Στα γρήγορα, μέσα στο καλοκαίρι που πέρασε, άλλη μια εκλογική εμποροπανήγυρις τέλειωσε. Μετά από απόφαση του επιτελείου Τσίπρα, αποφασίστηκαν διπλές εκλογές στα γρήγορα: έτσι θα βολεύονταν κι ο ΣΥΡΙΖΑ, με ένα καλό ποσοστό και μια εσάνς ενός νέου δικομματισμού. Το αποτέλεσμα, το αναμενόμενο, το πολυδιαφημισμένο: κυβέρνηση ΝΔ, μία ακόμα ταλαντούχα και γελοία ταυτόχρονα μαριονέτα εκλέχτηκε.
Ο Μανωλιός έβαλε πάλι τη σκούφια του αλλιώς
Άλλη μια κυβέρνηση – πολιτικό προσωπικό των εκμεταλλευτών, που θα εξυπηρετήσει τα συμφέροντα των μικρών και των μεγάλων αφεντικών, όπως έκανε και η προηγούμενη. Οι τελευταίες εκλογές, ήταν ακόμα μία διαδικασία αποδημοκρατικοποίησης και επικύρωσης του ελέγχου των κομμάτων από ιδιωτικές χρηματοδοτήσεις και αναθέσεις των αφεντικών, που γιορτάστηκαν ως ένα ακόμα «δημοκρατικό» θέαμα. Με περισσότερο από 40% αποχή, για διάφορους λόγους. Με ένα τεράστιο πληθυσμό της μεταναστευτικής εργατικής τάξης που παράγει ένα εξίσου τεράστιο μέρος του κοινωνικού πλούτου αυτής της χώρας να μην έχει καν δικαίωμα ψήφου, ώστε να διαπραγματευτεί καλύτερα την ταξική του τοποθέτηση. Με τους/ τις ψηφοφόρους μακριά από τα κέντρα λήψης αποφάσεων, φουσκωμένους είτε με ψευδαισθήσεις, είτε εργαλειακές προσδοκίες πελατειακού βολέματος: να συρρέουν άβουλοι, πολλές φορές με έτοιμα και ήδη σταυρωμένα τα ψηφοδέλτια, που τους προμηθεύει ξεδιάντροπα το κομματικό βαποράκι του εκάστοτε προύχοντα της επαρχίας ή της μητρόπολης.
Ψήφοι εμπιστοσύνης σε μια μαριονέτα των αφεντικών, με υποσχέσεις δεξιάς, νεοφασιστικής, αριστερής, εθνικιστικής – πάντως σίγουρα διαταξικής – παραμύθας, όπου όλοι έχουμε τάχα τα ίδια εθνικά συμφέροντα: πλούσιοι και φτωχοί, εκμεταλλευτές και εκμεταλλευόμενοι, καταπιεστές και καταπιεζόμενοι, ρατσιστές και κοινωνικά αποκλεισμένοι. Οι ελληνικές εκλογές είναι μια εναλλαγή φρουράς των συμφερόντων των αφεντικών. Οι τελευταίες διπλές εκλογές ήταν ένα θέαμα με μπόλικη αδιαφορία και εχθρότητα ουσιαστικά για τα «κοινά», με στόχο την υποτίμηση της εργασίας και την απαξίωση της ανθρώπινης ζωής. Πάντα προς όφελος των κυρίαρχων ομάδων που ελέγχουν την οικονομία και τα πολιτικά κόμματα. Αυτό έγινε και το 2015, αυτό συνεχίζεται και σήμερα.
Το ξέρουν καλά όμως, όλα τα σκυλιά των αφεντικών: η κοινωνική συναίνεση που έχουν όλο και λιγοστεύει. Το ξέρουν πως ακόμα και η πλειοψηφία όσων τους ψηφίζουν, θα τους ξεβράσει όταν οι συνθήκες το επιτρέψουν: όποιον και να ψηφίζουν ως πελάτες των κομμάτων, οι ζωές των ανθρώπων είναι ακυβέρνητες και απρόβλεπτες.
Ας θυμηθούμε
Την περίοδο 2008 – 2015, οι εργοδοτικές ηγεσίες τόσο της εθνικιστικής αριστεράς, όσο και της άκρας δεξιάς, επιβίωσαν πουλώντας με επιτυχία το παραμύθι ότι τάχα ο εχθρός των εργαζόμενων και των ανέργων είναι κάπου «αλλού». Δηλαδή όχι στα ντόπια αφεντικά που μπροστά στα μάτια μας κλέβανε τους μισθούς και την ασφάλιση: των ντόπιων εργοδοτικών ενώσεων που μπροστά στα μάτια μας αυξάνανε τα ωράρια και παράλληλα την ανεργία και την ένταση της εργασίας. Των ντόπιων ενώσεων των ιδιοκτητών των μικρών και των μεγάλων επιχειρήσεων και των φερέφωνων τους, που μπροστά στα μάτια μας θέλανε πότε πόλεμο με τα γειτονικά κράτη και πάντα εκμετάλλευση των μεταναστών μέχρι θανάτου.
Έτσι, άμεσα μετά το κρατικό γκάλοπ του Τσίπρα – που βαφτίστηκε και δημοψήφισμα για να πειστούν τα κορόιδα – οι εργοδοτικές ενώσεις είπαν: «παγώνουμε τους μισθούς για την τετραετία, το ξέρουμε ότι είναι υφεσιακό μέτρο, αλλά έτσι γουστάρουμε». «Θα σας δώσουμε ένα φιλοδώρημα όμως, κάποτε», είπαν. Εν απουσία οποιασδήποτε εργατικής απάντησης, σε ένα περιβάλλον πολιτικής εθελοδουλίας, τελικά δεν ήρθε ούτε το φιλοδώρημα για τους ζητιάνους. Μόνο επικοινωνιακά ξεροκόμματα, όπως το ντεμέκ «τέλος του υποκατώτατου», και αυτό το 2019, όπως είχαν ζητήσει τα αφεντικά. Και βέβαια, με όλα τα αναμενόμενα και τραγικά αποτελέσματα που έχουν αυτές οι οικονομικές πολιτικές και στις ζωές και στα πολιτικά δικαιώματα των μειονοτήτων, των μεταναστών και των προσφύγων. Πράγματι, η αριστερο – ακροδεξιά κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ συνέχισε το έργο των προηγούμενων κυβερνήσεων: την υποτίμηση και το πάγωμα του μισθού και την υπεράσπιση των συμφερόντων των ντόπιων εργοδοτών.
Φυσικό επακόλουθο, η σημερινή νέα προπαγάνδα να μας λέει ότι μια κυβέρνηση των λαμόγιων, και των στόκων μιας ακροδεξιάς ΝΔ θα έρθει τώρα να βάλει το χάος σε τάξη. Όπως είναι επίσης φυσικό, και με τη νέα, όπως και με την παλιά κυβέρνηση, η τελευταία κίνηση των αφεντικών είναι άλλη μια προσπάθεια να μείνουν παγωμένοι οι μισθοί και η ανεργία που τους προσφέρει φτηνή εργατική δύναμη. Έτσι, ήδη, ο Σύνδεσμος Ελλήνων Βιομηχάνων και όλοι οι περιφερειακοί του σύνδεσμοι κατέφυγαν στο Συμβούλιο της Επικρατείας με στόχο να μην εφαρμοστούν καν οι μικρές εργατικές αυξήσεις ανά τριετία υπηρεσίας, οι οποίες ήρθαν με 10 χρόνια καθυστέρηση στον κλάδο τους. Φυσικά, τα ξεπουλημένα κομματικά – εργοδοτικά συνδικάτα σφυρίζουν αδιάφορα… Η κλοπή αυτή σε ωράρια και μισθό, γίνεται μεθοδευμένα από τα αφεντικά των μικρών επιχειρήσεων, όπου δουλεύουν οι περισσότερες/οι όμως τα ίδια συμβαίνουν και στην εργασία για το συλλογικό κεφαλαιοκράτη: Και στο δημόσιο οι ξεπουλημένες συνδικαλιστικές ηγεσίες σφυρίζουν αδιάφορα όπως π.χ. στο σκάνδαλο των συγκαλυμμένων απολύσεων και της κλοπής (από ΣΥΡΙΖΑ αρχικά και μετά από ΝΔ), της προϋπηρεσίας των αναπληρωτριών/ ών που με την εργασία τους κάλυπταν τις δύσκολες υπηρεσίες στον κλάδο της εκπαίδευσης,
Ας γυρίσουμε πάλι πίσω στο χρόνο, να θυμηθούμε κάτι κρίσιμο, από την περίοδο 2008 – 2015. Τότε, ακόμα και τα εργατικά στρώματα μέσα στην άκρα αριστερά και στο ΚΚΕ, σύρθηκαν πρόθυμα από τις εργοδοτικές ηγεσίες τους, όταν δεν τις κινητοποίησαν οι ίδιες, σε μια ανορθολογική εθνικιστική και διαταξική ερμηνεία περί «κρίσης». Παρά τις ετεροχρονισμένες τους διαμαρτυρίες, τελικά άνοιξαν το δρόμο για αυτό που προωθήθηκε επί ΣΥΡΙΖΑ ως «κοινωνική συμμαχία» κεφαλαίου – εργασίας: δηλαδή του βαθέματος της συναίνεσης στην υποτίμηση της εργασίας, με όχημα τον ρατσισμό και την πατριαρχία μέσα στον κοινωνικό καταμερισμό της εργασίας. Αυτή τη διαταξική «συμφωνία» της σιωπής, έρχεται να κεφαλαιοποιήσει προσωρινά η ΝΔ και το κοινό της, όπως και η προσωρινή επιστροφή μεγάλου μεγέθους της ακροδεξιάς πελατείας της – που πιο πριν είχε ρίξει αλλού τα νεοφασιστικά κουκιά της.
Πως όμως θα ειπωθούν πάλι τα αυτονόητα;
Σε μια περίοδο απεργιών και συγκρούσεων, την περίοδο 2008 – 2015, η εθνικιστική – εργοδοτική αριστερά έδωσε συνειδητά χώρο στις ντόπιες εργοδοτικές ενώσεις την ίδια ώρα που αυτές πίεζαν και πέτυχαν μια ασύλληπτη μείωση της αξίας της εργασίας (40% μείωση μισθών, κατάργηση συλλογικών συμβάσεων, οριστική εξαφάνιση επιδομάτων και φυσικά συνέχιση της παρανομοποιήσης της μεταναστευτικής εργασίας), και μάλιστα μέσα ακριβώς σε μια περίοδο απεργιών και κινητοποιήσεων. Αυτή η ανοχή στους συνδέσμους του μικρού κεφαλαίου (εκεί δηλαδή που δουλεύουν οι περισσότεροι στη χώρα) να διαδηλώνουν μαζί με τους μισθωτούς και τους ανέργους ήταν και είναι μια μόνιμη φθορά… Μόνο που το παραμύθι ότι όλοι μαζί αφεντικά και δούλοι θα αλλάξουμε τα πράγματα, ούτε στα μαθηματικά του δημοτικού δεν βγαίνει: οι εργαζόμενες/οι ήθελαν αυξήσεις μισθών, μειώσεις ωραρίων και προσλήψεις, τα αφεντικά νέες μειώσεις μισθών, εντατικοποίηση και απολύσεις – αλλά ο εξουσιαστικός ο μύλος όλα τα αλέθει.
Σε αυτές τις διαταξικές και εθνικιστικές αφηγήσεις, το 2016, μια κυβέρνηση ψευτο – αριστεράς μαζί με την ακροδεξιά των ΑΝΕΛ – και μια κεντρο – ακροδεξιά αντιπολίτευση σε ετοιμότητα στον πάγκο – ήταν το φυσικό επακόλουθο. Από το 2009 και μετά, αυτό που βαφτίστηκε «κρίση», για τα πιο πολλά αφεντικά, φαινόταν ως μια τρελή ευκαιρία. Μια αγορά φτηνής εργασίας μετασχηματιζόταν σε μια αγορά πάμφθηνης εργασίας, με όλες τις ρατσιστικές και έμφυλες συνέπειες αυτής της συνθήκης. Τέλεια ευκαιρία, αλλά όχι για όλους τους κλάδους.
Για την εργοδοσία σε κάποιους κλάδους, απλά ήταν αδύνατον να υπάρχει ζήτηση με τόσο χαμηλούς μισθούς.
Αντίθετα με τη φλυαρία του θεάματος, τα ξεροκόμματα και τα ελεεινά φιλοδωρήματα που πέταξε ο ΣΥΡΙΖΑ, πάντα σε συνεννόηση με τις εργοδοτικές ενώσεις, είχαν αποκλειστικό στόχο την αύξηση της ζήτησης, και με αποδέκτη κυρίως την μεσαία τάξη – τα αφεντικά των μικρών επιχειρήσεων, με παράλληλο στόχο να κρατηθεί σε μια συντήρηση η ζήτηση από τα χαμηλά εργατικά στρώματα. Αντίθετα από τη φλυαρία περί της ταυτότητας της προηγούμενης κυβέρνησης, τα «φιλοδωρήματα» είχαν κατεύθυνση τη μεσαία τάξη και την τόνωση της ζήτησης – όχι τις εργατικές ανάγκες. Τα εργατικά επιδόματα όπως και οι προνοιακές ρυθμίσεις και οι εργατικές συντάξεις, εν απουσία ενός συγκρουσιακού εργατικού κινήματος, συνέχισαν να εξαφανίζονται όπως και πριν. Οι εργατικές ανάγκες και οι συντάξεις υποχώρησαν μπροστά στις ανάγκες των αφεντικών, με τις ίδιες ακριβώς δικαιολογίες της δεξιάς: δεν μας αφήνουν απ’ έξω, έχουμε κρίση, δεν κυβερνάμε εμείς στην ουσία… το ίδιο ακριβώς ψέμα. Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, στα βασικά ζητήματα, υπήρξε η μόνη ικανή κομματική ηγεσία την περίοδο μετά το 2015 να εφαρμόσει τη δεξιά ατζέντα: μειώσεις και παγώματα στο βασικό μισθό, επενδύσεις στο μιλιταρισμό και τον τυχοδιωκτισμό των ντόπιων πολεμοκάπηλων, διακρατικές συμφωνίες που βόλευαν τον επεκτατισμό του ελληνικού κεφαλαίου και την εκμετάλλευση εργασίας στις γειτονικές χώρες, μικρά και ανεπαρκή φιλικά χτυπήματα στην πλάτη απέναντι στα αιτήματα ζωής και θανάτου της δεύτερης γενιάς, των μειονοτήτων και της προσφυγιάς. Η εθελοδουλία των εργατών στους εργολάβους τους, (παρά τις μπούφλες που πέφτουν ενίοτε) είναι πράγματι ιστορικά πρωτοφανής – ακόμα και για αυτούς τους κομματικούς μηχανισμούς – και ενδεικτική των καιρών.
Τα ίδια χρόνια η εργατική και η κοινωνική βάση της αναρχίας και της αριστεράς έδωσαν τεράστιο αγώνα και χρόνο ενάντια στην εμφάνιση των νεοναζί στο δρόμο. Πετύχαμε, τους διώξαμε από το δρόμο, τα θεσμικά αποτελέσματα ήρθαν ως αποτέλεσμα αυτών των αγώνων. Οι ηγεσίες των πολιτικών κομμάτων και η συντριπτική πλειοψηφία των μπάτσων απλά τους έκαναν πλάτες, όπως συνεχίζουν να κάνουν πλάτες σε κάθε λογής εθνικιστές και φασίστες, μέσα ή δίπλα τους.
Στο ίδιο μοτίβο κι ο πόλεμος ενάντια στις ζωές των προσφύγων.
Μετά την αλητεία του προηγούμενου κυβερνητι-κού σχηματισμού, δηλαδή την στρατιωτική διαχείριση, τις εσκεμμένα αβίωτες συνθήκες στα κέντρα, την υποστελέχωση στις υπηρεσίες μέριμνας, τη συνδιαμόρφωση της συμφωνίας Ε.Ε. – Τουρκίας ενάντια στα ανθρώπινα δικαιώματα, την άρνηση και την αδιαφορία στα ζητήματα υποστήριξης της διάσωσης. Τώρα με την ΝΔ, όλα δείχνουν ότι πρότυπο της νέας κυβέρνησης είναι οι ρατσιστικές πολιτικές κυβερνήσεων του στυλ Τραμπ, Ορμπάν, Σαλβίνι, Νετανιάχου ή και Ρωσίας ενάντια στην προσφυγική ζωή. Αυτό είναι το συμπέρασμα, σύμφωνα με τις πρόσφατες δηλώσεις των λακέδων της ΝΔ για κλειστά κέντρα και τις υποσχέσεις στο ρατσιστικό όχλο των ψηφοφόρων της δεξιάς, για εμβάθυνση των κοινωνικών αποκλεισμών. Στο ίδιο πλαίσιο και το επικοινωνιακό παιχνίδι ΣΥΡΙΖΑ – ΝΔ γύρω από την απόδοση ΑΜΚΑ σε μετανάστες και πρόσφυγες. Η απόδοση ΑΜΚΑ είναι μια ρύθμιση που θα έπρεπε να είναι εδώ και χρόνια αυτονόητη, και σήμερα η ΝΔ την παγώνει ξανά ώστε να πανηγυρίσει το περιθωριακό και ρατσιστικό της ακροατήριο. Ήδη, χιλιάδες ανήλικες/οι των προσφυγικών οικογενειών στερούνται τη βασική πρόσβαση στην υγεία και την εκπαίδευση λόγω των αντιμεταναστευτικών πολιτικών των φασιστόμουτρων της κυβέρνησης.
Σήμερα, η έρευνα για το τι συμβαίνει ακόμα και σε παιδιά, μέσα στα στρατοπέδα εγκλεισμού μεταναστών στις ΗΠΑ και στην Ευρώπη, μας υπενθυμίζει τι σημαίνει κλειστό κέντρο υποδοχής.
Ανάλογα κλειστά κολαστήρια, που θα έχουν κατά κανόνα όλη την βαρβαρότητα κάθε κλειστού ιδρύματος ετοιμάζουν, όπως διαφημίζουν όλο το καλοκαίρι οι γνωστοί ρατσιστές Χρυσοχοΐδης και Αθανασίου. Αυτόν το μήνα δυο χιλιάδες πρόσφυγες κυρίως από ευάλωτες ομάδες (γυναίκες, παιδιά, ηλικιωμένοι) μεταφέρθηκαν από τις απάνθρωπες συνθήκες της Λέσβου, καθώς εκεί δεν χώραγαν, σε επίσης απάνθρωπες συνθήκες στην βόρεια Ελλάδα, στριμωγμένοι πάλι σε σκηνές και χωρίς αξιοπρεπή κάλυψη των βασικών αναγκών. Ταυτόχρονα, η νέα κυβέρνηση επιτέθηκε στα κινήματα στέγασης και στους κοινωνικούς δεσμούς των προσφύγων, απαγάγωντας εκατοντάδες μέλη προσφυγικών κοινοτήτων μέσα στα Εξάρχεια και κλείνοντας τις καταλήψεις. Οι άμεσες μεταφορές υπηρεσιών του Υπoυργείου Μετανάστευσης ξανά στους μπάτσους έρχεται σε αντίφαση ακόμα και με τις οδηγίες της Ε.Ε.
Σε αυτά τα κλειστά ιδρύματα, όπου ο μόνος νόμος είναι η απουσία κάθε νόμου πέραν της εξουσίας του ανθρωποφύλακα, η μόνη απάντηση θα είναι πάλι αυτά που ήδη έχουμε δει: οι αόρατες εξεγέρσεις, οι απεργίες πείνας ακόμα και παιδιών – προσφύγων. Χρέος ανθρώπινο να εμποδίσουμε επιτέλους αυτή τη βαρβαρότητα. Ήδη βλέπουμε τα αποτελέσματα και της νέας διακυβέρνησης, με τις νέες επιχειρήσεις σκούπα κατά εργατών στις πόλεις και στα χωριά και τις επικίνδυνες επαναπροωθήσεις που έχουν ως αποτέλεσμα να χάνονται ζωές μεταναστών και προσφύγων στη Μεσόγειο.
Από τη μια κυβέρνηση στην επόμενη, τα αφεντικά, οι ρατσιστές και οι πολεμοκάπηλοι επιβιώνουν εις βάρος των καταπιεσμένων. Τα παραμύθια όμως, τελειώνουν κάποτε. Το σενάριο που ετοιμάζουν τα αφεντικά, και όχι μόνο στην Ελλάδα, είναι η επίλυση της κρίσης της κερδοφορίας τους μέσω του μιλιταριστικού τυχοδιωκτισμού και νέων πολεμικών επεισοδίων. Οφείλουμε να τους κόψουμε το αέρα. Και μέσα από την ενότητα στη βάση, μπορούμε να το κάνουμε άμεσα.
Η συλλογική μας δράση κινείται ταξικά, ενάντια στους διαχωρισμούς των παρατάξεων: γνωρίζουμε ότι άλλο πράγμα τα πρωτοκλασάτα κομματικά στελέχη στα επιτελεία των κομμάτων της αριστεράς και άλλο πράγμα η εργατική και η κινηματική βάση της κοινωνικής αριστεράς, που σε πολλά σημεία στην επαρχία γνωρίζει καλά να οργανώνεται αντι-ιεραρχικά και με ανιδιοτέλεια πλάι στην κινηματική βάση των αναρχικών – ή και να συνδιαμορφώνουν μαζί τις αντιστάσεις. Στην ενότητα αυτής της βάσης είναι η ευθύνη να ξεβραστούν οι εργοδοτικές και εθνορατσιστικές ηγεσίες (τυπικές ή άτυπες) τους και να συγκροτήσουν ένα πραγματικό ανταγωνιστικό κίνημα ισότητας, ελευθερίας και δικαιοσύνης. Διατηρώντας το όραμα της αταξικής κοινωνίας. Ένα κίνημα ουσιαστικά διεθνιστικό και προλεταριακό – όλων των ζωών που επιθυμούν έμπρακτα την αντίσταση στον καπιταλισμό, ενάντια στους διακρατικούς πολέμους, ενάντια στον ρατσισμό και στην πατριαρχία, ενάντια στους δράκουλες κάθε εξουσίας και κομματικής γραφειοκρατίας, όπως και ενάντια στα έθνη. Ενάντια στις εθνοκεντρικές – τοπικιστικές αφηγήσεις για τα αίτια των προβλημάτων μας, ένα κίνημα για τη διεθνή αλληλεγγύη και την αυτό-οργάνωση της συλλογικής επίλυσης των αναγκών μας.
Αρκετά ανεχτήκαμε την έλλειψη,
ώρα να μοιραστούμε την αφθονία.
Κατάληψη Rosa Nera – Xανιά – Σεπτέμβρης 2019