Και σε αυτή τη 17 Νοέμβρη…
ο εχθρός είναι (πρώτα) εδώ
Καθώς σε πολλά μέρη του πλανήτη τα αφεντικά επενδύουν πλέον σε μία ακρο-δεξιά πολιτική βιτρίνα, ο στρατός, οι δικτατορίες και οι εκατόμβες των πολέμων εμφανίζονται πάλι ως μία ελκυστική πρόταση επίλυσης της καπιταλιστικής κρίσης- αναδιάρθρωσης.
43 χρόνια μετά, και τα «παπαδοπουλάκια» ζουν ακόμα ανάμεσα μας. Είναι οι νοσταλγοί της χούντας, οι υποστηρικτές ενός εθνικού πολέμου (βλέπε δηλώσεις επίτιμου αρχηγού του Γ.Ε.Σ., Χρήστου Μανωλά) που θα σώσει τη χώρα από τα χρέη γεμίζοντας την πτώματα, αυτοί που θέλουν «ένα δεκανέα» για κυβέρνηση, τους ντόπιους και μετανάστες εργάτες χωρίς δικαιώματα και το στρατό και τους μπάτσους να παίζουν ξανά τον κυρίαρχο πολιτικό ρόλο. Έτσι τα σχέδια για στρατιωτική διαχείριση διαχέονται ακόμα μέσα στην ελληνική κοινωνία και προάγονται από τα καθεστωτικά μέσα, αν και σε καμία περίπτωση δεν έχουν κερδίσει το έδαφος που θα ήθελαν τα φασισταριά.
Στην εθνικιστική λαίλαπα και σύγχυση, σύμμαχος είναι και η πατριωτική αριστερά. Το ντόπιο αφεντικό πατίνι σε έχει κάνει, και σου πουλάει τρέλα πως φταίνε οι τροϊκάνοι, οι αμερικάνοι, οι εβραίοι, οι μουσουλμάνοι, οι εξωγήινοι, ενώ είναι το ντόπιο αφεντικό που σε θέλει πολιτικό κομπάρσο, που σε εκμεταλλεύεται, που για χρόνια σου κόβει με δική του πρωτοβουλία το μισθό, τα επιδόματα και την ασφάλιση. Αν είσαι κορόιδο θα «τσιμπήσεις», θα ψηφίσεις και θα πολεμήσεις για τους λόγους που θα σου πει ο αριστερός ή δεξιός εθνικός εκμεταλλευτής σου.
Στεκόμαστε ενάντια σε ότι εκφράζει το άθλιο παράδειγμα της «ελληνικής αριστεροδεξιάς του Κυρίου»: Ενάντια στον ατομισμό, τα αθλητικά πανηγύρια, τον αριστερό και δεξιό ρατσισμό σε βάρος των μειονοτήτων, ενάντια στην πατριαρχία, την ανοχή στη συμμετοχή του ελληνικού στρατού σε διακρατικούς πολέμους, ενάντια στα παραμύθια εθνικής και βιολογικής ανωτερότητας, τις κυρίαρχες εκφράσεις του φασισμού που είναι συνώνυμος με την υποτίμηση της εργασίας και την απαξίωση της ανθρώπινης ζωής και των αξιών της.
Για αυτούς τους λόγους στις 17 Νοέμβρη είμαστε στο δρόμο. Αλλά και για την υπεράσπιση της ιστορικής και ταξικής μνήμης των αντιφασιστικών αγώνων που καπηλεύτηκαν τα αφεντικά, για τους αγώνες που δεν δικαιώθηκαν ακόμα. Γιατί δεν θα ξεχάσουμε τις γυναίκες και τους άνδρες στις γειτονιές μας που έχασαν τη ζωή τους, όπως και τους ανθρώπους που βασανίστηκαν από τα καθάρματα του εθνικισμού (ή αλλιώς χούντα) χωρίς ποτέ να γίνουν διάσημοι, χωρίς να εξαργυρώσουν την αντίσταση τους ή να προδώσουν τους αγώνες που συμμετείχαν.
Για του ίδιους λόγους παλεύουμε για ταξική ενότητα και συναδέλφωση ανάμεσα στις ελληνίδες και τους έλληνες εργαζόμενους με τους μετανάστες και τις μετανάστριες. Αν δεν αποκτήσει η εργατική δύναμη διεθνή εργατική συνείδηση και δεν αγωνιστεί με δεσμούς αλληλεγγύης είναι χαμένη. Δεν μπορεί να ανατιμηθεί η εργασία ούτε των ντόπιων όταν ένα τεράστιο κομμάτι της πολυεθνικής εργατικής τάξης παραμένει χωρίς κοινωνικά και πολιτικά δικαιώματα – όταν ζει χωρίς πρόσβαση σε στοιχειώδη εργατικά δικαιώματα. Οι πολυεθνικοί εργάτες ή θα σωθούν μαζί ή θα βουλιάξουν με το να τρώγονται κανιβαλικά μεταξύ τους.. Αν θέλουμε να ξαναποκτήσουμε την αξιοπρέπειά μας θα πρέπει να γίνουμε οργανωμένη αυτόνομη τάξη, έξω από τα κομματικά και τα κρατικά μαντριά.
Απέναντι στην καπιταλιστική αναδιάρθρωση προτάσσουμε επίμονους κοινούς αγώνες, αντι-ιεραρχικούς, αδιαμεσολάβητους και οργανωμένους από τη βάση όλων των καταπιεσμένων. Να οργανώσουμε τις αντιστάσεις μας γνωρίζοντας ότι τα πράγματα δε θα αλλάξουν σύντομα προς το καλύτερο. Για τις αξίες που αναδύονται καθημερινά από τις συναντήσεις μας, τις συνελεύσεις, τις πορείες και τις συγκρούσεις κοινών αυτόνομων και ενωτικών ταξικών αγώνων ικανών να χτίσουν σταθερές δομές και σχέσεις ανταγωνιστικές απέναντι στο σύγχρονο ζόφο.
