Τέρμα οι αυταπάτες:
ή με τους φονιάδες
ή με την προσφυγιά, την ταξική πάλη και τους λιποτάκτες
Τα «θερμά» μέτωπα των πολέμων πολλαπλασιάζονται, κυρίως στην αφρικανική ήπειρο και την Ασία, σε μια περίοδο αναζήτησης λύσεων για τις ισχυρές οικονομίες και τις πολεμικές τους βιομηχανίες. Οι γεωπολιτικοί ανασχηματισμοί στους χάρτες γράφονται μέσα από τις δολοφονίες των παιδιών, των αμάχων, των προσφύγων, τις αναγκαστικές επιστρατεύσεις, τις συνεχείς αλλαγές στρατιωτικών συσχετισμών και συμμαχιών. Ο πρώην φιλικός στρατός γίνεται εχθρός και ο εχθρός γίνεται πάλι φίλος, υπάρχει μπόλικο κρέας για τα βομβαρδιστικά και τα κανόνια, υπάρχουν πολλά εργοστάσια με βόμβες. Ο «πόλεμος» (και όχι κάποια κοινωνική μεταφορά του), εκείνος ο παλιός βρικόλακας, αγκαλιασμένος στην καπιταλιστική εποχή με το κεφάλαιο και αιώνιο τέκνο της ανθρώπινης άγνοιας, φαίνεται πως μπαίνει πάλι στην πρώτη θέση των επενδύσεων των αφεντικών και των πρόθυμων κοινωνικών τους συμμάχων.
Ταυτόχρονα στην Ελλάδα, δεκάδες χιλιάδες προσφύγων από τους πολέμους, βρίσκονται εγκλωβισμένοι σε άθλιες συνθήκες, σε άτυπες φυλακές στα νησιά, σε υπερπλήρεις και εσκεμμένα ανθυγιεινές υποδομές της ντροπής. Εκεί συνωστίζονται ευπαθείς ομάδες και παιδιά, άνθρωποι τραυματισμένοι στην ψυχή και το σώμα τους από πολέμους, σε κάποιους από τους οποίους συμμετείχε – ως «σωτήρια ανθρωπιστική δύναμη» – και ο ελληνικός στρατός. Στα ελληνο – τουρκικά σύνορα στον Έβρο, συνεχίζονται οι παράνομες και βίαιες επαναπροωθήσεις και τα βασανιστήρια προσφύγων και από τις δύο πλευρές των συνόρων. Άγνωστος παραμένει και ο αριθμός των παιδιών που συνεχίζουν να εξαφανίζονται στο εσωτερικό της Ευρώπης, αφού περάσουν αναγκαστικά παράνομα από την Ελλάδα. Μέσα σε κλίμα κοινωνικής αδιαφορίας, συνεχίζονται και τα ναυάγια των προσφυγικών πλοιαρίων στο Αιγάιο, με θύματα ανθρώπους που έχουν το δικαίωμα της διεθνούς προστασίας.
Στο εσωτερικό της χώρας, συμμαχίες μιλιταριστών και εθνικιστών, όπως και καθαρμάτων του βαθέως ελληνικού κράτους, έχουν εξαπολύσει μία επικοινωνιακή εκστρατεία εθνικιστικής και φιλοπόλεμης ρητορείας και παραγωγής επικίνδυνων γεγονότων, ώστε να διαφημίσουν τα σχέδια τους για την επίλυση της ελληνικής εκδοχής της κρίσης των αφεντικών μέσα από την εμπλοκή της Ελλάδας σε μια σειρά θερμών επεισοδίων ή/ και πόλεμο.
Όταν ο καπιταλισμός επιδιώκει την επίλυση των κρίσεων και των διακρατικών συγκρούσεων μέσα από τη διεύρυνση των πολέμων, οι δικοί μας αγώνες είναι στο πλευρό όσων κοινωνικών ή ταξικών αγώνων βάζουν ζητήματα, πρώτα και κύρια στο εσωτερικό των κρατών τους, ενάντια στο μιλιταρισμό και την εκμετάλλευση. Με έξυπνο τρόπο, ώστε να ματαιώνουν αντί να αναπαράγουν τα σχέδια των μιλιταριστών. Με προτεραιότητα, την υπεράσπιση της προσφυγιάς και της λιποταξίας, και όποιων συλλογικών ή χαοτικών κινήσεων μπορούν να μπλοκάρουν την απαξίωση της ζωής και την υποτίμηση της εργασίας, τους σχεδιασμούς των αφεντικών και των εθνικιστικών όχλων.
Βασική προϋπόθεση, όχι απλά να τελειώνουμε, αλλά να τσακίσουμε μαζί με τις εθνικιστικές αφηγήσεις, και το «αδερφάκι» τους: τις σαπισμένες αντι-ιμπεριαλιστικές αφηγήσεις, που οδήγησαν στην στρατολόγηση και την κατάντια ριζοσπαστικών κοινωνικών κομματιών στο να γίνουν πολιτικές ουρές, από πράκτορες μέχρι απλοί υποστηρικτές, απολυταρχικών και δολοφονικών καθεστώτων, εθνικισμών και διακρατικών συμμαχιών – λυκοφιλιών που τίποτα δεν έχουν να ζηλέψουν από τα εγκλήματα των δυτικών κρατών: πράγματι, τα «αντι-ιμπεριαλιστικά» κράτη και τα εθνικο-απελευθερωτικά αντάρτικα σχήματα και οι διακρατικές συμμαχίες τους, δεν υστέρησαν, ούτε υστερούν, καθόλου στην υπόθαλψη εμφυλίων και δικτατοριών, στην εξόντωση μειονοτήτων, στη στρατολόγηση πρώην ναζί εγκληματιών, στο εμπόριο όπλων, τις δολοφονίες αμάχων και παιδιών, τη θανάτωση, τη χρήση βασανιστηρίων και βιασμών ενάντια σε όσους θεωρούν αντιφρονούντες.
Το χρέος της εργατικής τάξης σε όσες από τις χώρες του κόσμου υπάρχει ακόμα η δυνατότητα αντιεθνικιστικών και αντιπολεμικών αντιστάσεων απέναντι στους σχεδιασμούς των κρατών μας για νέες σφαγές, είναι να απαιτήσει με κάθε έξυπνο, μαζικό ή ατομικό και συγκρουσιακό μέσο το τέλος των σφαγών και των βομβαρδισμών από όπου και αν προέρχονται οι στρατοί και τα όπλα που τις διαπράττουν. Για να συμβεί κάτι τέτοιο, προϋπόθεση είναι το τσάκισμα όσων πολιτικών δυνάμεων θεωρούν πως υπάρχουν καλοί στρατοί. Όσο ακόμα είναι καιρός, πριν μας αναγκάσουν να βρεθούμε, αναγκαστικά πλέον, με ένα όπλο στο χέρι να πολεμάμε για σκοπούς που θα μας ξεπερνάνε και εμάς και όσους άλλους νομίζουν ότι θα βρίσκονται στη «σωστή μεριά». Μακριά λοιπόν, από όσους ψεκασμένους λενινιστές πιστεύουν ακόμα στην «οικοδόμηση του σοσιαλισμού μέσα από την εκτροπή του παγκόσμιου πολέμου».
Να δούμε τη δυνατότητα της διεθνούς αλληλεγγύης σε μια νέα προοπτική και για ένα νέο παγκόσμιο επαναστατικό κίνημα μέσα από τη συνεργασία με όσους κινούνται «από τα κάτω», με όσους αρνούνται τον πόλεμο και στέκονται ενάντια στους εθνικισμούς και τον καπιταλισμό, χωρίς να επιθυμούν να γίνουν πρώτιστα θύματα ή θύτες κάποιας διαμεσολάβησης που τους εργαλειοποιεί και τους χρησιμοποιεί στα σφαγεία των διακρατικών ανταγωνισμών.
Η ιστορία διδάσκει πως όποιος αδιαφορεί για την βαρβαρότητα δίπλα του, σύντομα ο όλεθρος θα χτυπήσει και τη δική του πόρτα. Να απαντήσουμε με τη διεθνή αλληλεγγύη ενάντια στην άνοδο των εθνικισμών και των μιλιταρισμών. Διεθνής ταξική πάλη, άμεσα, για να υποχωρήσουν οι πόλεμοι, οι βομβαρδισμοί και οι ένοπλες αντιπαραθέσεις και να προστατευτούν οι πληθυσμοί που δολοφονούνται – και με δική μας ευθύνη- στη Συρία, στο Αφγανιστάν, στο Ιράκ, στη Λιβύη, τη μέση Ανατολή και τις χώρες της κεντρικής Αφρικής. Έμπρακτη αλληλεγγύη στους άμαχους και όσους στέκονται με διαφορετικό τρόπο ενάντια στη βαρβαρότητα των πολέμων των «φίλων», των «σωτήρων» και των «εχθρών» τους, από το Αφρίν, μέχρι τους άμαχους στο Ιμπλίντ, στο Αφγανιστάν και στο Ιράκ, από τις εξεγέρσεις στις μητροπόλεις της Ευρώπης μέχρι το Μεξικό.
Και κυρίως στην Ελλάδα, εδώ που ζούμε και η ευθύνη μας είναι άμεση:
Ούτε συμμετοχή, ούτε σιωπή στα πολεμικά σχέδια του ελληνικού κράτους.
Άσυλο και υποστήριξη των προσφύγων και των αγώνων των μεταναστών για την ελευθερία της ανθρώπινης μετακίνησης.
Αγώνας Ταξικός Αντιφασιστικός, ενάντια στον καπιταλισμό και το μιλιταρισμό.