Ακολουθεί κείμενο ενός εκ των δύο συναγωνιστών:
Χανιά, 14 Οκτωβρίου του 2010. Αστυνομικοί της ΔΙΑΣ έκαναν σήμα σε οδηγό δικύκλου να σταματήσει για τροχαίο έλεγχο. Ο 19χρονος μαθητής Στράτος Πατρικάκης προσπάθησε να αποφύγει τον έλεγχο, και ύστερα από μανιώδη καταδίωξη υψηλών ταχυτήτων σε κεντρικούς δρόμους των Χανίων, έχασε τον έλεγχο της μηχανής του και τραυματίστηκε θανάσιμα. Για την ακρίβεια, υπέκυψε μετά από μάχη εβδομάδων στα τραύματά του. Εκείνες τις μέρες ο πατέρας του Πατρικάκη είχε δηλώσει ότι ο γιος του ενδεχομένως να μη σταμάτησε στην υπόδειξη των αστυνομικών από φόβο, επειδή δεν είχε δίπλωμα… Επιπλέον τόνιζε, ότι όταν πήγε στο αστυνομικό τμήμα του ζητήθηκε να υπογράψει χαρτί πως δε θα υποβάλλει μήνυση κατά των αστυνομικών.
Ένα μήνα μετά, μέσα σε πολύ βαριά φορτισμένο κλίμα κατακραυγής για την απόπειρα συσκότισης των ακριβών συνθηκών του δυστυχήματος από την αστυνομία, οργανώθηκε διαδήλωση στην πόλη, η οποία κατέληξε σε μικρής έντασης επεισόδια φίλων και συμπαραστατών της οικογένειας με τις δυνάμεις καταστολής, οι οποίες την ακολουθούσαν προκλητικά σε όλη τη διάρκειά της. Μετά από ρίψη δακρυγόνων για να διαλυθεί η πορεία, συλληφθήκαμε εγώ και ένας φοιτητής του Πολυτεχνείου Κρήτης, για να μας αποδώσουν ό,τι έγινε και -κυρίως- ό,τι δεν έγινε.
Μετά από 5 χρόνια συνεχών αναβολών, τον Γενάρη του ‘15, κριθήκαμε ένοχοι από το πρωτόδικο πλημμελειοδικείο. Η “τυφλή” Δικαιοσύνη, υιοθετώντας πλήρως τις εξωφρενικές μαρτυρίες των ασφαλιτών που έκαναν τη σύλληψη, και αγνοώντας επιδεικτικά τις μαρτυρίες της υπεράσπισης, μας καταδίκασε με πρωτοφανείς ποινές, 16 και 12 μήνες με αναστολή στον καθένα. Πρόκειται για τις πρώτες καταδίκες τέτοιου είδους στα Χανιά εδώ και -κυριολεκτικά- δεκαετίες, και συνιστούν δυστυχώς την ευόδωση μιας βιομηχανίας διώξεων τα τελευταία χρόνια, οργανωμένης από την Ασφάλεια Χανίων, με δεκάδες πολίτες διωκόμενους και με ξεκάθαρη στόχευση την κατασταλτική αντιμετώπιση της κοινωνικής αγανάκτησης και την δημιουργία κλίματος ενάντια στην κοινωνική και πολιτική δράση.
Δύο χρόνια μετά τη βαριά πρωτόδικη καταδίκη μας, την Τετάρτη 25 Γενάρη δικαζόμαστε εκ νέου στο Εφετείο Χανίων για να υπερασπίσουμε την αθωότητά μας απέναντι σε ένα χαλκευμένο κατηγορητήριο – μιλώντας με τους δικούς τους όρους. Διότι με τους δικούς μας, η ασφαλίτικη σκευωρία (που άμεσο στόχο είχε εμένα, παρασέρνοντας μαζί της και τον συγκατηγορούμενό μου), δεν είναι παρά ο ήχος από τις αλυσίδες, οι οποίες ακούγονται μονάχα όταν κινείσαι.
Στο σώμα που αναγνωρίζω ως φορέα δικαιοσύνης, την συλλογική συνείδηση δηλαδή όλων όσων νιώθουν τις αλυσίδες της Κυριαρχίας πάνω τους, δηλώνω με περηφάνια πως πράγματι… εκινήθην! Εκινήθην και κινούμαι, με τις όποιες δυνάμεις και το όποια μυαλά μου, ενάντια στη συνθήκη αδικίας, εκμετάλλευσης και ανισότητας. Εκινήθην και κινούμαι, ενάντια στην βαρβαρότητα και στην σύγχυση, προτάσσοντας μονάχα τον συλλογικό, οριζόντιο και κοινωνικό αγώνα, για την Ελευθερία και την Αξιοπρέπεια.
Χανιά, Γενάρης 2017
Νίκος Μαρκετάκης