Μαχαίρια, απελάσεις και μαύρη εργασία
Το βράδυ της τρίτης 28/1 στην περιοχή των ΚΤΕΛ, γίνεται επίθεση σε τρεις μετανάστες από τρεις «αγανακτισμένους πολίτες» ελληνικής καταγωγής ένας εκ των οποίων κρατούσε ρόπαλο και μαχαίρι, ισχυριζόμενος πως κάποιος τον έκλεψε. Η συνέχεια δόθηκε στην πλατεία αγοράς, όπου αστυνομικές δυνάμεις συνέλαβαν τον ένα μετανάστη και τον οπλισμένο κυνηγό του. Ενώ ο μεν έλληνας ισχυριζόταν πως ήταν θύμα κλοπής, δεν αναγνώρισε στο πρόσωπο του μετανάστη τον ληστή ενώ παραληρούσε πως «οι μετανάστες κλέβουν». Στο περιστατικό αυτό παρόλο που ήταν πασιφανές ποιος ήταν ο θύτης και ποιος το θύμα, ο μεν ροπαλοφόρος μετά από αυτόφωρο καταδικάστηκε σε τρεις μήνες φυλάκισης και αφέθηκε ελεύθερος, ενώ ο μετανάστης κρατήθηκε στο μπατσομέγαρο καθώς δεν είχε χαρτιά. Απαρατήρητο δεν περνάει βέβαια ότι το συγκεκριμένο περιστατικό δεν είναι μοναδικό. Ήδη το τελευταίο εξάμηνο έχουν γνωστοποιηθεί ανάλογες επιθέσεις κατά μεταναστών, στο Κόκκινο Μετόχι, Κουμ Καπι, Λ. Σούδας, Πλ. Αγοράς. Ο μεταναστευτικός πληθυσμός από το ‘90 μέχρι σήμερα αποτελεί το πλέον υποτιμημένο κομμάτι της εργατικής τάξης, καθώς είναι τόσο φτωχό όσο και αόρατο. Τριάντα χρόνια στην ελληνική επικράτεια έχει δημιουργηθεί μια τεράστια δεξαμενή ανθρώπων από όπου πίνουν νεράκι : εργολάβοι, ιδιοκτήτες γης, μαγαζάτορες, Μ.Κ.Ο, Υπ. Αμύνης, Υπ. μεταναστευτικής πολιτικής, Υπ. Προ.Πο.· μέχρι δικηγόρους αλλά και τηλεοπτικές καρικατούρες που στήνουν αριστερές ή δεξιές πολιτικές καριέρες στις πλάτες των μεταναστών. Όλοι μαζί και ο καθένας ξεχωριστά συμβάλλουν στην παγίωση της παρανομοποίησης των μεταναστών. Οι μετανάστες όμηροι των γραφειοκρατικών διεξόδων και αδιεξόδων εκ των προτέρων αναγνωρίζονται ως παράνομοι και τους αποδίδεται το χαρτί της απέλασης. Αυτό είναι το μέσο για την καταγραφή τους από τον μηχανισμό της ελ.ας και συνήθως το πρώτο για εκείνους στοιχείο που αποδεικνύει την ύπαρξη τους εντός του κράτους. Το γραφειοκρατικό αδιέξοδο εσκεμμένα οδηγεί στη χρόνια αναμονή για την παροχή ασύλου και άδειας παραμονής και εργασίας, την οικονομική αφαίμαξη από δικηγόρους και λοιπούς παρατρεχάμενους, πόσο μάλλον στην απόκτηση της ελληνικής ταυτότητας. Αν τύχει και δεν συλληφθούν, η αναζήτηση εργασίας εντός της ελληνικής επικράτειας είναι δεδομένη ως ανασφάλιστη και μαύρη. Οι εργοδότες επωφελούνται όσο γίνεται από την φθηνή και μαύρη εργασία που πολιτικά υποστηρίζουν, ρίχνοντας στα όρια της επιβίωσης τα μεροκάματα. Η υποτίμησης της εργασίας είτε από τα μικρά αφεντικά είτε για την επίτευξη οικονομικών στόχων του ΑΕΠ είναι απαραίτητη προϋπόθεση για την «ανάπτυξη». Η συστηματική αναπαραγωγή ειδήσεων στα ΜΜΕ πότε στοχοποιεί συλλήβδην τους μετανάστες αποδίδοντάς τους φύσει εγκληματικά χαρακτηριστικά, πότε αναγιγνώσκει κοινωνικής φύσης κινδύνους για την συνύπαρξη δύο πολιτισμών, «δημοκρατικής Δύσης»- «φονταμεταλιστικής Ανατολής». Άλλοτε μιλά στυγνά για φτωχοποίηση του ντόπιου πληθυσμού διαστρεβλώνοντας τις κοινωνικές αιτίες της φτώχειας και της ανισότητας. Με άλλα λόγια οι κυρίαρχες αφηγήσεις στοχεύουν στην ανενδοίαστη εκμετάλλευση των μεταναστών, καθιστώντας τους ανθρώπους δεύτερης κατηγορίας. Μέσα σε αυτές τις αφηγήσεις κολυμπάνε οι νεοναζιστικές οργανώσεις, οι μπάτσοι και τ’ αφεντικά. Η μη πληρωμή των δεδουλευμένων εύκολα μετατρέπεται σε απειλή με αστυνομική δίωξη. Καθώς είναι αδύνατο να γίνει μήνυση από κάποιον που δεν έχει χαρτιά ,οι ρατσιστικές επιθέσεις συγκαλύπτονται. Ο αστυνομικός έλεγχος έχει στη διακριτική του ευχέρεια να στείλει όποτε θέλει και για αόριστο χρόνο κάποιον μετανάστη έγκλειστο σε κάποιο κελί ή και απόμερο κέντρο κράτησης. Τα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών συμπυκνώνουν σε λίγα τετραγωνικά την εσκεμμένη αδιαφάνεια που χαρακτηρίζει το ελληνικό κράτος στην εγκληματική του διαχείριση επισφαλών ζωών. Οι θάνατοι και οι τραυματισμοί εντός των κέντρων επιμελώς κουκουλώνονται. Στον αντίποδα οι εξεγέρσεις και οι κινητοποιήσεις των μεταναστών δαιμονοποιούνται από τα ΜΜΕ, αποφεύγοντας το διάλογο για τις ανάγκες και τα αιτήματά τους. Ως εκ τούτου, οι υποτιθέμενες αντιδράσεις σε μέρη όπου υπάρχουν εγκλωβισμένοι μετανάστες, δεν εκφράζουν μονάχα το διάχυτο ρατσισμό, αλλά κυρίως το αίτημα για μεγαλύτερο κομμάτι της πίτας από τα ευρωπαϊκά κονδύλια ένταξης. Επιλέξαμε λοιπόν, μετανάστες και ντόπιοι, την πλατεία 1866 για να κατέβουμε στο δρόμο και να σπάσουμε αυτό τον επίπλαστο διαχωρισμό. Η κοινωνική και πολιτική ένταξη των μεταναστών είναι ένα αναγκαίο βήμα για τη βελτίωση της ζωής ενός μεγάλου κομματιού των εργαζομένων ενάντια στις αυθαιρεσίες των κρατικών μηχανισμών, την εργοδοτική τρομοκρατία, τις φασιστικές πρακτικές. Η άμεση κινητοποίηση αρκετών ανθρώπων στη θέα της επίθεσης και η άσκηση πίεσης στους μπάτσους να κατασκευάσουν ένα ψεύτικο κατηγορητήριο ήταν καταλυτική. Η συναποφασισμένη συγκέντρωση αλληλεγγύης στον κρατούμενο μετανάστη το βράδυ 29/1 έξω από το μπατσομέγαρο και η απελευθέρωση του την επόμενη μέρα, ήταν η υπενθύμιση ότι με ή χωρίς χρυσή αυγή: μπάτσοι, φασίστες και υποτιθέμενοι «αγανακτισμένοι» δεν μπορούν να δρουν ανενόχλητοι.
Κατάληψη Rosa Nera, rosanera.squat.gr
Χανιά, Φλεβάρης 2020