Τo τελευταίo διάστημα εντείνεται και πάλι η επίθεση της ελληνικής κυβέρνησης, των ΜΜΕ και των όχλων που τους ακολουθούν ενάντια στην προσφυγιά. Κρίναμε σκόπιμο να μοιράσουμε πάλι παλαιότερα μας κείμενα υποστήριξης του προσφυγικού ταξιδιού και της μεταναστευτικής ζωής, σαν μια υπενθύμιση και ταυτόχρονα παρακίνηση των κοινών αγώνων μαζί με τους ανθρώπους της ξενιτιάς και της προσφυγιάς.
Αποσπάσματα από παλαιότερα κείμενα της Κατάληψης RosaNera
«…Η Ελλάδα είναι μία από τις ευρωπαϊκές χώρες τα αφεντικά της οποίας εκμεταλλεύονται τα τελευταία 30 χρόνια τη μεταναστευτική εργασία, η οποία έχει προσφέρει τα μέγιστα στην οικονομία και τα ασφαλιστικά ταμεία. Παρά την συνεισφορά των μεταναστών, ο πληθυσμός αυτός δεν έχει τα ίδια κοινωνικά και πολιτικά δικαιώματα με τους γηγενείς και το ίδιο ισχύει για τη δεύτερη γενιά, τα παιδιά δηλαδή των μεταναστευτικών οικογενειών που γεννήθηκαν και ζουν εδώ.
Τα ίδια ισχύουν για τους πρόσφυγες που έρχονται από πολέμους, στους οποίους συμμετέχει συχνά και ο ελληνικός στρατός. Το ελληνικό κράτος σε συνεργασία με το τουρκικό και άλλα ευρωπαϊκά κράτη συμμετέχει σε ένα από τα μεγάλα και «αόρατα» εγκλήματα της εποχής μας: την αναγκαστική παρανομοποίηση της προσφυγιάς και της ξενιτιάς που οδηγεί στην εκμετάλλευση και στο θάνατοόσων επιχειρούν – αναγκαστικά παράνομα – να βρουν καταφύγιο ή εργασία στις χώρες της Ευρώπης. Η ιστορία της ελληνικής μεταναστευτικής πολιτικής συμπυκνώνεται στα εξής: άρνηση δικαιωμάτων και ασύλου, καταλήστευση της εργασίας, παράνομοι και απάνθρωποι εγκλεισμοί, βασανισμοί και αναγκαστικές επαναπροωθήσεις, αναγκαστική παρανομοποίηση, με στόχο την ευρύτερη υποτίμηση της ζωής και της εργασίας.
Άνθρωποι που το μόνο τους «έγκλημα» είναι ότι έρχονται από φτωχές χώρες και από εκμεταλλευόμενες κοινωνικές τάξεις, τους αφαιρείται το οποιαδήποτε δικαίωμα – ακόμα και αυτό της αίτησης ασύλου – και στοιβάζονται χωρίς λόγο για 12 και 18 μήνες σε αποθήκες ανθρώπων που φυλάσσονται από καθάρματα και βασανιστές. Φυσικά και εδώ το «ελληνικό δαιμόνιο» παίζει το ρόλο του: καθώς τα στρατόπεδα αυτά επιδοτούνται από την Ε.Ε., αρκετά λαμόγια βρίσκουν την ευκαιρία για μίζες. Και εδώ η εξουσία κάνει πολιτική για κέρδη πάνω σε φυλακισμένους και πτώματα…»
Κατάληψη RosaNera (Αύγουστος, 2013): Σεβασμός στους εξεγερμένους της Αμυγδαλέζας
«…τα αφεντικά δεν είναι ρατσιστές μόνο λόγω ιδεολογίας. Τους συμφέρει ο ρατσισμός, καθώς τους βοήθησε να παγώσουν μισθούς και μεροκάματα τα τελευταία είκοσι χρόνια, να καταργήσουν επιδόματα, εργόσημα και ένσημα σε βάρος της ζωής και της εργασίας όσων παράγουν τον κοινωνικό πλούτο, και κυρίως ενάντια στο πιο «αδύναμο πολιτικά» κομμάτι της εργατικής τάξης, αυτό των μεταναστών και των προσφύγων.
Όμως, ο «τουρισμός», τα «εστιατόρια», η «οικοδομή», η «βιοτεχνία» και τα «μαγαζιά» υπάρχουν και λειτουργούν, χάρη και στην εργασία εκατοντάδων χιλιάδων μεταναστών και μεταναστριών στη χώρα. Μεταναστών και μεταναστριών οικοδόμων, εργατριών/ών γης, εργαζόμενων στην καθαριότητα, σερβιτόρων, μαγειρισσών, οικιακών βοηθών κτλ. Με τους μετανάστες και τις μετανάστριες λοιπόν ζούμε και δουλεύουμε μαζί, γι’ αυτό και θα . αγωνιστούμε μαζί.
Οι μετανάστες που κατοικούν εδώ μόνιμα, ένα τεράστιο κομμάτι της πολυεθνικής εργατικής τάξης της Ελλάδας, ζει χωρίς τα βασικά εργατικά, πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα πάρα το ότι κάποιες από τις οικογένειες τους έχουν φτάσει πλέον στην τρίτη γενιά. Ο ντόπιος ρατσισμός δεν έχει αναγνωρίσει ακόμα στοιχειώδη δικαιώματα (ισότιμης συμμετοχής στην εκπαίδευση, την πολιτική, την υγεία, τα εργατικά δικαιώματα) σε αυτούς και τις οικογένειες τους, με ευθύνη και του εργατικού κινήματος, με ευθύνη όλων μας.Για αυτούς τους ανθρώπους η εργασία στον ελληνικό καπιταλισμό αποτελεί καθήκον, καθώς από αυτό εξαρτάται η άδεια παραμονής τους.
Ο ρατσισμός πάει πακέτο με την κρίση των αφεντικών: γιατί ρίχνει τα μεροκάματα χρόνια τώρα με το να πουλάει εθνικιστικό παραμύθι. Το δηλητήριο της ξενοφοβίας συμφέρει τα αφεντικά και τους ρατσιστές λακέδες τους, καθώς ο τρόμος τους είναι να ενωθούν ντόπιοι και μετανάστες εργάτες στη βάση των κοινών τους ταξικών συμφερόντων, αλλά και στη βάση των ανθρώπινων αξιών της αλληλοβοήθειας και της ισότητας.
Η υποτίμηση των εργατικών δικαιωμάτων είναι και υποτίμηση των ανθρώπινων δικαιωμάτων. Ως αποτέλεσμα των πολέμων στη Συρία, το Αφγανιστάν, το Ιράκ, την Ερυθραία και το Σουδάν, έρχονται στην Ευρώπη αναζητώντας άσυλο οι πρόσφυγες πολέμου. Οι πρόσφυγες, σύμφωνα με τις διεθνείς συνθήκες μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, δικαιούνται άσυλο: μετακίνηση, παραμονή και επιστροφή όπου οι ίδιοι νιώθουν ασφαλείς.
Σήμερα, οι συνθήκες αυτές καταπατούνται με την μη απόδοση ασύλου, την παραβίαση της ελευθερίας της μετακίνησης, τις παράνομες επαναπροωθήσεις, τους εγκλεισμούς και τα βασανιστήρια ακόμα και ανηλίκων. Εκατοντάδες χιλιάδες παιδιά προσφύγων στην Ιορδανία, την Τουρκία, το Λίβανο και τη Συρία εργάζονται σε άθλιες συνθήκες. Έτσι, χιλιάδες προσφυγικές οικογένειες ή ασυνόδευτα παιδιά – εργάτες προσπαθούν να ταξιδέψουν σε χώρες όπου τουλάχιστον απαγορεύεται επίσημα η παιδική εργασία.
Δυστυχώς στην Ευρώπη αντί για τα περίφημα ανθρώπινα δικαιώματα, συναντάνε την αναγκαστική παρανομοποίηση της ζωής τους, την εκμετάλλευση και το ρατσισμό. Αποτέλεσμα είναι πως δέκα χιλιάδες παιδιά προσφύγων αγνοούνται, σύμφωνα με τον Ο.Η.Ε.
Παράλληλα, τα ναυάγια και οι θάνατοι δεκάδων χιλιάδων μεταναστών και προσφύγων από τη δεκαετία του ΄90 είναι δολοφονίες και οφείλονται σε απάνθρωπες πολιτικές μετανάστευσης και ασύλου.Είμαστε ενάντια σε κάθε είδους κλειστού τύπου δομή που λειτουργεί αυτή τη στιγμή ανά την Ελλάδα, όπως και αν αποκαλούνται (hotspot, κέντρα ταυτοποίησης, κέντρα καταγραφής). Είναι τόποι παράνομου εγκλεισμού και κοινωνικού αποκλεισμού των μεταναστών και των προσφύγων. Στόχος τους είναι ο αστυνομικός και στρατιωτικός έλεγχος της ζωής, η υποτίμηση της εργασίας των μεταναστών και μεταναστριών και η γκετοποίησή τους.
Στα ίδια αυτά κέντρα και με τους ίδιους μπάτσους τα τελευταία χρόνια φυλακίζονται με εντολές ντόπιων αφεντικών μετανάστες εργάτες στη βάση ρατσιστικών πολιτικών. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η φυλάκιση των απλήρωτων μεταναστών εργατών μετά τις διεκδικήσεις των μεροκάματων που τους χρωστάγανε στα πορτοκάλια της Λακωνίας και η μετέπειτα απέλασή τους.
Αυτή τη στιγμή οι συνθήκες διαβίωσης και υγιεινής στα κέντρα αυτά είναι άθλιες. Οι μπάτσοι εκεί κάνουν ότι θέλουν, όπως συμβαίνει σε κάθε χώρο όπου κρατούνται άνθρωποι χωρίς δικαιώματα, είτε αυτό λέγεται «αστυνομικό τμήμα Ομόνοιας», είτε «κέντρο υποδοχής». Ακόμα και κάποιες ΜΚΟ έχουν αποχωρήσει από αυτούς τους χώρους καταγγέλλοντας τις συνθήκες, ενώ οι περισσότερες αποδέχτηκαν το ρόλο του ανθρωποφύλακα και του συνεργάτη.
Για την διαμονή των προσφύγων, είμαστε απέναντι σε κάθε είδους διαχωρισμό που δημιουργεί κοινωνικούς αποκλεισμούς και την περιθωριοποίηση των μεταναστών. Η λύση είναι η ένταξη με όρους κοινωνικοποίησης στον κοινωνικό ιστό, με πλήρη δικαιώματα. Η παραβίαση αυτών των δικαιωμάτων είναι δείγμα επιστροφής στη βαρβαρότητα, όπου η διαχείριση των πληθυσμών θα είναι ζήτημα του στρατού και της αστυνομίας.
Σήμερα, δεν μπορεί να υπάρχει εμπιστοσύνη σε θεσμούς που επιτρέπουν ακραία ρατσιστικές φωνές. Δε δεχόμαστε οι πρόσφυγες να γίνονται αντικείμενο εκμετάλλευσης εργοδοτών, μαγαζατόρων, κάποιων μεγαλο- μπάτσων και τοπικών αρχόντων που βρίσκουν ευκαιρία να βγάλουν φράγκα είτε από τους ίδιους τους πρόσφυγες, είτε τρώγοντας τα χρήματα που δίνουν οι διακρατικοί θεσμοί. Ο πόλεμος ενάντια στην προσφυγιά και τη μετανάστευση είναι ο ταξικός πόλεμος των αφεντικών εναντίον όλων μας.»
Κατάληψη RosaNera (Οκτώβριος, 2014): Ποιοι τα έχουν βάλει με τους μετανάστες, τους πρόσφυγες, τις οικογένειες τους με τα δικαιώματα της ζωής και της εργασίας τους;
Τα μεσάνυχτα της Δευτέρας 20 Ιανουαρίου ένα αλιευτικό σκάφος με προσφυγικές οικογένειες σε αναζήτηση ασύλου λόγω των πολέμων στη Συρία και το Αφγανιστάν, βυθίζεται στο Φαρμακονήσι από το ελληνικό λιμενικό. Δύο γυναίκες, εννιά παιδιά και βρέφη θα πνιγούν στην «Ευρώπη των δικαιωμάτων», δολοφονημένοι από τις κρατικές πολιτικές υποτίμησης και εκμετάλλευσης της προσφυγικής ζωής και της μεταναστευτικής εργασίας.
Το γεγονός αποδίδεται αρχικά από τις λιμενικές αρχές και τους δημοσιογράφους σε λάθος κατά τη διαδικασία ρυμούλκησης. Σύντομα όμως οργανώσεις αλληλεγγύης και ανθρωπίνων δικαιωμάτων φέρνουν στο φως τις μαρτυρίες των επιζώντων του ναυαγίου. Εκεί αποκαλύπτεται πως πρόκειται για άλλη μια δολοφονία, άλλο ένα αποτέλεσμα των δια-κρατικών αντιμεταναστευτικών πολιτικών Ελλάδας και Τουρκίας, σε συνεργασία με την υπόλοιπη Ευρώπη. Ο κρατικός πόλεμος ενάντια στην προσφυγιά και την ξενιτιά περιλαμβάνει μαζί με τις παράνομες και βίαιες επαναπροωθήσεις, την σταδιακή κατάργηση των δικαιωμάτων προστασίας των προσφυγικών οικογενειών και τις κρατικές στρατηγικές υπονόμευσης του ασύλου. Ένα στρατιωτικοποιημένο σύμπαν παράνομων και απάνθρωπων εγκλεισμών και βασανιστηρίων, όπου όλα επιτρέπονται για τους ανθρωποφύλακες. Και επιτρέπονται όλα με ευθύνη αυτής της κοινωνίας και των ανοχών της.
Μετά τη δημοσίευση των μαρτυριών, ξαναγίνεται από το κράτος και τον τύπο μια προσπάθεια συγκάλυψης της κρατικής δολοφονίας μέσα από ρεπορτάζ που στοχεύουν στον εύκολο συναισθηματισμό, στην πρόκληση σύγχυσης ή και τη σχετικοποίηση γύρω από το έγκλημα. Τα γεγονότα όμως μιλάνε από μόνα τους, ακόμα κι αν αποδεχτεί κανείς την εκδοχή των ίδιων των λιμενικών αρχών: Το σκάφος του λιμενικού ρυμούλκησε με μεγάλη ταχύτητα το σκάφος των προσφύγων και αρνήθηκε να επιβιβάσει τους πρόσφυγες.
Παρόλα αυτά η επιβίβαση έγινε μόνο όταν το αλιευτικό βυθίστηκε και χάθηκαν οι δύο γυναίκες και τα εννιά παιδιά. Σύμφωνα με τις μαρτυρίες των προσφύγων, υπό την απειλή όπλου οι πρόσφυγες αναγκάστηκαν να ξαναδέσουν το σκοινί που κόπηκε κατά τη ρυμούλκηση, ενώ απωθήθηκαν και το λιμενικό τους αρνήθηκε βίαια να επιβιβάσουν έστω τα παιδιά παρά το ότι το προσφυγικό σκάφος είχε αρχίσει να μπάζει νερά. Παράλληλα τους έβριζαν και τους έλεγαν «να γυρίσουν στην Τουρκία». Σύμφωνα με τις καταγγελίες των οργανώσεων δικαιωμάτων των προσφύγων οι λιμενικές αρχές δεν έχουν δώσει καμία εξήγηση, γιατί όταν τα παιδιά πνίγονταν στη θάλασσα δεν τους δόθηκαν σωσίβια ή σκοινί, ενώ οι επιζήσαντες δέχτηκαν κατά την επιβίβαση την κακομεταχείριση από τους λιμενικούς. Ας σημειωθεί πως στην περιοχή(γύρω απ’ το Φαρμακονήσι) έχουν τεκμηριωθεί υποθέσεις που αφορούν βασανισμούς, παράνομες επαναπροωθήσεις και εγκαταλείψεις προσφύγων, τόσο από το ελληνικό όσο και από το τουρκικό κράτος. Οι επιζήσαντες του ναυαγίου μεταφέρθηκαν στον Πειραιά, συκοφαντήθηκαν από το υπουργείο των μπάτσων, ενώ αίτημά τους για ανάσυρση των νεκρών σωμάτων των οικογενειών τους δεν έχει απαντηθεί ακόμα.
Πέρα από τους εσκεμμένα ανεπαρκείς θεσμούς προστασίας – σε αντίθεση με τους καλοπληρωμένους και τεχνολογικά άρτιους θεσμούς δολοφονίας – η ιστορία των δολοφονιών στο Φαρμακονήσι επαναλαμβάνει το αίτημα του κράτους και των μικρών και μεγάλων αφεντικών για «βίο αβίωτο» των μεταναστών (όπως «στοχευμένα» το διατύπωσε ο αρχηγός της ελληνικής αστυνομίας) αλλά και την ξεφτίλα μιας κοινωνίας χωρίς ανθρωπιά. Ακριβώς επειδή η υποτίμηση της μεταναστευτικής ζωής και εργασίας δεν έγινε μόνο «από τα πάνω», αλλά και με την ευθύνη μεγάλων κομματιών της ελληνικής κοινωνίας που είδαν τη ζωή των μεταναστών και των μεταναστριών ως φτηνή εργασία, τους πρόσφυγες ως αναλώσιμες ζωές και παράπλευρες απώλειες στη γεωπολιτική διαδρομή του ελληνικού επεκτατισμού. Πολλοί από τους πρόσφυγες που χάθηκαν από τη δεκαετία του ’90 μέχρι σήμερα, προσπαθώντας να βρουν άσυλο ή ένα καλύτερο μέλλον στην Ευρώπη, διέφευγαν από χώρες σε εμπόλεμη κατάσταση, στις οποίες ακόμα βρίσκεται ο ελληνικός στρατός στο πλαίσιο γεωπολιτικών ανακατατάξεων που ονομάστηκαν «ανθρωπιστικές αποστολές». Άλλωστε ο ευρύτερος στόχος των στρατιωτικών πολιτικών για έναν «αβίωτο βίο» είναι η καταλήστευση της μεταναστευτικής ζωής και εργασίας και η αναγκαστική παρανομοποίηση, με στόχο την ευρύτερη υποτίμηση της ζωής και της εργασίας.
Θα το πούμε ακόμα μια φορά…
Τα ευρωπαϊκά κράτη, όπως και το ελληνικό κράτος σε συνεργασία με το τουρκικό, συμμετέχουν σε ένα από τα μεγάλα και «αόρατα» εγκλήματα της εποχής μας: την αναγκαστική παρανομοποίηση της προσφυγιάς και της ξενιτιάς που οδηγεί στην εκμετάλλευση και στο θάνατο όσων επιχειρούν – αναγκαστικά παράνομα – να βρουν καταφύγιο ή εργασία στις χώρες της Ευρώπης. Πρόκειται για κρατικές δολοφονίες των κατ’ εξοχήν ανθρώπινων ζωών που έχουν ανάγκη προστασίας. Από το ’93 μέχρι σήμερα έχουν τεκμηριωθεί από οργανώσεις δικαιωμάτων 17.500 θάνατοι για τους οποίους ευθύνονται οι πολιτικές ελέγχου της μετανάστευσης και της διακρατικής υπονόμευσης της παροχής ασύλου σε όσους το έχουν ανάγκη. Ο πραγματικός αριθμός των νεκρών και των αγνοούμενων είναι πολύ μεγαλύτερος.
Η Ελλάδα συμμετέχει πρόθυμα στον πόλεμο ενάντια στην μετανάστευση, αντιμετωπίζοντας με στρατιωτικούς και αστυνομικούς θεσμούς την προσφυγιά και τις οικογένειες των μεταναστών, ενώ οι θεσμοί προστασίας των προσφύγων και των οικογενειών τους είναι εσκεμμένα χαλαροί και ανεπαρκείς. Με αφορμή την εξέγερση στην Αμυγδαλέζα, το καλοκαίρι του 2013 γράφαμε για τις εξαιρέσεις αυτής της κοινωνίας, όπως τους ψαράδες στη Σκάλα της Συκαμινιάς στη Λέσβο που αντίθετα με τους λιμενικούς στο φαρμακονήσι, ρισκάραν τη ζωή τους για να σώσουν τις οικογένειες των σύριων προσφύγων από τα σαπιοκάραβα.
Η τελευταία ελπίδα αυτής της κοινωνίας είναι όσοι και όσες υπερασπίζονται την αυτονόητη ελευθερία της ανθρώπινης μετακίνησης και τους αγώνες ντόπιων και μεταναστών στους χώρους της δουλειάς και στην καθημερινή ζωή…»
Κατάληψη RosaNera (Ιανουάριος, 2014) Μεσόγειος, ένα απέραντο νεκροταφείο προσφύγων
«Παντού στον κόσμο εμφανίζονται ρατσιστικές, αντιμεταναστευτικές και φιλοπόλεμες κινητοποιήσεις, ακόμα και κυβερνήσεις. Αυτό συμβαίνει όπου η αντιφασιστική συνείδηση κοιμάται και όπου η ανοησία περί «δύο άκρων» επιβιώνει ακόμα. Όπως αλλού, έτσι και στα μέρη μας, οι φασίστες είναι κομμάτι της προσπάθειας πειθάρχησης και τρομοκράτησης της μεταναστευτικής εργατικής τάξης αλλά και όλων των μειονοτήτων, όπως και της διασποράς της άγνοιας και του εθνικισμού, με στόχο την κοινωνική χειραγώγηση που μπορεί να κάνει εφικτό ακόμα και ένα πραξικόπημα ή ένα πόλεμο που θα εξυπηρετεί μερίδα των ντόπιων αφεντικών.
Αγώνας ταξικός αντιφασιστικός, ούτε σιωπή, ούτε συνενοχή στα μιλιταριστικά σχέδια των αφεντικών
Πλήρη κοινωνικά και πολιτικά δικαιώματα στη δεύτερη γενιά
Άσυλο και υποστήριξη των προσφύγων και των μεταναστών στους αγώνες τους για ζωή και για την ελευθερία της ανθρώπινης μετακίνησης…»
Κατάληψη RosaNera (Δεκέμβριος, 2018) Για τη δολοφονία του ΠετρίτΖίφλε
«…Μόνο τους δύο πρώτους μήνες του 2016, ο αριθμός των νεκρών και των αγνοούμενων προσφύγων και μεταναστών κάθε ηλικίας που πνίγηκαν στην προσπάθεια τους να περάσουν στην Ευρώπη ξεπερνάει τους 500. Πρόκειται κυρίως για πρόσφυγες και οικογένειες προσφύγων που επιθυμούν να ξεφύγουν από τους εμφύλιους πολέμους κυρίως από τη Συρία, το Αφγανιστάν και το Ιράκ, αλλά και μετανάστες που αναζητούν καλύτερες συνθήκες ζωής και εργασίας.
Καθώς εκατομμύρια πρόσφυγες πολέμου συσσωρεύονται σε προσφυγικούς καταυλισμούς σε Ιορδανία (6,5εκ. πληθυσμός, 630.000 πρόσφυγες), Λίβανο(4.5εκ. πληθυσμός, 1,7εκ. πρόσφυγες) ή στις πόλεις της Τουρκίας, χιλιάδες παιδιά εργάζονται σε άθλιες συνθήκες, κάποιες φορές ακόμα και από 6 χρονών στη συλλογή δομικών υλικών. Έτσι, χιλιάδες οικογένειες ή ασυνόδευτα παιδιά – εργάτες προσπαθούν να ταξιδέψουν σε χώρες όπου τουλάχιστον απαγορεύεται επίσημα η παιδική εργασία. Τα ναυάγια και οι θάνατοι των προσφύγων είναι δολοφονίες των κατ’ εξοχήν ανθρώπινων ζωών που χρίζουν προστασίας.
Την ευθύνη έχουν τα κράτη υποδοχής που διαχειρίζονται στρατιωτικά την ανθρώπινη μετακίνηση με στόχο την υποτίμηση της μεταναστευτικής εργασίας και την απαξίωση της προσφυγικής ζωής. Συνένοχες είναι και οι κοινωνίες που αδιαφορούν εδώ και 25 τουλάχιστον χρόνια για τις συνεχείς παραβιάσεις των δικαιωμάτων της ανθρώπινης μετακίνησης, την σταδιακή απαξίωση της συνθήκης της Γενεύης και των δικαιωμάτων των προσφύγων να αιτούνται άσυλο στη χώρα που επιθυμούν.
Μετά την ανθρωποσφαγή του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου, υπό την πίεση των νέων κινημάτων και των επιζησάντων των στρατοπέδων εξόντωσης τα κράτη των αφεντικών πιέστηκαν σε ορισμένες περιπτώσεις να τηρήσουν τις πολιτικές ασύλου. Έτσι τις δεκαετίες του ΄50 και του ΄60 θα κατοχυρώθηκαν κάποιες δεσμεύσεις για την προστασία των προσφύγων. Ήδη όμως από τα μέσα της δεκαετίας του ’80, η υποχώρηση των εργατικών και των κοινωνικών κινημάτων, η ανάδυση νέων ρατσιστικών και εθνικιστικών ρευμάτων, η λήθη της αντιπολεμικής και της αντιφασιστικής μνήμης, επανέφεραν στο προσκήνιο στην Ευρώπη, την υποβάθμιση των δικαιωμάτων της ανθρώπινης μετακίνησης και της προσφυγιάς.
Η διαχείριση των προσφύγων και των μεταναστών αποδόθηκε σε διακρατικούς στρατιωτικούς και αστυνομικούς θεσμούς. Τα ευρωπαϊκά κράτη κήρυξαν τον πόλεμο στη μετανάστευση, συνεργάστηκαν και εξόπλισαν απολυταρχικά καθεστώτα στη Βόρεια Αφρική με παράλληλο στόχο την εκμετάλλευση της ανθρώπινης μετακίνησης. Από τη δεκαετία του ’90 και μετά, η ταξική εκμετάλλευση και η φυσική εξόντωση των μεταναστευτών/τριών θα νομιμοποιήθηκε μέσα από το ιδεολόγημα της «ασφάλειας». Λόγω των αλλαγών στις πολιτικές ασύλου και μετανάστευσης, από τη δεκαετία του ΄90 μέχρι σήμερα έχουν τεκμηριωθεί δεκάδες χιλιάδες θάνατοι – δολοφονίες ανθρώπων που έχασαν τη ζωή τους προσπαθώντας να περάσουν στη λεγόμενη Ευρώπη – Φρούριο. Αν υπολογιστεί και ο αριθμός των χιλιάδων αγνοούμενων, ο αριθμός των νεκρών, ανάμεσα στους οποίους χιλιάδες παιδιά, είναι πολύ μεγαλύτερος. Σε πολλά ναυάγια δεν μένει κανείς να πει την ιστορία.
Στην εποχή μας καθώς ο διεθνής καπιταλισμός εξαντλεί τα όρια της υποτίμησης του κόστους εργασίας, η βιομηχανία του πολέμου ξαναέρχεται στο προσκήνιο ως εγγυητής διατήρησης της κερδοφορία των αφεντικών και των εθνικών τους οικονομιών. Αυτή τη στιγμή, εδώ και χρόνια μαίνεται μια ανθρωποσφαγή στη Συρία όπου οι εσωτερικοί στρατοί, πέρα από τις εσωτερικές του διαμάχες, λειτουργούν και ως εκπρόσωποι – σύμμαχοι γεωπολιτικών, στρατιωτικών ανταγωνισμών δεκάδων εθνικών κρατών, από αυτό της Ρωσίας και των κρατών του ΝΑΤΟ (π.χ Ελλάδα, Τουρκία), μέχρι τα κράτη της Μέσης Ανατολής .
Το 2011. σε πολλές χώρες της Βόρειας Αφρικής ξεκίνησαν εξεγέρσεις ενάντια στα παλιότερα καθεστώτα. Στη Συρία το καθεστώς του Άσσαντ βομβάρδισε τις δημοκρατικές ειρηνικές πορείες. Ξέσπασε εμφύλιος και εμφανίστηκαν πολλά διαφορετικά στρατόπεδα με διαφορετικά εθνικά, θρησκευτικά και πολιτικά χαρακτηριστικά. Στον εμφύλιο που ξέσπασε, το Ρωσικό κράτος υποστήριξε τον Άσσαντ, ο οποίος συνέχισε να δολοφονεί αμάχους, ενώ οι ΗΠΑ και άλλες χώρες του ΝΑΤΟ εξόπλισαν τους στρατούς της αντιπολίτευσης. Τα δημοκρατικά κινήματα περιορίστηκαν και αναδύθηκαν αντιστασιακοί στρατοί που ανταγωνίστηκαν τον Άσσαντ σε βαρβαρότητα και δολοφονίες αμάχων. Εμφανίστηκε ο Ισλαμικός Στρατός του Λεβάντε, ο οποίος, αν και πιο θεαματικός, δεν έχει κάνει περισσότερα εγκλήματα από αυτά του Άσσαντ. Χρησιμοποιήθηκαν χημικά όπλα για να βομβαρδιστούν κατοικημένες περιοχές, χωρίς να έχει διαλευκανθεί ακόμα από ποιο στρατόπεδο και με ποιανού τις πλάτες. Έτσι οι μεγάλες εθνικές βιομηχανίες πολέμου βρέθηκαν με πολλούς πελάτες και όπως είναι φυσικό πουλήσανε και πουλάνε τα όπλα τους σε όλους. Ο πόλεμος μεταφέρθηκε και στα νοτιοανατολικά του τουρκικού κράτους, ο στρατός του οποίου βομβαρδίζει πόλεις όπου κατοικούν κουρδικοί πληθυσμοί. Κούρδικες ομάδες απαντούν στο εσωτερικό της Τουρκίας, ενώ τυφλές βόμβες δολοφονούν αμάχους.
Το 2012, κάποιοι σύριοι δημοκρατικοί, ανθρωπιστές, θρησκευόμενοι αλλά και αναρχικοί έκαναν εκκλήσεις (και στην Ελλάδα) για διεθνή αντιπολεμική δράση, υποστήριξη των λιποτακτών και των προσφύγων. Τότε υπήρξε απόλυτη αδιαφορία στη χώρα μας και σε άλλες χώρες με «κίνημα». Τέσσερα χρόνια μετά που όλο και περισσότερες χώρες εμπλέκονται στον πόλεμο της Συρίας και εκατοντάδες χιλιάδες πρόσφυγες καταφτάνουν στην Ευρώπη διαπερνώντας και «γκρεμίζοντας σύνορα».
Η ελληνική κοινωνία και οι κοινωνίες της Ευρώπης έχουν τους πόρους και την ηθική υποχρέωση να υποστηρίξουν με κάθε τρόπο το ταξίδι και τη ζωή των προσφύγων και των μεταναστών. Έχουμε επίσης το χρέος να σταματήσουμε τους πολέμους και τον μεγάλο πόλεμο που ετοιμάζουν τα αφεντικά. Σε αυτή τη μάχη δεν μπορούμε να βρούμε σύμμαχους σε κομμάτια της αριστεράς ακόμα και της αναρχίας που επέλεξαν στρατόπεδα και σφαγείς αμάχων, αποσιώπησαν και κάλυψαν εγκλήματα, χώρισαν τους στρατούς σε ιμπεριαλιστικούς και αντι-ιμπεριαλιστικούς, ενώ πολλές φορές ταυτίσαν τον αντι-ιμεπριαλισμό τους με τα στρατηγικά ενδιαφέροντα του ελληνικού κράτους.
Οι εστίες μακροχρόνιων πολέμων είναι εστίες κερδών για τις εθνικές βιομηχανίες όπλων μέσα από τις αποικιοκρατικές πολιτικές, την υπόθαλψη εμφυλίων, τους βομβαρδισμούς αμάχων και τις δολοφονίες προσφύγων. Παράλληλα οι εθνικισμοί, ο ρατσισμός και ο φασισμός, η ισλαμοφοβία και ο αντισημιτισμός παρουσιάζονται ξανά ως νέες λύσεις, και οι υπήκοοι καλούνται να διαλέξουν ποια συμμαχία σφαγέων προτιμούν στις νέες γεωπολιτικές ανακατατάξεις.
Η ιστορία διδάσκει πως όποιος ανέχεται τον πόλεμο, το θάνατο και τη βαρβαρότητα για τον «άλλο», στο τέλος θα τον βιώσει και ο ίδιος. Σήμερα, καθώς τα αφεντικά θέλουν να μας ράψουν πάλι παγκόσμιο στρατιωτικό κουστούμι και να μας βάλουν στα φέρετρα των ηρώων, η κίνηση όλων των προσφύγων και των φυγάδων του πολέμου είναι μια κίνηση ελευθερίας.
Οι ζωές αυτές κάθε άλλο παρά «ροές» είναι, όπως επιθυμεί να τις από-ανθρωποποιήσει ο ρατσιστικός λόγος και να τις παρουσιάσει σα μηχανιστικές – αντανακλαστικές υδραυλικές κινήσεις που μπορούν τάχα να ελεγχθούν ολοκληρωτικά από τα κράτη. Εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι, παρά τη βούληση των φονιάδων, συνεχίζουν το ταξίδι τους. «Ας γαβγίζουν τα σκυλιά, το καραβάνι θα συνεχίσει», λέει μια αραβική παροιμία.
Οι πρόσφυγες και οι μετανάστες, ακόμα και όταν ξεφεύγουν από τη μιζέρια, παίρνουν τελικά τη ζωή στα χέρια τους, εκδικούνται με το ταξίδι τη μοίρα του πολέμου που επιφυλάσσουν για αυτούς οι εξουσιαστές και συχνά την ανατρέπουν. Η ανθρώπινη μετακίνηση, συνώνυμη της ανθρώπινης ύπαρξης έχει τη δική της αυτονομία, τα δικά της δίκτυα αλληλεγγύης και είναι μια αυτόνομη κίνηση ενάντια στον πόλεμο και τις προτεραιότητες των κρατών.
Σήμερα, τα κινήματα αλληλεγγύης στην προσφυγιά μεγάλωσαν, είναι πολυεθνικά και έχουν τη δυνατότητα να μάθουν από τους πρόσφυγες μέσα από τη συνάντηση μαζί τους ή να βουλιάξουν στο να χρησιμοποιηθούν ενάντια στους μετανάστες και τους πρόσφυγες ως άλλοθι από τους εξουσιαστές.
Με τους μετανάστες και τις μετανάστριες θα είμαστε μαζί στους αγώνες τους για το άσυλο, για τα χαρτιά, για ίσα δικαιώματα όλων των παιδιών, χωρίς προϋποθέσεις, όπως και στους αγώνες ενάντια στην παρανομοποίησή τους.
Είμαστε μαζί σε κοινούς αγώνες για ισότητα, αλληλεγγύη και ελευθερία για όλους και όλες, ενάντια στις βλέψεις των εθνών κρατών, των καταπιεστών και των εκμεταλλευτών. Υπερασπιζόμαστε την ελευθερία της μετακίνησης για κάθε άνθρωπο, αγωνιζόμαστε να μπλοκάρουμε την κίνηση της πολεμικής μηχανής των καπιταλιστών και των εθνικιστών λακέδων τους, αγωνιζόμαστε ενάντια στην υποτίμηση της ζωής από τα αφεντικά.
Αλληλεγγύη στους πρόσφυγες και τους μετανάστες – Κάτω όλοι οι στρατοί…»
Κατάληψη Rosa Nera, (Mάρτιος 2016), Μιλάτε για ροές, μιλάμε για ζωές.
