατεύει και την υγεία της – ιδίως μετά την τραγική εμπειρία στις βιομηχανικές πόλεις της Ιταλίας. Μόνο μέσα από δίκτυα αλληλεγγύης καταφέραμε να μην πεινάσουμε. Μόνο φτιάχνοντας συλλογικές κοινωνικές κουζίνες στηρίξαμε τους άπορους, την ίδια στιγμή που η εκκλησία έκοψε τα συσσίτια της και ο δήμος σιώπησε. Οι καταλήψεις και τα σπίτια των αλληλέγγυων γίναν το καταφύγιο των αόρατων. Μέσα από την επικοινωνία και την διαρκή αλληλοστήριξη μας δεν τρελαθήκαμε μέσα στα σπίτια μας. Έτσι, μόνο μέσα από δυνατά εργατικά σωματεία θα καταφέρουμε να διεκδικήσουμε όσα μας ανήκουν.
Στηρίζουμε όλους τους εργαζόμενους και τις εργαζόμενες που πλήττονται και καλούμε τον κόσμο του αγώνα να υπερασπιστεί τον ίδιο του τον εαυτό. Η παρουσία μας στον δρόμο αυτή την πρωτομαγιά, είναι αναγκαία. Για να υπερασπιστούμε την μνήμη και τους αγώνες του χθες αλλά και να αυτοοργανώσουμε τους αγώνες του σήμερα. Λαμβάνουμε τα μέτρα προστασίας που θεωρούμε εμείς απαραίτητα με σεβασμό στον συνάνθρωπο και κατεβαίνουμε στον δρόμο.

Λένε πως η καταιγίδα δεν ξέρουμε πότε θα τελειώσει. Σιγά ! εμείς εδώ δεν θυμόμαστε καν πότε άρχισε. Άσφαλώς όχι τώρα.
Λένε : όλα θα πάνε καλά…είμαστε όλοι στην ίδια βάρκα. Ε, όχι, η βάρκα δεν είναι η ίδια. Η δική μας πλέει καταμεσίς στην καταιγίδα χωρίς τιμόνι, από πάντα.
Απόσπασμα από το ιταλικό βίντεο “Ρώμη ώρα 11:00 – Quarticciolo”

Παρασκευή 1η Μαϊου στις 10:30
συγκέντρωση στην Πλατεία Αγοράς

Κατάληψη Rosa Nera – Μάιος 2020

Ανάρτηση γιγαντοπανό και αποσπάσματα από τα πρόσφατα κείμενα της κατάληψης

Την Παρασκευή 17 Απρίλη αναρτήσαμε το παρακάτω γιγαντοπανό στα τείχη του Λόφου Καστέλι.

“…Οι πρόσφατες εξελίξεις στα ζητήματα της παγκόσμιας επιδημίας του COVID – 19 και της προσφυγιάς αποδεικνύουν πως τα διεθνή ζητήματα μπορούν να επιλυθούν μόνο με διεθνή συνεννόηση και αλληλεγγύη. Αυτή η αλληλεγγύη δεν μπορεί παρά να είναι διεθνιστική, κοινωνική και εργατική, ποτέ εξουσιαστική.

Αντίθετα με τα καθεστώτα υγείας του καπιταλισμού, ένα αλληλέγγυο σύστημα υγείας δεν μπορεί παρά να είναι ο στόχος μιας διεθνούς αλληλεγγύης και ανταλλαγής γνώσεων, με αναγκαία συνθήκη την εναντίωση σε ταξικές, έμφυλες και φυλετικές εξαιρέσεις από την πρόσβαση στην περίθαλψη. Σημειώνοντας ότι η υγεία για μας είναι ένα αγαθό οικουμενικό που θα πρέπει να συνυπολογίζεται σε συνάρτηση με όλα τα θέματα που αφορούν τα υπόλοιπα έμβια όντα και την οικολογία.

Ξεκαθαρίζουμε πως είναι άλλο πράγμα το μαχόμενο ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό και άλλο πράγμα η ιατρική εξουσία και το καθεστώς υγείας. Σε αυτό το καθεστώς η υγεία είναι προνόμιο με ταξικά, φυλετικά και έμφυλα κριτήρια. Η ιατρική εξουσία χρόνια τώρα συναίνεσε σε απάνθρωπες συνθήκες και λειτούργησε ενάντια στις φωνές των μαχόμενων ιατρικών οργανώσεων και των συντρόφων/ισσών από τον υγειονομικό χώρο.

Είναι σαφές πως η κρατική διαχείριση της κρίσης επενδύει αποκλειστικά σε ανεπαρκείς προτάσεις καραντίνας και απαγόρευσης κυκλοφορίας. Παράλληλα αφήνει χωρίς επάρκεια σε προσωπικό, υλικά, μονάδες εντατικής θεραπείας, και διαγνωστικά τεστ τις υποδομές της δημόσιας υγείας, ιδίως στην περιφέρεια. Οι πιο ευάλωτοι αφήνονται στην τύχη τους.

Την ίδια ώρα που οι φραγκάτοι χρυσοπληρώνουν τα τεστ για τον ιό στα ιδιωτικά νοσοκομεία, οι ευπαθείς ομάδες δεν έχουν καν πρόσβαση στην πρωτοβάθμια φροντίδα, με αποτέλεσμα σοβαρές παθήσεις να μην είναι δυνατόν να διαγνωστούν. Σε αυτές τις συνθήκες, αν κάτι πάει στραβά στις κρατικές προχειρότητες θα την πληρώσουν οι πιο φτωχοί – όπως σε κάθε επιδημία. Γιατί, ενώ οι ευάλωτοι αφήνονται στην “ατομική ευθύνη τους”, η εγχώρια αστική τάξη προστατεύεται από τις – επιδοτούμενες αντί για επιταγμένες – ιδιωτικές κλινικές. Και μάλιστα βγάζει και φράγκα από την υγειονομική κρίση, αφού αντλεί κρατικό χρήμα για τις εργοδοτικές ενώσεις και τους ημέτερους.

Εδώ και μήνες γίνονται εκκλήσεις από το σύνολο των γιατρών και των υγειονομικών (ανεξαρτήτως ιδεολογίας) για θωράκιση των νοσοκομείων, προσλήψεις, βασικά αναλώσιμα. Ακόμα και σήμερα ακούμε για ελλείψεις σε γάντια, για προσωπικό που νοσεί γιατί το κράτος το άφησε συνειδητά χωρίς προστασία.

Όσο οι άστεγοι, οι εργαζόμενοι, οι απολυμένοι, οι έγκλειστοι, οι ηλικιωμένοι κι αρκετοί άλλοι, που δεν είναι κατηγοριοποιήσιμοι αλλά υπάρχουν, έχουν ανάγκη την πρωτοβάθμια υγεία, οι εργαζόμενοι στα νοσοκομεία έχουν μόνο μια ελπίδα: τα κοινωνικά και εργατικά κινήματα. Αν μιλήσουμε για κοινωνικές και ατομικές ανευθυνότητες, πρέπει να μιλήσουμε γι’ αυτούς που αδιαφορούν για το ότι ένα κομμάτι της κοινωνίας δεν έχει σπίτι, δεν έχει πρόσβαση στην υγεία, δεν έχει να φάει ή συνωστίζεται σε φυλακές και στρατόπεδα. Σε καιρούς που τα πράγματα παρουσιάζονται από το πολιτικό προσωπικό και τα ΜΜΕ των αφεντικών ως μη διαχειρίσιμα παρά μόνο “αστυνομικά”, κι ίσως επικίνδυνα κοντά στο “στρατιωτικά”, ο μόνος τρόπος να την βγάλουμε καθαρή είναι η αλληλεγγύη και η αλληλοβοήθεια.

Δεν έχουμε την πολυτέλεια να περιμένουμε και άλλες απολύσεις, μειώσεις μισθών, ανεπάρκειες στη δημόσια υγεία, τζόγο με τις ζωές των ηλικιωμένων.

Να μην εγκαταλείψουμε την οργάνωση της τάξης μας, δηλαδή να μην ξεχάσουμε ότι όταν μαχόμαστε, φανερώνεται η πραγματική κατάσταση: αυτοί χρειάζονται εμάς κι όχι το αντίθετο.

Δεν πιστέψαμε ποτέ στις τέλειες λύσεις, αλλά στη ζωή δεν υπάρχει σιγουριά. Έχουμε χρέος να παραμείνουμε οργανωμένοι, στα ζητήματα της ταξικής πάλης και στην καθημερινότητά μας. Να μην ξεχάσουμε να ζούμε πολιτικά. Να μην ξεχάσουμε να ζούμε…”

(αποσπάσματα από τα πρόσφατα κείμενα της Κατάληψης)

Παρέμβαση αλληλεγγύης στις/στους εργαζόμενες/ους στα supermarket (15 Απρίλη 2020)











Παρεμβάσεις Αλληλεγγύης στον Αγώνα των Υγειονομικών (7 Απρίλη 2020)

Νοσοκομείο Χανίων

 

Έξω από Ιδιωτικό Θεραπευτήριο

 

ΤΟΜΥ

 

Στην πόλη