Mιλάνε για ροές
Mιλάμε για ζωές
Μόνο τους δύο πρώτους μήνες του 2016, ο αριθμός των νεκρών και των αγνοούμενων προσφύγων και μεταναστών κάθε ηλικίας που πνίγηκαν στην προσπάθεια τους να περάσουν στην Ευρώπη ξεπερνάει τους 500. Πρόκειται κυρίως για πρόσφυγες και οικογένειες προσφύγων που επιθυμούν να ξεφύγουν από τους εμφύλιους πολέμους κυρίως από τη Συρία, το Αφγανιστάν και το Ιράκ, αλλά και μετανάστες που αναζητούν καλύτερες συνθήκες ζωής και εργασίας. Καθώς εκατομμύρια πρόσφυγες πολέμου συσσωρεύονται σε προσφυγικούς καταυλισμούς σε Ιορδανία (6,5εκ. πληθυσμός, 630.000 πρόσφυγες), Λίβανο(4.5εκ. πληθυσμός, 1,7εκ. πρόσφυγες) ή στις πόλεις της Τουρκίας, χιλιάδες παιδιά εργάζονται σε άθλιες συνθήκες, κάποιες φορές ακόμα και από 6 χρονών στη συλλογή δομικών υλικών. Έτσι, χιλιάδες οικογένειες ή ασυνόδευτα παιδιά – εργάτες προσπαθούν να ταξιδέψουν σε χώρες όπου τουλάχιστον απαγορεύεται επίσημα η παιδική εργασία.
Τα ναυάγια και οι θάνατοι των προσφύγων είναι δολοφονίες των κατ’ εξοχήν ανθρώπινων ζωών που χρήζουν προστασίας. Την ευθύνη έχουν τα κράτη υποδοχής που διαχειρίζονται στρατιωτικά την ανθρώπινη μετακίνηση με στόχο την υποτίμηση της μεταναστευτικής εργασίας και την απαξίωση της προσφυγικής ζωής.
Συνένοχες είναι και οι κοινωνίες που αδιαφορούν εδώ και 25 τουλάχιστον χρόνια για τις συνεχείς παραβιάσεις των δικαιωμάτων της ανθρώπινης μετακίνησης, την σταδιακή απαξίωση της συνθήκης της Γενεύης και των δικαιωμάτων των προσφύγων να αιτούνται άσυλο στη χώρα που επιθυμούν.
Μετά την ανθρωποσφαγή του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου, υπό την πίεση των νέων κινημάτων και των επιζησάντων των στρατοπέδων εξόντωσης τα κράτη των αφεντικών πιέστηκαν σε ορισμένες περιπτώσεις να τηρήσουν τις πολιτικές ασύλου. Έτσι τις δεκαετίες του ΄50 και του ΄60 κατοχυρώθηκαν κάποιες δεσμεύσεις για την προστασία των προσφύγων. Ήδη όμως από τα μέσα της δεκαετίας του ’80, η υποχώρηση των εργατικών και των κοινωνικών κινημάτων, η ανάδυση νέων ρατσιστικών και εθνικιστικών ρευμάτων, η λήθη της αντιπολεμικής και της αντιφασιστικής μνήμης, επανέφεραν στο προσκήνιο στην Ευρώπη, την υποβάθμιση των δικαιωμάτων της ανθρώπινης μετακίνησης και της προσφυγιάς .Η διαχείριση των προσφύγων και των μεταναστών αποδόθηκε σε διακρατικούς στρατιωτικούς και αστυνομικούς θεσμούς. Τα ευρωπαϊκά κράτη κήρυξαν τον πόλεμο στη μετανάστευση, συνεργάστηκαν και εξόπλισαν απολυταρχικά καθεστώτα στη Βόρεια Αφρική με παράλληλο στόχο την εκμετάλλευση της ανθρώπινης μετακίνησης. Από τη δεκαετία του ’90 και μετά, η ταξική εκμετάλλευση και η φυσική εξόντωση των μεταναστών/τριών νομιμοποιήθηκε μέσα από το ιδεολόγημα της «ασφάλειας».
Λόγω των αλλαγών στις πολιτικές ασύλου και μετανάστευσης, από τη δεκαετία του ΄90 μέχρι σήμερα έχουν τεκμηριωθεί περισσότεροι από 20.000 θάνατοι – δολοφονίες ανθρώπων που έχασαν τη ζωή τους προσπαθώντας να περάσουν στη λεγόμενη Ευρώπη – Φρούριο. Αν υπολογιστεί και ο αριθμός των χιλιάδων αγνοούμενων, ο αριθμός των νεκρών, ανάμεσα στους οποίους χιλιάδες παιδιά, είναι πολύ μεγαλύτερος. Σε πολλά ναυάγια δεν μένει κανείς να πει την ιστορία.
Στην εποχή μας καθώς ο διεθνής καπιταλισμός εξαντλεί τα όρια της υποτίμησης του κόστους εργασίας, η βιομηχανία του πολέμου ξαναέρχεται στο προσκήνιο ως εγγυητής διατήρησης της κερδοφορία των αφεντικών και των εθνικών τους οικονομιών. Αυτή τη στιγμή, εδώ και 5 χρόνια μαίνεται μια ανθρωποσφαγή στη Συρία όπου οι εσωτερικοί στρατοί, πέρα από τις εσωτερικές του διαμάχες, λειτουργούν και ως εκπρόσωποι – σύμμαχοι γεωπολιτικών, στρατιωτικών ανταγωνισμών δεκάδων εθνικών κρατών, από αυτό της Ρωσίας και των κρατών του ΝΑΤΟ (π.χ Ελλάδα, Τουρκία), μέχρι τα κράτη της Μέσης Ανατολής . Πρόκειται για ένα πόλεμο δια αντιπροσώπων που ήδη μετράει εκατομμύρια νεκρούς, τραυματίες, πρόσφυγες και θυμίζει αντίστοιχες συρράξεις που οδήγησαν στον 1ο και 2ο παγκόσμιο πόλεμο.
Πριν 5 χρόνια σε πολλές χώρες της Βόρειας Αφρικής ξεκίνησαν εξεγέρσεις ενάντια στα παλιότερα καθεστώτα. Στη Συρία το καθεστώς του Άσσαντ βομβάρδισε τις δημοκρατικές ειρηνικές πορείες. Ξέσπασε εμφύλιος και εμφανίστηκαν πολλά διαφορετικά στρατόπεδα με διαφορετικά εθνικά, θρησκευτικά και πολιτικά χαρακτηριστικά. Στον εμφύλιο που ξέσπασε, το Ρωσικό κράτος υποστήριξε τον Άσσαντ, ο οποίος συνέχισε να δολοφονεί αμάχους, ενώ οι ΗΠΑ και άλλες χώρες του ΝΑΤΟ εξόπλισαν τους στρατούς της αντιπολίτευσης. Τα δημοκρατικά κινήματα περιορίστηκαν και αναδύθηκαν αντιστασιακοί στρατοί που ανταγωνίστηκαν τον Άσσαντ σε βαρβαρότητα και δολοφονίες αμάχων.
Εμφανίστηκε ο Ισλαμικός Στρατός του Λεβάντε, ο οποίος, αν και πιο θεαματικός, δεν έχει κάνει περισσότερα εγκλήματα από αυτά του Άσσαντ. Χρησιμοποιήθηκαν χημικά όπλα για να βομβαρδιστούν κατοικημένες περιοχές, χωρίς να έχει διαλευκανθεί ακόμα από ποιο στρατόπεδο και με ποιανού τις πλάτες. Έτσι οι μεγάλες εθνικές βιομηχανίες πολέμου βρέθηκαν με πολλούς πελάτες και όπως είναι φυσικό πουλήσανε και πουλάνε τα όπλα τους σε όλους.
Ο πόλεμος μεταφέρθηκε και στα νοτιοανατολικά του τουρκικού κράτους, ο στρατός του οποίου βομβαρδίζει πόλεις όπου κατοικούν κουρδικοί πληθυσμοί. Κούρδικες ομάδες απαντούν στο εσωτερικό της Τουρκίας, ενώ τυφλές βόμβες δολοφονούν αμάχους.
Όμως όταν ξεκίνησε η ανθρωποσφαγή ,το 2012, κάποιοι σύριοι δημοκρατικοί, ανθρωπιστές, θρησκευόμενοι αλλά και αναρχικοί έκαναν εκκλήσεις (και στην Ελλάδα) για διεθνή αντιπολεμική δράση, υποστήριξη των λιποτακτών και των προσφύγων. Τότε υπήρξε απόλυτη αδιαφορία στη χώρα μας και σε άλλες χώρες με «κίνημα». Τέσσερα χρόνια μετά που όλο και περισσότερες χώρες εμπλέκονται στον πόλεμο της Συρίας και εκατοντάδες χιλιάδες πρόσφυγες καταφτάνουν στην Ευρώπη διαπερνώντας και «γκρεμίζοντας σύνορα». Η ελληνική κοινωνία και οι κοινωνίες της Ευρώπης έχουν τους πόρους και την ηθική υποχρέωση να υποστηρίξουν με κάθε τρόπο το ταξίδι και τη ζωή των προσφύγων και των μεταναστών. Έχουμε επίσης το χρέος να σταματήσουμε τους πολέμους και τον μεγάλο πόλεμο που ετοιμάζουν τα αφεντικά. Σε αυτή τη μάχη δεν μπορούμε να βρούμε σύμμαχους σε κομμάτια της αριστεράς ακόμα και της αναρχίας που επέλεξαν στρατόπεδα και σφαγείς αμάχων, αποσιώπησαν και κάλυψαν εγκλήματα, χώρισαν τους στρατούς σε ιμπεριαλιστικούς και αντι-ιμπεριαλιστικούς, ενώ πολλές φορές ταυτίσαν τον αντι-ιμεπριαλισμό τους με τα στρατηγικά ενδιαφέροντα του ελληνικού κράτους.
Το ελληνικό κεφάλαιο και το κράτος του, επενδύουν (με σφαίρες και χρήματα) σε διαφορετικά στρατόπεδα στη Συρία. Ταυτόχρονα επενδύουν σε μια απορρύθμιση του τουρκικού κράτους. Το ελληνικό κράτος συμμετέχει στον πόλεμο ενάντια στη μετανάστευση και την προσφυγιά, ενώ και η νέα αριστερή κυβέρνηση, δεν προστάτεψε τα δικαιώματα των φυγάδων του πολέμου. Σήμερα το ελληνικό κράτος χρησιμοποιεί χυδαία την κοινωνική αλληλεγγύη των πολυεθνικών κινημάτων και εθελοντών απ’ όλο τον κόσμο, ενώ παράλληλα δολοφονεί τους πρόσφυγες στο Αιγαίο και τους προωθεί εκεί όπου το ταξίδι τους παγιδεύεται και μπλοκάρεται.
Τον τελευταίο μήνα το ΝΑΤΟ εντείνει την παρουσία του στο Αιγαίο, προς το παρόν με 4 πολεμικά σκάφη (ελληνικό,γερμανικό,τουρκικό και καναδικό) παρά τις θεαματικές γκρίνιες Ελλάδας και Τουρκίας. Στόχος είναι η ένταση της παράνομης επαναπροώθησης των προσφύγων μετά την αυθαίρετη διακρατική απόφαση πως οι πρόσφυγες δεν έχουν δικαίωμα να αιτούνται άσυλο στη χώρα της επιθυμίας τους. Είναι επίσης στόχος του ΝΑΤΟ να τσαμπουκαλευτεί απέναντι στις κινήσεις του ρωσικού στρατού, ο οποίος επίσης έχει πολλούς φίλους στο ελληνικό κράτος, στο ελληνικό κεφάλαιο, στον ελληνικό στρατό και τους υπηκόους τους.
Οι εστίες μακροχρόνιων πολέμων είναι εστίες κερδών για τις εθνικές βιομηχανίες όπλων μέσα από τις αποικιοκρατικές πολιτικές, την υπόθαλψη εμφυλίων, τους βομβαρδισμούς αμάχων και τις δολοφονίες προσφύγων. Παράλληλα οι εθνικισμοί, ο ρατσισμός και ο φασισμός, η ισλαμοφοβία και ο αντισημιτισμός παρουσιάζονται ξανά ως νέες λύσεις, και οι υπήκοοι καλούνται να διαλέξουν ποια συμμαχία σφαγέων προτιμούν στις νέες γεωπολιτικές ανακατατάξεις. Η ιστορία διδάσκει πως όποιος ανέχεται τον πόλεμο, το θάνατο και τη βαρβαρότητα για τον «άλλο», στο τέλος θα τον βιώσει και ο ίδιος.Σήμερα, καθώς τα αφεντικά θέλουν να μας ράψουν πάλι παγκόσμιο στρατιωτικό κουστούμι και να μας βάλουν στα φέρετρα των ηρώων, η κίνηση όλων των προσφύγων και των φυγάδων του πολέμου είναι μια κίνηση ελευθερίας. Οι ζωές αυτές κάθε άλλο παρά «ροές» είναι, όπως επιθυμεί να τις από-ανθρωποποιήσει ο ρατσιστικός λόγος και να τις παρουσιάσει σα μηχανιστικές – αντανακλαστικές υδραυλικές κινήσεις που μπορούν τάχα να ελεγχθούν ολοκληρωτικά από τα κράτη. Εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι, παρά τη βούληση των φονιάδων, συνεχίζουν το ταξίδι τους. «Ας γαβγίζουν τα σκυλιά, το καραβάνι θα συνεχίσει.» λέει μια αράβικη παροιμία.
Οι πρόσφυγες και οι μετανάστες, ακόμα και όταν ξεφεύγουν από τη μιζέρια, παίρνουν τελικά τη ζωή στα χέρια τους, εκδικούνται με το ταξίδι τη μοίρα του πολέμου που επιφυλάσσουν για αυτούς οι εξουσιαστές και συχνά την ανατρέπουν. Η ανθρώπινη μετακίνηση, συνώνυμη της ανθρώπινης ύπαρξης έχει τη δική της αυτονομία, τα δικά της δίκτυα αλληλεγγύης και είναι μια αυτόνομη κίνηση ενάντια στον πόλεμο και τις προτεραιότητες των κρατών. Σήμερα, τα κινήματα αλληλεγγύης στην προσφυγιά μεγάλωσαν, είναι πολυεθνικά και έχουν τη δυνατότητα να μάθουν από τους πρόσφυγες μέσα από τη συνάντηση μαζί τους ή να βουλιάξουν στο να χρησιμοποιηθούν ενάντια στους μετανάστες και τους πρόσφυγες ως άλλοθι από τους εξουσιαστές.
Με τους μετανάστες και τις μετανάστριες θα είμαστε μαζί στους αγώνες τους για το άσυλο, για τα χαρτιά, για ίσα δικαιώματα όλων των παιδιών, χωρίς προϋποθέσεις, όπως και στους αγώνες ενάντια στην παρανομοποίησή τους. Είμαστε μαζί σε κοινούς αγώνες για ισότητα, αλληλεγγύη και ελευθερία για όλους και όλες, ενάντια στις βλέψεις των εθνών κρατών, των καταπιεστών και των εκμεταλλευτών. Υπερασπιζόμαστε την ελευθερία της μετακίνησης για κάθε άνθρωπο, αγωνιζόμαστε να μπλοκάρουμε την κίνηση της πολεμικής μηχανής των καπιταλιστών και των εθνικιστών λακέδων τους, αγωνιζόμαστε ενάντια στην υποτίμηση της ζωής από τα αφεντικά.
Αλληλεγγύη στους πρόσφυγες και τους μετανάστες
Κάτω όλοι οι στρατοί Kατάληψη RosaNera(Χανιά), Μάρτιος 2016