Τι συμβαίνει με την κοινωνική ασφάλιση; Οι σύνδεσμοι των αφεντικών – αν τους έπαιρνε – θα ήθελαν πολύ να δουλεύουμε όσο πιο φτηνά γίνεται, σχεδόν τσάμπα και μέχρι θανάτου. Να δουλεύουμε τόσο φτηνά, ίσα για να μπορούμε να αναπαραχθούμε, και να δουλεύουν και οι επόμενες γενιές με τους ίδιους όρους. Να δουλεύουμε όσο πιο πολύ γίνεται ή να είμαστε άνεργοι και πρόθυμοι αντικαταστάτες αυτών που δουλεύουν. Έτσι, ώστε να μένει πάντα φτηνή η αξία της εργασίας. Να πληρωνόμαστε με λίγα φράγκα: Ίσα για να αγοράζουμε τα χρήσιμα και τα άχρηστα από την πώληση των οποίων κερδίζουν οι εκμεταλλευτές, που κλέβουν τον ανθρώπινο μόχθο και το χρόνο εργασίας που παράγει ότι πωλείται. Και όταν γεράσουμε και δεν αντέχουμε σωματικά να δουλεύουμε στην παραγωγή του καπιταλιστικού τίποτα, τότε να ψοφάμε ήσυχα σε μια γωνιά. Αυτό θέλει ο καπιταλισμός.
Επειδή όμως η εργατική τάξη αποτελείται από ανθρώπους και όχι από μηχανήματα, (γιατί τα μηχανήματα δεν θα αγόραζαν και τότε δεν θα υπήρχε κέρδος), κάποιες φορές η εργατική τάξη δείχνει τα δόντια της. Τότε μόνο, οι ενώσεις των αφεντικών και το πολιτικό τους προσωπικό αναγκάζονται να κάνουν κάποιες υποχωρήσεις. Έτσι, ο κοινωνικός μισθός (η κοινωνική ασφάλιση, τα επιδόματα για τους ανέργους και τις κοινωνικές ανάγκες, η μείωση των ωραρίων και ο ελεύθερος χρόνος, τα πολιτικά δικαιώματα, η κατάργηση της παιδικής εργασίας ή το δικαίωμα στη στέγη, την παιδεία, την υγεία) σε κάποια μέρη του πλανήτη είναι το πλαίσιο κάποιων κερδισμένων με αίμα κατακτήσεων της παγκόσμιας ταξικής πάλης – και όχι απλά «κεϋνσιανές πολιτικές τόνωσης της ζήτησης».
Για ένα τεράστιο μέρος του πλανήτη, ο κοινωνικός μισθός ή ακόμα και η κατάργηση της παιδικής εκμετάλλευσης είναι ακόμα ζητούμενα. Για τις «προνομιούχες» εργατικές τάξεις της δύσης αυτές οι νίκες του παρελθόντος δεν θα πρέπει να είναι κάποιου τύπου μικροαστική «καβάντζα». Αλλά αντίθετα: αυτές οι κατακτήσεις είναι οι υλικές προϋποθέσεις του αγώνα και της οργάνωσης για το ξεπέρασμα του καπιταλισμού ως παγκόσμιο οικονομικό σύστημα, και το πέρασμα σε μια πιο δίκαιη κοινωνία. Σε κοινωνίες που η παραγωγή αγαθών, επικοινωνίας και νοήματος θα είναι δυνατές χωρίς σχέσεις εκμετάλλευσης και καταπίεσης: σε μια αταξική κοινωνία. Αυτή είναι μια δυνατότητα, οι υλικές προϋποθέσεις της οποίας υπάρχουν τώρα, σε αυτόν εδώ τον κόσμο. Όπως αντίθετα υπάρχουν και οι προϋποθέσεις για την ανάπτυξη ακόμα πιο καταστροφικών δυνάμεων του καπιταλισμού και για τη συνέχιση της βαρβαρότητας.
Η υποτίμηση της εργασίας στο πλαίσιο της σύγχρονης καπιταλιστικής κρίσης της κερδοφορίας των αφεντικών, περνάει και από την αγωνία τους να ρίξουν και άλλο την αξία του κοινωνικού μισθού: Δηλαδή, τις συντάξεις και τα επιδόματα. Είπαμε, τα αφεντικά – ως μηχανές και ως κοινωνική σχέση, άσχετα με το τι λογής άνθρωποι είναι – θέλουν να δουλεύουμε όσο πιο φτηνά. Και μετά να πεθαίνουμε ήσυχα αφήνοντας εξίσου φτηνούς αντικαταστάτες. Όλα αυτά αφορούν την κοινωνική ασφάλιση και γι’ αυτό πρέπει να αντιστεκόμαστε σε οποιαδήποτε προσπάθεια να υποτιμηθεί ακόμα χειρότερα η ζωή, η εργασία, τα επιδόματα και οι συντάξεις.
Σήμερα και εδώ, η ακροδεξιά μας κυβέρνηση συνεχίζει το έργο των προηγούμενων κυβερνήσεων των αφεντικών. Συνεχίζονται τα ίδια μέτρα: εξαφανίζονται μόνιμα η 13η και η 14η σύνταξη, αυξάνονται τα όρια ηλικίας και τα χρόνια εργασίας στα… 67, κόβονται μια σειρά από σημαντικά επιδόματα ακόμα και σε βαρέα – ανθυγιεινά επαγγέλματα, επιβαρύνονται ακόμα περισσότερο οι γυναίκες και οι συνθήκες της μισθωτής και αναπαραγωγικής εργασίας τους (στη δουλειά και στο σπίτι δηλαδή), γίνεται προσπάθεια να οριστικοποιηθούν η κλοπή των ασφαλιστικών ταμείων και να μονιμοποιηθούν οι συντάξεις πείνας, γίνεται προσπάθεια να ιδιωτικοποιηθεί η ασφάλιση και ιδίως για τους νέους να απορυθμιστεί τελείως, μειώνονται και άλλο οι εργοδοτικές εισφορές και το κόστος πέφτει πάλι στην εργασία. Αυτά και άλλα τόσα…
Τα μέτρα αυτά είναι ακόμα χειρότερα για τον μεταναστευτικό πληθυσμό της εργατικής τάξης της χώρας, που ενώ έχει συνεισφέρει τόσα πολλά στην οικονομία και στα ασφαλιστικά ταμεία, στερείται κοινωνικών και πολιτικών δικαιωμάτων. Ακόμα και εκείνες οι οικογένειες που έχουν φτάσει στην τρίτη γενιά παραμονής. Χαρακτηριστική είναι επίσης η ρατσιστική διάσταση της πολιτικής των επιδομάτων γεννήσεων, η οποία στην ουσία εξαιρεί ένα τεράστιο αριθμό από παιδιά ρομά και μεταναστών, αναδεικνύοντας τις σταθερές φασιστικές απόψεις της Ν.Δ. γύρω από την ιδιότητα του πολίτη. Ακόμα πιο χαρακτηριστικές οι χιτλεραυγήτικες δηλώσεις Βρούτση στη βουλή, όπου στοχοποίησε τη μεταναστευτική εργατική τάξη, με τέτοιο τρόπο λες και όλοι είμαστε ρατσιστόμουτρα σαν τα μούτρα του. Λοιπόν, η πολυεθνική εργατική τάξη μπορεί και να επιφυλάσσει εκπλήξεις για τέτοια καθάρματα: μετανάστες και μετανάστριες, έλληνες και μη, ενωμένοι, συνάδελφοι, συμμαθητές και γείτονες ας παλέψουμε όλες και όλοι μαζί ενάντια στις ρατσιστικές πολιτικές και τις μειώσεις μισθών και συντάξεων, για ισότητα, δικαιοσύνη και ελευθερία.
Και επειδή ζούμε και στο τώρα και το σήμερα, να επιτεθούμε για τα αυτονόητα:
Να αγωνιστούμε για μειώσεις στα ωράρια ενάντια στην εντατικοποίηση και την ανεργία, και για αυξήσεις στους μισθούς: δουλεύουμε για να ζήσουμε – δεν ζούμε για να δουλεύουμε.
Κατάργηση όλων των αντεργατικών – αντιασφαλιστικών νόμων, με ελάχιστο την κατάργηση όλων αυτών μετά το 2009 – επιστροφή των κλεμμένων και των απωλειών σε μισθούς, συντάξεις, επιδόματα, όπως και επιστροφή 13ων και 14ων μισθών και συντάξεων.
Συνθήκες και μέτρα ασφάλειας και προστασίας των εργαζομένων σε κάθε εργασιακό χώρο, πλήρη ιατρική προστασία και κοινωνική ασφάλιση για όλους τους εργαζόμενους και τους ανέργους, ανεξαρτήτως καταγωγής, φύλου και χρόνου παραμονής στη χώρα.
Και μετά βλέπουμε…
Για όλους αυτούς τους λόγους στη απεργία της 18ης Φεβρουαρίου είμαστε στο δρόμο.
Κλείνοντας, παραθέτουμε κάποια αποσπάσματα από ένα κείμενο της Κατάληψης Rosa Nera, στο πλαίσιο μιας απεργίας πάλι για το ασφαλιστικό, το Μάρτη του 2008:
«…Γενικές απεργίες οι οποίες δεν θα γίνονται για τα μάτια του κόσμου, αλλά θα είναι διαρκείας… και δεν θα ανέχονται απεργοσπάστες, γιατί είναι αναφαίρετο δικαίωμα των εργαζομένων η προάσπιση του αγώνα τους. Με συνεχή περιφρούρηση της απεργίας στους εργασιακούς χώρους και με τη δημιουργία απεργιακών ταμείων, τα οποία θα συσταθούν από τις κατά τόπους συνελεύσεις..
Δεν θεωρούμε τους εαυτούς μας μόνο εργάτες, αλλά και κοινωνικά άτομα που δραστηριοποιούνται μέσα στις γειτονιές και τους δρόμους που ζουν καθημερινά. Η συνείδηση μας δηλαδή, είναι ταξική και κοινωνική.
Είναι πιθανό η οργάνωση των εργαζόμενων (ανεξαρτήτως κλάδου), ακόμα και σε γειτονιές και συνοικίες με αμμεσοδημοκρατικές συνελεύσεις, να βοηθήσει τους εργαζόμενους… Ας μην συγχέουμε την απεργία με την αποχή. Απεργία σημαίνει επίθεση…