Aνάπτυξη και Πράσσειν Άλογα
Στις 22 Σεπτέμβρη θα γίνει στα Χανιά το πρώτο φόρουμ Καθαρής Ενέργειας για τα Νησιά της Ε.Ε.. Εκεί θα συναντηθούν ο πρωθυπουργός, ευρωπαϊκοί επίτροποι και αντιπρόσωποι πολυεθνικών εταιρικών ομίλων στον τομέα της ενέργειας. Ο σκοπός είναι να κλείσουν συμφωνίες για νέα μεγάλα έργα, νέες μεγάλες χρηματοδοτήσεις, για καινούργιες ενεργειακές εγκαταστάσεις και διασυνδέσεις.
Έχουμε δει μέχρι τώρα, ένα κοινό πλαίσιο μέσα στο οποίο τοποθετούνται οι αποφάσεις για το ενεργειακό, τόσο από τις δεξιές όσο κι από τις αυτοαποκαλούμενες αριστερές ερμηνείες. Η θεμελιώδης οπτική της εκάστοτε εξουσίας είναι ότι το περιβάλλον βρίσκεται σε μια κούρσα τεχνολογικών υποδομών κι αύξησης των παραγωγικών ενεργειακών δυνατοτήτων – άρα και της βιομηχανικής ενεργειακής κατανάλωσης. Η φύση μοιάζει γι’ αυτούς με εργοστάσιο το οποίο πρέπει να λειτουργήσει με τη μέγιστη απόδοση στο ελάχιστο οικονομικό κόστος. Ένα εργοστάσιο προσαρμοσμένο στις πλασματικές ή μη, απαιτήσεις της αγοράς. Το κοινωνικό και το περιβαλλοντικό κόστος θεωρούνται επουσιώδη μπροστά στην καπιταλιστική αποτελεσματικότητα . Αυτό το μοντέλο της βιομηχανικής παραγωγής που επιβάλλεται στη διοίκηση, στον τουρισμό, στη διασκέδαση, στην πολεοδομία, στην εκπαίδευση κ.λ.π. το ονομάζουν ανάπτυξη.
Η έννοια της ανάπτυξης, για την οποία γίνεται πολύς λόγος -στις σχετικές με το ενεργειακό συζητήσεις- δεν υπονοεί κάποια ποιοτική σχέση , αλλά αντίθετα εξωραΐζει μια διαρκή επέκταση της εκμετάλλευσης καθώς και μια αύξηση των αναγκών, επιβαρύνοντας όχι μόνο το περιβάλλον αλλά και τους φτωχούς, μιας και το οικολογικό (το φυσικό δηλαδή) θεωρείται πολυτέλεια. Ιδιαίτερα στις μέρες μας που τα πάντα τείνουν να ποσοτικοποιηθούν σε βάρος των ιδανικών και των αξιών, η έννοια της ανάπτυξης ταυτίζεται με μια καταστροφή η οποία μπορεί να παίρνει διαφορετικούς ρυθμούς . Έτσι, έχουμε εντατική, ήπια, αειφόρο κ.λ.π. καταστροφή.
Προφανώς όλοι αυτοί που μιλάνε για ήπια κι αειφόρο ανάπτυξη βρίσκονται σε σύγχυση, γιατί τίποτα δεν μπορεί να μεγαλώνει επ’ αόριστο και γιατί δεν μπορούμε να ονομάζουμε ήπια την καπήλευση της ενέργειας, του νερού, του πετρελαίου, του οξυγόνου και πάει λέγοντας…..
Υπάρχουν όρια στις απαιτήσεις για ενέργεια, στην εισροή των τουριστών, στη μεγέθυνση της γραφειοκρατίας, στην επέκταση των πόλεων, στη διόγκωση της βιομηχανικής παραγωγής. Για να μιλήσουμε για αειφορία, βιωσιμότητα, οικολογία, θα πρέπει να συζητήσουμε πρώτα γι’ αυτά τα όρια. Θα πρέπει να συμφωνήσουμε στο φρενάρισμα και, κυρίως, στον περιορισμό των
ανεξέλεγκτα αναπτυσσόμενων φαινομένων που στενεύουν το μέλλον του πλανήτη.
Είναι γνωστό ότι το 4% του παγκόσμιου πληθυσμού, καταναλώνει το 25% της παγκόσμιας ενέργειας. Θέλουμε περίπου 4 πλανήτες ακόμα για να καταφέρουμε να φτάσει όλος ο κόσμος στο ίδιο επίπεδο της αποκαλούμενης ανάπτυξης. Καταλήγουμε έτσι, οι κυβερνώντες να εφευρίσκουν διάφορες ύπουλες στρατηγικές διαχείρισης της ενέργειας. Για παράδειγμα, την εφαρμογή της άποψης ότι πρέπει να στερηθούμε το ρεύμα εθελοντικώς ή υποχρεωτικώς -μέσω της υψηλής τιμολόγησης, μόνο και μόνο γιατί οι ανταγωνιζόμενες βιομηχανίες χρειάζονται ολοένα και περισσότερη ενέργεια. Επιπλέον, με τη νοοτροπία της ανάπτυξης, της διαρκούς μεγέθυνσης και της ανταγωνιστικής επέκτασης που διακηρύσσεται, δε μας εκπλήσσει που ξαναβγαίνουν τα πυρηνικά στο προσκήνιο, πολλές φορές από τις ίδιες εταιρείες που επενδύουν και στην “πράσινη ενέργεια”.
Ας αγωνιστούμε, λοιπόν, ενάντια στην ανάπτυξη αυτού του παρασιτικού συστήματος που ευημερεί με την καταστροφή κι εκμετάλλευση των ανθρώπινων και φυσικών πόρων κι ας παλέψουμε για αληθινή ευημερία και βιωσιμότητα.
Η Ενέργεια ως Κοινωνική Ανάγκη
Κάθε μορφή ενέργειας από την οποία εξαρτάται το ρεύμα, το νερό και η στέγη αφορά στοιχειώδη δικαιώματα, θα πρέπει λοιπόν η ενέργεια να είναι κοινό αγαθό, προσιτό σε όλες και όλους. Χωρίς ενέργεια και χωρίς ρεύμα, η αξιοπρεπής διαβίωση είναι πολλές φορές αδύνατη, γι’ αυτό η διανομή στα συγκεκριμένα αγαθά πρέπει να γίνει αναφαίρετο δικαίωμα κάθε ανθρώπου, χωρίς αντίτιμο και προϋποθέσεις.
Υπάρχουν ήδη σήμερα συσσωρευμένες οι γνώσεις στην ανθρωπότητα, όπου θα μπορούσαν ήπιες μορφές ενέργειας να καλύπτουν τις ανάγκες της παραγωγής των πρώτων υλών, της μεταποίησης και της διανομής των αγαθών. Αντίθετα, το ζήτημα της ενέργειας σχετίζεται με τη σύγχρονη βαρβαρότητα των πολέμων, της μισθωτής εργασίας, της καταστροφής των σημαντικών οικοσυστημάτων του πλανήτη.
Η αλλαγή παραδείγματος στη σχέση του ανθρώπου με τη φύση δεν είναι δυνατή όσο υπάρχει ακόμα αυτό το καταστροφικό και ξεπερασμένο οικονομικό σύστημα παραγωγής. Η αντίληψη της ενέργειας ως ιδιοκτησίας στο πλαίσιο ενός ανταγωνισμού κερδών με διαιτητή τις διακρατικές συμφωνίες έχει οδηγήσει στην απαξίωση κάθε μορφής ζωής και έχει ξεπεράσει την όποια αναγκαιότητα επικαλούνται ακόμα τα αφεντικά.
Η πράσινη ενέργεια είναι ένας ευφημισμός των εκμεταλλευτών. Η «καθαρότητα» της δεν υφίσταται, είναι μια ιδεολογική και διαφημιστική κατασκευή για να καλύψει τα εγκλήματα ενάντια σε ολόκληρες κοινωνίες στις οποίες οι εταιρείες του “πράσινου” καπιταλισμού είναι οι ίδιες ή/και συνεργάζονται με τις εταιρείες που καταστρέφουν περιβαλλοντικά συστήματα χιλιετιών, επενδύουν σε πυρηνικά και αποσπούν τις πρώτες ύλες της τεχνολογίας τους μέσα από την εκμετάλλευση ακόμα και παιδιών, τις δολοφονίες εργατών και την υπόθαλψη πολέμων.
Όσο η εξέλιξη της τεχνολογίας παραμένει στα χέρια των αφεντικών των ταξικών κοινωνιών και των εθνικών κρατών τους, το περιβάλλον, τα ζώα και ο άνθρωπος θα αντιμετωπίζονται ως μηχανές καταστροφής ή εκμετάλλευσης. Υπερασπιζόμαστε την αναρχική παράδοση που αγωνίζεται για την προτεραιότητα της αλληλοβοήθειας έναντι των ανταγωνισμών ως ηθικό, οικονομικό, συναισθηματικό και περιβαλλοντικό παράγοντα της εξέλιξης των ειδών και επίλυσης των κοινωνικών και περιβαλλοντικών προβλημάτων.
Κατάληψη Rosa Nera
Συγκέντρωση την Παρασκευή 22/9 19:00 πλατεία Αγοράς
